Klassekneus.                                 Minks wekelijkse column 4-6-2025

Klassekneus.                                 Minks wekelijkse column 4-6-2025

 

Niemand in de klas had een bril, hij wel, met van die dikke glazen.

Niemand in de klas had een leren aktetas met gespen, hij wel.

Niemand in de klas was slecht in sporten, hij natuurlijk weer wel.

Niemand in de klas werd overgeslagen voor een team, hij wel.

Iedere jongen uit zijn klas werd wel door een meisje leuk gevonden, hij niet.

Iedere jongen uit zijn klas mocht op het schoolkamp meehelpen bouwen aan de boomhut, hij niet. Stiekem noemde de anderen hem denigrerend: klassekneus.

Ze vergaten hem, hadden in al hun plezier geen oog voor zijn eenzaamheid.

Zo werd hij meer en meer een loner, liep alleen naar huis en zonderde zich af.

Zijn ouders vroegen hem wel eens hoe het op school ging met zijn klasgenoten en zo, maar dan wuifde hij het onderwerp weg met een: “Ja gaat wel best zo”.

Woensdagmiddag was zijn fijnste tijd van de week, terwijl de andere klassekinderen dingen onder elkaar deden ging hij naar de muziekschool.

Hij speelde cello, al van ienieminie kleins af aan had hij de liefde voor dit instrument opgevat. Hij repeteerde vaak en graag. Hij legde er alles in.

Als klasse-buitenbeentje had hij tijd zat om dit strijkinstrument te bespelen.

Door de jaren heen werd de klassekneus zowaar een talentje op zijn cello.

De cello werd zijn grote vriend, welke hem zijn stil verdriet deed vergeten.

 

De basisschool liep ten einde, hopelijk werden de tijden voor hem nu beter. 

Op het afscheidsavondje deden alle kinderen iets waar ze goed in waren. Eigenlijk niets bijzonders. Ouders kauwden zich quasi geïnteresseerd door de avond heen. Behalve de ouders wiens kind de ‘beurt’ had. Deze veerden op en keken trots om zich heen, tevergeefs op zoek naar een glimp van bewondering. Ook de kinderen dachten bijzonder te zijn, maar dit bleek helaas ijdele hoop.

En toen was hij. De klas had schamper lachend naar zijn ‘rare’ koffer gekeken.

Onzeker om zich heen kijkend nam hij plaats op het gymzaalpodium, klemde het instrument tussen zijn benen en tegen zijn borst. Hij sloot zijn ogen en zette aan, de vibratie resoneerde door zijn lichaam, hij leek in trance te zijn, werd gedragen door zijn muziek. Het schuchtere jochie veranderde in een virtuoos. Hij versmolt met zijn grote vriend, ze speelden de sterren van de hemel. Monden vielen open, de andere kinderen keken niet begrijpend op, alle ouders werden plots wakker. Het applaus klonk in zijn bed nog lang na. Hij sliep glimlachend in. Tegenwoordig speelt hij als solocellist in concertzalen rond de wereld. Als klasgenoten hem op tv een staande ovatie in ontvangst zien nemen kijkt hij, al buigend, triomfantelijk in de camera, die klassekneus.

 

Tekst: Mink Out.                Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl