Rechterhand.                      Minks wekelijkse column 2-9-2020

 

Als voorbeeldig burger breng ik het karton naar de milieustraat.

Het laatste klusje en dan begint een weekendje vrij sinds tijden.

t’ Was al na middernacht maar karton maakt geen lawaai en de koets van hare majesteit Den Ouden Neel moest schoon opgeleverd.

Nog ff mijn spullen in het café pakken en dan naar huis waar crackers, thee en mijn nieuwe luxe dekbedovertrek lokkend wachten.

 

Op alle 100 plekken waar mijn mobiel doorgaans ligt ving ik bot.

Niet op het afgesloten dakterras boven het water, niet in de auto. Koortsachtig liep ik nog eens om en door het pand, de paniek sloeg toe.

Daar ging mijn vrije weekend, shitzooi, had er zo naar verlangd.

Waar kon dat ding zijn, ik piekerde me suf, zelfs niet in de koelkast.

En toen: hét idee, op de laptop een programmaatje om hem te vinden.

Na een hoop geëtter van ondergetekende digikneus werd netjes op een kaartje aangegeven dat hij zich bij de kartoncontainer bevond.

Snel per auto erheen met de laptop als gidsende medepassagier.

Dolend rond de metalen zerken van de milieustraat moet mijn, door het scherm verlichte, tronie, voor de ‘en passant’ passerende nachtbraker op een geestverschijning hebben geleken.

De mobiel lag niet op de grond of op de container, wellicht erin?

Met mijn oor bij de open klep drukte ik op de toets voor het signaal en ja hoor, vanuit de krochten dezer kartonsilo klonk een benepen pulsje.

Mijn kind, ik had haar gevonden. Op weg naar huis maakte mijn onrust plaats voor een soort van kalmte, eindelijk echte rust, geen mens of alarmpje kon me nog storen, maar hoe nu verder, snel dingen regelen.

 

Wat sms’jes voor een nieuwe mobiel en wellicht een reddingsplan als mijn rechterhand Kelly-Ann er bij het ochtendgloren zin in had.

De verwachte zoete rust onder mijn nieuwe dekbed bleef uit, prakkedraaiend wedijverden slaap- en denkflarden naar mijn gunst.

Voor wat klokkende slokken of het lozen ervan slaapdronken een aantal malen uit bed, bij de zoveelste keer, in een ooghoek plots mijn mobiel op het tafeltje in de hal, zeker weer een slaap/denkflard.

Ik greep, het voelde echt, ze had hem gewoon uit de container gekregen die Kell, noem haar niet voor niets mijn rechterhand, dank fantastisch mens. Mede dank aan Steef, Xander, Apple en Avalex:-)

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Barpraat.                             Minks wekelijkse column 26-8-2020

 

“Mijn ouders hadden een ijzerwinkel in Zaltbommel, daarnaast verkochten ze ook bouwmodellen, modelspoor- en racebanen.

Als ik uit school kwam waren ze altijd in ‘de zaak’. Er was nooit niets te doen, ze werkten zich rot. Verkopen, bestellingen, geld halen, boekhouding, de boel schoonhouden. Wat denk je, al die treintjes en zo, die konden niet onder de stof zitten bij interesse.

 

We hadden het goed, mijn vader bezat de hele collectie van James Last -ja ook die op klompen- en mijn moeder had altijd de nieuwste huishoudmachines waaronder een klap in je bek oranje droogkap.

We waren zelfs de eersten van de Zaltbommelse goegemeente die een kleurentelevisie met tiptoets in het eiken wandmeubel hadden staan.

 

Zaltbommel was een heerlijke omgeving om op te groeien. Dit stroomgebied van de Waal was onvermijdelijk het podium voor mijn opgroeien, kanoën, vissen, zwemmen, zeilen, noem maar op.

Het bestaan kabbelde kalm door, kon me geen betere kinderjaren wensen, geen neen te koop, mijn ouders waren een modelpaar, heb nooit een onvertogen woord gehoord, een ouderwets fijn huwelijk.

 

Alles goed en wel maar Bommel werd toch veel te klein voor me, tis en blijft een soort van dorp, de mensen gingen nog net niet met de kippen op stok maar na acht uur s’ avonds was er geen ruk meer te doen.

Mijn vader was zwaar teleurgesteld dat ik niet in zijn voetsporen trad. Elke dag in die duffe winkel met een stofjas achter de toonbank leek me geen garantie voor het jolig leven dat ik voor mezelf in petto had.

 

Neen, ik woon al heel lang in Den Haag. School voor de journalistiek gedaan, werk nu freelance voor kranten, kan me uitstekend redden.

En hier kan je ook nog redelijk de bloemetjes buiten zetten.

De zaak van mijn ouders is niet meer, staat leeg, opgeslokt door de tijd en die gasten van o.a. Ouwe taaie jippie jippie jeejjjjj.

Of ik ooit terugga? Weet nog niet, soms verlang ik wel naar die machtige rivier en dat weidse landschap maar voorlopig vind ik het hier nog best. Geef mij nog maar een biertje en neem er zelf ook één”.      

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1899 Schubert am Klavier. Gustav Klimt.

Voetenfetisjist.                  Minks wekelijkse column 5-7-2020

 

Ik heb in mijn leven weleens vrouwen gehad wiens voeten een vreemde aantrekkingskracht op me hadden, geen flauw idee waarom dat zo was, het ging vanzelf, kwam gewoon in me op.

Nu was het andersom, mijn naakte voeten werden een soort van gekoesterd, haar ogen vertoonden een wazige glans, alsof ze alleen was met die voeten, zonder mij eraan vast als het ware.

 

Haar adoratie kwam mij vreemd voor, qua poezeligheid konden mijn lompe stappers geenszins in de schaduw staan van de lokkende ranke spitsen der geadoreerde one night stands wier voeten ik ooit kuste.

 

’t Was m’n eigen schuld, ik was zelf naar binnen gestapt, niemand dwong me, nu lag ik hier, vluchten was zinloos aangezien ik mijn schoenen en sokken nooit snel genoeg aan zou kunnen trekken.

Als een rat in de val zat ik bij deze vreemde vrouw met een schijnbaar ziekelijke hang naar voeten.

 

Ze wreef ze in met een soort van geurende olie, masseren was het eigenlijk, wel verkwikkend of beter nog: ontspannend.

Kietelen, daar kan ik echt niet tegen, ook nu niet, giechelend als een schoolmeisje spartelde ik alle kanten uit, ze kneedde intens verder.

 

Plots ging ze met een scalpel richting mijn kleine teen, het lemmet schitterde onheilspellend in het felle lamplicht, ik dacht een satanisch lachje te ontwaren, trok angstig mijn voet weg, “asjemenou” riep ik uit.

“Je wil toch van die eeltknobbel af, nou dat doen we dus met een scalpel, zo gebeurd, even flink zijn”.

Wonderbaarlijk genoeg voelde ik weinig, het was een sneetje van niks, ff met het elektrisch gutsje erin en wellicht lag strompelloos lopen,

op mijn splinternieuwe spierwitte gymschoenen, nu binnen handbereik.   

 

Slaafs trok ze me mijn sokken aan, ik voelde me opgelaten, wist geen houding te slaan, ze lachte. “Je hebt mooie voeten” sprak ze devoot.

Ik voelde me gevleid maar dit leek me toch ‘ten voeten uit’ een gevalletje voetfetisjisme, wel een hele goede reden om pedicure te worden toch? 😉   

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Bijltjesdag.                         Minks wekelijkse column 15-7-2020

 

Ik mag um wel, ken hem al vanaf de lagere school, later zat hij ook in de horeca, een aardige gozer, daar niet van.

Laatst schreef hij op een politieke reactie van mij: “wacht maar totdat het straks Bijltjesdag is”, heb niet gereageerd omdat ik dat ‘hem mogen’ koester, toch blijft die uitspraak me bezighouden.

Nou mag je in en van dit land natuurlijk vinden wat je wilt maar toch.

Bijltjesdag is in Nederland een term om aan te geven dat de tijd voor de afrekening is gekomen na een periode van onderdrukking (Wiki).

Onderdrukking, hier in Nederland, nu? Er stond ook nog dat door een verzwakt gezag mensen het recht in eigen hand nemen.

 

Blijkbaar zijn er dus mensen in dit land zo ontevreden dat ze spreken van Bijltjesdag, weet wat je zegt, tis nogal een boute uitspraak.

Neem nou de Fransen ten tijde van hun revolutie om die Louis de zoveelste te wippen, die mensen dachten het ook wel even te regelen en zij leden zeker blinde armoede.

Bijltjesdag daro ging over lynchen en moord, veelal uit sensatie. Plundering, pakken wat je pakken kan, niet alleen uit wraak maar     uit dezelfde hebberigheid als waarvan die ander werd beticht.

Zo was er een nieuwe baas in het land en zo rolde ook zijn kop…….. door toedoen van de guillotine in een redelijk goor rieten mandje.   

Neen, daar zijn die Fransen ook niet veel mee opgeschoten, een tijd van chaos en nog meer armoede dan voorheen brak aan, totdat Napoleon een coupe pleegde en zichzelf net zo verrijkte als zijn verfoeide voorgangers.

 

Dezer dagen geef ik een boel einde-basisschooldisco’s in het zaaltje onder mijn kroeg, heel wat groepen acht uit allerlei wijken passeren de revue en weet je wat ik zie………

Ik zie alleen maar hele gelukkige, vrolijke, vrijgevochten kinderen die goed gekleed en gevoed zijn, dat zet je toch nooit op het spel.

Kom op: Bijltjesdag, dat ga je toch niet menen!!!!!

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Schuldgevoel.             Minks wekelijkse column 30-6-2020

 

Lang getwijfeld over de aanschaf van een nieuwe draadloze telefoonoplader voor mijn nep-Harley. Een prachtig ding maar

100 euro is niet niks in deze Corona hand-op-de-knip tijd.

Na een nieuwsgierig Google kijk-klikje sloeg Facebook de haak vast in mijn bek en werd ik, via een reclamelawine, ‘willoos’ binnengehaald.

 

Voorbij dat gepiel bij lange ritten, dit ding was een ware verademing. Mobiel er tegenaan, kwartslag draaien, klik vast, gevolgd door een vriendelijk ‘ploenk’ ten teken dat het opladen begonnen was.

Gewoon een solide ding, onmisbaar bij een stroomvretende TomTom.

Intens gelukkig was ik er mee, hij ging zelfs aan tijdens de dagelijkse rit van huis naar Florencia, toch zo’n dikke 15 seconden rijden.

 

Mijn bestaan was ineens veel leuker geworden totdat, na een forse regenbui, het vriendelijk ploenkgeluid niet meer klonk: kapot.

Het leven leek plots zinloos, een mail naar de leverancier voor een vervangend apparaat werd beantwoord met vragen in de trant van of het ding buiten had gestaan, ja motoren staan daar regelmatig, toch?

 

Bij een tweede vragenmail was het klaar, na een boze reactie had ik rap een nieuwe. Het maandagochtend exemplaar hoefde niet retour.

Met het puntje van mijn tong tussen de lippen sloot ik hem trillend van spanning aan, ik leek wel verslaafd, oude kabeltje kon wel blijven zitten, snel het stekkertje er in……, geen ploenk, wat een but ding.

Toch maar ff het nieuwe kabeltje proberen………die deed het wel, snel vastschroeven en klaar was Mink. Die eerste kon wel weg, of ………… Ff proberen, ja hoor, ook deze ploenkte een nieuw leven tegemoet.

 

Geen slechte deal, twee voor de prijs van één:-). Lekker erbij voor in de auto, lachend danste ik de horlepiep, wat een mazzel.

Toch knaagde er iets, t’ was weliswaar geen opzet maar ik nam achteraf de boel wel flink in de maling, dat ding moest terug toch???

Steeds vaker zie ik een jankend engeltje zijn tranen deppen, wellicht wat weesgegroetjes en een paar munten in het offerblok?

Neen, zo makkelijk gaat dat bij mij niet, misschien een sluwe mail dat mijn eerlijkheid me noopte om…… maar nu ik hem dan toch had ……  Iemand een ideetje om mijn schuldgevoel aannemelijk te paaien?

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1594 Cardsharps. Caravaggio. Michelangelo Merisi.

De notabelen.             Minks wekelijkse column 24-6-2020

 

Even voorstellen: Roland, een stille veldwachter, Bart een geniale manager in fotografie, Ferrie, praktiseert als huisarts and last but not least Arend, een net gepensioneerde toneelmeester.

Deze mix van beroepen smeedde een vriendengroep en deed zich elke maand meer dan te goed aan sigaren, eten en drank.

Bij gebrek aan een geestelijke werd kastelein Mark aan dit select gezelschap van dorpsnotabelen toegevoegd.

 

Sinds lange tijd weer dat schoolreisjesgevoel, Roland, de stille veldwachter, had een bootje gekocht en de club ging een dagje mee.

De trots van Arend, een Mercedescamper uit ‘76 had de functie van schoolbus, de (toneel)meester glom van trots achter zijn stuur.

Als een soort van startschot wordt het eerste biertje opengetrokken, -tsjeeet- “en we gaan nog niet naar huis nog lange niet, nog lange niet”!

      

Onder een fel zonnetje tuft het sloepje langs nieuwe en oude molens.

De 5, net boven het maaiveld, voorbijschuivende hoofden worden door glansneuzige herkauwers stom nagestaard.

Terwijl een zwaluwmoeder de buizerd dapper van haar nest vecht worden zeeën waterlelies met evenveel respect als bewondering gepasseerd.

 

Door het verschil van beroepen zijn de gesprekken divers, de ‘stille’ handhavend, de huisarts meevoelend, de manager zakelijk wakker, de toneelmeester constructief en de kastelein beschouwend praktisch.

De meningen worden, waar nodig, met respect en begrip voor elkaar bijgestuurd, beurtelings wordt gepraat maar luisteren doen ze allen.

Geenszins een strijd voor gelijk, wel een zoektocht naar hoe verder.

’t Zou niets zijn voor monddodende hobbydemagogen vol hunniehaat.

Meer iets voor oplossingzoekers met een drang naar vrede op maat.

 

Na een middag orale uitputting door drank, hap en dialoog valt met tegenwind de kou op het water, stemmen zwijgen, lippen trillen.

Wangen en hoofden gloeien na van de ‘zonhete’ dag, op het terras van de kastelein vallen ogen dicht en happen gapende monden naar slaap.

De notabelen zijn geslacht, het mag, t’ was een hele (mooie) dag.   

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl