Het regent zonnestralen.   Minks wekelijkse column 1-6-2022

Kalme zaterdag na-avond, niemand binnen, ik kan huiswaarts.

En daar zijn ze, Perry en Mike, twee getinte top Rijksgenoten. Mijn voortijdig vrijheidsgevoel ebt weg als sneeuw voor de zon.

“Ha Mink, hoest, hebbie een lekker biertje, Adrie komt ook zo.

Ik leg me gedwee neer bij mijn cafébazen lot, pas me aan en tap de glazen vol.

Praten over Poetin het hoe en waarom. Logisch of niet. Meningen verschillen, maar we praten met wederzijds begrip en respect zoals dat hoort en mag.

We leren van elkaar en daar kan menigeen nog wel wat van leren, toch?

Na de zware kost gaat het gesprek al snel over de muziek uit jeugdige tijden.

Zij, in hun open Surinaamse disco’s onder maanlicht en palmbomen. Wij beschut onder dak dansend achter weerbestendige steen- en glaspuien.

Een ander decor voor hetzelfde doel: de zoektocht naar een ‘lekker ding’ voor even of een nacht, langer en bij tijd en wijle voor levenslang, langer kon niet.

Wij, witte gozahtjes baanden ons een weg ‘through loveland’ op muziek van James Brown en Chaka Khan. Die bruine gozahtjes deden niet anders, hoewel.

Na wat heen en weer gepraat kreeg het verhaal aan de nachtelijke bar toch ff een barre wending (voor de witte gozahtjes dan;-).

Mike deed zijn best de naam van een Hollands duo uit de krochten van zijn jeugdige herinneringen op te graven, hoe heetten die gasten ook alweer?

Arno en Gradje? Lange Frans en Baas B? Gebroeders Co? Mike vreesde een slechte nachtrust wanneer hij zich de namen niet zou herinneren.

“Neen, het was, het was……… Acda en de Munnik met dat nummer van het regent zonnestralen, daar waren we gek op in Suriname, een topnummer”.

Acda en de Munnik, Het regent zonnestralen, in Suriname? Mijn klomp brak.

Voor ons witte gozahtjes een raar idee, maar overeenkomsten verstevigen de band.  Toch wel lekker dat het, in deze tijd van tegenstellingen en wantrouwen ook af en toe zonnestralen regent, dat geeft me een zalig zomers gevoel 🙂  

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Vikingen.                Minks wekelijkse column 25-5-2022

Moest het nog even op mijn vingers natellen maar na drie jaar uitstel schijnt het er dan toch eindelijk een keer van te komen.

Cor heeft me lang tegen kunnen houden, maar ik heb nu toch echt geboekt voor een overtocht Eemshaven – Kristiansand.

U weet het wellicht wel, van die nieuwe bootverbinding waardoor je niet meer helemaal via Duitsland moet. De nep-Harley gaat ook mee op het bootje.

Kwamen de Vikingen ooit hierheen om hun zakken te vullen, zo ga ik nu naar daar om me te verrijken. Dat geintje in Dorestad ben ik zeker niet vergeten.

Nou ja, buiten het dringen in rijen bij musea zal mijn verrijken zonder geweld verlopen. Daar zijn we nu een stuk beschaafder in geworden………. hoewel?

Mijn buit zal meer geestelijk zijn, kennis van een aantal noordelijke schilders.  

Het hoofddoel is Munch, een expressionist. Iemand die schildert hoe het van binnen voelt, in je hoofd, je stemming, blij of zo, maar toch veelal depressief.

Je weet wel die man van “De Schreeuw”. Hij hoorde de natuur in paniek gillen.

Het nieuwe Munchmuseum in Oslo staat als belangrijkste op mijn reislijst.

Onderweg doe ik de plekken aan waar Munch woonde en werkte, heb al wat voorbereidend werk gedaan en krijg ook nog een snelcursus van kenners.

Het plan is verder om vanuit Oslo naar Mora in Zweden te rijden alwaar Anders Zorn woonde, een impressionist, (geeft weer hoe de omgeving ervaren wordt), jaargetij, dagdeel. Meestal grof geschilderd, zeg maar een impressie.

Dan met de nep-Harley door naar Stockholm Het Nationaalmusee, mooi.

Een andere highlight zal de lange brug van Zweden naar Denemarken zijn.

Na aanvankelijk met wat tegenslag, een paar jaar geleden de hoogste brug van Europa te hebben bereden, zal nu de langste geslecht moeten worden. Vervolgens naar Kopenhagen en Skagen (Skagen museum). Severin Krøyer en de familie Ancher, schilders van statuur waar ik ook meer van wil weten.

Dan is het weer tijd om richting mijn eigenste Nederlandje te rijden. Ben dan altijd weer blij thuis te zijn. Voorpret is er genoeg, ik popel me rot:-)

Waarom deze noordelijke schildersroute? Dat komt door Christa Zaat, een kunstkenner pur sang die mijn hoofd op hol bracht, dank daarvoor :-).

Ik hou jullie t.z.t. graag op de hoogte van mijn avontuur bij die Vikingen.     

Tekst: Mink Out.                                   Bundel verkrijgbaar: www.conck.nl

Schilderen met woorden.   Minks wekelijkse column 18-5-2022

De avondmist versterkt langzaam zijn verstikkende greep op de uitgestrekte velden. Een trekschuit glijdt mysterieus geruisloos door rimpelloos water.   

Een met populieren bezoomde zandweg verdwijnt daar, waar een afzwakkende zon zijn trillende horizon zo vlak voor het duister zacht kust.

Kevertjes zoeken beschutting in de langzaam sluitende bloemen der waterlelies. Een wakkere kikker verorbert nog even een te traag torretje.   

Dreumesen op de oever zien met gedempte nieuwsgierigheid de zwijgende schuit traag aan zich voorbij gaan. Damp trekt vanuit de walkant het kalme water op. Even nog is de spiegeling der hoge populieren zichtbaar.           

Dreumesen duimen zichzelf in een diepe slaap. Stille trekschuitmannen worden loslippig door borrel en bier. De zon is onder. De maan zoek.

Nevel en duister hullen dit landschap in een schijnbaar peilloze leegte.

Niets meer te doen. Gestreeld door de wind ruisen de populieren zacht.

Een haas is het haasje omdat de familie vos ook nodig aan de maaltijd moet.

De rivier vindt blindelings zijn weg naar lager gelegen gebieden.

Dan, verschijnt langzaam weer het ochtendgloren. De eerste zilveren stralen strijken over dit ogenschijnlijk warm doch kil toegedekte stukje aarde.

De trekschuit glijdt weer langs. Enkel het hoofd van de stuurman en de mast pieken boven de mist uit. Een surrealistisch schouwspel door niemand gezien.

Het land ontwaakt. Een koekoek roept zijn nimmer te vergeten naam. Vissen komen boven water en plonzen speels terug. Koeien loeien, vogels fluiten.

Het melkmeisje haast zich om haar meiden snel en vakkundig te verlichten.

Kevers verlaten hun lelie. Kinderen met hun boeken naar de boerenschool.

Had even geen geschikt onderwerp vandaag dus heb ik een beetje geschilderd. Geschilderd met woorden. Ik hoop dat het jullie bevalt.

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Biljartzaal.                 Minks wekelijkse column 11-5-2022

Bij binnenkomst, net na openingstijd, lag er al een keu op onze favo biljarttafel gelijk het badlaken van een Duitse toerist op een ligstoel. Twee mannen zaten aan de bar te koffieën.

Op zeker van hen dit egoïstisch teken van ultieme bezetting.

Wij namen een ander biljart dat slechts qua situering heel ff onwennig was.  

Waar jaren geleden alleen gewone carambolebiljarts stonden waren de pool- en snookerbiljarts duidelijk in opmars. Er stonden nog maar 2 ‘ouderwetse’.

Net als onze tijdsgenoten werden het er steeds minder, tis niet anders.

Het liep aardig vol. De mannen waren in opperste concentratie bezig.

Een jonge man en vrouw plaatseerden zich aan de centrale snookertafel.

Niets om je over op te winden maar toch, haar zwarte pantalon was, zo te zien, met zorg gekozen en deed haar billen bijzonder appetijtelijk uitkomen.

Ze was gesignaleerd, maar buiten wat steelse blikken bleef het rustig.

Koffie, bier en broodjes kroket gingen rond, het was heerlijk verpozen.

De enige, enigste vrouw, die van die jonge man, kreeg het blijkbaar warm en trok haar vest uit. Een zwart bovenstukje met redelijk decolleté en blote buik werden zichtbaar. Zeg maar ff een soort S10 Eurovisie songfestival outfit.

Onrust in de biljartzaal, de zuiverheid van stoten liet plots te wensen over.

Vooral als de frisse bloem zich quasi onwetend boven het groene laken vooroverboog, maakten de steelse blikken plaats voor priemende haviksogen.

De overmacht van aandacht voor haar katachtig bewegen begon de jonge man toch wat te nerveuzen. Haar ogen fonkelden toen hij in haar oor fluisterde. Ze glimlachte en trok, tot ieders spijt, sarrend traag haar vest weer aan.

Niet lang daarna gaf hij haar, wellicht ook als egoïstisch teken der ultieme bezetting, een innige kus. Kort daarna ruimde ze het (speel)veld.

Na wat geroezemoes keerde de concentratie in de biljartzaal weer terug.

Geen onvertogen woord. Geen grensoverschrijdend gedrag. Geen gedoe.

Enkel een mooi spel tussen een vrouw en een roedel mannen, prachtig toch.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Glashelder.                          Minks wekelijkse column 4-5-2022

 “Ik heb er drie, neem er ook maar een, de doos zit nog dicht.

“Wat zijn het voor dingen dan”, vroeg ik mijn zeker niet gierige vriend, die onvermoeibaar de allerbeste koopjes weet te vinden.

“Mink, gozer, tis een elektrische raamwisser met luxe inwasser”.

“O, zoiets zoek ik dan mijn hele leven al. Eindelijk het ultiem geluk gevonden”.

“Ga nou eens met je tijd mee ouwe man. Van dit soort dingen word je blij.

Pak an, gratis en voor niks. Je ramen zullen glanzen als nooit tevoren”.

Met het pakket onder mijn arm liep ik het café binnen en voelde de ogen van menig biertjesnuttiger en wijnnipper gefixeerd op de doos met vraagteken.

Ik zette hem nonchalant op de bar en liep weg om de meningen te scherpen.

Teruggekomen stond er een kring van neuzen als gierensnavels rondom het pakket. “Daar krijg je spijt van. Veel betaald? Echt een waardeloos ding”.

“Gratis, ga toch eens met je tijd mee man. Zuigt het vuile water van je raam.

Das wel zo hygiënisch. We gaan hem zo meteen proberen. Ff de accu opladen”.

De gebruiksaanwijzing was overbodig, wij wisten het heus wel hoe het werkte.

Na veel gehannes was alles gereed. Een krakkemikkige plantensproeier met een gespannen bondvachtje er boven fungeerde als luxe inwashulpstuk.

Met een volle accu was, in optocht, het eerste vuile raam snel gevonden.

Na een veel te lange tijd van constant gesproei en intens gewas met het vervaarlijk doorbuigend ‘luxe inwashulpstuk’ kon ik naar hartelust wissen.

Aanvankelijk leek het te lukken maar het stofzuigwissertje was wel erg smal.

Meerdere keren over hetzelfde stuk gaand zette de belofte: ‘streeploos schoon’, zoals de tekst beloofde, wel in een zeer dubieus daglicht.

Datzelfde daglicht waarin een groeiende wirwar van strepen wat weg had van een mikadospel. De groeiende irritatie werd een gevaar voor mijn omgeving.

Kees kon het apparaat, voordat ik het woest tegen de grond smeet, nog net uit mijn handen trekken. “Die neem ik wel mee, jij snapt het echt niet.”

Spons en gewone wisser gepakt, flits, flat, flanderen en schoon is je glasbezit.

Kees heeft hem thuis na veel gevloek, bij het afval gegooid, dat was um!!

Een elektrische raamwisser. Tis helemaal niks. Laat dat ff glashelder zijn.

Tekst: Mink Out.        Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

65 jaar.                       Minks wekelijkse column 13-4-2022

Ieder jaar op 5 april ben ik jarig. Zolang het nog duurt dan hé.

Dus niet geheel toevallig dit jaar ook weer. Voor de 65^e keer nu. “Tik um an ouwe”, kan je nu met een gerust hart zeggen.

Had besloten er geen ruchtbaarheid aan te geven.

Een fundraising om me in het zadel te houden, een handtekeningenactie, allemaal prachtig maar nu was het wel ff welletjes met die “Minkverering”.

Had genoeg in de schijnwerpers gestaan de laatste maanden. Nu even niet!!!

Dus dit jaar geen perongelukke, en passante hint op FB om de klok te luiden.

Had er trouwens ook geen fut voor. Lag met piepende longen doodziek in bed. Neen, niet gewoon Cor. Een zware griep met lammige benen en hevige koppijn.

En dat alles vergezeld van een nieuw koudefront, sneeuw en Saharazand.

Deze natuurverschijnselen maakten dit ouder worden er zeker niet leuker op.

Ook ik takelde dus gewoon af. Krachteloos staarde ik naar mijn plafond.

Was toch in de veronderstelling uniek te zijn en de wrede gesel der aftakeling te kunnen ontlopen. Ik zou nooit ouder worden, dat vertikte ik. Jammer joh!!!

Mij was nu blijkbaar toch ook hetzelfde lot als mijn voorvaderen en moederen beschoren. Ook ik ging schijnbaar met een rotgang richting het graf.

Wel witte gympies gekocht. Niet zozeer om voor de ouderdom uit te kunnen snellen, maar de kleur geeft mijn jeugdigheidsgevoel wel een enorme boost.

Daarentegen lopen ze ook nog eens heerlijk, maar dit enorm comfort verschaffen hun zwarte alterego’s volgens mij evengoed.

Neen deze 65^e verjaardag was zeker geen explosie van optimisme. Ik werd steeds zieker en het nachtelijk gepiep van mijn longen was niet van de lucht.

De paracetamol ging er in als snoep en de hoestdrank klokte heerlijk weg.

Mijn door slaap aan elkaar plakkende wimpers kreeg ik ‘s morgens lastig open. Maar plots was hij er dan toch, de zonovergoten Kellogg’s Cornflakes ochtend.

Het leven bruiste weer in alle hevigheid door mijn aderen. Als een Phoenix herrees ik uit de as. We waren terug van weggeweest, een nieuwe ronde.

Trouwens dat niet meer hinten dat ik jarig ben doe ik echt nooit meer.

Tegen het einde van mijn verjaar-dag stelde ik beteuterd vast dat dit wel een heel erg stille verjaardag was geweest. Gelukkig hield Fieps me gezelschap;-).

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Fieps.                                            Minks wekelijkse column 6-4-2022

Na het afscheid van de laatste kat is het toch wel stil in huis.

Het meest gemiste geluid is dat van het klappend kattenluik.

Niets meer. Totdat van de week, een stiekem, traag klapje klonk.

Snel naar de keuken, niks. Later weer zo’n klapje. Een retourtje?

Een paar dagen later weer, kijken, wederom niks, zal het me wel verbeelden.

Onderuitgezakt, ontwaar ik onderaan de deurpost een kleine beweging.

Mijn blik fixeert zich. Plots priemt er een spits koppie om de hoek. Een muis! Ik besluit hem te laten begaan. Wanneer ik naar de keuken ga wordt het hem te link. Hij snelt ijllinks voor mij uit en vlucht door het kattenluik naar buiten.

De volgende nacht weer binnen. Het spoor kaaskruimels tot aan het kussen naast me op de bank is al gauw gevolgd en daar zit ‘hij’ dan, opkijkend naar mij.

Ik denk het een man is. Checken vond ik op de eerste avond niet zo passend.

Mooi beestje, met glanzende kraaloogjes en van die priemende snorhaartjes.

Schrander ook. Plots zit hij naast me op een pindaatje te knabbelen.

Niet lang erna ligt Fieps (zo noem ik hem) met zijn handjes op het bolle buikje tevreden en hevig snurkend naast me te slapen.

Heb zachtjes het licht uitgedaan en ben op kousenvoeten mijn bed ingeslopen.

Toen ik ontwaakte was Fieps verdwenen, overal gekeken maar nee hoor.

’s-Avonds na een minder stiekem, vlugger klapje van het kattenluik zat Fieps al gauw weer naast me aan een stokbroodje brie, ‘t begon te wennen.

Samen keken we kritisch tv. Elkander, af en toe, vol verbazing aanstarend.

Fieps maakt dan zo’n, begrijp-jij-dat-nou-gebaar, daarna kijken we verder.

Ja, we hebben een beetje dezelfde manier van denken, Fieps en ik.

Soms, en zeker nu met die kou buiten, blijft Fieps slapen. Dan ligt hij op het kussen naast me in het tweepersoonsbed.

Alleen dat hevige snurken, dat schiet niet op, volgens mij heeft hij apneu ook. Durf niet aan mijn dokter te vragen of er van die kleine maskertjes bestaan.

Voor je het weet denken ze dat ik gek ben en bergen ze me op in een gesticht. Dat op zich is niet zo’n groot probleem, maar hoe dan verder met mijn Fieps?

Tekst: Mink Out.                                   Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

1657 Cat Sleeping or “The Large Cat”. engraving. Cornelis de Visscher.

Tussen hoop en vrees.        Minks wekelijkse column 30-3-2022

Al 29 jaar zit ik met mijn cafeetje aan de Hoekweg.

Café de Conckelaer, bij een aantal van u misschien bekend.

Doelloos lag ze daar, in de zon bij het water, ik zag het met lede ogen aan. Kon haar niet bereiken. So close and yet so far away.

Wellicht denkt u dat het hier gaat om een niet te krijgen liefde, nou nee.

Of eigenlijk ook weer wel. Niet in de gedaante van een prachtige vrouw maar gewoon, een dikke plaat beton vlak voor de deur van het café, ff oversteken.

Mijn vurige wens was om de plaat als terras te mogen gebruiken, maar steeds weer kreeg ik nul op rekest. De ene keer was het een ambtenaar die zei dat hij de baas was en er niks in zag. De andere keer was het weer een regel van de gemeente, er zat een weg tussen en dat was geenszins verantwoord.

Plotseling na 26 jaar was daar een kleine kans. Een ambtenaar deelde mij mee dat het een fietsroute was en de max snelheid 30 KM, dus wel oversteekbaar.

Met de uitbreiding van de coronaterrassen was daar eindelijk een goede kans.

Drie instanties gingen zich er over buigen en na veel hopen was het ei gelegd, of toch weer niet. Neen, er was weer iemand die ook nog even moest keuren.

Toch, na lange tijd van hopen kreeg ik eindelijk toestemming voor het terras.

Slechts voor de tijd van corona. Ik hoopte op langer maar dit was een begin.

Er moest wel een hek omheen voor de veiligheid, logisch. De investering was niet mis, maar met een aantal jaren zou het vast wel lukken.

In het contract zaten een hoop eisen. Er was geen overleg mogelijk en nee zeggen zou wellicht dit kleine sprankje hoop rücksichtslos teniet doen.

Met man en macht de boel er bij gezet. Jarenlange algenaanslag met de hogedrukreiniger weggespoten, de boel knapte zienderogen op. De rotte kies bij de Geestbrug was eindelijk verdwenen. Een groot feest. Het uitzicht voor de omwonenden was top. Bezoekers namen een hapje en drankje aan het water zonder overlast. “Typical Dutch” spraken Amerikaanse toeristen.

Maar nu, na twee jaar aan een zijden draad te hebben gehangen, moet het terras als het doorgaat op korte termijn weg van de Provincie Zuid Holland. Bent u het daar niet mee eens klik dan op de link en teken de petitie:

https://petities.nl/petitions/red-het-conckelaerterras?locale=nl

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl