See you in heaven. Minks wekelijkse column 23-5-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
See you in heaven. Minks wekelijkse column 23-5-2018
 
Drie maal per jaar, 1e Paas-, Pinkster- en Kerstdag, steek ik tijdens een nachtelijke wandeling vanaf mijn huis een sjekkie op.
t’ Is gek, ik rook enkel sjekkies tijdens het bieren maar on route naar het rendez vous-café van deze avonden heb er gewoon trek in.
Een soort ritueel startersrokertje om de opwinding ietwat te temmen.
Met straffe tred, de blauwe rook in mijn kielzog, loop ik door nauwe stegen van een Haagse binnenstad naar het 1e dorstlesadres.
 
Wanneer ik bij het Bakkertje de hoek om loop staat ‘Hands’ al in de deuropening van Momfer, glaasje bier en sigaartje losjes in de hand.
We slaan elkaar op de schouders en praten als mannen die elkaar lang niet gezien hebben, u kent het wellicht: “Hoe is het”. “Goed”. “Mooi”. “Biertje?” Het gaat er niet zo zeer om wat je zegt maar wel dat je communiceert met een wederzijds gevoel van innerlijke blijdschap.
 
Wat bier en aansluiters verder, met een minder straffe tred naar het volgende adres, een haveloze Engelsman vraagt om geld.
En wat doe je dan, het is Pinkster, je wil geen lul zijn, je grabbelt wat in je broekzak en voelt twee munten van een euro.
Je bent goed geluimd dus laat je er niet één weer terugvallen maar geeft ze allebei aan dit arme schaap van een mindere herder.
Met een semi dubbele tong druk ik hem op het hart: “not for drinks only for eating”.
Ik zeg het hem tegen beter weten in maar zie het altijd als extra adviesje of waarschuwing.
Als ik zo naar hem kijk is dat bij hem wel doorgedrongen, die drank dan, voor het waarschuwen ben ik overduidelijk een beetje te laat.
“See you in heaven master” roept hij als ik bij de ‘wachters’ aansluit.
 
De nacht is te kort, de jamsession met Papemann en Mike B Drums swingt, far out, super cool de pan uit.
In een overvolle Gabors heffen we nóg wat kelken. De vette bek bij Piet Patat smaakt in de verste verte niet naar een laatste avondmaal.
Een nieuwe dag kriekt, Haagse Harry kijkt onbewogen toe.
See you in heaven master???? Ga jij maar vooruit, ik blijf nog even. Kan het maar weer snel 1e kerstdag zijn.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

‘Slimme’. Minks tussendoortjes 13-5-2018.

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
‘Slimme’.                      Minks tussendoortjes 13-5-2018.
 
Laatst vroeg een ‘slimme’ aan de bar wat ík nou eigenlijk had bereikt met 25 jaar ploeteren in zo’n ‘kroegje’.
 
Hmmmmm, een onverwachte vraag op het verkeerde moment, ik stond met mijn bek vol tanden, nep en echt gebroederlijk naast elkaar.
Wat ik dom deed was er op rekenen dat mijn automatische praatpiloot me er wel uit zou redden, doet hij altijd, behalve nu.
Om toch stante pede een antwoord te geven zei ik zoiets van tja misschien heb ik het wel niet zo goed gedaan, waarop ik de ‘slimme’ triomfantelijk zijn puntenwinst op de kroegbaas zag tellen, had hij toch ook weer wat betekend voor de mensheid en zichzelf.
 
Nou ben ik ook vaak een bijgogem dus begrijp ik dat er types zijn en waren die er op azen me klem of buiten spel te zetten maar deze was in mijn ogen toch flink onder de gordel.
t’ Zit me niet lekker dus loop ik er al weken over na te denken, daar kan ik niet zo veel aan doen, zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
Nou ja, door dat voorval met die ‘slimme’ ging ik me daadwerkelijk afvragen wat ik nou eigenlijk zoal bereikt had.
Ik werk me rot en kan nou niet zeggen dat ik drie maal per jaar een geheel verzorgde cruise, met of zonder gratis aardbeien en wijn in mijn hut, kan boeken, niet eens een halve denk ik.
 
Neen, zelf de twee weken op mijn nep-Harley door Frankrijk met één ster hotelkamers, eten in grillrooms en goedkope truckerscafé ’s worden bij thuiskomst meteen afgestraft door maanden van zuinigheid en heel veel werken.
By the way, vind ik die vakanties met mijn kunstontdekkingen fantastisch, geef die cruise maar aan Tom (beetje flauw?).
 
Tja, wat heb ik nou eigenlijk bereikt na 25 jaar ploeteren????
Ik heb heel veel mooie mensen om me heen, lig niet wakker over hoelang ik nog moet voor ik mijn pensioen krijg dus heb het blijkbaar best naar mijn zin. Als de dag begint doe ik de radio aan en zet fluitend het terrasje er bij. Mensen komen, meestal goed geluimd, bij mij langs, drinken ze niet dan zwaaien ze wel. Kinderen komen voor lolly’s en honden voor koekjes: Ik heb een top (sociaal) leven!
Dát heb ik bereikt met 25 jaar ploeteren in zo’n ‘kroegje’, ‘slimme’!!!!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Een steen verlegd. Minks wekelijkse column 9-5-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Een steen verlegd. Minks wekelijkse column 9-5-2018
 
Deze zomeravond zit alles mee, de olielamp walmt, de koffie smaakt extreem goed en het gesprek boeit, zelfs de wankele, door ons bezette terrastafel, kan de volmaaktheid van dit moment niet bederven.
Zijn telefoon licht op: “kut, mijn moeder, die belt voor boodschappen”. Na wat getreuzel neemt hij aan, op mijn verzoek over de speaker.
“Ja, met je moeder” klinkt een snerpende stem die me doet denken aan de MOEDER van van Kooten en de Bie en die zoon met ‘zijn eigen theepot’ en de gewillige wijven waar hij wel erg vaak over praat.
 
Ze klinkt wakker en redelijk dominant, luisteren doet ze niet, ze ratelt aan één stuk door, van zo’n boodschapdictaat was ik al eerder getuige en als het dan niet je eigen moeder is klinkt het fantastisch.
Een klaagzang, op verbazend vitale toon, gaat van een spoedopname in het ziekenhuis via de tegenvallende resultaten van haar thuiszorg naadloos over in een vermanende waarschuwing van haar onvermijdelijk op handen zijnde overlijden op korte termijn.
 
Zonder onderbreking begint ze aan de lijst: een half bruin broodje, met van die pitjes, een klein pakje krieltjes, een snijleverworst, pakje Goudse stroopwafels, een prei, een bloemkooltje, een halfje Hopjes- chocolade- en vanillevla, twee potjes bouillon met kip, aardbeien enz.
“O ja, heb jij die cd van mij meegenomen, die van ik heb een steen verlegd van Bram Vermeulen, want die moet je op mijn begrafenis draaien”. Ze ratelt door, ik zoek via Spotify ‘de Steen’ en laat hem horen, het dicteren stopt, zachtjes neuriet ze mee, “ja, ja die!!!”.
 
“Neen moeder, die cd heb ik niet en aan de hoeveelheid boodschappen te oordelen ben je voorlopig nog niet van plan om er uit te stappen”.
“Ja spot er maar mee jongen, jullie zullen nog eens raar kijken als je moeder er ineens niet meer is, wanneer kom je die boodschappen brengen, ik heb ze nodig, en vergeet het bonnetje niet”.
“Woensdag kom ik ze langs brengen moeder, en nou ga ik ophangen DAAAAAGGGGGGGG, tot woensdag”. “Nou ja, dag dan maar jongen”.
Hij verbreekt de verbinding en haalt opgelucht adem: “ik had hele andere plannen voor woensdag maar die steen heeft MOEDER weer fijn verlegd”. “Mooie avond, maak jij nog een bakkie of doe ik het?”
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

Lekkere scheet. Minks wekelijkse column 2-5-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Lekkere scheet. Minks wekelijkse column 2-5-2018
 
Maan, de dochter des huizes is al maanden van haar a propos.
Met haar moedergevoelens zat het wel goed maar prutsen met levenloze poppen was niet meer genoeg, ze wilde iets echts.
Voor baby’s was ze nog niet klaar, het nachtvlinderen van Jan Rap naar zijn maat beviel haar stukken beter dan het bevallen van een kind.
 
De goudvis, die doelloos rondjes in zijn kom zwom, was het ook niet, leuk idee van pap maar neen. Die tikjes (plonk plonk) tegen het glas, en de appelige blikken van ‘Peentje’ misten de warmte om te gelden als tekenen van genegenheid, t’ was, zeg maar, te afstandelijk.
Op een dag was ze er uit, om haar verzorgende inborst te gerieven moest ze een hond. Pap sprak fijntjes: “als je op jezelf gaat wonen!”
Hij die buurman Joop spottend nafloot als deze Fifi, die zijn vrouw toendertijd ook ineens móest hebben, uit liet. Hij zag de bui al hangen.
 
Een week later, werd een Frans Buldogje met bolle ogen omringt door de vrouwen des huizen, “wat een lekkere scheet, ach kijk dan pap”.
“Ja dat begrijp ik, een lekkere scheet van 2500 euro.
Nou weet ik ook waar de naam ‘Pets’-place op slaat: de klap in je bek als je de rekening krijgt, speciaal voer voor pups, een bench, speciale drinkbakken, hondenspeeltjes, het huis staat er vol van.
O ja, daar in de hoek bij de stoel ligt weer een plasje van Basje”.
Maan mopt het lichaamssap op, ze was nooit zo van het schoonmaken en de onhandig manier van nu belooft niet veel méér voor de toekomst.
 
“Sjezus, wat een lucht, het hele huis vergaat er van, wat is dat?” “Ja uhhhh, dat is altijd in het begin pap, zijn darmpjes moeten wennen aan het andere voedsel”. “Wennen, aan de lucht te ruiken houdt die bol-oog geen darmen meer over, volgens mij is hij verrot”.
Basje splijt met zijn scheten en charme het gezin in twee kampen.
 
5 maanden later blijkt Maan knocked-up (zwanger) van de maat van Jan Rap, een gluten intolerante kickbokser met hondenallergie.
Ze gaan op zichzelf wonen en Basje blijft maar weer bij pap.
En nu, wanneer de avond valt, lopen buurman Joop, pap, Fifi en Basje gezamenlijk door het parkje de horizon tegemoet, soms worden ze zelfs nagefloten. Zo zie je hoe een lekkere scheet het tij kan keren.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

Steenrijk. Minks wekelijkse column 25-4-2019

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Steenrijk. Minks wekelijkse column 25-4-2019
 
Voordat mijn werkweek op donderdagmiddag begint doe ik regelmatig een bakkie bij Ahmed van de delicatessenwinkel.
Ik hoop dan dat mijn klanten nog even op zich laten wachten.
Zo ook deze donderdag, we zitten buiten aan een houten tafeltje in de zon, ik slurp koffie en Ahmed nipt water met gember of zoiets.
 
Er passeren allerlei mensen: een kort gebroekte grijsaard wier spillebeentjes, tijdens de afdaling van het brughoofd, het tempo der fietstrappers ternauwernood trotseren.
Een lentefrisse deerne per scooter, ‘heur’ wapperend blond haar en opwaaiend rokje dwingt ons tot slapen-kloppend en langdurig nakijken.
De één houden we wat intensiever in de gaten dan de ander, je wilt toch snel hulp kunnen bieden als zo iemand wat gebeurt.
Wanneer zo’n passant ‘passé’ is kijken Ahmed en ik elkaar alleen maar aan, we wisselen geen woord, enkel blikken van wederzijds begrip.
 
“Dat is geen goedkoop autootje daar bij het stoplicht Ahmed”.
“Ja, dat is de duurste Tesla, anderhalve ton, wij als zakenlui kunnen wel de BTW aftrekken”. “Zo’n wagen kan ik nooit betalen, of ik moet mijn café verkopen, maar dan kom ik weer niet onder die BTW uit”.
“Die twee vrouwen voorin kijken niet op of om, zullen ze er niet blij mee zijn?” “Valt me regelmatig op, hoe duurder hoe zuurder”.
 
Kijk ondanks dat we regelmatig ons beklag bij elkaar doen, leven we toch lekker met ons goedkope autootje en ík heb er zelfs nog een nep-Harley er bij, t’ kost geen kapitalen maar het brengt ons óók van A naar Beter en met een ferme glimlach, wie houdt ons tegen!!
 
Op de Geestbrug zijn wat strubbelingen, auto’s stoppen en toeteren, een file zwelt aan, tis geen Marokkaanse bruiloft maar er loopt een ‘Fulica atra’ zonder verkeersdiploma. Als een (water)kip zonder kop paradeert hij heen en weer en dat kan hem zijn kop, ondanks de afwezigheid, wel eens gaan kosten. Met geschreeuw en handgeklap jaag ik hem op, hij springt van de brug, de file lost langs mij op.
Heel wat (echte) duimpjes maken van mij de held van de dag.
De opgedirkte Tesla-tantes kijken, bij het passeren, strak voor zich.
 
“Als meneer de ‘dierenbeschermert’ ff tijd heeft om een pilsje te tappen!” Klanten, de werkweek begint……… Weinig geld maar steenrijk!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

Leeg Stadion.                    Minks wekelijkse column 18 april 2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Leeg Stadion.                    Minks wekelijkse column 18 april 2018

 

Wanneer ik Den Ouden Neel de 1een de 3edinsdag van de maand voor haar rijtoer ophaal heeft hare koninklijke hoogheid altijd wel iets mede te delen over een nieuwe koers of taak.

Deze keer was het niet anders, we zouden ‘op pad’ om uit te zoeken waarom Jo, haar pedicure, de telefoon niet meer opnam.

“Ik hoorde dat ze in het ziekenhuis lag, hoop niet dat het ernstig was. Als je naar ons oude buurtje rijdt Mink, weet ik wel waar ze woont, schuin onder Corrie die altijd van die lekkere appeltaarten bakt”.

 

Eerst naar Florencia, daarna C&A, dan de Griek in de oude lampenzaak en onderweg naar de auto nog even een paleistuintje meepikken.

Ze babbelt honderduit terwijl ik met mijn tong op de knieën haar rolstoel over de Haagse duinen duw, op de bankjes naast de hoofd ingang ga ik even zitten om uit te blazen. “Poeh, poeh, moe, ff rusten”.

“Moe? Hoe vaak denk je dat ik jullie met de kinderwagen door deze paleistuin heb geduwd!” “Ja mam maar wij waren wij niet zo zwaar als jij nu”. “Nou nou jongen zwaar, dat valt best mee, gaan we weer?”

 

In haar oude buurtje aangekomen wijst ze me precies waar de pedicure woont, na het aanbellen blijft de deur gesloten.

Den Ouden Neel wijst op het huis van Corrie Appeltaart, ik bel, een hipstervrouw doet open, ze woont er al twee jaar, zegt ze.

Corrie appeltaart doet bij haar ook geen belletje rinkelen en van een pedicure weet ze ook niets. “In dat huis woont nu een jong echtpaar.

Op 15 woont een bejaarde, dove vrouw, zij weet alles van de buurt”.

De dove vrouw ziet me voor haar raam verschijnen, ik vraag haar in gebarentaal of Jo en Corrie hier nog wonen, ze schudt achterdochtig neen en verdwijnt haastig uit het zicht.

 

Onverrichter zaken rijden we richting (bejaarden)huis, langs Daan en Dien, Joop en Toos, de melkboer, de familie Stein met die kinderenschare………”Allemaal dood, ze waren nog jonger dan ik” spreekt Den oude Neel somber. “Je hebt je kinderen en zo toch nog” probeer ik haar op te beuren, “Ja, ja” zegt ze met een matte glimlach.

 

Het voelt alsof ze de enige is op de tribune van een leeg stadion, de laatste supporter van een competitie die allang afgelopen is…………….

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                 

Lees verder

Heimwee naar Suriname.        Minks wekelijkse column 11-4-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Heimwee naar Suriname.        Minks wekelijkse column 11-4-2018

 

Sinds de financiële crisis haal ik óók Boodschappen bij de Lidl.

Voor ik naar het café ga, de melk is er lekker romig en de bakken met gadgets vind ik steeds weer een soort pakjesavond.

Tis vlakbij de Haagse Mart; de Wesselstraat, in de oudbouw zat hier een dierenarts, vaak bezocht, was ook niet duur, tja in deze volkswijk.

 

Het is best te doen, mijn nep Harley voor de deur, dr’in en dr’uit en met volle tassen op naar mijn café, het terras moet open, heerlijk!!

Vandaag viel het vies tegen, tot halverwege de zaak stonden lange rijen het ‘neem mij ook’ der hoererende artikelen quasi te negeren.

“Zijn de uitkeringen er uit” vroeg ik een grote, stevige, Surinaamse vrouw van middelbare leeftijd die achter me stond. “Neen, die moeten nog komen” antwoorde ze met zo’n gulle Surinamersglimlach.

 

“Wellicht mede gedreven door de ontevredenheid van het wachten sprak ze even later: “Ik ga weer terug naar Suriname!”

“Is dat nou wel zo’n goed idee met Bouterse die daar vooral goed voor zichzelf schijnt te zorgen en de rest laat stikken?”

“Ach joh, dat maakt niets uit, je moet alleen zorgen dat je een lapje grond hebt, alles groeit daar zo makkelijk, bijvoorbeeld bakbananen, hele trossen, wat kippetjes er bij, dan kom je er wel”.

“Ik heb wel eens een filmpje gezien van bananenplukkers maar dat zijn gigantische trossen, die til je, als vrouw zijnde, niet zo maar even op”.

 

“Dat komt vanzelf goed, mijn oma had vroeger ook zo’n lapje grond, die redde zich best, voor de bananen is altijd wel wat hulp.

Voorlopig moet ik nog hier blijven om op mijn 16 jarige dochter te passen, ze wil niet mee naar daar en moet haar school afmaken.

Mijn zoon gaat ook niet mee, heeft een goede baan, en een kindje met een blanke vrouw, die zou daar nooit kunnen wennen, en zijn blanke vrouw zéker niet, ze zouden heimwee hebben, net als ik nu”.

“Je zal ze wel missen als je daar zit”. “Zeker weten, maar hoe ouder ik word, hoe sterker de heimwee”. Het gesprek was het wachten waard. We hebben, denk ik, allemaal een hunkering naar vroeger, de één naar oudbouw, de ander naar oma met het lapje grond, of je dat ooit vind??

Later zag ik haar bepakt en bezakt op de tram staan wachten, wat ze bij zich had groeit nooit op een lapje grond, we zwaaiden, aardig mens.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Op zuh eiguh. Minks wekelijkse column 4 april 2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Op zuh eiguh. Minks wekelijkse column 4 april 2018

Nou, we gingen naar IKEA, laminaat halen voor zijn nieuwe huis. Met zijn auto, die had een vijfde deur, dat is makkelijker laden.

“Wat rij je truttig, in mijn auto trapte je, met je tong uit je mond en je pupillen tegen het windscherm, het pedaal door de bodem”.
“Weet je wat zo’n volle tank kost pap?” “Ja maar ík was toch altijd die ouwe zeiker als ik vroeg of het wat minder kon”.
”Mijn boordcomputer geeft aan dat dit de zuinigste snelheid is dus ik ga niet harder, is trouwens ook beter voor het milieu!!!”

Meneer ging er vanuit dat wij het laminaat betaalden, niet mijn idee maar het moest van zijn moeder en dan weet je het wel.
Je laat je kind toch ook niet op het koude beton zitten, heeft hij nóg een mazzeltje, samen met die flatscreen, wasmachine en koelkast.
Ja ik weet het, we hebben het zelf gedaan, hij is verpest, maar we kunnen het missen voor ons ‘prinsje’. Hij moest zo nodig op zuh eiguh. Valt ietwat tegen, terug kan niet meer, het is nu echt menens.
Het vloertje zat er snel in, al van kleins af aan helpt hij graag met klusjes, dat handige, dat hebt tie van zijn vader, nog steeds is het heerlijk om samen met hem dit soort dingen te doen.

Het zweet staat op mijn voorhoofd, ik trek de koelkast open voor een koud pilsje maar zie een eenzaam kuipje boter…. boter…. boter :-).
“Hebbie niks te drinken?” “Nee, ik heb nog geen boodschappen gedaan”. “Nog geen? Hij is helemaal leeg, valt tegen hé gozah.
Thuis kon je met een uitpuilende buik de koelkast plunderen, stapel dik belegde boterhammen, pak melk aan je mond, ben je aan de lijn?
Kom, dan gaan we ff inslaan, pakken meteen een lekker koud pilsje”.

Al gauw zit het boodschappenwagentje propvol en is mijn portemonnee leeg. “Zeg maar niks tegen je moeder over die boodschappen”.
“Niet nodig; ze had al gezegd dat jij dat bij het zien van mijn lege koelkast waarschijnlijk de boodschappen wel zou betalen”.

Ja uhhhhh, ik weet het, we hebben het zelf gedaan maar hij woont nu wel mooi op zuh eiguh………………toch?????

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Niet meer de zijne. Minks wekelijkse column 28-3-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Niet meer de zijne. Minks wekelijkse column 28-3-2018
 
Het schijnsel der lantaarns streelde zijn pafferig gezicht. Zijn haardracht, sjieke bril en kledij wekte niet de indruk dat je met een oude Haagsche crimineel van doen had.
Drie maal per week stappen liet zijn sporen na maar zijn matras puilde uit van het geld en dat moest toch op aan leuke dingen.
Het was een gouden tijd geweest, waarin hij en Fred (het Mokertje) hun zakken vulden door te handelen in alles wat de nacht nodig had.
Fred kreeg zijn bijnaam: “het Mokertje” niet voor niets, ze deinsden nergens voor terug, deze twee ‘jaren 50’ Schilderswijkschoffies.
 
De eerste ‘Joegoos’ die hier voet aan de grond probeerden te krijgen zijn mede door hen toch maar even een stadje verder gaan shoppen.
Door de drank van zijn ferme tred beroofd zigzagde Bob door de nachtelijke binnenstad naar een duistere deur die nog open was.
De Marokkaanse portier groette en liet hem binnen.
Ik herkende Bob meteen, hij was straalbezopen, gewoon maar negeren, het was mijn avondje uit………. maar niet voor lang.
Hij pakte een jonge jongen rond zijn nek en knelde deze af om hem wat in zijn oor te fluisteren.
De grote ogen en open mond van het onfortuinlijk puistenkoppie wezen op acute ademnood, de portier ontzette het slachtoffer.
“Wat mot je k..ker Marokkaan” schreeuwde Bob, ik sprong maar ff bij, gaf Moes een knipoog en trok Bob naast me aan de bar.
“GVD kappen nou Bob, je gaat toch niet mijn stapavondje verpesten?”
“Ik haat die kan..r Marokkanen en wat kennen ze dan………….weet je wie ik ben? Ik ben het: Grote Bob, mij foppen ze niet” brulde hij.
“Ja Bob, genoeg zo, neem nog een drankje en ga dan lekker naar huis, je bent zo lam als een konijn man”. Het hielp, de rust keerde weer.
Het was een mooie tijd Mink, komt nooit meer terug” sprak hij met weemoed in zijn stem, tis mis gegaan toen ze Mokertje dood in zijn auto vonden, ik heb het niet gedaan, dat zweer ik op mijn kinderen”.
 
Of ik nog mee ging voor een shoarmaatje, “neen ik ben aan de lijn” sprak ik tussen twee ferme slokken bier door.
Taxi gebeld, nog wat spierballentaal tegen Moes, en toen was hij weg. Weg uit deze tent en weg uit deze tijd, die niet meer de zijne was!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018
 
Wanneer ik met mijn haar in coupe slagveld en rode ogen wakker word luister ik, tijdens mijn eerste onzekere stapjes, Radio 1.
En ja hoor: wederom de charmant stokkende stem van Erben Wennemars die mij maar weer eens bijpraat over………… schaatsen!
Heb zo langzamerhand wel genoeg van dit soort opblaas journalistiek.
Over naar Radio 4, al gauw wordt ik in mijn wakker-worden-middagritueel bijgestaan door sprankelende klassieke muziek.
Als teken van leven voor eventuele inbrekers is het gewoonte de radio bij het weggaan zacht fluisterend aan te laten ☺.
 
Zo’n twaalf uren later is het brood verdiend en strompel ik diep in de nacht uit mijn auto, ik groet de allochtoonse buurman van de overkant, we praten eigenlijk nooit met elkaar, maar hij houdt me staande.
“Uw buurman is vandaag overleden, we komen net uit het ziekenhuis, zo jong nog”, zijn vrouw begint ook te praten: “dat u niets wist, hij is een paar dagen geleden ’s nachts met de ambulance weggehaald”.
Nou had ik van de week wel blauw zwaailicht langs de jaloezieën zien strijken maar een te kort aan sensatielust kon mijn nieuwsgierigheid niet doen ontvlammen laat staan aanwakkeren.
Verbijsterd loop ik naar het portiek, zijn patserauto staat voor de deur, zo’n Ram Air geval, ineens ziet hij er anders uit, enorm leeg.
 
Ik ga richting mijn voordeur, bij hun is alles al donker, wat een tragedie, die vrouw alleen en die dochter, ze was altijd bij haar vader, hij was haar grote held, wat moeten die twee nu zonder hem?
Binnengekomen staat Radio 4 nog aan, erg toepasselijk: Tomaso Albinoni’s Adagio (moest het wel even opzoeken) hier de link voor als je het wil beluisteren:  https://youtu.be/eLU5W1vc8Y 
 is echt de moeite, melancholiek en passend bij zo’n abrupt afscheid.
 
Niet dat ik hem veel zag, ben vaak weg, maar ik was aan hem gewend.
De dag er na aangebeld om te condoleren en mijn hulp aan te bieden.
Ogen tonen een schichtige mix van radeloosheid, wanhoop en onmacht.
De voile van verdriet doet mij deze gezichten nauwelijks herkennen.
Ik aanbid het leven en zie het als een prachtig cadeau, maar op dit soort momenten is het toch wel een erg wrede grap…………sterkte!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Lees ze hier…