t’ Zit diep.                           Minks wekelijkse column 1-8 -2018

 

2 Uur ’s-nachts, op mijn smalle Jugentstilbalkonnetje, 4 hoog voor aan straat, past net 1 stoel, tijd voor Minks column.

Gemakshalve hoop ik maar dat de San Sebastiaanse bouw en woningtoezicht onlangs nog een controlada de construccion op dit prachtig, smeedijzeren uitsteeksel heeft verricht.

Na een paar keer stampen op het vloertje zonder het geluid van vallend stucwerk, durfde ik het, met gevaar voor eigen leven, aan.

Een zomerbriesje koelt mijn, door de reis, gloeiend gezicht.

Onder mij lopen jongeren lallend voorbij, op het balkonnetje naast mij rookt de conciërge van het pand nog een peukie, hij groet me geluidloos met een hoofdknik, we gunnen elkaar deze helende rust, alhoewel de taalbarrière óók niet echt noopt tot een goed gesprekJ. 

 

Nou, het is me wel een vakantietje, heerlijke Baskische Tapas gegeten, de Basken zeggen Pintxos, het lijkt verdomde veel op elkaar maar ze vinden het beiden toch wel erg anders, net als de Basken en andere ‘Spanjaarden’ zelf: identiek maar toch heel anders.

De man waar ik tussen de ‘Tapxos’ door een gesprek mee had sprak trots: “Wat nou Spanje, ik ben een Bask”. Zo’n soort uitspraak hoorde ik jaren geleden ook van een Franstalige Belg: “Je suis un Wallon”.

Misschien met die haat en nijd stoppen, het brengt je niks en nergens. Blijkbaar zit het heel erg diep, tis makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Aardig ritje achter de kiezen, in twee dagen op de nep-Harley van Den Haag naar hiero, was ff nodig om genoeg tijd te hebben dingen te kunnen zien. Bijvoorbeeld het stadje Guernica, dat door Adolf H. en Benito M. op verzoek van Francisco F. op een marktdag in 1937 rond het middaguur als test en pressiemiddel werd platgebombardeerd.

Deze oorlogsmisdaad is door Pablo Picasso in een abstract schilderij (dat ik later deze week in Madrid wil gaan bekijken) weergegeven.

Kijk, de ♬ko…ho…ho…ho…ning van Hispanje♬is door toedoen van Francisco F. (die niet Baskische bommengooier) op de troon gezet…….

Koning, ‘Spanjaarden’, Guernica, Basken………voelt u nu hoe diep zoiets  kan zitten?

Beter werk je aan een betere toekomst dan dat je je vastklampt aan het verleden, verzoening is daarvoor een erg goed stuk gereedschap.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   

Lesje geleerd.            Minks wekelijkse column 18-7-2018

 

Hangend over de reling kijk ik naar beneden.

Een ieder doet zijn ding op het gemakkie, ze hebben tijd genoeg, de één wat meer dan de ander, ik heb drie weken.

 

Ik had nooit die steen moeten gooien, ga ook altijd vooraan staan, tis de schuld van ‘de wouten’ zelf, als ze wegblijven is er niets aan het handje. Voordat ik er erg in had propte twee man in burger me hardhandig in een arrestantenwagen.

De edelachtbare kende geen pardon, terecht snelrecht; zo sta je op de Noord side van het stadion en zo zit je op de noord vleugel van een niet nader te noemen huis van bewaring ergens in de provincie.

 

Geen bericht van mijn vader en moeder, daar zit ik nog het meest mee, ze zullen wel boos zijn en erg teleurgesteld, lamlul die ik ben.

En hier hang ik dan over die leuning, geen geld, niks te roken of te eten, alleen water en een ongesneden diepvriesbrood, verstrekt door de overheid bij de intake, expres? Wat ze noemen op water en brood.

 

“Heeehhhh, Ronnie”, “krijg nou wat Stanley, jij hier? Hoelang hebbie?” “Nog drie kerstbomen, ze zeggen dat ik ondeugend geweest ben, ik weet van niks, je weet toch man, zeker omdat ik zwart ben.”

“Ja, tuurlijk Stan, zat er toch aan te komen, kon nooit lang goed gaan!”

Even later zit ik in mijn cel met 2 flessen cola, 2 flessen Fanta, 2 familiezakken chips en 1 pak stroopwafels, toffe gozer die Stanley.

 

Mijn drie weken kruipen voorbij maar eindelijk sta ik toch ‘vogelvrij’, met een blauwe vuilniszak spullen over mijn schouder, buiten.

Ik probeerde mijn ouders, die nog steeds geen krimp geven, te bellen maar geen mens wilde me zijn mobieltje ff lenen.

Verloren zink ik neer op een bankje van het provinciestationnetje.

“Hoelang heb jij er op zitten” spreekt iemand me aan, “Does it show?” vraag ik hem, hij toont mij zo’n zelfde blauwe vuilniszak en we lachen, ik gebruik zijn mobiel maar het blijft ijzig stil aan de andere kant.

De sleutel in het slot en daar staat mijn moeder, ze kijkt niet boos of teleurgesteld, ze kijkt als mijn moeder, die heel veel van me houdt.

Ik storm op haar af, we knijpen elkaar zowat fijn en snikken…….. Opgelucht en mijn lesje geleerd, wat een koekwaus was ik, klaar nu!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl    

Middenklasser. Minks wekelijkse column 30-5-2018

Heeft u wel eens zo’n droom gehad? Een balletje rolt van een heuvel, petieterig en ongevaarlijk, bijna schattig eigenlijk.
Maar al snel wordt de bal groter en groter, in no-time groeit hij, tijdens zijn tumultueuze afdaling, gigantisch, vluchten is zinloos.
Het walst over je heen en neemt je mee in zijn allesverwoestende tocht het dal in, lampie uit……… Nachtlampje aan, rechtop in bed!

Nou ja, zo voelde de aanwassende berg wasgoed na de ineenstorting van mijn Duitse middenklasser wasmachine…. slechts 2,5 jaar oud.
Ik moest handelen, het was vijf voor twaalf en het ‘(was)water’ stond mij aan de lippen, een lawine van vuile was dreigde mij te bedelven.
Vijf voor twaalf was het daadwerkelijk, er moest en zou zo snel mogelijk een wasmachine gekocht worden, de tijd drong.
Vrijdagavond, de bestelling moet voor twaalf uur geplaatst om zaterdag de machine binnen te krijgen teneinde de berg af te graven.
Het café loopt vol en mijn onlineplan dreigt te mislukken, met Pinkster in het vooruitzicht zou de was me zéker boven het hoofd stijgen.
Gelukkig biedt een Kort Verband Vrijwilliger zich aan en ben ik nog binnen de tijd om de dag er na de wasmachine opgelucht te ontvangen.

Diep in de nacht kom ik met de nieuwe aankoop de straat ingereden, nu nog even naar binnen en installeren die hap, makkie???
Kantelend van de wagen het huis in, de wasdroger van de oude machine af tillen, schuiflade losschroeven, invalide schoonmaakhulp weghalen, nieuwe neerzetten, schuifla en droger er weer op en dit alles muisstil.

Om half zes 1e Pinksterochtend start ik hevig transpirerend de eerste wascyclus in een poging de verstikkende berg weg te werken.
Bij het dichtslaan van het deurtje merk ik wel op dat de mankerende middenklasser als een Mercedes klonk terwijl deze nieuwe zijn best doet om het geluid van een Fiatje 500 te imiteren.
Het mag de pret niet drukken, ze doet ijverig haar best en nog tijdens de Pinkster is de vuile was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Slechts bij twee vuile sokken al ontstaat nu het onstuitbaar verlangen haar aan te zetten om tevreden naar het raampje te kunnen staren.
Hopelijk slijt deze schoonmaakhulp wel wat meer levensjaren in de gangkast dan haar voorgangster, die prijzige middenklasser.

Tekstverantwoording: Mink Out.