Moorddadig griezelverhaal (2). Minks wekelijkse column 16-6-21

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Moorddadig griezelverhaal (2). Minks wekelijkse column 16-6-21
 
 
Tis niks dat die bully zo groot was of is, maar het grafdelven begon aardig wat tijd op te slokken.
Het stopte met regenen. Ik wiste het water en het zweet van mijn gelaat en vond, ondanks dit lugubere tafereel, rust in mij opkomen.
Zittend op een omgevallen boom probeerde ik hiervan te genieten.
Wellicht was u ook eens deelgenoot van een vroege morgen als deze.
Zonder te begraven lijk weliswaar. We focussen gewoon ff op het mooie.
Duiven koeren, in de verte klinkt een koekoek. Een bonte specht klopboort driftig zijn eigen huis, hoge bomen en de stromende Maas ruisen, prachtig.
Zo’n slechte laatste rustplaats was dit dan toch ook weer niet. Beetje een premature rustplaats misschien. In ieder geval hoefde je er hier na 5 jaar niet meer uit om plaats te maken voor een ander zoals in de Randstad.
Ieder nadeel heeft dan toch ook weer zo zijn voordeel………
 
 
De serene rust wordt bruut verstoord door een overvliegende helikopter. Hij blijft boven me hangen, door de turbulentie vliegt er veel in het rond. Het bobbeltjes plastic waait open en daar ligt Bertus Bully zichtbaar met mijn duimafdrukken nog steeds in zijn hals, mond en ogen wijd open.
Een grimas die wellicht de verontwaardiging toont dat deze luxe rustplek in ongewijde grond, met de finish in zicht, nog aan zijn neus voorbij gaat.
 
 
Om in Belgische sferen te blijven: de wentelwiek zwenkt en verdwijnt.
Bij het wegsterven van het motorgeronk merk ik het geblaf van naderende honden op, dat belooft niet veel goeds, de paniek slaat toe, wat zal ik doen.
Veder graven heeft geen zin meer, dat ga ik nooit meer redden.
Ineens sta ik oog in oog met twee grommende herdershonden die, aan de van het kwijl druipende tanden te zien, geenszins uit een dagboek komen.
Maaiend met de schep kan ik ze op afstand houden maar voor hoelang?
Een stem vanuit het kreupelhout gebiedt me op mijn buik te gaan liggen met de handen op het achterhoofd. Omsingeld, de honden bespringen me, klaar.
Met mijn gezicht in de modder is ademen ook niet al te makkelijk, of is het de apneu die me wakker smoort, ben plots in mijn eigenste slaapkamer.
 
 
Zal morgen toch maar eens een goed gesprek met die Bertus Bully hebben.
Zo’n dagmerrie;-) is niet voor niets. Tijd voor actie, nooit te laat, nog niet.
Dit moorddadig griezelverhaal voor het eggie? Dat gaan we niet meemaken.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 

Lees verder

Moorddadig griezelverhaal (1). Minks wekelijkse column 9-6-21

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Moorddadig griezelverhaal (1). Minks wekelijkse column 9-6-21
 
Ik ben een vredelievend man, doe geen vlieg kwaad.
Toegegeven, mijn horecaloopbaan is niet geheel zonder slag of stoot verlopen maar in zo’n geval liet de ander me ook geen keus.
Blijkbaar zijn er mensen op uit om de cafebaas zover te krijgen.
Een soort van terug naar het schoolplein wie de sterkste is.
Als ervaren caférot ben ik nu wijs genoeg dit anders op te lossen.
 
Had hem in van dat bobbeltjesplastic gerold. Maanden geleden gekocht om mijn olijfbomen tegen de strenge vorst te beschermen.
Veel te grote rol maar dat kwam nu goed uit voor deze reuzenbullie.
Den Ouden Neels invalidenkoets achteruit tegen de cafédeur.
Onder dekking van het duister reed ik hem er met de rolstoel in en legde hem plat op de grond. Hij gaf niet echt mee maar wat wil je.
In het holst van de nacht zette ik koers naar de Ardennen.
Ondanks dat hij op zeker dood was, keek ik tijdens het rijden steeds in mijn achteruitkijkspiegel of hij toch niet ineens achter me stond.
 
Ken de streek rond Dinant op mijn duimpje. Daar kon ik hem mooi wegmoffelen. Luguber klusje, maar ik had A gezegd dus moest B ook.
Langs de Maas via het karrespoor door de groeve kon met de auto.
Dan weer in de rolstoel en met de schep op zijn schoot het wandelpad af dat doodliep tegen een in het water uitstekende rotspunt.
Het was hier aardedonker en griezelig eng, te bedenken dat ik dadelijk weer alleen terug moest was ook geen fijn vooruitzicht.
Een moordenaar is uiteindelijk ook maar mens. Met moeite kon ik zijn lichaam in het karretje houden, dat ik ook nog voort moest duwen.
 
Onder water rond de rotspunt liep een betonnen richel om de koeien in de lente naar een verderop gelegen grasland te verplaatsen.
Wadend door het inktzwarte nat ging ik, hem levensloos achter me aanslepend, over de richel naar het bos achter de rotspunt.
Tussen de spleten van het bladerdak door besloop het dageraad ons.
Ik stak mijn schep in de met rijp bedekte mosgrond en begon te graven. Flarden ochtendmist hingen als kwelgeesten tussen de bomen.
Het begon te regenen, telkens als ik stopte met graven hoorde je de druppels op het bobbeltjesplastic uiteen spatten (wordt vervolgd).
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
1962 L’École Buissonnière (Hacienda Novillos). Remedios Varo (Spanish-Mexican painter) 1908 – 1963.

Lees verder

Carrièremove. Minks wekelijkse column 2-6-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Carrièremove. Minks wekelijkse column 2-6-2021
 
Joop was een horecajongen. Nooit voor geleerd of zo, gewoon d’r in gerold. Het begon met een plafonnetje witten voor de restauranthouder waar hij een bovenetage huurde.
Daarna nog meer klusjes. Het verdiende best en nog zwart ook.
Op een dag was de kok ziek en in een mum stond hij de biefstukken in de pan te flikkeren, ook daar bleek Joop een handige donder in.
 
Zoals het een goede kok betaamd werd er na het koken nog even een drankje genuttigd, gevolgd door een stapsessie langs diverse lokalen. Dat Joop, geen kleine jongen, bij schermutselingen zijn horecacollega’s graag en doeltreffend te hulp schoot bleef zeker niet onopgemerkt, hetgeen resulteerde in een carrièremove. Van kok naar uitsmijter lag toch niet zo heel ver uiteen. De arbeidsvoorwaarden logen er niet om.
Goed loon, een flinke zak fooi, gratis drank en regelmatig een frivool vrouwtje, voor wie een wilde nacht met zo’n alfaman een uitdaging was.
 
Het leven lachte Joop toe. Het kon niet op, hij leefde in weelde.
Geen vuiltje aan de lucht totdat donkere wolken samenpakten.
Wat niemand was gelukt, lukte ‘Cor’. Hij werkte iedereen de tent uit. Van de éne op de andere dag lag de hele horeca plat. Voor nachtzaken brak voorlopig helemaal geen nieuwe dag meer aan. Wrong time wrong place zeg maar ff.
Door Joops grootvoetig leven veranderde zijn poel met het slijk der aarde snel in een dorre droge Sahel rivierbedding, het geld was op.
 
Nou was hij niet het type steuntrekker, dus weer een carrièremove, hoewel, hij stond toch gewoon weer aan de deur. 
Niet zo spannend als bij die nachttent, maar het ging en hij had werk.
Mensen er in en er uit laten, de weg wijzen en in laten tekenen.
Hier werd ook wel wat gedronken, maar men was zelden vervelend.
Neen zo kon Joop honderd worden, nooit meer terug naar de horeca.
Deze zaak liep top, aan klandizie geen gebrek, zeker de laatste tijd. Alleen zijn hand op houden voor de fooi kon hij moeilijk onderdrukken.
 
Maar ja, dat kon je bij een uitvaartcentrum ook echt niet maken toch?
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
 
 
 
1888 The ballroom at Arles. Vincent van Gogh.

Lees verder

Tot op de bodem.           Minks wekelijkse column 26-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Tot op de bodem.           Minks wekelijkse column 26-5-2021

 

De ruis van felle, ontelbare regendruppels deed me denken aan menige mislukte KonDag voor de deur van het café.

Ben met die Oranje-verering gekapt vanwege het financieel risico, in de hand gewerkt door een onbetrouwbare partner: het weer.

Iedereen vierde feest, behalve ik. Ik maakte me druk over het geld, of we het benodigde bedrag wel zouden halen om uit de kosten te komen.

Alleen vielen deze felle druppels vandaag. Mochten we eindelijk open heb je drie weken achter elkaar -uniek voor deze tijd- baggerweer.

 

We zouden om 13.00 uur open gaan met het terras, het werd 15.00 uur.

Het had gewoonweg geen zin en we werden er ook niet echt vrolijk van.

Buiten mocht men zitten maar kreeg je een nat pak. Binnen zat men droog maar als je daar voor gepakt werd ging je wellicht nog natter.

Ik had gedacht dat de grootste strijd geleverd was na het prikkie.

Maar nu de maatregelen druppelsgewijs teruggedraaid worden, dondert de regen met bakken uit donkere wolken die net leken op te lossen.

 

Cor heeft een mooi tikkie uitgedeeld, maar we zijn op de goede weg.

Dacht de schreeuwende, immer opengesperde, hongerige vogelsnavels die nestelen in mijn lege schatkist weer te kunnen voeden, maar neen. Of de duivel er mee speelt pokkenweer, die beker tot op de bodem leeg? Oké, maar hoe diep is die beker nou eigenlijk? Dat wil ik weten.

Ik durf er niet te diep in te kijken. Als je ff niet oplet tuimel je er voorover in en ga je kopje onder in de verterende gal die nog rest.

 

Neen, we drinken hem tot de laatste ‘droppel’ leeg, nog een paar dagen. Dan krijgen we na het zuur het zoet, waar we met smacht naar snakken.

In de wandelgangen voorspelt men dat mijn onbetrouwbare partner genoeg heeft van zijn buien en een meer zonnige kant zal tonen.

 

Volk van Nederland hang de vlaggen uit, de bevrijding is aanstaande:-). Kom dan met grote getalen naar de terrassen, hef de kelken en drink ze tot op de bodem leeg. We hebben het nodig en verdiend, jullie en ik.

 

 

Tekst: Mink Out.                   Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Ca. 1885 End of the Season. William Merritt Chase (1849-1916, New York).

Lees verder

Ff geen genoeg (verb). Minks wekelijkse column 19-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Ff geen genoeg (verb). Minks wekelijkse column 19-5-2021
 
 
 
 
Vanaf mijn zondagavondwerk bij thuiskomst ff geen genoeg. Ik verlang nog naar mensen. Wil nog niet alleen zijn. Nachtbrakend verzeil ik in een obscure nachttent in de krochten van het Haagse centrum.
Ik kom altijd binnen, zie er wat grof uit, maar ben immer hoffelijk, dus de portier vreest mij niet. 5 euro fooi helpt ook een handje.
 
 
 
De livemuziek in deze enkele open zaak leert mij dat Den Haag stuiptrekt van het leven. Het enige dat bruist is het schuim op de lippen van deze afstervende, doordeweekse, stap-stad.
De lichtkegels onder de barlampen zijn door vette sigarettenrook duidelijk te onderscheiden.
De jongens van het gelegenheidsbandje nemen hun experimentele muziek als enige bloedserieus. Hun prachtige vriendinnen doen alsof.
Ze bewegen hun sexy lichamen mee terwijl ze, met hun mobieltje, ook nog ergens anders zijn. Verder lult iedereen gewoon door.
Bruine mannen met rastahaar lachen luid met elkaar en anderen.
Ik zie wat bekenden: Freek Taxi en Rob Nikon. In hun gezelschap een voor mij onbekende, tanige, jenever klokkende, man. Deze heeft het hoogste woord en schuift me meteen een omkoopbiertje in de hand.
 
 
 
Plots zet onze borrelman agressief de borst op. Zijn onverwerkte gevoelens zoeken blijkbaar een uitweg. De portier sust de boel, hij (de tanige man) mag blijven en bindt schoorvoetend in.
De sluitingstijd wordt subiet verkort, met de experimentalia’s als lijdende slachtoffers.
De tanige man is chef-kok in een niet nader te noemen restaurant.
Zo iemand staat in een keuken te koken voor mensen die vinden, dat ze rücksichtsloos mogen vinden, wat ze er van vonden.
Niet zo gek dat kokkermans regelmatig over-kookt van woede?
Een man met onberispelijke kleding gaat geforceerd berustend weg terwijl zijn veel te jonge roodharige vriendin tongend met zo’n rastagozer, nog even blijft plakken.
Later dan meteen, maar vroeger dan normaal, waggelen we de tent uit. Ieder zijns weegs. Thuis stinken mijn kleren naar rook, ben ik voldaan en best wel blij dat ik nog ff geen genoeg had.
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu leverbaar: www.conckshop.nl
1880 Nachtelijke stad met Gasthaus. Marianne von Werefkin.

Lees verder

Café Den Hout 1948. Minks wekelijkse column 12-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Café Den Hout 1948. Minks wekelijkse column 12-5-2021
 
 
Een kwartet keurige heren speelden stemmige muziek zonder vocalen. Met neutrale gezichten vermeden zij de boventoon die slechts aan de clientèle was voorbehouden.
 
Hier verpoosde goed volk. Zij die fout waren zaten achter slot en grendel, in een nieuwe heimat, of hoopten de dans te kunnen ontspringen.
Lange jassen, dassen en gleufhoeden bedolven kreunende kapstokken.
Palmen en tabaksplanten, een laatste strohalm van een omvallend Indië.
Rook en geroezemoes vulden deze caféruimte aan de Bezuidenhoutseweg.
Geld was duur, er werd genipt. Voor een uitverkorene koffie met gebak.
 
Gesprekken betreffend de oprichting van een EEG of Israël. Geroddel aangaande de bruiloft van Jo en Joop of de bezwangerde slagersdochter.
De jongeman eenzaam aan het tafeltje bij de piano voelt zich belazerd.
Half tien, ze hadden om acht uur afgesproken, zou ze toch met die Klaas?
Nog eentje dan, misschien was er iets loos en kwam ze alsnog.
 
Zij zit alleen, niet onaardig om te zien, het glaasje voor haar is al een poosje leeg. De ober heeft haar al meerdere malen vragend aangestaard.
Blut, ze wachtte op een gratis drankje van deze of gene geïnteresseerde.
Ze moesten toch eten. Een kind van een Canadees die plots verdween. Regelmatig trok ze uit dit grand café wel een klantje mee.
De violist ving haar blik en knikte naar de twee mannen naast haar.
Ze draaide zich ietwat en keek, quasi hautain, vluchtig in hun richting. Haar betoverende aantrekkingskracht deed de rest, ze had beet.
 
Of ‘mefroi’ iets van de twee heren beliefde te drinken informeerde de ober plechtig met een lichte buiging. Een besje kon ze nog wel hebben.
Ze proostte op afstand en al gauw zaten de twee aan haar tafeltje en werd het wel heel erg gezellig.
Zij wist wel een plekje waar ze verder konden. De heren stonden er op om voor haar te betalen, voor de drankjes welteverstaan………….
Ze liepen gedrieën giechelend naar het centrum, langs wat er over was van de plat gebombardeerde panden aan de Koninginnegracht.
 
Als je zo’n oude foto van het Haagse Café Den Hout uit 1948 ziet sta je toch niet stil bij wat er binnen zo speelde en hoe het er buiten bij lag.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1948 Bezuidenhoutseweg 11-13, interieur Hotel Den Hout (bron: Haagse Beeldbank, fotograaf onbekend).

Lees verder

Uitzicht(loos). Minks wekelijkse column 5-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Uitzicht(loos). Minks wekelijkse column 5-5-2021
 
 
 
 
 
Vanuit mijn caféramen was het uitzicht ooit fenomenaal. Bij helder weer keek je helemaal tot aan oud Rijswijk.
Aan deze luxe kwam subiet een eind omdat Eneco pal
voor het terras zo nodig een stroomverdeelstation neer moest zetten.
Bij de toenmalige cafébaas werd toestemming verkregen, onder de belofte dat het huisje niet hoger zou worden dan de brug.
Voor hem geen probleem, je keek er dan toch ruimschoot overheen.
Een grote vergissing. Toen de metselaar de geveinsde hoogte had bereikt ging hij onverstoord verder totdat het uitzicht verdwenen was. De instinker was de brugleuning die ‘logischerwijs’ óók nog ff meetelde.
Rechtszaken zat, maar na 50 jaar staat het pandje nog als een huis.
 
 
 
 
 
Ik, de huidige uitbater, vind het eeuwig zonde en misdadig, maar het was voor mijn tijd dus wie ben ik dan om erover te klagen.
Tis ook een mooie plek voor de kerstboom en de KonDag-band dus alla.
Wel is het huisje een geliefde dumpplek voor gestolen tweewielers.
Om ons uitzicht niet te bederven houdt lompen- en metalenhandelaar IJzeren Hein, op mijn afroep, de boel een beetje bij.
Laatst weer, een geparkeerde, aftandse, groene crossmotor, waarbij meters ducktape het zich aandienende verval probeerde te rekken.
Ik had er nog geen mens op- of af zien stappen, maar omdat het wrak bij tijd en wijle weg was leek het stalen ros me overduidelijk in gebruik.
Zodoende kon ik moeilijk IJzeren Hein bellen om in te grijpen.
Ergernis, totdat hij plots wegbleef, zeker een ander plekkie gevonden.
 
 
 
 
 
Gister zag ik twee bedremmelde mensen drentelend de plek minutieus afspeuren. “Wat verloren?” riep ik hulpvaardig op hen aflopend.
Ze keken me kat-uit-de-bomerig aan. Het mannetjesmens antwoordde wantrouwig: “Ze hebben mijn motor gestolen”. “Die met dat ducktape bedoel je?” vroeg ik met meewarig gezicht. Hij liet me een stukje ijzer zien. “Dit is over, een stuk van mijn stuurslot, lag op de grond”.
“Wel waardeloos zeg, hoop echt dat je hem nog zult vinden, succes”. Toen ik wegliep drong een jubelend gevoel zich aan mijn lichaam op.
Voor hen was het natuurlijk wel erg lullig. Had echt met ze te doen. Maar voorlopig kon ik weer genieten van mijn uitzichtloos uitzicht.
 
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
 
*1920-21 Houses. Chaïm Soutine.

Lees verder

Gewoon een griepie!!!         Minks wekelijkse column 28-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Gewoon een griepie!!!         Minks wekelijkse column 28-4-2021

 

Tegen het Sligrogebouw aan staan wat stoeltjes voor het personeel met riant uitzicht op het parkeerterrein.

De 70-plusser had zich zo’n zetel toegeëigend en genoot met volle teugen en gesloten ogen van de ontluikende zomerweelde.

“Doet u goed meneer, lekker in de zon”. Hij keek me aan: “Ja mijn vrouw is binnen voor boodschappen, je moet toch wat”, lachte hij.

Het werd een gesprek over koetjes en kalfjes waar ik, ondanks dat het mijn haastuurtje was, de tijd voor nam, het klikte, zeg maar ff.

Plots keek hij hulpeloos naar mij op en sprak mat: “Vandaag mijn zoon begraven, corona, 3 weken in coma en klaar, 36 pas, 2 kinderen, had alles voor elkaar, en nu?” De tranen hield hij verdomd knap tegen.     

Had hem tegen me aan willen drukken om troost te bieden, maar dat vond ik net niet kunnen. Heb wat verzachtende woorden gebruikt en ben even langer gebleven, veel meer kon ik ook niet doen ???***

 

**Een online bestelling, voor onze warme Conckelaer-café-hoodie met iconische tekst: ‘Wat zie je er goed uit’, voor iemand mij niet bekend.

’t Was op de route naar mijn huis dus heb ik hem, na een telefoontje, maar even afgeleverd aan de voordeur van de vriendelijke koukleum.

Even later een mailtje: “Hallo, bedankt voor het bezorgen van de trui, misschien leuk om een kleine toelichting te geven van het hoezo en waarom, wellicht ook inspiratie voor een column;)”

 

‘’Conckelaeren’’ is binnen ons gezin een heus begrip geworden de afgelopen maanden. Mijn vader werd begin januari opgenomen op de IC ten gevolge van corona. Het waren ontzettend heftige weken waarbij we een aantal keren dachten dat hij het niet zou redden.

6 weken hebben ze hem, middels kunstmatige slaap en beademing, in leven weten te houden. Voor hem en ons allen een zware tijd.

Als we, door alle spanning geen fut meer hadden om te koken bestelden we dus regelmatig een ‘Conckelaertje’, tis heerlijke saté.

Nu komt mijn vader eind deze week gelukkig weer thuis en dat gaan we vieren met wederom een ‘Conckelaertje’ en daar mag de trui niet bij ontbreken, kan hij er thuis lekker in chillen en bijkomen, dank. **


En dan maar volhouden dat het gewoon een ‘griepie’ is?

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel beschikbaar: www.conckshop.nl

1827 The unmade bed. Eugène Delacroix.

Lees verder

Vader. Minks wekelijkse column 21-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Vader.                         Minks wekelijkse column 21-4-2021
 
 
 
Er kwam een appje binnen: “je vader is dinsdag overleden”. Mijn antwoord terug: “dat is altijd een jammerlijk bericht”. Het raakte me niet, had ooit al afscheid van hem genomen.
 
 
 
Het was nog een echte ouderwetse vent, die zijn mannetje stond. Zo een met bravoure, die de oorlog nog had meegemaakt en daarna portier werd. Niet echt een makkie met al die loslopende Canadezen. Hij was zo’n man met Zware van Nelle en een benzine-stormaansteker. Had een stoppelbaard waarmee hij schuurpapiertje speelde door hem langs onze kinderwangetjes te halen, die daarna nog lang nagloeiden. Regelmatig bonje aan de deur over duiven die hij op zijn til, hoog boven het jaren 60 Den Haag uit, gevangen had en retourgeld eiste. Reed op een dikke motor met een zo’n zware, lange leren jas aan.
 
 
 
Ik had niet zo veel met hem, was net 7 toen hij ons verliet voor een andere vrouw, waar het gras wellicht groener was dan bij ons. Niet dat hij toen echt weg was, neen dat niet. Hij kwam nog regelmatig langs. Dan wilde hij er in, een balk op de deur belette dat (vaak). Elke avond rond zeven moest een van ons die er opdoen, zoiets went. Was net een kasteel, met zo’n poort en een bint om de vijand te weren. Het was zo’n vader van opvoeden met de harde hand. Achteraf had ik het idee dat hij het leuk vond om te straffen, hij deed het te graag.
 
 
 
Over jaren ging ik in vlagen bij hem langs. Innerlijk schaamde ik me dan voor het vader/zoon gevoel dat, ondanks mijn reserve, opborrelde. Regelmatig liep het tussen hem en mij uit de hand. Op ten duur knapte het laatste vezeltje binding. Dat was ut, het gevoel was verdwenen, Toch regende het deze week herinneringen, meer zure dan zoete, om het een beetje gezellig te houden tot slot een zoete dan. In een opwelling van wiedergutmachung mochten we mee naar het speelgoedpaleis in de Hobbemastraat. Ik zocht daar een vuurrode locomotief uit waar je op kon zitten. Als je aan het touwtje trok klingelde het koperen belletje. Ik was er zo enorm blij mee.
 
 
 
Maar toch……, het gevoel dat zijn dood me niet raakt doet me wel wat. ‘t Was nooit veel tussen ons maar als er hierna nog wat meer blijkt te bestaan dan dat ik denk, wens ik hem het beste, die vader van me.
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
 
*1883-1888 They Did Not Expect Him. Ilya Efimovich Repin.

Lees verder

Naald in een hooiberg. Minks wekelijkse column 14-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Naald in een hooiberg. Minks wekelijkse column 14-4-2021
 
 
Eerder had ik verteld over mijn brievenbusfobie nu ‘Cor’ me zo langzamerhand toch wel wat zilverlingen heeft gekost.
Bij weer een rekening maakt mijn hart een sprongetje, niet omhoog maar naar benee in een plots opdoemend afgrondje van paniek.
Toch, door helende hoop gevoed, overwon ik mijn aanwassende angst.
Ik checkte, niet echt doldriest maar meer ‘schoorhandend’, met een soort van te verdragen ongemak ineens dagelijks mijn postbus.
 
 
Zicht op een bericht van de in aantocht zijnde verlosser, waarover mijn 60+ leeftijdsgenootjes hosanna zongen en de loftrompet staken hielp.
Zo sta je, of je leven ervan af hangt, driftig te disco-en en zingt onverschrokken en wereldwijs mee op “I will survive” van Gloria Gaynor.
Een paar pirouetten verder behoor je plots tot een groep kwakkelende prebejaarden, die stillekes hoopt ‘Cor’ te zullen overleven.
 
Een dezer dagen opende ik met het kleine sleuteltje mijn postbus…… Een gouden gloed verlichtte de gehele portiek, het wonder was geschied, daar, in het centrum van die bevrijdende gloed een enveloppe.
Met mijn tong uit de mond ritste ik hem rucksichtslos open en jawel: ook ik was uitverkoren voor een shot wondermiddel van overheidswege.
De oproep wacht, geklemd achter het puntjes-op-de-i-spiegeltje in de hal, geduldig op mijn gang naar de dichtstbijzijnde huisartsenpraktijk.
 
Nu ben ik naar mijn stellige overtuiging zeker geen pil-slikkende vrouw, en, hoezeer ik dat ook betreur, zeker geen 40 lentes meer.
U voelt het al, tis Astra-Zeneca waar ik binnenkort kloek en moedig mijn mouw voor opstroop, om vervolgens dit wondermiddel toe te laten dienen door een voor mij onbekende spuitgast of -griet in opleiding.
De dag vooraf 2 x 500mg paracetamol en gaan met die banaan.
 
Ik zal de duivel -waarin ik ook niet geloof- nog ff flink verzoeken:
Doodgaan door die prik? Laat me niet lachen.
Een hoofdprijs in de loterij heb ik nog nooit gewonnen en de naald die ik in mijn arm krijg vind je echt niet in een hooiberg.
 
Tekst: Mink Out. Voor de bundel: www.conckshop.nl

*1897 Research. Joaquín Sorolla y Bastida.

Lees verder

Lees ze hier…