Sniper Alley.                        Minks wekelijkse column 26-11-2025

 

Toen ik pas neerstreek in mijn Voorburgse cafeetje aan de Hoekweg, idyllisch gelegen aan de Trekvliet wachtte me een verrassing van jewelste: een heus asielzoekerscentrum vlakbij.

Op nog geen kilometer hemelsbreed aan de Junostraat werden zo’n 250 vluchtelingen gehuisvest. Merendeels getraumatiseerde figuren?

En ik dan als enig café in de buurt, zou ze natuurlijk allemaal binnenkrijgen.

Het zat me niet lekker, maar buiten een pittig gesprek met een Joego onder de naam Drako en zijn reusachtige maat in een wit, nep-Nike trainingspak en het vermaken van een 5-tal pikzwarte Afrikaners, met een heus stamhoofd wiens voeten ze kusten en wat losse incidenten viel het allemaal best wel mee.

 

Kreeg ook van die gasten binnen die zich moeiteloos bij de vaste klanten aansloten, Senna was er zo één, tofferik, had een geluidsstudio in Sarajevo.

Had hij net, al zijn geld zat er in, ging erg goed, sommige hits sloegen in als een bom. Tot er een echte bom op zijn studio neerkwam, een echte hit.

Slechts een krater markeerde de plek waar Senna had gedacht zijn toekomst op te kunnen bouwen. Niets restte om te blijven, hij vluchtte naar Nederland.

Is toch ellende, een paar jaar ervoor hoste Sarajevo de Olympische spelen, zoiets moderns, je kon je toch niet voorstellen dat daar zo’n Neanderthaler event zou gaan voorvallen, zoals die brute oorlog tussen bevolkingsgroepen.

Herinneren me de docu nog dat Serven vanaf de heuvels de stad beschoten met wellicht de echte hit van Senna. Radovan Karadzic liep daar ook rond.

 

Vanaf die heuvels werden door snipers vrouwen, mannen, ouderen en zelfs kinderen, die op straat liepen voor boodschappen of zo, onder vuur genomen.

Zit een tragisch verhaal aan vast: de Sarajevo Romeo en Juliet, door snipers doodgeschoten, lichamen lagen dagen bij elkaar op straat. (Docu op YouTube).

En als je dan wel genoeg drollen in de goot van het menselijk bestaan hebt zien drijven, schijnt er toch nog een overtreffende trap te zijn die regelrecht toegang zou moeten bieden tot aan en door, de poorten van de hel.

Zeer rijke Italianen, Russen en Amerikanen kochten zich, voor veel geld, een geheel verzorgde “safari” om op de mensen op Sniper Alley te mogen schieten.    

Er waren zelfs tarieven, kinderen kostten het meest, daarna mannen, dan vrouwen, liefst gewapend en in uniform, bejaarden mocht je gratis afknallen.

Er schijnen bewijzen te zijn. Kan een mens zo ver afdalen? Daal dan die trap maar af, en mogen u eeuwig branden! Lekker verhaal. Rijke Amerikanen???  

 

Tekst: Mink Out. Voor sint/kerst bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl     1908 Street Scene Dresden. Ernst Ludwig Kirchner.  

Slingeruurwerk.          Minks wekelijkse column 19-10-2025

 

Het oude slingeruurwerk dat in mijn huiskamer hangt heb ik ooit van mijn vader gekregen, een erfstuk van zijn ouders zei hij.

Vaak staat het stil. Niet omdat het kapot is, maar gewoonweg omdat ik er de tijd niet voor neem om hem gelijk te zetten en op te winden.

Hij staat iig niet jaren onopgewonden in een slaapkamer zijn tijd te verdoen.

Neen, bij mijn oma en opa in Haarlem stond dit uurwerk nooit stil, bij hen hoorde het klok-opwind-ritueel bij de dagroutine. Ze waren reuze trots op het ding, was een huwelijkscadeau, een waar pronkstuk dat altijd in de was stond.

Kan me zo voorstellen dat, als ze ‘s morgens uit bed kwamen, opa als vaste prik het slingeruurwerk een paar slagen gaf, terwijl oma de D-E koffie zette.

Als ik in bed lig slaat hij de hele en halve uren, heerlijk geluid is dat.

Mijn oren vullen zich met de klanken die mijn grootouders ook ooit hoorden. Die prachtige bassige drieslag per keer, dat geeft me een geborgen gevoel.

Zo van dat er vanuit het verre verleden ook nog een beetje op me wordt gelet.

 

Dit slingeruurwerk houdt de familie Out dus al zo’n 100 jaar bij de tijd.

Ja uhhh, alleen bij mij dan soms niet, wanneer ik hem weer eens vergeet.

Weet je, als ik die klok opwind, bevestigt dat een onzichtbare familieband.

Als je dan het glas-in-lood deurtje opent kijk je tegen dat oude uurwerk aan,

net als ooit mijn opa en oma. Een wat muffe houtlucht komt je dan tegemoet. En dan die prachtige oude sleutel om hem met een droog geratel op te winden.

Ook het op tijd zetten gaat niet zo maar. Familieregel schrijft van ou(t)dsher

voor dat je de wijzers niet tegen de richting in mag draaien, dan gaat tie stuk.

Telkens wachten tot de slagcyclus is uitgegongd, spaart óók reparatiekosten.

 

Deze klok heeft ook de heftige tijden meegemaakt, zo slingerde hij zich ongeschonden door de 2^e Wereldoorlog. Razzia’s, mannen moesten gedwongen werken in Duitsland. Ramen afgeplakt, letterlijk en figuurlijk donkere dagen.

Wachtend op het vrolijk feit dat ouderen AOW kregen telde hij minutieus af. 

Hij liep onverstoorbaar door de Cubacrisis heen, dat met die atoomdreiging, en sloeg de dodenklok bij het plots overlijden van bombshell Marilyn Monroe.

Dat die President Kennedy aardig in de explosieven zat is wel duidelijk, maar dat terzijde. Over de wat recentere geschiedenis zal ik ff niet uitweiden, dat weet iedereen wel: over moderne oorlogen de financiële crises, corona, EK 88.

Dit slingeruurwerk doorleefde zat. Hij loopt nog steeds en wellicht nog langer.

Het kijkt stoïcijns op ons neer en slaat uren die nimmer terug zullen keren.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Grote mensen.            Minks wekelijkse column 12-11-2025

 

Op mijn vakantie in Italië, belandde ik in de Arena van Verona, alwaar men in het oude Romeinse Amfitheater opera’s opvoerde.

Het was prachtig, op zo’n warme nacht in de openlucht waar de echte maan als een decorstuk gestaag voorbij schuift, luisteren naar een opvoering van Aida, gecomponeerd door dé maestro Gioseppe Verdi.

Toegegeven, het was een wat treurig verhaal met een nog treuriger einde en jammerlijk een opera met maar weinig herkenbare muziekstukken of aria’s.

Maar als je daar bent laat je zo’n spektakel niet schieten, alles bij elkaar was het een avond die de zoveelste gouden rand van dit Italië avontuur betekende.

 

Maar ik laat me meeslepen, het onderwerp van de column is grote mensen.

Dit item rispte ik op toen een man, die mij bij deze opera opviel, voor de zoveelste keer sinds deze fantastische vakantie door mijn hoofd spookte.

Het was voordat de opera begon, die momenten van naarstig zoeken, weer opstaan, netjes knikken zo van geen probleem en ff wat kennismaakgekeuvel.

Dat moment van het is nog niet begonnen, maar we zijn er popelend klaar voor.

En daar stond hij dan met zijn goudblond geverfd en gekruld kapsel, de benen licht gespreid, de armen over elkaar, stoer de/zijn massa te overzien.

Een vergelijk met de wrede Romeinse heerser Nero kon ik niet onderdrukken.

Zijn houding wekte bij mij het idee alsof hij de baas van alle aanwezigen was, en dat hij, zonder enig gevoel van mededogen, ze zo het slagveld op zou jagen.

De paralellen met Adolf H of zijn maat Benito M kon ik moeiteloos trekken.

Voor een beschrijving van zijn nazaten en vrouw is mijn columnruimte te karig.

 

Na de opera pik ik een terras met uitzicht op de in kunstlicht badende Arena.

Een stukje verderop zat goudlokje, zijn gedrag sloot naadloos aan bij mijn typering van de onvervalste dictator. Luisteren! Ik ben de baas van de wereld!

Reuring rolde plots als een golfbeweging vanaf de arena langs de terrassen.

Als bij een stadionwave stond de meute applaudisserend en bravo roepend op. De diva liep, ondanks haar gevolg en geweldig talent, ingetogen wuivend langs. Genietend, maar in verlegenheid gebracht door deze zee van aandacht. Mooi.

Echt Italiaans was het, een beetje dat gemaakte, maar prachtige theatrale. Ze was struis als een diva kan zijn, zoiets als de operazangeres uit Kuifje.

2 grote mensen. Blondlokje die dat veinst en tergt door zelfoverschatting.

De diva, barstensvol talent die dit draagt met een stijlvolle bescheidenheid.

Best een geruststellende tegenhanger, de menselijkheid toch weer gered.   

    

Tekst: Mink Out. Voor sint/kerst bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl    

Rinus Harkema. Minks wekelijkse column 5-11-2025

 

Het kastje waar ik mijn columns in bewaar heeft een grote la vol met kerst- verjaardags- overlijdens- en geboortekaartjes.

De oogst van bijna 32 jaar een café runnen zit daar in.

Van de week rommelde ik door de la en vond een rood boekje.

Het was zo’n zelf gebonden boekje met bladzijdes zonder lijntjes of ruitjes.

Ik opende het. Herinneringen plopten, gelijk bellen, op de waterspiegel uiteen.

Het was van Rinus Harkema, op de dagbesteding had hij het boekje zelf gemaakt, cursus boekbinden, handig als je de inrichting ooit voorgoed verlaat.

Ik kocht het van hem in de Black Beauty, een nachtcafé waar de nuttigen en de nuttelozen der nacht honger, dorst en eenzaamheid trachtten te stillen.

Rinus zat daar vaak en schreef die zelfgemaakte boekjes vol met de flarden die door zijn verwarde hoofd schoten. Iedere dubieuze hersenflits voorzag hij van een soort karikatuurtekening welke best treffend en grappig waren.

10 euro heb ik er voor gegeven, goed genoeg voor nog wat biertjes en borrels.

 

Kan me herinneren dat ik het toen heb doorgenomen om de diepere betekenis van zijn teksten te vinden, niet gelukt. Vandaag zou ik weer een poging wagen.

Het waren meer kreten dan verhaaltjes, voorzien van de datum en namen van bekenden en onbekende mensen, merendeels vrouwen.

Als daar waren: Rita Verdonk, Katja Schuurman en Yvonne Keuls, ook minder bekende godinnen zoals Joke Jansen van de reclassering waar hij, gezien de betiteling ‘hoer’ voor haar naam, niet zo enorm lekker mee door een deur kon.

Lekker wijf was te lezen, maar niet voor Rinus, dus was ze al snel een hoer.

Het boekje was vet doorspekt met seksistische uitspraken die ik u bespaar.

 

Z’n verwarde teksten vertelden wel het 1 en ander over hoe of wat en zo.

Enkele random keuzes: “Hij had een rare ziekte, want hij mankeerde niks”.

“Kan ik het helpen dat mijn vader zo’n driftkop was, dat had hij nou eenmaal”.

“Ik heb helemaal geen contact met god, wel met de Paramafia (Parnassia)”.

“Hij had al een shock van-de-angst voordat hij de elektroshock kreeg. Let op de angstige ogen (stond er bij een karikatuur met echte angstige ogen)”.

“Tekenen en schilderen is een goede manier om orde in de chaos te scheppen”.

En gewoon ook in het Frans, zo uit het handje: “Partir, c’est mourir un peu”.

Ik ben niet zo goed in Frans, ff opgezocht: Weggaan is een beetje sterven.

En de laatste zin uit zijn bundel: “Rinus Harkema, de oh zo tedere crimineel”.

Ik leg het boekje weer terug in de la. Hoe zou het zijn met Rinus Harkema?

  

Tekst: Mink Out.     Voor de sint bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    Ca. 1843 Man Mad with Fear. Gustave Courbet.  

De Diva.                         Minks wekelijkse column 29-10-2025

De diva staarde met rode ogen van brandend verdriet stil in de donkere, koude muil van de open haard, het vuur was gedoofd.

Een maand geleden was dit nog een knus, brandend haardvuur.

Op het berenvel ervoor was ze met Angelo verwikkeld in een vurig liefdesspel. De vonken vlogen er vanaf, samen met die van het knappend haardhout dat hun verhitte lichamen in de donkere kamer deed oplichten.

Het was heerlijk, hun liefde leek een sprookje waar geen einde aan kon komen.

Totdat……. Angelo viel voor die veel jongere slet van een Violetta, een nieuw futiel stemmetje uit het achtergrondkoor van Le noche di Figaro. Haar opera!

Razend was de diva, ze gilde en huilde. Dure vazen en serviesgoed gingen in scherven tegen de muur. Haar kleren scheurde ze aan flarden. De parel-ketting, een cadeau van Angelo, trok ze kapot, de parels vlogen in het rond.

Na deze razernij stortte ze uitgeput neer op het berenvel waar ze schok-schouderend in foetushouding lag totdat de meid haar voorhoofd afdepte.

En wat doet een vrouw, dus ook een diva, na een gestrande verhouding……..

Juist, ze gaat aan haarzelf werken, afvallen, nieuwe kleren en als er geld voor is laten ze zich, zeg maar ff, lichamelijk resetten, tegenwoordig kan er veel.

In een opwelling belde ze een kliniek voor plastic chirurgie en had zich de full package aan laten praten. Alles strak trekken, liften en opvullen, ze zal Angelo en die slet eens even een poepie laten ruiken. Als een feniks zou ze herrijzen.

De grote dag! Langzaam haalde dr. Frederíc het verband van haar hoofd.

In de spiegel aanschouwde ze het wonder, ze was 20 jaar jonger, geen rimpel meer te bekennen. Billen en borsten stonden weer pront op haar strakke lijf.

Ze was als nieuw, en kon weer schitteren op podia over de gehele wereld.

Tijdens de Generale Repetitie kwam ze Charismatisch op. Monden, ook die van Angelo en Violetta, vielen open van bewondering. Wat was ze mooi de Diva.

Bij het prachtige Voi che sapete ging het mis, de zang flapperde: zo van Voi che saprrrrrrrete. De diva’s massale lippenvulling was niet berekend op operazang van hoog niveau. Het klonk alsof ze zo nu en dan harde winden liet. De volgende zenuwinzinking was een feit. Haar carrière als diva was ten einde.

Om de opera te redden werd er haastig auditie gedaan en zowaar…… die slet van een Violetta zong zich in de rol van de diva. Zij en Angelo leefden nog lang en gelukkig. En de diva, tja de diva kwijnde in haar luxe Parijse appartement, samen met haar prachtig lichaam vervult van wrok, langzaam maar zeker weg.   

Tekst: Mink Out. Voor sint/kerst bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl    

Mozes.                        Minks wekelijkse column 22-10-2025

 

De pubquiz was weer zeer vermakelijk en erg gezellig.

Nog ff buiten een sjekkie, opruimen, klein biertje en naar huis.

Tussen de buien door stonden de diehard verslaafden te paffen.

Plots liep er een aardig verzopen kat tussen onze benen door.

Nou kwam dat regelmatig voor, maar deze was wel erg klein om op dit uur van de nacht buiten te zijn. Aan zijn nat vachtje te zien moest hij in de warmte. Met een hoog ballenknijp stemmetje zo van: “kommaah, kommaah, kommaah, kommaah” tussen het terrasmeubilair door in tijgersluipgang achter ‘het’ aan,

‘Het’ liet zich in de maling nemen en al snel had ik ‘het’ in z’n kittennekkie.

 

Het bewegend water in de spoelbak had zijn speelse aandacht, dus moesten dit woelwatertje goed in de smiezen houden om een waterballet te voorkomen.

Dit snoesje was een troetelkind, brokjes op de bar. Water kon Mozes niet genoeg naar binnen werken, het beessie had dorst, het was een heuse barkat.

Loslaten in het café was te link, allemaal plekken waar hij wel in kon en wij niet, dus een handenbindertje was het wel, geen moment kon Mozes alleen.

Na nog wat drankjes en heel veel knuffels moesten we de nacht in met Mozes.

In de dames. Bril dicht, als een soort verplicht, anders verzuipt tie wellicht.

t’ Was een noodoplossing. Altijd beter dan natte uren onder tochtige auto’s. Mozes zou op zeker niet voor een 2^e keer het hazenpad kunnen kiezen.

Plastic bak met een dekentje voor het slapen en een ander bakkie met een laag papiersnippers voor de ienieminie kleine en grote boodschap van Mozes.

Hartverscheurend was het om hem daar, hevig miauwend, achter te laten.

 

De dag er na moesten we hem wakker maken, hij strekte zich, zoals een kat dat kan doen, genoegzaam uit. Reismandje meegenomen als kennel, anders kwam er niets van werken. Amivedi, FB melding, die was zo weer thuis toch?

“Een meisje of jongen”, vroeg een biertjes nuttiger snel tussen 2 slokken in.

“Weet ik niet, vond het wat indiscreet om tussen die pootjes te gaan gluren”.

Na een gênante inspectie bleek Mozes een meisje, past wel in deze tijd van genderwisseling en vrije homoseksualiteit en zo. Lekker dan een Mozesmeisje.

Voorlopig zit Mozes in een opvanghuis en blijft ondanks het doodknuffelen wonderbaarlijk goed in leven. Tis allemaal wel extra gedoe, maar zo geinig. Het hele café met klanten en al is in rep en roer. En die naam Mozes? “Uit het water gehaald” (de stromende regen) en nog een vondeling ook, passend toch.

Een mooie naam “Mozes” ook voor een meissie;-) Maar of ze hem ook houdt?

     

Tekst: Mink Out. Voor de sint, bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl    

Blote kont.                  Minks wekelijkse column 15-10-2025

De Leugen zei tegen de Waarheid: “Laten we een bad nemen, het bronwater zal u verkwikken”. De Waarheid, uiterst achterdochtig, testte het water en ontdekte dat het inderdaad heerlijk verkoelend was.

Ze kleedden zich uit en namen een bad. Plotseling sprong de Leugen uit het water en vluchtte, gekleed in de kleren van de Waarheid.

De woedende Waarheid, klom uit de put voor haar kleren, maar bij het zien van de naakte Waarheid, keek Wereld met woede en minachting voor het exhibitionistisch gedrag weg.

De arme Waarheid keerde terug naar de put en verdween voor eeuwig, haar schaamte verbergend. Sindsdien loopt de Leugen op de wereld rond, verkleed als de Waarheid,

En de samenleving is erg gelukkig… Omdat de wereld de naakte Waarheid niet wil kennen.

Bovenstaand verhaal is een mythe uit 18 honderd-zoveel. Ik moest het een poosje geleden een paar keer lezen om het een beetje door te krijgen.

Als je het niks vindt stop dan gewoon met lezen, maar ik wil er ff iets mee.

Nu de verkiezingen er aan komen moet ik er steeds meer aan denken, gek hé? Want eigenlijk zit volgens mij de naakte waarheid nog steeds in die put en rent de leugen, gekleed in de kleren van de waarheid, nog vrolijk in het rond.

Kan nu niet zeggen dat de leiders van de wereld erg betrouwbaar klinken, wat tevens geldt voor het gros van politieke grootheden in óns kleine kikkerlandje.

Ik volg de debatten op tv, radio en online, maar het rammelt aan alle kanten. Beetje links en rechts om je heen graaien naar ideeën die stemmen brengen.

Dat die dan niet blijken te kloppen is naar zeggen een foutje, neen volgens mij gewoon puur een leugen bedekt met de gestolen kleren van de echte waarheid.

Wanneer de kleur van het jasje je aanstaat geloof je al gauw in een leugen.

Wat ik hier schrijf geldt in mijn ogen voor links, midden en rechts, tis lastig.

En dan de tegenstellingen. Laatst dacht ik een luchtig stukje op FB te zetten over mijn radeloosheid van op welke partij ik deze keer zou gaan stemmen.

Kom er gewoon niet uit. Maar toen ik las hoe ongemanierd sommige mensen in MIJN post reageerden werd ik toch wel kwaad. FF gewoon normaal doen toch.

Nepnieuws aan alle kanten maakt het er ook niet makkelijker op, wat kan je nog geloven en wat niet. Doe als ik, luister, lees, kijk en laat je niet door één groep leiden, kijk om je heen en vergelijk. Ik twijfel nog, maar ben wel bezig. Waardeer i.i.g. wat we hebben, das nog niet zo slecht dat je er een revolutie voor moet ontketenen, die hebben trouwens alleen maar chaos voortgebracht.    

En bij chaos komen de kakkerlakken onder de straatstenen vandaan en blijft de gewone burger, net als de naakte waarheid, helaas in z’n blote kont achter.

Tekst: Mink Out. Bundels, ook voor de sint, verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Passanten.                   Minks wekelijkse column 8-10-2025

 

In de bloei van mijn aftakeling zijn er van die kleine dingetjes.

Niet schokkend, ik slik 2 pilletjes per dag, dat valt vergeleken met veel van mijn leeftijdsgenootjes enorm mee, geloof me.

Ik heb er zo’n schattig rond pillendoosje voor gekocht met een afbeelding van Monets waterlelies er op. Prachtige afbeelding, knap gedaan.

Terwijl de 2 pillen, meegesleurd door een kolkende melkmassa, de weg in mijn slokdarm vinden, fleurt het sluiten van dit prachtig doosje mij enorm op.

Vaak voltrekt dit ritueel zich op het terras van mijn ontbijtplek Florencia.

 

Deze dag had ik vrij, dus kon ik wat langer, ontspannen blijven zitten, heerlijk.

Een herfstzonnetje zorgt voor de ideale temperatuur, ik lees een boek.

Dat doe ik omdat het rust brengt en ik tegelijkertijd met rust gelaten word.

Het zijn veelal toffe mensen die hier zitten, maar ff niemand is ook lekkah.

Ik lees Kurt Tucholsky (eindelijk een Nederlandse vertaling kunnen vinden, maar dat klopt dan ook weer niet) en observeer tussendoor de passanten.

 

Aan de overkant haalt een dakloze man wat statiegeld uit de prullenbak.

Ik heb alleen niet het idee dat zijn slordigheid het milieu vooruit helpt.

Veel pleurt hij gewoon op de grond, ze zijn hem wellicht al voor geweest.

Toch vist hij zowaar een leeg blikje Red Bull uit de groene ‘grabbelton’.

Ok, wel wat gedeukt, maar daar wist deze expert blijkbaar wel wat op.

Hij zette het aan zijn mond, met gebolde wangen probeerde hij er weer leven in te blazen. Niet dus, hij gooide het op de grond, trapte het plat en liep weg.

Toch gek dat alleen gave blikjes het milieu mogen redden en de gedeukte niet.

 

Ik nip koffie, hap koek en verschuil me weer achter de Nederlandse Kurt.

Er komen 2 meisjes langs. Ze lopen hand in hand, hun vingers verstrengeld.

De één kijkt wat schuchter naar het volle terras. De ander is niet van plan hun damesliefde onder terrasstoelen of banken te steken, iedereen mag het zien.

Ze trekt haar vriendin nog een stuk dichter tegen zich aan en waarom niet.

Zo te zien zijn ze harstikke blij met elkaar, en dan is het gewoon goed toch.

De terrastribune volgt deze passanten óók. De 1 smaalt, de ander jaloerst, weer een ander volgt het stel begripvol en sommigen valt het niet eens op.

Het boek is uit, de laatste hap koek spoel ik door met het bodempje koffie.  

De observeerder staat resoluut op en verandert in een passant, zoals zo velen.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

God bless America.              Minks wekelijkse column 1-9-2025

Nou ben ik dat met die Trump een beetje aan het volgen, maar het lijkt er toch meer en meer op dat hij een alleenheerser is.

Hij doet wat hij in het zakendoen heeft geleerd, als je niet loyaal bent stuurt hij je weg. Als je het met hem oneens bent of hij krijgt zijn zin niet stapt hij naar de rechter. Recht van de langste adem.

En dan die fanatieke, briljante jaknikkers om hem heen, zoals die Vance en Hegseth, ladderbeklimmers pur-sang die hun ziel verkopen voor een carrière.

Wanneer ik die types bij elkaar zie moet ik rillen, overdreven lachen als de baas iets zegt of hem snel bijvallen in gesprekken, ook al klopt het echt niet.

Ik moet steeds weer denken aan die gozah uit Duitsland die WO II begon.

Die had ook van die briljante jaknikkers om zich heen verzameld, we hebben gezien waar dat toe geleid heeft, dat behoeft geen verdere toelichting toch.

Die gozah wist ook de democratie met vals spel naar zijn hand te zetten.

Ook hij gaf schreeuwers valse hoop. Voor ze het door hadden zaten ze met een berg ellende, waar ze nog lang de wrange vruchten van geplukt hebben.

Ook hij was in het zadel geholpen door mensen met heel veel geld, welke in hem, zijn idealen en vooral in hun eigen voordeel geloofden. Waarom niet.

Eigenlijk was het al duidelijk na die Capitolbestorming, dit was niet goed.

De meeste van die gasten hebben direct gratie gekregen van “hun” Trump.

Neen, deze man gebruikt een andere tactiek, de tactiek van een volksmenner. Tuurlijk de goede politicus mag ook een volksmenner zijn, zo win je stemmen.

Maar eenmaal gekozen moet je wel regeren voor allen en niet alleen voor de mensen van jouw kant. Hij stuurt de Nationale Garde naar steden die hem niet gezind zijn. Hij trekt subsidies van universiteiten in die niet zijn ding doen.

Hij weigert vragen van nieuwszenders die niet Trump-gericht zijn.

Rechters die niet in zijn lijn denken en doen tracht hij te vervangen.

De directeur van de Federale Bank zet hij onder druk om de rentetarieven te verlagen, hetgeen na veel tegensputteren nu toch (summier) in gang is gezet.

De kunst moet het ook ontgelden, alles moet meer naar zijn ‘gefingeerde’ smaak. En satire over hem of zijn beleid is ‘niet leuk’ en wordt bestraft.

  

Voelen jullie dat nou ook? Er is daar iets aan ‘t rollen wat lastig te stoppen is.

Amerika, het land van de ‘vrijheid’, voorvechter en beschermer van de democratie wankelt. Trump draait haar de nek om. God bless America!

      

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Aan de beurt.                            Minks wekelijkse column 24-9-2025

 

Het omdraaien van mijn huissleutel ging onheilspellend makkelijk, ik voelde meteen dat er stront aan de denkbeeldige knikker was.

Iemand had van binnenuit de deurkruk al naar beneden gedrukt, maar kwam er helaas achter dat de deur op nachtsloten zat.

Ik stapte naar binnen en vond al de kasten open en vliegensvlug doorzocht.

GVD, dat was de tweede keer in tien jaar. De vorige keer hadden de inbrekers grondiger gezocht, de kastinhoud lag toen verspreid door het gehele huis.

Weken werk om de boel weer georganiseerd te krijgen, en veel spullen kwijt.

 

Déze inbrekers hadden de spullen netjes op de grond gezet, “alleen uit op geld en sieraden” sprak de blonde politieagente met de sportieve paardenstaart.

Wellicht hadden de boeven een aangeboren ziekelijke angst voor rotzooi.

Zo te zien was er niets weg, dus heb ik geen aanklacht ingediend. Verleden keer wel gedaan. Wachten op de recherche betekende slapen in de chaos.

Het leek een beetje op slapen in een open wond. Dat hoefde voor mij geen 2^e keer. Ze waren aan de straatkant met een schroevendraaier binnen gekomen.

Ramen zitten altijd op slot, dat had ik nu bij hoge uitzondering vergeten, lul!

 

Of het me wat heeft gedaan? Nou ja, dat er vreemden in mijn huis geweest waren kon me, vreemd genoeg, niet veel schelen, maar ik viel wel pas om 10 uur in de ochtend in slaap. Je gaat toch liggen prakkiseren en bent hyperalert.

Had een paar maanden geleden net de hele boel beter beveiligd, maar deze variant, sluitijzers met bruut geweld verbuigen, had ik geenszins voorzien.

Op naar de doe-het-zelf winkel voor een nóg doortrapter project.

Voor € 300.= kocht ik de zelfverzekerdheid terug die me zo bruut was ontnomen en ging in een ‘probeer het nu nog maar eens stemming’ huiswaarts.

 

De expert op inbraakgebied vertelde: “hoe beter beveiligd hoe groter de kans dat de inbrekers bij de buren hun onwettige boodschappen gaat doen”.

Nou heb ik stuk voor stuk erg fijne buren, daar niet van zal ik maar zeggen.

Ik gun ze zeker geen rampspoed, maar ja, als ik dan toch moet kiezen……..

Wel samen met 1 van de buren camera’s kopen, krijg je een seintje op een app.

Het kost wat, maar we doen er veel aan om ons huiselijk gevoel te waarborgen.

Om mijn onrust het hoofd te bieden houd ik mezelf voor dat ik gewoon weer eens aan de beurt was. Ja het leven gaat nu eenmaal niet altijd over rozen, maar nogmaals: nu laat ik echt even de eer aan een ander, sorry daarvoor;-)  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl