Smetvrees. Minks wekelijkse column 8-4-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Smetvrees. Minks wekelijkse column 8-4-2020
 
Na een ongeïnteresseerd knikje van het type: jongeren- discotheekportier mag ik als eerstvolgende van de ellenlange wachtrij hoopvol bij de Action naar binnen.
Hoewel hoopvol, ik wil slechts goedkope kwasten en verf voor de, van de nood een deugd makend, verbouwing van mijn dichte café.
Eerlijk gezegd en geschreven kan Bruin het nu ook ff niet trekken, zo’n mand vol misbare ‘made in China’ benodigdheden.
Overigens bewijst ‘Cor’ maar weer eens de onbetrouwbare aard van hetgeen ons toegeworpen van vanachter de Chinese muur.
 
Een minimumjeugdloonmeisje van Marokkaanse origine reikt me glimlachend een ontsmet winkelmandje aan, één per persoon.
Toch heeft het wel wat, die mensen die ruimbaan maken of daar, voor zover mogelijk, hun best voor doen, een enkele aso daargelaten.
Neen wat dat betreft zijn we een gedisciplineerd volkje, Mark blijft vragen en wij dragen zonder al te veel klagen. Jij hoeft natuurlijk niet mee te doen maar de straffen zijn niet mals, van 400 euro boete tot, als je pech hebt, de doodstraf dus ik zou maar ff luisteren.
 
Het type luchtwegenbescherming vertelt veel over het vlees in de kuip: ik zag een gozer met een doodskopuitvoering, alleen de kaak dan, “ieder zijn ding” maar zoiets is zeker niet mijn ding.
De in het zwart gehulde vrouw, met wandelwagentje en jengelkind, een moslima met nikaab, makkelijk, zeker nu, slim en dubbel veilig.
Ook iemand met zo’n simpel mondkapje, doodgewone jongen schat ik.
En dan dat stel, uniseks gekleed in wit trainingspak met over de volle lengte in grote letters de naam van een fameus modehuis.
Beide een dikke gouden ketting en Rolex, hij een grotere dan zijn ‘schatje’, dat kon natuurlijk niet anders. Het masker sloot naadloos aan bij de ‘kijk mij is beter zijn’ outfit: een grote toeter met links en rechts zo’n afschroefbaar filter, ze hadden veel weg van handlangers van Obi wan Kenobi in de pauze van een Starwars opname.
Mondkapjes als statussymbool, tis snel gegaan die laatste weken.
Bij het afrekenen neem ik de zelfscankassa, tik met de punt van mijn pinpas de code in, waarom niet, smetvrees………………..denkt u ?????
 
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
1650 Woman at a window, waving at a girl. Jacobus Vrel.

Lees verder

(Bijna) nooit. Minks wekelijkse column 1 april 2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
(Bijna) nooit. Minks wekelijkse column 1 april 2020
 
Bij het wakker worden rek ik me genoegzaam uit, na 8 uur slaap voel ik mij een jonge god. Spring uit bed en eet in mijn zonnig tuintje een sappige uitsmijter die ik, met vers witbrood, soppend van zijn dooiers ontdoe om even later genietend de rest naar binnen te werken, alles op mijn gemak, dat doe ik anders nooit, heb altijd haast.
 
Nou ben ik al een poosje vrijgezel en is thuis alleen zijn mij niet vreemd, ben het gewend en mijn beroep, horecaman, verschaft me genoeg ‘wisselende contacten’ om het kluizenaarschap te ontlopen.
Maar nu ‘Cor’ona daar is blijven we thuis, doe ik anders nooit dus rij ik dagelijks naar mijn dichte café om een zinvol ritme aan te houden.
De rookruimte zou ontmanteld en de gelagkamer opgefrist, was hoognodig, alles semi-solitaire door L&B (Lui & Bol:-) verwezenlijkt.
 
De planning voor het (gebroken) witten heb ik tot 4 keer toe een dag uitgesteld, doe ik ook nooit, normaal is een strak schema gewenst. Immers, dorstige en hongerige wachten niet voor een dichte cafédeur. Door Cor nóg langer verplicht gesloten, die pauze geeft me ruimte.
 
Tijdens het klussen staan de ramen open, luchtjes scheppende:-) buurtbewoners kuieren langs en maken een praatje, doen ze anders nooit, vele vliegen dagelijks als een automatische piloot ijlings voorbij.
‘t Hekje van het terras blijft dicht en men stapt, vreemd genoeg, niet over het lage muurtje heen, hierdoor is de gepaste afstandelijkheid gelukkig ruimschoots gehandhaafd, iets wat anders ook nooit gebeurd.
 
Vrienden en familie bieden mij financiële- en/of hulp in natura aan. Zelfs mijn extreem gierige, zeer rijke oom uit Australië, met die veel te jonge, prachtige deerne, biedt geld, heeft hij ook nog nooit gedaan.
Hoop niet dat deze column hem ter ore komt of onder zijn ogen verschijnt want dan zullen de rapen gaar zijn en gaat dit vurig aanbod, wellicht tot zijn grote opluchting, in rook op.
 
Kijk, die Cor is natuurlijk een verstorende lul, maar hij luidt wel even een verplichte pauze in, geldzucht wordt ingewisseld voor menswarmte, iets waar de meeste onder ons bijna nooit meer aan dachten.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
 
1913 Woman in a Green Jacket, August Macke.

Lees verder

Optimistisch!              Minks wekelijkse column 25-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Optimistisch!              Minks wekelijkse column 25-3-2020

 

We zijn in oorlog, de vijand is sluwer dan ooit, sluwer dan de Grieken die Troje innamen door een list met paard XL.

Sluwer dan de Vietcong die, via tunnels, als paddenstoelen uit de grond plopte en de verraste Amerikanen meedogenloos afslachtte.

Neen, dit is een vijand zonder gezicht, je houd hem niet tegen maar kan hem wel vertragen, dus kop op, we trekken ten strijde!!!

Net als Napoleon B en Adolf H tegen de Russen laten we hem ongestoord binnenkomen en slaan vervolgens keihard toe.

Gevechtstactiek: 1,5 meter afstand en op de bank zitten, lijkt me ff eenvoudiger dan hetgeen die Trojanen en Amerikanen moesten doen.

 

Mijn kroeg: ik zet de leidingen onder water, stroom van de koelingen af, sluit zachtjes de deur en rij met een brok in mijn keel naar huis.

Verplicht dicht, ik ben onderdeel van het strijdplan tegen de nieuwe vijand, het vaderland roept en ik draag graag mijn steentje bij.

Voor de zoveelste keer een dikke, vette streep door mijn financiële onafhankelijkheid, net nu het voor het eerst echt goed leek te gaan.

Mijn verhouding met Den Ouden Neel moet er ook aan geloven.

Om ons geliefd moedertje voor de vijand te behoeden, geen bezoek.

Vanaf de parkeerplaats me een zere strot staan schreeuwen om haar een hart onder de riem te steken en een paaseitje af te gooien;-)

 

Bovenstaande impressies schrijf ik u om aan te geven dat de crisis mij -natuurlijk ook anderen- als een mokerslag raakt, nog lang niet zo hard als zij die iemand verliezen maar toch, tis een flink tikkie.

Ondanks dat probeer ik het luchtig te zien, niet uit onderschatting maar om een tweede vijand, de angst, geen kans te geven.

Zwelgen in zelfmedelijden is overgave. “Voor volk en vaderland!!!:-)  

Angst bestrijden is niet het Corona nieuwsinfuus tot de laatste druppel leeg te zuigen of de tranentrekkende, nieuwe versie van ‘Samen zijn’ van de drie W’s (Willeke, Waylon en Wibi) te luisteren. We gaan niet bij de pakken neer zitten maar pakken door, accepteer de situatie en blijf lachen, hierdoor gaan wij deze vijand verslaan.

Kijk alleen het acht uur journaal, is zat en dat houdt me op de hoogte.

Ik luister muziek en laat deze strijd zo goed mogelijk over me heen komen maar: “VOLK VAN NEDERLAND: BLIJFT OPTIMISTISCH!!!”:-)

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1743-44 The Chocolate girl. Jean-Etienne Liotard (1702 – 1789) – Painter (Suisse).

Lees verder

De rit uitzitten. Minks wekelijkse column 18-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

De rit uitzitten. Minks wekelijkse column 18-3-2020
 
Liep mijn café uit en dacht: eindelijk erkenning, keek om me heen, buren applaudisseerden uit ramen en vanaf balkons, waarlijk een hart onder de riem, echt top, dank hiervoor.
Mis, deze staande ovatie (met lege handen:-) was blijkbaar niet aan mij geadresseerd maar aan de zorg bij welke deze eer ook meer past.
Wellicht keek mijn buurvrouw (een eerste hulp-verpleegster) mee. Voor t’ zelfde geld kan ík het schudden wanneer een intensive-care-bed nodig is, badend in de saamhorigheid om me heen, klapte ik driftig mee met in mijn borst dat jubelend gevoel van gelukzaligheid.
 
Hebben wij ook is een keer echte massaellende, hoe ga je er mee om?
Ben aan de verbouwing begonnen die ik een week voor mijn vakantie gepland had, kan maar gebeurd zijn, anders hik je er zo tegen aan.
Ga ik mooi eind juli al weg……..weg? Dat zal nog wel eens niet door kunnen gaan, nou ja wat interesseert het me eigenlijk, als we er maar een beetje heel doorheen komen, slaan we een jaartje over, ook best.
 
Het heeft wat weg van dat 40-45 gevoel -denk ik- iets waar je niets aan kan doen, gewoon wrong time, wrong place, straten lijken anders. De eerste dagen voelde ik live de somberheid die ik herken van foto’s uit oorlogstijd, alleen in kleur, met andere kleren en zo, maar ‘t went.
Men staat weer, net als toen, bij winkels in de rij, niet voor een paar aardappelen of wat margarine maar voor een blowtje, bij sommigen wellicht ook iets uit de categorie levensmiddelen?
 
Laat je niet gek maken, kalmte kan je redden, er komt wel weer een andere tijd, pak een boek, maak een wandeling in de natuur, behang een kamer, praat met buren, doe boodschappen voor dat mensje op de hoek en/of drink een bakkie met haar, haal je oude racebaan van zolder, waan je Jos Verstappen, winnaar van de GP 2020 op Zandvoort met een beker van Bernhard en juich in je eigen verwarmde huis.
 
We gaan gewoon met gepaste houding en zonder paniek de rit uitzitten, geniet van de dingen waar je gewoonlijk aan voorbij gaat.
En dan ff die prangende vraag aan die éne hamsteraar die vast ook dit stukje leest: “waarom toiletpapier?” (De moppen ken ik al:-).
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. 
1929 The Chess Players. John Lavery (Irish painter) 1856 – 1941.

Lees verder

Doorleven 2 (slot).     Minks wekelijkse column 11-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Doorleven 2 (slot).     Minks wekelijkse column 11-3-2020

 

Niet dat Jacques (Sjaak) het kon helpen maar door zijn ter aarde storten was de sfeer wel in één -harde- klap verdwenen.

Er zat geen leven meer in, in hem niet en in het feest niet.

Tot grote opluchting van de EHBO gecertificeerde ober was er een bekende dokter in de zaal die zich over het slachtoffer boog.

Hij was lijkbleek en ogenschijnlijk morsdood, de pols werd gepolst, de gelegenheidsarts schudde haar hoofd, het eerder op die avond zo stoere damessjaaltje rond zijn hals ging af, schoenen uit, een teen stak door een gat in de sok zijn kop op, de ambulance was onderweg.

 

Marilyn liep ontgoocheld in het rond, bezorgt over een bijna zeker aanstormend weduwschap totdat Gerrit haar op een stoel zette en met ‘begripvol’ strelen en troosten probeerde toe te slaan.

Naarmate de wachttijd voor de ambulance verstreek begon de bedrukte sfeer vreemd genoeg te wennen, de feestgangers legde zich bij de situatie neer, zelfs een zacht, stemmig muziekje ging op.

Sjaak vocht voor zijn leven, zo ook tante Jo die ongestoord haar 6e satéstok en vierde gevulde eitje naar binnen werkte, Johan bestelde doodgemoedelijk doch met gedempte stem zijn zoveelste bacootje.

Enkele partypoopers lieten het slachtoffer voor wat hij was om hun tram te halen, ja het leven gaat door hoewel, voor Sjaak???

 

Het onzeker gejengel van een naderende ambulance zwol aan totdat deze oorverdovend voor het pand tot stilstand kwam.

Na een haag van nieuwsgierigen schoof men Sjaak de wagen in.

t’ Was lang wachten, de binnenverlichting werd gedoofd waarna het voertuig zich stapvoets in beweging zette, hij zou toch niet????

Marilyn greep naar haar voorhoofd en slaakte een ijzige gil.

 

Toen de wagen uit het zicht gleed verscheen Sjaak er achter vandaan en stak over. Binnengekomen maakte hij excuses voor zijn spelbederf en vloog Marilyn hem zo onstuimig in de armen dat Gerrits (strelende) handen en (vrijers) voeten acuut gebonden waren.

Het feest duurde tot in de kleine uurtjes, Sjaak was door Magere Hein’ s knokige vingers geglipt en voordat zeismans nog eens langs kwam werd er door geleefd of het leven ervan af hing.   

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1828 Procession in the Fog. Ernst Ferdinand Oehme.

Lees verder

Doorleven. Minks wekelijkse column 4-3-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Doorleven. Minks wekelijkse column 4-3-2020
 
Gerrit werd 65 en dat moest gevierd met een sjieke receptie, gevolgd door een lopend buffet met pompeus bloemstuk.
Vrienden, kennissen en familie kwamen in grote getale bijeen. Gerrits hart maakte een sprongetje toen Marilyn binnenkwam, haar aanwezig zijn was niet zeker, dat deed ze al vanaf de kleuterschool, lokken en afstoten en hij, Jan Lul, trapte er telkens weer in.
Ooit hadden ze ‘het’ wel eens gedaan maar al snel was er een ander. Toch kwam ze nu speciaal voor hem, dat kon niet anders.
 
Ze zag er nog steeds fantastisch uit, zou ze weer eens………ze liep op hem af met in haar kielzog een man die ze voorstelde als Jacques, haar mindfulnesscoach bij wie ze zo’n goed gevoel had.
Het zou wel gewoon Sjaak zijn en dat goede gevoel daar kon Gerrit zich, gezien Sjaaks triomfantelijke glimlach, wel iets bij voorstellen.
Om zijn nek zat quasinonchalant een damessjaaltje geknoopt en rond zijn pols droeg hij zo’n veter met van die gekleurde houten kralen waarmee hij zich wellicht probeerde te onderscheiden van zijn leeftijdsgenoten, Marilyn gleed er op als een giechelend tienermeisje.
 
Ondanks Gerrits tegenvaller werd het toch nog gezellig, eenieder was jolig, het buffet, met composterend bestek en borden uit mais, gemaakt om de natuur zo goed als mogelijk te matsen, werd geopend.
Deze hoorn des overvloeds werd heimelijk en methodisch afgeroomd. De zalm en paling waren verdwenen eer de helft der genodigden er een glimp van had opgevangen en ogenschijnlijk was het gevogelte al gevlogen voordat de kans van het goed en wel nestelen, tussen kwartelmousse met gekonfijte pruimen, zich had voorgedaan.
 
En toen, gooide Sjaak roet in het eten, hij werd onwel en belande met een smak op het glanzend gepolitoerd visgraadparket waar een plasje bloed vanonder zijn hoofd onomstotelijk bewees dat het ernst was.
Marilyn gilde wel erg instinctief de boel bij elkaar voor iemand waar ze alleen maar een goed gevoel bij had, Gerrits hoop vlamde op.
Reikhalzend verdrongen de genodigden zich sensatieziek rond de gevloerde senior charlatan, de zaalchef maakte ruimte en greep deze unieke kans om zijn EHBO-diploma te verzilveren (wordt vervolgt).
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel.
 
S.d. Moe zijn. Hans Andersen Brendekilde. 1857-1942.
S.d. Moe zijn. Hans Andersen Brendekilde. 1857-1942.

Lees verder

Gesloopte luxe. Minks wekelijkse column 26-2-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Gesloopte luxe. Minks wekelijkse column 26-2-2020
 
De woningbouw had in al zijn wijsheid besloten dat er een energielabel aan mijn huurhuis geknoopt zou worden.
 
Een nieuwe combiketel moest geplaatst, doordringende gaten boren in de vloer, een hele werkdag vanaf acht uur ‘s-morgens.
Niet zo schokkend maar voor de horecaman met zijn vals bioritme is opstaan bij het krieken van de dag vreemd genoeg een nachtmerrie.
 
Na koortsachtig zoeken was de oplossing gevonden, vriendinnen met een normaal tikkende biologische klok zouden hun slaapcyclus bij mij thuis voortzetten en ik nam een hotel op het sjiek Noordeinde.
Na een telefoontje met de eigenaar, een vriend van me, was het snel geregeld, tegen een gereduceerd bedrag kon ik 24 uur over de Juniorsuite beschikken, op speciaal verzoek kneep de kamerheer een oogje voor me dicht en kon ik tot 1 uur in de middags uitslapen.
 
Nou leek me 24 uur duimendraaien om optimaal van de geboden luxe te profiteren niets dus koos ik voor een versnapering in het stamcafé.
Een van mijn gevleugelde uitspraken is: “Ik kan wel wachten maar lastig stoppen”, wat inhoudt dat ik wekenlang geen biertje aanraak maar als ik er eenmaal 1 genomen heb………… Zo ook deze nacht.
 
Met een ‘ietwat’ zwalkend beleid liep ik richting mijn luxe slaapplaats.
De lichten in paleis Noordeinde waren gedoofd, zou Doornroosje boven haar spinnenwiel in een diepe slaap verzonken zijn, wellicht kon ik haar wakker kussen, het hek was dicht dus sukkelde ik onzeker door.
Na een geconcentreerd potje sleutelmikken, voorhoofd tegen de deurknop, puntje van mijn tong tussen de lippen, viel ik uiteindelijk met de deur in huis of zoals u wilt met de deur in het hotel:-)
 
Een balzaal van een kamer. In een ultieme poging nog een beetje te genieten van deze voor mij zeldzame luxe nipte ik lodderig nog een glaasje wijn uit de minibar naar binnen, zelfs een flinke Mars uit de snoepschaal kon mij niet meer oppeppen tot een plons in de lokkende reuzenjacuzzi, t ’was klaar. Ook het kingsize bed, waarin ik mezelf al snel verloor, voorkwam niet dat ik bij het wakker worden, ondanks het ontsnappen aan de vroege bedrijvigheid thuis, alsnog gesloopt was;-(.
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. 

1921 The Sleeping Beauty. John Collier.

Lees verder

Maartje.                              Minks wekelijkse column 19-2-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Maartje.                              Minks wekelijkse column 19-2-2020

 

Nou, ik heb er weer één gehoord, op de radio in de nacht, zo’n uitwas van: pas op je woorden of je kop gaat er af.

Voor je het beseft ben je een racist, dierenbeul, seksist of een andere kluns met een catchy nega-naam.

 

Het ging over een beller die: ”leuk vrouw-tje” zou hebben gezegd. Meteen een andere wakkerligger aan de lijn die nóg meer wakker lag door dat ‘tje’, het was denigrerend en niet meer van deze tijd.

‘t Zou zo maar kunnen, eenieder praat zoals hij gewoon is, oudere aardbewoners liggen daar volgens mij niet zo van wakker.

Het verhaal had per ongeluk nog wel een onbedoeld (kwispel)staartje waar ik later in bed nog om moest gniffelen, de (aan)klagende beller en ‘tje’ hater heette Maar-tjeJ, zoiets verzin je toch niet.

 

De interviewer deed er nog ff een schep bovenop omdat hij vond dat dít het onderwerp van de nacht moest worden en zo was de ‘tje’ mug verworden tot een olifant met geenszins een lange snuit.

Gaf dan wel weer aan dat het gidsvermelde onderwerp ook niks was.

En zo gaat het maar al te vaak, de media hebben honger, willen eten en verheffen minieme zaken tot verpletterende wereldproblemen.

 

Een gesprek voeren als lopen over glibberige stenen in een rivierbedding, bang voor een doodssmakker, daar hebben we niks aan.

Dat dooft het vuur in een goede dialoog, wil men elkaar bereiken, praat dan zoals je gebekt bent, dan duurt het ook niet zo lang voor de andere oever bereikt is, met of zonder uitglijders.

Je leert accepteren en niet hoe iemand te veranderen naar iets dat jij zo nodig belangrijk vindt, dat wordt zo een nare maatschappij.

 

Directe gesprekken zoals ooit in een benauwde bouwerijkeet waar pronte tietenposters op wanden prijkten, waar broodtrommel en thermosfles geleegd werden in een geur van zweet en zware shag, waar scheet en boer met geveinsd ontzag werden verwelkomt….   

Het kan niet meer, die tijd is weg gezeurd, zo af en toe verlang ik ernaar terug met een beetje……weetje uuhhhhh, ach laat Maar-tje.

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1901-02 On his Holidays. John Singer Sargent.

Lees verder

Bejaarde Trees. Minks wekelijkse column  12-2-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Bejaarde Trees. Minks wekelijkse column  12-2-2020

Door mijn afwijkende leef-slaappatroon heb ik tijdens mijn dagrust oordoppen in om de buitenspelende kinderen van het schooltje achter- en de dagelijks bandoppompende buurman vóór mijn huis niet te horen. 

Laatst raakte de slaap mijn afgeknoedeld persoontje als een mokerslag, de knock-outfase ging in zonder dat ik er erg in had.

Plots schrok ik wakker, oordoppen als een kostbaar kleinnood in mijn vuist geklemd, door langgerekt, klagelijk miauwen van een vreemde kat in huis.

Poes Truus rekte zich behaagziek uit en maakte zich er niet druk om, vreemd gedrag voor deze normaal zo kortlonterige straatvechtster.

Spring uit bed, loop naar mijn kantoortje waar het kattengejank vandaan komt en daar boven op de kast mijn eigenste Trees, raar miauwend en als een kat in een vreemd pakhuis om zich heen kijkend. 

Ik schrok me rot, het leek onze Trees helemaal niet meer, normaal ligt ze samen met Truus op mijn bed, dat gebeurde al een paar dagen niet meer, wat mij daarentegen wel veel meer rust oplevert. 

Ze is duidelijk in paniek, pak haar in mijn armen, druk haar troostend tegen mijn gezicht en neem haar mee naar de slaapkamer waar ze graag onder de dekens tegen me aan ligt. Dit keer niet, ze zondert zich weer af in het kantoortje onder luid gejeremieer, dan maar weer oordoppen in.

Ze is ook ineens doof, normaal klom ze bij het openritsen van het blik zowat langs mijn been omhoog, maar ze blijft gewoon op de kast liggen – nu met dekentje – ik moet haar bij het bord eten neerzetten terwijl Truus zich al a-sociaal ligt vol te proppen.

Waarschuwen als ze haar nagels aan het verkeerde object scherpt heeft ook geen zin meer, ze gaat ongestoord verder totdat ik haar aantik.

 

Mandje: Guliver de luxe, een spuitje … met medicijn voor een eventuele ontsteking, worsteling om het bekje te openen en nu u er toch bent even een ontwormingskuurtje voor Trees die alleen maar dikker wordt????? 

Volgende week terug komen, honderd euro, fijne dag nog.

Heb het graag voor haar over maar tis toch wat zo’n bejaarde kat. 

Wel stofzuigen zonder dat ze wegrent…. elk nadeel heeft zijn voordeel;-).

1900 Woman with cat. Pablo Picasso.

Lees verder

De lening. Minks wekelijkse column 5-2-2020

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
De lening. Minks wekelijkse column 5-2-2020
 
De lening om het café van de ondergang te redden was door de brouwerij toegezegd, voor de deadline, over een maand, zouden ze betalen, een andere geldschieter was niet meer nodig.
Toen er drie weken verstreken waren belde de vertegenwoordiger met de boodschap dat zijn baas contractueel het laatste woord had en de deal terugtrok, de helft kon wél, tegen een veel hogere rente.
“Ja maar jullie hadden het beloofd”, “Sorry Joop, wees blij dat je de helft kan lenen”, “Klik”, vanaf dat moment waren ze onbereikbaar.
 
In de maling genomen, wat een schoftenstreek, zo’n bedrag tegen die rente, daar zat je eeuwig aan vast, een wurgcontract, dat nooit!!!
Nog maar één week, zou hij met de finish in zicht alsnog verliezen?
De geldoverdracht zou ten kantore van de brouwerij plaats moeten vinden op maandag om 15.00 uur, zo niet dan was het café verloren.
 
Twee dagen voor payday belde Joop wanhopig vriend en vijand met een vraag om geld, te bezorgen voor maandag 13.00 uur bij het café, taart en schuldbekentenis zouden worden verstrekt.
Er kwam veel meer dan nodig, samen met vriend Kees, die lid van de schietvereniging was, ging de optocht richting het brouwersbolwerk.
 
“Hoe laat is het op de klok achter u?”, vroeg Joop de representatieve receptioniste met het glanzend haar en de perfect gelakte nageltjes.
“Tien voor drie meneer”, sprak ze met zorgvuldig rood gestifte lippen.
“Dan is dit mijn ID welke verteld dat ik Joop de Jong ben, ik moest vandaag voor drie uur wat geld afleveren en hier is het dan!!!!!”.
Uit een plastic tas strooide hij theatraal twee ton aan bankbiljetten over het buro van dit arm kind welke hevig geschrokken alarm sloeg.
 
Bonte stropdassen in witte borden kwamen paniekerig aangerend met onder hun de vertegenwoordiger en zijn baas die vol ongeloof beurtelings naar de berg geld en het persoontje van Joop keken.
“Moeten we tellen of vertrouwt u mij nog wel?”
Ze telden, handtekeningen werden gezet en Joop was de trotse bezitter van “Het Café” (en een plastic tas vol schuld).
 
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl
 
Enig vergelijk berust op puur toeval.

1906 The Letter. Pierre Bonnard.

Lees verder

Lees ze hier…