Ondeugend verhaal 1.              Minks wekelijkse column 25-2-2023

Josje liep ik tegen het fantastisch lijf in een overvolle disco.

Ze lachte en drong door…. het woelig publiek en bij mij.

Ik keek haar quasi stoer, maar heimelijk bewonderend na.

Plots draaide ze zich om en wierp me die blik toe welke geen man kan weerstaan, tenzij je in’t geheel niet op vrouwen valt natuurlijk.

Twee jonge zielen die voor elkaar geboren leken. Onderweg koortsachtig zoenend en naarstig graaien, was niet echt een pre voor de verkeersveiligheid.

Maar wie let daar op als het liefdesvuur brandt en de vlammen oplaaien.    

Met verwarde kleding tongend in het portiek, tastend het slot zoeken.

Haar flatje instruikelend, gehaast en stuntelig de kleding uit. Knopen vliegen als bij een vlooienspel dartel in het rond. Het verzengend vuur moet gedoofd.

Het was een nacht die je normaal alleen in films ziet;-) maar deze nacht was helemaal echt, als we elkaar knepen deed dat echt pijn, het was heerlijk.

In de ochtend liep Josje in evakostuum met de gordijnen wagenwijd open door het huis te paraderen. Na de eerste schok vertelde ze dat aan de overkant een technische school zat die in het weekend gesloten was.

Ik, ook niet kinderachtig, bleef uit saamhorigheid in adamskostuum lopen.

Kunt u zich voorstellen dat het een vermoeiend doch heerlijk weekend werd.

En het weekend daarop weer en weer en weer. We vonden elkaar zo heerlijk dat het vuur, met tussenpozen steeds heftiger werd. Onschuldige vlammetjes die op slag verworden tot een niets ontziende kolkende vuurzee.

Op een vrije maandag laaide het vuur weer snel op en lagen de kleren binnen een mum van tijd weer her en der door de woonkamer verspreid.

Josje als Eva op de bank en ik als Adam mij lavend aan haar romig lichaam.

Plots een felle gil. Ik keek op en daar zat ze, apathisch met een arm voor haar weelderige boezem en haar wijd opengesperde ogen gefixeerd op de overkant.

Ik wende mijn hoofd ook richting het raam en zag het anders zo uitgestorven schoolgebouw nu bruisen van jonge mannen wiens ogen schoteltjes leken.

De gasten staken hun duimen bemoedigend op en joelden blijkbaar vanachter het dubbel dubbel glas in Josjes flat en in hun klas. Snel tijgerde ik, laag bij de gronds, naar het raam en sloot de gordijnen. Nog even mijn hoofd laten zien met een ferme knipoog en een duim omhoog. Het gejoel was nu hoorbaar.

Toch een prachtig verhaal wat ik al jaren wilde schrijven, bij deze gedaan:-)

   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dagje Adam.                      

De dag waar ik al weken naar uitkeek was eindelijk aangebroken. Het zou koud worden. Mijn Russische muts en handschoenen moeten de dag draaglijk maken. Solide wandelschoenen vervingen deze dag de witte salonsneakers die niet erg waterdicht lijken. Er was regen voorspeld dus haakte, een paraplu met zijn kromme handvat, over mijn pols. Het voelde als een ouderwets heertje dat uit wandelen ging. Een dagje Amsterdam met als doel het eerste klassieke concert in mijn leven.

Gewoon een hele dag echt vrij zonder allerlei dingen. Het voelde heerlijk. Lopen van mijn huis naar Den Haag CS. Ik had gekozen voor het openbaar vervoer en dat was met mijn semi-autistische inslag best wel spannend. De laatste keer dat ik dit deed leek een eeuw gelee met zo’n boemeltreintje. Kaartjesautomaat, geen loketjuffrouw met een draaitableau met zo’n pookje? Vul de bestemming in en met je pinpas is daar een geldig plaatsbewijs. De ‘ouderwetse’ conducteursfluit klinkt. De trein rijdt traag het station uit. Weilanden schuiven voorbij. De reiger loert langs de sloot op een prooi. Stationnetjes uit vervlogen tijden verdwijnen veel te snel uit het zicht. Een zoenend stel op een verlaten perron laten zich het afscheid zoet smaken. Een enkele koe slobbert water uit de oude badkuip van de dikke boerin. Bravourende schooljongens rennen, groter dan dat ze zijn, te vaak voorbij. Bij de spoorwegovergang wacht het gewone volk, hangend over hun stuur, gelaten op ons gezelschap dat er met een sneltreinvaart door moet.

Adam CS. Mensen haasten zich op weg. De zwerver eet kalm uit de afvalbak. Met lijn 2 en mijn pinpas kom ik bij het Concertgebouw en aanschouw met open ogen oren en mond een waar wonder. Het was fenomenaal prachtig, echt. Na dit moois pin ik me in lijn 2 weer op de terugweg, wat een openbare luxe. Voor het station draai ik me nog even om en aanschouw deze mooie oude stad. Vedders vioolbouwershuisje schurkt verliefd tegen het Victoriahotel aan. Zij drukt hem tegen haar warme boezem. Een geslaagd, gedwongen huwelijk. Ik schiet vol, pleng een traan en pin me naar een nachtelijk Den Haag CS.

Als een heertje wandel ik door kil ‘s-Gravenhage terug naar mijn “domicilie”. Pantah en Tijgah verwelkomen me met kopjes tegen het raam, wat een dag. Ik doe dit soort dingen niet zo snel. Zal het vaker doen, zo’n dagje Adam.

   Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

2 Caballero’s Minks wekelijkse column 11-1-2023 ‘De Biefstukmannen’ zet ik altijd bovenaan hun bon. Vier gezworen kameraden die al veel langer in mijn café komen dan dat ik de eigenaar ben. Zeg maar vanaf hun primetime. Zustertjes, uit de hunkerbunker van het Diaconessenhuis op loopafstand, waren bij deze ‘jagers’ de ‘haasjes’ die zich graag lieten strikken. In de keuken een lijst met tips per verpleegster hoe zo effectief mogelijk te werk te gaan, om de avond met een spetterend vuurwerk af te kunnen sluiten. De mannen vertelden dit verhaal met een soort van jongenstrots. De plek, waar het lijstje toen hing bij het lichtknopje, is me herhaaldelijk gewezen. Peter, een van deze biefstukmannen, rookt caballero zonder filter, wat ik ook een heerlijk rokertje vind. Alleen door de zwaarte koop ik het nooit meer. Het was de gewoonte van Peter om me er, bij ieder bezoek, twee te geven. “Omdat je ze zo lekker vindt. Voor vanavond als je klaar bent, geniet er van”. Eens was hij het vergeten en ik ook. Geen enorm probleem zou je denken. De dag erna een enveloppe in de bus met twee caballero’ s en een tof briefje. Kijk, dat soort dingen, dat doen niet veel mensen en dat maakt iemand een speciaal mens. Een mens dat extra warmte brengt in een andermans leven. Ik vind dat wel een speciale gave om zoiets kleins zo belangrijk te vinden. Voelden zij zich ooit onsterfelijke godenzonen, ook de biefstukmannen kwamen niet onder de rücksichtsloosheid van de menselijke nietigheid uit. Peters dagen waren plots geteld, een slopende ziekte had zich onlosmakelijk in zijn systeem genesteld, trouwens niets met die caballero’s te maken. Door een gerucht gevoed vroeg ik hem er naar. Bij de keukendeur naast het lichtknopje, de oude plek van verkneutering, vertelde hij het droevig nieuws. Een forse boks, een doordringende blik en de laatste twee caballero’s. Op de dag van zijn begrafenis kocht ik een pakje caballero, haalde er twee voor mezelf uit en deelde dat mee in een brief voor hem en zijn nabestaanden. Op de kist leggen ging niet, dus dan maar bij de schepjes aarde in het graf. Zachte regen benadrukte deze sombere, laatste gang van vrolijke Peter. Met een doffe plof belandde het geopende pakje na de afscheidsbrief op de drijfnatte kist. Zinloos? Het was Peter niet meer die daar lag, maar toch. Neen, Peter die zat allang hoog en droog, mochten we hopen, zoals hij in zijn afscheidsbetoog grapte. Nou ja Peet, bedankt voor steeds weer die 2 caballero’s, ik zal ze missen, en jou ook…………. Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Autootje.

Heb geen groene vingers, maar soms ben ik op mijn ‘landgoed’ bezig om het een of andere natuurlijk proces te begeleiden.

Als ik dat niet deed zou het toch een aardige puinhoop worden.

Nou was het ooit eens dat ik, door een verhuizing, maanden niet naar mijn tuin had omgekeken en dat hij daarna mooier was dan ooit tevoren.

Maar toch, in de tuin die ik nu al 35 jaar of zo heb ben ik gewoon onmisbaar.

Tijdens wat graafwerkzaamheden kwam ik een vreemde klomp aarde tegen.

Er zat iets in leek het wel. Na wat gebrokkel staken er vier wieltjes uit.

Jawel, het was een autootje dat daar in de modder was blijven steken.

Binnen aan de keukentafel met koffie en koek heb ik hem met een borsteltje zandvrij gemaakt. Tegen mijn verwachting in bleek de lak nog redelijk in conditie en zelfs de vering werkte nog naar behoren.

Na wat blazen, pielen, een druppie naaimachineolie en een poetsbeurt met wat Pledge stond het wagentje als fonkelnieuw te glimmen op mijn keukentafel.

Hij kon zeker het blinkend middelpunt zijn van een 2^e hands dinky toy garage.

Terugzakkend in kindsheid parkeerde ik, met mijn hoofd zijwaarts op mijn arm, het autootje tuffend tussen de suikerpot en mijn mobieltje.  

Het was een Mercedes Benz, net zo een als de buurman 2 etages boven mij.

Wat zal zijn zoontje trots geweest zijn op de glimmende kopie van de auto waar zijn vader in reed. Grote kans dat ooit dit wagentje van het balkon was gevallen, terwijl ik niet thuis was. Een enorm drama voor zo’n klein mensje.

‘s Avonds heb ik het bolide-tje op de brievenbuspartij van ons afgesloten portiek gezet om hem weer bij zijn rechtmatig eigenaartje te krijgen.

Toen ik bij nacht en ontij thuis kwam stond het karretje er nog onaangeroerd.

De nacht erna weer en weer stond hij alleen in het kille winternachtportiek.

Een maand lang zelfs stond mijn noeste huisvlijtvrucht als ongewenst te wachten op niemand. Had met hem te doen en nam hem weer mee naar binnen in mijn koud doch welkom huis. Hij staat nu, trots als een pauw, op het plankje tussen de BMW motor, de Harley Davidson en wat minibenzinepompjes.

Volgens mij heeft hij het helemaal naar zijn zin, hij klaagt in ieder geval niet.

En dat verwende pokkenventje van de 2^e etage, nou ja die zal wel zat van deze karretjes hebben als hij de Mercedes niet wilde. Toen ik zijn leeftijd had, had ik er maar 1 en daar was ik heel enorm blij mee. Zal wel aan de tijd liggen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Mijn nieuwe armoe.             Minks wekelijkse column 28-12-2022

Na jaren van financiële kommer en kwel lijkt het tij gekeerd.

De kinder- en volwassenfeestjes zijn niet aan te slepen. De borrels en recepties buitelen over elkaar heen of het niks kost.

Na een aanhoudende stroom van rampspoed had het er alle schijn van dat er ruimte kwam, totdat cor roet in het eten gooide.

Het leek de doodsteek voor mijn geliefd winkeltje, maar werd, met hulp van velen, net voordat het monotone geluid van de flatliner klonk, overleefd.

Nauwelijks waren de donkere wolken weggetrokken of daar zorgt Poetin met zijn compensatiegedrag weer voor een ogenschijnlijk inktzwarte hemel.

Hoge energie- en grondstofprijzen geselen als striemende plensbuien het klootjesvolk, dat uit alle macht probeert een nat pak te voorkomen.

Banken hadden de paraplu’s, bij zonneschijn uitgereikt, snel weer ingenomen.

Vele gaan nat en verdwijnen, onder kolkend gegorgel, onverbiddelijk via het afvoerputje het riool in.

Niets van dat voor deez amateurschrijver annex semi-succesvolle horecaman.

Nou ja, het heeft er alle schijn van dat, als het zo doorgaat, hier binnenkort een succesvolle horecaondernemer amateurstukjes aan het schrijven is.

Ook wat inhaalaankopen zijn gedaan. Nieuwe laptop, met die dikke strepen op het beeldscherm ging het echt niet meer. Toch weer een automatisch koffieapparaat aangeschaft, dat plan met die opschuimer was niet echt top.

Ook maar meteen die begeerde steelstofzuiger als we toch bij Coolblue zijn.

We hadden het echt allemaal nodig om de zaak up-to-date te houden maar een belangrijke bijkomstigheid is ook dat anders de belasting extra hard toeslaat.

Voor Eneco’s hebzucht geld reserveren schijnt ook niet zomaar te mogen anders had ik dát wel gedaan, maar na een tip is daar plots toch een lichtpunt.

Ja, het leven is ineens een stuk plezieriger. Financiële zorgen, daar ga je mee naar bed en daar sta je mee op. Neem het van mij aan, dat is ook geen leven.

Tis een soort van blok aan je been, dat vrolijk lopen niet of nauwelijks toelaat.

Wel jammer is dat het kopen van een cadeau minder intens is dan in die arme tijd. Toen moest ik er moeite voor doen. Door dat extra geld heeft het nu een soort van achteloosheidsgehalte. Tis veel makkelijker om wat te geven.

Ik bedoel het wel net zo goed, maar het voelt gewoon veel minder echt.

Tijd om een echt passend iets te geven wat dat gevoel kan wegnemen heb ik dan weer niet of nauwelijks. Zou dat dan weer mijn nieuwe armoe zijn?

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

Een koude kerstmis.   Minks Kerstverhaal 24-12-2022

 

Zag van de week een stukje over een vrouw in bezet Oekraïne.

Russische soldaten haalden haar van huis voor wat plezier.

Haar man protesteerde en werd zonder pardon afgeschoten.

De vrouw werd meegenomen naar de volgende plek des onheils.

Ze kon het achteraf gelukkig nog wel na vertellen, hoewel gelukkig. 

De werkdag is voorbij. Tegen de kou beschermd door wollen handschoenen, Michelinjas en Russenmuts loop ik op Tutje af. Snel naar huis, mmmmmm.

Door het open karakter van mijn kleine autootje heeft zich aan de binnen- en buitenkant een flinke ijslaag gevormd. De buitenkant krabben gaat wel, maar het binnenwaarts krabben zorgt voor aardig wat smeltsneeuw op mijn kleding.

Snel naar huis, daar is het lekker……….koud. De verwarming staat op 13 graden.

Ik ben de hele dag weg. Pantah en Tijgah slapen en eten er niet minder om.

Verkleumd thuiskomend kan ik de verleiding van een heet bad niet weerstaan.

Met een schuldgevoel laat ik het dampend water in de kuip lopen, kost €2,26.

Valt mee. Tijdens het koesterend genot denk ik een paar keer: Fuck Poetin.

Het wordt me plots te benauwd, ik moet er uit, afdrogen. Trek twee broeken over elkaar aan om de benen in deze barre decembernacht warm te houden.

Een T-shirt wordt gevolgd door mijn beste bedgenoot ooit, de knieëntrui.

Dik, een voering van krulletjeswol, een grote capuchon, en een paar diepe geef-jezelf-een-hand zakken. Als ik haar of hem over mijn lichaam heen laat vallen wordt het echt heerlijk, bijna hetzelfde als met de verwarming op 22.

Als een soort van Ebenezer Scrooge zit ik dan, met afgeknipte-vinger-handschoenen en die monnikencapuchon, voorovergebogen boven mijn laptop.

Het ziet er sinister uit, maar het past wel enorm goed bij de kerstsfeer.

Uit bed stappen is er door de kou ook niet makkelijker op geworden.

Tis even inkomen, net als bij een frisse duik aan het Scheveningse strand.    

De roomboter die zich, niet in de sterrenkoelkast maar op het aanrecht bewaard, normaal zo gewillig op mijn brood uitspreidt plooit zich geenszins.

Zij blijft, gelijk al mijn exen aan het eind van ons prachtig sprookje, ijskoud.

De deo die ik ’s-morgens onder mijn armen sproei heeft meer weg van een Siberische frostbite, dan de verkwikkende frisheid die de tekst belooft.

Ondanks deze koude kerstmis wens ik jullie toch prettige feestdagen.

Het kan altijd erger, denk maar aan die vrouw aan het begin van dit verhaal.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1932 A Danish Winter Landscape. Peder Mønsted (Danish painter) 1859 – 1941.  

Hans zou de tachtig aantikken en dat moest gevierd.

Aardige mensen, wisten precies wat ze wilden en hielden rekening met de natuur en zo. Ze waren regelmatig te gast en vierden zodoende de blijde gebeurtenis bij mij in het café.

Aan iedereen was gedacht, Joopje en Josje konden alleen glutenvrij.

Tante Jo had een lactose intolerantie en de helft van de feestvierders hadden een vergaande vorm van dierenliefde en waren zodoende vegetarisch.

Een scala van bubbels was er ook: met alcohol, alcoholvrij en kinderchampagne.  

Nou zult u wellicht denken wat een gedoe voor die cafébaas.

Maar nee hoor, Hans en zijn vrouw regelden de speciale wensen zeer accuraat en zelf. Ze zouden het later op de rekening goed maken. Ik kon er mee leven.

Het scheelde mij een hoop gedoe in een toch al hectische week.

Kijk, voor mij, een lompe ex-bouwvakker, portier en stapelbeddenhandelaar is zo’n soort feestje te priegelig, maar ieder zijn ding. Leven en laten leven.

De verzamelde familie en vrienden deden een muzikale duit in het zakje.

Het spits werd afgebeten door de kleindochter van Hans.

Schat van een kind wiens vrolijk gekwetter en gelach iedereen charmeerden.

Op een dwarsfluit, die rechtopstaand niet veel scheelde met de lengte van dit snoesje, speelde ze zonder voortanden erg aandoenlijk ‘Lang zal hij leven’.

Het gemis van de voortanden kwam niet voort uit een onhandige manoeuvre met de fluit of een corrigerend tikje van mama. Neen, het kind zat in de wisselperiode naar grote mensentanden, zoals ze me wijsneuzerig vertelde.

De fijnzinnigheid en accuratie waarmee de drankjes en het eten waren geregeld, kwam ook tot uiting in de ten gehore gebrachte muzikale giften.

Fijnbesnaarde instrumenten werden virtuoos bespeeld.

De zoon die via een tablet vanuit een ver land down under dit feest bijwoonde, gooide er een perfect Pink Floyd nummer uit, echt prachtig.

Zelfs de karaoke met Sweet Caroline had een hoog ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ gehalte. Ff wat anders dan in mijn kring waar men de microfoon uit elkaars handen trekt om er, met de vol getatoeëerde borst vooruit, ‘I did it my way’ doorheen te brullen. (Beetje overdreven gesteld maar toch;-)

Maar ja, wij zijn dan wel weer betere bouwvakkers of zo. Het maakt ook niet uit. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1860 Kissing Grandpa. Edward Thompson Davis (British painter) 1833 – 1867.  

Wasmachine.                Minks wekelijkse column 7-12-2022

De maand december is voor een semi-succesvolle 65-jarige cafébaas een erg drukke tijd. “Wees er blij mee”, zegt men als ik tussendoor wat lucht probeer te krijgen door luchtig klagen.  

Nou ben ik er wel blij mee, maar je moet dan ook nog wat doen.

En dat doen, dat doe ik graag maar het blijft toch hollen, vliegen en aan veel dingen tegelijk denken. In dat soort tijden is tegenslag zeker niet handig.

En u voelt hem al aankomen, die tegenslag liet niet lang op zich wachten.

Drie jaar geleden een goedkope wasmachine gekocht die aan vochtverlies leed.

Al die jaren raakte hij maar niet uitgelekt. Ging zelfs roesten van onder.

Het betonnen washokvloertje kleurde alsmaar donkerder en de schimmels schoten regelmatig als bondgekleurde paddenstoelen uit de grond.

De laatste tijd was hij ook regelmatig de kluts kwijt. Ging aan wanneer hij zin had en dat wordt met 3 caféwassen in de week echt een berg ellende.

Er moest een nieuwe komen. En nu wél met een klokje, zodat je tijdens het wassen kan zien hoelang nog. Dat had ik bij die goedkope lekbak echt gemist.

Nou gaan de zaken de laatste tijd weer redelijk (wie had dat ooit gedacht), dus kon ik een wat duurdere kopen. Het werd er een uit het middensegment.

Een Samsung, met wifi notabene, dat leek me wel lekker futuristisch. Je moet toch ook een beetje mee met de tijd. Niet moeten doen, want als er iets mis kan gaan dan gebeurt dat zeker bij mij. Het was vragen om problemen.

Na nachtelijk gehannes met een steekwagen, uitpakken en het er afhalen en opzetten van de droger, stond de macho uiteindelijk glimmend op zijn plek.

Het zeep- en wasverzachterreservoir vullen voor meerdere wassen achtereen.

Handmatig instellen, de wifi liet ik, bang voor problemen, maar ff links liggen.

De eerste stinkende lading theedoeken propte ik in de maagdelijke machine. Met een kop koffie op een stoel ervoor om de maidenvoyage te bekijken.

Het deed denken aan het moment dat ik de eerste stokken saté op mijn spic en spanschone bakplaat leg. Zo’n moment heeft iets vrolijks, iets versigs.

Hij deed wat beloofd was, muisstil, sop dat door kleine gaatjes in de trommel wordt geperst en hij speelt een vrolijk wijsje wanneer de was gedaan was;-).

Alleen de wifi werkt nog niet. Na uren van ge-etter wel forse stappen gezet, maar het moet nog steeds handmatig. Zal er maar es een digigozah bij halen.

Nou ik vervolg ‘de erg drukke tijd’ en laat meer tegenslag hopelijk achter me.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Ca. 1898 Women Washing Clothesby a Stream. Daniel Ridgway Knight.

Matthijs.    Minks wekelijkse column 23-11-2022

Bart Boos draait zich om in zijn grafje (*1) nu Superspits Matthijs, BNN/VARA, noodgedwongen het veld heeft geruimd.

Het boegbeeld van hip Nederland is van zijn voorplecht gevallen.   

Terwijl hij daar voor een grensoverschrijdend bedrag (*2) sociaal correct zat te doen met aandacht voor LHBTI-ers tot slaaf gemaakte e.v.a. getergden, deed hij buiten beeld blijkbaar zelf het tegenovergestelde.

Schijnt dat er best veel mensen klachten over hem hadden dus waren het geenszins incidenten.  

Nou had ik van die Thijs sowieso geen hoge pet op, maar er was een reden.

Vrienden probeerden me bij DWDD te krijgen om mijn columns onder de aandacht te brengen, maar ik was schijnbaar niet bekend- en literair genoeg.

Dit tragisch voorval stond mijn kijkplezier regelmatig in de weg.

Maar ook wrok slijt. Laatst de aflevering van ‘Matthijs gaat door’ gekeken met Boudewijn de Groot er in, vond het steengoed. Begon hem zowaar te vergeven.

Hij is duidelijk enorm gedreven, dus vraagt dat het uiterste van zijn mensen.

En dan bij zo’n hoog-niveau-programma als DWDD 5 dagen in de week.

Ik geef het je te doen zonder uitbarstingen.  

Deze vakidioot gaat uit zijn pan als er iemand de boel verkloot, wellicht ook al bij een verdenking daarvan. Dan slaat hij door, nooit goed te praten natuurlijk.

Zo’n kijkcijferkanon krijgt macht en wordt een soort onderkoning. Niemand spreekt zo iemand tegen. Tis een f*cking money machine.

Van hoog tot laag doet er zijn voordeel mee. Iedereen wil bij hem werken. Staat natuurlijk wel erg goed op je CV als je bij Matthijs was.  

Ok, hij is te ver gegaan en had zich duidelijker moeten excuseren, dat wel.

Maar dat je dan zo’n fenomeen als Matthijs helemaal afknalt gaat me wel een beetje te ver. Dat is gewoon zonde van zijn enorm talent.

Nog even dit: in Qatar is men veel beter in grensoverschrijdend gedrag en daar mogen ze wel gewoon doorgaan. Zélfs als we het al van tevoren weten.

Zal in de cultuur zitten, je kan die uiteraard niet met de onze vergelijken;-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

(*1-2) Grapjes zijn niet helemaal van mijzelf. Vond dat die grove van Bart Boos er wel in kon omdat hij zelf ook wel van een potje grove humor hield.

1900 Golgotha. Edvard Munch.

 

Oranje is weer eens in een dubieus land neergestreken om een gooi te doen naar het wereldkampioenschap mannenvoetbal.

Alles, behalve het geld, stinkt hier van alle kanten.

Dezelfde neus die subliem functioneert waar het gaat om geld verdienen weigert dienst, wanneer de stank uit de bouwputten van Doha omhoog walmt. Als het circus eenmaal in volle gang is zitten we, en block, met een wasknijper op de neus net te doen of deze bloedt.

Op het nieuws zag ik afgedankte gastarbeiders terugkomen uit Qatar.

Eentje had een betonnen paal of zo op zijn been gehad, die lag hulpeloos in een schamele hut op bed. Een andere man kwam aan in een lijkkist en werd op een open vrachtwagen naar het kerkhof gereden. Uit het land waar het geld in miljarden uit de grond bulkt kwam geen enkele euro als vergoeding mee.     

En het ‘leeuwendeel’ laat het gewoon gebeuren. Ieder met zijn eigen reden maar vaak komt het er wel op neer dat die reden geld gerelateerd is.

Je gaat erin mee omdat bijna iedereen dat doet. Tis een soort van massahysterie. Dat is in de geschiedenis wel vaker een manier geweest om mensen bij grove misstanden te overtuigen even de ogen te sluiten.

Gelukkig heb ik geen gratis tripje Doha, anders had ik dit niet eens kunnen schrijven. Ok, ik heul ook mee. In mijn café zorgt het voor gezelligheid (zolang we winnen;-) en het brengt extra ‘reukloos’ geld in de la.

Met dit stukje probeert deze hypocriet zijn schuldgevoel te verminderen.

Ik kan er op mijn eentje toch ook niks aan doen dat daar bouwvakkers bij bosjes onder erbarmelijke werkomstandigheden doodgaan, of wel???

Tuurlijk is het niet pluis wat daar gebeurt. Het eeuwenoude verschil tussen arm en rijk wordt ons hier nog steeds genadeloos onder de neus gewreven.

En nou niet ineens onze KHH Prins Pils op een weegschaaltje leggen.

Dat is wel heel erg flauw gezien ons eigen overgewicht in dezen.

En op de massahysterie om het feest te boycotten hoeft niemand te rekenen. Het merendeel zit daar gewoon niet op te wachten. Die willen wereldkampioen worden. Al is het maar eens in je lange luxe leven. De derdewereldlanden ten spijt. Tot slot wens ik u en mezelf, na dit verhaal, nog een ‘prettige wedstrijd’.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl