Een ezel in het algemeen.     Minks wekelijkse column 11-11-2020

De vrachtwagen van A & A in – en verkoop stopte voor het prachtig herenhuis aan de statige laan.

Het type middenstandsvrouw (Saskia) ging me voor naar de riante huiskamer waar ik werd voorgesteld aan haar vriend Serge.

In het gebruikelijke aftastpraatje bleek dat haar inmiddels ex-man een gokverslaafde was die drie meubelzaken en dit pand had vergokt.

Ze ging nu bij Serge wonen, een zakenkennis van haar ex. Deze spullen, behalve de wasmachine, waren dus overbodig, wat ik ervoor over had.

Het werd fors handjeklappen. Ik bood 9.000, zij wilde 10.000.

Het overleg zat muurvast totdat Serge zei: “Dan doen we toch kop of munt voor het verschil”. Gezien de winst stemde ik, mijn verbazing verbergend, toe. De munt landde in mijn voordeel. Ik wilde betalen maar Serge legde zijn hand op de mijne en bood aan nog eens te gooien voor het hele bedrag, kiet of dubbel.

Sandra keek wezenloos voor zich uit maar sputterde, opmerkelijk genoeg, niet tegen. Subiet sloeg ík het aanbod af. Ik was hier om te handelen niet om te gokken.

De dag erna zaten Serge en ik in de wagen om de wasmachine naar zijn huis te brengen waar Saskia volgens afspraak ingetrokken was.

Hij werd loslippig, alsof hij zijn hart wilde luchten: “Ja joh Mink, dat wijf is lekker maar oerdom. Ik ga een paar weken dingen met haar doen en het geld er doorheen jagen. Daarna gooi ik haar het huis uit”. “Dat meen je niet”. “Zeker weten”, lachte hij en gaf me een amicale klap op mijn schouder alsof we partners in crime waren.

Jaren later weer eens op een inboedel af, ergens in een modale wijk. “Tring” ook hier deed Saskia open, in de kamer zat Serge op de bank.

“Nou das toch toevallig, doen we het nog maar een keer: wat biedt u?”

In dít aftastpraatje kwam naar voren dat het de eerste keer al snel gedaan was met de liefde tussen Saskia en Serge.

“We zijn elkaar na jaren weer tegen het lijf gelopen. Het vuur blijkt geenszins gedoofd”, sprak ze naar hem omkijkend met ogen vol ‘blinde’ verliefdheid. Serge lachte smalend. Ik haalde mijn schouders op, draaide me om en ging heen. Niets voor mij: twee keer dezelfde steen.          

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.

Muggenzifters.                   Minks wekelijkse column 4-11-2020

Nou, die bundel van Mink: “De kunst van het kijken” is op een oor na gevild. Hij ligt bij de drukker en zal spoedig ter perse gaan.

Eerst een proefdruk om te checken of we alles wel zeker weten, want het kost een ‘beetje’ en je wil toch geen schilderij ondersteboven of een nummering achterstevoren.

Er gaat net zo’n sloot woorden door je hoofd als dat er water door de Trekvliet stroomt voordat zo’n boek klaar en een beetje toonbaar is.

Tot mijn groot genoegen heb ik heel wat ‘belezen’ mensen om me heen die graag een oogje in het zeil houden en zeker niet toeknijpen.

Om deze vrienden en vriendinnen allen te noemen wordt niks maar als u de bundel bestelt kunt u ze stuk voor stuk op de kaft zien glimmen.

Tussen de bloedspatten van het villen door is er één die mij de afgelopen weken intensief heeft bijgestaan en dat is Max.

Je staat er versteld van waar je bij dat afwerken zoal op gaat letten.

Hier een verslagje om aan te geven hoe dat dan werkt:

“Die letters zijn wel mager Max”. “Ja, het zijn de meest gebruikte letters voor boeken Mink en anders moet er een groter boek komen”. “Groter, dat kan niet, het is eigenlijk nu al veel te duur Max”.

“Zoals het er nu staat moet ik me te veel concentreren om letters en woorden tot een eenheid te smeden Max, lastig verkopen zo”.

“Zal ik de witmarge ‘tussen de regels door’ kleiner maken Mink, dan staan de zinnen dichter op elkaar, wie weet helpt dat?”

“Zohooo Max, leest ineens lekker soepel, raar hé dat het zo werkt”.  

“Nog wat, dat vierkante vervaagkadertje bij die foto op de voorkant is veel beter Max, die uitdagende vingers zie je nu goed, staat tof man”.

“Ja Mink maar die pink zie je niet”. “Ach zonder pink kan ik wel leven”.

“O ja, heb ook bij Sterallures, De bedreiging, Te Laat en Uit de kunst die grote letters meer ruimte gegeven”. “Ja die reden idd schunnig tegen elkaar op Max, geeft geen pas in mijn o zo zedelijk oeuvre:-)”.

“We worden echte muggenzifters van dit werk hé Mink?”. “Zeker Max, Muggenziften met Mink en Max, niks voor ons maar mede daardoor is deze prachtige bundel een feit en daar gaat het uiteindelijk om Max”.

Bedankt Max en al die anderen, zonder jullie was het nooit gelukt.

Tekst: Mink Out.   Per 1 dec. de bundel.   Bestellen: www.conckshop.nl

Martine en Josette.            Minks wekelijkse column 28-10-2020

Martine en Josette was een onafscheidelijke eeneiige tweeling.

Ze groeiden op in Nunspeet alwaar hun vader vanaf de kansel der hervormde kerk een paar keer per week zijn gemeente toesprak.

Dit charmant Veluws dorp, met zijn lommerrijk gebied, was een heerlijke plek om op te groeien hetgeen onze heldinnen dan ook deden.

Als je een glimp van Martine’s wipneusje zag was Josette vlakbij, of andersom, wat, gezien hun simulariteit, van weinig of geen belang was.

Met 16 jaar verdienden ze wat bij in de Elburgse kaasboerderij, waar ze al snel uitgroeiden tot gewaardeerde kazendraaisters van formaat.

Alleen de kazen van Emmenthalergrootte waren voor hen taboe.  

Deze reuzenkazen werden gedraaid door Tjeerd, een forse boerenzoon uit Biddinghuizen, wiens gespierd glanzend lijf regelmatig met steelse blikken door onze wentelteefjes werd gemonsterd.

Tjeerd, ook niet achterlijk, zag amoureuze potentie in een van de melkmeisjes en in zijn stoutste dromen zelfs met beiden.

U weet hoe dat gaat, de twee zwermden om Tjeerd heen gelijk bijen om de honingpot, verhit monsterden ze zijn gespannen spierballen.

Overmoedig en vol van jonge jongensbravoure zou Tjeerd wel even zijn eenarmige reuzenkaasdraai aan de dametjes tonen.

Hij zette aan, zwierde het gestremde melkmonster met een ultieme krachtsinspanning omhoog, gleed onderuit en werd pardoes bedolven onder de volvette gele gigant. Een laatste luchtuitstoot, een korte stuiptrekking en dat was Tjeerd.

De vader van Martine en Josette deed de prachtige uitvaartdienst, met op de voorste rij zijn ontroostbaar kroost.  

Het wentelen praktiseren zij nog steeds, alleen nu zichzelf in verdriet, al zo’n jaar of zestig, zonder mannen en zonder……… kaas.

Bent u in Nunspeet en ziet u een zwartgeklede eeneiige tweeling?

Dan opgelet, het zullen die twee zijn….. Martine en Josette.

Tekst: Mink Out.    Inschrijven voor de bundel (per 1 December beschikbaar) : www.conckshop.nl

Prachtige herfst                 Minks wekelijkse column 21-10-2020

Tijdens een wandeling over mijn landerijen kwam ik er met enige trots achter dat mijn puberende eikenboom voor het eerst zijn zaden op Gods akkers (mijn tuin) had laten vallen.

Dit heuglijk gebeuren bewijst dat hij het goed naar zijn zin heeft op deze door mij opgedrongen plek onder de zon.

Ik hoef u natuurlijk ook niet te vertellen dat deze vallende eikels verder aangeven dat we dik in de herfst zitten.

Het belooft een guur najaar te worden, zeker omdat die lastige kostganger ‘Cor’, niet zonder slag of stoot af zal taaien.

En dan zondag ook nog eens de klok een uur verzetten, ja dan valt het duister pas echt over ons koude kikkerlandje, wat een setting.

Mijn café voor de tweede keer verplicht dicht is niet niks. Er zijn wel uitkeringen en subsidies, maar die dekken de schade bij lange na niet. Langzaam glij ik weer weg in een onzeker moeras van rode cijfers.

Was er voor ‘Cor’ tot mijn grote vreugde net uit gekropen.

We gaan het niet alsnog meemaken dat het slik zich rond mijn laatste plukje hoofdhaar zal sluiten, met als finaal levensteken een paar uiteenspattende luchtbelletjes aan het oppervlak, plop…..plop……klaar.

Daar zit ik dan, plots zeeën van tijd. Door mijn wankel bestaansrecht voelt het verre als vakantie. Toch probeer ik, zo goed en zo slecht als het kan, van die vrije dagen te genieten. Het meeste is gedaan, mijn huis spik en span, de onlineshop een feit en als alles volgens plan verloopt komt per één december zowaar mijn eerste bundel uit.

Wie had dat ooit kunnen denken, mijn eigenste boek, zonder ‘Cor’ had het minstens nog wel een jaar langer geduurd. Meester Monster van de lagere school zal zich in zijn graf omdraaien en apetrots zijn.

Neen we knokken onverschrokken verder. Drie dagen in de week vrij is eigenlijk wel luxe en die andere vier dagen houden we de satélijn gespannen. Dat brengt toch ook geld op en houdt me van de straat.

Zeiken helpt niet. Zoals Barry Stevens sprak: “gewoon door gaan”. Buiten striemt de regen het raam. Binnen heb ik met koffie, koek, een muziekje en spinnende poezen op mijn bureau relaxed dit verhaal geschreven. Het wordt een prachtige herfst ………. toch???

Tekst: Mink Out.   Voor 1 december de bundel.   

Rutte is de schuld!              Minks wekelijkse column 14-10-2020

Mooie titel toch, je weet meteen waar je aan toe bent, dus mag je Mark dan klik je deze column subiet naar het hiernamaals.

Of is het wellicht een foefje om de Markhaters uit hun veilige bubbel te lokken en ze een ander inzicht te bieden.

Ik ben van huis uit geen VVD’er. Meer een arbeidersjongen, wiens vader in de bouwerij werkte en wiens moeder huisvrouw was.

Den Ouden Neel deed ‘werkhuisjes’ dus hield, tegen de klippen op, ‘mevrouw’ haar reputatie als propere dame hoog.

Kostenstijgingen tijdens Rutte hebben de lagere inkomensknakkers flink op kosten gejaagd, daarvoor zou ook ik hem kunnen haten.

Maar ja, het blijft keihard zakendoen, om het huishoudboekje van de bv Nederland sluitend te houden. ‘t Verhaal van zachte heelmeesters kunnen we daarbij niet gebruiken en bij ‘Cor’ al helemaal niet.

We hebben een crisismanager nodig en dat is waar Rutte goed in is!!!

Handen vol om Nederland door deze tijd heen te loodsen, raast de pers over je heen, daarna gaat de kamer, met de verkiezingen voor de deur, er ook nog iets van vinden, en last but not least de bevolking.

Ik had allang gezegd: “val maar dood”, hetgeen in de context van ‘Cor’ helaas nog niet eens zo heel erg veel van de waarheid afwijkt.

Ik zag hem zo achter die lessenaar staan en dacht: er is gewoon een masochist die deze pijn wil verdragen. De gesel daalt keer op keer neer en hij, hij schudt zijn hoofd, telt de slagen en roept om meer.

Kijk, nou ben ik wel een horecajongen die zwaar gebukt gaat onder het juk van ‘Cor’, maar we moeten toch af van ‘hij doet het fout’. ‘Waarom ikke en niet hunnie’ als het gaat over bedrijfstakken die zwaarder de lul zijn dan anderen. Daar zullen redenen voor zijn, daar denken allerlei experts over na. We moeten weer naar het oude normaal en dat vraagt offers. Mensen raken werk, bedrijf en weet ik veel wat nog meer kwijt, ja die dingen gebeuren nou eenmaal als er echt stront aan de knikker is. Dat is WAARDELOOS, maar niet de schuld van Mark Rutte, die heeft ‘Cor’ echt niet op ons af gestuurd.

Weet dat niet iedereen mijn mening deelt, dat mag, tis een vrij land.

Tekst: Mink Out.        Voor 1 dec. de bundel.

Nelis.                          Minks wekelijkse column 23-9-2020

Ineens zat hij op mijn terras, Nelis, ken hem van vroeger.

“Van de week vrijgelaten, 2 jaar is niet niks, ben blut, heb dorst en honger, dacht die Mink met dat café laat me niet steunen”.

“Drink en eet op mijn kosten en daarna wegwezen Nelis, tis hier niks voor jou gozah, hele andere wereld”.

“Deal Mink, ik wist dat ik op je kon rekenen, ouwe gabber”. “Ja, ja”.

De drie stoks saté met patat was rap op. Of hij ternauwernood een voettocht door de verzengende hitte van de Sahel had overleefd klokte hij in een keer het mannenglas Weizenbier naar binnen.

Met de rug van zijn hand veegde hij zijn mond af en liet een boer. “Ahhhhhh, wat heb ik dat gemist, kan er nóg ééntje af Mink, dan ben ik weg, heb een afspraak, lekker wijf, van zo’n onlinedatingsite”.

“Moet jij óók doen, als je elkaar leuk vindt is het een match en kan je chatten, zo heb ik voor vanavond een date met een danseres, wel wat pronkziek met haar lichaam, een slecht teken? We zien wel”.

“Nou ja Nelis, jij had altijd al mazzel in de liefde dus het zal nu ook wel weer lukken met de lucky lips van je”.

“Gister met een andere match naar het strand geweest, leuk, ze wilde nog een keer uit eten, heb maar gezegd dat ik er niet aan toe was.

Zat met mijn gedachten steeds bij die van vanavond, met haar had ik meteen een klik, honderduit babbelen, en lachen, dezelfde humor, met een beetje mazzel hoef ik vanavond geen slaapplaats te regelen en heb ik morgen ontbijt op haar bed”.

“Wil mijn leven weer opbouwen, en nu goed, daar heb ik een vrouw voor nodig die me een beetje in toom houdt, anders zit ik zo weer vast.

“O ja, nog even een vraagje: morgen krijg ik een voorschot van de sociale dienst, kan je me voor vanavond ff een meiertje lenen”.

“Hier heb je 50 en dan vind ik het echt mooi geweest Nelis”.

Hij pakte het gretig aan en bezwoer me ‘op zijn kinderen’ dat ik het morgen terug kreeg, hij ging en ik wist dat ik hem voorlopig niet meer terug zou zien, wij waren nooit zo’n echte match maar hij had honger, dorst en heeft mij ook wel eens gematst, t’ was hem gegund die Nelis.

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Mijn stad.                            Minks wekelijkse column 9-9-2020

Tijdens mijn jeugd heb ik bijna alle ‘prachtwijken’ van mijn stad Den Haag bewoond, Den Ouden Neel was wat onrustig zeg maar.

Na mijn vleugels te hebben uitgeslagen heb ik er nog twee   kanspareltjes aan vast geregen, zijnde Transvaal en het Kortenbosch. In de laatstgenoemde wijk hou ik alweer zo’n dikke 35 jaar domicilie.

Je kan dus wel stellen dat ik deze stad aardig heb leren kennen.

Mensen vluchten uit mijn stad naar nieuwe omgevingen waarvan ze denken dat het beter zou zijn en wellicht is dat ook zo.

Laatst tijdens het wachten bij Toko Sien sprak ik een man van Marokkaanse komaf. Hij was een jaar of vijfendertig en blij niet meer in de Schilderswijk te wonen maar in Leidschenveen.

Meer ruimte en minder criminaliteit. Beter voor de kids, wel was er nog steeds een soort van trots in deze wijk gewoond te hebben.

Of ik mezelf hoorde praten, vind het ook altijd prachtig om in mijn platste Haags te zeggen dat ik ooit een Schilderswijker was maar ben, net als mijn gesprekspartner, ook niet rouwig dat ik er ooit weg ging.

Ja, mijn stad, was ik wat jaren geleden verbaast dat de ‘men’ met een flesje water over straat liep, lopen ze nu met reuzenspeakers onder de arm, zodat we allemaal mee mogen genieten van hun exquise muzieksmaak en dat bij voorkeur midden in de nacht, tis ff wennen.

En als je dan wel een kleine piemel hebt en geen geld voor een grote auto, dan koop je gewoon van die bruluitlaten onder je babyautootje.

Zo fijn om deelgenoot te mogen zijn van hun Max Verstappendroom.

Zou het voor geen geld willen missen:-/ en zij blijkbaar ook niet, want het lijkt me goed voor een forse geldboete met administratiekosten.

Mijn stad, latex handschoenen en mondkapjes in plantsoenen.

Met hun lippen aan ballonnen lurkende lijpen die denken te begrijpen.

Zwervers met hasjlucht in parken, bedelaars bij winkels en terrassen. Grofvuil bij afvalbak of zo maar op hoeken, ondanks dat blijft het toch mijn stad en zal ik never nooit wat anders zoeken!!!

-Binnenkort een wat positievere ‘mijn stad’ column-  

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.