Auteur Archief

Paalmutsen. Minks wekelijkse column 20-5-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Paalmutsen. Minks wekelijkse column 20-5-2020
 
Daar lag ik dan dweilend in de modder, vechtend met een betonnen paal die waterpas in de grond verankert moest worden.
Bij gebrek aan inkomsten om de klus uit te besteden en tijd zat was de beslissing rap genomen: ik zou zelf de caféschutting plaatsen.
Enig vergelijk met zo’n Eerste Wereldoorlog strijder, die ondanks zijn hopeloos geploeter in het slijk der aarde geen centimeter opschoot, kon ik moeilijk onderdrukken.
 
Naarmate mijn battle for building a great wall langzaam en on-zeker een overwinning beloofde drongen ook de positieve kanten van deze monsterklus tot mijn bewustzijn door.
Dit basale geworstel met deze onderschatte klus wees me, zoals zo vaak, op de menselijke grenzen die ik wederom had opgezocht.
Met knoestige knuisten in de aarde wroeten om dwarsliggende stenen en kapotte flessen uit de klei te wpulken bracht het menselijk oerinstinct weer in mij boven, door de vele gemakken was ik het vergeten.
Tis dat heerlijke gevoel van met je blote voeten op het gras of door het zand lopen, al doende denk je: tuurlijk, zo voelde dat!
 
De noeste arbeid met betonnen planken, palen en zakken snelcement viel mij niet licht en bracht me zelfs tot een punt van wanhoop maar toch, op een bepaald moment was de strijd beslist en gewonnen.
Thuisgekomen laat ik mijn getergd lichaam in het weldadig bad met dennengeur zakken en leg amechtig mijn hoofd op de rand te rusten.
Gewikkeld in een dikke badjas op de bank smeer ik mijn gehavende handen in met uierzalf, gesloopt maar de overwinning smaakt zoet.
De opmerkelijke titel van deze column: ‘paalmutsen’ raakt slechts terloops de verhaallijn maar is te mooi om niet te noemen.
Het is de bedekking die de bovenkant van de geplaatste betonpalen gaat sieren, net besteld, 6 paalmutsen dus:-)
 
Nog een paar klusjes en we gaan beginnen de Horecahonger te stillen, op rantsoen, kleine stapjes, twee aan een tafel en de BOA is de baas. Hoop dat het goed- en over gaat, na die great wall ben ik er bijna klaar voor, nu alleen nog even die 1,5 meter wurggreep, voor hoelang.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
 
 
1914 A Short Respite. Hans Andersen Brendekilde (Danish painter) 1857 – 1942.

Lees verder

Voor jezelf beginnen. Minks wekelijkse column 13-5-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Voor jezelf beginnen. Minks wekelijkse column 13-5-2020
 
“De inschrijving bij de Kamer van Koophandel is een feit, vanaf heden morgen ben ik zelfstandig ondernemer” kraaide Marian.
De barhangers deelden opgewekt in haar succes, niet in het minst door het rondje om dit heugelijk feit kracht bij te zetten.
Onder felicitaties en klapzoenen bubbelde het plezier in en over klinkende glazen, de ruimte bruiste van jolige levenslust.
In het feestgedruis vroeg Mike: “en wat ga je doen als ondernemer?” “ZELFSTANDIG UITVAARTBEGELEIDER!!”
Als bevroren stond eenieder stokstijf, stilte nam bezit van de bar.
“Nou ja, die moeten er ook zijn” doorbrak Angelique droog de stilte.
“Als het einde nadert heeft men iemand nodig die dingen met gevoel voor ze regelt, met mijn achtergrond in de zorg kan ik dat en het klinkt misschien raar maar het lijkt me heerlijk om te mogen doen”.
Begrip voor haar keus daalde langzaam in, ’t werd toch nog gezellig.
 
En dan de reclame, dat is een lastige maar je moet wat dus kregen alle relaties een prachtig tasje met daarin een klein flesje bubbels om via het internet, tegelijkertijd te kunnen proosten op de aftrap.
Verdere inhoud: wat stemmige kaarten, een introductiefolder en iets dat me intrigeerde: een laatste wensenlijst.
Nou ben ik 63 en cafébaas dus 50 levensjaren zitten er voor mij zeker niet meer in, een tel bekroop me het nare gevoel dat Marian deed aan metrisch profileren maar dat bleek, na een rondvraag, niet het geval.
 
Daar lag tie dan, een mooie kaart met bloesems er op, een beetje eng.
In de stilte van mijn nachtelijke slaapkamer sloeg ik hem eerbiedig open: alleen in een limousine of ‘gezellig’ met z’n allen in een busje, wat voor muziek, sober of party, cremeren of begraven, in een urn of niet (alleen bij crematie dan:-)? Ik kreeg een visioen, daar lag ik, zonder kist, mij te benauwd, met een bosje pioentulpen in mijn handen.
Canon in D van Pachelbel en Derp van the Bassjackers, tja ik ben/was een gevarieerd, onpeilbaar gozahtje met een goed hart (dacht ik;-).
Ik vulde hem in, het kan maar geregeld zijn iemand moet het doen.
De eerste stap in mijn graf leek gezet, de ultieme acceptatie van mijn sterfelijkheid, eens ga je toch, met of zonder zo’n laatste wensenlijst.
Nou Marian, lieve schat, de eerste klant is binnen, we wachten kalm af.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. 
 
 
1915 Summer Morning. Charles Courtney Curran (American artist) 1861 – 1942.

Lees verder

Depressief???                     Minks wekelijkse column 6-5-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Depressief???                     Minks wekelijkse column 6-5-2020

 

Ik ben een motor- en schilderijenfreak, beetje een vreemde combi maar het is zo, er zullen er toch wel meer zijn zoals ik???

Na 9 jaar motorvakantie met overwegend Franse musea als doel was dit jaar het spiksplinternieuwe Munchmuseum aan de beurt.

Ik zou met mijn nep-Harley, een Honda Shadow, per boot naar Oslo varen en dan rijdend via Stockholm en Kopenhagen weer af te zakken naar, mijn meer permanente verblijfplaats, Nederland.

    

De schilder Edvard Munch is hij van dat schilderij: De schreeuw, ze noemen zijn stijl ook wel Expressionisme, zeg maar ff op het doek zetten hoe je je van binnen voelt.

Nou, onze Edvard voelde zich van binnen over het algemeen niet zo senang, zeg maar gerust depressief, net als die andere Expressionist, van Gogh, met wie de last van het leven ook niet lichtzinnig omging.

De expressie op hun doeken wás wellicht zo virtuoos omdat ze op andere manieren van gevoelens uiten beiden flink te kort schoten.   

 

Nou ben ik van mezelf een redelijk opgewekt mens dus zou je denken wat trekt je in deze melancholieke mannen, tja, wellicht is het hun worsteling met het leven die mij boeit, tegelijkertijd de schilderijen die dat overduidelijk bewijzen, das toch prachtig.

Net als bij Vincent had ik alle belangrijke plekken uit het leven van Munch opgezocht en, voor een bezoek, op de kaart gemarkeerd.  

Maar ja, u voelt hem waarschijnlijk al………. Door ‘Cor’ valt mijn plan mooi in duigen, een dikke streep erdoor, had me zo verheugd.

 

Neem het deze dagen steeds vaker waar, dat ‘ik’ verhaal van mij.

Geneigd om alleen mijn eigen situatie te belichten: mijn Oslo debacle, het bezoekverbod van Den Ouden Neel en het zwaard van Damocles dat, aan slechts een paardenhaar, boven mijn café bungelt.

Gewoon stoppen met dat getreur, het dient geen enkel doel en als ik niet uit kijk zou ik er nog depressief van worden.

Met bovengenoemde virtuozen ben ik niet in slecht gezelschap, maar uit mijn zwaarmoedigheid zal geen kleurenexplosie voortkomen.

De voedingsbodem voor mijn kleurenpracht ligt juist in levenslust.

Dus ‘Cor’: wegwezen, ik ga weer verder met mijn machtig mooi leven.

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1900-05 Under the stars. Edvard Munch.

Lees verder

Morren.                                Minks wekelijkse column 29-4-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Morren.                                Minks wekelijkse column 29-4-2020

 

We zouden van Utrecht naar Amersfoort, dat rijd je zo aan maar in ons geval moesten we lopen en nog wel in het donker.

We waren met honderd, onder de wapenen geroepen, twintigers die de Sovjets op andere gedachten moesten brengen bij een eventueel snood plan heel Europa communistisch te bevrijden.

Kees was de baas en de slimste, dat kon je zien aan de sterren op zijn iele schouders, dit mannetje van stavast liep fier voorop.

Hij was gemiddeld gezien de beste partij om dit zootje langharig tuig in het gareel te houden en veilig naar hun warme bedden te loodsen.

 

Regen striemde de Utrechtse heuvelrug, het bos was donker, de karresporen zompig, laarzen zakten tot aan enkels in modder.   

Geroezemoes klonk: volgens de kaart moest er allang een pad naar rechts zijn, een coördinaat waar ook Kees in stilte mee worstelde.

Het geroezemoes ging over in gemor, het tempo daalde, de sfeer werd allengs grimmiger, negatieve kreten stegen uit de gelederen op.   

   

Tegen zijn plat Haagsche, trouwe metgezel, fluisterde Kees: “ik heb ook geen flauw idee, die afslag bestaat niet”.

“Kees, jij bent de slimste, grijp in nu het nog kan”.

Kees liet halthouden en sprak met straffe stem: “De eerste de beste die ik vanaf nu nog hoor zeiken gaat morgen op rapport en zal niet sloffen, ik leid, jullie volgen, en nu zonder morren verder!”.

 

Zuigend gesop van 200 laarzen was het enige geluid dat nog klonk.

Het bleek een kaartfout, 2 km verderop was de verlossende afslag.

Kees keek schuinweg en opgelucht naar zijn platte Hagenees, gered.

 

Regelmatig denk ik de laatste dagen aan dit leerzaam voorval.

Nu er mensen hun stinkende best doen om die ‘Cor’ crisis zo goed mogelijk te regelen hoor ik meer en meer gemor in de achterhoede.

Er zijn natuurlijk meningen te over maar laat die mensen nou gewoon doen wat zij nodig achten, met hen hebben we, gemiddeld gezien, een beste kans om uit dit donkere bos te komen.

We moeten het liefst even luisteren, door de modder ploegen, hopen dat het goed komt en gewoon ff niet morren.  

 

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1902 Dennenbos. Gustav Klimt.

Lees verder

Puzzelen. Minks wekelijkse column 22-4-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Puzzelen. Minks wekelijkse column 22-4-2020
 
De huiskamermuren kijken dreigend op me neer, ze worden zo dik dat zelfs ík er claustrofobisch van word, tis tijd mijn horizon te verbreden. Mijn denkbeeldige horizon dan, de echte is met stille trom achter zichzelf verdwenen sinds we, zeer verstandig, die intelligente lockdown uitzitten.
 
Op zolder blaas ik het stof van opa’ s oude Willem Ruis hutkoffer, hij laat zich onder het protesterend gekraak der vergane jaren openen.
En daar zijn ze: legpuzzels, een hele stapel, zij gaan mij de weidse uitzichten bieden waar ik naar smacht en de muren weer netjes hun plaats wijzen.
Ik kies er 1 van wel 1000 stukjes, een kustlijn vanuit een blauwe zee, boten, strand, duinen, een lichtblauwe helaas onbewolkte lucht met meeuwen en een witte vuurtoren.
 
Het onderuitgezakt, over mijn uitpuilende navel, apathisch Netflix kijken is passé, ik ga fijn een puzzel maken.
Met koffie aan de grote tafel, radiootje aan en selecteren maar, zeegroen, luchtblauw, vuurtorenwit, mmmmmm die boot is ook wit.
Plots heb ik een doel in deze naargeestige tijd, iets om naar uit te kijken, om voor te leven, eerst de hoekjes en dan de randen.
Als opwellend water dringen de puzzelstukjes langzaam maar zeker vanuit de hoeken naar het midden op.
Wanneer een passend stukje zich gedwee zich tussen de anderen nestelt geef ik er met mijn vinger steeds een tevreden na-tikje op. Een soort uitbuiten van het petieterig succes, de verdubbeling van een miniem huzarenstukje, zo’n ‘dat heb ik toch weer mooi voor elkaar tikje’, wellicht kent u die overbodige gewoonte.
 
Een hunkering maakt zich van mij meester, hij moet af, koortsachtig verhoog ik de snelheid, mijn smachten naar het laatste stukje dreigt een obsessie te worden.
Het einde nadert, met mijn geluk is er wellicht nog een missend puzzelstukje, maar die is er tot mijn grote opluchting niet bij!!!
Het ‘We are the champions gevoel’ maakt al snel plaats voor een enorme leegte, ‘t is een soort van vriend geworden, en nu ineens klaar, hij heeft zijn nut gehad, al het bereikte lijkt plotseling zinloos.
Teleurgesteld haalde ik de stukjes los en doe ze terug in de doos.
 
Het heeft wat weg van het leven op zich, een hele puzzel die op het eind zo nutteloos lijkt, hoewel, tis fantastisch toch dat puzzelen.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
1873 Dorp Scheveningen. Hendrik Willem Mesdag (1831-1915).

Lees verder

Ver weg. Minks wekelijkse column 15-4-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Ver weg. Minks wekelijkse column 15-4-2020
 
Peter zet zich schrap in de stoel, knipt het lampje aan en opent een boek, hij reist graag, deze keer naar Egypte.
Langs de Nijl van Cairo naar Karnac, prachtig uitzicht vanaf een luxe boot die wat ouderwets aandoet maar de service is prima, er is geen neen te koop, wel veel Engelsen aan boord trouwens.
 
Aan dek is het tijd om te relaxen, de middaghitte is verzengend, de linnen overkapping zorgt, god zij dank, voor de hoognodige schaduw.
Met een koud drankje en af en toe een zuchtje wind is het, op de mahoniehouten legstoelen, goed toeven.
Langs de oevers plonsen kinderen uitgelaten in het troebel nat dat met het water aan de lippen om opheldering schreeuwt.
Het silhouet van een kamelencaravaan schuift langs de einder die, door de rode gloed van de ondergaande zon, in brand lijkt te staan.
 
In de avond wordt er sjiek gegeten aan de prachtig gedekte tafel compleet met porselein en zilver bestek, het ene na het andere gerecht wordt opgediend, dit is pas een topvakantie.
Wat later loopt Peter verzadigd door het smalle gangetje naar zijn kooi, een pistoolschot klinkt, hij kijkt in de hut van zijn buurvrouw, bewegingsloos ligt ze daar, haar kussen kleurt traag rood, morsdood …
 
“Koffie?” Huh, huh, Peters avontuur spat als een zeepbel uit elkaar, plots zit hij weer in de knusse huiskamer waar zijn moeder een beker koffie met rietje in de standaard van zijn rolstoel zet.
Peter is spastisch en écht op reis gaan is voor hem een heel gedoe, hij heeft zijn fantasie zo verfijnt dat een boek voor hem gewoon een soort van vakantie is, dit keer is Dood op de Nijl van Agatha Christie zijn reisgids.
 
Peter doet dit soort denkbeeldige vakanties – noodgedwongen – zijn hele leven al: “tis milieuvriendelijk, goedkoop en nog all inclusive ook”.
Wellicht iets voor ons allen om in de toekomst aan te denken, of meteen, nu we door ‘Cor’ ook aan huis gekluisterd zijn, voor een paar weken, zonder rolstoel.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. 
 
 
S.d. Mother and Children by the Nile. Adam Styka (Polish painter) 1890 – 1959.

Lees verder

Smetvrees. Minks wekelijkse column 8-4-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Smetvrees. Minks wekelijkse column 8-4-2020
 
Na een ongeïnteresseerd knikje van het type: jongeren- discotheekportier mag ik als eerstvolgende van de ellenlange wachtrij hoopvol bij de Action naar binnen.
Hoewel hoopvol, ik wil slechts goedkope kwasten en verf voor de, van de nood een deugd makend, verbouwing van mijn dichte café.
Eerlijk gezegd en geschreven kan Bruin het nu ook ff niet trekken, zo’n mand vol misbare ‘made in China’ benodigdheden.
Overigens bewijst ‘Cor’ maar weer eens de onbetrouwbare aard van hetgeen ons toegeworpen van vanachter de Chinese muur.
 
Een minimumjeugdloonmeisje van Marokkaanse origine reikt me glimlachend een ontsmet winkelmandje aan, één per persoon.
Toch heeft het wel wat, die mensen die ruimbaan maken of daar, voor zover mogelijk, hun best voor doen, een enkele aso daargelaten.
Neen wat dat betreft zijn we een gedisciplineerd volkje, Mark blijft vragen en wij dragen zonder al te veel klagen. Jij hoeft natuurlijk niet mee te doen maar de straffen zijn niet mals, van 400 euro boete tot, als je pech hebt, de doodstraf dus ik zou maar ff luisteren.
 
Het type luchtwegenbescherming vertelt veel over het vlees in de kuip: ik zag een gozer met een doodskopuitvoering, alleen de kaak dan, “ieder zijn ding” maar zoiets is zeker niet mijn ding.
De in het zwart gehulde vrouw, met wandelwagentje en jengelkind, een moslima met nikaab, makkelijk, zeker nu, slim en dubbel veilig.
Ook iemand met zo’n simpel mondkapje, doodgewone jongen schat ik.
En dan dat stel, uniseks gekleed in wit trainingspak met over de volle lengte in grote letters de naam van een fameus modehuis.
Beide een dikke gouden ketting en Rolex, hij een grotere dan zijn ‘schatje’, dat kon natuurlijk niet anders. Het masker sloot naadloos aan bij de ‘kijk mij is beter zijn’ outfit: een grote toeter met links en rechts zo’n afschroefbaar filter, ze hadden veel weg van handlangers van Obi wan Kenobi in de pauze van een Starwars opname.
Mondkapjes als statussymbool, tis snel gegaan die laatste weken.
Bij het afrekenen neem ik de zelfscankassa, tik met de punt van mijn pinpas de code in, waarom niet, smetvrees………………..denkt u ?????
 
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
1650 Woman at a window, waving at a girl. Jacobus Vrel.

Lees verder

(Bijna) nooit. Minks wekelijkse column 1 april 2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
(Bijna) nooit. Minks wekelijkse column 1 april 2020
 
Bij het wakker worden rek ik me genoegzaam uit, na 8 uur slaap voel ik mij een jonge god. Spring uit bed en eet in mijn zonnig tuintje een sappige uitsmijter die ik, met vers witbrood, soppend van zijn dooiers ontdoe om even later genietend de rest naar binnen te werken, alles op mijn gemak, dat doe ik anders nooit, heb altijd haast.
 
Nou ben ik al een poosje vrijgezel en is thuis alleen zijn mij niet vreemd, ben het gewend en mijn beroep, horecaman, verschaft me genoeg ‘wisselende contacten’ om het kluizenaarschap te ontlopen.
Maar nu ‘Cor’ona daar is blijven we thuis, doe ik anders nooit dus rij ik dagelijks naar mijn dichte café om een zinvol ritme aan te houden.
De rookruimte zou ontmanteld en de gelagkamer opgefrist, was hoognodig, alles semi-solitaire door L&B (Lui & Bol:-) verwezenlijkt.
 
De planning voor het (gebroken) witten heb ik tot 4 keer toe een dag uitgesteld, doe ik ook nooit, normaal is een strak schema gewenst. Immers, dorstige en hongerige wachten niet voor een dichte cafédeur. Door Cor nóg langer verplicht gesloten, die pauze geeft me ruimte.
 
Tijdens het klussen staan de ramen open, luchtjes scheppende:-) buurtbewoners kuieren langs en maken een praatje, doen ze anders nooit, vele vliegen dagelijks als een automatische piloot ijlings voorbij.
‘t Hekje van het terras blijft dicht en men stapt, vreemd genoeg, niet over het lage muurtje heen, hierdoor is de gepaste afstandelijkheid gelukkig ruimschoots gehandhaafd, iets wat anders ook nooit gebeurd.
 
Vrienden en familie bieden mij financiële- en/of hulp in natura aan. Zelfs mijn extreem gierige, zeer rijke oom uit Australië, met die veel te jonge, prachtige deerne, biedt geld, heeft hij ook nog nooit gedaan.
Hoop niet dat deze column hem ter ore komt of onder zijn ogen verschijnt want dan zullen de rapen gaar zijn en gaat dit vurig aanbod, wellicht tot zijn grote opluchting, in rook op.
 
Kijk, die Cor is natuurlijk een verstorende lul, maar hij luidt wel even een verplichte pauze in, geldzucht wordt ingewisseld voor menswarmte, iets waar de meeste onder ons bijna nooit meer aan dachten.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
 
1913 Woman in a Green Jacket, August Macke.

Lees verder

Optimistisch!              Minks wekelijkse column 25-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Optimistisch!              Minks wekelijkse column 25-3-2020

 

We zijn in oorlog, de vijand is sluwer dan ooit, sluwer dan de Grieken die Troje innamen door een list met paard XL.

Sluwer dan de Vietcong die, via tunnels, als paddenstoelen uit de grond plopte en de verraste Amerikanen meedogenloos afslachtte.

Neen, dit is een vijand zonder gezicht, je houd hem niet tegen maar kan hem wel vertragen, dus kop op, we trekken ten strijde!!!

Net als Napoleon B en Adolf H tegen de Russen laten we hem ongestoord binnenkomen en slaan vervolgens keihard toe.

Gevechtstactiek: 1,5 meter afstand en op de bank zitten, lijkt me ff eenvoudiger dan hetgeen die Trojanen en Amerikanen moesten doen.

 

Mijn kroeg: ik zet de leidingen onder water, stroom van de koelingen af, sluit zachtjes de deur en rij met een brok in mijn keel naar huis.

Verplicht dicht, ik ben onderdeel van het strijdplan tegen de nieuwe vijand, het vaderland roept en ik draag graag mijn steentje bij.

Voor de zoveelste keer een dikke, vette streep door mijn financiële onafhankelijkheid, net nu het voor het eerst echt goed leek te gaan.

Mijn verhouding met Den Ouden Neel moet er ook aan geloven.

Om ons geliefd moedertje voor de vijand te behoeden, geen bezoek.

Vanaf de parkeerplaats me een zere strot staan schreeuwen om haar een hart onder de riem te steken en een paaseitje af te gooien;-)

 

Bovenstaande impressies schrijf ik u om aan te geven dat de crisis mij -natuurlijk ook anderen- als een mokerslag raakt, nog lang niet zo hard als zij die iemand verliezen maar toch, tis een flink tikkie.

Ondanks dat probeer ik het luchtig te zien, niet uit onderschatting maar om een tweede vijand, de angst, geen kans te geven.

Zwelgen in zelfmedelijden is overgave. “Voor volk en vaderland!!!:-)  

Angst bestrijden is niet het Corona nieuwsinfuus tot de laatste druppel leeg te zuigen of de tranentrekkende, nieuwe versie van ‘Samen zijn’ van de drie W’s (Willeke, Waylon en Wibi) te luisteren. We gaan niet bij de pakken neer zitten maar pakken door, accepteer de situatie en blijf lachen, hierdoor gaan wij deze vijand verslaan.

Kijk alleen het acht uur journaal, is zat en dat houdt me op de hoogte.

Ik luister muziek en laat deze strijd zo goed mogelijk over me heen komen maar: “VOLK VAN NEDERLAND: BLIJFT OPTIMISTISCH!!!”:-)

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1743-44 The Chocolate girl. Jean-Etienne Liotard (1702 – 1789) – Painter (Suisse).

Lees verder

De rit uitzitten. Minks wekelijkse column 18-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

De rit uitzitten. Minks wekelijkse column 18-3-2020
 
Liep mijn café uit en dacht: eindelijk erkenning, keek om me heen, buren applaudisseerden uit ramen en vanaf balkons, waarlijk een hart onder de riem, echt top, dank hiervoor.
Mis, deze staande ovatie (met lege handen:-) was blijkbaar niet aan mij geadresseerd maar aan de zorg bij welke deze eer ook meer past.
Wellicht keek mijn buurvrouw (een eerste hulp-verpleegster) mee. Voor t’ zelfde geld kan ík het schudden wanneer een intensive-care-bed nodig is, badend in de saamhorigheid om me heen, klapte ik driftig mee met in mijn borst dat jubelend gevoel van gelukzaligheid.
 
Hebben wij ook is een keer echte massaellende, hoe ga je er mee om?
Ben aan de verbouwing begonnen die ik een week voor mijn vakantie gepland had, kan maar gebeurd zijn, anders hik je er zo tegen aan.
Ga ik mooi eind juli al weg……..weg? Dat zal nog wel eens niet door kunnen gaan, nou ja wat interesseert het me eigenlijk, als we er maar een beetje heel doorheen komen, slaan we een jaartje over, ook best.
 
Het heeft wat weg van dat 40-45 gevoel -denk ik- iets waar je niets aan kan doen, gewoon wrong time, wrong place, straten lijken anders. De eerste dagen voelde ik live de somberheid die ik herken van foto’s uit oorlogstijd, alleen in kleur, met andere kleren en zo, maar ‘t went.
Men staat weer, net als toen, bij winkels in de rij, niet voor een paar aardappelen of wat margarine maar voor een blowtje, bij sommigen wellicht ook iets uit de categorie levensmiddelen?
 
Laat je niet gek maken, kalmte kan je redden, er komt wel weer een andere tijd, pak een boek, maak een wandeling in de natuur, behang een kamer, praat met buren, doe boodschappen voor dat mensje op de hoek en/of drink een bakkie met haar, haal je oude racebaan van zolder, waan je Jos Verstappen, winnaar van de GP 2020 op Zandvoort met een beker van Bernhard en juich in je eigen verwarmde huis.
 
We gaan gewoon met gepaste houding en zonder paniek de rit uitzitten, geniet van de dingen waar je gewoonlijk aan voorbij gaat.
En dan ff die prangende vraag aan die éne hamsteraar die vast ook dit stukje leest: “waarom toiletpapier?” (De moppen ken ik al:-).
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. 
1929 The Chess Players. John Lavery (Irish painter) 1856 – 1941.

Lees verder

Lees ze hier…