Roofdieren en krijgers. Minks wekelijkse column 6-8-2025
Roofdieren en krijgers. Minks wekelijkse column 6-8-2025
Ik ben beduusd en tegelijkertijd trots, voel me nietig en toch ook weer fors, Heb gewonnen, maar wat nou eigenlijk helemaal.
Al een poosje kriebelde er wat, een soort van uitdaging hield me bezig. Filmpjes op YouTube, verhalen van tal van mensen.
Het zou deze vakantie moeten gebeuren, werd het Spanje, Engeland of toch Italië. Italië waar de uitdaging als een geduldig roofdier op me lag te wachten.
Het kon zomaar mis gaan, dat had ik meerdere malen duidelijk gezien.
Onontkoombaar werd het Italië, ik liet de uitdaging dan wel links liggen.
Aan het lot ontsnapt men niet, je loopt het als een mak schaap tegemoet,
zo voelde het immers als ik er te diep over na dacht of er zelfs van droomde.
Eerst fris groen, volle bomen, kabbelende riviertjes en koeien in de weide.
Het was heerlijk rijden, deze slingerwegen over bergen en door dalen.
De zon zorgde voor een behaaglijke warmte, ik was stoer als een krijger.
Bloemen wuifden me vanuit de berm bemoedigend en vrolijk toe.
Hogerop werd het bitterkoud, de bomengrens voorbij is het berglandschap een woestenij. Het roofdier slaat waarschuwend fel met haar staart.
De krijger verzwakt, de weg buigt plots af, de afgrond gaapt verlangend. Bespringt en verscheurt het roofdier mij, ze twijfelt en gunt mij genade.
Ze geeuwt, likt haar poot en wacht geduldig op een makkelijker slachtoffer.
Als redelijk ervaren motorrijder kon ik me nu echt een gevorderde noemen.
De Stelviopas is geenszins iets voor softies, daar ben ik nú wel van overtuigd.
In z’n 1 de kleine bochten naar boven nemen, die zijn het lastigst. Het gas er op houden. Afstand op de eventuele voorganger creëren zodat je niet stilvalt.
Eigenlijk komt het er op neer dat je gewoon je kop erbij moet houden.
Wanneer je denkt dat het gedaan is wacht er nog een toetje: de Gaviapas.
Hetzij een wat kleiner roofdier zou ik ook deze zeker niet onderschatten.
De beloning is groot, prachtige vergezichten, besneeuwde bergtoppen, eigenlijk een geheel andere wereld, een wereld die ik zelden betreed.
Na de 48 bochten van de Stelviopas en de vele bochten van de smallere Gaviapas kan ik geen bocht meer zien, ben er nu wel een beetje klaar mee.
Wilde als aandenken een steen meenemen, maar dat hangt naar heiligschennis. Deze roofdieren gaven me al meer dan zat: de confrontatie met mezelf en een inkijkje in een rauwe wereld van delicate schoonheid, dat is echt wel genoeg.
Tekst: Mink Out. Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
1886-90 Houses in Provence near Gardanne. Paul Cézanne.