Prachtige herfst                 Minks wekelijkse column 21-10-2020

Tijdens een wandeling over mijn landerijen kwam ik er met enige trots achter dat mijn puberende eikenboom voor het eerst zijn zaden op Gods akkers (mijn tuin) had laten vallen.

Dit heuglijk gebeuren bewijst dat hij het goed naar zijn zin heeft op deze door mij opgedrongen plek onder de zon.

Ik hoef u natuurlijk ook niet te vertellen dat deze vallende eikels verder aangeven dat we dik in de herfst zitten.

Het belooft een guur najaar te worden, zeker omdat die lastige kostganger ‘Cor’, niet zonder slag of stoot af zal taaien.

En dan zondag ook nog eens de klok een uur verzetten, ja dan valt het duister pas echt over ons koude kikkerlandje, wat een setting.

Mijn café voor de tweede keer verplicht dicht is niet niks. Er zijn wel uitkeringen en subsidies, maar die dekken de schade bij lange na niet. Langzaam glij ik weer weg in een onzeker moeras van rode cijfers.

Was er voor ‘Cor’ tot mijn grote vreugde net uit gekropen.

We gaan het niet alsnog meemaken dat het slik zich rond mijn laatste plukje hoofdhaar zal sluiten, met als finaal levensteken een paar uiteenspattende luchtbelletjes aan het oppervlak, plop…..plop……klaar.

Daar zit ik dan, plots zeeën van tijd. Door mijn wankel bestaansrecht voelt het verre als vakantie. Toch probeer ik, zo goed en zo slecht als het kan, van die vrije dagen te genieten. Het meeste is gedaan, mijn huis spik en span, de onlineshop een feit en als alles volgens plan verloopt komt per één december zowaar mijn eerste bundel uit.

Wie had dat ooit kunnen denken, mijn eigenste boek, zonder ‘Cor’ had het minstens nog wel een jaar langer geduurd. Meester Monster van de lagere school zal zich in zijn graf omdraaien en apetrots zijn.

Neen we knokken onverschrokken verder. Drie dagen in de week vrij is eigenlijk wel luxe en die andere vier dagen houden we de satélijn gespannen. Dat brengt toch ook geld op en houdt me van de straat.

Zeiken helpt niet. Zoals Barry Stevens sprak: “gewoon door gaan”. Buiten striemt de regen het raam. Binnen heb ik met koffie, koek, een muziekje en spinnende poezen op mijn bureau relaxed dit verhaal geschreven. Het wordt een prachtige herfst ………. toch???

Tekst: Mink Out.   Voor 1 december de bundel.   

Rutte is de schuld!              Minks wekelijkse column 14-10-2020

Mooie titel toch, je weet meteen waar je aan toe bent, dus mag je Mark dan klik je deze column subiet naar het hiernamaals.

Of is het wellicht een foefje om de Markhaters uit hun veilige bubbel te lokken en ze een ander inzicht te bieden.

Ik ben van huis uit geen VVD’er. Meer een arbeidersjongen, wiens vader in de bouwerij werkte en wiens moeder huisvrouw was.

Den Ouden Neel deed ‘werkhuisjes’ dus hield, tegen de klippen op, ‘mevrouw’ haar reputatie als propere dame hoog.

Kostenstijgingen tijdens Rutte hebben de lagere inkomensknakkers flink op kosten gejaagd, daarvoor zou ook ik hem kunnen haten.

Maar ja, het blijft keihard zakendoen, om het huishoudboekje van de bv Nederland sluitend te houden. ‘t Verhaal van zachte heelmeesters kunnen we daarbij niet gebruiken en bij ‘Cor’ al helemaal niet.

We hebben een crisismanager nodig en dat is waar Rutte goed in is!!!

Handen vol om Nederland door deze tijd heen te loodsen, raast de pers over je heen, daarna gaat de kamer, met de verkiezingen voor de deur, er ook nog iets van vinden, en last but not least de bevolking.

Ik had allang gezegd: “val maar dood”, hetgeen in de context van ‘Cor’ helaas nog niet eens zo heel erg veel van de waarheid afwijkt.

Ik zag hem zo achter die lessenaar staan en dacht: er is gewoon een masochist die deze pijn wil verdragen. De gesel daalt keer op keer neer en hij, hij schudt zijn hoofd, telt de slagen en roept om meer.

Kijk, nou ben ik wel een horecajongen die zwaar gebukt gaat onder het juk van ‘Cor’, maar we moeten toch af van ‘hij doet het fout’. ‘Waarom ikke en niet hunnie’ als het gaat over bedrijfstakken die zwaarder de lul zijn dan anderen. Daar zullen redenen voor zijn, daar denken allerlei experts over na. We moeten weer naar het oude normaal en dat vraagt offers. Mensen raken werk, bedrijf en weet ik veel wat nog meer kwijt, ja die dingen gebeuren nou eenmaal als er echt stront aan de knikker is. Dat is WAARDELOOS, maar niet de schuld van Mark Rutte, die heeft ‘Cor’ echt niet op ons af gestuurd.

Weet dat niet iedereen mijn mening deelt, dat mag, tis een vrij land.

Tekst: Mink Out.        Voor 1 dec. de bundel.

Nelis.                          Minks wekelijkse column 23-9-2020

Ineens zat hij op mijn terras, Nelis, ken hem van vroeger.

“Van de week vrijgelaten, 2 jaar is niet niks, ben blut, heb dorst en honger, dacht die Mink met dat café laat me niet steunen”.

“Drink en eet op mijn kosten en daarna wegwezen Nelis, tis hier niks voor jou gozah, hele andere wereld”.

“Deal Mink, ik wist dat ik op je kon rekenen, ouwe gabber”. “Ja, ja”.

De drie stoks saté met patat was rap op. Of hij ternauwernood een voettocht door de verzengende hitte van de Sahel had overleefd klokte hij in een keer het mannenglas Weizenbier naar binnen.

Met de rug van zijn hand veegde hij zijn mond af en liet een boer. “Ahhhhhh, wat heb ik dat gemist, kan er nóg ééntje af Mink, dan ben ik weg, heb een afspraak, lekker wijf, van zo’n onlinedatingsite”.

“Moet jij óók doen, als je elkaar leuk vindt is het een match en kan je chatten, zo heb ik voor vanavond een date met een danseres, wel wat pronkziek met haar lichaam, een slecht teken? We zien wel”.

“Nou ja Nelis, jij had altijd al mazzel in de liefde dus het zal nu ook wel weer lukken met de lucky lips van je”.

“Gister met een andere match naar het strand geweest, leuk, ze wilde nog een keer uit eten, heb maar gezegd dat ik er niet aan toe was.

Zat met mijn gedachten steeds bij die van vanavond, met haar had ik meteen een klik, honderduit babbelen, en lachen, dezelfde humor, met een beetje mazzel hoef ik vanavond geen slaapplaats te regelen en heb ik morgen ontbijt op haar bed”.

“Wil mijn leven weer opbouwen, en nu goed, daar heb ik een vrouw voor nodig die me een beetje in toom houdt, anders zit ik zo weer vast.

“O ja, nog even een vraagje: morgen krijg ik een voorschot van de sociale dienst, kan je me voor vanavond ff een meiertje lenen”.

“Hier heb je 50 en dan vind ik het echt mooi geweest Nelis”.

Hij pakte het gretig aan en bezwoer me ‘op zijn kinderen’ dat ik het morgen terug kreeg, hij ging en ik wist dat ik hem voorlopig niet meer terug zou zien, wij waren nooit zo’n echte match maar hij had honger, dorst en heeft mij ook wel eens gematst, t’ was hem gegund die Nelis.

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Mijn stad.                            Minks wekelijkse column 9-9-2020

Tijdens mijn jeugd heb ik bijna alle ‘prachtwijken’ van mijn stad Den Haag bewoond, Den Ouden Neel was wat onrustig zeg maar.

Na mijn vleugels te hebben uitgeslagen heb ik er nog twee   kanspareltjes aan vast geregen, zijnde Transvaal en het Kortenbosch. In de laatstgenoemde wijk hou ik alweer zo’n dikke 35 jaar domicilie.

Je kan dus wel stellen dat ik deze stad aardig heb leren kennen.

Mensen vluchten uit mijn stad naar nieuwe omgevingen waarvan ze denken dat het beter zou zijn en wellicht is dat ook zo.

Laatst tijdens het wachten bij Toko Sien sprak ik een man van Marokkaanse komaf. Hij was een jaar of vijfendertig en blij niet meer in de Schilderswijk te wonen maar in Leidschenveen.

Meer ruimte en minder criminaliteit. Beter voor de kids, wel was er nog steeds een soort van trots in deze wijk gewoond te hebben.

Of ik mezelf hoorde praten, vind het ook altijd prachtig om in mijn platste Haags te zeggen dat ik ooit een Schilderswijker was maar ben, net als mijn gesprekspartner, ook niet rouwig dat ik er ooit weg ging.

Ja, mijn stad, was ik wat jaren geleden verbaast dat de ‘men’ met een flesje water over straat liep, lopen ze nu met reuzenspeakers onder de arm, zodat we allemaal mee mogen genieten van hun exquise muzieksmaak en dat bij voorkeur midden in de nacht, tis ff wennen.

En als je dan wel een kleine piemel hebt en geen geld voor een grote auto, dan koop je gewoon van die bruluitlaten onder je babyautootje.

Zo fijn om deelgenoot te mogen zijn van hun Max Verstappendroom.

Zou het voor geen geld willen missen:-/ en zij blijkbaar ook niet, want het lijkt me goed voor een forse geldboete met administratiekosten.

Mijn stad, latex handschoenen en mondkapjes in plantsoenen.

Met hun lippen aan ballonnen lurkende lijpen die denken te begrijpen.

Zwervers met hasjlucht in parken, bedelaars bij winkels en terrassen. Grofvuil bij afvalbak of zo maar op hoeken, ondanks dat blijft het toch mijn stad en zal ik never nooit wat anders zoeken!!!

-Binnenkort een wat positievere ‘mijn stad’ column-  

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.

Rechterhand.                      Minks wekelijkse column 2-9-2020

Als voorbeeldig burger breng ik het karton naar de milieustraat.

Het laatste klusje en dan begint een weekendje vrij sinds tijden.

t’ Was al na middernacht maar karton maakt geen lawaai en de koets van hare majesteit Den Ouden Neel moest schoon opgeleverd.

Nog ff mijn spullen in het café pakken en dan naar huis waar crackers, thee en mijn nieuwe luxe dekbedovertrek lokkend wachten.

Op alle 100 plekken waar mijn mobiel doorgaans ligt ving ik bot.

Niet op het afgesloten dakterras boven het water, niet in de auto. Koortsachtig liep ik nog eens om en door het pand, de paniek sloeg toe.

Daar ging mijn vrije weekend, shitzooi, had er zo naar verlangd.

Waar kon dat ding zijn, ik piekerde me suf, zelfs niet in de koelkast.

En toen: hét idee, op de laptop een programmaatje om hem te vinden.

Na een hoop geëtter van ondergetekende digikneus werd netjes op een kaartje aangegeven dat hij zich bij de kartoncontainer bevond.

Snel per auto erheen met de laptop als gidsende medepassagier.

Dolend rond de metalen zerken van de milieustraat moet mijn, door het scherm verlichte, tronie, voor de ‘en passant’ passerende nachtbraker op een geestverschijning hebben geleken.

De mobiel lag niet op de grond of op de container, wellicht erin?

Met mijn oor bij de open klep drukte ik op de toets voor het signaal en ja hoor, vanuit de krochten dezer kartonsilo klonk een benepen pulsje.

Mijn kind, ik had haar gevonden. Op weg naar huis maakte mijn onrust plaats voor een soort van kalmte, eindelijk echte rust, geen mens of alarmpje kon me nog storen, maar hoe nu verder, snel dingen regelen.

Wat sms’jes voor een nieuwe mobiel en wellicht een reddingsplan als mijn rechterhand Kelly-Ann er bij het ochtendgloren zin in had.

De verwachte zoete rust onder mijn nieuwe dekbed bleef uit, prakkedraaiend wedijverden slaap- en denkflarden naar mijn gunst.

Voor wat klokkende slokken of het lozen ervan slaapdronken een aantal malen uit bed, bij de zoveelste keer, in een ooghoek plots mijn mobiel op het tafeltje in de hal, zeker weer een slaap/denkflard.

Ik greep, het voelde echt, ze had hem gewoon uit de container gekregen die Kell, noem haar niet voor niets mijn rechterhand, dank fantastisch mens. Mede dank aan Steef, Xander, Apple en Avalex:-)

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Barpraat.                             Minks wekelijkse column 26-8-2020

“Mijn ouders hadden een ijzerwinkel in Zaltbommel, daarnaast verkochten ze ook bouwmodellen, modelspoor- en racebanen.

Als ik uit school kwam waren ze altijd in ‘de zaak’. Er was nooit niets te doen, ze werkten zich rot. Verkopen, bestellingen, geld halen, boekhouding, de boel schoonhouden. Wat denk je, al die treintjes en zo, die konden niet onder de stof zitten bij interesse.

We hadden het goed, mijn vader bezat de hele collectie van James Last -ja ook die op klompen- en mijn moeder had altijd de nieuwste huishoudmachines waaronder een klap in je bek oranje droogkap.

We waren zelfs de eersten van de Zaltbommelse goegemeente die een kleurentelevisie met tiptoets in het eiken wandmeubel hadden staan.

Zaltbommel was een heerlijke omgeving om op te groeien. Dit stroomgebied van de Waal was onvermijdelijk het podium voor mijn opgroeien, kanoën, vissen, zwemmen, zeilen, noem maar op.

Het bestaan kabbelde kalm door, kon me geen betere kinderjaren wensen, geen neen te koop, mijn ouders waren een modelpaar, heb nooit een onvertogen woord gehoord, een ouderwets fijn huwelijk.

Alles goed en wel maar Bommel werd toch veel te klein voor me, tis en blijft een soort van dorp, de mensen gingen nog net niet met de kippen op stok maar na acht uur s’ avonds was er geen ruk meer te doen.

Mijn vader was zwaar teleurgesteld dat ik niet in zijn voetsporen trad. Elke dag in die duffe winkel met een stofjas achter de toonbank leek me geen garantie voor het jolig leven dat ik voor mezelf in petto had.

Neen, ik woon al heel lang in Den Haag. School voor de journalistiek gedaan, werk nu freelance voor kranten, kan me uitstekend redden.

En hier kan je ook nog redelijk de bloemetjes buiten zetten.

De zaak van mijn ouders is niet meer, staat leeg, opgeslokt door de tijd en die gasten van o.a. Ouwe taaie jippie jippie jeejjjjj.

Of ik ooit terugga? Weet nog niet, soms verlang ik wel naar die machtige rivier en dat weidse landschap maar voorlopig vind ik het hier nog best. Geef mij nog maar een biertje en neem er zelf ook één”.      

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1899 Schubert am Klavier. Gustav Klimt.

Voetenfetisjist.                  Minks wekelijkse column 5-7-2020

Ik heb in mijn leven weleens vrouwen gehad wiens voeten een vreemde aantrekkingskracht op me hadden, geen flauw idee waarom dat zo was, het ging vanzelf, kwam gewoon in me op.

Nu was het andersom, mijn naakte voeten werden een soort van gekoesterd, haar ogen vertoonden een wazige glans, alsof ze alleen was met die voeten, zonder mij eraan vast als het ware.

Haar adoratie kwam mij vreemd voor, qua poezeligheid konden mijn lompe stappers geenszins in de schaduw staan van de lokkende ranke spitsen der geadoreerde one night stands wier voeten ik ooit kuste.

’t Was m’n eigen schuld, ik was zelf naar binnen gestapt, niemand dwong me, nu lag ik hier, vluchten was zinloos aangezien ik mijn schoenen en sokken nooit snel genoeg aan zou kunnen trekken.

Als een rat in de val zat ik bij deze vreemde vrouw met een schijnbaar ziekelijke hang naar voeten.

Ze wreef ze in met een soort van geurende olie, masseren was het eigenlijk, wel verkwikkend of beter nog: ontspannend.

Kietelen, daar kan ik echt niet tegen, ook nu niet, giechelend als een schoolmeisje spartelde ik alle kanten uit, ze kneedde intens verder.

Plots ging ze met een scalpel richting mijn kleine teen, het lemmet schitterde onheilspellend in het felle lamplicht, ik dacht een satanisch lachje te ontwaren, trok angstig mijn voet weg, “asjemenou” riep ik uit.

“Je wil toch van die eeltknobbel af, nou dat doen we dus met een scalpel, zo gebeurd, even flink zijn”.

Wonderbaarlijk genoeg voelde ik weinig, het was een sneetje van niks, ff met het elektrisch gutsje erin en wellicht lag strompelloos lopen,

op mijn splinternieuwe spierwitte gymschoenen, nu binnen handbereik.   

Slaafs trok ze me mijn sokken aan, ik voelde me opgelaten, wist geen houding te slaan, ze lachte. “Je hebt mooie voeten” sprak ze devoot.

Ik voelde me gevleid maar dit leek me toch ‘ten voeten uit’ een gevalletje voetfetisjisme, wel een hele goede reden om pedicure te worden toch? 😉   

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl