Tijd kopen. Minks wekelijkse column 9-9-2015

Joop: tachtig, sukkelt als op eieren, steun zoekend tegen gevels voorwaarts. Hij gaat naar dat winkeltje op de hoek.
“Wij kopen en verkopen alles”, zegt het bord boven de deur.
Joop stapt binnen, waar een lawine van stilte hem kalm welkom heet.
Slechts het afstervend geluid van de windgong, die dienst doet als toegangsverklikker, stoort passend met een enkel vederlicht tingeltje.
Levensecht kijkt de opgezette zwarte kraai hem uitdagend aan.
Zwart-wit kiekjes van mensen uit lang vervlogen tijden zitten in open geslagen fotoboeken. Hij bladert ze door en ziet gelijkenis met zijn eigen leven.

“U komt tijd kopen?” vraagt plotseling een stem vanuit een duistere hoek. “Hoe weet u dat?”, “Mijn naam is ‘Toekomst’, aangenaam, alles wat gaat gebeuren heb ik al meegemaakt. Stel dat ik tijd kan leveren, waarmee denkt u dan te betalen?” “Met geld, daar heb ik zat van”. “Nou neen, dat zou te makkelijk zijn, tijd wordt betaald met tijd, je levert verleden in, en krijgt toekomst terug”. “Ok, dan lever ik bij deze mijn middelbare schooltijd in!” Dan klinkt uit een andere hoek ook een stem: “Neen Joop, die middelbare schooltijd kan niet, je werd gepest”. “Hoe weet jij dat?”. “Noem mij maar ‘Verleden’, ik heb van een ieder, alles meegemaakt wat reeds gebeurd is. De prijs wordt betaald in positieve-tijd, voor minder doen we het niet.
We willen de eerste tien jaren van je vaderschapstijd voor tien jaar langer leef-tijd, take it or leave it!” “Dat meen je niet, het was de gelukkigste tijd van mijn leven, raak ik die herinneringen kwijt?” Nou, niet alleen de herinneringen: je zal geen kinderen hebben, zij merken niets, gewoon nooit geboren, that’s all”.

Uit de andere hoek spreekt wederom ‘Toekomst’: “Joop, stop met prakkeseren, je gaat het toch niet doen. Geniet van het cadeau dat leven heet, je bent er toch, voor hoe lang weet alleen ik, koester deze rusttijd.
En nu Joop, sluitingstijd, ik ‘Toekomst’ krijg nog veel toekomende tijd en daar in die andere hoek zal ‘Verleden’ ook meer en meer moeten onthouden van toentertijd.
Joop, je bent op de plek waar ‘Verleden’ en ‘Toekomst’, ‘Heden’ kussen, laat dat waardevolle moment niet bederven door doodsangst”.
De zwarte kraai wendt zijn verslindende blik af en vliegt naar buiten, Joop strompelt huiswaarts, de winkel sluit op tijd…. die niet te koop is.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Helder licht.                    Minks wekelijkse column 2-9-2015

 

Als ik ‘s nachts naar huis rijd trekt het schijnsel van de heldere TL buis boven een portiek steevast mijn aandacht.

Hier woonde jaren geleden Marilyn, ik liep tegen haar op tijdens een bruiloft en was meteen verkocht.

Na het omkopen van de DJ en wat koeien met gouden horens, voelde ik tijdens het slowen de warmte van haar delicaat lichaam door een flinterdun jurkje heen. Die bedwelmende warmte waar menig man willoos zijn vingers aan brandt. Van binnen onzeker als een Juffershondje maar van buiten vastberaden als een West Highland White Terriër begon hier onze liaisons dangereux (gevaarlijke verbintenis).

Ja, ze bleek al min of meer bezet te zijn door iemand die niet echt bij haar paste, zei ze. Hij was succesvol bokser maar te ver weg, op de avond dat ik met haar de divan deelde in dit huis van de heldere TL buis.

De bel ging, ze keek uit het raam naar beneden en sprak nerveus: “Er uit, daar is tie”, nou moet u weten dat ik niet voor een kleintje vervaart ben, maar ja een succesvol bokser? Het juffershondje in mij wilde met een hoog stemmetje gillen, IK BEN ER NIET, IK BEN ER NIET!!! Maar de West Highland White Terriër sprak beheerst: “Is there an exit in da house?”

Tegenover haar voordeur was de lift waar Marilyn mijn kleren en schoenen in smeet, ze drukte op de 11^e en fluisterde: “217, mijn vrijgezelle buurvrouw Doutzen, je had haar laatst nog gesproken”. Daar ging ik dan, in adamskostuum met de lift (gelukkig) naar boven.

Wát kleding kreeg ik aan, maar toen Doutzen, in kort T-shirt, de deur opende stond ik daar wel als een Christusfiguur in kruisigingstenue.

‘s-Morgens werden we na een korte nachtrust wakker van de bel, Marilyn kwam binnen en gedrieën gebruikten we suf, voldaan en met verwarde haren het ontbijt, was die succesvolle bokser alweer verdwenen ?????? Ik ben niet zo’n complottheorieën figuur maar wellicht was er helemaal geen succesvol bokser aan de deur die nacht.

Bij deze gedachte maakt de gematigde glimlach op mijn lippen plaats voor een grote grijns.

Doutzen doet tegenwoordig iets in mode en aan Marilyn, helaas té vroeg overleden, denk ik nog dagelijks, zolang haar helder licht maar over mij blijft schijnen.

 

Iedere overeenkomst met genoemde personen of anderen berust op louter toeval. Tekstverantwoording: Mink Out.                       Meer: www.conck.nl

Fijn een stukje fietsen. Minks wekelijkse column 26-8-2015

Het nieuwe fietspad op de Hoekweg in Voorburg langs de Trekvliet is nog niet klaar, maar wel rij rijp. Alleen nog de nieuwe, ouderwetse straatverlichting en the finishing touch: een steenmotief print. Mijn voorgesteld tijgerprintmotief werd, als niet passend voor een straat van deze statuur, weggestemd.
Enfin, een ieder die dat wil kan via deze fietsstraat (met auto’s te gast) lekker gladjes van Rotterdam naar Den Haag en vice versa rijden, het is maar even dat jullie het weten. Het werkt wel, steeds meer mensen zie ik voorbij pedaleren: afhankelijken, bakfietsers, uitgewekenen, verliefden, enz. Hieronder een greep uit de collectie.

-Verliefden. Hij trapt zich het leplazarus tegen de brug op, maar blijft quasi ontspannen, glimlachend met haar praten. Hevig verliefd zijn ze, dat zie je in één oogopslag aan de manier waarop ze met elkaar op die fiets zitten. Zij achterop in amazonezit met de armen stijf om zijn middenrif terwijl haar lichaam onder zijn arm door steekt. Ze zit als het ware om hem heen gekruld zodat ze in elkaars ogen kunnen versmelten. Deze twee-eenheid krijgt geen genoeg van elkaar. Ik gun het ze, beter gaat het niet worden, of wel. Fijn een stukje fietsen.

-Bakfietsers. Ze zwoegt over het stuur gebogen, zwetend als een otter, het haar voor de ogen, tegen de brug op. Vier rode peenhaar kleuters zitten stierlijk te vervelen in de bakfiets, terwijl ze als koningskinderen gereden worden. Ze denkt: lekker trendy, maar in het vervolg neem ík de auto en gaat hij maar fijn een stukje fietsen@*/#.

-Afhankelijken. U kent het misschien wel, die kinderen met zo’n aangehaakt fietsje achter die grote van papa of mama. Ze hebben het idee dat ze zelfstandig zijn maar gaan waar de grote leider ze brengt. Sturen, trappen lijkt te helpen dus ze gaan er vol overgave tegenaan.
Een tandem-achter-zitter, weet dondersgoed dat hij niet stuurt en lichtjes kan trappen. Hij vind het juist fijn, zo een stukje fietsen.

-Uitgewekenen. Hij rijdt met een rot gang van de brug af, en kijkt schichtig om zich heen. De kinderzitjes zijn leeg en zijn hoofd zit vol. Het huis aan puin geschoten met zijn vrouw er nog in. Geslagen en beschoten aan de grens van Macedonië en nu hopen op rust hier.
Kap is ff met grappen over vluchtelingen. Ga fijn een stukje fietsen.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Levensstroom. Minks wekelijkse column 19-8-2015

Noem mij maar “Levensstroom”, zo wil ik dat graag.
Kleine druppels smeltwater spatten op rotsen uiteen om later sporen trekkend elkaar weer te vinden.
Plotseling ontspring ik, geboren, klein en kwetsbaar als een baby.
Sijpelend tussen kiezels door, ontstaat een puber-stroompje van te verwaarloze omvang. Een veelheid van eigenzinnige, kabbelende bergbeekjes voegen zich samen, men geeft mij een naam: “Levensstroom”, want dat ben ik.
Wasvrouwen boenen kleding, baadsters bedruipen hun wellustig lichaam en kinderen spetteren schaterend van pret in mij rond.
Ik bevloei vruchtbare aarde om gewassen te laten groeien.
Stroom over of onder raderen van molens, die bomen tot planken zagen en tarwe tot meel malen.
Op de dag een levensader die, gestreeld door de zon, schittert als het zilver van een eens vergane vloot. In de nacht een ruisende stroom die gestaag door het laagland slingert om water naar de zee te dragen.
Mens en dier laven zich onbegrensd aan mijn ‘eau de vie’.
Vissen zijn in hun element, aantallen nemen toe en voorzien mens en dier van voedsel. Zalmen gaan tegen mij in, tot de oorsprong waar leven en dood met elkaar stuivers wisselen.
Dan word ik een volwassen levensstroom, steden klitten aan mijn oevers. Boten varen af en aan door mijn golven gedragen.
Men spaart mij in bekkens om straten te verlichten, huizen van gemakken te voorzien en fabrieken te laten draaien.
De winter zet in, mijn souplesse verdwijnt, schaatsen kletteren op mijn vries, krakend oppervlak. Goed gemutste mensen en kinderen met dikke jassen, handschoenen en dassen kunnen hun plezier niet op.
Het duister valt, een snijdende wind jaagt huilend de stuifsneeuw over mij heen, ongenaakbaar blijf ik hieronder.
De dooi verandert mij in een onstuimig beest, schuim koppend imponeer ik een ieder die op mijn waterweg komt. Als een woeste massa raas ik langs stapels zandzaken en stoere dijkbewakers. De lente meldt zich, u kent dat wel; bloemetjes, bijtjes, stoere jongens en argeloze meisjes. Geklepper van ooievaars overstemd mijn kalmerend gekabbel rond strekdammen.
Watervogels strijken neer in uiterwaarden om de wijd opengesperde snavels van hun jongen te vullen met voedsel uit mijn schoot, wederom doe ik mijn naam: “Levensstroom” eer aan.
Aan het eind van het vlakke land, stroom ik in een schier oeverloze zee als herhalend onderdeel om het leven te laten leven.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Gekkenhuis.     Minks wekelijkse column 12-8-2015

Het voelt vertrouwd wanneer ik na jaren het toegangspad van het klooster Saint-Paul-de-Mausole op loop. Cipressen wuiven me een warm welkom toe. Entree betalen aan een aardiger mens dan 2 jaar geleden, mag nu ook mijn spullen stallen. Voordeel van zo’n herhalend bezoek is dat je weet wat er komt en daarom, zonder haast, meer kan genieten. Aan het eind van het pad staat een bronzen beeld van een mager mansfiguur met puntneus, die ik aanzag voor Don Quichot. Overigens hadden de nonnen van dit klooster voor het geestelijk welzijn van deze molenbedwinger, misschien ook een lans kunnen breken. Het bleek Van Gogh te moeten ‘verbeelden’: The Sunflowerthief. En dan……één van mijn meest favoriete plekken op aarde.

Het duizend jaar oude stenen bankje in de hoek van de binnenplaats. Als je gek bent, heb je grote kans hier weer normaal te worden of iets dat daar op moet lijken. Vogels en vlinders vliegen in het rond. Bijtjes gonzen van bloem tot bloem en doen hun bestuivend werk. Als beloning drinken ze nectar uit kelken waarin hun gezoem net even anders klinkt. De zon schijnt en krekels spelen als op duizend violen een vrolijk welkomstlied. Ik bedenk me dat het op den duur ook gekmakend kan klinken. Zo gekmakend dat je bij een aanval van hysterie, trillend met opgetrokken knieën en stijf dichtgeknepen ogen op hetzelfde bankje je oren dicht drukt om van dit krekel gekrakeel verlost te zijn. Ik heb geen aanval van hysterie, ik zit hier kalm, kalmer te worden. Kijk langs de gevel omhoog, gordijntjes achter blauw gekozijnde raampjes zijn van onderaf verteerd doordat er geen leven meer achter zit. De zonnewijzer doet niet aan zomertijd en laat zijn schaduw een redelijk zekere toekomst voorspellen. Duiven fladderen bij de eenzame torenklok, het ritselen van papier verstoort mijn dobberen in dit rimpelloos water. Toeristen met kinderen, blikjes cola en zakjes chips overstemmen de krekels. Even speel ik met de gedachte om onder het slaken van rare kreten als een dolle met mijn ogen te gaan draaien, hebben ze thuis echt wat te vertellen. Maar met de kans op een permanent verblijf in dit gekkenhuis heb ik deze ludieke grap maar uit mijn zieke hoofd gezet. 

Vriendelijk groetend, gelukkig weer weg van deze plek waar ik me stiekem ook wel een beetje thuis voel, au revoir”.
Tekstverantwoording: Mink Out.

Wij zijn aan de beurt.        Minks wekelijkse column 2-8-2015

Zijn jas en schilders buis hangen aan de kapstok. In het asbakje ligt een half opgerookte sigaret alsof hij even weg is.
De hoge sleuf, in de muur, om grote doeken in en uit het atelier te krijgen, staat open, komt er zo zeker nog één binnen?
Er hangt een -hij is zo terug- sfeer, in deze ruimte, maar schijn bedriegt. In 1906 liep Paul Cézanne dit huis uit met een obsessionele hang om verschillen in jaargetij en dag verloop op doek te krijgen. Zo gedreven, dat hij regen en wind trotserend, door werkte. Hij liep longontsteking op. Daags later overleed hij; 67 jaar oud. Hij was zeg maar, in het zadel van de schildersezel gestorven.  
Scheuren in het plafond onthullen achterstallig onderhoud, een teken aan de wand van te weinig bezoekers?

De kinderen hebben geen fut meer om binnen te gaan en hangen amechtig naar lucht happend over de terrastafels in de tuin. Het klimmen tegen de stijl omhoog lopende straat heeft de interesse tot een absoluut nulpunt doen dalen. Vader praat als Brugmann over de kunstschilder die hier, op deze plek menig meesterwerk maakte. “De bruggenbouwer naar het fabuleuze kubisme”. Alles leuk en aardig, ze zijn nu wel klaar met die goed bedoelde kunstminnende opvoeding. 
“Oké, rusten jullie maar uit, dan ik ga wel alleen naar binnen. Dadelijk lopen we nog verder de berg op waar Cézanne zijn beroemde serie schilderijen van Mont Sainte Victoire maakte”.
Vader snelt door de deur naar binnen, het tegensputteroffensief om moeder het antilopen kamp in te dirigeren brand los.

En ik, toeschouwer, kom wel moeiteloos boven, met de Honda Shadow. 
Het uitzicht op Montagne Sainte-Victoire; gestolen door yuppen die, vanuit hun design huiskamer, bezoek imponeren met zicht op ‘Cézanne ’s berg’.  Een stil leven van geplette, bierblikken en verkreukelde chips zakken bij een uitgebrand kampvuur staan in schril contrast met de meesterwerken hier ooit gemaakt. Tussen gehavende reproducties, maak ik dit geschreven ‘meesterwerkje’. 
De amechtige familie Antilopen heb ik overigens niet meer gezien. 
Wanneer ik de berg af rij komt er een nieuwer mens, skateboardend met een rot gang voorbij, alsof hij zegt: “Opzij wij zijn aan de beurt”.  
Door het venster van Cézanne’ s  schilderijen ontdek ik dezelfde houding; opzij, wij zijn aan de beurt. Een menselijke eigenschap; toen, daarvoor, nu en hierna en gelukkig telkens opnieuw fris vernieuwend.

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Place de Resistance. Minks vakantie geleuter 29-7-2015

 

Onder het bladerdak van grote kastanjebomen op Place de la Résistance vind ik beschutting tegen de verzengende hitte. Zittend op een bankje van deze zuid Franse gemeente Albi, kijk ik etend om me heen. Tussen een veelheid van herdenkingsplekken voor de Grand Gare (eerste wereldoorlog) hier één ter ere van de tweede wereldoorlog. Een bloemenzee omsluit het monument, een rechtopstaande kei met het opschrift: In memoriam 22 aout 1944. Blijkbaar hebben de Nazi’s toen der tijd ook hier rukzichtlos laten zien dat ze de baas waren.

In de verte luidt een kerkklok, het lijkt wel of bij iedere slag dit onthaastend-zondagsgevoel mij nog verder in bezit neemt. Ik kan het wel uitschreeuwen van geluk, niemand die iets van me moet. Gewoon zonder drukkende tijdslimiet lekker een verhaaltje schrijven. Een klus, dat relaxen, zwaarder dan actief zijn, taken en opdrachten schieten door mijn hoofd en ik zeg steeds nee. Het is vakantie en volgens de gene die mij mogen, nog verdiend ook.

Er fietst een man voorbij met een dikke joint, provocerend tussen zijn lippen geklemt, hij kijkt me aan of ik wel geinponeerd ben. Nou, wij uit Holland schrikken niet zo snel van een blowtje vriend. Geshockeerd van mijn niet geshockereerd zijn pedaleert hij geïrriteerd verder. Het zal allemaal wel los lopen, zeker nadat zijn vervaarlijk uitziende, zwiebelstaartende hond, hem los lopend blijft volgen.

Een lauwwarm zuchtje wind streelt mijn gezicht en brengt iets dat lijkt op verkoeling. Vogeltjes fluiten, een oude man komt naast me zitten, de stilte is te snijden. Ik durf niets te zeggen, ben de Franse taal niet machtig. Als het me toch te machtig wordt breek ik, ondanks de hitte, het ijs. Na ‘hoofdtalend’ gerepeteerd te hebben, zeg ik: ”Moi, un petit Francé, un conversation avec moi est terible”. De sluis gaat open, een stortvloed binnensmondse woorden doet mij net niet hopeloos verdrinken in een kolk van onbegrip. Na een half uurtje van wederzijdse inzet hebben we toch iets van een conversation, en dan gaat het snel, zo gaaf, die platte Haagse cafébaas met die Midi Pyreneese boer.

Moeten we vaker doen; met vreemde praten op een plein van verzet, leer je elkaar ook is wat beter kennen.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl.

Uitbehandeld.              Minks wekelijkse column 15-7-2015

 

De lantaarn onder het afdak bij de voordeur lijkt somberder dan enkele maanden geleden. Toen kwam ik iets afgeven voor Gerda die hier vrijwilligerswerk deed. 

“Bent u familie? Uhhh neen. Ze was wel moe dus ik zal vragen of ze u wil ontvangen, neemt u maar even plaats!”

Redelijk afgevallen, en ze is al zo fijntjes qua bouw, ligt ze in een riante, gezellig kamer met de tv aan.

De schuifpui staat op een kier waardoor de vitrage zachtjes heen en weer wiegt, het vleugje wind streelt teder-vriendelijk onze gezichten.

Drie zoenen ter begroeting, ik hoop dat de geur van mijn  aftershave een klein cadeautje voor haar zal zijn. “Hoe vind je mijn luchtje”. “O, niet op gelet”. “Mmmmm expres wat meer opgespoten in de hoop dat je het lekker zou vinden, nou ja, ook goed”.

“Mink, het is hier top, ze zijn zo lief voor me, een ware uitkomst, zo’n Hospice. Ze hebben me vandaag in bad gedaan; echt heerlijk, ben er alleen een beetje moe van geworden”.

“Wel een perverse grap van het lot Ger, eerst werk je hier als vrijwilliger en nu lig je zelf in zo’n bed, heb je nog kans? Neen ik ben uitbehandeld, tis klaar maar ik ben niet zomaar weg”, spreekt deze tengere vrouw met de strijdlust van duizend leeuwen.

“Geloof jij in een god of zo Ger? Neen maar dat het hierna over is geloof ik ook niet; ik ga gewoon omhoog, weet zeker dat er hierna iets is”. “Ja, het leven is toch een soort cadeau, het begint en houdt ook weer een keer op, niks aan te doen.”

Er valt een stilte die ik graag op een vrolijke manier wil onderbreken: “Zal ik de volgende keer wat haring meebrengen?” “Gatver, nee echt niet, dat heb ik nog nooit lekker gevonden”. “Kibbelingen dan”, “jaahhhhh, die vindt ik heerlijk”.    

Ik ga je nog even gedag zoenen en dan goed ruiken hé Ger”. Ik hoor haar inhaleren: “Ja zeker lekker”. “Heb ik er niet voor niets te veel opgespoten”.

Bij de deur draai ik me nog een keer om: “Volgende keer kibbeling dus, ja lekker”. We zwaaien en gaan door met ons leven.

De lantaarn onder het afdak lijkt toch weer wat vrolijker dan daarnet; alsof hij probeert te zeggen: ”Je bent nooit uitbehandeld!”

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                             Meer: www.conck.nl

 

Het rekeningnummer van Stichting Vrienden van Hospice Het Vliethuys is:  NL 74 RABO 0127 60 62 97

De pompbediende.       Minks wekelijkse column 8-7-2015

Het is twee uur ’s nachts, ik sluit de kroeg af, mijn weekend begint, heerlijk: die dinsdag en woensdag vrij. Eerst even bij de pomp mijn motor wassen: hoge druk afspuiten, schuim borstelen, nog een keer afspuiten, hot wax en de finishing touch: druppelvrij naspoelen (het geheim van het verblindend glanzen). 

Ff binnen afrekenen voor het tanken, waar achter het pantserglas de alom opgewekte Maurits staat. Wanneer je hier op het vroege uur binnen komt maakt het niet zoveel uit wie er staat, het lijkt wel of die gasten klonen van elkaar zijn. Allen alert, opgewekt en rap van de tong.

“Er staat een bakkie tegoed voor je op de koffieautomaat Mink, kunnen we weer is even lullen, lang niet gezien!” De cappuccino flubbert gestaag het kartonnen bekertje in, ik zet mijn tanden snel in een gevulde koek om een calorieën-dialoog met mezelf te voorkomen.

Op gepaste afstand naast het betaal-schuifluikje volg ik, tijdens het gesprek met Maurits, zijn routineuze handelingen. Het zijn de mensen van de nacht die hier binnen komen: meisjes van lichte zeden, vergezelt door jongens van zwaar kaliber, kiezen voor Marlboro medium met click.

Straatschoffies van laag allooi, die opklimmen door heren uit hogere klassen voor zich te laten vallen, nemen Pringles Hot & Spicy. 

Een wegenwachtman koopt autodrop genaamd: total loss.

Politieagenten en HTM-werkers gaan voor de gratis koffie, de taxichauffeur voor grote Rizla vloei en tippies.

Klein pakje Kent voor de huisvrouw die het thuis-tandhakken beu is. Een telefoonkaart en een doosje paracetamol voor de online-pokeraar.

Maurits en ik voeren ons geanimeerd gesprek met transactie-pauzes.

Laag gesandaalde moslims in een maxi-jurk, hoog gehakte seksbommen in minirok, langharige rasta’s met kleurig haarnet en kortharige stropdassen in driedelig grijs, maken een bijna carnavaleske optocht.

De nachtbrakers respecteren Maurits, velen kennen hem bij naam en doen een “Boks” (met de ruit er tussen) als ze aan de beurt zijn.

Zelfs een tiental opgeschoten, eigenwijze petjes jongeren, die ík wantrouw, rekenen netjes af en groeten beleeft.

“Ach Mink, het gaat om duidelijkheid, grenzen stellen. Als je mensen vriendelijk behandeld, wordt jij dat in de regel ook. Lukt dat niet, dan corrigerend, een denkbeeldig klapje in het gezicht, als het ware”. 

Ik zeg: “Maurits de pompbediende als minister van integratie. Laat de huidige minister maar naar de pomp lopen, daar kan hij wat leren”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.              Meer: www.conck.nl

Rellen voor jezelf.         Minks wekelijkse column 1-7-2015

 

Een man die zich, bij zijn arrestatie, niet eenvoudig in de boeien laat slaan, overlijdt door te hardhandig optreden van de politie.

Tegenwoordig kan je dit soort incidenten verwachten. Met terroristische dreigingen staat de sterke arm der wet onder druk.

Zo’n park vol met mensen: bij twijfel snel ingrijpen zal onder de politiecap zeker meespelen. Met alle risico’s van dien, blijkbaar.

Diep trieste gebeurtenis. ‘A night in the park’, werd een ‘Nightmare in the park’, om Duran Duran, te quoten:     “A view to a kill”.

Een vreedzaam protest, bij het politiebureau Heemstraat, begon zoals het hoort, respectvol en waardig. Alleen het macho stilstaand rondjesdraaien op motoren (burn-out) vond ik wat vreemd, maar laten we dat maar wijten aan een tekort van mijn cultuurkennis.

Wat een steuntje in de rug van de nabestaanden had kunnen zijn wordt al gauw grimmig, hommeles dus. Erg jammer dat het trieste lot van deze man in het park zo schaamteloos misbruikt wordt en de piëteit voor de overledene tot een bitter nulpunt laat zakken.   

Brandstichting en plundering, niet in erg grote mate(n), alhoewel een schoenenzaak? En een brandende keetwagen, zowaar ons eigen mini-Amerika.

De politie probeert de opstandigen voor de tweede nacht achtereen terug in hun hok te krijgen.

Tja, politie: buffer tussen ‘tevredenen en ontevredenen’ in onze samenleving. Altijd al zo geweest, na hellebaard en het blanke sabel nu de lange lat, hoewel: als nieuw wapen in de strijd tegen de onwillende wordt een heuse politiehelikopter ingezet.

Deze wentelwiek, die uren lang het Haags luchtruim domineert, zorgt samen met de drukkende loomheid van een tropische zomernacht voor weinig slaap.

Nou, de ochtend gloort! Ik kruip maar eens onder mijn opgesplitste Ikea drukknopen dekbed, lekker dun en koel.

De ‘kansarme’ moegestreden relschopper gaat ook voldaan naar bedje, in zijn huis met huursubsidie, centrale verwarming en dubbel glas.

Hij wenst u nog een fijne werkdag toe, met excuus voor het ongemak?

En voor degene die zeggen dat alle politieagenten moordenaars zijn, nog even dit: we gaan niet generaliseren want dat mag niemand in dit land, welterusten.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.