Honden.                      Minks wekelijkse column 28-8-2019

 

‘s-Nachts op de Nep-Harley een boulevardje pikken, heerlijk.

Huiswaarts kerend een antiekwinkeltje, kan me niet bedwingen, kijk in de etalage……..……….. en daar staan ze dan als dieven in de nacht: twee witte, porseleinen honden.

Ze staren me stoïcijns aan, had wel wat meer gekwispel verwacht.

 

Tis zo’n zelfde stel dat heel vroeger de schoorsteenmantel in het geboortehuis van Den Ouden Neel sierde.

Haar papa (mijn opa) bracht ze mee uit het verre Engeland.

En zij, zij vond ze prachtig, kon haar pretoogjes er niet van af houden.

Na vaders plotseling, tragisch overlijden waren ze ineens spoorloos verdwenen, iets waar ze nog steeds niet over uit kan.

 

De deal is al snel beklonken, na wat gepingel heb ik het versteende duo voor een matsprijs in mijn bezit………… inclusief uitleg.

U weet hoe dat gaat: mannen, weken zonder vrouw op zee, in Engeland aan wal, ze eten een hap, drinken een glas, de enkeling wil wat meer.

En dat kon de pikbroek dan kopen bij een sexwerker, toen beter bekend onder de naam hoer, te herkennen aan jawel………….twee stoïcijns kijkende, porseleinen honden in de vensterbank.

Stonden de honden kop aan kop, dan was de flexwerker nog bezig met (ik schijf maar ff wat) koning, keizer, admiraal.

Was ze daarentegen open for business dan schurkten de Cocker Spaniëls stiekem hun konten tegen elkaar, simpel doch doeltreffend.

 

Om de oplettende, plaatselijke bobby te overtuigen dat de dame in kwestie slechts handelde in porseleinen honden waren deze bij de prijs van het jolig vertier inbegrepen en gingen mee naar huis als souvenir voor moeder de vrouw en de kinderschare.

 

De argeloze vissersvrouw, apentrots op het glimmend Beswick duo in de vensterbank zette deze na wat vreemde bezoekers, op aanraden van manlief, maar op de schoorsteenmantel aan weerszijde van Maria.   

De reden van de stoïcijnse blik hoeft volgens mij geen nadere uitleg.

In iedere visserswoning vond je wel een setje, waren ook gewoon in de souvenirwinkel te koop, daar heeft Neel’s vader ze uiteraard vandaan.

 

Tekst: Mink Out.      Binnenkort de bundel.                     Meer: www.conck.nl   

Eenzaam.                             Minks wekelijkse column 21-8-2019

 

Een kamer voor € 70 in Cannes is niet duur, al snel bleek waarom.

Onder een wenteltrap in de donkerste hoek van de galerij was mijn ‘suite’ met, tussen de treden door, uitzicht op strepen rots.

’t Had iets beklemmends, ook bij de balie viel de hoffelijkheid tegen. Op aanraden van de ‘herbergier’ begeef ik me voor het eten naar de oude stadskern van Mougins boven op de berg.

 

Daar rond kuierend zie ik hoofdzakelijk kunstgaleries met knot-baard 30ers of grijze-staart 60ers, als uitbater loerend op een jackpot.

De restaurants waren ook van het genre weinig voor veel, ten gunste van de baard- en staartmannen, niet echt mijn aanschuifplek.

Zoeken naar een supermarkt om eten voor een normale prijs te kopen, Google had ongelijk, hij was al dicht, beland bij een Italiaan met vriendelijke bediening en goed eten tegen een redelijke prijs, mazzel.

 

Zit alleen maar Emile Zola en mijn FB vrienden houden me gezelschap.

Ik leen peper en zout van een welopgevoede familie naast mij.

Nadat zij het al op alle slakken hadden gelegd, zat er nog zout in het vaatje, dat viel mee. Met hete aardappelen azijn pissend, over het volgens mij uitstekend eten, spoelde mijn aanvankelijk gevormd idee over ‘welopgevoed’ subiet van tafel.

 

Bij het verlaten van het terras groet ik ze alsnog ten afscheid, niemand reageert op mijn uiting van beschaafdheid, wel werpt de pater familias mij een hooghartige blik toe, een terechte opvoedkundige maatregel laat ik verbouwereerd achterwege.

De wankele muur van eenzaamheid begeeft het en komt met zijn volle gewicht op mij neer, in een roes loop ik naar mijn nep-Harley en rijd het duister in, op weg naar mijn miserabel wenteltrapkamertje.

Gedachten kwellen het vakantiegevoel en verhogen mijn aanzwellende mineurstemming.

 

Met gedoofde lichten wacht het zwembad mij rimpelloos geduldig op,

om niemand te wekken vlei ik mezelf er behoedzaam in.

Kil donker water omsluit geruisloos mijn lichaam, ik ga onder en blaas traag de lucht uit mijn longen……………… zo voelt dus eenzaam zijn.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Mooi.                                Minks vakantiegeleuter 14-8-2019

 

Route Napoleon, de achterdeur van Frankrijk door Bonaparte genomen om wederom zijn onstuitbare prestatiedrang te tonen.

Mijn nep-Harley trotseert hier colletjes van de hoogste categorie en wegen door lage vlaktes van uitzonderlijke schoonheid.  

Schoonheid om stil bij te staan, ik stop en bewonder, bijzonder mooi.

 

Verzengende hitte laat de lucht trillen, krekels tjirpen, een enkele bloem loopt in het verse gras…….. het risico geplukt te worden,

ik ga zijn pret niet bederven, deze dag is te mooi om te sterven.

 

Bossen, velden en wegen, heerlijkheden om eeuwig te willen leven. 

In dit gebied van vergane oorlogsgoden is vlinders ontwijken, als klevend op het asfalt, de erecode, deze dag is te mooi om te doden.

 

Bonaparte, ik had zijn graf een paar dagen geleden bezocht, daar hebben ze hem, omsloten door zes kisten, in een granieten sarcofaag gedaan, zekerheid voor alles, hier komt hij echt nooit meer vandaan.

Gedaan met het kijven, een dag als deze is voor mannen te mooi om levenloos op het slagveld achter te blijven.

 

Een kapel waar Napoleon bad, nu een bruiloft,  ja, dit is een zeer mooie dag voor een sprankelend, verblindende lach.

 

In het tankstationnetje giechelen kassasmeisjes wanneer mijn blik zich vastpint op haar lokkend landschap als ze, vooroverleunend, te lang……..gerekt, de betaalautomaat aanreikt. Bedwelmend mooi.

 

 

Boney N deed 375 km in 7 dagen, ik in 10 uur, te lang, voor mij dan.

Ga die Route Napoleon nimmer vergeten, hij is echt heel erg………mooi.

 

Na zijn Waterloo werd de vechtersbaas verbannen naar st. Helena, is hij nooit meer levend weg gekomen, ‘t was mooi genoeg geweest.

 

Er lag nogal wat stof op die sarcofaag, zou je niet verwachten.

Dat er nou niet één French maid of Frans-mannetje als eerbetoon, dagelijks ff de plumeau hanteert, dat staat wel zo…………….mooi;-)  

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                

Knagend schuldgevoel.         Minks wekelijkse column 24-7-2019

 

Modern kapsel, zonnebankbruin gezicht, mantelpakje, nagels gelakt en een goed figuur, het scheen een hang naar aandacht . 

“Ja ach, we kwamen niets te kort, hij reed op het buitenland, bloemen, het geld kwam met bakken binnen, een rijk leven.

Tot dat telefoontje, klem gezeten bij het laden, kantje boord maar hij kwam er doorheen, hield er een dwarslaesie aan over”.

 

De tranen stonden in haar met zorg opgemaakte ogen: “Goede uitkering, dat was het niet, moest mijn baan opzeggen, een nieuwe loopbaan als full time mantelzorger, tis je man, dat doe je gewoon.

In bed hadden we niks meer, behalve slapen dan, dat spel was uit.

20 jaar voor hem gezorgd, kinderen de deur uit, ik op fitness.

Ging goed, ik werd slanker, mannen zagen me weer staan.

Hij zat ook op cardio, leuke kerel, een stuk jonger, ook getrouwd.

Hij gaf me na lange tijd weer het gevoel dat ik een vrouw was.

 

Mijn vriendin verzorgde een alibi, een dagje naar de bollen of zo.

Wel vreemd, hotel ver weg om geen bekenden tegen het lijf te lopen. Een portier die zo naar je kijkt van: ik weet wat je gaat doen en dan in zo’n vreemde kamer, zwijgend uit de kleren op klaarlichte dag, het lijkt wel zoiets als een doktersbezoek maar dan anders, onwerkelijk, het had veel weg van een goedkope film, voelde natuurlijk niet goed.

 

Als ik thuis kwam liep ik met een dijk van een schuldgevoel in het rond, en dan die vragen: Was het leuk, wat hebben jullie gegeten, heb je nog foto’s gemaakt? En maar liegen, ik kon niet meer terug.  

Op een onbewaakt moment vroeg hij uit het niets: Is er een ander?

Die ogen, de teleurstelling van het ontdekt verraad, de haan kraaide. 

Tuurlijk niet” ik draaide mijn hoofd om me niet bloot te geven.

Die man van de sportschool heeft toch weer voor zijn eigen vrouw gekozen, kon ik wel begrijpen, twee kinderen in de puberteit.

Hij kon schijnbaar een stuk beter liegen dan ik.

 

“Mijn man hebben we twee maanden geleden begraven, tis beter zo, alleen het schuldgevoel, dat blijft, die ogen!!!!!”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl   

Hij was pas zeven.              Minks wekelijkse column 17-7-2019

 

“Tis maar voor drie weken, een soort vakantietje, onze kinderen hebben het goed, hij is pas zeven, vader in de gevangenis, moeder verslaafd, dat kind heeft niets, we nemen hem gewoon”.

 

En daar stond hij dan, Jordy, een verlegen dreumes met één verschoning en tandenborstel in een plastic tasje, drie euro in de zak van zijn trainingspak, een opgeschoren coup met zo’n haarscherpe scheiding, dit manneke zou in onze villawijk niet onopgemerkt blijven.

De eerste week schuchter, na het bedwateren zat hij angstig in een hoekje weggedoken tot bleek dat zijn straf niet kwam.

 

De tweede week trok hij bij en werd een beetje zichzelf, een bloedlip bij Marie-José, dochter van de rechter die links van ons woont, een dik oog bij Floris-Jan, zoon van de directeur inkoop bij Albert Heijn die rechts van ons, in het huis met de rieten kap, woont.

Onze kinderen kwamen er ook niet ongeschonden vanaf, achterin de Range Rover was Jordy onbetwist de machtsspecialist.

Tijdens het eten uitte hij zijn ongenoegen over het gebruik van mes en vork door zijn beker water tegen de muur te gooien.

“Dan geen water, als je denkt dat je er normaal mee om kan gaan mag je dat even aangeven, maar voorlopig even een poosje niet!”      

Bij de Jules delicatessen op de laan stal hij een zakje gesuikerde pinda’s voor zijn zusje thuis. We zijn terug gegaan en hebben het na een ‘welgemeend’ excuus betaald van de drie euro die hij nog had.

 

De laatste week waren onze kinderen naar een hippisch treffen dus hadden Jordy en ik het rijk alleen, vliegtuigen kijken, dat is wat hij dolgraag wilde. Een hele middag bij Rotterdam Airport met chips en cola vliegtuigen gespot, hij babbelde honderduit, een heerlijk kind. Wat extra aandacht en opvoeding zou een stuk schelen, zelfs het gebruik van bekers water gaf geen problemen meer.

 

Aan het eind van de vakantie terug naar zijn huis in de Schilderswijk. Met huilend hart bracht ik hem tot aan de deur, een magere vrouw met holle ogen en een sigaret tussen haar dunne lippen deed open. Jordy keek angstig naar haar op. “Naar binnen!” hij roetsjte langs haar heen, de deur klapte dicht………………. hij was pas zeven!!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Voor en achter de duinen.    Minks wekelijkse column 3-7-2019

 

Handdoek, factor 50 en Emile Zola in mijn linnen Lidl tasje. Douchen hoeft niet, T-shirt over mijn nauwelijks wakker lijf. Spring in shorts, schiet in slippers, sla de deur in het slot.

Wel wat link om zo dun gekleed op de nep-Harley te stappen. Rij wel wat rustiger van A naar Beter, te veel spullen bij me schiet nu niet op.

 

Altijd een mooi moment als ik in mijn zomerkleding, tasje achteloos over mijn schouder, op de boulevard richting Bonononoos slipper.

Het maakt een gevoel van enorme vrijheid in mij los, ook al is het maar voor een paar uurtjes, het laadt de accu.

Kom al jaren bij deze strandtent, niet omdat hij beter zal zijn dan een andere, vergelijkend warenonderzoek heb ik nog nooit gedaan, neen, hij ligt strategisch gezien gewoon goed, tussen de Keizerstraat en, niet onbelangrijk, de zee in, lekker tostietje, bakkie en gezellige lui.

 

Liggend op een bank, nog luier dan ik, gaat de zon mijn energiecrisis te lijf tot ik als de gloeiende Godfried van Bouillon het water in moet.

In een tel dompel ik kopje onder in koel troebel water, sinds lange tijd weer een (vrijwillige) speelbal der opmerkelijk woeste golven.

Het is als vroeger, toen ik nog Minkie was, ze blijven komen, sleuren me als een lappen pop met zich mee, laat lekker met me sollen.

Adembenemend, zeker als ze je verrassen bij ‘snakkend’ lucht happen.

Ben nu stukken sterker maar dit brute natuurgeweld doet mij de nietigheid der mensen voelen, het kind in mij komt boven water.

 

Mooie stad, ook voor de duinen, ff een koud stortbad;-) en een nog kouder 0.0 Radlertje, een stukje Emile Zola en ik ga, over de Scheveningseweg kalm naar huis.

Passeer een prachtig Vredespaleis terwijl prachtige muziek in mijn helm passeert: Offenbach, Belle nuit, o nuit d’amour (zoek maar op).

Thuis een doucheje, dan op een holletje naar Toko Sien Sien voor een overheerlijke Moksi Meti, ik heb het beregoed en laat het me smaken.

 

Een, voor mij, vreemde man uit den vreemde pakt zijn fiets bij het raam van waarachter ik zit te smullen en steekt zijn duim op zo van: eet smakelijk, ik duim lachend terug.

Het mag gezegd: een mooie stad voor en achter de duinen!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.