Passanten.                   Minks wekelijkse column 8-10-2025

Passanten.                   Minks wekelijkse column 8-10-2025

 

In de bloei van mijn aftakeling zijn er van die kleine dingetjes.

Niet schokkend, ik slik 2 pilletjes per dag, dat valt vergeleken met veel van mijn leeftijdsgenootjes enorm mee, geloof me.

Ik heb er zo’n schattig rond pillendoosje voor gekocht met een afbeelding van Monets waterlelies er op. Prachtige afbeelding, knap gedaan.

Terwijl de 2 pillen, meegesleurd door een kolkende melkmassa, de weg in mijn slokdarm vinden, fleurt het sluiten van dit prachtig doosje mij enorm op.

Vaak voltrekt dit ritueel zich op het terras van mijn ontbijtplek Florencia.

 

Deze dag had ik vrij, dus kon ik wat langer, ontspannen blijven zitten, heerlijk.

Een herfstzonnetje zorgt voor de ideale temperatuur, ik lees een boek.

Dat doe ik omdat het rust brengt en ik tegelijkertijd met rust gelaten word.

Het zijn veelal toffe mensen die hier zitten, maar ff niemand is ook lekkah.

Ik lees Kurt Tucholsky (eindelijk een Nederlandse vertaling kunnen vinden, maar dat klopt dan ook weer niet) en observeer tussendoor de passanten.

 

Aan de overkant haalt een dakloze man wat statiegeld uit de prullenbak.

Ik heb alleen niet het idee dat zijn slordigheid het milieu vooruit helpt.

Veel pleurt hij gewoon op de grond, ze zijn hem wellicht al voor geweest.

Toch vist hij zowaar een leeg blikje Red Bull uit de groene ‘grabbelton’.

Ok, wel wat gedeukt, maar daar wist deze expert blijkbaar wel wat op.

Hij zette het aan zijn mond, met gebolde wangen probeerde hij er weer leven in te blazen. Niet dus, hij gooide het op de grond, trapte het plat en liep weg.

Toch gek dat alleen gave blikjes het milieu mogen redden en de gedeukte niet.

 

Ik nip koffie, hap koek en verschuil me weer achter de Nederlandse Kurt.

Er komen 2 meisjes langs. Ze lopen hand in hand, hun vingers verstrengeld.

De één kijkt wat schuchter naar het volle terras. De ander is niet van plan hun damesliefde onder terrasstoelen of banken te steken, iedereen mag het zien.

Ze trekt haar vriendin nog een stuk dichter tegen zich aan en waarom niet.

Zo te zien zijn ze harstikke blij met elkaar, en dan is het gewoon goed toch.

De terrastribune volgt deze passanten óók. De 1 smaalt, de ander jaloerst, weer een ander volgt het stel begripvol en sommigen valt het niet eens op.

Het boek is uit, de laatste hap koek spoel ik door met het bodempje koffie.  

De observeerder staat resoluut op en verandert in een passant, zoals zo velen.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl