Populair bij inbrekers. Minks wekelijkse column 25-11-2014 Bord op de hoek van mijn Haags binnenstad straatje: “Deze wijk is populair bij inbrekers. Verdachte situatie? Bel 112”. “Kijk Mink, wanneer iemand bij je inbreekt activeert het apparaat de sirene, en belt je op. Druk 9 op het mobieltje, om te zien en te horen wat er in je huis gebeurd. Praat door de telefoon en de inbreker kan jou ook horen”. Dit gekocht veiligheidsgevoel gaf me rust totdat op een nacht, onder het biertjes tappen, mijn mobiel overgaat met de melding: “Inbraak alarm”. Een sussende vinger voor mijn mond, maant de klanten tot stilte. Ik druk op negen en de reality-tv rolt voor mij en de klanten het café binnen, met mijn huis als plotseling decor. Door de sirene heen, gezang: “Ihik ben Gerrit en ik steel als de raaaaven…….” “Heeeee, wie daar!” roep ik door de telefoon. Het gezang verstomt en de stem fluistert: “Ik ben Gerrit en dit is vanavond mijn werkplek, overigens wel lekker rookvrij. Wie ben jij dan?”. “Mink “aangenaam”, je bent in mijn huis”. “Maar ik zie je niet”. “Nou ik jou wel en zet die vaas terug, die is van mijn oma geweest, ben ik erg aan gehecht”. “Hebbie geen cash in huis?” “Neen het gaat slecht in de horeca, er is geen cash, en zet die vaas nou terug”. “Oma’s vaas kan zo maar, per ongeluk, uit mijn handen glippen als jij niet zegt waar je cash ligt”. “NEE GERRIT, voorzichtig alsjeblieft, onder de ontbijtbordjes in het tweede keukenkastje vanaf het raam ligt honderd euro, het is alles wat ik aan cash heb”. Hij stopt de twee briefjes van vijftig in zijn zak. “Genoeg toch Gerrit, ga nou maar weg want de politie komt er zo aan”. “Ach, de politie, laat me niet lachen. Heb je niet iets te eten in huis, ik verrek van de honger en mijn kinderen ook. Geen werk, twintig jaar bij Halfords gewerkt en nu een UWV uitkering”. “Ja uhhh Gerrit, wat kan ik daar aan doen………nou oké, pak dat blok kaas dan maar uit de koelkast”. “HEEEEEEEE PALING” “Nee Gerrit, die bos paling is van mij, voor als ik straks thuis kom, geen gelul……. Nou goed dan, neem de helft en vertrek”. “Je bent een goeie gozer Mink, ik ga, maar neem wél mee wat we hebben afgesproken, jij werkt toch ook niet voor niks? Ik zal jou helft van die paling vast op de verwarming leggen is tie lekker warm als je straks thuis komt”. “Weet je nog hoe je er uit komt Gerrit”. “Ja, ik zal de deur wel achter me dicht trekken. Er stond hier ergens een bord dat deze wijk nogal populair is bij inbrekers”. Een behoedzame klik van het deurslot en weg was deze boef, in de ogen der brave.

Groepsgedrag.       Minks wekelijkse column 11-11-2014 Nog voor dat ADO Denhaag in 2008? de eredivisie betrad had ik een clubkaart, per slot van rekening ben ik een Hagenees. Als ik op Q plaats nam, was het feest. Niet dat groen geel won, dat hebben ze in mijn aanwezigheid nooit gedaan. De ambiance; dat was het, al die mensen en bekenden die je daar ziet, een echt Haaglanden feestje. Ik hoorde bij de groep en voelde me thuis. Totdat een Haags spreekkoor zich manifesteerde met de, wel overwogen, tekst: ”Schop hem dood, schop hem dood, schop hem dood”. Was dit de zelfde gevoelloosheid en sensatielust van de Colosseum bezoeker in het oude Rome, ten tijde van Cesar. Wanneer leeuw of beer ter algemeen nut en vermaak een levend mens aan repen trok? Ik was de enige die niet mee scandeerde, en viel overduidelijk uit de toon. “Ja dat hoort er nou eenmaal bij” sprak Maarten die naast me zat. “Nou ja, dan weet ik niet of ik hier wel bij wil horen”. Ik ben er nooit meer geweest, wel luister ik op de radio naar de verrichtingen van “mijn” cluppie. Even aan de zijlijn; ADO won, na mijn vertrek, alle nacompetitie wedstrijden op rij, en promoveerde als een vuurpijl de eredivisie in (geen dank). Een mooi voorbeeld van groepsgedrag, bovengenoemd spreekkoor. Lekker makkelijk, iets zeggen of doen dat scoort bij de achterban, al is het niet in de haak. Als een sneeuwbal die van de helling rolt en daarna onbeheersbaar is. De niet onverdienstelijke documentairemaakster en Pietenhaat- (zaai)ster Sunny Bergman werd door een groep zo grof beledigd dat ik bij het lezen ervan, kwaad werd. “Nekschot, landverrader” en een uitspraak over dat ze op bruine penissen jacht was, passeerden de Neanderthaler revue……….       NEEEEE, ZO DOE JE DAT NIET. Je mening mag. Discussiëren, best, maar je doet wel normaal tegen elkaar. De opmerkingen over dat selfie van de donkere Oranjespelers doel-groep, zelfde laken een pak; zwaar buiten spel. En voor de; En hunnie dan? Lobby; Ook Regilio Tuur spuugde ver buiten de emmer, met zijn verbaal maaien in het luchtledige over geveinsd Pietverdriet. Ik ben er klaar mee, ik hoef niet bij een groep. Er is voor mij maar 1 groep en dat ben ik, de Mink-groep, geen last van dombo-discussies en vruchteloze bewijzingdrang. Hoewel, er is er één; “Mens van goede wil groep”, sluit maar aan, tis een best cluppie met een voorbeeldig groepsgedrag, dat in de toekomst, nog wel eens, hard nodig zal zijn. Tekstverantwoording: Mink Out.         Meer: www.conck.nl     http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7m9

Meisjesgevoel. Minks wekelijkse column 13-11-2014. Toen de gaten in mijn trouwe laptoptas vielen werd het tijd voor een nieuwe. Met koffie en koek, begon de zoektocht door het digitale landschap der tassen. Keus te over, allerlei modellen, merken, materialen, kleuren en prijzen passeerde mijn winkelwagentje. Na heel wat gewik en geweeg had ik hem. Een stevige, lederen heren tas met robuuste hengsels en binnenin, legio opbergvoorzieningen. Aan de voorkant, als bij mijn ouderwetse schooltas, twee stoere vakken, waar de huiswerkagenda altijd zo mooi in paste. Een zwarte zou het worden, sloot goed aan bij mijn onverschrokken motor imago. Voor 22.00 u besteld, volgende dag in huis, en toen, voor het eerst in mijn leven, bespeurde ik bij mezelf iets waarvan ik vermoede dat het een …….meisjesgevoel was. Het idee dat ik morgen de nieuwe tas kon uitpakken en vast houden, veroorzaakte een tintelende voorpret en glanzende ogen. Woelend wakker liggen maakte de nacht lang. De dag er na, naar de zaak van vriend Ton, waar ik mijn bestellingen altijd laat bezorgen. Binnen gekomen sprak Channo over een pakket voor mij, ik scheurde de doos ongeduldig open en daar was hij, mijn fonkelnieuwe lederen laptoptas. Net op tijd kon ik een schel Salando vreugde gilletje onderdrukken. Hij was mooi, de geur van vers leer vulde de ruimte. “Volgens mij is het een damestas” sprak Channo droog. “Nou, daar zeg je wat” viel Raymond hem bij. “Met die grote hengsels lijkt hij sprekend op de boodschappentas van mijn oma”. Met de tas op schoot en mijn handen om de hengsels heen gevouwen kon ik het ‘mevrouw de Bok’ gehalte ook niet helemaal ontkennen. Gemengde gevoelens speelden door mijn hoofd maar ik besloot dat het voor mij goed was. Op de site stond; heren laptoptas, en daar klampte ik me net zo halsstarrig aan vast als aan de stoere hengsels. “Mooie tas Mink, net zo één waar cowboys vroeger mee rond liepen, echt gaaf” sprak Kim toen ze hem zag. Ik keek haar achterdochtig aan en vroeg of ze dat in de film; Brokeback mountain had gezien, ze antwoorde ontkennend. Als ultieme test een paar keer, quasi nonchalant, met de tas langs bouwvakkers en stratenmakers geparadeerd, niet één floot me na. Nu was er geen twijfel meer mogelijk; het was een heren lap-TOP-tas. Hoewel, als ik hem over mijn schouder hang is daar telkens weer dat vleugje “Meisjesgevoel”. Niet omdat de tas op die van Raymonds oma lijkt, maar gewoon, omdat ik er echt blij van word. Tekstverantwoording: Mink Out.

Op stand.                            Minks wekelijkse column 4-11-2014 “Gewoon uit het raam, uit het raam? Verheug ik me al jaren op, eindelijk is het zo ver, weg die oude troep”. Het bankstel als eerste, een aardige klap, zo van 3 hoog. Wandmeubel, kledingkast. Niemand lijkt zich er aan te storen, in deze buurt waar schotelantennes op bijna elk balkon de wacht houden. Schimmel staat op de slaapkamer muren. Dekselse woningbouwvereniging, geen geld, de directeur heeft ook maar een Maserati-tje met chauffeurtje. Bij het fatsoeneren van de puinhoop beneden, lijkt het wel koopavond. Het hele kleurenpalet van de multiculturele samenleving zoekt uit. Stien steekt haar hoofd naar buiten: “Gaat lekker vlug, drie hoog uit het raam, gelijk hebt je, die trappen dat is niks”. “Leen is aardig buman, Leen weg?” Verwondert de Unox gemutste Moes, van driehoog zich. Mukami vindt de stapel ontbijtbordjes wel wat. Ze houd ze als een trofee omhoog en toont een stralende lacht. In haar zwarte gezicht lijken de witte tanden wel haast licht te geven. Leen, weemoedig: “Ik zal de mensen missen maar ben blij dat ik uit deze gribuszooi weg kan. Die huizen zijn echt slecht, vocht doorslaande muren en één kachel”. De verwarmde aankomsthal is hel verlicht, mozaïek siert de wanden en in de glanzende marmeren vloer kan je je haren kamen. Zwart schijfje tegen een kastje, en de glazen schuifdeur zoeft automatisch open. Stijlvolle Albert Heijn achtergrondmuziek maakt het contrast met de verlate schimmelomgeving wel heel erg compleet. Een senioren echtpaar stapt uit de lift. “Goeden avond” groet ik. Alsof we lucht zijn lopen ze, strak voor zich uit kijkend, langs ons heen. “Goeden avond!” roep ik ze wat luider na, geen reactie, wellicht is het onze werkplunje. In de smetteloze lift hangt een briefje: Beste wie het aangaat, ik heb het hout dat al twee weken achter de flat tegen de muur stond, klein gemaakt en weg gehaald. Wellicht wilt u dit de volgende keer zelf doen. Groet Jozef Timmermans 2-4-1935. Uit de lift gekomen, een halletje met vier deuren, weer een briefje, nu op de deur van Leen’s nieuwe huis: Beste bewoner wilt u na het werken de witte voetstappen uit lift en portaal verwijderen, zo blijft het hier netjes, dank u. Ff anders dan bij Stien, Moes en Mukabi. Wie had dat gedacht; van een kil huis en warme buren, naar een warm huis en kille buren. Oké, maar wel op stand???

Stapelbedden (2 slot). Minks wekelijkse column 29-10-2014 De opperzonnebril, ‘Abu Azis’ wilde alleen met Mike, in het koffiekantoortje, onderhandelen. 100 stapelbedden, te bezorgen vlak over de Belgische grens. De helft voorruit betalen en de rest bij levering. Azis opende zijn koffertje waar twee bundels van 1000 mark biljetten in lagen en telde af. Hij liep gewoon met twee ton door Den Haag, maar goed dat hij die nep CIA bij hem had. Voor het vertrek, in de moskee op de Hoefkade een laatste overleg. Schoenen uit, net als op het woonwagenkamp aan de Fruitweg, alleen kreeg je daar koffie en hier thee. De kampers waren katholiek en zij moslim. De Belgische grens was dichtbij maar een tas proviand werd ons aangereikt . “Eten mee, dat zijn die nomaden-jongens gewend als ze op reis gaan” sprak Mike alleswetend tegen zijn maten Gert en Marvin. De reis begon, Azis reed samen met zijn zware jongens voorop. Al gauw hadden ze de grens bereikt, halverwege Brussel tanken. We zijn er zo, suste de mannen. Steeds dieper reden ze België in, de wegen werden smaller en stiller. Weer tanken, Mike stapte uit en kreeg te horen dat ze de grens van Frankrijk en België hadden bedoeld. Een discussie ontstond en een hogere vervoerprijs werd bedwongen. De bodyguards vulde een Jerrycan met benzine. “Gepantserde wagen, ruime jasjes en een jerrycan benzine. Straks liggen we te smeulen in een greppel zonder stapelbedden, geld en vervoer naar huis”, sprak Mike lachend. Een pijnlijke stilte viel, witte strepen schoten monotoon langs de wagen heen. In een verlaten mijnwerkersdorp onder de kringelende rook van Hensies stapte we uit. Azis sprak Arabisch door een telefoon en plots waren we omsingeld door wel twintig Arabieren……………de mannen kwamen helpen de wagens lossen. We kregen betaald en uitleg. Met geld uit Saoedi-Arabië was dit dorp opgekocht met doel, een interne school voor moslimkinderen, net als andere geloven dat hebben. Tien scholen door heel Europa, in te richten door Mike van de Hoefkade. En toen kregen Bush en Saddam Hoessein ruzie over Koeweit. Dat was hem, de eerste Golfoorlog; de Saoediërs draaiden de geldkraan voor het scholenplan dicht. Niet echt een groot probleem vergeleken met alle geweld in en rond de golf. Ware het niet dat de golf door Mike aangekochte stapelbedden, in een oogopslag veranderde van goud in schroot. Mike is na dit debacle nooit meer de zelfde geweest, hij is niet verworden tot een fanatieke vredesactivist, maar haat oorlogen en…………………stapelbedden. Tekstverantwoording: Mink Out.

Stapelbedden (1). Minks wekelijkse column 20-10-2014 Een nieuwe dag, het opendraaien van het slot in deze tweedehandszaak op de Haagse Hoefkade klinkt door het hele pand. Het koffiezetapparaat op het aanrecht, schrikt zwetend wakker, deze pruttelaar vreest weer een over-intensieve dag. Eerst een bakkie, Mike die hier zijn eerste wankele stappen zet als ondernemer, loopt naar het keukentje annex kantoortje en zet de koffie aan. Zijn winkeltje heeft meer weg van een clubhuis. Vroeger zat hier een banketbakkerij. De oude eigenaresse woont nog steeds boven de zaak. Deze kokette dame behoudt als laatste, de allure, die deze wijk voorheen geliefd maakte bij arbeiders, ambtenaren en middenstanders. Als laatste der Mohikanen verricht alleen de oude slager van hiernaast zijn ambacht nog. Bij hem komen de achtergebleven Schilderswijkers, op zaterdag nog voor het draadjesvlees, de sfeer en de verhalen. Op zondagmorgen gaan ze nog steeds naar de kerk een eindje verder op. Helaas kan het groepje moeizaam zingende bejaarde, dit ooit zo overvolle godshuis, niet meer in de jubelstemming van welleer brengen. Velen zijn in nieuwbouw, aan de rand van de stad, gaan wonen. Wat vrij komt wordt meteen betrokken door de nieuw soort Schilderswijker. Daar was Gert al, snel de oude sofa en een stapelbed naar buiten. Het zonnetje tovert deze verpauperde volkswijk wonderbaarlijk genoeg om, in een plek waar het nog steeds goed toeven is. Op de sofa, voor de zaak, zitten deze twee kameraden, koffie nippend en koek happend, op klanten te wachten. Stapelbedden is het toverwoord, wat begon met enkele, bleek al gauw een hit. Alle tweedehands meubelen naar het groot vuil, en de winkel volgepropt met alleen maar grijze legerstapelbedden. Als je hard roept hoor je het, in de staalmassa, seconden lang nagalmen. Veel huizen in deze volkswijk zijn door Mike voorzien van stapelbedden. Op één etage soms wel achttien slaapplaatsen. Een dikke mercedes stopt, drie Arabische zon-gebrilde mannen stappen uit. Een vierde blijft zitten tot er één zijn deur opent. “Pantserglas” fluistert Gert, “ Ben benieuwt ” zegt Mike gedempt terug. (Wordt vervolgd). Tekstverantwoording: Mink Out. Zaalverhuur, www.conck.nl

Eeuwige Roem. Minks wekelijkse column 15-10-2014 “Dat is wel wat voor jou Mink, een lezerscolumn wedstrijd voor dat blad Metro” sprak mijn vriend. “Neen Bart, niks voor mij, ik ben niet zo’n competitieman”. Maar toch, het toeval deed mij zwichten. Een ontmoeting met bebaarde moslims in een Haagse ziekenhuislift leverde een aardige, humoristische column op. Ondanks de gedachte, dat één of andere intellectueel zou winnen, en ik, in het gunstigste geval, onderaan de lijst zou eindigen, stuurde ik toch in. Via Facebook de vriendenschare opgeschud met een stemadvies voor de pennenvrucht van mijn hand. Stemmen druppelen binnen maar vallen in het niets met die 90 van de onbereikbare ‘Gozer’ voor me. Plotseling komt de vaart er in en ga ik hem met een bloedgang voorbij om nooit meer te worden ingehaald. De weg is vrij, ik lig op kop, hoor vroem, kijk om, maar ze is al gepasseerd. Een dame met een nóg grotere vriendenkring, laat mij haar, al ras kleiner wordende achterste zien. Tegen haar, geen schijn van kans. Verslagen zit ik in het duister, mijn onbeduidend persoontje en het verlies te bewenen. Ik had me nooit door die lange Bart in deze slag om erkenning moeten laten lullen. Natuurlijk hoorde ik er niets meer van, die Metro was ondergronds gegaan om nooit meer het daglicht te aanschouwen. Ik loser, met mijn grote bek alsof ik wijlen Simon Carmiggelt himself was, ‘mooi verhaal’. Wederom opgeslokt door het morrend leger der onopvallenden, vervolg ik de weg van mijn armzalig, kleurloos bestaan. En dan ineens dat telefoontje: De Hoofdredactie van Metro; “ 1e plaats, ik? Vakjury? Ik, ik was eerste! Gepubliceerd in 1.300.000 krantjes. De 3e plaats op maandag, 2e plaats op dinsdag en de 1e plaats, die van mij dus, op woensdag. Maandag koortsachtig zoeken naar de als derde geplaatste column. Tjonge jonge, wat was ze goed, nauwelijks kon ik bevatten dat mijn schrijfsel, volgens de vakjury, beter was. Nog één nachtje slapen en dan…… Nu even geen tsunami of aardbeving waarna de Metro vol loopt met aller-lei ellende zodat ze verloren gaan; mijn meesterwerk en de eeuwige roem. Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Leef normaal. Minks wekelijkse column 30-9-2014 Op bezoek in het Haags Westeinde ziekenhuis bij den Ouden Neel, mijn 90 jarig moedertje. Voor haar, een warm bakje kibbeling van de vistent aan het Buitenhof, ze smult. Na een welgemeende afscheidskus laat ik haar op de geheel verzorgde plek achter en loop richting uitgang. Voor mij; vier bebaarde mannen die aan hun jurken en sandalen te oordelen, geen ZZ Top-fans waren, maar Mohammed aanhingen. Een lichte paniek maakt zich van mij meester, 11 etages lang met dit soort gasten in een lift leek me, gezien de laatste ontwikkelingen, niet geheel risicoloos. “We zullen met elkaar moeten leven”, zeg ik altijd, dus niet met deze; bebaarde Jan, Pier, Tjoris en Corneel mee ‘Kaap’ren varen’, was uitgesloten. Ik stapte in, ondanks dat één van de onheilspellende zinnen in bovenstaand zeemanslied luidt: “Al, die dood en duivel niet duchten, moeten mannen met baarden zijn”. Om mijn paniek te verbergen en de bekende lift-stilte te doorbreken keek ik ze bloedserieus aan en sprak: “Ik ben gestuurd”. Seconden lang bleef het stil en leek het kwartet verbaast. “Waarom” vroeg de grootste, die een kop boven mij uitstak, en ook de langste baard had. “Om jullie in de gaten te houden”, retourneerde ik, met een lachende grimas, die hen snel moest overtuigen dat mijn opmerking humoristisch bedoeld was.  “Dan wordt jij zeker betaald van die extra 25 miljoen aan de AIVD” lachte de kleinste, overigens ook met de kleinste baard.  Het ijs was gebroken en de benauwde ruimte, vulde zich regelmatig met lachsalvo’s. De enige serieuze was een jonge, oorspronkelijke, Nederlander met een rode baard. Alles gedaan om hem in onze humor-sekte op te nemen maar blijkbaar vond hij één maal bekeerling zijn, wel zat. Aan het eind van onze liftreis, namen we op mijn initiatief afscheid met een hand. Tijdens het wegrijden op mijn nep-Harley gaf ik een toetertje, ze zwaaide, aardige kerels, maar toch? Zouden zij mij nou net zo wantrouwen als ik hen? Jammer eigenlijk. Ziet u, meneer Opstelten, ik leef normaal en ga gewoon met de lift. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur

Het mag wat kosten. Minks wekelijkse column 8-10-2014 Ons koningshuis, het mag wat kosten. Iets om trots op te zijn, zo’n breedgeschouderde leider des volks, met een borst vol medailles waar hij riskante en nobele dingen voor heeft gedaan. Ik heb er wel iets mee, dat boegbeeld van de BV Nederland. Altijd aanwezig bij sportevenementen, en dan zo lekker gewoon, onder het volk. Zoiets laat mijn hart sneller kloppen, daar raak ik opgewonden van. Ik ben trots, een onderdaan van hem te zijn. Voel me veilig onder de beschermende vleugels van Koning Willem Alexander, zeker in deze onzekere, roerige tijden. Voor hem zou ik mijn leven opofferen. Ook het begrip, dat ze uitstralen bij werkbezoeken aan achterstandswijk of openbare werkplaats, dat geeft de burger weer moed. En als je dan ook ziet wat koningin Maxima draagt; betoverende creaties, van de meest vooraanstaande modehuizen, gewoonweg prachtig. Het mag wat kosten, ons Nederlands paradepaar(d/t)je, kan niet bij Putin binnenkomen in een C&A confectiepakje, en schoenen van de Bristol. En ook gewoon thuis werken in Wassenaar, net zoals Jan met de pet en Sjaan met het schort. Daarvoor moet hij wel een noodgebouw in zijn tuin tolereren, erg nobel. Hekje rond het vakantiehuis in Griekenland mag ook wel wat kosten. Natuurlijk integer, het gaat tóch om de veiligheid van top nederlanders. Steigertje er bij, want een speedboot moet wel aanleggen op een solide plek. Nou, ook dat mag van mij wat kosten. Die speedboot heeft een brandstof gebruik van ruim 1 op 1, dus een liter benzine op 1 kilometer. Geen nood er past 1000 liter in de tank. Gooi op, het maakt mij niet uit, onze monarch heeft zijn ontspanning nodig. Op de radio hoor ik dat tanden poetsen onder mijn, Europees goed gekeurde, douchekop, van vijf druppels per uur, energie verspilling is. Nou ik blijf, uit vaderlandsliefde, mijn tanden driftig onder dit stortbad poetsen. Ik wil niet dat mijn koning naar de wal moet roeien omdat er belastingopbrengsten te weinig zijn voor benzine. En, het mag wat kosten! P.s. Tijdens mijn research gelezen dat plassen tijdens het douchen ook het milieu spaart, succes. Tekstverantwoording: Mink Out.