Tijdens mijn jeugd heb ik bijna alle ‘prachtwijken’ van mijn stad Den Haag bewoond, Den Ouden Neel was wat onrustig zeg maar.
Na mijn vleugels te hebben uitgeslagen heb ik er nog twee kanspareltjes aan vast geregen, zijnde Transvaal en het Kortenbosch. In de laatstgenoemde wijk hou ik alweer zo’n dikke 35 jaar domicilie.
Je kan dus wel stellen dat ik deze stad aardig heb leren kennen.
Mensen vluchten uit mijn stad naar nieuwe omgevingen waarvan ze denken dat het beter zou zijn en wellicht is dat ook zo.
Laatst tijdens het wachten bij Toko Sien sprak ik een man van Marokkaanse komaf. Hij was een jaar of vijfendertig en blij niet meer in de Schilderswijk te wonen maar in Leidschenveen.
Meer ruimte en minder criminaliteit. Beter voor de kids, wel was er nog steeds een soort van trots in deze wijk gewoond te hebben.
Of ik mezelf hoorde praten, vind het ook altijd prachtig om in mijn platste Haags te zeggen dat ik ooit een Schilderswijker was maar ben, net als mijn gesprekspartner, ook niet rouwig dat ik er ooit weg ging.
Ja, mijn stad, was ik wat jaren geleden verbaast dat de ‘men’ met een flesje water over straat liep, lopen ze nu met reuzenspeakers onder de arm, zodat we allemaal mee mogen genieten van hun exquise muzieksmaak en dat bij voorkeur midden in de nacht, tis ff wennen.
En als je dan wel een kleine piemel hebt en geen geld voor een grote auto, dan koop je gewoon van die bruluitlaten onder je babyautootje.
Zo fijn om deelgenoot te mogen zijn van hun Max Verstappendroom.
Zou het voor geen geld willen missen:-/ en zij blijkbaar ook niet, want het lijkt me goed voor een forse geldboete met administratiekosten.
Mijn stad, latex handschoenen en mondkapjes in plantsoenen.
Met hun lippen aan ballonnen lurkende lijpen die denken te begrijpen.
Zwervers met hasjlucht in parken, bedelaars bij winkels en terrassen. Grofvuil bij afvalbak of zo maar op hoeken, ondanks dat blijft het toch mijn stad en zal ik never nooit wat anders zoeken!!!
-Binnenkort een wat positievere ‘mijn stad’ column-
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel.
1924 The Beggar of Prachatice. Conrad Felixmüller.
Hoewel het nog lang niet klaar is gaat deze column over een mensenleven. Ik kreeg zowaar een heus levensboek in handen.
Veel mensen schijnen, met zicht op de haven, zoiets te willen maken, wellicht om niet te snel te zijn vergeten. Of voor het nageslacht, zo van: zo heb ik het gedaan. Ook een goede reden toch, lijkt mij.
Hoe het ook zij, ik ben aan het boek begonnen en las het in 5 ‘adems’ uit.
De man wiens leven beschreven wordt heet John Winkel. Werd in 1933 te Den Haag geboren, lekker gewoon in de Hendrik Zwaardecroon (straat). Het was het 1e wat mij aansprak, een leven in de stad die ik herken als de mijne, das lekker lezen, al die herkenningspunten. Maar dan ff voordat ik er rondliep.
John maakte heel wat mee, zeker in zijn jongensjaren met de oorlog en zo.
Zo kreeg Jonge John de hongerwinter om zijn oren. Je kent de zwart/wit beelden wellicht. Hij was zo’n kind die de soepgamellen leegschraapte, met van die spillepootjes, uitgemergeld zonder schoenen. Hij overleefde: mazzel.
Ook maakte hij als jongetje het bombardement op het Bezuidenhout mee, hij woonde er immers. De grond en huizen schudden. Hij liep er en was doodsbang. Zijn straat lag net buiten het zwaarst getroffen gebied, maar toch werden ook zij ondergebracht bij boeren ergens achter Leidschendam.
Buiten veiligheid was daar ook eten, weer had onze Jonge John mazzel.
Hij groeide op en werd, net als zijn vader, kleermaker en een verdomd goeie.
Wat ik niet écht storend, maar ook weer niet zo mooi vond in het boek waren de verwijzingen, zo van: daar kom ik in het hoofdstuk “Mijn ouders” op terug.
Het waren er best wel wat en haalden de focus er bij mij een beetje af.
Maar wat verwacht je van een kleermaker die het moet hebben van precisie.
Zo’n man is heel zijn leven punctueel, dus denk je dan met dat boek van niet.
Voor de rest leek het leven van John wel op dat van een gemiddeld mens.
Ware het niet dat ‘Winkel’ een Joodse naam is en dat bracht onvermijdelijk consequenties. De vader van John hield zich schuil in de luwte van het huis. John’s moeder was niet Joods, dus de kinderen waren safe. Ondanks de Jodenvervolging kwam het gezin zonder kleerscheuren de oorlog door, mazzel. Maar toch, van de hele familie Winkel werden maar liefst 46 personen door de nazi’s gedood. Zo’n Levensboek, daar word je soms heel erg stil van.
Oude John, tis een mooi boek. Heb het met veel interesse gelezen, bedankt.
Ik ben een beetje een rare eend in mijn familie, ik doe dingen die de meesten van mijn bloedverwanten gewoon niet doen.
Volgens mij vinden ze het geen echt probleem. En als dat wel zo zou zijn, dan weten ze het verdomd handig te verbergen.
Zo luister ik graag naar klassieke muziek, ook wel naar andere soorten hoor. Van Mahler tot Hazes, waar Hazes dan wel onder aan de schuifladder staat.
Doet me denken dat ik ooit een vleugel, ja zo’n grote piano, bij het Venduhuis had gekocht. Met een karretje over straat naar de Breedstraat met als enige lastig te nemen hordes de tramrails in de Torenstraat, tis goed gekomen.
Met mij als trotse bezitter zou de buurman van boven, een ex-salonpianist op de Holland-Amerikalijn, wat licht klassiek en popmuziek komen spelen.
Na twee stukken vroeg Broer Ger of hij niet ff Andre Hazes kon doen. Het werd best een hele gezellige avond, maar de buurman was redelijk snel klaar.
Het moet wel passen natuurlijk. Een andere rare neiging van mij is het lezen van boeken, vindt mijn familie ook best, maar zij doen het haast niet.
Zeker niet de boeken die ik lees. Ik kies vaak moeilijke boeken met voeding voor de geest. Wanneer de keuze is gevallen laat ik ze niet meer vallen.
Zo was het onlangs Angela, een boek over de ex-bondskanselier van Duitsland.
Lastig doorheen te komen, maar ik had me voorgenomen: Wir schaffen das.
Zo las ik ook de verzamelde werken van Kafka, puur omdat ik wilde begrijpen waarom men daar zo mee dweept en wat het nou eigenlijk allemaal inhoudt.
Nou het klopte, het gaat over de ondoordringbaarheid van systemen zoals het recht, je komt er niet bij, uit en doorheen. Dit geldt trouwens ook voor het 1000 blz. tellende boek zelf. Ik heb het volbracht, maar vraag me niet hoe.
Wel heb ik mijn doel bereikt, ik snap nu echt wat men bedoelt met Kafkaësk.
Nog wat moeilijke boeken “in progress”: De verzamelde brieven van Vincent van Gogh. 7 delen in een prachtige doos, ben tot het eerste deel van boek 1 gekomen, ga nog wel een keer verder als ik niet meer kan werken denk ik.
Verzamelde werken van Gerard van het Reve. Ook een berg delen, blijf in het eerste boek hangen, maar wil ze toch gewoon helemaal uit hebben.
Wel veel boeken van Emile Zola gelezen en meerdere uit de tijd van de Belle Epoque, ook redelijk moeilijk, maar het sluit mooi aan bij mijn kunstinteresse. Probeer moeilijke boeken te ontwijken, maar eenmaal gestart moeten ze uit. Er zijn er die kappen met zo’n boek, maar das mijn semi-autistische eer te na.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Gustav Klimt, Schubert am Klavier (Schubert at the Piano) 1899, (Destroyed 1945).
Nou, deze week mag er zijn, of eigenlijk liever helemaal niet.
De begrafenissen vliegen me om de oren of het niets is.
Oude klant en buurman Ton. Nieuwe buurman naast de Conck, Nog niet eens op een overlijdensbare leeftijd. Niets aan de hand, ineens weg. Zo zit je aan de vergadering van de VVE en zo is het gedaan.
M’n zwager heeft, met veel tegenzin, ook het aardse voor het eeuwige geruild.
Dan Bert, een gozah die ik al vanuit mijn jeugd kende, kort ziekbed, klaar.
Gewoon vier in 1 week, en dan zo rond de Pasen, je zou er bang van worden.
Nou ben ik niet zo bang uitgevallen en zit ik zo langzamerhand wel in de hoek waar met enige regelmaat dit soort klappen vallen, maar vier in 1 week geeft wel stof tot overpeinzing. Het leek te wennen, maar dit was wel wat veel?
Als de ooievaar langskomt is het (meestal;-) feest, maar de onherroepelijke consequentie daarvan is dat Magere Hein je vroeg of laat weer op komt halen.
Het leven is een lening, je krijgt het en het wordt je ook weer ontnomen. Logisch natuurlijk, je raakt dierbare kwijt en dat doet pijn.
Het ís ook een sof dat het leven stopt. Hierin zijn we weerloos, das ff wennen.
Ik ben het ook niet eens met dit systeem, maar je doet er helemaal niets aan.
Het hoort er gewoon bij. Je moet er in godsnaam maar gewoon in berusten.
En dan alsnog die Paus ook, 1e Paas was hij er nog en de 2e Paas was hij klaar.
Vond het trouwens een tragische vertoning dat men zo’n zwaar zieke man nog een beetje over een plein in de rondte rijdt. Kan dat echt niet bevatten.
En dan die huilende mensen. Wellicht zult u mij een ongevoelige man vinden, maar waarom huilen, huilen voor het gemis van iemand die je denkt te kennen?
Begrijp me niet verkeerd, ik had wel wat met die man. Ik ben een heiden of woke gezegd een atheïst, maar volgens mijn cafébazen-inschattingsvermogen was het een aimabel mens. Deed echt zijn best er wat van te maken leek mij. Ok een beetje conservatief wat betreft LHBT enz. en levensbeëindiging en zo, maar bij die onderwerpen is het kerkelijk ijs nou eenmaal lastig te breken.
Ik denk wel dat hij een 1e barstje in dit steenkoude ijs heeft aangebracht.
En dan ook dat er hele volksstammen voor hem gaan bidden, waarom?
In de hemel komt zo’n Paus op zeker, daar hoeft men niet voor te bidden.
Zijn strijd is gestreden. Hij is er geweest. Wellicht kan hij nog een goed woordje doen voor die andere vier hierboven beschreven, dat zou fijn zijn.
Dit stukje is niet bedoeld om mensen te beledigen, tis gewoon mijn mening.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
S.d. Episode uit het leven van Sint Franciscus van Assisi: De prediking tot de vogels. Giotto (ca. 1266-1337).
Daar ging ik dan met gezwinde spoed, als een koning ,door de Haagse verkeerschaos over de L v Meerdervoort richting café.
Ik kijk als een koning vanaf zijn troon neer op het gepeupel;-)
Mijn BMW motor heeft zelfs een naam: Black Beauty, naar de koffietent van een overleden vriend en omdat ze een zwarte schoonheid ís.
Er staat een file voor het stoplicht waar ik, zoals alle motorrijders, langs rij om vervolgens aan de zijkant vooraan te staan en als 1e weg te kunnen rijden.
Wanneer ik daar stil sta zie ik vanuit mijn ooghoek de voorste auto langzaam mijn kant op sukkelen tot zijn bumper bijna mijn been raakt.
Ik kijk om met een blik zo van: wat ben jij daar nou aant doen lijp.
Door de spiegeling op de voorruit kan ik de reactie binnen niet inschatten.
Het stoplicht springt op groen, en subiet zet de man zijn auto in mijn Black Beauty pronkstuk. Ik sla op zijn zijruit en gooi er wat Haags vocabulaire uit.
Hij stopt met pushen, ik probeer mijn zeer zware motah overeind te houden wat niet lukt. Een hevig stekende pijn in mijn hamstring is het gevolg.
Terwijl ik sta te tollen van de pijn tillen twee toegeschoten mannen de hulpeloze motor weer overeind. De dader staat om de hoek te wachten.
Zal de details van de afwikkeling niet noemen. Kleine schade. Nutteloze info.
Ik strompel het café binnen, de saté roept. Ík kan niet in de ziektewet.
Wel komt later op de avond Mies langs, vriendin en een heuse fysiotherapeut.
Vlug de gewonde horecaondernemer onderzoeken. Of ik maar ff plat op de vloer wil gaan liggen. Kreunen, knijpen, buigen. Zo te zien geen blijvende schade en geen blauwe plekken die zouden kunnen wijzen op spierscheuringen.
Dan begint het geneuzel, meestal de mensen van mijn leeftijd. “Ja maar je moet toch echt een stapje terug doen, je bent bijna zeventig”, dat haat ik.
Nou ja, die lul is toch zeker niet tegen me aangereden omdat ik “senior” ben.
Ik voel me nog best in staat om te doen wat ik graag doe, o.a. motahrijden.
Zolang ik van dat soort dingen kan genieten blijf ik het met veel plezier doen.
Ik hoef geen schoenlepel om me voortijdig in de kist te laten wringen.
Een beetje als jongeren die van een ander geen bandenlichter nodig hebben om ze uit hun adolescentie te wippen. Iedereen op zijn eigen tempo toch.
Twee dagen later trek ik bij het naar bed gaan mijn spijkerbroek uit.
Ik schrik me rot, vanuit mijn knieholte tot op mijn bovenbil zit een kolossale blauwe plek om heimelijk trots op te zijn. Zo’n aanrijding, het komt wel goed.
Nou, afgelopen week was het dan weer is zo ver, ik verjaarde. 68 geworden, ik loop naar de 70, een ware verjaarde bejaarde.
Het voelt een beetje eng, de tijd dringt. Hoe lang heb ik nog?
Rond zo’n datum denk je toch vaker over het einde der dagen van jezelf en het teruglopen van het soepel bewegen en andere ongemakken.
Als ik zo om me heen kijk valt het nog reuze mee, maar de tanden des tijds knagen langzaam maar zeker ook aan mijn ongekende mogelijkheden.
Laatst liep ik op mijn nieuwe anti-hielspoor-schoenen richting de binnenstad voor wat vertier. Ik zag twee jongetjes met een sublieme voet-balbeheersing.
Van grote afstand speelden ze elkaar, op een fenomenale wijze, de bal toe. Mede door die schoenen naderde ik de jongleurs met een flukse wandelgang.
Eén van hen zag me aankomen en gaf een haarzuivere voorzet, zodat de bal, met een pisboogje, over mijn schouder vlak achter me zou belanden.
Een vlaag van verraderlijke jeugdige overmoed overspoelde me. Dit deed me mijn leeftijd en de daarbij behorende stramheid voor een moment vergeten. Ik volgde de bal met mijn ogen tot achter me, spreidde mijn armen en tilde het onderbeen op om het ‘trapleer’ soepel naar de jongeren terug te hakken.
Al snel werd duidelijk dat deze beweging mij echt niet meer paste. In mijn hoofd zat deze ‘move’ verankerd, maar het lijf gaf me een dikke middelvinger.
Een regelrechte afgang viel mij te beurt. Ik had de kanskaart getrokken: Ga direct naar de gevangenis. Ga niet langs start. U ontvangt geen 20.000 euro.
Met motorisch gestoorde bewegingen gelijk een spasticus kon ik een flinke val ternauwernood voorkomen en hervond mijn alles geruststellende evenwicht.
Ik meesmuilde de jongens, flauw lachend, een excuserend zinnetje toe en verliet, als een snelwandelaar, deze plek van de beschamende confrontatie.
Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren, gewoon rustiger aan doen.
Dinsdag mijn mannelijke trots maar weer wat opgekrikt met een flinke motorrit door de lage landen op de Black beauty, wat een machine zeg.
Na een verkleumde thuiskomst (speciaal jasje vergeten) en een heet bad voelde ik me weer als een jonge god. Zeg maar gerust: as strong as a mountain.
Nou, het verjaardagleed is weer geleden, op naar de zeventig dan maar.
Heb veel kroonverjaardagsfeestjes in mijn zaaltje: 30, 40, 50, 60 jaar, maar van 70 jaar waren er pas 2, die leeftijdsgroep doet er niet zo veel meer aan.
Nou, de derde party gaat plaatvinden hoor, en de enige 80e ook nog, toch?
En ineens waren ze daar dan, onaangekondigd, op controleronde. De NVWA of wat we vroeger plachten te zeggen: de Warenwet. Op een vrijdagmiddag, topdrukte, of ze ff rond mocht neuzen.
Gaat uw gang, ik heb niets te verbergen. Na een, voor beiden, geruststellend introductiepraatje trok de alleraardigste dame een witte jas aan en liep de zaak in. Het had iets van een wetenschappelijk project met enerzijds haar als de dokter en anderzijds de klanten als proefkonijnen.
Natuurlijk vond ze wat, t’was weinig, in de horeca is men altijd drukdoende, dus valt er wel eens iets tussen de wal en het schip. Twee waarschuwingen, de IJsblokjesmachine kon wel eens een extra schoonmaakbeurtje gebruiken en er waren problemen met allergenen. Geen lijst aanwezig en geen bord waar opstond dat men bij vragen over allergenen bij het personeel terecht kon.
Nou vragen mensen, die zoiets vrezen, toch wel hoe het zit met die allergenen lijkt me, maar alla de wet en zo. Ik zeg dan altijd, “niet aan beginnen, saté en hamburgers, hoeveel allergenen wil je in één hap allemaal binnenkrijgen”. Ik begin mijn vrije 3-daagse klusweekend, in de zon, met theedoeken vouwen.
Er wil een vrouw het terras op: “Ben gesloten mevrouw”. “Ja maar op deze app staat dat u open bent”. “Dat kan wel zijn dame, maar er zijn zoveel dingen die anderen in hun eigen voordeel verzinnen, dat kan ik niet allemaal bijhouden. Als u op onze site kijkt ziet u precies hoe het zit”. Ze wil gelijk hebben en begint een discussieprogramma met zichzelf als regisseur. Na wat blikken heen en weer vervolgt ze heftig orerend en gebarend haar (doodlopende) weg.
Wanneer ik na de grondige ijsblokjesmachineschoonmaak en nog meer klussen eindelijk mijn Black Beauty op de overdekte parkeerplek bij mijn huis zet, valt het me op dat deze garage zo heerlijk galmt en begin spontaan te zingen.
Met de koffiebruine stem van Lou Rawls zet ik aan: “You’ll never find another love like mine”. Ik vergeet mezelf en ben in mijn eentje gelukkig (beetje raar trouwens als je jezelf vergeet om dan nog steeds in je eentje te zijn:-).
Het galmt, ik jubel of het een lieve lust is, heerlijk om jezelf zo los te gooien.
Na deze enorme uitspatting loop ik bedeesd door de uitgang van de garage. Een applaus klinkt, 2 jongeren, stille getuigen van mijn exclusief live-concert. “Mooi gedaan meneer”, lachen ze met hun verdomd frisse jeugdbekken.
Ik glimlach terug, maak een lichte buiging en zeg: “Bedankt voor het applaus”. Ik been richting mijn huis en denk: dat applaus, dat kon ik wel ff gebruiken.
Ik begin deze column met “vroegah”. Niet meteen kappen met lezen zo van daar hebbie um weer die ouwe lul, want ik heb zo’n idee dat deze, bij hoge uitzondering, een beetje leuker wordt.
Komt tie dan: Vroegah was men tevreden met wat hij of zij had.
Je zag er uit zoals God je geschapen had. De mensen waren vaak minder mooi. Zo had je figuren die scheel waren of netjes gezegd ze loensten wat of veel.
Ook zag je types met flaporen, bochels of klompvoeten. Neen, wat dat betreft is de jus er wel een beetje af. Neem bepaalde vrouwen bijvoorbeeld.
Toentertijd konden ze wat prutsen met make-up, of snoerden ze zich in, in een, voor mannen, maar zeker voor die vrouwen, adembenemend korset.
Ook met het kapsel of een decent stuk blote huid zetten ze hun kwijlende slachtoffers roze brillen op, om ze vervolgens in hun web te kunnen lokken.
Maar daar bleef het dan ook wel bij. Tegenwoordig kun je er alles aan doen, dus wat let je. Botoxlippen, borstprotheses, een Brazilian billift (opgezocht).
Het kan, dus waarom niet zal je zeggen. Je hebt wel minder vlees in de kuip dan verwacht, maar ach, wat niet weet wat niet deert. “Kijk mij is”.
Ook, de mannen krijgen een beurt. Wees maar niet bang, vroegah was een mens blij dat hij of zij te eten had. Nu zie ik filmpjes over types, meestal mannen, die enorme porties eten voorgezet krijgen. Een soort van uitdaging, of ze wel een meter saté op krijgen in een bepaalde tijd, waarom is dat dan?
Doet me denken aan die dansmarathons uit de jaren 30, waar soms maanden werd gedanst totdat er 1 paar NIET bij neerviel, die mensen werden gedreven door armoede, ook wel door ‘Kijk mij is’, maar geld gaf de doorslag, crisis!
Neen die satéeters gaat het ook wel om geld, het eten is gratis, maar nodig?
Een filmpje van een 15 laags superhamburger: “kijk mij is”, kap er mee man.
Heeft natuurlijk alles met Tik Tok of zo te maken, hits, influencers enz.
Dan die laatste, die ging er vandoor met een babywombat.
Ondanks dat de moederwombat in paniek was en de baby gilde, ging ze nog ff door met het showen van haar ‘trofee’, alles voor de views en kijk mij eens.
Hoe fijn zou het zijn om zo’n meid eens een ouderwets pak op haar billen te geven, maar ja met zo’n Brazilian billift kleven daar wellicht toch risico’s aan.
Hoewel, offers moeten gebracht voor de views en het ‘kijk mij is’ gehalte.
Dat weten die moederwombat en haar baby’tje maar al te goed toch.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Toen ik mijn café in 1993 net uitbaatte liep ik aan de overkant de gereedschappenzaak binnen, omdat ik iets nodig had.
“Waarmee kan ik helpen meneer?” We herkenden elkaar meteen.
“Huh, wat doe jij nou hier Ton” sprak ik tegen de man wiens schoonouders, een paar huizen verderop, bij mij in de Breedstraat woonden.
“Dit is mijn zaak”, sprak hij met een ietwat ingehouden trots. “Wat doe jij hier dan in deze buurt Mink”. “Ik heb het café aan de overkant gekocht”.
“Ja die buurt gaat flink achteruit”, grapte hij met een smalende glimlach.
Een paar keer per week drink ik er, voor het starten van mijn werkdag, koffie.
Door de jaren heen hebben we een fijne band gesmeed, ook met de andere mensen die daar werken en werkten. Ton stond voor iedereen klaar, topvent.
Had ik weer eens een levensgroot plastic paard gekocht dan ging Ton deze winkeldochter wel ff met het aanhangertje ophalen voor zijn “vriend”.
Ook als interieurdesigner sloeg Ton geen flater. Was het geen keyboard om in te bouwen, was het wel de roestvrijstalen afwerking der wandpanelen.
Nog wel eens ‘s nachts, toen zijn alarm afging, naar binnen gelopen voor een heterdaadje, stond ik sluipend met een baco in de aanslag op de videoband.
Met corona het nieuwe dakterras van een solide hekwerk voorzien? Ton had het al uitgedacht voordat ik het hem kon vragen. Tuurlijk hebben we ook wel eens bonje gehad, daar kan je op wachten met twee van die ondernemers.
Maar ja, nu heeft de tijd Twin Tools ingehaald. Internet zorgde voor een dunnere spoeling van kopers en als laatste velde personeelsgebrek reus Ton. Mijn vriend Channo moet op zoek naar ander werk, Raymond heeft dat al. Rinie is de pensioengrens ruim gepasseerd, maar bleef gewoon gaan, helaas;-)
Tis een waardeloos verhaal, maar zo gaan de dingen blijkbaar nou eenmaal.
Toch heeft die Ton daar een dijk van een zaak neergezet, chapeau vriend.
De goede gedachtes houden we in ieder geval vast, het was een mooie tijd.
We zullen deze fantastische ondernemer missen op de Prinses Mariannelaan bij de Geestbrug. En dan nog even mijn andere Twin Tools vriend Channo, mijn dagelijkse redder in nood, koffiemaat en net als Ton mijn wijze raadgever.
Jullie verdwijnen niet uit mijn leven, maar ik zal jullie te vaak gaan missen.
De sleutel van het café, die 31 jaar bij hen in het kastje hing, kan er uit, gaat nu naar de schoenmaker verderop, bel ik hém als iemand die nodig heeft.
Niet dat die schoenmaker geen aardige man is, maar het wordt toch wennen.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Waar waren we gebleven: AI en dat het een mooi instrument was voor volksmenners. Nou zeg, komt dat ff goed uit, er is er weer eentje aangesloten in dat illustere rijtje, en wat voor één.
Zoals zijn voorgangers belooft hij grote vooruitgang door zijn drastische maatregelen, maar eenmaal in office of beter gezegd op zijn troon, worden zijn nare trekjes wel omgezet in zeer gevaarlijke situaties.
Eerst al zijn vice president, JD Vance. Waar haalt hij het gore lef vandaan om de Europeanen de oren te wassen over democratie terwijl je in eigen land alles doet om deze op grove wijze te misbruiken.
Deze kontenkruiper was fel anti Trump, ik denk dat ambitie hem verleidde.
En dan de klucht in the Oval Office met die Volodymyr Zelensky, beschamend.
Zo’n held vragen om nederigheid en hem vertellen dat hij met WO 3 speelt.
De hete adem van WO 3 heb ik nog nooit zó mijn nek voelen schroeien sinds TR en de zijne als een kudde olifanten door de globale porseleinkast banjeren.
Forse handelstarieven opgelegd aan China, Canada en Mexico, hetgeen een handelsoorlog betekend, dus hogere prijzen voor iedereen en meer armoede.
Duizenden ambtenaren worden naar huis gestuurd door Elon Musk. Je zou toch een Tesla hebben waarmee je, plotseling werkloos, huiswaarts rijdt.
TR stopt gezondheidsprogramma’s, waardoor velen gewoon dood kunnen vallen.
TR stopt met veel klimaatregelingen waar wel voor getekend was. En nu weer zijn laatste bliksemschicht: de wapenleveranties aan Oekraïne bevriezen.
Tis gewoon pure afpersing, net als die grondstoffendeal zonder veiligheid-garanties, ook nog eens als afbetaling van een veel te hoog ingeschat bedrag.
Je zou haast zeggen dat die TR een boef op hoog niveau is. Hij gaat alleen maar voor het gewin van zichzelf en de puissant rijke kliek om hem heen.
En dan dat vlijmen met Poetin (die lacht zich rot), het getuigt wel van een hele vreemde kijk op dit ‘mens’ als TR vindt dat Zelensky de agressor is.
Hij heeft de superrijken om zich heen verzameld en op de democratische controlemechanismen zitten merendeels zijn jaknikkers en/of meeheulers.
Het begint verdacht veel te lijken op de marionettenhofhouding van Poetin.
Bang om door mijn kritiek op TR van FB te worden verwijderd ben ik niet. Zuckerberg doet uit eigengewin niet meer aan factchecking, dat scheelt weer. Maar het zijn wel onzekere tijden. ***Graag geen discussie, heb er geen tijd voor en geen zin in, als je wil praten kom je maar aan mijn bar zitten***.
Nou ben ik een beetje met dat Artificial Intelligence (AI) bezig. Vooral die filmpjes, ik ben verbaasd, wat zeg ik verbaasd, neen eigenlijk verbijsterd, sjezus wat is dat gaaf zeg. Ze nemen je mee in werelden waar alles kan. Auto’s die nog meer glanzen dan normaal, mannen met vierkante kaken en een Prodent-glimlach van jewelste. Mooie vrouwen staren je smachtend aan al was jij hun enige beschikbare prins.
Zwevende droomhuizen en zelfs het openbaar vervoer lijkt perfect geregeld.
Maar ja, het is niet wat het lijkt, tis onvervalste nep van de bovenste plank.
Tis kennis opgebouwd uit een berg data. Dus jij vraagt: maak een dorp in de vorm van Star Wars met mooie mensen, auto’s en huizen en voilà daar is het.
Oké, AI maakt nog wel wat foutjes. Een schilderij van een weiland met koeien en een boerderij uit 1880 met cilindervormige hooibalen, dat kan dus niet hé.
Ronde hooibalen komen uit machines welke zeker in 1880 nog niet bestonden.
Tsja, hij (AI) denkt: een boerderij, dus hooibalen. Maar hij leert en zal de volgende keer vierkante, neen dat is ook fout, hooibargen neer te zetten.
Nou weten enkelen onder u dat ik een fervent kunstverzamelaar ben.
Digitaal dan, ik heb mappen vol. Verzamel ik via Facebook en zo nog meer.
Ik sleep dan een begeerd schilderij van het ene naar het andere beeldscherm alwaar ik hem in de desbetreffende map stop, een fijne, leerzame bezigheid.
Sommige onder u weten wellicht ook dat ik nogal semi-autistisch ben dus moet het wel allemaal kloppen, dat vind ik fijn en daar slaap ik enorm goed op.
En nu zijn er dus mensen die zich de status van kunstenaar aanmeten, omdat ze lekker overweg kunnen met dat AI gepruts, ik vind het geen probleem.
Sommigen zijn er nog best wel goed in ook. Mooi is mooi en als mensen die het maken of er naar kijken er van kunnen genieten hebben die mijn zegen.
Wel zijn er figuren die een valse naam onder hun AI werk zetten zoals bv Monet (wordt erg vaak gebruikt). Dat irriteert en vervuilt de portfolio’s.
Met mijn kennis herken ik deze schurken snel, maar het zelflerend vermogen van AI maakt het wel steeds moeilijker, totdat het niet meer te zien is.
Rucksichtslos blijven deze wannabees werken onder een valse naam plaatsen.
Hoe meer verzoekjes te stoppen, hoe fanatieker hun egocentrisch getreiter.
Deze mensen vinden het expres frustreren van anderen een soort van recht.
Dit betreft slechts schilderijen, maar het gaat verder. Mooi instrument voor volksmenners bijvoorbeeld. Het worden onzekere tijden (wordt vervolgd).
1913 La Poudreuse (Woman Selecting a Necklace). Frederick Carl Frieseke(1874-1939). 
