FF invloed uitoefenen. Minks wekelijkse column 12-3-2014 Nou, het is weer bijna zo ver, ik popel van ongeduld, kan niet wachten. Mijn handen jeuken en ik slaap slecht. Als een kind, die het leven, even, wil versnellen, voor verjaardag of Sinterklaas, tel ik de nachtjes af. En dan; de grote dag, met mijn voeten over het zeil (stofzuigt makkelijk) loop ik naar de gang en pak de enveloppe die al drie weken mijn geduld op de proef stelt. Met trillende vingers, niet van de drank maar van de opwinding, rits ik hem nerveus en vol verwachting open, en daar is hij dan; mijn felbegeerde stempas, compleet met glimletters. Dit papier geeft mij het recht om te stemmen, en volgens het bijschrift; invloed uit te oefenen op de samenstelling van het stadsbestuur. Mmmmm, is dat zo; invloed uitoefenen, nou dat wil ik wel. Maar toch, telkens weer, voelt het anders, zelfs als ik goed gok, en ‘mijn partij’ wint, voel ik me, achteraf, nog een verliezer. Met de glimlach van een heilsoldaat, schuimen ze, voor de verkiezingen, de straten af; warme handdruk, innemende lach: “Geef mij uw vertrouwen”. Nadat de stemmen geteld zijn, en de buit verdeeld, lijken de politici als door een vingerknip te ontwaken uit een nare hypnose. Bokitoiaans borstkas geroffel ten gehore brengend eist de winnaar het onbetwist leiderschap op, en veranderd onze vriendelijke strijdkreet-verkoper in een kille manager die de BV gemeente X, wel ff verder zal gaan helpen. Kijk, ik kan natuurlijk makkelijk lullen, maar een beter systeem is er volgens mij niet, simpel gesproken: “wat we hebben, is het beste, van het slechtste, en zo moeten we maar aan blijven klooien totdat er iets beters de revu passeert. Toch wordt, bij ons, de democratie in een redelijk pure vorm bedreven. In ieder geval puurder dan in Oekraïne, Rusland, Egypte, Libië, Syrië, Iran, Irak, Oeganda, Nigeria, China, enz, enz. Nu probeer ik, als columnist(je), een animerend verhaal over stemmen en democratie te schrijven, maar om het toch nog wat meer diepgang te geven, deze uitspraak van Fernand Auwera, een Vlaams schrijver: ” Democratie is iets waar politici over praten als een hoer over de liefde”. Een boute maar aardig rake metafoor. Ondanks mijn ietwat bitter stukje: “Wel ff stemmen woensdag…………o nee, ff invloed uitoefenen”.   Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Joop was een tengere, kleine man. Hij had altijd zo’n lullig geruit boodschappentasje bij zich, met leren hengsels en koper ritsje. De inhoud was altijd het zelfde; een pakje magere melk, twee puntjes en een half ons kaas, daar hadden ze genoeg aan. De barvrouw praatte honderduit, terwijl ze zijn biertje aanreikte. Het was altijd even wennen, zijn priemende blik op haar pronte borsten. Ach, het deed geen zeer, en zijn humeur knapte er alras van op. Dagelijks snel twee biertjes, en weg was hij weer, deze zoon van Nederlands-Indië, die in de jaren vijftig met de Willem Ruys naar Nederland was gevlucht. Als Joop, een week later, zoals gewoonlijk, schielijk en schichtig het tweede biertje naar binnen probeert te werken komt Maarten binnen. Regelmatig (nadrukkelijk) aanwezig, maar wel een lekkere prater die je, al snel, betrekt in een goed gesprek. Zo ook bij Joop, in een mum zat hij vast in een vrolijke dialoog, mede op gang gehouden door de nodige gratis biertjes van Maarten. Naarmate woorden en bier rijkelijk vloeien, is er van haasten was geen sprake meer. Joop ontpopt zich, meer en meer, als een bevrijdde ziel, die zich geen zorgen meer maakt over de steeds sneller doortikkende wijzers, van klok aan de muur. Plots valt een donkere schaduw in het café. In de deuropening staat een dreigende imposante, Kenau-achtige vrouw in een lange zwarte jas met op haar neus een grote donkere zonnebril. Een ieder zwijgt, alleen Joop blijft door kwetteren totdat hij, gemaand door de aanhoudende stilte, omkijkt. Met haar armen in de zij en het hoofd in de nek, kijkt ze minachtend op Joop neer. Hij krimpt ineen en vreest overduidelijk haar toorn (zoek maar ff op) waarvan de woedende blik een onheilspellende voorbode lijkt. Bruusk wenkt ze met haar hoofd zo van: “Mee komen”. Hij grist zijn regenjas en het lullige tasje van de stoel en trippelt gedwee achter haar aan. “Een cola tic alstublieft. Nog even op de plek, waar Joop altijd kwam, ik heb hem net begraven”. Ze is geen schim meer van de domina van weleer. Doet u nog maar zo’n cola tic, en nog één…… We hebben haar thuis gebracht en in een luie stoel gezet met de afstandsbediening in haar hand. Een maand of drie later hoorde ik van een buurtbewoner dat ook zij was heengegaan, ze miste hem………. niet met, maar ook niet zonder, elkaar. Tekstverantwoording: Mink Out.

Een koningsdrama voltrekt zich, rond deze periode, in het noorden van Groningen. De Florence Nightingale van het zilt Nederlands nat; Lenie t’Hart, is, naar het nu lijkt, niet meer welkom op de plek waar ze roedels zeehonden een hartverwarmend natje en droogje gaf. Vertrekken uit Pieterburen, met een gemiddeld veel kortere verblijfstijd dan de veertig jaar die zij er zelf heeft doorgebracht, valt haar zwaar. De bakens moesten verzet; nieuwe machthebbers besloten; kortere opvang en minder antibiotica. Ze houden, na de “Lenie dynastie”, geheel in lijn met het beleid van de landelijke gezondheidszorg, geen kostgangers meer. ”Nieuwe aanpak door een andere kijk op de materie” zeggen ze, terwijl de oude meesteres over een ordinaire bezuiniging furieerd. In de vorige eeuw (voel me echt oud bij deze tijdsbetiteling), toen Lenie de eerste huilers aan haar borst drukte, was “onze” zeehond op sterven na dood. Nu ligt het waddenstrand vol met dikke, zonnebadende zeehonden en is het volgens biologen niet meer zó nodig, de haring aan de bek te houden. Moeder natuur kan, met gemak, de populatie zelf weer in stand houden. Regelmatig schijnt het personeel haar: ”Lenin ’t Hart” te noemen, en waar rook is, is een brandend Kremlin, zullen we maar schertsen. Dat onze Lenie geen tegenspraak duldt en de zeggenschap over Pieterburen met veel tegenzin en moeite loslaat is overduidelijk. Wars van iedere geboden oplossing, uit ze zich in de media, onverzoenlijk. Het spreekwoord zegt: Beter het anker kwijt dan het schip. Zo ook hier, de bemanning sloeg aan het muiten, en één, twee, drie in godsnaam ging Lenie overboord. Stop met Janken Lenie; daar help je de huilers ook niet verder mee. Als kleine pleister op de wonde een bedankje van mij, en na je ridderorde wellicht ook voor jou zo’n Chapeau-beeldje, als Wust en Kramer. Tot slot, langs de waterlijn, een welverdiend applaus van honderden reikhalzende zeehonden die blij waren dat jij ooit kwam opduiken. Tekstverantwoording: Mink Out. 

Op mijn zestiende was ik, als zovele rond die leeftijd, erg ontevreden over mijn uiterlijk en daar moest wat aan gebeuren. Samen met een, net zo onzekere, leeftijdgenoot werden ik lid van de sportschool, die mij zou omtoveren tot een soort Superman, waarop iedere deerne, met een enkele blik, verliefd zou worden. ”We beginnen licht mannen, dan kan het lichaam wennen” sprak de instructeur die leek op Jerommeke uit Suske en Wiske. En daar stonden we dan, twee gespierde spijkers, in belachelijk, te grote sportbroeken en goedkope gympies. Vol ontzag keken we, zwijgend, naar de strak geklede reuzen voor wie de grootste ijzermassa’s niet zwaar genoeg leken te zijn. Na maanden gloorde er (wat) resultaat. Verblind door jeugdig optimisme, voelden we ons vele malen groter dan dat de werkelijk onthulde. Mijn ego scheen, met deze zelfoverschatting niet zo te zitten, en gedroeg zich meer en meer superieur. In de sportschool keken we vaker naar ons spiegelbeeld, dan dat we aan het ijzer trokken. De hele dag wiebelde ik met mijn borsten, hadden de jongens me geleerd, erg leuk. Paraderend langs etalageruiten, kleefde mijn blik aan de “goddelijke” reflectie die MINK heette. Nou ja, toch iemand gevonden die verliefd op me was. “Ik krijg hem niet meer omhoog Jaap, meen je dat nou, uhhh, dan gebruik je misschien te veel” sprak de ander “staat in de bijsluiter, lulhannes; Kan impotentie veroorzaken. Gewoon een paar dagen niks en dan zal je zien; ben je zo weer een pornoster. Nou zet die spuit er nog effe bij mij in, dan kunnen we beginnen”. Het stoffen gordijn dat poogde deze benauwde kleedruimten van privacy te voorzien, schoot te kort in het binnenskamers houden van dit heimelijke gesprek. Dat was het dus; de liters eiwit-shake die ik per dag wegklokte, waren het blijkbaar niet. Deze slikkende slampamper zou nooit kunnen winnen van dit soort spuitende Spartanen. De gein was er af, ik kreeg een stijve nek van het etalages kijken en kon nooit hogerop zonder vals te spelen. Ben maar avondschool gaan doen, steek je wat van op, en de kans op impotentie is daar, lijkt mij, nihil. Ik wiebel nog wel eens, stiekem, met mijn borsten, blijft een prettige gewoonte-contractie. Bij dat schaatsen gaat het ook steeds maar harder hé, vindt u niet. Enige vergelijking berust op puur toeval tekstverantwoording: Mink Out.

De rookruimte is de plek bij uitstek voor een goed gesprek, zo ook deze keer. Na de zoveelste trek van het steeds duurder wordende paffertje, sprak ik: “Zo, dus jij snijdt in mensen”, hij keek me kalm aan en sprak doodleuk “ja, je moet wat, als je wil blijven leven. Maar uhhhh, heb je dan niet zo iets van; waar ben ik nou mee bezig; als je je mes er in steekt. Ach ieder zijn ding, jij bent cafébaas en ik chirurg, alles went”. “Hoewel; zo’n jonge jongen met een flard-hand door een zelf gemaakte bom. Explosief stoer gedrag, heb je op die leeftijd, dat went nooit”. Dat een jongen zoals ik, een gesprek heeft met een heuse chirurg, in vrije tijd, gebeurd niet vaak, dus ik nam het er maar van. “Stel; vinger d’r af, onder mijn tong, terwijl ik naar jou race? In water met ijsklontjes , dat geeft de grootste kans van slagen bij het aan elkaar maken” (onthouden). “Laatst; een vrouw met drie halve vingers van haar man in de mond. Neen, zonder twijfel zat hij niet meer aan die vingers vast. Hij liep er achter met zo’n Brabants bonte theedoek, om zijn hand, die hij, aan de zaag- machine overspeeld had. Eigenlijk mag bij verkeerd vervoer niet meer gereconstrueerd worden, maar ach. Ok, de ring-, middel- en wijsvinger op een steriele ondergrond en kijken…………. tja; welke vinger op welke zere plek? Lange, moeilijke studie als chirurg achter de rug, en dan zo’n eenvoudig iets, van welke vinger naai ik waar weer aan? Gek hé”. “Het is gelukkig goed gekomen, kreeg later een mooi flesje Cognac, ben blij dat ik het kan en mag doen”. Van de week, een ander soort chirurg. Deze ging ten overstaan van wat kinderen in de dierentuin van Kopenhagen, de boventallige Marius, opvoedkundig, uit elkaar snijden. Het voelde niet goed; die kinderen, dat te jonge giraf-je. Een nekschot (bovenin) hij heeft niets gemerkt. Niemand stak een een vinger naar Marius uit. Is er verschil in een giraffe of een koe voor de leeuwen gooien, dit had toch iets van kannibalisme. Net als bij ons stukje vlees; we eten het graag, maar dat macabere gedeelte; ff niet. Leuk met onze kinderen “beestjes kijken”, maar dit soort Spartaanse confrontaties; nee dank u. Laten we de vinger maar op onze lippen leggen, om ‘medeschuldig’ te zwijgen en sssssssssss te oreren als een soort van slaap-aanmoediging. Marius, jongen; rust in vrede. Tekstverantwoording: Mink Out.

Fokker-terminal, Binckhorstlaan, Spot on jobs (beroeps-keuze-dagen). Lopend tussen honderden scholieren zie ik bedrijven hun beste benen voorzetten om deze NIX18 (dat is de afspraak??) generatie, de unieke kans te bieden op een prachtig beroep. Horeca, ziekenverzorging, politie, vervoer, beveiliging, techniek en het leger maken hun opwachting. Het kan niet op, een podium met strakke sportende type’s op de maat van -super kicken- rapmusic. Een band, een terras, en zelfs Ado eredivisie spelers (nog wel), alles word er aan gedaan om het enthousiasme, van dit toekomstig werkvolk aan te wakkeren. Een glanzende ambulance doet zijn best om met een hand op haar wiegende heup de twitterende tieners de zorg in te knipogen. De met sirene en zwaailicht uitgeruste politiemotor, staat de passanten kusjes toe te blazen in de hoop ze te verleiden voor het beroep van diender der wet . Overgehaald door een operationele flight simulator, waarmee je echt, nep kan vliegen, word zelfs ík, bijna weer, de militaire dienst in gekoketteerd. Het doet me denken aan een rosse buurt, met blosjes op onze wangen lopen we in deze ruimte vol nep-verleidingen. Aan alles is gedacht, hoewel het ontbreekt hier een beetje aan realiteitszin, ik mis…….. ik mis…… Ik mis; een stukje landweg waar een soldaat op een nep bermbom stapt en zijn rechterbeen nep-verliest. Badend in de Heinz tomaten ketchup wordt hij dan door bovengenoemde glanzende ambulance hulpverleners gevonden. Ik mis; nep-omstanders die de hulpverlening onmogelijk maken. Ik mis; de nep-scheld-kanonnaden en de nep-stenen, richting politie en beveiligers die te hulp schieten om de behoevende te redden. Ik mis; ………..de perfecte zin om dit verhaal subliem af te maken. Hoop niet, dat u zich genept voelt, ik zeg het er in ieder geval nog bij.

Het was een druilerige, waterkoude Januari-avond. Van dat soort weer om uit elkaar te gaan. Hij zou je komen halen, alle spullen stonden in de gang te wachten op ons laatste moment. Het ging niet meer, jou welvingen konden mij niet meer verleiden. Jou aanwezigheid; een geurende bloemenweide, waarin eindeloos dwalen voor mij het summum was, veranderde meer en meer in een aroma-loze zandvlakte. De roze liefdeswolk waarop we lange tijd in extase ronddartelde was verdampt en zou onze passiebloem nooit meer bevochtigen. Toen, ach, we kregen er geen genoeg van, het maakte niet uit waar, maar we deden “Het”, het liefst 24 uur per etmaal. Drijfnat, na die forse regenbui in de Ardennen, gingen we toch door. Zelfs die huilende sneeuwstorm in Schotland kon onze vurigheid niet doen afnemen. Eén vonk van mij, ontstak bij jou een razend vuur, zo hevig, dat het de dagelijkse besognes deed vergeten. “Samen” was iets waar we ons heel lang goed bij voelde, maar ja, liefde laat zich niet dwingen. Dat ik óók voor die ander koos, nam je me kwalijk, jammer, ik dacht dat je echt van me hield. Het is nooit meer goed gekomen, je zei dat het voelde als verraad, vergeven was onmogelijk. Delen in mijn ultiem geluk was uitgesloten. Terwijl ik met die ander in een lánd vol geurende bloemen liep en zelfs orkanen ons hete spel niet konden verstoren, was jij verworden tot een brok theater van zelfmedelijden. En nu; was het einde van -ons samen zijn- nakend. Daar stond je dan; vastgebonden op die kar, als een Jeanne d’Arc die naar het schavot werd gereden. Spijt, te laat, de teerling was geworpen, onomkeerbaar. Je kreunde van verdriet maar de wagen werd in gang gezet. Jij, rukkend aan de touwen, een verzet tegen dit gedwongen vertrek, met lede ogen keek ik toe, hoe je uit het zicht verdween. Bijtend op mijn onderlip draaide ik me om en liep, langs die ander, het huis in waar de verpletterende leegte mij bedolf. Maar ja, wat wil je; de banden stonden half leeg, de glans van je lak was doffer dan ooit en starten ging niet meer. Na 25 jaar viel het afscheid van mijn oldtimer motor de BMW R 27 uit 1961 erg zwaar. Een moment van melancholie? Ach……..

Vol overgave slaand op hun Djembee (Afrikaanse trommel) verschijnen drie grote bruine mannen. Een vierde slaakt, op het ritme van de woestelingen, kreten, in een voor mij onverstaanbare taal. Het zweet dat in korte tijd over hun lichamen gutst, laat hen net zo glanzen als de begerende ogen van enkele vrouwen die dit opwindend schouwspel gulzig gadeslaan. De opzwepende oerklanken sleurt de menigte mee in een niet te temmen maalstroom van zang en beweging. Als u zich, al lezend, waant in de binnenlanden van Centraal Afrika, moet ik u teleurstellen. Ik heb u meegenomen naar een feestzaaltje Voorburg alwaar een schoonmaakbedrijf het jaarlijks nieuwjaarsborreltje viert. De woest uitgedoste jongens zijn gewoon werknemers, met trommelen als passie. “POLISH MUSIC, POLISH MUSIC” schreeuwt een Poolse interieurverzorger die duidelijk de grens van zijn alcoholgebruik probeert te ontdekken. Ik; DJ Leesbril pak hem grappig-hard aan en zeg: “NO POLISH MUSIC TONIGHT” (waar haal ik die muziek in godsnaam vandaan?). Mijn I-pad brengt uitkomst, ik laat hem een paar Poolse platen intikken en we kunnen verder; beetje schlagerachtig, u weet wel, dat; Ein Festival Der Liebe-genre. Voor dat ik kan denken; wat een baggermuziek, gaat de hele boel voor de tweede keer los, zelfs de Turkse portiek reinigers staan mee te doen. Dan maar ff wat voor Mo en Ieb (Mohammed en Ibrahim) draaien; Nou Turkse Tarkan met Simarek (Kiss Kiss) laat zich niet onbetuigd. In een mum staat de hele boel zij aan zij, elkaars handen vast houdend, een Turkse dans te ondergaan, kenners compleet met zakdoekje, helemaal top. En ja, wat dan? Een Nederlander voelt zich gediscrimineerd en kijkt me aan met zo’n blik van: overloper. Hhhmmmm; dan maar een uit je panty-gaan-nummer zijnde: “Sex met die kale” als je het niet meer weet, gaat deze er in als koek (je moet wel een zopie voor op hebben). En wederom een schot in de roos, een Oer-Hollandse Polonaise ontstaat. De baas, de bezemjongen de Afrikaanse kroes- en Hollandse kaaskop, Mo en Ieb, een ieder defileert, uitbundig meezingend, met de handen op elkaars schouders langs mijn disco-bordes. Nog ff een slownummertje; kokosnoot-bruine handen op melk-blanke schouders en een Poolse knikkebol op een Turkse leunschouder, een avond om nooit te vergeten. O ja, voor de sceptici onder ons; bovenstaande personen, inclusief de “Buitenlanders” staan elke dag vroeg op; WC’s, portieken en zo schoonmaken. Wat ik eigenlijk wil zeggen; “Het werkt wel!”

Het onderwerp van deze week, beste lezer, is SEX. Seks, een onuitputtelijke bron voor dialoog, monoloog, humor, ernst, luisterende, rode oortjes, en alles wat ik nog meer kan bedenken, om te verhullen dat seks een obsessie voor me is. In de media, breed uit gemeten het werk van journaliste; Marleen Jansen, die Linda en Libelle hun broodnodige seksuele lading geeft. U zal begrijpen dat het in deze trendvolgende damesbladen niet gaat over pornografische hoogstandjes (buiten het gelegaliseerde 50 Tinten grijs). Het gaat o.a. over welgemeende erotische adviezen voor een betere fusion tussen u en uw partner. Dit onderwerp -Vallei orgastisch- was volgens Marleen, nou is een keer, alleen voor vrouwen. Neen, mannen moesten volgens haar, eerst maar eens van hun porno verslaving af zien te komen, vond deze fenomenale dame. Mannen zijn nou eenmaal erg visueel ingesteld, kunnen ze zelf ook niet zo veel aan doen, da is de natuur. Dus als het vuurwerk in bed is verworden tot een treurig rookpluimpje of minder, en de partner regelmatig overgaat tot een heimelijk manueel monogenot (niet uw partner natuurlijk), kan je als vrouw een vuur in jezelf ontsteken, waardoor je vaker op scherp staat. Volgens Marleen Taoïstisch benoemd als: “Vallei orgastisch”, dé uitkomst om uw relatie weer uit het seksueel slop te halen. Na wat solitaire oefening in een afgesloten ruimte, kweekt u de situatie dat u: “On the edge bent”. U begrijpt me wel; er tegenaan, maar nog net niet. Want, als hét dan gebeurd zweef je als een kraanvogel, lang en intens, door de vallei van het genot. (leuk, die kraanvogel, blijven we ook een beetje in de Chinese sfeer). Taoïsme, van Yin en van Yang, is een oude Chinese filosofie en religieuze stroming (ff opgezocht). Nou hier komt dus deze verhoudings-reddende methode vandaan, bedacht en geperfectioneerd door de concubines (maîtresses) van Chinese keizer. Je wil toch iets nuttigs doen als je de hele dag niets anders ziet dan je eigen en een andervrouws erotische verschijning in doorkijk kruippakje. Hij, vierde zijn losbandige lusten bot op deze kunstmatige nymfomanen. Tsja de Chinese Keizers……. die kwamen wel van hun pornoverslaving af, of er niet aan toe. Ff Googlen: Vallei orgastisch. Tekstverantwoording Mink Out.

1 Januari, het nieuwe jaar is uit de startblokken. Spitsuur en donker, bij de vijfsprong van de Wouwermanstraat, Vaillantlaan is wachten voor het stoplicht altijd weer een proeve van geduld. Het regent niet hard maar wel gestaag. Ik kijk naar het water, dat met intervallen door de ruitenwisser opzij geduwd wordt. Bij iedere nieuwe ruitenwisserslag vloeit het dun, rimpelend, filmlaagje ter zijde. Verveeld door het wachten staar ik er doorheen en zie de vertekende stadshectiek. Op deze zijwaarts gestuwde golfjes dobberen mijn gedachte mee in een overpeinzing. Een overpeinzing van het leven, of eerder nog, van de dood, een beetje somber onderwerp, helaas, die bestaan ook. Vlak voor de feestdagen had een vriend van mij te horen gekregen dat hij aan de beurt was, nog maar een paar maanden te leven. Toch kreeg ik van hem een kerstkaart uit Honduras, waar hij woont; Merry Christmas and a Happy new year. Ja, daar zit je dan met die kaart in je handen, wetend dat hij weet dat over…… niet al te lang……… nou, dat zal me een gelukkig nieuwjaar worden, echt een feestje. Terwijl wij de feestdagen vieren, of we het eeuwige leven hebben, eten zij hun kerstkrans of oliebol, met lange tanden, onder het dreigend zwaard van Damocles. Rücksichtslos terzijde geschoven, weggevaagd, als druppels van een windscherm. Deze afvloeiingsregeling werkt, al duizenden jaren, feilloos en naar mijn idee gaat dat voorlopig ook niet veranderen. Als je jezelf, door het leven heen loopt te flierefluiten, voel je zoiets van een immuniteit, totdat het plotsklaps dichtbij komt. Een bekende is aan de beurt, nog even in niemandsland, de ruitenwisser is vlakbij, hij komt aanstormen, en ineens; klop, klop, klop, op die grote gouden deur. Klop, klop, klop; een man trekt bruusk mijn autodeur open en schreeuwt: “Hee dooie, het licht staat nou al voor de derde keer op groen, ga je nog is een keertje rijden. Sorry” stamel ik wat bedremmeld en rij weg. Het is opgehouden met regenen, ik zet de ruitenwissers uit, en ga weer vlug door met het leven of er geen wisser bestaat. Het geloof in een god of zoiets, is niet aan mij besteed, toch zie ik leven als een enorm geschenk. En over dat dood gaan; ik kan me er erg kwaad over maken en ben het er helemaal niet mee eens, maar hij is onuitwisbaar.