De deur sloeg dicht.   Minks wekelijkse column 20-8-2025

 

De deur sloeg dicht. Drie weken het rijk alleen zeg maar even.

Hun huwelijk leek nergens meer op. Ze leefden als broer en zus. En de laatste paar jaren ook nog eens als water en vuur.

Ja, de kinderen merken er niet veel van, hadden ze het idee.

Om bij te komen ging ze niet mee op vakantie, hij ging alleen met de kinderen.

Het was een mooi, groot huis. Jacks vader had het eigenhandig gebouwd.

Jack was hier zo’n 40 jaar geleden geboren. Het was hun huwelijksgeschenk. Jill was te snel zwanger dus trouwen. Jacks ouders wilden toch kleiner wonen.

Hoewel er geld genoeg was leefden ze sober. Jill hoefde dus geen baas.

Ze deed de kinderen en het huishouden. Het was een goede manier van leven.

Totdat Jack steeds later thuis kwam of soms helemaal niet, omdat het werk hem opeiste. Hij belde dan wel, maar de spanningen namen hand over hand toe.

 

En nu zat ze dus 3 weken moederziel alleen in deze uithoek van de Dolomieten.

Ze had dan wel een auto, maar durfde daar na het dodelijke auto-ongeluk van haar broer niet meer in te rijden. Het was snikheet in deze tijd van het jaar.

Binnen was het met de airco en de dikke muren nog wel redelijk uit te houden.

Op een drukke dag reden er een auto of vijf langs en boerenzoon Lorenzo die met zijn landbouwtrekker van de akkers naar huis en terugdenderde.

 

In de verte klonk een kerkklok, die de eenzaamheid leek te onderstrepen.

Het dorp hoefde ze niet in, want daar was niet veel bedrijvigheid meer over.

De laatste winkel had een paar maanden geleden, met bloedend hart, de deuren voorgoed gesloten. Met het tanende klantenbestand kon er geen sprake meer zijn van verantwoord zakendoen. Hoewel steeds vaker per week dicht, bleef alleen de pizzawinkel bestaan. De laatste plek voor een praatje.

Te vaak kon ze daar ook niet komen, want de al te opdringerige mannen die ze afwees bezorgde je in zo’n gehucht al gauw de naam van een té makkelijk wijf.

 

De massieve muren leken zo langzamerhand als monsters op haar af te komen.

Het ooit zo vriendelijk klinkend getjirp der krekels ging haar nu door merg en been. Er was geen ontsnappen mogelijk. In de hoek van de kamer zat ze met opgetrokken knieën, in het duister, op de koude granito vloer. Met de handen stijf tegen de oren gedrukt probeerde ze het gekmakend geluid te dempen. Een ijzige gil van onmacht ontsnapte aan haar wijd opengesperde mond. 

Het werd zondag, de klok luidde eenzaam. De kerk riep, de deur sloeg dicht.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

1851-52 Ophelia. John Everett Millais.  

Snel weg.                     Minks wekelijkse column 13-8-2025

 

Wanneer ik voor mijn hotel de bepakking op mijn motor vastsjor ben ik blij deze grijze deprimerende stad te kunnen verlaten.

Een typische industriestad met weinig moois om van te kwijlen.

Passerende mensen kijken me aan met zo’n blik van hij kan weg, ik zit hier vast. Het mooie van een sombere stad is hem te kunnen verlaten.

Ik draai de snelweg op en ga on route naar een beter en vrolijker oord, toch?

Tanken, vooruit betalen aan de pomp:-(. Na een hoop geklooi en de daaruit voortkomende onzekerheid gooi ik mijn Black Beauty helemaal nokkie vol.

t’ Kan net genoeg zijn de laatste 5 km naar de volgende pomp te overbruggen.

Het laatste waar ik aan moet denken is dat je, met een brandende zon op je bol, peutloos stilstaat met een motah van 300 kg, plus nog een bergje bagage.

Voor het eerst mijn ‘koelvest’ uitproberen, tis warm dus dit is mijn kans.

0,5 liter goed gekoelde spa blauw in het vulgat en gelijkmatig verspreiden.

Nog 0,5 liter tussen het koelvest en mijn t shirt ingieten, en ik kan gaan.

Werkt top, niet voor 7 uren zoals de folder belooft, maar wanneer je bij elke tankbeurt de boel ververst werkt het best. Zonder vest is het niet te doen.

 

Wanneer ik dan uiteindelijk rijd is het adagium zoals aangeleerd: anticiperen.

Een stuk verpakkingsfolie had er bijna een mooi plasticsoepje van gemaakt.

Opgezweept door de rijwind voerde het een vrolijk doch levensbedreigend ballet ‘voor’ me op. Door opperste concentratie kom ik, op dit gitzwart asfalt, niet gelijk een stervende zwaan aan mijn einde. Het gaat op een haar na goed.

En dan die vrachtwagen die van baan wil veranderen. Deze duwt me, als ik niet oplet, finaal de vangrail in. Door de overkracht en de acceleratie van mijn Black Beauty weet ik ook aan deze wisse dood te ontsnappen. Wellicht voor die chauffeur tijd om na te denken over een permanente baanverandering.

Dat voorafgaande incidenten niet altijd zo goed eindigen bewijst de tekst op waarschuwingsborden. In 2025 alleen al hebben 7 motorrijders op dit rouwzwarte asfalt het leven gelaten. Ik wilde zeker niet nummer 8 zijn.

Misschien een beetje een somber stukje dit keer, maar waarschuwen lijkt me gewoon ff nuttig. Denk niet dat je goed bent als je het gas vol opendraait.

Als je denkt ‘dat kan nog net’, doe het dan maar niet, dat scheelt je jaren.

 

Wanneer ik mijn Black Beauty schoonmaak vind ik een rups onder de koplamp.

Helemaal uit Italië meegereden. Heb hem in mijn Hollandse achtertuin gezet. Hoop maar dat een tricolore vlinder geen last heeft van een taalbarrière.  

   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1913 Strassendurchstich. A road passing through. Gabriele Münter (German, 1877-1962).    

Roofdieren en krijgers.      Minks wekelijkse column 6-8-2025

 

Ik ben beduusd en tegelijkertijd trots, voel me nietig en toch ook weer fors, Heb gewonnen, maar wat nou eigenlijk helemaal.

Al een poosje kriebelde er wat, een soort van uitdaging hield me bezig. Filmpjes op YouTube, verhalen van tal van mensen.

Het zou deze vakantie moeten gebeuren, werd het Spanje, Engeland of toch Italië. Italië waar de uitdaging als een geduldig roofdier op me lag te wachten.

Het kon zomaar mis gaan, dat had ik meerdere malen duidelijk gezien.

Onontkoombaar werd het Italië, ik liet de uitdaging dan wel links liggen.

Aan het lot ontsnapt men niet, je loopt het als een mak schaap tegemoet,

zo voelde het immers als ik er te diep over na dacht of er zelfs van droomde.

 

Eerst fris groen, volle bomen, kabbelende riviertjes en koeien in de weide.

Het was heerlijk rijden, deze slingerwegen over bergen en door dalen.

De zon zorgde voor een behaaglijke warmte, ik was stoer als een krijger.

Bloemen wuifden me vanuit de berm bemoedigend en vrolijk toe.

Hogerop werd het bitterkoud, de bomengrens voorbij is het berglandschap een woestenij. Het roofdier slaat waarschuwend fel met haar staart.  

De krijger verzwakt, de weg buigt plots af, de afgrond gaapt verlangend. Bespringt en verscheurt het roofdier mij, ze twijfelt en gunt mij genade.

Ze geeuwt, likt haar poot en wacht geduldig op een makkelijker slachtoffer.

 

Als redelijk ervaren motorrijder kon ik me nu echt een gevorderde noemen.

De Stelviopas is geenszins iets voor softies, daar ben ik nú wel van overtuigd.

In z’n 1 de kleine bochten naar boven nemen, die zijn het lastigst. Het gas er op houden. Afstand op de eventuele voorganger creëren zodat je niet stilvalt.

Eigenlijk komt het er op neer dat je gewoon je kop erbij moet houden.

 

Wanneer je denkt dat het gedaan is wacht er nog een toetje: de Gaviapas.

Hetzij een wat kleiner roofdier zou ik ook deze zeker niet onderschatten.  

De beloning is groot, prachtige vergezichten, besneeuwde bergtoppen, eigenlijk een geheel andere wereld, een wereld die ik zelden betreed.

Na de 48 bochten van de Stelviopas en de vele bochten van de smallere Gaviapas kan ik geen bocht meer zien, ben er nu wel een beetje klaar mee.

Wilde als aandenken een steen meenemen, maar dat hangt naar heiligschennis. Deze roofdieren gaven me al meer dan zat: de confrontatie met mezelf en een inkijkje in een rauwe wereld van delicate schoonheid, dat is echt wel genoeg.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1886-90 Houses in Provence near Gardanne. Paul Cézanne.  

De weg kwijt.                      Minks wekelijkse column 30-7-2025

 

Nou, zo op vakantie met mijn motah de Black Beauty is heerlijk.

Cross met hem/haar door tal van Europese landen en steden.

Door die landen is prachtig, maar door die steden is echt top.

Doe Google Maps aan en de stad in kwestie ligt aan mijn voeten.

Parijs, Madrid, Barcelona, Kopenhagen, Stockholm, Keulen, Neurenberg, ik wil niet zeggen dat ik deze steden ken als mijn broekzak, maar toch. Wie gaat er in een metro zitten als je boven de grond zoveel moois kan zien. Je zal nog lang genoeg onder de grond verblijven als je cremeren niet zo ziet zitten.

 

Met een zeer grote mate van zekerheid rijd ik dus, door de metropolen van Europa, van mijn hotel naar ‘dingen’ en vice versa. Geen enkel centje pijn.

Totdat, van de week in Bern, Google Maps me plots in de kou liet staan door te zwijgen over waar te gaan. Zwaar in de stress, heb ik wel vaker op vakantie, van die paniekaanvallen, wat nu, hoe kom ik in godsnaam terug naar het hotel.

Bleek dus dat m’n nieuwe, onverzadigbare camera mijn data bundel had geplunderd, die filmpjes moet je via de wifi doen. Dat weet ik nú echt wel!!

Nieuwe data kopen, sprak een hulpvaardig berichtje van Odido. Hoe dan!

 

Verstrooid liep ik een strak restaurant binnen met minstens wifi op het menu. Eerst koffie en kutten of wat u wilt kloten om de schreeuwende honger naar de verslavende data te stillen. Met de ‘Mijn Odido App’ een fluitje van een, cent. Leuk hoor weer zo’n “mijn huppeldepup” ding, maar of ik die had?

Mijn provider vertelde me van wel, welk mailadres en wachtwoord ik had!

Zo onderhand wel 6 mailadressen, de paniek steeg naar ongekende hoogten.

Na veel gesnoef en machteloosheidsaanvallen lukte het zowaar met die app.

De rust en mijn innerlijke branie keerde alras terug, ik was gered en nu eten.

 

Nou dat hadden ze: een lopend buffet met een keur van groentes, salades, humus, patat, olijven en nog veel meer, maar waar was de vis en/of het vlees.

Zag ook allemaal kreten van safe the planet en de cola was ook al biologisch.

De glaasjes water gingen er in als koek. Er zat voor 90 % zelfverzekerde vrouwen binnen en van de 10 % mannen had 99 % een man bun, u kent ze wel.

U zal het wellicht doorhebben. Ik zat in een vegetarisch restaurant, scheppen van het buffet en dan op een weegschaaltje bij de kassa om af te rekenen.

Wat deed ik hier eigenlijk, het was wel duidelijk, ik was echt de weg kwijt?

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

       

Dood gerookt.                     Minks wekelijkse column 23-7-2025

 

Joop had pech, op zichzelf wonen ging gewoonweg niet meer.

De trap bleek onbegaanbaar en hij vergat steeds vaker dingen.

Joop had mazzel: een kamer in verzorgingstehuis Dennendal.

Met zijn singles, LP’s, cassettebandjes en de apparatuur om deze gedateerde geluidsdragers af te spelen was het redelijk uit te houden.

Het was niet om over naar huis te schrijven maar dat hoefde ook niet, want thuis was nu hier. Er was wel een goed bonenkoffiezetapparaat, dat scheelde.

De schilderijen en foto’s van de bands uit het verleden stonden nog in een rij tegen de muur. Mocht niet met spijkers anders hadden ze allang gehangen.

Ze mochten alleen aan zo’n nylon draadje, maar daar waren er te weinig van.

De zuster zou er wat meer regelen ze stonden in bestelling, duurde ff.

Roken in het gebouw was verboden en daar zat Joop wel een beetje mee, maar op het bankje, voor de deur, onder het afdak was een lekker plekkie. Had hij een paar keer per dag zijn loopje, was ook goed voor de tanende conditie;-).

 

In al hun wijsheid had de directie van huize Dennendal ineens besloten dat, in het belang van de gezondheid der hoog bejaarde inwoners, de niet-rokenzone flink zou worden uitgebreid tot buiten het siergazon rond het hoofdgebouw.

Eigen onderzoek had uitgewezen dat bij niet roken de leeftijd fors toenam.

Op een slechte dag hing er plots een wit, rond bord met een rode rand boven ‘zijn’ bankje, waarop te lezen was: Verboden te roken. Ze bekeken het maar. Joop pafte er op los of zijn leven er vanaf hing en of het een lieve lust was.

 

Nadat de directrice in hoogsteigen persoon vriendelijk lachend het bankje met de rokende Joop was gepasseerd werd de huishoudelijke dienst ingezet.

De volgende dag stond het bankje een meter of 10 verderop tegen de zijkant van het ketelhuis. In het vervolg zou Joop daar dan maar zijn hijsjes nemen.

Aanvankelijk was er geen groot verschil en leek er geen vuiltje aan de lucht. Totdat tegelijkertijd de herfst zijn kop, en Joop een sjekkie, opstak. Dit gaf een nogal forse wending aan het leven van onze stokoude verstokte roker.

Hij begon te hoesten en te hoesten, hoge koorts overviel hem. De dokter werd geroepen. Verwarming hoog en goed in de gaten houden deze arme man.

Het ochtendgloren heeft hij niet meer kunnen toucheren, hij had s’ nachts de pijp al aan Maarten gegeven. De dokter kwam nogmaals, autopsie wees uit: longontsteking. Onze brave borst Joop had zich als het ware dood gerookt.

 

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1920s Self-portraits as Clown in blue cap. Armand Henrion (Belgian, 1875-1958).  

Onnozele Hals.            Minks wekelijkse column 9-7-2025

Overeenkomstig mijn leeftijd vallen bekenden als blaadjes van de bomen. Tuurlijk moeten we plaats maken voor de nieuwe mens, maar eenmaal in die positie gedwongen valt het toch knap tegen.

Als ik met vriend Martin ga biljarten is een van onze eerste gespreksstofjes dat van de tot stof wedergekeerde leeftijdsgenoten.

Neen, tis geen sinecure om tot een verdwijnende generatie te behoren.

Ja wellicht een beetje een somber begin van dit verhaal, maar het leven is niet alleen maar hosanna, dus ben je jong sta hier dan ook maar eens bij stil.

Door die beperkte levensjaren bestaat er wel een drang om sneller te leven.

Zoiets van op standje turbo een geforceerde bucketlijst af te werken of zo.

Doe dat nou gewoon niet, het zal je opbreken, je gaat er niet van genieten.

Neen, gewoon doorleven ok, maar probeer wat vaker een pauze te nemen.

Ineens helemaal niks doen is ook geen optie, maar kalmte zal je redden.

Plots schiet me wat te binnen uit de tijd dat ik overwoog om mijn motor, de Black Beauty, te gaan kopen. Mijn leeftijdsgenootjes adviseerden me om het gewoon te doen. “Het leven is maar kort, haal er uit wat er in zit”, zeiden ze.

Ik heb de motor, zoals de meesten onder u wel weten, gekocht. Het moest.

Onlangs vertelde weer iemand me dat ik er goed aan gedaan had om hem te kopen. “Je wordt er toch gelukkig van Mink, je hebt groot gelijk gozer”.

Kijk, die mensen gunnen het me, dat kan ik heus wel begrijpen, maar ergens

vond ik dat, gek genoeg, toch niet kloppen. Alsof ik al niet gelukkig was.

Het blijft toch een stuk materieel. Tuurlijk overspoelt een vlaag van ultiem geluk me als ik op een zwoele zomernacht nog ff een motorommetje maak.

Tuurlijk draagt het bij in het vergaren van mijn geluk, maar tis kortstondig.

Het is heerlijk, maar ik was ook al erg gelukkig voordat ik die motor had.

Wanneer je door materieel het geluk najaagt ben je in feite een arm mens.

Toevallig net een boek (De Onnozele Hals) van George Sand gelezen, het past mooi in wat ik eigenlijk wil duiden. Mensen werden door bezit verslonden.

Jaloezie, afgunst, hebzucht, gierigheid en eigenbelang waren de wrange vruchten van het bezit. We kennen de zoete vruchten ook, maar in dit geval werd het zoet, zoals wel vaker, geheel overwoekerd door het wrange.  

Pas toen de Onnozele Hals leefde in een omgeving van delen, er voor elkaar zijn vond en verspreidde hij geluk. Zie mij nu niet als een hoopvolle predikant. Noemt u mij ook maar gewoon, met een gerust hart, een Onnozele Hals.   

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1900 Glückliche Kinder. Paul Barthel (1862-1933).  

Er zit geen kwaad in me.              Minks wekelijkse column 2-7-2025

 

Van huis uit ben ik een vredelievend figuur. Ja ik was zo af en toe semi-agressief, kwam een beetje voort uit mijn jeugd, de plekken waar ik opgroeide. Veel Haagse achterstandswijken

heb ik samen met Den Ouden Neel en mijn broers bewoond.

Beetje omgevingen van voor jezelf op komen. Zeg maar, van je af bijten.

Gelukkig heeft mijn gedrag zich op den duur geheel ten goede gekeerd.

Later nog wel eens als portier gewerkt en bij mijn baan als taxichauffeur kwamen de straatvaardigheden ook nog wel eens goed van pas, zeg maar.

Zeker bij het starten van het café waren er ook nog wel eens lieden, waarbij mijn alternatieve aanpak een stuk beter aansloeg dan de overlegcultuur.

 

Maar we dwalen af, het ging er dus om dat ik best een vredelievend type was.

In mij zit eigenlijk geen greintje kwaad. Leven en laten leven is mijn motto.

En over dat “leven” gaat het opmerkelijke voorval dat ik u ga beschrijven.

Vaak ga ik pas vroeg in de ochtend naar bed. Het getik van mijn ouderwetse wekker versterkt de vertrouwde houvast en huiselijkheid die mij rust geeft.

Ik lees nog een paar bladzijdes in één of ander belangrijk boek, knip het antieke bedlampje uit en glij onder het kalmerend gespin van de kat Tijgah succesievelijk, maar zeker weg in een hoognodige herstellende slaapsessie.

 

Plots ben ik een seriemoordenaar en niet zo zuinig ook, ik plant mijn mes in mensen of het een lieve lust is, een lustmoordenaar van de bovenste plank.

Wanneer de benen het gewicht van mijn slachtoffers niet meer kunnen dragen begeleid ik ze, liefdevol en kalm sussend, tegen mij aangedrukt naar de grond.

Dit op een basis van ervaring zoals het de echte seriemoordenaar betaamt.

Op een zeker moment zit justitie me op de hielen, dagen ben ik ze te slim af, toch sluit het net zich langzaam maar zeker rond mij heen.

Ik ren door het donkere bos, achter me hoor ik de bloedhonden blaffen. Takken striemen mijn gezicht, lichtbundels doorklieven nerveus het duister.

Door mijn angst en de verzengende zomerhitte, word ik badend in het zweet wakker. Opgelucht hoor ik de nachtmerrie spoorslags weggalopperen.

Ik loop naar het kantoortje en haal ook mijn computer uit zijn sluimerstand.

Het kwartje valt: voor het slapen gaan was mijn laatst gekeken YouTube filmpje een scène uit de film (Red Dragon) van de kannibaal Hannibal Lecter, waarin de rechercheur hem ontmaskerd en bijna wordt vermoord om als diner te fungeren. Wat denk je, ik een seriemoordenaar? Er zit geen kwaad in me.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl       1890 Moord in huis. Jakub Schikaneder.  

Begin bij jezelf.          Minks wekelijkse column 25-6-2025

Nou kijk dat die Trump een ongeleid projectiel is hoef ik niemand te vertellen. Maar het comes with the job dat hij ook een arsenaal van projectielen onder zijn beheer heeft, veel daarvan zijn weer wel geleid, gelukkig, of ongelukkig.

In ieder geval is het rijk van het kwaad terecht gestraft, of onterecht.

Ze zouden met een atoombom bezig zijn. Wat we daarvan weten is dat ze nog niet zo ver waren en als ze hem eenmaal zouden hebben is dat dan voor de aanval of de verdediging. Als je zo’n ding gooit krijg je er zelf tig terug toch.

Nou ja, die ‘As van het kwaad’ staat weer op achterstand, of toch weer niet?

Dat Israël zich nu opwerpt als de redder van de vrije wereld is minstens iets waarbij ik mezelf toch wel achter de oren krab. Oké, hun vrije wereld zeker?    

Ik volg “De toestand in de wereld” op verschillende media, en zie dan sprekers met zin of onzin. Ik probeer er chocola van te maken, maar heb geen flauw idee welke ingrediënten er nodig zijn om de pure waarheid te vinden.

Aan de bar komen we er na een goede discussie telkens weer achter dat we er het fijne niet van weten, onwetend zijn zeg maar ff, das een hele lastige.

En tegelijkertijd is onwetendheid ook het wapen van leiders om het volk te laten geloven wat hen het beste uitkomt. En dat gebeurt volgens mij niet alleen in China of Rusland, maar ook net zo goed hier in het westen.

1 ding weet ik wel, verdiep je in de materie en probeer een soort van algeheel

overzicht te houden, zeg maar een (Apache) helicopterview, populair gezegd.   

Praat niet vooringenomen, blijf kritisch en ga niet alleen maar voor eigen stal.

Dat zit mij het meeste dwars. Dat rücksichtslos denken vanuit je eigen kant, de kant waar je sympathieën liggen. Met die eenzijdigheid zie je het probleem door een flinke roze bril en knijp je, wanneer nodig, een oogje dicht voor de wantoestanden van je eigen clubje. Om vervolgens brullend en eenzijdig die visie aan je omgeving op te dringen. Om de goede vrede te bewaren heb je dan de slijmerds en zwijgers. Ik probeer met dit verhaal een boodschap over te brengen om juist een gewogen mening te hebben en vooral humaan te blijven.

Langs de zijlijn lanterfantend kan ik natuurlijk makkelijk lullen, maar dat geeft me wel een betere kans om dit soort zaken van twee kanten te bekijken.

Ik probeer hier gewoon een heel klein steentje bij te dragen om deze wereld, nog een beetje heel te houden. Aan die grote globale ruzie gaan we als kleine schakeltjes waarschijnlijk weinig doen. Laten we gewoon bij onszelf beginnen.   

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Schattig kamermeisje.        Minks wekelijkse column 18-6-2025

Er schijnen mannen en wellicht ook wel vrouwen te bestaan met tal van ondeugende fantasieën over het schattig kamermeisje.

Ik, ik ben een uitzondering van puur goud. In mijn hoofd geen dwaalgedachtes van dien aard. De zuiverheid van geest is voor mij een groot goed dat ik te vuur en te zwaard zal verdedigen. U moet mij op mijn woord geloven. Laten we zeggen dat ik redelijk voor mezelf in sta, echt!

Nou gebeurde het mij eens tijdens één van mijn legendarische motorreizen, dat ik een lekker hotel geboekt had met alles er op en er aan, zeer luxueus.

Kost een paar centen, maar als je zo alleen op vakantie gaat en je zit op een kamertje 3 hoog achter, met zicht op niks voor weinig, ben je snel eenzaam.

Kijk, die weelde zorgt ervoor dat de vakantievrolijkheid zoveel mogelijk blijft.

Wanneer ik dan toch de Koning van Saoedi Arabië uithang wil ik ook ontbijt op de kamer natuurlijk. Dat geschraap in die altijd lege roereischaal vind ik niks.

En tijdens het ontbijt naar echtparen kijken, die elkaar na 2 weken “vrij” nog steeds niks te vertellen hebben, komt mijn vakantiegevoel ook niet ten goede.

Enfin, om dit verhaal te kunnen vervolgen zal ik u een delicate ontboezeming moeten doen. Zeg maar ff dat ik u een goed bewaard bedgeheim ga onthullen.

Jawel, om dit relaas af te maken moet ik zowaar gewoon met de billen bloot.

Het is namelijk zo dat ik in bed uitsluitend gekleed ben in een T-shirt en verder helemaal niks. Bottomless zeg maar. Dus ook tijdens deze vakantie in bed een beetje van het vrijheidsgevoel der naturist maar dan voor de helft.

Een klop op de deur, ik schrik wakker. De veel te kleine ochtendjas was geen oplossing. Slaapdronken doe ik de deur op een kier en houd het tochtgordijn gesloten. Om een schok bij het kamermeisje te voorkomen zeg ik licht paniekerig, vanachter het gordijn, “maar ik heb geen ondergoed aan”. Had beter zoiets kunnen zeggen zo van: “ik ben nog niet gekleed” maar het was er al uit. Meteen kreeg ik als repliek: “ja, maar dáár kom ik niet voor”. “Neen dat weet ik ook wel, ik stap wel even de badkamer in dan kan u het wagentje naar binnen rijden”.  Eind goed al goed, dacht ik en wellicht denkt ú dat nu ook.

Ware het niet dat ik een uur later een mail ontving met de boodschap dat ik bij het openen van de deur wel gepaste kleding diende te dragen. En nog wat woorden over mijn privacy en de veiligheid van het personeel waarborgen.

Ze heeft nog geen teen gezien. Schattig kamermeisje in overspannen tijden. 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

Pakketpaniek.             Minks wekelijkse column 11-6-2025

 

Om dit stukje te schrijven zit ik hier met mijn maillijst, die dienst doet als leidraad voor een tandenknarsend verhaal.

Onlangs een berg dingen tegelijk online besteld, kwam zo uit.

Een totale opsomming zou langdradig zijn, dus zal ik me enkel en alleen toespitsen op de goederen waar dit tenenkrommend relaas om draait.

Als daar was een nieuwe mopsteel. Had twee niet goedkope dweilmoppen besteld en binnengekregen, maar die bleken niet op de oude steel te passen.

Kon ze retourneren of een nieuwe steel bestellen (de oude was uit de handel).

Daarnaast ook een berg theedoeken, deze ook voor een substantieel bedrag.

En dan was daar nog een bonnenprinter compleet met passende bonrollen die anderen er ook altijd bij bestelden, volgens de site die mij had binnengeharkt.

 

Na alles te hebben besteld brak er een spannende tijd aan zult u begrijpen, namelijk het Russisch roulette van het wel of niet ontvangen der pakketten.

De printer zou ik na 2 dagen binnen hebben, duurde een dag langer, allang blij.

De theedoeken hadden op een ander adres bezorgd moeten worden. Na een week een mail dat ze bij het café afgegeven waren aan meneer R. Ruben.

De beste man ken ik niet, laat staan dat hij mij de doeken overhandigd heeft.

Met mijn semi-autistische inslag was dit voer voor mild vloeken en veel onrust.

De printerbonnen lieten ook op zich wachten, ondanks dat de mail aangaf dat ik ze af kon halen gaven ze bij tabaksshop Ahmed aan ze nog niet te hebben.    

Bij de mopsteel zat er schot in, kon hem halen. Jammer, wederom tevergeefs.

 

Enkele dagen later twee berichten dat de mopsteel en de bonnen nu echt binnen waren. Het regende en de NS was in staking. Gezien de te verwachte drukte maar met de motor. Nou, u raadt het al: nat tot op mijn kloten kwam ik mét donderwolk maar zonder printerrollen en mopsteel in het café aan.

 

Ondanks een berg opgedrongen ‘handige’ apps van Post.nl, DHL, Budbee, GLS, en Fedex kwam ik er niet achter hoe het zat met mijn missende orders.

Bij het eindelijk gevonden telefoonnummer kreeg ik een gespreksrobot die me 5 x verzocht om de vraag op een andere manier te stellen, ik werd woest.

Met de app kwam ik dezelfde robot tegen, ook hij begreep me telkens niet.

In de apps aangegeven vaste afhaaladressen bleken ook totaal niet nuttig.

We zijn nu 3 weken onderweg met deze ellende. Na veel tijd en ergernis is alles geregeld…….. Behalve de theedoeken. De pakketpaniek is nog niet voorbij.

 

Tekst: Mink Out.                              Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl