Passanten.                   Minks wekelijkse column 8-10-2025

 

In de bloei van mijn aftakeling zijn er van die kleine dingetjes.

Niet schokkend, ik slik 2 pilletjes per dag, dat valt vergeleken met veel van mijn leeftijdsgenootjes enorm mee, geloof me.

Ik heb er zo’n schattig rond pillendoosje voor gekocht met een afbeelding van Monets waterlelies er op. Prachtige afbeelding, knap gedaan.

Terwijl de 2 pillen, meegesleurd door een kolkende melkmassa, de weg in mijn slokdarm vinden, fleurt het sluiten van dit prachtig doosje mij enorm op.

Vaak voltrekt dit ritueel zich op het terras van mijn ontbijtplek Florencia.

 

Deze dag had ik vrij, dus kon ik wat langer, ontspannen blijven zitten, heerlijk.

Een herfstzonnetje zorgt voor de ideale temperatuur, ik lees een boek.

Dat doe ik omdat het rust brengt en ik tegelijkertijd met rust gelaten word.

Het zijn veelal toffe mensen die hier zitten, maar ff niemand is ook lekkah.

Ik lees Kurt Tucholsky (eindelijk een Nederlandse vertaling kunnen vinden, maar dat klopt dan ook weer niet) en observeer tussendoor de passanten.

 

Aan de overkant haalt een dakloze man wat statiegeld uit de prullenbak.

Ik heb alleen niet het idee dat zijn slordigheid het milieu vooruit helpt.

Veel pleurt hij gewoon op de grond, ze zijn hem wellicht al voor geweest.

Toch vist hij zowaar een leeg blikje Red Bull uit de groene ‘grabbelton’.

Ok, wel wat gedeukt, maar daar wist deze expert blijkbaar wel wat op.

Hij zette het aan zijn mond, met gebolde wangen probeerde hij er weer leven in te blazen. Niet dus, hij gooide het op de grond, trapte het plat en liep weg.

Toch gek dat alleen gave blikjes het milieu mogen redden en de gedeukte niet.

 

Ik nip koffie, hap koek en verschuil me weer achter de Nederlandse Kurt.

Er komen 2 meisjes langs. Ze lopen hand in hand, hun vingers verstrengeld.

De één kijkt wat schuchter naar het volle terras. De ander is niet van plan hun damesliefde onder terrasstoelen of banken te steken, iedereen mag het zien.

Ze trekt haar vriendin nog een stuk dichter tegen zich aan en waarom niet.

Zo te zien zijn ze harstikke blij met elkaar, en dan is het gewoon goed toch.

De terrastribune volgt deze passanten óók. De 1 smaalt, de ander jaloerst, weer een ander volgt het stel begripvol en sommigen valt het niet eens op.

Het boek is uit, de laatste hap koek spoel ik door met het bodempje koffie.  

De observeerder staat resoluut op en verandert in een passant, zoals zo velen.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

God bless America.              Minks wekelijkse column 1-9-2025

Nou ben ik dat met die Trump een beetje aan het volgen, maar het lijkt er toch meer en meer op dat hij een alleenheerser is.

Hij doet wat hij in het zakendoen heeft geleerd, als je niet loyaal bent stuurt hij je weg. Als je het met hem oneens bent of hij krijgt zijn zin niet stapt hij naar de rechter. Recht van de langste adem.

En dan die fanatieke, briljante jaknikkers om hem heen, zoals die Vance en Hegseth, ladderbeklimmers pur-sang die hun ziel verkopen voor een carrière.

Wanneer ik die types bij elkaar zie moet ik rillen, overdreven lachen als de baas iets zegt of hem snel bijvallen in gesprekken, ook al klopt het echt niet.

Ik moet steeds weer denken aan die gozah uit Duitsland die WO II begon.

Die had ook van die briljante jaknikkers om zich heen verzameld, we hebben gezien waar dat toe geleid heeft, dat behoeft geen verdere toelichting toch.

Die gozah wist ook de democratie met vals spel naar zijn hand te zetten.

Ook hij gaf schreeuwers valse hoop. Voor ze het door hadden zaten ze met een berg ellende, waar ze nog lang de wrange vruchten van geplukt hebben.

Ook hij was in het zadel geholpen door mensen met heel veel geld, welke in hem, zijn idealen en vooral in hun eigen voordeel geloofden. Waarom niet.

Eigenlijk was het al duidelijk na die Capitolbestorming, dit was niet goed.

De meeste van die gasten hebben direct gratie gekregen van “hun” Trump.

Neen, deze man gebruikt een andere tactiek, de tactiek van een volksmenner. Tuurlijk de goede politicus mag ook een volksmenner zijn, zo win je stemmen.

Maar eenmaal gekozen moet je wel regeren voor allen en niet alleen voor de mensen van jouw kant. Hij stuurt de Nationale Garde naar steden die hem niet gezind zijn. Hij trekt subsidies van universiteiten in die niet zijn ding doen.

Hij weigert vragen van nieuwszenders die niet Trump-gericht zijn.

Rechters die niet in zijn lijn denken en doen tracht hij te vervangen.

De directeur van de Federale Bank zet hij onder druk om de rentetarieven te verlagen, hetgeen na veel tegensputteren nu toch (summier) in gang is gezet.

De kunst moet het ook ontgelden, alles moet meer naar zijn ‘gefingeerde’ smaak. En satire over hem of zijn beleid is ‘niet leuk’ en wordt bestraft.

  

Voelen jullie dat nou ook? Er is daar iets aan ‘t rollen wat lastig te stoppen is.

Amerika, het land van de ‘vrijheid’, voorvechter en beschermer van de democratie wankelt. Trump draait haar de nek om. God bless America!

      

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Aan de beurt.                            Minks wekelijkse column 24-9-2025

 

Het omdraaien van mijn huissleutel ging onheilspellend makkelijk, ik voelde meteen dat er stront aan de denkbeeldige knikker was.

Iemand had van binnenuit de deurkruk al naar beneden gedrukt, maar kwam er helaas achter dat de deur op nachtsloten zat.

Ik stapte naar binnen en vond al de kasten open en vliegensvlug doorzocht.

GVD, dat was de tweede keer in tien jaar. De vorige keer hadden de inbrekers grondiger gezocht, de kastinhoud lag toen verspreid door het gehele huis.

Weken werk om de boel weer georganiseerd te krijgen, en veel spullen kwijt.

 

Déze inbrekers hadden de spullen netjes op de grond gezet, “alleen uit op geld en sieraden” sprak de blonde politieagente met de sportieve paardenstaart.

Wellicht hadden de boeven een aangeboren ziekelijke angst voor rotzooi.

Zo te zien was er niets weg, dus heb ik geen aanklacht ingediend. Verleden keer wel gedaan. Wachten op de recherche betekende slapen in de chaos.

Het leek een beetje op slapen in een open wond. Dat hoefde voor mij geen 2^e keer. Ze waren aan de straatkant met een schroevendraaier binnen gekomen.

Ramen zitten altijd op slot, dat had ik nu bij hoge uitzondering vergeten, lul!

 

Of het me wat heeft gedaan? Nou ja, dat er vreemden in mijn huis geweest waren kon me, vreemd genoeg, niet veel schelen, maar ik viel wel pas om 10 uur in de ochtend in slaap. Je gaat toch liggen prakkiseren en bent hyperalert.

Had een paar maanden geleden net de hele boel beter beveiligd, maar deze variant, sluitijzers met bruut geweld verbuigen, had ik geenszins voorzien.

Op naar de doe-het-zelf winkel voor een nóg doortrapter project.

Voor € 300.= kocht ik de zelfverzekerdheid terug die me zo bruut was ontnomen en ging in een ‘probeer het nu nog maar eens stemming’ huiswaarts.

 

De expert op inbraakgebied vertelde: “hoe beter beveiligd hoe groter de kans dat de inbrekers bij de buren hun onwettige boodschappen gaat doen”.

Nou heb ik stuk voor stuk erg fijne buren, daar niet van zal ik maar zeggen.

Ik gun ze zeker geen rampspoed, maar ja, als ik dan toch moet kiezen……..

Wel samen met 1 van de buren camera’s kopen, krijg je een seintje op een app.

Het kost wat, maar we doen er veel aan om ons huiselijk gevoel te waarborgen.

Om mijn onrust het hoofd te bieden houd ik mezelf voor dat ik gewoon weer eens aan de beurt was. Ja het leven gaat nu eenmaal niet altijd over rozen, maar nogmaals: nu laat ik echt even de eer aan een ander, sorry daarvoor;-)  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Michelangelo.               Minks wekelijkse column 17-9-2025

 

In 1571 werd ergens, zoals wel vaker, een mensje geboren.

Deze keer een mannetjesmens en ze noemden hem Michelangelo.

“Caravaggio”, de naam van het dorp werd ook zijn bijnaam.

Het plaatsje ligt zo’n 40 km ten oosten van mooi Milaan.

Onze Michelangelo Merisi da Caravaggio (hierna voor het gemak Angelo te noemen) heeft geen mazzel, op zijn elfde wordt hij wees, maar krijgt in Milaan een baantje als schildersknechtje met wellicht kost en inwoning.

Als twintiger werd Milaan te klein en vertrok Angelo spoorslags naar Rome, ‘the place to be’, wanneer je als kunstenaar rijk en beroemd wilde worden.

En dat werd hij! Binnen een zucht schilderde hij (Je)zus en zo voor een bekende kardinaal, die ook nog wel plek had voor het wat meer erotisch genre. 

 

En daar komt tie, onze Angelo schilderde heel anders dan zijn tijdsgenoten, welke bleven hangen in de stijve Barok. Hij schilderde levensecht en ook zijn lichtval kon menigeen bekoren, vandaar dat hij in korte tijd een ster was.

Niet zo heel gek dat zijn manier van schilderen ook invloed had op Hollandse meesters, waaronder onze eigen Rembrandt van Rijn en Gerard van Honthorst.

So far so good. Het geld kwam in bakken binnen, het leven lachte hem toe. Mooie vrouwen vlinderden om hem heen, hij baadde, zeg maar ff, in weelde.

 

Nou was onze Angelo verre van een engel, meer een bengel of zelfs een duivel.

Wat wil je als je zo snel zonder ouders bent, een slechte jeugd, klinkt bekend.

Hij was een gozahtjuh met een grote bek. Droeg een zwaard op de heup (ook in die tijd verboden) en zocht om het minste bonje met andere macho’s.

Het kwam zelfs zo ver dat Angelo op een zeker moment iemand doodstak in een zwaardgevecht om de eer van een vrouw;-) Om gevangenschap te ontlopen vluchtte hij via Napels naar Malta, waar hij weer in ’t gevang belandde.

Deze keer omdat hij een hospitaalridder had gekleineerd, was niet erg handig.

Hij ontsnapte en ging weer in de richting van Rome, met de hoop op gratie.

Bepakt, bezakt en zeer hoopvol nam hij een boot voor de snelle overtocht.

In Sicilië werd hij wéér gearresteerd. Toen hij vrijkwam was de boot, inclusief zijn bezittingen waaronder veel van zijn schilderijen, vertrokken.

Hij ging zonder geld en schilderijen toch weer richting Rome, maar stierf onderweg zonder de wetenschap van zijn uiteindelijk toegekende gratie.

  

Als schilder een genie en als mens een eikel, maar wel wat geleerd, jij dan;-).     

  

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1596-97 Bacchus. Caravaggio Michelangelo Merisi.  

Druppel, glas, liter, plas.    Minks wekelijkse column 10-9-2025

Ik loop al jaren te kloten met de zogenaamde oude mannenkwaal. Vergroting van de prostaat, lastig en vaak plassen, een ramp.

Na de zoveelste slapeloze nacht gaf ik me over aan de goede zorgen van mijn huisarts dokter Omar, echt een wereldman.

“Er moet een katheter in Mink” sprak hij met een meewarige blik in zijn ogen.

“Ik vertrouw u best dokter, maar zoiets is volgens mij nogal pijnlijk toch”.

“Dat klopt, maar nachten wakker liggen is ook geen optie. Het is voor een paar dagen en dan gaat de uroloog kijken. Tis iig niet kwaadaardig, so far so good”.

Eerst een spuit met verdovende glijmiddel om de pijn redelijk te verzachten.

Het eerste gedeelte viel mee, maar hij moest nog wel ff een stukkie verder. Dr. Omar drukte plots resoluut door, pijnscheuten flitsen door mijn onderlijf. “Godverdegodver”. ” Vloek maar Mink, dat helpt” sprak Omar begripvol. “Godverdegodver!” schreeuwde ik nogmaals. De tranen schoten in mijn ogen.

In een gematigd tempo begon het klatergoud de plastic zak te vullen.

De pijn maakte al snel plaats voor een gelukzalig gevoel van opluchting.

Het vocht sloop gestaag langs de maataanduidingen omhoog. 1 liter, 1,25 liter, 1,5 liter. 2 liter bleek de limiet. Dat zijn 8 vaasjes bier, best veel om binnen te hebben zonder dat het eruit kan. Niet zo verwonderlijk die slapeloosheid.

“Ga nu maar naar het toilet om de zak te legen Mink” sprak Omar nerveus.

“Met mijn jeans op mijn enkels, m’n onderbroek rond mijn knieën, een slang in mijn piemel moest ik ook nog eens langs een open wachtkamer naar de wc?”

Met opgehesen broek en overhangend T-shirt strompelde ik, mandarijnachtig lachend, zo goed en zo slecht als het ging, langs de wachtenden naar de wc.

De acht vaasjes klokte rap het riool in. Beetje pielen;-), maar het ging.

Het gemak van de katheter had ik onderschat. Kon weer grote glazen melk drinken zonder in paniek naar een plasplek te hoeven zoeken voor 2 druppels.

In de avond schuifelde ik door de binnenstad om mijn column rond te brengen.

Ik voelde me ineens stokoud en was overduidelijk halfgod-af zeg maar ff.

Er was ook een beugel om de zak aan mijn bed te hangen. Via de spiegelkast, waar ik in betere jaren de nodige erotische verrichtingen volgde, kon ik nu het niveau van de katheter checken. Het kan verkeren, maar diende beiden doelen.

**Normaal vind ik het delen van lichamelijke ellende op FB en Insta niet tof.

Ondanks de ernst van het verhaal zag ik ook wel humor en werkt het wellicht taboedoorbrekend, want dit ongemak houdt veel ouderen in isolatie thuis.**

   

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

S.d. Couple in a bedroom, by Jan Steen.

 

Ontsnappen.                             Minks wekelijkse column 3-9-2025

 

Dat mijn onlangs gevierde vakantie in Italië erg goed beviel, zal voor hen die me op FB en Insta volgden geen verrassing zijn.

Ik had nog wat notities gemaakt voor een eventueel verhaal.

Dit ‘eventueel verhaal’ licht ik met stelligheid uit zijn onzekere positie door het hieronder geschreven relaas. Komt tie dan:

 

Voor zomermotorhandschoenen reed ik naar de andere kant van Milaan.

Al snel werd duidelijk dat dit, in vergelijking met de toeristische omgeving waar ik tot nu toe verbleef, een soort van milde twilight-zone was.

De hardheid van het bestaan was af te lezen van de gezichten der Milanezen wiens pad ik in deze buurt kruisten. Groepjes jongeren keken argwanend om.

Ouderen met rolstoelen en moeders met kinderwagens smoesden heimelijk.

In tegenstelling met mijn “mooi” Milaan, waar iedereen Sharp dressed was, droeg men hier slippers en sportbroeken afgetopt door goedkope T-shirts.

 

Aan de rand van deze buurt was een winkelcentrum met een Decathlon, daar kon ik ook mooi ff dingen kopen. Ik deed mijn Black beauty extra goed op slot.

Om me heen kijkend bekroop me een gevoel van ‘mijn god’. Dat was geen hint van bovenaf voor deze heiden, het was een acute state of mind betiteling.

Flatgebouwen die hun beste tijd wel achter zich hadden vertolkten armoede.

Eigenlijk zouden ze tegen de grond moeten, maar blijkbaar was de vraag naar woonruimte ook hier groot. Stukken stuclagen misten, een goede kwast verf zou zeker geen overbodige luxe zijn. Schotelantennes ‘sierden’ de benauwende balkonnetjes. Neen, mijn woning was het niet. Wat was ik bevoorrecht zeg.

Ik hoopte zo dat kleine meisjes en kleine jongetjes kleine plekjes in deze huisjes hadden om te leren, zodat ze ooit konden ontsnappen aan deze misère.

 

In het winkelcentrum bracht de muziek een valse sfeer van pais en vree.

Er was een kleine tabaksshop waar gokken blijkbaar de hoogste omzet gaf.

De uitgespeelden werd hier de kans geboden hun laatste hoop te verspelen.

Buitengekomen stond een vader, moeder en dochtertje mijn stralende Black Beauty (mijn motah) te bewonderen. Aan hun kleding te zien hadden ze niet veel te lachen, maar toch sprankelden hun ogen bij het zien van al mijn moois.

Fantastische mensen, ze verdienden gewoon te weinig. De vragen over de BB waren niet van de lucht. Ook het dochtertje vroeg de oren van mijn hoofd.

Ik denk dat zij wel een klein leerplekje had en zou ontsnappen, op zekah.      

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1-8-2025 Trieste flatgebouwen ⁨in Cinisello Balsamo⁩, ⁨Italië⁩.    

Relatietherapeute.                 Minks wekelijkse column 27-8-2025

 

Na een berg mislukte samenwoonsessies en de teloorgang van haar IT bedrijf moest Annegien toch verder met haar leven.

Als ervaringsdeskundige in gestrande verhoudingen was de oplossing snel gevonden, ze begon als relatietherapeute.

 

In de keuken bij de conciërge was het ’s morgens, nadat de kinderen in hun bankjes de boeken voor zich hadden, altijd een enorm gezellige boel.

Ouders, leraren met een uitvaluur, leveranciers van schoolbenodigdheden, de glazenwasser, de technische dienst, de vuilnismannen en Annegien gebruikten het knusse keukentje van conciërge Ton maar wat graag als de zoete inval.

De koffie geurde, in de koektrommel werd gewillig gegraaid en de verhalen wisselden elkaar af of het een lieve lust was. Verhalen uit allerlei genres: serieus, grappig, tragisch, euforisch, je kon hier met alles terecht en vaak ging men met de goede raad van het gehele gezelschap huiswaarts.

 

Het gesprek kwam een keer op het vak van Annegien en het duurde niet lang voordat ze sprak over een dossier waar ze maar niet uitkwam. Het was haar eer te na om deze zaak te laten vallen. U kent het wel: kinderen in het spel.

“Neem mee dat dossier, dan buigen we ons er met z’n allen over, komt goed”.

“Ja jongens ik kan hier toch niet zomaar dat dossier op tafel gooien, tis strikt vertrouwelijk”. “Neem nou maar mee, het blijft onder ons en als we er een huwelijk met kinderen mee kunnen redden is dat vertrouwen ondergeschikt”.

 

Een dag later lag er een vuistdik dossier te midden van onze koffieleuten.

Er werd voorgelezen, gesproken, geadviseerd, velen weten meer dan één, zelfs de directeur kwam zich er tegenaan bemoeien. Toen een stagiair haar dringend uit de keuken wilde halen voor een ernstige zaak sprak ze zelfs: “daar heb ik nu echt geen tijd voor, we zijn hier een huwelijk aan het redden”!

Na een maand kwam Annegien met een dikke doos slagroomgebak aanzetten.

Het gestrande huwelijk uit het vuistdikke dossier leek vlot getrokken. Er was weer plezier, seks, tripjes naar de Efteling, dat kwam wel goed, dus gebak.

 

Soms als Annegien er weer niet uitkomt overlegt ze met haar experts.

Zo brengt ze het ook bij haar cliënten, als een overleg met relatie-experts.

U snapt natuurlijk wel dat dit verhaal van A tot Z verzonnen is en dat overeenkomstigheden puur voortkomen uit louter toeval. Dat u dat even weet.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

De deur sloeg dicht.   Minks wekelijkse column 20-8-2025

 

De deur sloeg dicht. Drie weken het rijk alleen zeg maar even.

Hun huwelijk leek nergens meer op. Ze leefden als broer en zus. En de laatste paar jaren ook nog eens als water en vuur.

Ja, de kinderen merken er niet veel van, hadden ze het idee.

Om bij te komen ging ze niet mee op vakantie, hij ging alleen met de kinderen.

Het was een mooi, groot huis. Jacks vader had het eigenhandig gebouwd.

Jack was hier zo’n 40 jaar geleden geboren. Het was hun huwelijksgeschenk. Jill was te snel zwanger dus trouwen. Jacks ouders wilden toch kleiner wonen.

Hoewel er geld genoeg was leefden ze sober. Jill hoefde dus geen baas.

Ze deed de kinderen en het huishouden. Het was een goede manier van leven.

Totdat Jack steeds later thuis kwam of soms helemaal niet, omdat het werk hem opeiste. Hij belde dan wel, maar de spanningen namen hand over hand toe.

 

En nu zat ze dus 3 weken moederziel alleen in deze uithoek van de Dolomieten.

Ze had dan wel een auto, maar durfde daar na het dodelijke auto-ongeluk van haar broer niet meer in te rijden. Het was snikheet in deze tijd van het jaar.

Binnen was het met de airco en de dikke muren nog wel redelijk uit te houden.

Op een drukke dag reden er een auto of vijf langs en boerenzoon Lorenzo die met zijn landbouwtrekker van de akkers naar huis en terugdenderde.

 

In de verte klonk een kerkklok, die de eenzaamheid leek te onderstrepen.

Het dorp hoefde ze niet in, want daar was niet veel bedrijvigheid meer over.

De laatste winkel had een paar maanden geleden, met bloedend hart, de deuren voorgoed gesloten. Met het tanende klantenbestand kon er geen sprake meer zijn van verantwoord zakendoen. Hoewel steeds vaker per week dicht, bleef alleen de pizzawinkel bestaan. De laatste plek voor een praatje.

Te vaak kon ze daar ook niet komen, want de al te opdringerige mannen die ze afwees bezorgde je in zo’n gehucht al gauw de naam van een té makkelijk wijf.

 

De massieve muren leken zo langzamerhand als monsters op haar af te komen.

Het ooit zo vriendelijk klinkend getjirp der krekels ging haar nu door merg en been. Er was geen ontsnappen mogelijk. In de hoek van de kamer zat ze met opgetrokken knieën, in het duister, op de koude granito vloer. Met de handen stijf tegen de oren gedrukt probeerde ze het gekmakend geluid te dempen. Een ijzige gil van onmacht ontsnapte aan haar wijd opengesperde mond. 

Het werd zondag, de klok luidde eenzaam. De kerk riep, de deur sloeg dicht.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

1851-52 Ophelia. John Everett Millais.  

Snel weg.                     Minks wekelijkse column 13-8-2025

 

Wanneer ik voor mijn hotel de bepakking op mijn motor vastsjor ben ik blij deze grijze deprimerende stad te kunnen verlaten.

Een typische industriestad met weinig moois om van te kwijlen.

Passerende mensen kijken me aan met zo’n blik van hij kan weg, ik zit hier vast. Het mooie van een sombere stad is hem te kunnen verlaten.

Ik draai de snelweg op en ga on route naar een beter en vrolijker oord, toch?

Tanken, vooruit betalen aan de pomp:-(. Na een hoop geklooi en de daaruit voortkomende onzekerheid gooi ik mijn Black Beauty helemaal nokkie vol.

t’ Kan net genoeg zijn de laatste 5 km naar de volgende pomp te overbruggen.

Het laatste waar ik aan moet denken is dat je, met een brandende zon op je bol, peutloos stilstaat met een motah van 300 kg, plus nog een bergje bagage.

Voor het eerst mijn ‘koelvest’ uitproberen, tis warm dus dit is mijn kans.

0,5 liter goed gekoelde spa blauw in het vulgat en gelijkmatig verspreiden.

Nog 0,5 liter tussen het koelvest en mijn t shirt ingieten, en ik kan gaan.

Werkt top, niet voor 7 uren zoals de folder belooft, maar wanneer je bij elke tankbeurt de boel ververst werkt het best. Zonder vest is het niet te doen.

 

Wanneer ik dan uiteindelijk rijd is het adagium zoals aangeleerd: anticiperen.

Een stuk verpakkingsfolie had er bijna een mooi plasticsoepje van gemaakt.

Opgezweept door de rijwind voerde het een vrolijk doch levensbedreigend ballet ‘voor’ me op. Door opperste concentratie kom ik, op dit gitzwart asfalt, niet gelijk een stervende zwaan aan mijn einde. Het gaat op een haar na goed.

En dan die vrachtwagen die van baan wil veranderen. Deze duwt me, als ik niet oplet, finaal de vangrail in. Door de overkracht en de acceleratie van mijn Black Beauty weet ik ook aan deze wisse dood te ontsnappen. Wellicht voor die chauffeur tijd om na te denken over een permanente baanverandering.

Dat voorafgaande incidenten niet altijd zo goed eindigen bewijst de tekst op waarschuwingsborden. In 2025 alleen al hebben 7 motorrijders op dit rouwzwarte asfalt het leven gelaten. Ik wilde zeker niet nummer 8 zijn.

Misschien een beetje een somber stukje dit keer, maar waarschuwen lijkt me gewoon ff nuttig. Denk niet dat je goed bent als je het gas vol opendraait.

Als je denkt ‘dat kan nog net’, doe het dan maar niet, dat scheelt je jaren.

 

Wanneer ik mijn Black Beauty schoonmaak vind ik een rups onder de koplamp.

Helemaal uit Italië meegereden. Heb hem in mijn Hollandse achtertuin gezet. Hoop maar dat een tricolore vlinder geen last heeft van een taalbarrière.  

   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1913 Strassendurchstich. A road passing through. Gabriele Münter (German, 1877-1962).    

Roofdieren en krijgers.      Minks wekelijkse column 6-8-2025

 

Ik ben beduusd en tegelijkertijd trots, voel me nietig en toch ook weer fors, Heb gewonnen, maar wat nou eigenlijk helemaal.

Al een poosje kriebelde er wat, een soort van uitdaging hield me bezig. Filmpjes op YouTube, verhalen van tal van mensen.

Het zou deze vakantie moeten gebeuren, werd het Spanje, Engeland of toch Italië. Italië waar de uitdaging als een geduldig roofdier op me lag te wachten.

Het kon zomaar mis gaan, dat had ik meerdere malen duidelijk gezien.

Onontkoombaar werd het Italië, ik liet de uitdaging dan wel links liggen.

Aan het lot ontsnapt men niet, je loopt het als een mak schaap tegemoet,

zo voelde het immers als ik er te diep over na dacht of er zelfs van droomde.

 

Eerst fris groen, volle bomen, kabbelende riviertjes en koeien in de weide.

Het was heerlijk rijden, deze slingerwegen over bergen en door dalen.

De zon zorgde voor een behaaglijke warmte, ik was stoer als een krijger.

Bloemen wuifden me vanuit de berm bemoedigend en vrolijk toe.

Hogerop werd het bitterkoud, de bomengrens voorbij is het berglandschap een woestenij. Het roofdier slaat waarschuwend fel met haar staart.  

De krijger verzwakt, de weg buigt plots af, de afgrond gaapt verlangend. Bespringt en verscheurt het roofdier mij, ze twijfelt en gunt mij genade.

Ze geeuwt, likt haar poot en wacht geduldig op een makkelijker slachtoffer.

 

Als redelijk ervaren motorrijder kon ik me nu echt een gevorderde noemen.

De Stelviopas is geenszins iets voor softies, daar ben ik nú wel van overtuigd.

In z’n 1 de kleine bochten naar boven nemen, die zijn het lastigst. Het gas er op houden. Afstand op de eventuele voorganger creëren zodat je niet stilvalt.

Eigenlijk komt het er op neer dat je gewoon je kop erbij moet houden.

 

Wanneer je denkt dat het gedaan is wacht er nog een toetje: de Gaviapas.

Hetzij een wat kleiner roofdier zou ik ook deze zeker niet onderschatten.  

De beloning is groot, prachtige vergezichten, besneeuwde bergtoppen, eigenlijk een geheel andere wereld, een wereld die ik zelden betreed.

Na de 48 bochten van de Stelviopas en de vele bochten van de smallere Gaviapas kan ik geen bocht meer zien, ben er nu wel een beetje klaar mee.

Wilde als aandenken een steen meenemen, maar dat hangt naar heiligschennis. Deze roofdieren gaven me al meer dan zat: de confrontatie met mezelf en een inkijkje in een rauwe wereld van delicate schoonheid, dat is echt wel genoeg.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1886-90 Houses in Provence near Gardanne. Paul Cézanne.