Schijtziek (deel drie, slot). Minks wekelijkse column 13-12-2017   Wanneer Ronald zijn hoofd een tikkeltje opheft klinkt een dreigend gegrom. Hij kijkt in de vervaarlijk betandde bek van de pitbull die, door het gespannen halsband, net niet bij hem kan. Als hij zijn hoofd nog verder opricht kijkt hij tegen de vervuiler op, sjonge jonge, zo van onder af gezien is het helemaal een reus. Net als Ronald een vreselijke schop voor zijn kop verwacht vraagt Superman: “Wat bent jij daar nou aan het doen?” “Uhhhhh ikke……… Uhhhhh ik, ik, ik ben wat vlaggetjes in die hopen aan het planten zodat niemand er per ongeluk in kan trappen meneer”. Tijdens het praten moffelt hij het welriekend, heftig, waarschuwingsvlaggetje in zijn zak. “Nou, dat is dan niet meer nodig, net de grootste bonje met me wijf, omdat ik het liet legguh, de gluurbuurvrouw heeft het door gekakeld. Nou moet ik het weghalen anders gaan we met Oud en Nieuw niet naar de Efteling waar ik ieder jaar zo naar uitkijk, die wijven ook altijd”.   Terwijl de witte reus zo doorbabbelt steekt Ronald ook het tweede ‘milde’ vlaggetje in zijn zak. “Tis goed Sylvester, ja die hond is naar Sylvester Stallone genoemd, von me wijf leuk”. Ronald krijgt een ferme lik over zijn gezicht en gaat opgelucht overeind staan, de Hulk ruimt de boel op en neemt afscheid, eigenlijk geen onaardige man.   Dagen later aan de bar met het maltje en borreltje komt het verhaal er uit: “En ik zeg tegen hem, als je die hondenshit niet opruimt dan kan je lachen, mijn straat is verdomme geen openbaar toilet. Nou hij heeft het allemaal weggehaald hoor en die hond, ha, ha, die hond leek wel een tam konijn, je moet niet bang zijn, gewoon zeggen. Neen, ik laat niet meer met me sollen, had er schoon genoeg van. Mensen zijn tegenwoordig veel te timide, zo heeft de aso vrij spel”. “Goh, laatst gaf je nog aan dat je moeite had er wat van te zeggen, wel goed dat je het alsnog gedaan hebt, mag je trots op zijn Ronald”. De moraal??? Ik weet het niet, misschien zo van niet alles is wat het lijkt, maar dat mag u zelf uitmaken, ik ben blij dat ik me uit de valstrik van dit vervolgverhaal heb kunnen schrijven, pfffftttt.     Tekstverantwoording: Mink Out. Voor deel 1, 2 en meer www.conck.nl

Schijtziek (deel twee).      Minks wekelijkse column 6-12-2017   Ronald zit aan de tafel voor het raam, vanaf deze derde etage heeft hij uitzicht over de hele straat. Zijn shaggie smeult in de asbak en aan de brandplekken te zien ook regelmatig er naast. Een bakkie Senseokoffie met nep-banketstaaf staan paraat om zijn leven wat meer smaak te geven. De snelle duisternis, in dit jaargetij, is noodzaak. Sinten rijden af en aan, zelfs twee tegelijk. Het zien ervan zou de ‘straat’-kinderen wellicht van hun naïviteit beroven om nooit meer in hen te geloven. Verder liggen op de tafel wat kleine vlaggetjes gemaakt van saté prikkers met daar omheen een watervaste sticker. De viltstift ligt in de aanslag om een gevatte tekst te schrijven voor de kale bodybuilder die het verdomt de droppings, die zijn hond in de straat achterlaat, op te ruimen.   Was een goed idee van die cafébaas, vlaggetje met vermanende tekst in die shit, dat zal de boodschap doen overkomen, lekker anoniem ook. Net als hij zijn tanden in een zoet stuk staaf zet komt de kale banjo aangelopen. Ronald duikt weg achter zijn kamerplanten, zijn hart klopt in de keel, hij stopt met kauwen en houdt de vijand scherp in de gaten. Als een krijger in het oerwoud buigt hij de planten traag uit elkaar. Lambiek loopt, zijn armen wijd, met een wapperende trainingsbroek in de wind, zijn gouden ketting blinkt in het licht der straatlantaarns. De pitbull heeft zo’n breed halsband met van dat koperbeslag, hij loopt los en legt een flink cadeau midden op de stoep voor het portiek.   Als ze de hoek om zijn slaat Ronald in zijn drift aan het schrijven: “Heeee, kale aso, opruimen anders gooi ik het in je brievenbus”. Ronald sluipt de trap van het gehorig portiek af en plant het vlaggetje, onder dekking van het duister, in de mesthoop, dat zal hem leren!!!!   Terug in zijn stoel overpeinst hij zijn daad…..hij is wel groot die gozer, als hij doorkrijgt dat ik het ben, vermoord hij me en die hond is volgens mij ook niet voor de poes. Misschien een matiger vlaggetje maken: “Laat niet als dank voor ons de stank, weghalen a.u.b.” Weer naar beneden, het heftige vlaggetje er uit en de nettere er in. Net voor hij zich opricht staart hij tegen een paar schoenen met trainingsbroek aan…. Hij trekt lijkbleek weg, nondeju!!!!!!   Wordt vervolgd.   Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Bij binnenkomst in Auberge Le Roy schenkt de lakei, met een doodgraversgezicht, glazen Moët & Chandon in.  Mijn zus Jo viert haar vijfenzestigste verjaardag en pakt dat groots aan, ik kon er niet onderuit. Weer een lakei, hetzelfde type gezicht, opent de serre en ‘noodt’ ons aan tafel, door het venster een prachtig uitzicht op de Engelse tuin.

De strikt gedekte tafel doet denken aan de films van Sissi, keizerin van Oostenrijk, kaarsvlammen flakkeren, glazen fonkelen. Tafelzilver zinkt weg in zacht damast, naast de borden een rij blinkend bestek, van buitenaf te gebruiken. Als we zitten opent Ramses, de zoon van mijn zus, het ‘feest’ met een PowerPoint presentatie over de vijfenzestig ‘wilde’ jaren van Jootje die zich later José is gaan noemen omdat ze dat mooier vond. We schelen een jaar, ik pestte haar altijd, waarom weet ik niet, heb ik achteraf wel spijt van. Natuurlijk hadden we met regelmaat ruzie.

Ze was ook altijd zo anders, ik ging al lang met jongens terwijl zij op de bank boeken las en studeerde. Ik droeg mini, hotpants, strakke lakjasjes en hoge hakken, zij maxi, wijde LEE jeans en zo’n Afghaanse lange jas met slippers. Ik eet alles, ben voluptueus en gebruind als een kip aan het spit, zij: bleek en mager als een asperge, wel erg principieel, vegetarisch en zo. Laat mij maar gul aan de wijn, zij nipt uitsluitend mineraalwater.

Ondanks dat we kinderen van dezelfde ouders zijn hebben we maar weinig raakvlakken op één ding na: wandelen. Dat deden we vroeger met papa en mama en dat doen we nu nog steeds, 2 keer per jaar. Heerlijk, dan praten we honderd uit over onze overeenkomsten, de kinderen, de mannen, we nemen koffie met appeltaart op een terras. De tijd tussen het voorgerecht en de geflambeerde crêpe Suzette verloopt traag, gelijk de dia’s die als slakken over het scherm kruipen.

Ze projecteren, voor een vijfde keer, Jo’s nuttig leven waarin Che Guevara op ten duur het stokje doorgeeft aan de Dalai Lama. Ik ben het zat, ‘t is echt zo’n plakkende kauwgom avond, mijn jurkje zit te strak en mijn schoenen knellen, ik wil naar huis. Ruzie? Neen, gelukkig niet meer, wel wederzijds respect, we zijn blij met elkaar, ondanks de grote verschillen blijven we toch…… zussen. Tekstverantwoording: Mink Out.