Dat hou je voor jezelf.       Minks wekelijkse column 3-10-2021

 

Met de feestdagen op komst wil ik toch even ingaan op een aantekening die ik jaren geleden maakte.

Tis zo’n gedachte die men liever voor zichzelf houdt maar bij gebrek aan inspiratie spuug ik hem maar gewoon ‘s op tafel.

Het is een irritatie die je vanuit meerdere invalshoeken kan bekijken. De 1 zal zeggen: “waar zeik je over” terwijl een ander het wellicht volkomen met me eens is. We zien wel waar het schip strandt.

Ik ga niet zwartgallig doen door het te hebben over die zak zeulende hulp van de Sint. Dat onderwerp krijgt, vind ik, een te lange baard.

 

Neen, de zaaigrond voor mijn ergernis zit hem in het volgende.

Zo voor de feestdagen krijg ik nogal wat kerstkaarten.

Dat dit heel attent is van de afzenders staat uiteraard buiten kijf.

Maar tussen al die bonte en ingetogen enveloppen met dito inhoud, zitten er altijd wel enkele zonder postzegel.

Niet omdat hij ongefrankeerd is verstuurd of het zegel er afviel. Neen, het komt doordat deze mensen de groet zelf in de bus gooien.

Wanneer ze stad en land afreizen om hem persoonlijk te bezorgen is dat benijdenswaardig, maar het betreft hier echte dichtbijwoners.

 

Is dit nou typisch een staaltje Hollandse zuinigheid of hoe zit dat?

Ik kan er ook wel inkomen. Zonde van de porto maar toch sluimert bij mij het nare idee dat die euro er voor mijn persoontje niet af kon.

Sluit nou deze kerst die zegel gewoon eens bij, in de enveloppe.

Al is het alleen maar om mij van deze, wellicht psychische, kronkel af te helpen en tegelijkertijd mijn Hollandse zuinigheid te staven;-).   

Nou bestaat er natuurlijk het risico dat ik een enkeling, door deze column, op zijn geslachtsdeel trap, maar dat merk ik dan nog wel.

Of zou hij zijn blinde Minkhaat, veroorzaakt door mijn opmerkelijke openheid, ook zien als iets dat je liever voor jezelf houdt.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl

 

P.S. Nu de vertrouwde papieren kersthoffelijkheid wordt verzwolgen door zijn digitale opvolger kon ik deze column nog net ff doen.

Prachtig kind.                     Minks wekelijkse column 27-10-2021

 

Tutje (ons elektrisch autootje) zoeft alweer fijn een poosje door het Randstadse land als mijn heerlijk woon- werkvervoer.

Tis een zalig ding en een deugd om in te rijden, telkens weer.

Dat het een zalig ding is valt ook veel medeweggebruikers op.

Tutje is een echte sjansdoos. Wanneer men haar (en mij) voorbij zien snorren worden we vaak, met een lach op het gezicht, nagewezen.

 

Zo was ze in de vrijdagmiddagverkeerschaos (mooi scrabblewoord trouwens, maar dit terzijde) ook weer overdreven aandachtsgeil.

Een flinke SUV was in de remmen gegaan voor de flitser bij het stoplicht van de Laan Copes van Cattenburch/Raamweg. Berucht ding.

Tutje en ik stonden naast dit rijdend kasteel ook op poleposition.

Ik voelde dat er vanuit de SUV naar ons gekeken werd. Om de aandacht te smoren staarde ik ongenaakbaar voor me, je weet nooit.

Totdat aanhoudend kloppen me min of meer tot aandacht verplichtte.

Ik keek naar links, pal in het gezicht van een klein meisje met blond vlashaar en een veel te grote zonnebril op haar eigenwijs wipneusje.

Be bril gaf haar de uitstraling van een over het paard getilde diva.

Met haar duim omhoog prees ook zij Tutje (en mij) de hemel in.

Ik stak ook mijn duim op en we begrepen elkaar. Het raam ging open.

 

Met een kordate kinderstem riep ze: “wat een leuk klein autootje”.

“Bedankt, maar wat een grote zonnebril heb je op”. “Is van mama”. “O, maar uh je mist een voortand, heeft je vader die er uit geslagen of zo? (hij zat er naast en lachte, de kindertelefoon kon wachten;-)”.

“Nee, heb ik er zelf uitgehaald, ik heet Fleur, en jij?” “Ik heet Mink”.

“Zo heet mijn broer ook” sprak ze, en wierp terloops een verbaasde blik naar haar vader die geamuseerd mee zat te luisteren.

“Ja maar deze Mink is al 64 en die van jou?” “Mijn broer is ook al 9”.

Het groene licht ging aan, de flitser uit. De file kroop verder.

Raam dicht, vrolijk zwaaien ten afscheid, wat een prachtig kind.

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Nou denkt u bij gebarentaal wellicht aan de kunst van het communiceren, met ledematen en mimiek, tussen mensen.
Dat is natuurlijk ook een logische gedachtegang (van zaken).
Zeker nadat we de zo’n anderhalf jaar regelmatig de coronapersco’ s zagen die Mark en Hugo ons voorschotelden. Onontkoombaar werden we met stomheid geslagen over de vaardigheid der beweegvertalers.
De gebarentaal waar ik het over wil hebben, of u het gelooft of niet, is die met Trees. Voor de outsiders; Trees is mijn eenogige poes.
Een jaar of wat geleden was ze plots spoorloos, niks voor haar.
Later bleek deze ouwe viervoeter stokdoof en dement te zijn.
Bij de zoektocht was roepen niet een van de mogelijkheden zeg maar.
En zelfs een kat die dement is weet net als een mens ook niet echt waar zijn huis woont, laat staan dat hij het ooit nog terugvindt.
Zo’n beest drentelt volgens mij gewoon in het rond zo van: wat is het hier mooi of niet, of zo. Overigens is het ook wel wat lastig om je in de gedachtes van een demente kat te verplaatsen, vindt u niet?
 
Dat dove heeft ook zo, hoe lullig het ook klinkt, zijn voordelen.
Wanneer ik de koelkast open, staat ze niet meer steeds met haar snufferd tussen mij en de lekkere hapjes. Ook het stofzuigen vindt voor haar onopgemerkt en zonder kattenluikuitbraak plaats.
Klom ze vroeger langs mijn spijkerbroek omhoog wanneer ik een blik zalm in gelei opentrok blijft ze nu, als een sfinx voor zich uit kijken. En als ze mijn handeling toevallig wel ziet snapt ze er nog niks van.
Dan gebarentaal ik haar om naar het etensbakje te lopen.
Dus in nachtelijk huize Out maak ik een uitnodigend gebaar met een sierlijke buiging en een zwaai met mijn arm. Zoals iemand die een gast een stoel aanbiedt, maar dan een keer of vijf.
Hetzelfde ritueel met naar bed gaan. Ik nodig haar, met een naar mij toe bewegende hand, uit (slaan helpt niet………op het matras dan).
Het duurt ff maar uiteindelijk ligt ze dan toch met haar kopje op mijn onderarm te slapen. In gebarentaal: ik voel me hier thuis:-)
 
 
Tekst Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl