Show must go on. Minks wekelijkse Column 7-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Show must go on. Minks wekelijkse Column 7-4-2021
De beugelflesjes in mijn lullig jute boodschappentasje met bloemdecoratie klingelen hoopvol als ik binnenkom.
Omlopen via de huiskamer, want halverwege de gang verspert een berg versterkers en boxen de meest logische route.
“Heb de opslag maar ff afgezegd Mink, spaart geld, je moet toch wat.
Sinds ‘Cor’ geen gig meer gehad. De jaarlijkse, europese tour is afgelast, scheelt een bekkie munten, net nu het zo lekker ging.
Zal ff de flesjes in de koelkast zetten, ga maar vast ergens zitten”.
 
Bij de verwarming onder de vensterbank staat een rij werkeloze werkschoenen, niet van die kistjes maar duidelijk iets voor de showman.
Slangenleren cowboyboots en glanzende lakschoenen met bordeaux. Ik hoef ze niet, maar op het podium wil je toch entertainen.
 
 
 Het uitzicht naar buiten doet me denken aan de straat waar ik ooit woonde in de tijd dat dagen nog weken en jaren nog eeuwen leken.
Zo’n straatlantaarn met van die gekrulde uitsteeksels.
Alleen miste zijn licht dat intieme van toen, dit was te fel, te zakelijk, groenestromerig, zoals het hoort bij deze tijd, van dat bleke ledlicht.
Ondanks het kille schijnsel op de deurenpartij van vier, welke ik maar al te goed ken, borrelde bij mij een warm gevoel van jeugdsentiment op.
De buitenste 2 voor de benedenhuizen en de binnenste deuren met er achter een draaitrap voor 1 hoog en, via de overloop van de buren, nog 1 voor 2 hoog waar wij woonde, nostalgisch gelul maar ff kroelen moest.
 
 
“Mooi schilderij Adrie, Schiele? Zal toch geen echte zijn zeker?”
“Neen, geen echte, zelf gemaakt, vond ik ooit leuk, al een poosje niet meer gedaan”. “Je hebt talent man, moet je wat mee doen!”
De beugelflesjes gaan steeds sneller, zo ook de gang naar het toilet. Twee middelbare leeftijdsgasten aan de zuip, ‘t geeft een hoop geloop.
Nog ff wat rubbertjes van de beugelflessen afhalen, zijn perfecte dingen om je gitaar aan je riem te hangen, handige snijboon.
 
 
De avondklok is klaar, een taxi wacht, ik sta op, laat me rijden. Adrie laat me uit. “Hopen dat Cor snel oprot, kunnen we weer wat verdienen”.
“Ja, idd Mink, hoe sneller hoe beter, buiten geld dat we het nodig hebben…………The show must go on. Was ff gezellagh gozah, mazzel”.
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar op www.conckshop.nl
 
 
 
 
 
 
 

1913 Wally with a red blouse. Egon Schiele.

Lees verder

Schaamrood op de kaken. Minks wekelijkse column 31-3-21

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Schaamrood op de kaken. Minks wekelijkse column 31-3-21
 
 
 
 
1815 als de kruitdampen boven het slagveld van Waterloo zijn opgetrokken schijnt, alsof er niets gebeurd is, de zon.
Duizenden gesneuvelden liggen gestapeld klaar voor een te vroege begrafenis zonder (levende) vrienden en familie.
Vriendin, vrouw en kind wachten tevergeefs op een blije thuiskomst.
 
 
 
 
Te midden van de doden speelt zich een macaber schouwspel af. Oswald en Jack trekken zielloos de tanden en kiezen uit de ontzielde jongeren. Mooie, gave gebitten, amper gebruikt, brengen veel op.
In het begin was het lastig, maar ’t went. Na verloop van tijd kijk je er tegenaan als de slager die een koe slacht, ieder zijn vak zeg maar.
Ze worden verkocht aan Engeland. In goud gezet, rijk gegraveerd met vrolijke krullen, gaan ze dienst doen als kunstgebit, big business.
Tis net een modern gebit, met zo’n zelfde afdruk als tegenwoordig.
Bij ‘gebrek’ aan kunststof gebruikte men dus goud, met die 2e hands tanden en kiezen erin. Met de één zijn dood maalt de ander z’n brood.
Levenden konden nog veel plezier hebben van zo’n Waterlooprothese.
 
 
 
 
Van de nood, of anders nog, van de dood een deugd maken, is eigenlijk wat ze wel erg rucksichtslos deden.
Raar idee dat zo iemand dan later, bij wijze van spreken, kon praten tegen een mond vol tanden van hun gesneuvelde zoon of man of zo.
Niet alleen na Waterloo werd de tanden- en kiezenmarkt overspoeld.
Ook de Amerikaanse burgeroorlog zette, zeg maar ff, een tandje bij aan deze illustere industrie. Maakte niet uit van welke partij je was, hier vond men ook dat geld niet stonk. Stuitend doch bewaarheid.
 
 
 
 
Knap dat u, ondanks deez sombere tijden, tot hier gekomen bent met het lezen van dit toch niet al te vrolijk stemmend verhaal.
Oprechte dank voor uw onwrikbaar doorzettingsvermogen.
Heb lang getwijfeld om dit onderwerp aan te snijden, maar het bleef knagen en ik vond de vertelling bijzonder genoeg om door te geven.
Maar Mink, wat moeten we met dit soort verhalen hoor ik u denken. Sla het op als kennis en als stof tot nadenken, kan geen kwaad toch.
Lang geleden maar toch, gesneuvelden hun tanden en kiezen trekken, daar stijgt je toch het schaamrood van naar de kaken.
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1824 De Slag bij Waterloo. Jan Willem Pieneman.

Lees verder

Broodnijd. Minks wekelijkse column 23-3-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Broodnijd.                   Minks wekelijkse column 23-3-2021

 

Arie gaf me iets in zilverfolie verpakt, “Voor jou, lekker”.  Het waren twee karige sneetjes brood met een plak oude kaas ertussen. “Cranberrybrood, maak ik zelf, smaakt top”.

Dat zoete van die bessen en het zoute van de kaas, en dan nog dat fluffy brood, het was inderdaad erg lekker en daardoor ook veel te weinig.

Mijn inhaligheid camouflerend met een grap, liet ik dat doorschemeren. Later die week zette hij een zak op de bar met de boodschap dat als ik meer wilde ik het zelf maar moest maken en daar begon de ellende.

De zak cranberrymix, met daaraan vast een kleiner zakje gedroogde gist, leken me te lokken gelijk de Sirenen een schip naar verraderlijke rotsen. Nou had ik, als semisuccesvolle cafebaas, door ‘Cor’ heel wat vrije uren en een keukenmachine uit 1957, die ik wat graag doch nauwelijks gebruikte.

Enkel en alleen blies ik het stof eraf om slagroom te kloppen, voor over de perziken, als mijn 97-jarig moedertje (Den Ouden Neel) op bezoek was.

 

Daar stond ik dan in de nacht, met zo’n chefschort voor in een allereerste en uiterste poging een zak meel te veredelen tot een (cranberry) brood.

Had een filmpje van een Belg waaraan ik een voorbeeld kon nemen?????

Makkie, ingrediënten in de machine tot een stevig deeg verscheen, rijzen, platslaan, vouwen, rijzen, opbollen, rijzen, in de oven en klaar was Chefke.

 

Bij mij liep het allemaal een ietsje anders. De kneedhaak plopte steeds los en stond dan stil in het drassig meelmoeras. Na 10 minuten mocht het uit de kom, ‘t leek wel slappe kauwgom en het schip liep idd op de rotsen.

Van die langgerekte plakdraden tussen handen en vingers, onlosmakelijk verbonden met het aanrecht en het in paniek gegrepen gereedschap.

Checken op de laptop was nu geen optie. De door mij gebezigde vocabulaire plat Haagse krachttermen zal ik jullie in deze column beter besparen.

Met de moed der wanhoop de superglue in een cakeblik afgeschud en gespateld om het opnieuw te laten rijzen voor het broodnodig:-) volume.

Toen de oven in, tegen verwachting ging het nog wel, mijn hele huis geurde.  

’t Leek niet op het puike brood van ons Belgisch Chefke, maar ik was dolblij en koesterde mijn eerstgeboren gedrocht als het knapste kind ter wereld.

In de spiegel mijn bezweet, bemeeld en bedeegd gelaat als bewijs van een hoogoplopende broodnijd. En nu, weg van de rotsen, ben ik dagelijks bezig met deze verslavende ovenwondertjes, daar kom ik niet zo snel meer van los.

 

Tekst: Mink Out.                                                   

1933 De soep van de naaister. François-Emile Barraud.

Lees verder

Vermoeden.                Minks wekelijkse column 17-3-2019

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Vermoeden.                Minks wekelijkse column 17-3-2019

 

Toestanden, een niet ontvangen stembrief, verlopen ID en problemen met stemmen op locatie. Voor Den Ouden Neel, mijn 97-jarige moedertje was briefstemmen de laatste optie.

Dan moest ik het nog wel even regelen, 5 dagen voor D-day.

Op de zaterdag, in het zicht der verkiezingen had ik, na drie kwartier wachten aan de telefoon, de brief binnen, kon ze zondag stemmen.

Ik zou hem dan, hijgend en op de valreep, brengen bij een afgiftepunt.

 

Vroeger stemde Neeltje af en toe, maar nu de jaartjes echt gingen tellen maakte ze er werk van, nou ja, door mij uit te voeren dan.

Zondags vouwde ik het grote vel papier met namen voor haar uit, het leek wel een tafellaken. “Zo jongen, er staan wel een hoop namen op”.

“37 partijen, een vrolijk hoogtepunt van Hollands democratie mam”.

 

“Nou moedertje, zeg het maar, wie krijgt jouw felbegeerde stem?”

-Ooit stemde ze op ene Barend Biesheuvel omdat ze hem zo’n knappe man vond, een doorslaggevende stem, hij werd subiet premier-.

“Ja uhhhhh, die Christenen krijgen mijn stem en die van de dieren.

Moeder, dieren en Christenen is geen goede mix, weet je nog van die leeuwen in de arena van Rome, en je mag maar op 1 partij stemmen.

 

Met het oog op Den Ouden Neels stemgeheim moet ik dit warm en intiem moeder/zoontafereeltje nu tot mijn grote spijt beëindigen.

Wel kan ik u melden dat project stembrief, met enige hulp van een nóg jonger iemand dan ik, het checken van de folder en YouTube gelukt is.

Alleen denk ik dat moeders stem deze keer niét de doorslag zal geven om de premier der Lage landen te leveren. Tis maar een vermoeden!

 

‘t Zal lekker zijn als die plastic-faced campagnetijd weer voorbij is.

Zelfs bij de multivocaaaale René Frogerspot veerde ik dartel op, blij bevrijd te zijn van die nare stortvloed politieke reclames vol retoriek.

Gek eigenlijk, een hele hoop meningen zijn anti-Rutte maar telkens wint hij grof, deze masochist die zich vrijwillig onderdompelt in coronashit.

Zou die Mark, als hij weer in het torentje plaatsneemt niet in de sleur geraken, misschien stapt hij wel op. Gewoon ff gebleven om nog 1 keer de buit binnen te halen. En dat is natuurlijk ook maar een vermoeden.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel nu verkrijgbaar op www.conckshop.nl

1651 De Ridderzaal op het Binnenhof, vergadering Staten Generaal. Bartholomeus van Bassen (circa 1590 –1652).

Lees verder

Het besluit. Minks wekelijkse column 10-3-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Het besluit. Minks wekelijkse column 10-3-2021
 
 
 
Het statig Haags grachtenpand stond strak in de lak te glimmen in het licht der, eigenlijk te felle, straatlantaarns.
Hier woonde het crème de la crème van de hoger opgeleide hofstedelingen: wethouders, rechters, chirurgen en wat al niet meer.
De Haagse toren sloeg vier, een vrouw stapte, samen met haar twee honden, heimelijk naar buiten en sloot muisstil de deur af.
’t Was geen makkelijk besluit geweest, ze voelde zich down.
Jelle, zijn milieu, de hectische stad, ze was het zat. Het enige dat hen nog bond was de angst voor het delen en de angst voor de bühne.
Designmeubelen, huis op Ibiza, Porsche, hij mocht het houden.
Ze wilde rust, zichzelf hervinden en uit het knellend keurslijf der echtgenote van die succesvolle epidemioloog ontsnappen.
Er lag een kort afscheidsbriefje, hij kwam er echt wel overheen.
Kon hij eindelijk zijn gang gaan met die blonde coassistente, die altijd precies begreep wat hij bedoelde en waarmee hij zo kon lachen.
 
 
 
 
Zoals gewoonlijk lag haar trouwe bouvier Thor op de achterbank en de kleine teckel Thijs ineengerold op de bijrijdersstoel, weg van hier.
Ze reed een donkere horizon tegemoet. Zacht klassiek streelde het gehoor, ze schoot vol, tranen vloeiden traag naar benee.
Thor vleide zijn vertrouwde kop op haar schouder en zuchtte diep. Kleine Thijs kroop op haar schoot en begroef zijn kopje in haar elleboogholte. Ze voelde met haar mee, kon ze nu goed gebruiken.
 
 
 
Na een poosje borden: De Veluwe. Daar zou ze wellicht haar nodige rust vinden, het was nog te vroeg, ze kon nu moeilijk ergens aankloppen.
Om de tijd te doden liet ze Thijs en Thor uit de auto en liepen ze gedrieën een bos in, de maan scheen dus was het te doen.
Trouwens, met haar viervoeters in de buurt was er geen man (of vrouw??) die haar kwaad kon doen, zonder serieuze schade op te lopen.
Een flinke wolk bedekte gestaag de maan, het duister regeerde. Thor en Thijs hielden in, geluiden verder op het bospad deden oren spitsen.
De maan verscheen, toneellichten gingen aan en het doek omhoog.
Daar stond hij, groot, majestueus, ongenaakbaar en wel erg dichtbij.
Een edelhert keek trots hun kant uit. Eerbiedig bewonderde ze hem. Van euforie begon ze te glimmen. Nieuwe energie kwam bij haar binnen. Nu wist ze het zeker: ‘t was een goed besluit opnieuw te beginnen.
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1907-08 Twijfel. Giacomo Balla.

Lees verder

Paashaasverhaal. Minks wekelijkse column 3-3-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Paashaasverhaal. Minks wekelijkse column 3-3-2021
 
Het café is nog steeds dicht, dus qua inspiratie is dit een soort van komkommertijd. Dankzij de saté-afhaal ving ik deze week toch een leuke en waargebeurde anekdote op.
 
Vader was de beste banketbakker van een dorp, zo diep weggestopt in de provincie dat het, of iets gelijkswaardigs, dezer dagen onvindbaar is.
Voor de feestdagen was pa altijd drukdoende om dorpelingen, boeren en de tandarts op hun wenken te bedienen met allerlei zoete lekkernijen.
Ook deze keer, met Pasen, was de kas weer goed gevuld door de verkoop van opgesmukte paashazen, paaseieren, en rijk gevulde paasbroden.
Het, op zo’n dag, aan kant maken van de zaak vergde, nogal wat tijd.
3 overgebleven paashazen stonden reikhalzend in de etalage te wachten op laatkomers. Met tussenpozen hoorde je ze moedeloos zuchten.
Pa mopperde op de hazen, 100 gulden per stuk bleek toch te duur, de chocola smolt hij wel weer om maar het was zo zonde van het vele werk.
 
Plots klonk het vriendelijk deurbelletje. Daar stond, dronken als een hoerentoeter, herenboer Hondencoeter, kwam uit het café verderop.
Hij wilde ‘damesboerin’ van Hondencoeter-Kenau bij thuiskomst gunstig stemmen. Zo zou hij de deegroller ontlopen om vervolgens vredig, in de bedstee, achter haar gebreide onderbroek aan te kunnen schuiven.
Met een klap legde hij een briefje van 100 op de net schoongemaakte toonbank. De paashazen trilden, een van hen was het haasje en ging mee.
Een uur later was hij daar weer, zijn boeren drinkebroeders hadden hem wederom het café ingelokt. Onder luid gejoel en veel jolijt was onze trillende, opgesmukte paashaas in een geplet exemplaar veranderd.
Wederom een meier op de toonbank en daar ging nummer twee mee.
De 3e haas had een barst dus die vloeibaar maken was geen ramp.
De extra 200 gulden zou die bittere cacaoboon zeer zoet doen smaken.
Vader sloot af, liep de trap op naar de bovenwoning. Getik op de deur. Weer Hondencoeter, in zijn hand een slap vel bontgekleurd zilverpapier de naam paashaas niet meer waardig. Hij was er languit bovenop gevallen.
Een korting op het derde stuk -aangeschoten- wild werd gul gegund.
Kon er makkelijk af. Een klein prijsje voor dit prachtig paashaasverhaal.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1502 Haas. Albrecht Dürer.

Lees verder

Tis zo’n gedoe allemaal. Minks wekelijkse column 24-2-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Tis zo’n gedoe allemaal. Minks wekelijkse column 24-2-2021

 

Toen ik een week geleden, het was nog winter, nieuwe handschoenen had gekocht, voelde ik me top.

U moet weten, ik ben semi-autistisch (zegt mijn nicht) en als iets er niet is of klopt word ik heel erg onrustig, de handschoenen waren dus geregeld, mijn leven nam weer onbezorgd aanvang.

 

In die supermarkt, waar intern van een goede medewerker wordt gezegd dat hij blauw bloed heeft, liep ik tevreden neuriënd, langs een uitgebreid assortiment. Ondanks de ‘Cor’ was er geen neen te koop.

Bij het kiezen tussen 5 soorten blauwe schimmelkaas deed ik mijn mondkapje te vlug af. Pardoes, viel mijn bril in vier delen uiteen op de onverbiddelijke tegelvloer, terugdraaien kon niet meer.

 

“400 euro, ja Mink het zijn hele speciale glazen, extra breed- en variofocus, dubbel gehard, ontspiegeld, je krijgt al 30 procent korting, verdien er haast niets aan!”.

Nu had ik mijn ogen wel eens bij zo’n actielenzenslijpert gebracht, maar daar kreeg ik het bedrag en het zicht toch niet scherp genoeg.

Het krijgen der kortingen was een eindeloos tasten in het duister.

Dus de prijs om mijn autistische onrust te sussen werd stroef gelapt.

Na een week op de tast en Hema-leesbrillen te hebben geleefd, was daar weer de heldere kijk op mijn turbulent horecaondernemerschap.

 

Even de foldertjes voor de satéverkoop halen en betalen, een graai naar de vertrouwde pasjesplek in mijn kontzak……………. leeg!!!!!

Geen nood, kwam vaker voor, het bundeltje pasjes, eurobiljetten en bonnen lag dan uit elkaar gevallen over een van mijn toiletvloeren.

Kon uitsluitend op mijn zakelijk-of privétoilet zijn, alleen daar deed ik, bij hoge nood, mijn jeans naar benee Tis zo’n gedoe allemaal. Minks wekelijkse column 24-2-2021. Soms viel dan het bundeltje naast of achter de pot uiteen, eenmaal opgelucht, checkte ik dat dan.

Met de nep-Harley naar huis, daar was de laatste shit-in………….niets.

Zaakwaarts was het onzekerheid troef, maar ook daar ving ik bot.

Mijn autistische turbulentie vierde darmverkrampend hoogtij.

De pas geblokkeerd, afspraak voor een nieuw rijbewijs gemaakt, nu ook nog ff die ‘Cor’ wegwerken, tis zo’n gedoe allemaal.

 

Tekst: Mink Out.          Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Meer informatie 1623-24 De brillenverkoper. Rembrandt van Rijn(1623 of 1624).

Lees verder

Winterpret. Minks wekelijkse column 17-2-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Winterpret. Minks wekelijkse column 17-2-2021
 
 
Het hele jaar rijd ik op de Nep-Harley, behalve met sneeuw en hoewel ik hem node miste was de auto geenszins een straf. Warm aankleden, een vergeten ervaring, zo’n mutsje, kolletje, een paar nieuwe handschoenen, de oude waren kapot en lieten me koud;-). Die handschoenen aan mijn handen voelde fijn, de wol tussen mijn bewegende vingers had iets koesterends. Het wekte een sfeer van geborgenheid in me op. Een soort van weldadige ervaring………… een wolfetisj, zou dat bestaan?
 
 
Goed gemutst liep ik de deur uit. Mijn prachtwijk maagdelijk wit, wonderlijk. Een vriendelijk winterzonnetje begroette me. Genietend snoof ik de tintelend frisse lucht in me op, wat een dag, heerlijk. De buurman ontsneeuwde zijn autoruit: “Ha Achmed, das toch ook wel weer eens lekker, dat weertje zo?” “Vind je, voor mij mag het snel over zijn Mink, die troep”. Ik mompelde, licht gekrenkt, gedag en stapte knerpend door. Een donkerder kleur wit lag tussen mij en het Florencia take-away-ontbijt in. Nietsvermoedend stapte ik, deze omstandigheden niet gewend, met forse tred door en zwiepte plots onderuit. Ternauwernood kon ik een achterhoofdse landing op het glad plaveisel voorkomen, keek om me heen, niemand te zien. Als een gewaarschuwd mens liepen ‘wij’ als een oude man op eieren verder.
 
 
Mensen in nood op de Hofvijver. Filmpje van de schaatser die met een flitsende passeeractie in het ijs haakt en een dame meeneemt zijn ‘wak’ in. Of de slechts in sportbroek geklede schaatser, voor wie het ijs onder de brug te dun bleek maar die, koud gered, weer weg reed alsof er niets gebeurd was.
 
 
En dan dat iconische beeld van de prachtige kunstschaatsster die op de gracht tussen de Amsterdamse klok- en trapgevels sierlijk pirouetteerde. Geïnterviewd sprak ze over haar droom als kunstschaatsster waarmaken. En toen, heel even maar, dwaalde haar blik af. Als scherpe cafébaas had ik genoeg gezien, het was teleurstelling. Ze herpakte zich en sprak vrolijk door. Dit was nou een jongere waarvan ik dacht, ja voor jou is het echt waardeloos deze ‘Cor’ tijd, want hoeveel kansen krijg je nou met zoiets als de topsport. Hoop van harte dat haar zwaarbevochten droom alsnog bewaarheid wordt.
 
 
Maar toch een lekkere pauze deze winterpret in barre tijden, nog ff door.
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1565 The Hunters in the Snow, Pieter Bruegel the Elder.

Lees verder

Jaloezie.                            Minks wekelijkse column 10-2-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Jaloezie.                            Minks wekelijkse column 10-2-2021
Wandelend met mijn prachtige brunette vriendin ving mijn immer hijgend jongenshart een blonde fee op het netvlies. Blijkbaar volgde mijn blik dit andere raspaardje iets te lang en was het feest van die dag abrupt bedorven, helen duurde enige tijd. Maanden later saam in de bioscoop, voor aanvang der hoofdfilm groet een bevriende (wederom) blonde nimf mij en wil me welkom zoenen. Goed afgericht weer ik haar af, geen trek hebbend in een nieuw debacle met mijn brullende brunette. Ok, noem het laf, wellicht was het dat ook. Een staaltje jaloezie, zo van hij is van mij, enorm beklemmend.
 
 
Kunstschilder, Auguste Renoir maakt rond 18-1900 meesterwerken met als sprankelend middelpunt zijn muze, de beeldschone Suzanne Valadon. Ze is een gewild en ‘gewillig’ model. Ondanks zijn technische fixatie is hij niet bestand tegen haar wellust opwekkend lichaam, ze raakt zwanger. Hij trouwt een ander, ene Aline. Deze eist dat het hoofd van Suzanne bij alle schilderijen wordt vervangen voor dat van haar. Aldus geschiede (bij een aantal:-). Zelfs een topper als ‘August’ liet zich blijkbaar bespelen.
 
 
François de la Normandiere was een welbekende hoedenmaker in de sjiekste kringen der lage landen. Hoeden van Frans tooiden menig politicahoofd als kokette ‘ik-hoor-er-bij’ uiting op Prinsjesdag. Een bestseller onder de hoofddeksels was het Yvonneke, een guitig modelletje vernoemd naar zijn beminnelijke echtgenote.
Toen aan het huwelijk nog maar weinig kraak of smaak zat, sneuvelde hij op een bekeerde feministe, die zich weer eens echt vrouw wilde voelen.
Een smachtende blik achter de geheimzinnige voile van model Mata Hari en een langzaam bevochtigende tong langs haar volle vuurrode lippen waren genoeg. De hoed en onze Frans waren op slag verkocht. De ex sloeg er munt uit, zette haar hoed op en leefde vrolijker verder. Tussen de lakens en zweetdruppels door werd op vlijmend aandringen van Frans’ nieuwe vlam, bestseller Yvonneke uit het assortiment gekegeld. De follow-up creatie: ‘Femke’ zou het verkoopsucces never nooit halen. Al smeekte de clientèle er om, model Yvonneke was immer uitverkocht. Femke was de baas en Frans schikte zich. Ik denk ook bang voor bonje.
 
 
U vraagt zich wellicht af, wat is de moraal? Nou er is er geen. Ik vond het gewoon drie mooie, ware verhalen die een zekere methodiek aangeven:-).
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
1914 Hutladen. August Macke.
1914 Hutladen. August Macke.

Lees verder

Zeuren. Minks wekelijkse column 3-2-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Zeuren. Minks wekelijkse column 3-2-2021
 
Met een beetje mazzel sla ik me wel door dit Cortijdperk heen.
Vier dagen satélijn en we klussen een nieuwe spoelkeuken in elkaar om de kookkeuken te ontzien bij drukte (als we weer open mogen).
Thuis is mijn chronisch volle bureau bevrijd van boekhoud- en andere beslommeringen. Ik heb de lat hoog gelegd voor de heropening van de horeca. Gewoon eind april om een domper te voorkomen!
 
Heb ook weer tijd voor mooie dingen op het internet. YouTube brengt veel kunstdocu’s -waar ik gek op ben- en andere nieuwsgierigheidblussers.
Kost niks en het plezier is er niet minder om, eigenlijk alleen maar meer.
Ook weer van de reguliere televisie geproefd maar das nog steeds knudde.
Bergen reclame, afzeik –, voor-lul-zet- en competitieprogramma’s.
Kijk, chips is lekker, maar enkel chips is geen goede voeding (voel je um;-).
En dan de praatprogramma’s, die blijven herkauwen, telkens weer legers tegensprekende experts, zodat de wurggreep van de angst helemaal ons aller kippennekkie dreigt dicht te knijpen. Dan ook nog de ene na de andere gedupeerde op het flatscreen slepen, dat geeft de burger ook geen moed.
Ouders met kinderen die thuis moeten leren. Tieners die contactarm dreigen te worden. Middenstanders die (na twee weken al) niet meer verder kunnen. Ga ze niet allemaal noemen, maar word er sowieso niet vrolijker van.
Dus de TV blijft uit, alleen 1 keer per dag het nieuws om bij te blijven.
En één keer per week, als een oase in de woestijn: Heel Holland bakt!
Ontspannen karakter, kleurenpracht, muziek, Janny, Robért, André en een bonte verzameling kandidaten van: LHBT+ers, rijksgenoten, medelanders ja, zelfs vrouwen;-). Die mix, dat programma, dáár word ik nou wel vrolijk van.
 
Dus eindelijk is de vierdaagse werkweek voor mij dan ook een feit. Onverwacht weliswaar ben ik slechts vier dagen verplicht in het café.
Op de andere drie doe ik ook wel dingen, die afwaskeukenklus bijvoorbeeld.
Iemand zei me dat ik zo wel een makkie had. Nou, ik kan je vertellen dat dat vies tegenvalt als men het dagelijks verval van de bankrekening gadeslaat.
Had hij even niet bij stilgestaan. Zijn loon tikte gewoon door, ook lekkah.
Hij had dan wel weer de last van zijn eigen thuislerende ‘kut kinderen’.
Maar ja, het was dat zeuren wat me zo tegenviel, telkens weer zo’n nieuwe groep die het niet meer aan kon. Tuurlijk, ik weet het, tis niet makkelijk. Nog ff, kom op, er komt een eind aan maar stop met dat ellendige zeuren.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
S.d. The reading lessons. Knut Ekwall.

Lees verder

Lees ze hier…