Mister Bean.                          Minks wekelijkse column 16-10-2024

 

Het Zuiderparkzwembad, dé plek waar ik in mijn jeugd de basis legde voor mijn o zo belangrijk Haags netwerk. weet de weg nog. Helaas, omrijden was ook hier het devies. Zal vast een D66 wethouder voor gezorgd hebben. Het heeft veel weg van het Haagse centrum, waar ze ook “voor het milieu” alles dicht timmeren en je steeds verder om moet rijden. Tot groot Haags ongenoegen.  

 

Ik neem de ingang. In dit gebouw weet ik de weg op mijn duimpje. Niet meer dus. Met mijn handdoek onder de arm sta ik plots midden in een restaurant.

Mijn vriend Channo wijst me via whatsapp de goede ingang. Een uur te vroeg. Het bad voor mijn aquajogles is nog dicht, dan maar ff dompelen in het “speelbad”. Tis warm en voelt echt als een warm bad. Naar buiten kan ook. Wonderlijke ervaring. Hoge bomen die op je neerkijken terwijl de nevel zacht het water streelt. Tis een kille herfstavond, dus zie je enkel hoofden.

 

Een wildwaterbaan, daar moest ik in. Het ging rap, zo rap dat remmen lastig was. De moeder wiens wisseltanddochtertje ik, door de hevige stroming, licht tegen de tegelmuur plette toonde hiervoor zeer weinig tot geen begrip.

Een “jij vuile pedofiel” blik, in haar vuurspugende ogen, kon ze in haar te ver gaande moederkloek bescherming niet onderdrukken. Na een excuusje zwom ik “op een holletje” naar de glijbaan, die moest ik ook proberen. Voelde me een soort van Mister Bean. Nieuwsgierig, onbegrepen, onhandig en wereldvreemd.

Nou die glijbaan kwam ik ook wel overheen. Eerst erg langzaam tot de badjuf me toeriep dat ik moest gaan liggen. Dat schoot op, dacht even dat ik uit de bocht zou vliegen, maar met een flinke plons kwam de rit tot een goed einde.

 

Het aquajoggen begon, weinig mannen, vooral veel vrouwen. Daar stond ik dan met Channo tot onze dikbuikige middel in het water. Stilstaand en lopend bewegingen maken in het water was een afmattende bezigheid. Of dat nog niet zwaar genoeg was, ook nog met gewichten. De 45 minuten kropen voorbij.

Vanuit de aangrenzende zwembaden werd, vanachter glas, de les met hilariteit gadegeslagen. Ik voelde me bekeken en zag waarom. Het was eigenlijk geen gezicht die veelal te dikke mensen met hun ongecontroleerde bewegingen.

Mijn Mister Bean gevoel werd er niet minder door. Hardlopen en squashen vond ik altijd top. Korte tijdsduur en lekker zwaar. Dit is een best alternatief. Volgende week ga ik weer aquajoggen, en……… de Mister Bean onderdrukken;-)   

 

Tekst: Mink Out. Bundel De Kunst vh Kijken 2 bijna van de pers: conckshop.nl

1878 Baigneurs, bords de l’Yerres (Bathers along the Yerres). Gustave Caillebotte (French painter) 1848 – 1894.  

Een lege kroeg.                Minks wekelijkse column 9-10-2024

 

Daar stond ik dan met mijn neus tegen het raam geklemd.

Had in het circuit horen fluisteren dat het geen kroeg meer was.

Ik moest het zien, deze plek waar een groot deel van mijn persoonlijkheid was gevormd.

De schok was groot. Totaal gestript van alles wat het ooit zo warm maakte.

De betonnen steunpilaren, naakt en stoïcijns, zwijgen over alles waarvan zij onontkoombaar getuigen zijn geweest. Kale tegels benadrukken de kille vloer.

Een strook van dat hoerige rode ornamentbehang is eigenlijk het enige dat nog aan de betere tijden doet denken. De kast waar Jan zijn spulletjes opborg staat functieloos open. De keukendeur waar menig tosti door kwam zit dicht.

De tussendeur van de achteringang staat wel open, groot pand eigenlijk.

 

Hier haakte ik mijn eerste vriendinnetjes aan of zij mij, Martin en ik waren de DJ’s. Ieder weekend met mijn platen hiernaartoe sjouwen. De verlaging in het plafond waaronder ik draaide zit er nog. Hier werd ik door jongens en meisjes mee naar buiten gevraagd, beide sekses met zo hun eigen moverende redenen.

Hier deed Frans Trein een denkbeeldige vuurpijl na. Eerst allemaal tssssss roepen, dat was dan zeg maar ff de ontstoken lont, dan fluiten op de vingers als ware het dat de pijl de lucht inspoot en dan allemaal met de handen op de dijen ratelen als de pijl op zijn hoogtepunt zijn kleurenpracht toonde, waarna eenieder uit geveinsde bewondering ohhhhhhhh moest roepen en met de hoofden de vuurpijl volgde, fantastisch. ‘s Nachts gedempter voor de buren.

 

Hier stond ik achter de bar en leerde hoe dingen wel en niet moesten. Het was één van de leerscholen die je moet doorlopen om voor jezelf te beginnen.

Was een beetje mijn tweede huis. Gezelligheid troef, zullen we maar zeggen. De nodige Hollandse pokertjes gespeeld, gezellig, maar soms ook goed voor een verhitte discussie die Jan of Jopie dan weer moesten sussen.

Na sluit werd er met leuke mensen nog wel eens doorgehaald, dat was eigenlijk het gezelligst, met de gordijnen dicht kwamen de goede gesprekken.

Wanneer een politieauto langsreed taste zijn lichtbundel gluiperig de gordijnen af, dan werd het muisstil, waarna het gesnater weer traag aanzwol.

 

En nu, nu is het doek definitief gevallen voor dit iconische Voorburgse café.

Ik maak een foto die de desolate sfeer haarfijn weergeeft. Wegrijdend raak ik doordrenkt van weemoed. Dat was het, tis nu met recht een lege kroeg.

 

Tekst: Mink Out. Bundel De kunst van het kijken 2 bijna uit. www.conckshop.nl Foto leeg cafepand Kon. Julianalaan 249, VoorburgMink Out. 7-10-2024

Altijd haast.                        Minks wekelijkse column 2-10-2024

   

Mijn moeder, Den Ouden Neel, had dat ook. Als ze ergens binnenkwam zei ze standaard dat ze maar heel even kon blijven.

Dat heb ik van haar, altijd die gedachte: ik moet nog veel doen. Zeg maar ff always on the run naar een volgende taak.

Daar wordt een mens onrustig van. Is dat bij iedereen, dat eeuwige gejaag?

 

Nou valt taken achterelkaar doen wel mee, maar je moet ze dan wel snappen.

In mijn erbarmelijke zoektocht naar iets waar ik goed in was, ontaardde dat vaak in een regelrechte ramp wanneer het moeilijk of “onsnapbaar” bleek.

Toen ik op de basisschool en het voortgezet onderwijs zat begon dat al.

Op de gereformeerde lagere school was dat eerst met de tafels en toen met psalmversjes uit je hoofd leren. Met die psalmversjes zat ik elk weekend in mijn maag. Ik hield het gewoon niet vast. Maandag was de kans op een beurt.

Enkele van die oudhollandsche;-) verzen ken ik nog uit mijn hoofd. Niet dat ik er bijster veel aan heb. Ik zie het maar als een soort van hersengymnastiek.

 

In het voortgezet onderwijs kristalliseerde de ellende zich pas echt uit.

Altijd dat verdomde huiswerk. 24/7 een schuldgevoel, voelde me opgejaagd, had een minderwaardigheidscomplex (die anderen konden het wel), ja zelfs slapeloosheid hield mij wakker:-). Ik wilde graag, maar snapte het slechts heel erg slecht. “Slechts heel erg slecht”. Nou als ik het zo beschrijf begrijpt u zeker wel dat een glansrijke carrière er voor mij van huis uit niet echt in zat.

Veel kunstgrepen waren nodig voor een matig resultaat bij het schoolverlaten.

Ben maar gaan werken, met een bedrijfsopleiding. Was hem ook niet helemaal. In dienst, daar werd mijn redelijk mate van vindingrijkheid al snel opgemerkt.

 

Daarna veel dingen gedaan, maar dat extra puntje ‘vindingrijkheid’ deed het.

Het heeft me, met heel veel ups en downs, gebracht waar ik nu sta.

Met veel inzet, mazzel en hulp ben ik nu toch wat aan het bereiken, gelukkig.

Niet dat dat opgejaagde weg is, maar ik snap nu de dingen die ik moet doen. Voel me in ieder geval niet meer als een klunzig eendje tussen statige zwanen.

Ik had toch blijkbaar meer in me dan men, en ikzelf, aanvankelijk dacht.

Dat opgejaagde gevoel heb ik nog steeds, zij het in veel mindere mate.

Ik maak nog steeds lijstjes, liggen er nu weer 3 op mijn redelijk vol bureau, maar door de ervaring en betere tijdsverdeling is het nu redelijk te behappen.

Dat altijd haast, ach dat zal blijven, dat heb ik van mijn moedahtjuh.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1897 At the Door of the School. Nikolai Petrovich Bogdanov-Belsky.  

Milieugedoe.            Minks wekelijkse column 25-9-2024

Normaal gesproken deed ik nooit aan het inleveren van mijn flessen bij de supermarkt. Te veel gedoe en ik vergat ze te vaak.

Ik mikte ze in de plasticbak bij het grofvuileiland in mijn straat. Ik noem het voor het gemak maar grofvuileiland omdat er bijna altijd grofvuil naast de papier-, glas-, rest- en GFT containers staat.

Is veel makkelijker dan ff bellen naar het grofvuil van de gemeente toch?

Ik deponeerde mijn plastic en glazen flessen dus altijd daar. Of er nou wel of geen statiegeld op zat, daar kon ik, gezien het vele gedoe, niet zo mee zitten.

Maar ja, het begon toch een beetje te knagen, voor dat geld, maar ook niet in het minst voor het milieu. Door een stortvloed van milieufeiten is de enorme hersenspoeling bij velen van ons een succes gebleken voor een andere mindset.

Dus voortaan zou ik gedwee, samen met de meute, machinaal flesjes inleveren.

Aanvankelijk ging dit best redelijk, een enkele geweigerde fles daargelaten.

Maar de laatste weken was er blijkbaar wat mis bij mijn wegbrengstation.

Telkens als ik met mijn wekelijkse portie flessen aankwam was daar een dik bord met de tekst: buiten werking. Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Dan maar weer terug met de flessen én de net gedane boodschappen.

Na zo’n drie keer voor Jan Lul te hebben gestaan ben ik er mee gestopt.

Wanneer ik de boodschappen ging doen bleven de flessen thuis in de kast.

Vandeweek zag ik dat de machinale flessen-hemelpoort weer in bedrijf was. 

Vlug afrekenen en snel thuis de flessen halen waar mijn kast van uitpuilde.

Jammer joh, mij viel, ook deze keer weer, een scancheck te beurt. Ben er aan gewend, doe mijn boodschappen niet meteen in de tas, das vaak dubbel werk.

Daar kwam ik dan als een zwerver met drie tassen vol flessen aangesjouwd.

Geen rij, dat viel mee. Ik begon met het lopendebandwerk, nog leuk ook.

Totdat hij de plastic melkflessen, waar ik er nogal wat van heb, hardnekkig terug bleef duwen. Ze waren toch echt daar gekocht, ik begreep het niet.

Chef erbij, ja dat waren geen statiegeldflessen, die moest ik zelf weggooien. Glazen potten van de groenten en een fles van de slasaus weigerde hij ook.

Notabene flessen van hetzelfde glas en plastic als de statiegelders, milieu? De automaat stokte, ja ze gingen het fixen, tot twee keer toe, ff wachten. Eerst die scancheck en nu dit. Het ging niet vlot, mijn irritatie groeide.

De tas met melkflessen liet ik, het stoom uit mijn oren, demonstratief staan. 3 bonnen, totaal € 4,50 voor 3 volle tassen en een berg ellende. Wel fijn dat die doppen zo handig aan de flessen vast blijven zitten. ook bij die flessen die geen statiegeld behoeven, waarom deze dan weer niet? Wat een milieugedoe.

Tekst: Mink Out.  Binnenkort bundel Kunst van het kijken no. 2.   conckshop.nl 1884 Stilleven met flessen. Vincent van Gogh.

Zwaar beroep.            Minks wekelijkse column 18-9-2024

Als ik bij het café aankom staat daar de vrachtwagen van de drankenleverancier. De chauffeur spreekt me vriendelijk in het Engels aan. Hij is voor het eerst en weet niet waar de spullen heen moeten. “Ben je alleen” vraag ik hem omdat ze doorgaans met z’n tweeën zijn. Ja, zijn maat was ziek, maar hij vond het geen probleem.

Met zijn stevige lichaam en wat hulpmiddelen had Mikolay het snel gepiept.

Geen geklaag of half werk, gewoon gaan. Hollanders willen dit niet meer doen.

Na het werk en een fooitje ff een colaatje aan de bar. Honderduit vertelde hij blij te zijn hier te wonen en werken. Het verdiende best en het was veel beter dan in Polen. Zijn zoontje zat hier net op de basisschool, vond hij top.

Op FB zag ik een filmpje van een Pakistaan die met een bijl olievaten uit elkaar hakte om het ijzer vervolgens schoon te branden voor hergebruik.

Deze 3^e wereldman deed zijn werk slechts gekleed in een lendendoek.

Hij droeg slippers en had zijn handen omwikkeld met lappen tegen snijwonden.

Het eindresultaat waren stapels keurige pannetjes om in te koken of zo.

Bloedheet was het daar met weinig of geen bescherming. Zullen we het over de beloning en de werkuren maar niet hebben. Toch scheen hij tevreden.

In India zijn 100 Samsungmedewerkers opgepakt omdat ze een mars wilden lopen. Ze eisten meer loon, betere werktijden en erkenning van hun vakbond. De mars was verboden wegens het risico van verstoring der openbare orde.

In deze fabriek maakt men tv’s en wasmachines, die wij hier wat graag kopen.

Nou heb ikzelf ook een arsenaal van die Samsung shit, maar ik werk met dit verhaal toe naar een conclusie welke onze watjesmentaliteit weergeeft.

Bonden die zeer weinig leden hebben zetten nu in op de 32-urige werkweek.

Dat zou meer banen creëren, leuk idee, maar er zijn geen mensen voor.

Ander speerpunt is het vervroegd pensioen voor zware beroepen.

Dat is zéker wat voor Mikolay, die pannetjes-Pakistaan of Samsung-Indiër. Vervroegd pensioen voor zware beroepen ok, maar wat is zwaar en voor wie.

Ik zie nu dat de beroepen waar het beter is geregeld vooraan in de rij staan.

Dat zijn ook nog eens beroepen met de macht een land plat te leggen.     

Begrijpt ik het nou wel of niet, zwengelen die bonden dit soort ideeën aan?

Wellicht dat deze column bij sommigen niet goed valt, maar denk dan maar dat het slechts de onbenullige mening van een cafébaas is, en niet die van jou.

Tekst: Mink Out.    Voor sint en kerst: Kunst v/h kijken 2   www.conckshop.nl

 

1892 A strike of workers in Biscay. Vicente Cutanda Toraya.

     

Poppenkast.                         Minks wekelijkse column 11-9-2024

Afstand nemen van een geliefde als de tegenpartij geen zin meer heeft is een zware dobber. Ik kan het weten, had enkele malen het ongenoegen zoiets mee te maken.

Een ziekmakende hunkering naar, in mijn geval, haar blijft de plotseling ontstane leegte hardnekkig onderstrepen. Tis een ramp die uiterst traag, of nooit, uit je gedachten wegebt. Ben haar gaan haten om te vergeten.

Dat ik niet het enige slachtoffer van deze hardvochtige selectiestrijd was werd mij op het pad des levens gaandeweg wel duidelijk.

Ik was trouwens niet in slecht gezelschap. Tijdens mijn vakantie had ik in musea kennis gemaakt met nog een man die door hetzelfde lot van abrupte afwijzing werd getroffen, terwijl hij de bloedmooie Alma Mahler adoreerde.

Herkent u de naam Mahler? Een bekende componist in Wenen met een veel te jonge vrouw die regelmatig buiten de deur at en dan zeker niet vegetarisch.

Gustav Mahler maakt van Alma een rijke weduwe van 31 als hij in 1911 sterft.

De man die haar tegen het zalige lijf loopt is kunstschilder Oscar Kokoschka. Expressionist, iemand die de binnenkant (het gevoel) van een mens schildert.

Deze rauwe man uit een heel ander milieu dan de in Weense kringen alom gerespecteerde Alma, brengt hun beider passies tot ongekende hoogtes.

Zo’n drie jaar hebben ze een innige doch onstuimige relatie. De vonken spatten er qua liefde, maar ook qua frictie vanaf. Alma maakt een eind aan de pret en trouwt architect en mede oprichter van het Bauhaus Walter Gropius.

Oscar blijft als een wrak achter. Nacht na nacht drukt hij de door Alma achtergelaten sjaal met verkrampte knuisten tegen zijn teleurgesteld gelaat.

Hij snuift haar specifieke geur op en zweeft bedwelmt een onrustige droom binnen. De verslaving aan haar lijkt onmogelijk af te schudden.   

Om het verlies van Alma te kunnen verdragen laat hij een levensgrote pop naar haar evenbeeld maken. Kokoschka’s fetisj ging zo ver dat hij een kleedster in dienst nam om de pop te kleden. Nam haar mee (de pop) naar de schouwburg, waar ze naast hem zat. Heel Wenen roddelde over wat hij verder allemaal met de nep-Alma zou doen. Op menig schilderij, van zijn hand, uit die tijd prijkt zijn nieuwe nep-muze. Hij gaf zelfs party’s ter ere van haar.

Op een ochtend werd de politie getipt over een onthoofd en bebloed lichaam in de tuin van de kunstenaar. Het bleek de onthoofde Alma-pop overgoten met liters rode wijn. Het was een definitief afscheid van de liefde van zijn leven.

Het was genoeg, ook hij was haar gaan haten, een broodnodige poppenkast.

Tekst: Mink Out.    Binnenkort: De Kunst van het kijken 2 www.conckshop.nl

 

Langeafstandrijden.            Minks wekelijkse column 4-9-2024

Deze keer wat goede tips voor de motorrijder op lange afstand.

Zorg voor een cruise control. De hele rit in je gashendel knijpen geeft kramp. Nou heb ik op mijn nieuwe Black Beauty (BB) een decadente elektronische, die je instelt op de gewenste snelheid. Hij houdt zich er precies aan, echt top om de maximum snelheid aan te houden, scheelt niet alleen kramp in je hand, maar ook in de portemonnee.

Voor een oudere motah koop je een klem op de gashendel, werkt ook echt top!

Dan is daar het langeafstand zitten, dat is wel een dingetje hoor. Mijn oude Nep Harley had een zadel dat me deed denken aan twee handen die billen geheel omvatten. Hier gaan we niet op in, maar het was een soort van kom.

Bij de aanschaf van de BB had ik daar twijfels over. Geheel in de esthetische lijn van dit kunstwerk had men het zadel in een wigvorm uitgevoerd. Zeg maar ff veel te kleine handen om de billen ruimschoots te kunnen koesteren. Ook de hardheid gaf bij de eerste zit geen goed gevoel. Zeg maar ff degelijk Duits.

Het viel me alles mee en ging eigenlijk zoals gewend bij de Nep-Harley.

Ik zal het u proberen uit te leggen hoe een cyclus van zo’n 300 km gaat.

Bij vertrek zit men fier als een ridder, neus in de wind, rechtop in het zadel.

Na zo’n 75 km gaat het mis. Een zeurderige kontpijn wordt bijna ondraaglijk.

En juist dit is een cruciaal moment. Je wil gaan verzitten voor de ontspanning.

Neen, neen, neen, niet doen! Wanneer je gaat schuiven is het eind zoek.

Doe aan Spartaans stil zitten. Op deze manier blijf je het langst in het zadel.

Pas na 150 km of zo moet je wel bewegen, zet jezelf in een andere stand.

Meer naar voren of naar achter op het zadel, hier is de wig beter dan de kom.

Verplaats je voeten over de treeplank, naar voren of op je tenen naar achter.

Zo verplaats je de stand dus de drukpunten op je billen. Dat geeft verlichting.

Tis net als bij vrouwen en kinderen, als je te snel toegeeft worden ze lastiger. Dat was een geintje. Voordat de cancelcultuur-guillotine de kop van mijn romp scheidt teneinde, geheel nutteloos, in een bebloed mandje te belanden.

Enfin, bij 300 km tanken, op je gemak een bakkie, een broodje en weer gaan.

 

Ten slotte, kijk bij het inhalen over je linker schouder en niet via je spiegel, vooral op de Duitse autobahn, ze zijn zo bij je met 300 km p/u. Bij lange stukken, rijd niet te hard, je wint er weinig tijd mee en het kan je je leven kosten, zonde van de tijd;-). En als je denkt dat kan nog net, doe het dan niet.

Tekst: Mink Out.     Binnenkort: De kunst van het kijken no. 2 uit. conckshop.nl

   

Voorbij.                               Minks wekelijkse column 28-8-2024

Het leek plezierig lang te gaan duren. Denkbeeldig zou er geen eind aan komen. Een lange periode van vrijheid lag voor me.

Voordat u denkt dat dit een patriottisch schrijven wordt, heb geen bang, het gaat gewoon over mijn zeven weken vakantie.

Helaas was tie sneller voorbij dan gehoopt, en ook niet helemaal zoals gepland.

Ieder jaar rond die tijd gaat het café zo’n lange tijd dicht. Aan het begin van de schoolvakanties loopt de buurt leeg. Ritsen luxe auto’s, met caravans en skiboxen, verlaten de omgeving rond de Geestbrug. Een ware uittocht.

Ik heb er in die periode niks te zoeken en er is ook zeer weinig te verdienen.

Nu is het nog wel zo dat ik die 6 of 7 weken niet alleen vakantie vier hoor.

Er zijn genoeg klussen te doen en die probeer ik dan ook te volbrengen.

Het begon goed, een klusje van een dag in de kelder werd er één van 8 dagen.

Dat was de eerste tegenvaller, maar er was tijd zat dus geen paniek.

Ik wil geen klaagzang over u uitstorten dus ga ik dat ook niet doen, maar met de klussen thuis, voortkomend uit een langdurige lekkage, duurde de vakantie slechts 12 dagen. Kort doch hevig. Ik heb met volle teugen genoten van mij motahreis op de Black Beauty BMW, wat een beestmotah zeg.

Aardig stuk midden Europa gezien hoor, Neurenberg, Salzburg, Wenen, Praag. Mijn voorgenomen bezoeken aan Dresden en Leipzig gingen helaas niet door.

Te veel gelopen in musea en steden, ineens door mijn voet gezakt zeg maar.

Ik zat in het gebouw waar de voormalig president van Tsjechië, Vaclav Havel, ooit verhoord was door de communistische geheime dienst (nu een Hotel).

Met die kennis en de voetproblemen hield ik deze vakantie voor gezien.

Tijgah was alleen, dat zat me ook niet lekker, ik heb het thuis ook goed.

In één streep van zo’n 900 km naar huis, met de BB is zo’n rit geen straf.

       

Toch in totaal zo’n slordige 3000 kilometer op z’n sloffies gereden.

Wel met een decadent aantal extra’s, als daar waren: de beenleggers, cruise control en verwarmde handvaten. Mooie dingen gezien, bergen, dalen, wouden, velden. Prachtige hotels, zelf één met een zwembad, is heerlijk na zo’n rit.

Neen het was top. Nu alweer aan het werk, en zoals gewoonlijk hik ik daar tegenaan, maar eenmaal open vind ik het zalig, dat biertjes tappen.

Miste wel het afscheid en welkom bij Den ouden Neel en het kopen en afgeven van het souveniertje. Het was zo’n heerlijk ritueeltje. Dat is ook voorbij.   

     

Tekst: Mink Out.   Voorinschrijving De kunst van het kijken deel 2 begint snel.

       

Kunst-stuk.                          Minks wekelijkse column 14-8-2024  

De rode draad in mijn vakanties is het bezoeken van musea met schilderijen. Het is een passie van me en een fijn vakantiedoel.

Gezien mijn toch vorderende leeftijd ga ik af en toe eens op zo’n bankje in de expositieruimte zitten en kijk ik, luisterend naar de audioguide, in het rond om de kunstwerken te bewonderen en te begrijpen.

Dit keer zat ik in het Leopold(museum) voor een schilderij van Kokoschka. Deze schilder was zo dolverliefd op Alma Mahler (weduwe van de beroemde componist Gustav Mahler) dat hij, nadat zij het uitmaakte, een lifesize pop van haar liet maken om voor zijn gebroken hart nog wat troost te vinden.

Terwijl dit verhaal zich, via mijn I-pods in mijn hoofd nestelde, zag ik haar.

De klakkende hakken op het glanzend parket schreeuwden: “kijk naar mij”.

Ik liet het, denk ik, niet merken, maar dit bewegend kunststuk deed mij de schoonheid, waarvoor ik hier uiteindelijk zat, rücksichtslos vergeten.

Ze zag er fantastisch uit, lekker zomers zeg maar ff. Zo’n outfit waarvan ouders tegen hun dochter zeggen: “zo ga jij echt de deur niet uit meisje”.

Ze droeg een minirokje dat haar billen bij verticale stilstand nauwelijks bedekte. Het gebruind lichaam werd afgetopt door een zogenaamde bustier, met zo’n rijgveter, waardoor haar borsten als het ware voor het grijpen lagen.

Natuurlijk best een leuke outfit om voor Jan en alleman in een museum te showen, maar wellicht beter voor thuis tussen de schuifdeuren. Enfin ik, mijn medemannen en enkele vrouwen, griften haar beeltenis in onze gedachten.   

Opgescheept met de lastige taak om me op het schilderij te concentreren, zag ik dat ze uiterst geraffineerd de billen van haar vriend streelde, om zo zijn aandacht van het schilderij te verleggen naar haar zinnenprikkelend lijf.

Zijn reactie gaf aan dat hij zich al genoeg aan haar gelaafd had, zodat er voorlopig ff geen dorst meer te lessen viel. Hij bleef in trance het schilderij minutieus bewonderen. Je zag de wanhoop in haar engelengezicht.

Een degelijk meisje liep achter hen langs en keek, volgens mij oprecht geïnteresseerd, naar hetzelfde schilderij als rijgvetertjes vriendje.

Terwijl ze ‘degelijkje’ van top tot teen scande veranderde het engelengezicht in dat van een duivelin. Wat een klucht, er was echt geen reden voor jaloezie.

Ik keek nog eens naar haar en was blij dat het van hem was, dit kunst-stuk. 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1877 Nana. Édouard Manet.  

Salzburger wonderen.            Minks wekelijkse column 7-8-2024

Ik was in Salzburg, de geboortestad van Mozart. Een beetje een overkokende toeristenstad met witte broeken en grijze kapsels.

Nou is dat toevallig ook de doelgroep die mij te beurt valt, maar het zinde me gewoon niet. Wie gaat nou op vakantie winkelen in dezelfde soort straatjes met dezelfde spulletjes als in je eigen woonplaats. En dan nog twee keer zo duur ook. Sorry, ik moest het gewoon ff kwijt.

Het Valkenburggehalte van deze stad was voor mij gewoon een beetje te hoog.

Dus ik op zoek naar wat zinnigs of, zoals u wilt, iets wat mij beter paste.

Een Mozartconcertje voor viool en spinet, klavecimbel of cembalo of zo;-)

Ik was als eerste binnen om verzekerd te zijn van een goede plek met zicht.

Na mij stapte er een jongentje van een jaar of 12 binnen. Hij stelde allerlei vragen. Leuk gozahtjuh en reuze geïnteresseerd. Het zaaltje vulde zich en hij sprak ongedwongen met elke nieuwkomer. Hij speelde cello en vond klassiek prachtig. Terwijl hij het hele concert met aandacht en meewiegend hoofd volgde, hadden zijn aanwezige leeftijdsgenootjes er al gauw genoeg van.

Twee getalenteerde jongelui deden het concert met evenveel enthousiasme als het meewiegende manneke. Na afloop speelde hij als gast een stukje viool.

De strijkstok vloog over de snaren alsof Paganini hem op de hielen zat.

Dit ventje was echt goed. Had ik zojuist een nieuw Mozartje ontmoet???

Na het concert buitenkomend was er als donderslag bij heldere hemel een jagend zomeronweer losgebarsten op dit Salzburger Domkwartier.   

Ik, sinds kort in een dunne linnen zomeroutfit, zag de bui al hangen; mijn doorweekte kleding, zou plakkend doorzichtig mijn enorme bierbuik onthullen.

Ik was verdomme net mijn sluimerende minderwaardigheidscomplex aan het terugdringen met dit luchtig textiel, dat mij zo goed uit de verf deed komen.

Schuilen onder een barokke poort van het Aartsbisschoppelijk paleis klonk plots een kristalhelder engelengezang. Plotseling zag ik haar, het type Kate Bush, met ook zo’n flodderige dunne zakdoekenjurk en de stem van een nachtegaal. Ze stapte vanachter een pilaar vandaan terwijl ze O mio babbino caro van Puccini zong. Prachtig, en als ze zich bewoog viel die jurk zo mooi om haar soepele lijf. De sproeiregen joeg onder de poort door maar ze ging ongestoord en met passie verder, het was top. Dus laat de Mozartkugeln maar zitten. De twee Salzburger wonderen die ik zag zijn voor mij zeker genoeg.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl