Begin bij jezelf. Minks wekelijkse column 25-6-2025
Nou kijk dat die Trump een ongeleid projectiel is hoef ik niemand te vertellen. Maar het comes with the job dat hij ook een arsenaal van projectielen onder zijn beheer heeft, veel daarvan zijn weer wel geleid, gelukkig, of ongelukkig.
In ieder geval is het rijk van het kwaad terecht gestraft, of onterecht.
Ze zouden met een atoombom bezig zijn. Wat we daarvan weten is dat ze nog niet zo ver waren en als ze hem eenmaal zouden hebben is dat dan voor de aanval of de verdediging. Als je zo’n ding gooit krijg je er zelf tig terug toch.
Nou ja, die ‘As van het kwaad’ staat weer op achterstand, of toch weer niet?
Dat Israël zich nu opwerpt als de redder van de vrije wereld is minstens iets waarbij ik mezelf toch wel achter de oren krab. Oké, hun vrije wereld zeker?
Ik volg “De toestand in de wereld” op verschillende media, en zie dan sprekers met zin of onzin. Ik probeer er chocola van te maken, maar heb geen flauw idee welke ingrediënten er nodig zijn om de pure waarheid te vinden.
Aan de bar komen we er na een goede discussie telkens weer achter dat we er het fijne niet van weten, onwetend zijn zeg maar ff, das een hele lastige.
En tegelijkertijd is onwetendheid ook het wapen van leiders om het volk te laten geloven wat hen het beste uitkomt. En dat gebeurt volgens mij niet alleen in China of Rusland, maar ook net zo goed hier in het westen.
1 ding weet ik wel, verdiep je in de materie en probeer een soort van algeheel
overzicht te houden, zeg maar een (Apache) helicopterview, populair gezegd.
Praat niet vooringenomen, blijf kritisch en ga niet alleen maar voor eigen stal.
Dat zit mij het meeste dwars. Dat rücksichtslos denken vanuit je eigen kant, de kant waar je sympathieën liggen. Met die eenzijdigheid zie je het probleem door een flinke roze bril en knijp je, wanneer nodig, een oogje dicht voor de wantoestanden van je eigen clubje. Om vervolgens brullend en eenzijdig die visie aan je omgeving op te dringen. Om de goede vrede te bewaren heb je dan de slijmerds en zwijgers. Ik probeer met dit verhaal een boodschap over te brengen om juist een gewogen mening te hebben en vooral humaan te blijven.
Langs de zijlijn lanterfantend kan ik natuurlijk makkelijk lullen, maar dat geeft me wel een betere kans om dit soort zaken van twee kanten te bekijken.
Ik probeer hier gewoon een heel klein steentje bij te dragen om deze wereld, nog een beetje heel te houden. Aan die grote globale ruzie gaan we als kleine schakeltjes waarschijnlijk weinig doen. Laten we gewoon bij onszelf beginnen.
Er schijnen mannen en wellicht ook wel vrouwen te bestaan met tal van ondeugende fantasieën over het schattig kamermeisje.
Ik, ik ben een uitzondering van puur goud. In mijn hoofd geen dwaalgedachtes van dien aard. De zuiverheid van geest is voor mij een groot goed dat ik te vuur en te zwaard zal verdedigen. U moet mij op mijn woord geloven. Laten we zeggen dat ik redelijk voor mezelf in sta, echt!
Nou gebeurde het mij eens tijdens één van mijn legendarische motorreizen, dat ik een lekker hotel geboekt had met alles er op en er aan, zeer luxueus.
Kost een paar centen, maar als je zo alleen op vakantie gaat en je zit op een kamertje 3 hoog achter, met zicht op niks voor weinig, ben je snel eenzaam.
Kijk, die weelde zorgt ervoor dat de vakantievrolijkheid zoveel mogelijk blijft.
Wanneer ik dan toch de Koning van Saoedi Arabië uithang wil ik ook ontbijt op de kamer natuurlijk. Dat geschraap in die altijd lege roereischaal vind ik niks.
En tijdens het ontbijt naar echtparen kijken, die elkaar na 2 weken “vrij” nog steeds niks te vertellen hebben, komt mijn vakantiegevoel ook niet ten goede.
Enfin, om dit verhaal te kunnen vervolgen zal ik u een delicate ontboezeming moeten doen. Zeg maar ff dat ik u een goed bewaard bedgeheim ga onthullen.
Jawel, om dit relaas af te maken moet ik zowaar gewoon met de billen bloot.
Het is namelijk zo dat ik in bed uitsluitend gekleed ben in een T-shirt en verder helemaal niks. Bottomless zeg maar. Dus ook tijdens deze vakantie in bed een beetje van het vrijheidsgevoel der naturist maar dan voor de helft.
Een klop op de deur, ik schrik wakker. De veel te kleine ochtendjas was geen oplossing. Slaapdronken doe ik de deur op een kier en houd het tochtgordijn gesloten. Om een schok bij het kamermeisje te voorkomen zeg ik licht paniekerig, vanachter het gordijn, “maar ik heb geen ondergoed aan”. Had beter zoiets kunnen zeggen zo van: “ik ben nog niet gekleed” maar het was er al uit. Meteen kreeg ik als repliek: “ja, maar dáár kom ik niet voor”. “Neen dat weet ik ook wel, ik stap wel even de badkamer in dan kan u het wagentje naar binnen rijden”.Eind goed al goed, dacht ik en wellicht denkt ú dat nu ook.
Ware het niet dat ik een uur later een mail ontving met de boodschap dat ik bij het openen van de deur wel gepaste kleding diende te dragen. En nog wat woorden over mijn privacy en de veiligheid van het personeel waarborgen.
Ze heeft nog geen teen gezien. Schattig kamermeisje in overspannen tijden.
Om dit stukje te schrijven zit ik hier met mijn maillijst, die dienst doet als leidraad voor een tandenknarsend verhaal.
Onlangs een berg dingen tegelijk online besteld, kwam zo uit.
Een totale opsomming zou langdradig zijn, dus zal ik me enkel en alleen toespitsen op de goederen waar dit tenenkrommend relaas om draait.
Als daar was een nieuwe mopsteel. Had twee niet goedkope dweilmoppen besteld en binnengekregen, maar die bleken niet op de oude steel te passen.
Kon ze retourneren of een nieuwe steel bestellen (de oude was uit de handel).
Daarnaast ook een berg theedoeken, deze ook voor een substantieel bedrag.
En dan was daar nog een bonnenprinter compleet met passende bonrollen die anderen er ook altijd bij bestelden, volgens de site die mij had binnengeharkt.
Na alles te hebben besteld brak er een spannende tijd aan zult u begrijpen, namelijk het Russisch roulette van het wel of niet ontvangen der pakketten.
De printer zou ik na 2 dagen binnen hebben, duurde een dag langer, allang blij.
De theedoeken hadden op een ander adres bezorgd moeten worden. Na een week een mail dat ze bij het café afgegeven waren aan meneer R. Ruben.
De beste man ken ik niet, laat staan dat hij mij de doeken overhandigd heeft.
Met mijn semi-autistische inslag was dit voer voor mild vloeken en veel onrust.
De printerbonnen lieten ook op zich wachten, ondanks dat de mail aangaf dat ik ze af kon halen gaven ze bij tabaksshop Ahmed aan ze nog niet te hebben.
Bij de mopsteel zat er schot in, kon hem halen. Jammer, wederom tevergeefs.
Enkele dagen later twee berichten dat de mopsteel en de bonnen nu echt binnen waren. Het regende en de NS was in staking. Gezien de te verwachte drukte maar met de motor. Nou, u raadt het al: nat tot op mijn kloten kwam ik mét donderwolk maar zonder printerrollen en mopsteel in het café aan.
Ondanks een berg opgedrongen ‘handige’ apps van Post.nl, DHL, Budbee, GLS, en Fedex kwam ik er niet achter hoe het zat met mijn missende orders.
Bij het eindelijk gevonden telefoonnummer kreeg ik een gespreksrobot die me 5 x verzocht om de vraag op een andere manier te stellen, ik werd woest.
Met de app kwam ik dezelfde robot tegen, ook hij begreep me telkens niet.
In de apps aangegeven vaste afhaaladressen bleken ook totaal niet nuttig.
We zijn nu 3 weken onderweg met deze ellende. Na veel tijd en ergernis is alles geregeld…….. Behalve de theedoeken. De pakketpaniek is nog niet voorbij.
Niemand in de klas had een bril, hij wel, met van die dikke glazen.
Niemand in de klas had een leren aktetas met gespen, hij wel.
Niemand in de klas was slecht in sporten, hij natuurlijk weer wel.
Niemand in de klas werd overgeslagen voor een team, hij wel.
Iedere jongen uit zijn klas werd wel door een meisje leuk gevonden, hij niet.
Iedere jongen uit zijn klas mocht op het schoolkamp meehelpen bouwen aan de boomhut, hij niet. Stiekem noemde de anderen hem denigrerend: klassekneus.
Ze vergaten hem, hadden in al hun plezier geen oog voor zijn eenzaamheid.
Zo werd hij meer en meer een loner, liep alleen naar huis en zonderde zich af.
Zijn ouders vroegen hem wel eens hoe het op school ging met zijn klasgenoten en zo, maar dan wuifde hij het onderwerp weg met een: “Ja gaat wel best zo”.
Woensdagmiddag was zijn fijnste tijd van de week, terwijl de andere klassekinderen dingen onder elkaar deden ging hij naar de muziekschool.
Hij speelde cello, al van ienieminie kleins af aan had hij de liefde voor dit instrument opgevat. Hij repeteerde vaak en graag. Hij legde er alles in.
Als klasse-buitenbeentje had hij tijd zat om dit strijkinstrument te bespelen.
Door de jaren heen werd de klassekneus zowaar een talentje op zijn cello.
De cello werd zijn grote vriend, welke hem zijn stil verdriet deed vergeten.
De basisschool liep ten einde, hopelijk werden de tijden voor hem nu beter.
Op het afscheidsavondje deden alle kinderen iets waar ze goed in waren. Eigenlijk niets bijzonders. Ouders kauwden zich quasi geïnteresseerd door de avond heen. Behalve de ouders wiens kind de ‘beurt’ had. Deze veerden op en keken trots om zich heen, tevergeefs op zoek naar een glimp van bewondering. Ook de kinderen dachten bijzonder te zijn, maar dit bleek helaas ijdele hoop.
En toen was hij. De klas had schamper lachend naar zijn ‘rare’ koffer gekeken.
Onzeker om zich heen kijkend nam hij plaats op het gymzaalpodium, klemde het instrument tussen zijn benen en tegen zijn borst. Hij sloot zijn ogen en zette aan, de vibratie resoneerde door zijn lichaam, hij leek in trance te zijn, werd gedragen door zijn muziek. Het schuchtere jochie veranderde in een virtuoos. Hij versmolt met zijn grote vriend, ze speelden de sterren van de hemel. Monden vielen open, de andere kinderen keken niet begrijpend op, alle ouders werden plots wakker. Het applaus klonk in zijn bed nog lang na. Hij sliep glimlachend in. Tegenwoordig speelt hij als solocellist in concertzalen rond de wereld. Als klasgenoten hem op tv een staande ovatie in ontvangst zien nemen kijkt hij, al buigend, triomfantelijk in de camera, die klassekneus.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
S.d. Cello Player. Judith Leyster (North Netherlandish painter) 1609 – 1660
Ja, eens op snelweg moet je toch een keer tanken nietwaar.
En wat doe je dan: je neemt een bamihap, een roze koek, melkie, Cola Zero en een bakkie cappuccino. Het kost een godsvermogen.
Das natuurlijk niet zo gek, want alsof rupsje-nooit-genoeg, lees de Staat, nog niet al zat geld van auto’s en benzine binnenharkt, wil ze ook nog eens flink verdienen aan het verpachten van de plek voor het tankstation.
Tis net als bij het café. Je kan wel klagen over de prijs van het ijskoude biertje, maar die moeten wel de kosten van de gehele exploitatie opleveren.
Nou ja, ga aan een picknicktafel zitten, zo’n bamihapje vind ik zalig, dus samen
met het minipakje melk, nog halfvol ook, is dit tussendoorsnackje zo weg.
Het bakkie cappuccino en de roze koek besluit ik al rijdend te nuttigen.
Er zit zo’n gat in het dashboard, moderne mensen zeggen cupholder, ik niet.
Zet hem dus in dat gat en dan de suiker er in, maar ja, er zit zo’n strak anti-lekdekseltje op. Tijdens het rijden zo’n deksel er af krijgen is geen sinecure, zeg maar een klote klusje, hetgeen mij en de anderen in levensgevaar brengt.
Maar weer van de snelweg af, suiker er in. Met het wel erg dunne en smalle roerstokje koffie en suiker mengen is net zo’n karwei als het deksel lichten.
Roer je rot zullen we maar zeggen. De beloofde gelukzalige koffietijd had, door deksel en roerstok, plaats gemaakt voor een intensief prutskwartiertje.
Even later zat ik met de vlam in de pijp en een roze koek door het kleine gaatje in het deksel, alsnog gelukzalig aan mijn cappuccino te lurken.
Hapje zoete koek en een slokje, ondanks het driftig roeren, bittere koffie.
Achteraf nog niet eens een gekke combi, suste ik mezelf tot tevredenheid.
In een paar teugen was de koffie op. Nu alleen het schuim nog dat zich, ook met optimale zuigkracht, lastig door de kleine deksel-doorgang liet zuigen.
Een 2e keer stoppen werd me toch wat al te gortig dus trok ik de barrière, tussen mond en het melkschuim, met mijn tanden van de beker af.
Fel plat Haags pratend maar weer een afslag genomen. Een T-shirt afdeppen met 120 km per uur is ook niet echt bevorderlijk voor de verkeersveiligheid.
Neen, dit mobiele koffieritueel wordt overduidelijk nooit meer ‘my cup of tea’.
Nou frequenteer ik vaak mijn geliefde Florencia voor mijn verlaat ontbijt.
Tot mijn schrik hadden ook daar de wiebelroerstokjes de macht gegrepen.
De dag erna lagen ze opvallend snel in de afvalbak. We roeren daar ons bakkie troost gewoon weer met een gespierde ijslolliestok, dat ontroert enorm.
Laatst sprak iemand aan de bar over een heuse knuffelpoes.
Ik spitste mijn oren, ben verzot op knuffelen en op poezen.
Neen, het betrof hier geen spetterend happy end verhaal.
Het ging dus niet over dat wat de mensheid doet voortbestaan.
Het verhaal handelde over een bloedserieuze knuffelpoes met een missie.
Er was een poosje geleden dementie bij zijn vader vastgesteld. De pijn werd “verzacht” omdat het proces zich bij hem in een zeer rap tempo voltrok.
Voordat ze het beseften had vaders tanende geest afscheid genomen.
Al wat restte was zijn verschijning, maar hij was er duidelijk niet meer bij.
Ja, als omgeving heb je nog regelmatig valse hoop, omdat je elk grassprietje dat tegen de voorspelde wind inwaait, driftig verheft als een verbetering.
Bij Den Ouden Neel begon dat ooit met het niet meer kunnen bedienen van het Nespressoapparaat. Wat is er nou makkelijker dan dat zou je zeggen. Toen ze, na verloop van tijd, in een overvolle HEMA, luidkeels ‘In een rijtuigje’ zong en als een diva de mensen met glazige ogen aankeek al was het geen winkel- maar haar operapubliek, viel ook bij mij het allerlaatste kwartje.
Ze zat echt gevangen in haar eigen bubbeltje en zou er nooit meer uitkomen.
We gaven haar uiteraard nog steeds alle liefde. Had wel het gevoel dat we op die manier zo af en toe toch nog wel een beetje in haar bubbel doordrongen.
Nou ja, om op die knuffelpoes terug te komen: das een mechanische poes die miauwt, beweegt en geaaid wil worden, speciaal voor demente bejaarden.
In de familie van mijn barhangster was daar toch een soort van discussietje geweest tussen de voor- en tegenstanders van het ‘vader in de maling nemen met een neppoes’. De ‘Voors’ wonnen en de neppoes werd realiteit.
Mooi in dit verhaal is dat vader zich maar al te graag in de maling liet nemen.
Hij werd dolverliefd op die interactieve poes. Hij bouwde met dat ‘ding’ een band op en het gaf nog aanleiding tot gesprek ook, eigenlijk wel goed toch?
De ‘Tegens’ likken hun wonden en geven toe dat het toch niet zo’n heel slecht idee was. Die neppoes maakt veel overuren en wordt bijkant doodgeknuffeld.
Ik vond het toen, voor Den Ouden Neel, niks. Wij hebben het niet gedaan, voelde niet goed. Beetje respectloos, maar ja, als het helpt, waarom dan niet. Zo’n knuffelpoes kost € 140. En je kan meteen minder op bezoek, snappie;-).
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
1876 Das Kätzchen (Old Man’s Treasure). Karl Gussow.
Toen ik laatst op het toilet van vrienden de krieltjes aan het afgieten was hoorde ik plots vogeltjes fluiten. Het had op deze manier iets weg van wildplassen in een natuurreservaat of zo.
Het fluitconcert kwam uit een klein kastje (Temu natuurlijk;-). Om dit te fabriceren waren wellicht 4 zwembaden met water gebruikt, dus kwam het niet echt ten goede van dat waar het naar klonk: ongerepte natuur.
Het paste perfect in de Conckelaer cafétoiletten, dus prevaleerde de liefde voor mijn horecabedrijf weer eens boven die voor het behoud van de natuur.
Bert Bril kwam na een wc bezoek op mij af lopen en sprak: “Ik word gek van die flierefluiters terwijl ik sta te pissen”. “Vind je het niet leuk”? vroeg ik.
“Neen, ik word er tureluurs van”. “Dan mag jij aan de linker kant gaan staan”. “Hoezo?” vroeg hij onnozel. “Nou, daar staan alle zeikers die niks leuk vinden”. sprak ik quasi serieus. Hij keek me aan met zo’n zigzag mondje en bestelde maar een pilsje. Er was weer ff een lichte en vermakelijke reuring geweest.
Op een feestje in de partyruimte houd ik vanaf mijn discobordes alles in de gaten. Ik taxeer mensen en naar gelang de avond verstrijkt probeer ik te kijken of ik het aan het juiste eind heb. Er stond er 1 bij met te veel eisen.
Het bloed onder mijn nagels weghalend door telkens, bij een volle dansvloer, haar narcistennummers aan te vragen waardoor de vloer leeg zou lopen.
Kostte wat moeite om ook haar discipelen af te poeieren, maar ik redde het.
En toen scheen, volgens haar, een discolicht “enorm” hinderlijk in haar ogen.
Met driftig wijzen en nekkensnijbewegingen probeerde ze me ertoe te bewegen het strijklicht, dat zeker geen verblindend effect heeft, te doven.
Mijn maat was vol, ik zette de muziek uit en had door de plotselinge stilte de volle aandacht. In plat Haags vroeg ik door de microfoon of ze een probleem had. “Jazeker, dat té felle licht schijnt constant knap irritant in mijn ogen”.
Ook bij dit mens pareerde ik: ”Dan mag u aan de linker kant gaan staan bij de andere zeikers”. Het was er uit voor ik er erg in had en ik vreesde afkeuring. Neen hoor: gelach, applaus en zelfs enkele thumbs up, vielen mij te beurt.
Blijkbaar hadden meer mensen haar vergaande ego-eisen opgemerkt.
Heb het links-rechts nummer van de Snollebollekes maar meteen ff ingezet.
Ze trok eerst ook een flink zigzag mondje, maar deed daarna toch vrolijk mee.
Had nog wat over links-recht politiek, maar er is helaas geen ruimte meer;-).
Hoewel het nog lang niet klaar is gaat deze column over een mensenleven. Ik kreeg zowaar een heus levensboek in handen.
Veel mensen schijnen, met zicht op de haven, zoiets te willen maken, wellicht om niet te snel te zijn vergeten. Of voor het nageslacht, zo van: zo heb ik het gedaan. Ook een goede reden toch, lijkt mij.
Hoe het ook zij, ik ben aan het boek begonnen en las het in 5 ‘adems’ uit.
De man wiens leven beschreven wordt heet John Winkel. Werd in 1933 te Den Haag geboren, lekker gewoon in de Hendrik Zwaardecroon (straat). Het was het 1e wat mij aansprak, een leven in de stad die ik herken als de mijne, das lekker lezen, al die herkenningspunten. Maar dan ff voordat ik er rondliep.
John maakte heel wat mee, zeker in zijn jongensjaren met de oorlog en zo.
Zo kreeg Jonge John de hongerwinter om zijn oren. Je kent de zwart/wit beelden wellicht. Hij was zo’n kind die de soepgamellen leegschraapte, met van die spillepootjes, uitgemergeld zonder schoenen. Hij overleefde: mazzel.
Ook maakte hij als jongetje het bombardement op het Bezuidenhout mee, hij woonde er immers. De grond en huizen schudden. Hij liep er en was doodsbang. Zijn straat lag net buiten het zwaarst getroffen gebied, maar toch werden ook zij ondergebracht bij boeren ergens achter Leidschendam.
Buiten veiligheid was daar ook eten, weer had onze Jonge John mazzel.
Hij groeide op en werd, net als zijn vader, kleermaker en een verdomd goeie.
Wat ik niet écht storend, maar ook weer niet zo mooi vond in het boek waren de verwijzingen, zo van: daar kom ik in het hoofdstuk “Mijn ouders” op terug.
Het waren er best wel wat en haalden de focus er bij mij een beetje af.
Maar wat verwacht je van een kleermaker die het moet hebben van precisie.
Zo’n man is heel zijn leven punctueel, dus denk je dan met dat boek van niet.
Voor de rest leek het leven van John wel op dat van een gemiddeld mens.
Ware het niet dat ‘Winkel’ een Joodse naam is en dat bracht onvermijdelijk consequenties. De vader van John hield zich schuil in de luwte van het huis. John’s moeder was niet Joods, dus de kinderen waren safe. Ondanks de Jodenvervolging kwam het gezin zonder kleerscheuren de oorlog door, mazzel. Maar toch, van de hele familie Winkel werden maar liefst 46 personen door de nazi’s gedood. Zo’n Levensboek, daar word je soms heel erg stil van.
Oude John, tis een mooi boek. Heb het met veel interesse gelezen, bedankt.
Ik ben een beetje een rare eend in mijn familie, ik doe dingen die de meesten van mijn bloedverwanten gewoon niet doen.
Volgens mij vinden ze het geen echt probleem. En als dat wel zo zou zijn, dan weten ze het verdomd handig te verbergen.
Zo luister ik graag naar klassieke muziek, ook wel naar andere soorten hoor. Van Mahler tot Hazes, waar Hazes dan wel onder aan de schuifladder staat.
Doet me denken dat ik ooit een vleugel, ja zo’n grote piano, bij het Venduhuis had gekocht. Met een karretje over straat naar de Breedstraat met als enige lastig te nemen hordes de tramrails in de Torenstraat, tis goed gekomen.
Met mij als trotse bezitter zou de buurman van boven, een ex-salonpianist op de Holland-Amerikalijn, wat licht klassiek en popmuziek komen spelen.
Na twee stukken vroeg Broer Ger of hij niet ff Andre Hazes kon doen. Het werd best een hele gezellige avond, maar de buurman was redelijk snel klaar.
Het moet wel passen natuurlijk. Een andere rare neiging van mij is het lezen van boeken, vindt mijn familie ook best, maar zij doen het haast niet.
Zeker niet de boeken die ik lees. Ik kies vaak moeilijke boeken met voeding voor de geest. Wanneer de keuze is gevallen laat ik ze niet meer vallen.
Zo was het onlangs Angela, een boek over de ex-bondskanselier van Duitsland.
Lastig doorheen te komen, maar ik had me voorgenomen: Wir schaffen das.
Zo las ik ook de verzamelde werken van Kafka, puur omdat ik wilde begrijpen waarom men daar zo mee dweept en wat het nou eigenlijk allemaal inhoudt.
Nou het klopte, het gaat over de ondoordringbaarheid van systemen zoals het recht, je komt er niet bij, uit en doorheen. Dit geldt trouwens ook voor het 1000 blz. tellende boek zelf. Ik heb het volbracht, maar vraag me niet hoe.
Wel heb ik mijn doel bereikt, ik snap nu echt wat men bedoelt met Kafkaësk.
Nog wat moeilijke boeken “in progress”: De verzamelde brieven van Vincent van Gogh. 7 delen in een prachtige doos, ben tot het eerste deel van boek 1 gekomen, ga nog wel een keer verder als ik niet meer kan werken denk ik.
Verzamelde werken van Gerard van het Reve. Ook een berg delen, blijf in het eerste boek hangen, maar wil ze toch gewoon helemaal uit hebben.
Wel veel boeken van Emile Zola gelezen en meerdere uit de tijd van de Belle Epoque, ook redelijk moeilijk, maar het sluit mooi aan bij mijn kunstinteresse. Probeer moeilijke boeken te ontwijken, maar eenmaal gestart moeten ze uit. Er zijn er die kappen met zo’n boek, maar das mijn semi-autistische eer te na.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Gustav Klimt, Schubert am Klavier (Schubert at the Piano) 1899, (Destroyed 1945).
Nou, deze week mag er zijn, of eigenlijk liever helemaal niet.
De begrafenissen vliegen me om de oren of het niets is.
Oude klant en buurman Ton. Nieuwe buurman naast de Conck, Nog niet eens op een overlijdensbare leeftijd. Niets aan de hand, ineens weg. Zo zit je aan de vergadering van de VVE en zo is het gedaan.
M’n zwager heeft, met veel tegenzin, ook het aardse voor het eeuwige geruild.
Dan Bert, een gozah die ik al vanuit mijn jeugd kende, kort ziekbed, klaar.
Gewoon vier in 1 week, en dan zo rond de Pasen, je zou er bang van worden.
Nou ben ik niet zo bang uitgevallen en zit ik zo langzamerhand wel in de hoek waar met enige regelmaat dit soort klappen vallen, maar vier in 1 week geeft wel stof tot overpeinzing. Het leek te wennen, maar dit was wel wat veel?
Als de ooievaar langskomt is het (meestal;-) feest, maar de onherroepelijke consequentie daarvan is dat Magere Hein je vroeg of laat weer op komt halen.
Het leven is een lening, je krijgt het en het wordt je ook weer ontnomen. Logisch natuurlijk, je raakt dierbare kwijt en dat doet pijn.
Het ís ook een sof dat het leven stopt. Hierin zijn we weerloos, das ff wennen.
Ik ben het ook niet eens met dit systeem, maar je doet er helemaal niets aan.
Het hoort er gewoon bij. Je moet er in godsnaam maar gewoon in berusten.
En dan alsnog die Paus ook, 1e Paas was hij er nog en de 2e Paas was hij klaar.
Vond het trouwens een tragische vertoning dat men zo’n zwaar zieke man nog een beetje over een plein in de rondte rijdt. Kan dat echt niet bevatten.
En dan die huilende mensen. Wellicht zult u mij een ongevoelige man vinden, maar waarom huilen, huilen voor het gemis van iemand die je denkt te kennen?
Begrijp me niet verkeerd, ik had wel wat met die man. Ik ben een heiden of woke gezegd een atheïst, maar volgens mijn cafébazen-inschattingsvermogen was het een aimabel mens. Deed echt zijn best er wat van te maken leek mij. Ok een beetje conservatief wat betreft LHBT enz. en levensbeëindiging en zo, maar bij die onderwerpen is het kerkelijk ijs nou eenmaal lastig te breken.
Ik denk wel dat hij een 1e barstje in dit steenkoude ijs heeft aangebracht.
En dan ook dat er hele volksstammen voor hem gaan bidden, waarom?
In de hemel komt zo’n Paus op zeker, daar hoeft men niet voor te bidden.
Zijn strijd is gestreden. Hij is er geweest. Wellicht kan hij nog een goed woordje doen voor die andere vier hierboven beschreven, dat zou fijn zijn.
Dit stukje is niet bedoeld om mensen te beledigen, tis gewoon mijn mening.
Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
S.d. Episode uit het leven van Sint Franciscus van Assisi: De prediking tot de vogels. Giotto (ca. 1266-1337).
