2018, toen ik zojuist begon met deze column moest ik even wennen, je zou van slag van raken, was net aan dat 2017 gehecht.
Weinig panklare ideeën voor de column dus dan maar -in wiens naam dan ook- een verhaal over: god zegen de greep……van slag raken.
Mijn ritme ligt ietwat anders dan dat van de gemiddelde aardbepotelaar, noem mijn dagritme maar gerust nachtritme.
Doe ik niemand kwaad mee, integendeel, mijn tegenstrijdig ‘wakker zijn’ heb ik handig in dienst gesteld van de dagmens.
Als die zijn strijd, bij daglicht, naar de regel van het arbeidscontract of andere levens slijtende bezigheden weer heeft geleverd, sta ik als caféhouder, fris op mijn post.
Ik tracht de uurtjes, vóór hun slapen gaan, dan op te leuken met een drankje, hapje en last but not least: mijn ‘sprankelende’ aanwezigheid.
En nu komt het, eerder deze week, een rouwkaart, ik wist van wie, het was tragisch dus ik moest er heen, de opkomsttijd zou wel meevallen.
Met gepaste eerbied opende ik de enveloppe met rouwrand, het klopte, geen slechte droom maar de troosteloze waarheid, helaas.
Een tweede niet in verhouding staande realiteit was de aanvang: half tien ’s morgens. Voor mij midden in de nacht/dag.
Het café, op de avond er voor, een uur eerder sluiten bleek te optimistisch, verdiende rust tussen dons en knorrende katten, vond ik pas om half vijf in de morgen.
Mijn verslapingsangst was ongegrond dus waren we met z’n allen op tijd om het onvermijdelijke te accepteren.
Het leven gaat door dus verder in de week een onschuldige controle van een gat in mijn hand bij de dokter, wederom vroeg in de morgen.
Chaos, twee uur slaap en weer wakker, de dag er na twaalf uur als een blok, met als gevolg weer een slapeloze dag/nacht. En nu zit ik hier ‘tegen de gewoonte in, ‘s morgens om half zeven aan deze column.
Van slag door de jaarswitch, de slaapverschuiving en het verlies van een rare, leuke man die ik nooit meer vergeten zal…….. echt van slag.
Met zes rendierkoppen voor de kerst, vastgesjord achter op mijn nep Harley, kom ik langs de Binckhorst-Macdonald en besluit een avondmaaltje fastfood te gaan wegschrokken.
Om bij het overgrote deel jongere klanten van deze hamburgergigant niet te veel uit de toon te vallen maak ik sinds kort gebruik van de ‘easy-order-kiosk’.
Een grote I-pad waar je je menu al touch-end samenstelt. Contactloos pinnen, neem plaats aan een tafel naar keuze en haal je bestelling op als je nummertje op de beeldbuis, uhhh flatscreen opduikt, ff wennen.
Om mijn zes rendierkoppen buiten, met hun tongen uit de bek in de gaten te houden neem ik plaats bij het raam.
Ik excuseer ik me bij een pril Antilliaans stelletje dat wellicht dacht hier de privacy te vinden die ze bij hun ouders missen.
“Sorry, ik moet een oogje op mijn motor houden, ik zal jullie niet afluisteren”. “Geen probleem meneer, ga lekker zitten waar je wil”.
Het meisje, een oogverblindende schoonheid, ‘schittert’ me lachend aan, een vlaag van kortstondige verliefdheid overspoelt me.
Zij is kinderlijker dan haar voorkomen veinst, als hij een idee lanceert zegt zij standaard nee of ik wil niet.
Daarentegen laat hij zich in dit paaltjes-af-pis-verhaal meezuigen.
Het kinderlijk meningsverschil en het vruchteloos welles nietes spel dat er uit voortvloeit, komen maar ternauwernood tot een eind.
Terwijl de Filet-O-Fish, op golven bananen milkshake, moeizaam mijn slokdarm door spartelt, spelen zij het spel van man en vrouw.
Hij mega macho, zij quasi koket op gepaste afstand.
“We gaan weg” zegt hij standvastig, “neen” retourneert zij uiteraard. Hij blijft zitten. Ik grijp in: “Gewoon gaan, ze komt toch wel achter je aan”. Ze lachen en ik doe mee. Na een poosje staat zij op, hij volgt. “Nee hé, daar gaat mijn goede raad” grap ik ze achterna. Als ze mij langs het raam passeren zwaaien ze, met hun bont gekleurde wollen wanten, gedag en stappen, elkaar innig vasthoudend, de toekomst binnen, ook dat is ff wennen.
O ja, die zes rendierkoppen zijn geen echte, en bij de Mac kan je nu al via een app bestellen als je nog niet eens binnen bent, ff wennen.
Schijtziek (deel drie, slot). Minks wekelijkse column 13-12-2017
Wanneer Ronald zijn hoofd een tikkeltje opheft klinkt een dreigend gegrom. Hij kijkt in de vervaarlijk betandde bek van de pitbull die, door het gespannen halsband, net niet bij hem kan.
Als hij zijn hoofd nog verder opricht kijkt hij tegen de vervuiler op, sjonge jonge, zo van onder af gezien is het helemaal een reus.
Net als Ronald een vreselijke schop voor zijn kop verwacht vraagt Superman: “Wat bent jij daar nou aan het doen?” “Uhhhhh ikke……… Uhhhhh ik, ik, ik ben wat vlaggetjes in die hopen aan het planten zodat niemand er per ongeluk in kan trappen meneer”. Tijdens het praten moffelt hij het welriekend, heftig, waarschuwingsvlaggetje in zijn zak.
“Nou, dat is dan niet meer nodig, net de grootste bonje met me wijf, omdat ik het liet legguh, de gluurbuurvrouw heeft het door gekakeld.
Nou moet ik het weghalen anders gaan we met Oud en Nieuw niet naar de Efteling waar ik ieder jaar zo naar uitkijk, die wijven ook altijd”.
Terwijl de witte reus zo doorbabbelt steekt Ronald ook het tweede ‘milde’ vlaggetje in zijn zak. “Tis goed Sylvester, ja die hond is naar Sylvester Stallone genoemd, von me wijf leuk”. Ronald krijgt een ferme lik over zijn gezicht en gaat opgelucht overeind staan, de Hulk ruimt de boel op en neemt afscheid, eigenlijk geen onaardige man.
Dagen later aan de bar met het maltje en borreltje komt het verhaal er uit: “En ik zeg tegen hem, als je die hondenshit niet opruimt dan kan je lachen, mijn straat is verdomme geen openbaar toilet.
Nou hij heeft het allemaal weggehaald hoor en die hond, ha, ha, die hond leek wel een tam konijn, je moet niet bang zijn, gewoon zeggen.
Neen, ik laat niet meer met me sollen, had er schoon genoeg van. Mensen zijn tegenwoordig veel te timide, zo heeft de aso vrij spel”.
“Goh, laatst gaf je nog aan dat je moeite had er wat van te zeggen, wel goed dat je het alsnog gedaan hebt, mag je trots op zijn Ronald”.
De moraal??? Ik weet het niet, misschien zo van niet alles is wat het lijkt, maar dat mag u zelf uitmaken, ik ben blij dat ik me uit de valstrik van dit vervolgverhaal heb kunnen schrijven, pfffftttt.
Tekstverantwoording: Mink Out. Voor deel 1, 2 en meer www.conck.nl
Schijtziek (deel twee). Minks wekelijkse column 6-12-2017
Ronald zit aan de tafel voor het raam, vanaf deze derde etage heeft hij uitzicht over de hele straat.
Zijn shaggie smeult in de asbak en aan de brandplekken te zien ook regelmatig er naast. Een bakkie Senseokoffie met nep-banketstaaf staan paraat om zijn leven wat meer smaak te geven.
De snelle duisternis, in dit jaargetij, is noodzaak. Sinten rijden af en aan, zelfs twee tegelijk. Het zien ervan zou de ‘straat’-kinderen wellicht van hun naïviteit beroven om nooit meer in hen te geloven.
Verder liggen op de tafel wat kleine vlaggetjes gemaakt van saté prikkers met daar omheen een watervaste sticker.
De viltstift ligt in de aanslag om een gevatte tekst te schrijven voor de kale bodybuilder die het verdomt de droppings, die zijn hond in de straat achterlaat, op te ruimen.
Was een goed idee van die cafébaas, vlaggetje met vermanende tekst in die shit, dat zal de boodschap doen overkomen, lekker anoniem ook.
Net als hij zijn tanden in een zoet stuk staaf zet komt de kale banjo aangelopen. Ronald duikt weg achter zijn kamerplanten, zijn hart klopt in de keel, hij stopt met kauwen en houdt de vijand scherp in de gaten.
Als een krijger in het oerwoud buigt hij de planten traag uit elkaar. Lambiek loopt, zijn armen wijd, met een wapperende trainingsbroek in de wind, zijn gouden ketting blinkt in het licht der straatlantaarns.
De pitbull heeft zo’n breed halsband met van dat koperbeslag, hij loopt los en legt een flink cadeau midden op de stoep voor het portiek.
Als ze de hoek om zijn slaat Ronald in zijn drift aan het schrijven: “Heeee, kale aso, opruimen anders gooi ik het in je brievenbus”.
Ronald sluipt de trap van het gehorig portiek af en plant het vlaggetje, onder dekking van het duister, in de mesthoop, dat zal hem leren!!!!
Terug in zijn stoel overpeinst hij zijn daad…..hij is wel groot die gozer, als hij doorkrijgt dat ik het ben, vermoord hij me en die hond is volgens mij ook niet voor de poes. Misschien een matiger vlaggetje maken: “Laat niet als dank voor ons de stank, weghalen a.u.b.”
Weer naar beneden, het heftige vlaggetje er uit en de nettere er in.
Net voor hij zich opricht staart hij tegen een paar schoenen met trainingsbroek aan…. Hij trekt lijkbleek weg, nondeju!!!!!! Wordt vervolgd.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl
“Mink, een alcoholvrij biertje graag……..En een jonge borrel!”
De eerste keer (jaren geleden) stond ik verbaasd maar Ronald vindt het beter zo dan dubbel op en gelijk heeft hij, het scheelt ‘zeg maar even’ een slok op een borrel.
Naast hem zittend nip ik mijn koffie, hij zet zijn lippen getuit aan de rand van het jeneverglas en slurpt het wiebelend ‘koppie’ er vanaf.
“Hé Mink, hoe zou jij dat nou aanpakken? Bij ons door de buurt loopt een kale gozer zijn hond uit te laten zonder de rotzooi op te ruimen”.
“Nou, lijkt me niet zo moeilijk toch, gewoon zeggen dat je het wel fijn vindt als hij de rotzooi weghaalt wanneer zijn hond leeg is”.
“Jij hebt makkelijk praten maar die gozer is zo’n opgeblazen palingvel van de sportschool met van die wijd open, steroïde ogen in zijn hoofd”.
“Niks mee te maken, recht is recht en krom is krom, aanspreken en anders regel je het met wat meer overtuiging, zeg maar ff”.
“Ja, weer makkelijk lullen, jij bent even een stukje groter en meer ervaren in het overtuigen van mensen, ik ben daar niet zo op gebouwd.
En dan die hond, dat is niet echt modelletje chi-wah-wah met roze strikje en een enkel keuteltje. Dit beest is per keer goed voor een halve mokkataart. Hij heeft ook nog zo’n bek vol blinkende tanden, als die toeslaat laat hij nooit meer los, neen Mink, dat wordt niks”.
“Ja, wat dan? Ik heb wel eens gehoord van iemand die vlaggetjes met vermanende teksten in de achtergelaten ‘cadeautjes’ prikte.
Was toen best doeltreffend, de kleine boodschap tegen de grote.
Beetje gluiperig maar wie niet sterk is moet slim zijn, toch Ronald”.
In zijn ogen zag ik dat mijn voorgestelde plan hem wel wat leek.
“Wel lekker anoniem en de boodschap komt over, heeft hij er schijt aan dan kan ik altijd nog wel een stapje verder gaan”.
Hij rekende af en liep naar de buitendeur, “Kijk je wel uit Ronald”, “ik ga het doen, word schijtziek van die aso” retourneerde hij strijdvaardig als Napoleon …………voor zijn Waterloo?
“Medebewoners liggen wakker van jouw André Rieu, moeder!” “Hier in het tehuis zeggen ze dat het niet werkt, kost een berg en met een paar dagen liggen ze al in de hoek”.
“Probeer ze dan uit, je verstaat me niet eens meer aan de telefoon, ik schreeuw de hele buurt bij elkaar en jij hoort me niet”.
“Ik vertik het, het kost veels te veel geld en ze proberen je er ook nog twee aan te smeren”. “Ja, voor elk oor één lijkt me moeder”.
“Wat zeg je jongen?” “VOOR ELK OOR ÉÉN LIJKT ME MOEDER!”
Ze bleef er Oost-Indisch doof onder maar na veel gezeur kreeg het idee, Den Ouden Neel een hoorapparaat aan te laten meten, gehoor.
Na hier en daar mijn oor te luister te hebben gelegd en mijn ogen, op de verzekeraarssite, de kost te hebben gegeven, was ik er uit.
Om van een vijfenzeventig procent vergoeding verzekerd te zijn bleek nog een hele zorg. We moesten in de lijntjes lopen, eerst een specialist om te bewijzen dat de 93 jarige Ouden Neel wel echt zo’n apparaat nodig had, en vervolgens naar een heuse Star audicien die dikke vriendjes was van de desbetreffende zorgverzekeraar.
De kno arts ging met een snelle blik Den Ouden Neels gehoorgangen na, nonchalant gooide hij de kijktrechtertjes in de afvalbak en verwees ons naar het afspraken bureau voor een hoortest.
“Dat was ut?” vroeg ik, wachtend op uitleg”. “U hoort nog wel” sprak de man zonder op te kijken. “Nou, dat is dan beloofd” grapte ik, hij trok een gezicht als een oorwurm, weinig humor!
De grote dag was aangebroken, de apparaatjes konden geplaatst.
Lichtgrijs, omdat dat zo mooi bij haar haarkleur past.
Verwondering over de langzaam verloren en nu weer herwonnen geluiden om zich heen doet haar glunderden, een sprankeling in de vochtige ogen spreekt boekdelen.
We persen de vrucht nog wat beter uit voor weer een paar extra druppels levenselixer, ze doet het er goed op: Den Ouden Neel.
Van A naar Beter in onze drukke randstad doe ik op de motor.
Bij het parkeervakarm tehuis van Den Ouden Neel squeez ik mijn nep-Harley met gemak tussen verpleegstersfiets en scooter in.
Tussen kruimelpikkende duiven, smooth in- en uit parkeren, bij Florencia, voor koffie en aanverwante artikelen, gaat ook in een wip.
Ik ga niet in op de, gecultiveerde, geen vinger uitstekende, met of zonder oortjes telefonerende, geen voorrang verlenende en door rood fietsende barbarenhordes die mijn geliefde randstad teisteren.
Er is namelijk geen lettertype zo klein om deze plaag leesbaar op één A4 te beschrijven maar ik moest het even kwijt, dank u wel.
“So far so good” zult u denken, maar hier komt het: wanneer ik van één der boven beschreven plekken richting mijn werkplek rij, dringen heuse waanvoorstellingen zich aan mij op.
Deze hallucinaties, in de hoedanigheid van veelal mannen in gele pakken met reflectoren, komen van onder straatstenen en van achter bomen.
Hun handen zitten vaak in het haar en anders wel in de zakken.
Ze brabbelen heimelijk in portofoons en dwingen het verkeer vaak in allerlei bochten die vaker problemen dan oplossingen brengen.
Hun machtsgevoel lijkt vele malen groter dan hun inzicht, tact en kennis van veiligheid, uitzonderingen daar gelaten.
Achteraf blijkt mijn gestel wél in orde, de gele fantomen zijn gecertificeerde verkeersregelaars met een studie van drie dagen.
Fijn dat veel bedrijven dit soort oplossingen aandragen om overheden van dienst te zijn, of staat er ergens een honingpot op een grote kier?
De geelpakman is veelal een langdurig werkloze die met zijn lage uitkering niet van A naar Beter kwam dus hier een kans ziet???
De opper geelpakman krijgt subsidie omdat hij de ‘steuntrekker’ een baan biedt (minimum loon) en de belasting betaler verstrekt het geld.
‘Goed besteed geld’ kun je zeggen maar het wordt er gewoonweg niet veiliger op en waar het veilig is zijn ze toch echt niet nodig!!!!!!
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl
Ik wil alle geelpakmannen zeker niet over één kam scheren maar kon de drang er wat van te vinden niet onderdrukken. (E.a. komt voort uit eigen waarnemingen).
Leven na de dood? Minks wekelijkse column 8-11-2017
Een rustig tussenuurtje in het café, de magnetronvrijgezellen-maaltijd staat dampend voor me. Ik koester deze momenten zonder dolende ziel aan mijn bar met een onstuitbare drang naar betaalde aandacht en langdradige warme chocomel met slagroom.
De deur gaat open, shit, zal je net zien, altijd op zo’n momentje voor mezelf, daar gaat mijn AH runderlap met stoofperen en puree.
De tegenslag valt mee, het is Gijs, ik zie hem graag binnenkomen, hij heeft zo’n vriendelijk kalme uitstraling. Gijs discussieert zelden maar stelt af en toe zo’n vraag die je met jezelf in discussie laat gaan.
De gesel der harde realiteit heeft hem al meerdere keren lamgeslagen maar telkens gaat hij weer staan en begint gewoon opnieuw.
“Neen Gijs, klaar is klaar, ik weet niks van voor mijn geboorte dus als ik, voor de laatste keer mijn ogen sluit lijkt het me sterk dat er nog ergens een feestje is. Trouwens: ik vind één leven meer dan genoeg!”
“God, heb je daar dan niks mee?” “Nou neen Gijs, iedereen moet doen wat hij wil, allemaal knap verzonnen maar voor mij is het niets”.
“En jij, geloof jij in God of zo?” “ Neen, niet echt, maar dat er wat is na de dood daar geloof ik wel in, zoiets als reïncarnatie”.
“Jij bedoelt dat je terug komt als chimpansee of zo?”
“Nou ja, als aap weet ik niet, maar ik voel wel dat ik een oude ziel ben.
Pas geleden zat ik er knap doorheen, diepgaande privéproblemen.
Even een lang weekend naar familie in Dover, lekker alleen wandelen over die rotsen, hoog boven de zee.
Ben ik op zo’n rotspunt gaan staan, niet om te springen hoor, maar gewoon om ff op te laden, bek in de wind, gedachten ventileren.
En opeens voelde ik de aanwezigheid van mijn overleden vrouw Joke, alsof ze zei: -kom op jongen ik help je- liet mijn tranen de vrije loop.
Tegelijkertijd komt er een klap energie bij me naar binnen, kon meteen de hele wereld weer aan. Ik weet zeker dat het Joke was, dus dat er niets is na de dood geloof ik niet”.
“Nou ja, we zullen zien, voor mij de ultieme rust en voor jou dan het wederzien, denk dat het ons beiden gegund is Gijs”.
“Ben je klaar met eten? Doe mij dan maar een warme chocomel met slagroom en neem zelf ook lekker een bakkie!”
# Me Too, gaat de wereld rond, koppen van grote jongens rollen als bowlingballen over onze ‘glow in the dark’ schermen.
De sensatie stijgt tot ongekende hoogte, aanschouwer en pers smullen ongegeneerd hun buiken rond. Mensen waar men van dacht dat het wel snor zat blijken ruig behaarde wolven in schaapskledij.
“Me Too” suggereert dat het misbruik veel of alle mensen betreft.
Ik zou zeggen: “ we gooien er gewoon weer een protocol tegenaan”, omdat dat zo fijn werkt en de menselijke omgang zo ten goede komt.
Goed te doen in deze tijd van management-terreur waar het aantal beschikbare mensen op de werkplek niet zelden een half of minder is.
Ik begrijp dat ik me met dit verhaal op glad ijs begeef maar in deze column liggen de machtsverhoudingen nu eenmaal zo dat ik mijn kans ten volle kan pakken. U kunt natuurlijk ook stoppen met lezen maar dat zou machtsmisbruik en geen pre voor mijn superioriteitsgevoel zijn☺.
Die president en zijn stagiaire, was daar sprake van machtsmisbruik? Volgens mij was zij was gewoon verliefd en hij onstuitbaar bronstig.
Met zijn functie kon Bill ook niet ff weg voor een pakje sigaretten. Dus de mogelijkheid om, met het weer(ga)loos stagiairetje, een nieuw leven en zijn tweede jeugd op te krikken, was voor Bill geen optie.
Ooit ook zo’n ophef over ongewenste intimiteiten op de werkvloer.
Het kon zo niet langer, het was vrouw onterend, totdat een vrouw met een knipoog sprak dat als het Johnny Depp was geweest ze het geen probleem had gevonden, als dat geen machtsongelijkheid is☺.
Laten we dit soort ordinaire heksenjachten in ieder geval voorkomen.
Het is toch niet meer leuk als je voor het flirten eerst een boekwerk door moet of toestemming nodig hebt van de te ‘beflirte’ mens.
Wel een leuke openingszin bij ‘benadering’:
“Vindt jij dat ik mijn macht misbruik als ik werk van je wil maken?”
Excessen moet je aanpakken en ik wil niets bagatelliseren maar alle gewassen platbranden om het onkruid te wieden brengt weinig voedsel.
Tijdens mijn ‘research’ kwam ik dit tegen, erg interessant, zie de link: https://www.nrc.nl/nieuws/2016/04/17/een-zeldzaam-interview-met-monica-lewinsky-a1491272
Ik ben niet meer zo voor de verhalen van Nazi’s en Joden, ik weet het nou wel, ben er in mijn jeugd redelijk mee overvoerd.
Niet dat mijn empathie verdwenen is, integendeel, bij de film ‘Schindlers list’ trokken bittere tranen sporen over mijn wangen.
De beelden heb ik weggestopt tussen andere die ik liever niet meer dagelijks projecteer in de filmzaal van mijn bewustzijn.
Wellicht is het ook makkelijker om afstand te nemen van dit tragisch gebeuren omdat ik en mijn familie niet Joods zijn.
Totdat ik laatst, in mijn zoektocht naar (digitale) kunstwerken, een schilderij tegen kwam waarbij alles tussentijds boven kwam drijven. ‘Schoolgang in Laren’ (1898) zette me aan, de schepper te achterhalen.
De vertedering die de hoedjes dragende meisjes, met schort en klompjes, oproepen kon enkel het werk zijn van een liefdevol mens.
Het liefdevolle zit hem al in de naam: Liebermann, Max Liebermann, een man met passie voor Holland, hetgeen van zijn schilderijen afspat.
Max liet ons veel prachtige werken na (ga maar Googlen), werd zeer gerespecteerd in Duitsland en ver daarbuiten.
Toen de Nazi’s aan de macht kwamen werden hem al zijn functies ontnomen enkel en alleen omdat hij joods was.
In 1935 overleed hij, 88 jaar oud, getergd, verbitterd en geïsoleerd.
Zijn vrouw Martha maakt de Jodenvervolging helemaal in al zijn hevig-heid mee, op bezittingen wordt beslag gelegd, vluchten kan niet meer.
Wanneer de SS haar op transport naar Theresienstadt wil zetten komt deze te laat, ze heeft zelf al een eind aan haar leven gemaakt.
Voor de deur van het huis waar Martha woonde ligt een koperen herdenkingsplaatje met haar naam, rede en datum van overlijden.
Zo’n plaatje heet een Stolperstein, vrij vertaald struikelblok, ze liggen door heel Europa verspreid. Je blijft er over ‘struikelen’ zodat de kans, het herdenken weg te stoppen geen ‘walk in the park’ zal zijn.
Een quote van lieve Max liebermann tijdens de opkomst der Nazi’s:
‘Ich kann gar nicht soviel fressen, wie ich kotzen möchte!’
(Ik kan echt niet zoveel vreten als dat ik zou willen kotsen!).