Playboy?                  Minks wekelijkse column 24-5-2017

 

Daar zat ik dan, met vier grote, pikzwarte Afrikaners op de vloer van een schamel gemeubileerde Schilderswijk-kamer, schrijven jaren tachtig van de vorige eeuw (alsof dat niet duidelijk zou zijn).

Te midden van onze kring van vijf stond een kookpot met eten.

De ‘tafelmanieren’ waren simpel: scheur een stuk pannenkoek af, grabbel het voedsel uit de pan en stop het keer op keer in je mond.

Reden van het bezoek aan deze heren: de door mij geleverde zes kanaals Philips kleurentelevisie met tiptoets werkte niet.

Maar liefst een hele week garantie, op deze elektronica van de hoge kwaliteit, noopte mij tot een technisch onderzoek.

Al gauw was het lek boven water, de mannen wisten niet dat er ook een antennedraad moest worden aangesloten om de sneeuwbuien te kunnen verjagen. Beetje dom tenzij het je allereerste TV is.

Geknecht door de Engelsen, die ons als kolonisator blijkbaar voor waren, beheersten ze deze taal goed hetgeen mogelijkheid tot gedachtewisseling gaf.

 

“Waarom zijn jullie nou eigenlijk naar hier gekomen?”

“Wij hebben gelezen dat alles hier goed was, iedereen had een nieuwe Mercedes of andere mooie auto, ze hadden ook allemaal een glanzend Rolexhorloge. Knappe blanke vrouwen lopen hier met weinig kleren aan of soms helemaal naakt. Westerlingen wonen in villa’s met zwembaden en drinken dure Champagne”.

“Nu we hier zijn krijgen we weinig geld en betalen veel rekeningen, kleren kopen alleen al kost veel van het beschikbare geld”.

“Vrouwen zijn helemaal niet allemaal knap, ze willen amper met ons praten, laat staan dat ze zich voor ons verleidelijk of schaars kleden”.

“Neen, we hebben ons mooi vergist maar teruggaan is ook geen optie”.

De teleurstelling was van hun gezichten af te lezen, ik had toch wel met ze te doen: hier zaten ze dan met vier mannen in één huis in dit kikkerland dat hen bij lange na niet bracht wat ze hadden verwacht.

 

Toen het vlees uit de pan op was vond ik het wel welletjes, ik moest maar eens gaan. Bij de deur vroeg ik: “Waar hebben jullie al die onzin die je dacht te krijgen eigenlijk gelezen?”

“Een Playboy, blad door toeristen achtergelaten”…………….. “Tja”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Vriendschapsringen.            Minks wekelijkse column 17-5-2017

 

“Ringen vind ik meer iets voor postduiven, dat is niks voor mij”.

“Nou ja, het lijkt me gewoon mooi om aan iedereen te laten zien dat we van elkaar houden en samen één zijn”.

“Ik heb het niet nodig, blijf toch wel voor altijd bij je, echt waar!”

 

Na weken lang zeuren krijgt ze dan toch haar zin.

Twee glanzende vriendschapsringen worden gekocht bij de juwelier waar ze al menigmaal hun neuzen tegen de etalageruit hebben gedrukt.

Een kleine fijne voor haar poezelige hand en een grove voor zijn eeltige kolenschop.

Met het omschuiven der kostbare kleinoden verliezen ze een stuk jeugd.

“Nu horen we voor altijd bij elkaar”, zegt ze na een bedwelmende tongzoen terwijl haar ogen een ‘ik hoor erbij’ blik verraden .

 

Met een verhuiswagen naar Friesland, waar haar senioren ouders hun overige jaren in alle rust willen slijten en………….. zij moet mee.

De gehele terugreis is hij stil, hoe goed de verhuizers ook moppen tappen, de humor kan hem niet raken.

Monotoon motorgeronk helpt hem overpeinzen, ‘omklemmende’ verlatingsangst verstevigt zijn greep.

Na een week met de trein weer naar haar toe, de afstand is groot maar zo ook zijn verlangen.

Op het tochtig perron van Wolvega lijken haar wapperde blonde haren hem warm welkom te heten.

Haar vaders auto penetreert het geïsoleerde landschap tot in de ziel.

Tijdens de rit heerst stilte. “Is er iets?” “Nee niets!”.

Na het weekend een koele afscheidskus, ze heeft haast, hij moest maar een trein eerder nemen, scheelt overstappen.

Volgend weekend maar overslaan, best pittig die reiskosten, toch?

De hypnotiserende cadans der rijdende trein, samen met het voorbij snellend grimmig landschap, versterken een vrije val in de bodemloze put van dreigend verlies.

 

Na drie dagen een enveloppe, met een kleine fijne ringachtige vorm er in………..

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Geleende grond.   Minks wekelijkse column 10 mei 2017

Bij de Westeinderbrug steken molens imposant af tegen strak hemelsblauw. 
Behaagziek waken deze statige wachters over de stad.
Dreigend doorklieven hun machtige wieken met een krachtig geraas de omgeving als waarschuwing voor klaplopers en schuinsmarcheerders. 
De bedrijvigheid spat er vanaf, in deze gemeenschap zijn de zoete vruchten van noeste arbeid duidelijk zichtbaar.
Honden- en paardenkarren op het Westeinde gaan bepakt en bezakt richting centrum om deze residentie van het nodige te voorzien .
Ongetrouwde vrouwen vonden in het hofje van Nieuwkoop een gratis onderkomen, gewonden soldaten van Napoleon knappen er nu op of af.
Sjovel volk loopt, in de Lange Lombardstraat, richting het pandjeshuis om goederen te belenen teneinde de bloedjes van kinderen te voeden.

Links mijn straat, alleen het huis bestaat nog niet, de moeder van Sien woont daar nu, Sien heeft verkering met Vincent (van Gogh). 
Nog een eeuw doorwandelen voor ik naar huis kan, ‘t is  niet anders.
Passeer de grote sint Jacobskerk wiens klokkenspel mij welkom heet. 
De kort-gewiekte ooievaars die bij de visbanken het afval schielijk door hun kelen lieten glijden, verzorgden wellicht het ‘stadswapenfeit’.
De nieuwe Passage, meer voor Hagenaar dan Hagenees, die kloof zal over een jaar of zeventig wel redelijk geslecht zijn. 
De ‘openmondse’ gaper en de Goudenhoofdse slaper wisselen verbaasde blikken als Duitse soldaten straf laarzen stampend voorbij marcheren. Een marslied galmt: “Wir fahren gegen Engeland”. 
Op het Buitenhof: Cineac, non stop films weten van geen ophouden. 
Pollers, politie en camera’s bewaken vrijheid op het Binnenhof. 
Het Binnenhof, de aanzet voor het bestaansrecht van deze stad.  
Bij het Plein er uit, muziek van de terrassen houd je bij de tijd.
Linksaf langs het Mauritshuis, uitzicht op de Hofvijver. 
Drijvende Mondriaan vlakken verliezen hun fel rood, blauw, geel en zwart omdat onvervalste ‘Hagenese’ meeuwen er schijt aan hebben, hun voorkeur is gemêleerd witgrijs.

Tijd om naar huis te gaan, Sien d’r moeder zal nu wel weg zijn, het is mijn beurt. Geleende grond, ik ben er zuinig op, erg blij mee en verrukt dat het Den Haag is.

Tekstverantwoording: Mink Out​.                             

Stairway to heaven.         Minks wekelijkse column 3 mei 2017

 

De straten leeg en dampig, hoge hakken-getik van mijn verse, kortgerokte vriendin echoot doortrapt tegen de gevels op.

Geen genoeg van elkaar krijgend zwalken we al zoenend en tastend door een nachtelijk st. Etienne, richting ons hotel.

Twee mannen, ik zie ze al op afstand, steken schuin over met ons als doel. Als wantrouwig horecadier voel ik dreiging en steek over richting de stoep die zij zojuist verlaten hadden. Op de as van de weg verleggen zij hun koers wederom in onze richting.  

Ze zijn duidelijk iets van plan dat niet in ons script staat.

De lichaamstaal en gezichtsuitdrukking belooft niet veel goeds, dus voor het te laat is, wordt het tijd om op te treden.

Rauw doch vloeiend plat Haags, kracht bijgezet door indringende psycho-blikken, overtuigt de heren dat de slachtofferrol door ons niet gespeeld zal worden. De schimmige types kiezen eieren voor hun geld en lossen op in het duister.       

 

Toen we na dit spannend avondje stappen, hoofdpijn vroeg, op onze geleende Harley, deze Franse stad verlieten was een eventuele alcoholtest er vast één geworden met een dubieuze uitkomst.

Ondanks dat het voor ons vakantie was werden we opgenomen in het st. Etiense spitsuurverkeer dat zich met een snelheid van minstens honderdtwintig kilometer over de ringweg begaf.

Dan plots, vóór ons, chaos, remmen, rookpluimen en auto’s die richting de middenberm schieten. Met hun oprijden was als kwetsbare motorrijders geen optie dus schoof ik achter ze vandaan richting vluchtstrook en toen………………daar lag hij: een driedelige uitschuiftrap haaks op de door mij gekozen rijstrook. Wat nu, een tweede gevaar in enkele uren, alleen zou bij dit debacle plat Haags zeker niet helpen.

Alertheid was geboden, in een flits schreeuwde ik naar mijn vriendinnetje (waar ik nog wel wat langer van wou genieten): “HOU JE VAST!!!!” Ik verstevigde de grip op mijn handvatten, waardoor ik (per ongeluk) meer gas gaf, een angstschreeuw klinkt in de beslotenheid van mijn helm: “AAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH” dat was hem, de hemelpoort ging open, we konden zo naar binnen.

Maar nee hoor, kadung, kadung, we denderden er gewoon overheen.

Een afslag verder trillend een sigaretje gerookt en weer opgestapt. Onze ‘stairway to heaven’ stond blijkbaar niet in st. Etienne, pppffft.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.         

Het abces.                                   Minks wekelijkse column 26-4-2017

 

Ondanks dat de plastic slang, bij mij nasaal ingebracht, zo langzamerhand wel mijn neus uit kwam en drie dagen verstoken zijn van eten en drinken me de strot uit hing, voelde ik me op deze ziekenzaal wonderwel goed. Deze relaxte sfeer werd mede gevoed door Vlad, mijn sympathieke ‘tegenligger’ uit Servië, wiens dapper dragen van een amputatie hét voorbeeld was hoe om te gaan met het grote verlies van een kleine teen.

Plotseling wordt onze rust wreed verstoord door een bed met inhoud dat, geduwd door een verpleger, de zaal in dendert, in zijn kielzog een horde aanhangers die langdurig en luidkeels eisen hoe alles moet.

“Een abces tussen mijn benen” spreekt de jongeman, ik zeg: “ach” wat hij als startschot voor zijn klaagzang ziet.

Geen werk, een chronische darmziekte, gescheiden, twee kinderen bij zijn ex, uitkering te laag. Nou, die zou ik in mijn naïeve positiviteit wel even de weg wijzen. “Misschien een avondschool”, “geprobeerd, ik kan niet leren”. “En computers, kan je lekker zitten of thuis werken”, “nee man, dat is niks voor mij, je weet toch!”……… “Wat weet ik toch?”

Vlad werpt zo’n blik van: verspilde moeite en slaakt een diepe zucht.

 

Later op de avond krijgt de nieuweling het aan de stok met de jongste verpleegster: over dat het gordijn open moet terwijl hij in zijn blote kont voor lul ligt wat zijn mannelijke trots niet kan verdragen.

Een luidruchtig nachtelijk telefoontje breekt hij vol onbegrip af, omdat wij, na een uur, zo asociaal zijn er wat van te zeggen.

Ik denk aan die mop dat iemand met een abces bij de dokter komt en per ongeluk het mens wordt weggegooid en het abces blijft leven.

 

De volgende ochtend wordt de wond voor het vertrek van ons ‘abces’ nog even door de nachtzusters verschoont, het gordijn sluit zich traag en wel haast dreigend. Zijn mannelijke trots is niet groot genoeg om te verhinderen dat hij het uitgilt als een speenvarken. Als het gekrijs na een minuut of vijf verstomt gaat het gordijn koel en wel haast triomfantelijk weer open. De verpleegsters lopen met een ingehouden glimlach weg, onze macho amechtig achterlatend of hij seks heeft gehad met een peloton Milva’s. Bij één verpleegster ontwaar ik een gedekt overwinningsvuistje, en een onderdrukte: “yes, yes” uitroep.

In ieder geval leefden we allemaal nog lang en gelukkig, zonder abces.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Laatste lente.            Minks wekelijkse column 19 april 2017.

 

Na een lang winterreces, opent boer Tjerk de staldeuren en mag Karin naar buiten.

 Afgewisseld door wat rare bokkensprongen op een drafje de wijde wei in, haar uier zwiept jolig en levenslustig heen en weer.

Ahhhhhh lente, eindelijk weer in de buitenlucht, fris gras dat zo lekker knappend afbreekt als je het, tussen je lippen geklemd, uit de grond trekt.

De zon zakt achter de einder, herkauwend ligt ze op de zachte grasmat, heel wat beter dan dat bedje van stro in de stal.  

Bromvliegen spelen tikkertje op haar rug, een uil wrijft de slaap uit zijn ogen teneinde een argeloze veldmuis te verrassen, krekels spelen Symfonia Romantica. Life is good for a cow called Karin (diepe zucht).

 

Onderwijl in een café ver weg: “Zo mijn koe is bijna vol” spreekt de immer vrolijke Uno met een blik vol van blijde verwachting.

Geen milieuactivist maar wel overtuigt deze aarde ooit te verlaten met achterlating van max. een kindermaatje ecologische voetafdruk.

“Wat bedoel je met koe vol”. “Nou uuhhh, via internet: Koopmetzijnallenjeeigenstekoe.nl. Je stort met anderen geld op een beschikbare koe en als hij vol is kan je dat in grafische weergave op de site zien”. “En dan leeft jou koe nog lang en gelukkig omdat jullie hem hebben gered” “Nou niet helemaal…………..”

 

Ochtend gloort, familie Veldmuis treurt, vader komt nooit weerom, hongerige uilskuikens laten hun opengesperde snavels vol stoppen.

Boer Tjerk loopt op Karin af die zojuist weer begonnen is met grazen, frisse rijp prikkelt haar tong. Door een vals warme deken van koude ochtendmist leidt hij haar naar de vrachtwagen.

Tjerk blijft bij haar, vlees van een gestrest beest smaakt slecht.

Een grendel schuift, een motor start, Karin komt nooit weerom.

Het pakket thuis bezorgd door Post.nl Food, track and trace net als bij de loopbaan van Karin’s vers vlees.

Van Baklap tot sukade, biologisch top, past precies in de vrieslade.

Uno, toch een beetje aan haar gehecht geraakt, vult lekkere bekken met vers vlees van Karin.

Ze had een goed leven, een beetje jammer van de laatste lente.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                 

Piano. Minks wekelijkse column 12-4-2017 “Bes, cis”, de droogkloterige pianoleraar geeft nasaal en monotoon de noten aan die Henriette mist. Haar vriendinnetjes wachten buiten, de hinkelbaan lokt. Hij was er altijd al, deze zwart gelakte, glanzende buffetpiano. Twee Art Deco kaarshouders sieren de voorkant, als je het deksel openklapt staat er in glanzend koperen letters Bechstein te lezen. Henriette en haar piano, hij zou haar levensverhaal kunnen vertellen. Zoals toen, op die warme zondagmiddag in augustus. Een ieder in de tuin, zij speelt Chopin, ramen staan tegen elkaar open, een verkoelend vleugje wind streelt haar ranke hals. Teder een hand op haar schouder, een flits door haar maagstreek, een droom komt uit. Geerten, ze is met hem getrouwd, hun kinderen leerden op deze zelfde piano van bes en cis, hij hoorde er bij. Henriette’s slanke handen toucheren het klavier van haar fijnbesnaarde vriend als vlinders die dartelend bloemen kussen. De met vilt beklede hamertjes volgen elke vingerwijzing van haar, gehoorzaam en stipt op. Geluk leek vanzelfsprekend en oneindig. Maar toch, ook zij kreeg haar deel, Geerten bleef een week voor zijn pensioen ademloos achter zijn bureau zitten, de directeur kwam het begripvol vertellen, mooie begrafenis, daar niet van. De kinderen zijn uit huis, wonen in het buitenland, ze komen met Pasen weer langs. Bedroeft zinken Henriette’s vingers ‘piano’ in de lage tonen van het muziekinstrument dat met haar mee lijkt te treuren. Henriette werd 101, zij is klaar en de zon gaat gewoon weer op. Ergens achter op de binnenplaats van een kringloopwinkel staat een valse piano die binnenkort wordt afgevoerd. Het deksel en wat houten panelen zijn in de open haard beland, de Art Deco kaarshouders liggen in een kist met roestig hang en sluitwerk. Toetsen zijn zoek en het ivoor van het resterend aanslaghout zit los. Een hagelbui geselt zijn naakte snaren en brengt een onsamenhangend requiem, voor een oude vrouw met piano uit de Lepelstraat, ten gehore. Tekstverantwoording: Mink Out.

Op eieren lopen. Minks wekelijkse column 5-4-2017

 

We leven in een mooi land, met genoeg ruimte om jezelf te zijn.

Er mag hier van alles, heel wat meer dan in vele andere landen.

Je bent hier zó vrij dat de belangengroepen, met een zichzelf strelende mening, als paddenstoelen uit de grond ploppen.

 

Zoveel groepen van anders denkenden, dat je als standaard type al gauw een minderheid vormt en het normale gedrag, voor je het door hebt, als provocerend of ongepast wordt betiteld.

Nou schuif ik, om discussie en escalatie te vermijden, de Erdogan en Zwarte Piet (oeps) groepen even ter zijde!

Een wat minder beladen onderwerp: de zomertijd komt er aan en moet al weer afgeschaft, speerpunt van de zomertijdzeurders: iemand zou aan hartfalen lijden omdat de boel een uur opschuift, kan dat???

 

Een groep van (in mijn ogen) verzuurde mensen trekt ten strijden tegen Koningsdag omdat zij dit volksfeest liever in stilte vieren.

BAM (Bescherming Akoestisch Milieu) stelt: “muziek die in openbare ruimten aan mensen wordt opgedrongen is een schending van de privacy…..” privacy? Veel succes, in ons overbevolkt, verzakkend land.

 

Opkomende schaamte bij het uitspreken van: “allochtoon”(oeps), nota bene ooit bedacht omdat “buitenlander”(oeps) onvriendelijk klonk.

 

Om in het ganse land eieren te verstoppen sluit de Hema een deal met een stereotype familie, bestaande uit ma-paashaas, pa-paashaas en twee puber paashaasjes van beide geslachten ☺.

En ja hoor, weer iemand die er wat van vindt: “Waarom eigenlijk geen twee hazenpotten(oeps) of poten(oeps) als eierlopers.

Dit was een kans bij uitstek om de homo-emancipatie een boost te geven”, overigens was het wel weer iemand ‘van de verkeerde kant’ (oeps) die deze, in haar eigen straatje, mening gaf.

 

Het lijkt mij, met de laatste ontwikkelingen in ‘poten ram land’(oeps), verzekeringstechnisch ook niet echt handig om homo’s, lesbiennes en transgenders met dozen vol eieren de straat op te sturen.

Ze lopen toch al zo op eieren nadat ze deze week het haasje waren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Zestig.                                Minks wekelijkse column 29-3-2017

 

De laatste dagen van deze vijftiger zijn geteld. Niet dat het in de korte termijn planning staat om dood te gaan of zo, maar het moment dat ik zestiger zal zijn komt angstig dichtbij.

Zo’n kroonjaar in t’ verschiet, dat doet een mens echt goed???

Niet dat ik er ziek van ben maar ik word er ook niet beter van.

Nou ben ik een vrolijke flierefluiter dus maakt u niet al te veel zorgen.

Terwijl de tijd gewoon doorloopt, nou ja zeg maar gerust doorrent, sta ik steeds vaker stil bij: wanneer ben ik aan de beurt om uit te stappen.

 

Aan het begin van mijn loopbaan als mens ging het allemaal zo lekker langzaam, om jarig te worden moest je nog te veel ‘nachtjes’ slapen en kropen de tussenliggende dagen als stilstaande bejaarden voorbij.   

Om maar te zwijgen over het Sinterklaasfeest, eer dat begon waren de schamele giften uit Spanje al lang aan vervanging toe.

Neen, alles ging traag, je brommer- of autoleeftijd halen, de ‘eindeloze’ schooltijd, die schoot ook niet op, ach laat maar zittenJ.

De tijd tussen twee sinterklazen door gaat nu in gestrekte draf, om maar in schimmeltermen te schrijven, dit niet in het minst door de steeds vroeger oplaaiende discussie over zijn knecht (o shit).

Pas geleden werd ik vijftig, draai me één keer om in bed en hup zestig.

 

In den beginnen klonk “Lang zal hij leven” als een vrolijk lied zo van we gaan onbezorgd verder, nu krijgt het meer en meer weg van een liturgische klaagzang met een diep sarcastische ondertoon.

 

Zestig pas en ik moet zo nodig ineens de depri-eend uit hangen.

Niet klagen maar dragen zeggen de sterken en die kunnen het weten dus de schouders er onder en gewoon gaan met die banaan.

Zal ik nog een grote slag slaan, nog één keer een rigoureuze  verandering in mijn leven, voor ik gekluisterd aan rolstoel of bed alleen nog maar kan mijmeren van wat ik niet heb gedaan?

Een laatste kans nu mijn hersens het nog toestaan?

Het tijdstip om te beslissen is daar of wacht ik nog even op de AOW die harder lijkt te lopen dan de tijd die mij wellicht nog rest?

 

Bederf plezier van nu niet door angst voor later, spartel lekker door tot het schip strandt, zat te beleven, je wordt pas zestig!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.             

Zestig. Minks wekelijkse column 29-3-2017

 

De laatste dagen van deze vijftiger zijn geteld. Niet dat het in de korte termijn planning staat om dood te gaan of zo, maar het moment dat ik zestiger zal zijn komt angstig dichtbij.

Zo’n kroonjaar in t’ verschiet, dat doet een mens echt goed???

Niet dat ik er ziek van ben maar ik word er ook niet beter van.

Nou ben ik een vrolijke flierefluiter dus maakt u niet al te veel zorgen.

Terwijl de tijd gewoon doorloopt, nou ja zeg maar gerust doorrent, sta ik steeds vaker stil bij: wanneer ben ik aan de beurt om uit te stappen.

Aan het begin van mijn loopbaan als mens ging het allemaal zo lekker langzaam, om jarig te worden moest je nog te veel ‘nachtjes’ slapen en kropen de tussenliggende dagen als stilstaande bejaarden voorbij.

Om maar te zwijgen over het Sinterklaasfeest, eer dat begon waren de schamele giften uit Spanje al lang aan vervanging toe.

Neen, alles ging traag, je brommer- of autoleeftijd halen, de ‘eindeloze’ schooltijd, die schoot ook niet op, ach laat maar zitten☺.

De tijd tussen twee sinterklazen door gaat nu in gestrekte draf, om maar in schimmeltermen te schrijven, dit niet in het minst door de steeds vroeger oplaaiende discussie over zijn knecht (o shit).

Pas geleden werd ik vijftig, draai me één keer om in bed en hup zestig.

In den beginnen klonk “Lang zal hij leven” als een vrolijk lied zo van we gaan onbezorgd verder, nu krijgt het meer en meer weg van een liturgische klaagzang met een diep sarcastische ondertoon.

Zestig pas en ik moet zo nodig ineens de depri-eend uit hangen.

Niet klagen maar dragen zeggen de sterken en die kunnen het weten dus de schouders er onder en gewoon gaan met die banaan.

Zal ik nog een grote slag slaan, nog één keer een rigoureuze verandering in mijn leven, voor ik gekluisterd aan rolstoel of bed alleen nog maar kan mijmeren van wat ik niet heb gedaan?

Een laatste kans nu mijn hersens het nog toestaan?

Het tijdstip om te beslissen is daar of wacht ik nog even op de AOW die harder lijkt te lopen dan de tijd die mij wellicht nog rest?

Bederf plezier van nu niet door angst voor later, spartel lekker door tot het schip strandt, zat te beleven, je wordt pas zestig!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.