Grote mensen.            Minks wekelijkse column 12-11-2025

Grote mensen.            Minks wekelijkse column 12-11-2025

 

Op mijn vakantie in Italië, belandde ik in de Arena van Verona, alwaar men in het oude Romeinse Amfitheater opera’s opvoerde.

Het was prachtig, op zo’n warme nacht in de openlucht waar de echte maan als een decorstuk gestaag voorbij schuift, luisteren naar een opvoering van Aida, gecomponeerd door dé maestro Gioseppe Verdi.

Toegegeven, het was een wat treurig verhaal met een nog treuriger einde en jammerlijk een opera met maar weinig herkenbare muziekstukken of aria’s.

Maar als je daar bent laat je zo’n spektakel niet schieten, alles bij elkaar was het een avond die de zoveelste gouden rand van dit Italië avontuur betekende.

 

Maar ik laat me meeslepen, het onderwerp van de column is grote mensen.

Dit item rispte ik op toen een man, die mij bij deze opera opviel, voor de zoveelste keer sinds deze fantastische vakantie door mijn hoofd spookte.

Het was voordat de opera begon, die momenten van naarstig zoeken, weer opstaan, netjes knikken zo van geen probleem en ff wat kennismaakgekeuvel.

Dat moment van het is nog niet begonnen, maar we zijn er popelend klaar voor.

En daar stond hij dan met zijn goudblond geverfd en gekruld kapsel, de benen licht gespreid, de armen over elkaar, stoer de/zijn massa te overzien.

Een vergelijk met de wrede Romeinse heerser Nero kon ik niet onderdrukken.

Zijn houding wekte bij mij het idee alsof hij de baas van alle aanwezigen was, en dat hij, zonder enig gevoel van mededogen, ze zo het slagveld op zou jagen.

De paralellen met Adolf H of zijn maat Benito M kon ik moeiteloos trekken.

Voor een beschrijving van zijn nazaten en vrouw is mijn columnruimte te karig.

 

Na de opera pik ik een terras met uitzicht op de in kunstlicht badende Arena.

Een stukje verderop zat goudlokje, zijn gedrag sloot naadloos aan bij mijn typering van de onvervalste dictator. Luisteren! Ik ben de baas van de wereld!

Reuring rolde plots als een golfbeweging vanaf de arena langs de terrassen.

Als bij een stadionwave stond de meute applaudisserend en bravo roepend op. De diva liep, ondanks haar gevolg en geweldig talent, ingetogen wuivend langs. Genietend, maar in verlegenheid gebracht door deze zee van aandacht. Mooi.

Echt Italiaans was het, een beetje dat gemaakte, maar prachtige theatrale. Ze was struis als een diva kan zijn, zoiets als de operazangeres uit Kuifje.

2 grote mensen. Blondlokje die dat veinst en tergt door zelfoverschatting.

De diva, barstensvol talent die dit draagt met een stijlvolle bescheidenheid.

Best een geruststellende tegenhanger, de menselijkheid toch weer gered.   

    

Tekst: Mink Out. Voor sint/kerst bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl