Maar ik rook wel.             Minks wekelijkse column 4-1-2022

 

Een semi-succesvolle horecaondernemer als ik hoefde nooit zo enorm op de kleintjes te letten als in zuinigheid dan hè.

Maar nu is het toch even heel anders. De eindjes worden dezer dagen aan elkaar geknoopt, door mij in ieder geval.

Nou ben ik wél meer een mens van relatieve eenvoud dan van ‘oog uitstekende pronk’, dus een stap terug is vooralsnog geen echte ramp.

Natuurlijk was ook ik van geldsmijterij niet vies, maar dat soort momenten kwamen dan óók wel weer uiterst spaarzaam voor.

En altijd voor iets met hoge gebruikswaarde, een laptop of mobiel.

Maar zoals gezegd, ik moet tijdelijk de tering naar de nering zetten.

 

Ik heb de gore gewoonte om te roken, maar ook daarin ben ik zuinig.

Halfzware shag, Drum met een Mascotje welteverstaan.

Dat roken doe ik bij voorkeur tijdens het nuttigen van een biertje.

Een goed gesprek, een koud biertje en een lekker sjekkie, dat hoort gewoon bij elkaar, daar kan ik intens van genieten, dat is pas leven.

50 gram voor € 13,30. Niet echt een bedrag voor de ‘kleine eindjes aan elkaar knopert’ maar met 1 pakje in de maand ben ik tevree.

 

Laatst een totaal uitgedroogd pakje. Door dat soort stro te roken loop je het gevaar te willen stoppen en dat wilde ik nou juist niet!

Weggooien dan? Neen, niet met die prijs en mijn huidig inkomen.

Een oud hollands recept kwam in mij op. Nog nooit hoeven doen maar voor alles is immers een eerste keer: de truc met de aardappelschil!

Toen ik met een aardappelschilmesje het bintje van zijn met klei bedekte schil ontdeed, klom mijn crisisgevoel tot ongekende hoogte.

Er woei plots een ware 40-45 wind. Alleen het grijs gemarmerde pannetje water en de krant met oorlogsnieuws miste.

Mijn geldschaarste bracht dit lang vergeten gevoel pijnlijk dichtbij.  

Een dag later was de shag weer te haggelen en kon ik de uitgespaarde 6 euro genotvol en zelf in rook op laten gaan.

Kijk, ik haal netjes mijn vaccins en booster, maar ik rook wel.

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl  

Duizend bladzijden.    Minks wekelijkse column 22-12-2021

 

Ik heb nogal een zwak voor grote namen in de cultuur.

Die geven mij vitaminerijk voedsel en geen zak chips.

Een aangeboden boek van Frans Kafka sloeg ik dus niet af.

Dat heb ik geweten. Al zijn verzamelde werken in een bundel.

Duizend bladzijden maar liefst. Het had wel wat weg van een bijbel.

Met de aan mij zo klevende nieuwsgierigheid, wilde ik nou wel eens weten waarom eenieder de bek zo vol had over die Kafkagozer.

 

Ik begon vol goede moed maar al gauw liep ik vast in ongemak, naargeestigheid en surrealisme. De verdachte in een proces loopt een statig gebouw binnen en wordt op een piepklein deurtje gewezen. Hij moet daar kruipend naar binnen en er staat iemand te strijken of zo.

Dan begrijp je er toch niets meer van en hoe moet je dan verder?

Bij iedere bladzijde was het lang en intensief kauwen, voordat ik kon slikken en zelfs dan bleek de materie nog lastig te verteren.

Wat dreef mij om een boek waar ik naar van werd toch uit te willen lezen? Wellicht mijn semi-autisme? Het werd zowat een obsessie.

Ik was er aan begonnen, nu moest tie uit ook. Bedenk hierbij dat lezen voor mij een opvulling is, van korte periodes tussen klusjes in, en je begrijpt dat 1000 blz. wel erg veel is.

 

Ben ik niet intelligent genoeg voor deze literatuur en heb ik me vergaloppeerd? Wellicht moet ik het voor een tweede keer lezen?

Eindelijk vrij laat ik de boel eerst maar een poosje op me inwerken.

Heb ooit weleens films gezien die ook niet weg te kauwen waren.

U wellicht ook. Verveeld stoelen schoppend keek ik hem dan uit en zat u op de rij voor mij, dan weet u nu dat ik die irritante lul was:-) De saaie film plantte wel een zaadje dat, naarmate de tijd verstreek, uitgroeide tot een prachtig gewas van denkbeeldige schoonheid.

Na weken kregen u en ik dan toch het besef dat het een topfilm was.

Nu nog ff dit. Als je in deze tijd, waarin Corona onze ruggen ranselt, met 1000 blz. Kafka nog niet instort, ga je echt de eindstreep halen.

 

Tekst: Mink Out. Cadeautip: Kunst van het kijken: www.conckshop.nl  

BMW 7 serie.             Minks wekelijkse column 8-12-2021

 

In de slechtste fase van mijn leven schoof ik, als er gebeld werd, zachtjes het raam van de eerste etage open en stak mijn hoofd naar buiten om schuldeisers niet thuis te geven.

Zo ook op deze Haagse Transvaalwijkse, zomerse, zondagmiddag.

Loos alarm, het was Rini. Hij glom van trots met naast hem nog een glimmender, dikke BMW 7 serie die knap wat verkeer ophield.

“Kom Mink stukkie rijden, net gekocht, gaat als een beest, mooi hé?”

Ondanks het gescheld en getoeter van een straatvullende file, liepen we op ons gemak nog ff een inspectieronde om de puike bolide heen.

 

Zijn nieuw vriendinnetje zat, met een nuffige blik, rotsvast voorin, zodat mij niets anders restte dan plaats te nemen op de achterbank.

Dat was wel anders geweest, maar aan het schaars verpakt loklijf te oordelen overtuigde haar wapens meer dan mijn trouwe vriendschap.

‘t Was zo’n moment dat de kaarten geschud werden zeg maar ff.

Rini gaf gas, “kickdown” sprak hij, opgewonden achteromkijkend.

We werden in de leren fauteuils gedrukt en spoten spoorslags weg.

“7 serie, met injectiemotor Mink”. Uit Flinterjurkje kwam plots ook geluid. “Denk aan de benzine” sprak ze. Wellicht een Zeeuws meisje?

 

Nou was Rini altijd al een impulskoper en die reputatie werd, met deze in een opwelling gedane aanschaf, weer ruimschoots bevestigd.

Een joetje benzine was als een druppel op een gloeiende plaat en met minimum jeugdloon was dat toch wel reden wat gas terug te nemen.  

Het gaspedaal werd een obsessie, de kickdown ging op non-actief.     

Niet lang daarna reden we in mijn oud PTT Besteldafje van hot naar her. Flinterjurkje nu wel, eerst sip maar later gedwee, achterin.

Na weken van ingehouden jongensdrift (op die BMW dan:-) deed hij hem van de hand aan een Turk die meer pingelde dan wat Rini vroeg.

Was zo’n druilerige dag. Automarkt, parkeerterrein van Feijenoords Kuip, vanwaar wel vaker Hagenezen teleurgesteld huiswaarts gingen;).

 

Tekst: Mink Out.        Bundel vanaf nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl    

Licht griepje 2.     Minks wekelijkse Column 1-12-2021

 

Plots lag ik in bed met Cor, dat voelde toch wat onwennig.

Niks mis met twee mannen in een bed, dat moet kunnen, maar het was Covid Cor waar ik de lakens mee deelde.

Positief getest. Dat kon er ook nog wel bij. Intuïtief dacht ik op zeker geen corona onder de leden te hebben, gewoon weer botte pech.

Gelukkig begon de keelpijn tijdens mijn vrije dagen dus waren de cafébezoekers waarschijnlijk niet besmet. Een plotselinge opdracht had een gepland bezoek aan Den Ouden Neel gelukkig ook verhinderd.

Door een serie tegenslagen had een explosie van onmacht laatst mijn doorgaans optimistisch doorzettingsvermogen ruw aan stukken gereten.

Een hevige aanval van woede was het. Het leek achteraf een soort van reset, ik kon gek genoeg weer veel shit hebben zonder te flippen.

 

Nu begon het aftellen der dagen in isolatie. Das gek, je gaat naar bed als je zin hebt, komt er uit als je wakker wordt, tijd doet er niet toe.

Elke dag lang dobberen in een dampend bad met karnemelk-badschuim.

Sinds tijden weer een krant van A tot Z uitgeplozen op de keukentafel.

De koelkast, die al jaren wat potten jam, blikjes leverpastei en een fles kraanwater huisvest, staat nu vet afgestampt forse boeren laten. Hij is gevuld met: gebak, verse soepen, maaltijden, sappen, bonbons, melk.

Vond het gewoon gênant om verdere Florence Nightingales af te slaan.

Neen, het leven is goed in hotel Breedstraat en ik rust nog uit ook.  

Hoewel Treesje, mijn eenogige, dove, demente poes, zo’n 20 keer per dag een gooi naar het record keihard, langdurig, irritant miauwen doet.

Een zacht aaitje doet haar stoppen. Ja zacht, wanneer ze schrikt zit ze uren als een sfinx in de stromende regen en heb ik ook geen rust.

Neem haar mee onder de dekens, in mijn knieholte slaapt ze kalm.   

Dus dankzij Trees is mijn helende rust regelmatig van korte duur.

Kan die quarantainetijd er maar weer snel opzitten, heb er weer zin in.

Trouwens weinig last, geen verlies van reuk en smaak. Komt denk ik toch door die twee prikken. Was ik wel erg blij om, nam veel angst weg. Ben ook 64 jaar met buikvet. Lang leve Rutte en De Jonge…………. Oeps.

 

Tekst: Mink Out. De bundel, voor de feestdagen: www.conckshop.nl

Licht griepje 1.     Minks extra wekelijkse column 29-11-2021      

Het echtpaar, voor me in de rij, keek me theatraal gepikeerd aan en lieten hun blikken minzaam afglijden naar mijn voeten.

Na hen, als tegenzet, een kalme, appelige blik te hebben toegeworpen, bleek dat ik hun 1,5 m. zone verwaarloosbaar schond.

Je kan natuurlijk niet voorzichtig genoeg zijn, das waar.

Hoewel, ik ontsmette mijn handen bij de daarvoor bestemde zuil,

terwijl zij die arrogant, alsof hij lucht was, links lieten liggen.

In deze sporthal hing zo’n stemhokjessfeertje. Een plek waar je je als Nederlands burger gewenst voelde. We hadden het zelf betaald.

De hokjes waren groter, ik werd verwelkomd door een alleraardigst blond, studentikoos meisje, gestoken in een lichtblauw isolatiepak.

Haar outfit werd gecompleteerd door een mondkapje en spatscherm.

 

Of ik maar even wilde gaan zitten. De XL-wattenstaaf drong traag en braakneigend door tot ver achter in mijn keel. En daarna nog even heerlijk tot achterin mijn gok, die irritante wattenstok.

1,2,3,4,5, tranen trokken sporen over mijn appelwangen, klaar.

Ik had een licht griepgevoel, gonzend hoofd en wat lammige benen.

Vandaar die test. Met zo’n café heb je, voor dat je het weet een tweede pandemie. Morgen zou de uitslag in mijn mailbox zitten.

Ik groette mijn beul, liep naar de uitgang. Een Bokito-achtige beveiliger, verbaasd na mijn groet, beantwoorde deze op de valreep.

 

Buiten in Tutje wilde ik wat aantekeningen maken voor dit verhaal, maar de belangstelling voor mijn trendy autootje werd me te veel.

Als zombies sloten de potentiele coronalijders me langzaam in.

Met gierende banden en bonkend hart maakte ik me uit de voeten.

t’ Was te vroeg dag, grijs, druilerig en waterkoud. Beter ging ik meteen mijn bed weer in. Hetgeen me zonder al te veel moeite lukte.

De nieuwe coronaregels van Rutte en De Jonge beroven de horeca van alle hoop de laatste weken opgebouwd. Ik verlies nooit, toch? De testuitslag na een dag binnen, kan nooit ‘Cor’ zijn. Ik open de mail……..

Wordt a.s. woensdag vervolgd.

Tekst: Mink Out. De bundel, voor de feestdagen: www.conckshop.nl

 

Dating-sneltoets.                 Minks wekelijkse column 24-11-2021

 

Dat ik aan Facebook verslaafd ben heeft zo zijn redenen.

Tis een podium voor mijn verhaaltjes. De kunst vliegt je om de oren. Je komt oude en nieuwe bekenden tegen en als alleenwonende kan je met anderen dingen delen die je zoal meemaakt.

Vroeger wel eens samengewoond. Op den duur was zij niet meer in mijn mening geinteresseerd en vice versa. Dan beter huiselijk met FB.

Als men daar genoeg van me heeft, vertrekken ze met stille trom en zijn er altijd weer mensen die het wel, of nog steeds, boeit.

Met vertrekkende vriendinnen ging dat vaak een stuk luidruchtiger. Wanneer die de deur achter zich dichtsloegen werd het pas echt stil.

Het contact gaat nog klokkie rond ook, mensen all around the world. Neen, zo krijgt eenzaamheid op mij weinig vat. Niemand in huis nodig!!!

 

Nou blijk ik van de week plots op FB een dating-sneltoets te hebben.

Niks voor mij maar hij zat daar wel erg gluiperig onderaan op het scherm van mijn mobiel. Niet van belang maar op de laptop zat hij niet.

De eerste keer drukte ik de knop per ongeluk in.  

Er verscheen een scherm met de tekst: vind liefde via je interesses.

Weggedrukt, niks voor mij of was het relatieangst die ik niet had???

Na wat dagen van ingehouden nieuwsgierigheid kwam ik toch weer in de verleiding om de verleider uit te hangen en drukte op het hartje.

Nou, als je deelnam kwam er niemand van je huidige FB kring achter.

Dat was al een hele geruststelling. Of ik klaar was om een match te vinden? Er was een keuze tussen ‘aan de slag’ of ‘niet nu’.

 

Die gluiperd van een Zuckerberg ging natuurlijk weer het hemd van je kont vragen, wel meteen spannend voor een potentiële vlam….. of niet.

Zo wisten ze weer meer van je, geen zin in, zou ik op ‘nu niet’ drukken.

Dat betekende dus later misschien weer wel. Dan wisten ze toch ook weer dingen van me en kreeg ik dáár weer allemaal advertenties voor.

Heb heel FB maar ff weggedrukt. Hoefde ik die keus niet te maken.

Maar toch hé die dating-sneltoets lonkt. Nee niks voor mij, verkering.

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Een familie die nooit was.   Minks wekelijkse column 10-11-‘21

 

Hij was een begaafd schilder, ja uhhhh niet van huizen, of toch, ja hij schilderde wel huizen maar dan op een doek.

Het liefst schilderde hij mensen. Ten eerste zichzelf.

Hij was ziekelijk gefixeerd op zijn eigen persoontje.

Er zijn zat zelfportretten. Gekleed en regelmatig ook naakt in houdingen die niet veel aan de verbeelding over laten, zeg maar.

 

Verder schilderde hij vooral vrouwen, het liefst jonge vrouwen.

Vaak ook schaars of niet gekleed. Met een paar strepen zette hij ze neer op doek of papier. Zonder aarzeling, bam, meteen raak.

Je kijkt via het gezicht regelrecht in de ziel van zijn modellen.

Zeg maar ff in een poging weer te geven wat men denkt of voelt.

Expressionisme noemt hij, die er verstand van heeft, dat.

 

Als de ogen van de argeloze museumbezoeker langs de provocerende afbeeldingen van deze Egon Schiele glijden, worden gevoelens aardig op de proef gesteld. Kan dit eigenlijk wel. Tis bijna of echt porno.

Dat viel anno 1912 ook de Rechterlijke Macht in Oostenrijk op en onze Egon werd aangeklaagd voor dingen met minderjarigen.

Dit werd niet bewezen en onze over-geobsedeerde schilder kreeg een korte straf, voor het tonen van pornografie aan minderjarigen.

De rechter verbrandde in afschuw een der bewijsstukken: een tekening met een amoureuze voorstelling. Egon was furieus.

 

Een tragisch einde. Egons vrouw, zes maanden zwanger, overlijdt aan de Spaanse griep. 3 dagen later glijdt Egon (28) haar kalm achterna .

In de stille, verlaten studio vindt men een groot schilderij met daarop Egon Schiele, die de kijker quasi verbaasd aanstaart.

Voor hem zijn vrouw Edith die haar blik teleurgesteld afwendt met tussen haar benen een, zich aan haar hand vastklampend, kind.   

Een schilderij van een familie: een familie die nooit was.

     

Tekst: Mink Out.        Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl