Meer meer. 17-8-2022
De laatste flarden mist dekken nog heel even het water toe.
De stilte is, op mijn slipper geflipflop en oorfluiten na, subliem.
Poedelnaakt hoor ik mijn versnelde voetstappen op de steiger.
Het water nadert. Een afzet, kop tussen de gestrekte armen.
In een keer door. Tis ‘zo’ koud. Het hart overleefd, ruisend water streelt dof
mijn oren. Klaarwakker en fris als een, jawel, waterhoentje kom ik boven.
Sla mijn kort, uitgedunde haar met een vloeiende hoofdbeweging naar achter.
Een oude gewoonte van toen de dos nog welig tierde. Lekker macho…… ooit.
Lees een boek en laat me door de zon drogen. Een visarend vliegt over.
Stemmen klinken, snel roetsj ik, de oren op scherp, mijn zwembroek aan.
Een vader en kleuters komen, een plastic Action bak onder de arm, het pad af.
Ze groeten vriendelijk en hurken bij wat rotsen. Een simmetje wordt
afgerold. Een dode garnaal is het haasje. Zonder aas geen vangst.
De kinderen kijken beteuterd toe als papa de garnaal aan het haakje prikt.
Alleen de bebrilde kleuter met baseballpet toont niet het minste spoor van
empathie. Hij blijft gefocust op wat er zoal te gebeuren staat.
De Actionbak wordt half gevuld met ‘meerwater’. Vervolgens laten ze het
haakje langzaam tussen de rotsen zakken de ‘rotzakken’.
Leuke bezigheidstherapie omdat moeder even zonder kids aan de was wil,
maar op deze manier iets vangen kan je natuurlijk wel vergeten denk ik nuffig.
Na nog geen minuut is er tot mijn grote verbazing reuring in het visserskamp.
De lijn wordt binnengehaald en aan de garnaal hangt een redelijk kreeftje, die
wellicht tot zijn spijt op de verkeerde tijd en plek honger kreeg.
Al snel lag de Actionbakbodem bezaaid met spijtoptanten die ook op de
verkeerde plek waren geweest, maar dan wel steeds op een andere tijd:-).
Het viel mee. Aan het eind van het feest werd, na unanieme stemming,
besloten de gevangenen weer vrij te laten. Bij de kinderschare ging een luid
gejuich op. Kreeft en kind gingen opgelucht huns- of haars weegs.
Twee eeneiige mannen supten, in hoog tempo, voor de vierde keer langs.
Hun hevig gevecht deed lijken of ze het meer leeg probeerden te scheppen.
Of voller. Hoopvol hoop ik voller. Na zo’n dag wil je alleen maar meer meer.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij een voordelige deal met het boeken van een hotelkamer zit er vaak toch een addertje en soms een adder onder het gras.

Ga ze niet allemaal opnoemen, maar voor een paar doortrapte voorbeelden kan u ondergetekende altijd even contacten.

Nu het Metro Cabin Hotel. 120 Euro per nacht plus 10 euro per 24 uur voor het parkeren van de nep-Harley, maakt de som van 130 euro per overnachting.

Wel werd de mogelijkheid beloofd om koffie en thee op de kamer te kunnen maken: twee zakjes oploskoffie, twee theezakjes en een waterkokertje.

Lekker hoog voor het uitzicht, 10e etage. Bij mijn kamer aangekomen bleek waarom ik deze korting had verdiend. Op mijn kamer zat er een logo van mat plastic voor het raam, waardoor er van een weids uitzicht geen sprake was.

De kamer was niet groot maar kei functioneel. Een manager had aan de strakke minimalistische inrichting blijkbaar een flinke Porsche overgehouden.

Ik vond het best, slechts slapen en douchen wilde ik, verder was ik toch weg.

De drukte in het hotel was groot, getuige de eeuwige rij wachtenden bij de drie liften, waarvan er 1 tijdens mijn gehele verblijf kapot was.

De bankstellen op de begane grond waren meestal bezet door bier drinkende gasten, die blijkbaar niet geïnteresseerd waren in een Wonderful Kopenhagen.

Wel zeulden ze tassen vol levensmiddelen mee in de toch al zo krappe lift.

Na een liftgesprek met zo’n pakezel bleek hij een gevluchte Oekraïner. Die werden hier met velen ondergebracht.     

Ik had er geen last van, het waren aardige mensen, niets aan loos.

Behalve dat de Oekraïner in de kamer naast mij, tijdens zijn slaap, nog met Russen lag te vechten. Met mijn oordoppen in had ik er weinig last van.

Het voordeel van een hotel waar je niet krijgt wat je verwacht is weggaan.

Je start je motor, stoot een dikke rookpluim uit en laat de boel de boel.

Op naar mijn eigenste riante hotel aan de Breedstraat in het Haagje.

Ja en die Oekraïners, ach die zitten toch lekker in dat enorm functionele, minimalistische hotelkamertje op 10 hoog met of zonder geblurd uitzicht.

Ze zaten er al maanden en terugkeren naar hun eigen riante huisje zat er niet in. Zeg maar ff ook uitzichtloos maar dan toch weer anders.

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Beste vakantie ooit.            Minks wekelijkse column 3-8-2022

Het geluid van mijn nep-Harley klinkt gedempt door in helm en oordoppen. Tis wat onwerkelijk rijden zonder veel motorgeluid.

Net zo onwerkelijk als de kans om eindelijk weer eens met forse klappen mijn popelende vleugels uit te kunnen slaan. 

Op een doorsnee dag moet ik bij het wakker worden al een boel dingen per mobiel en pc regelen. Dan de boodschappen of iemand die niet kan werken.

Daar wordt een mens onrustig van, al dat gedoe. Ik tenminste wel. Tis denk ik het effect van jarenlange cor-problemen zonder enig zicht op vakantie.

De accu was gewoon echt leeg, de energie was helemaal opperdepop.

Ik verlangde hevig naar vrijheid. Nadat de laatste werkdag voorbij was, ben ik met mijn eten in m’n eentje op het grote terras aan het water gaan zitten.

Ik wilde gewoon alleen zijn, wellicht om afscheid te nemen van een zware tijd.

Tuurlijk, het is mijn beroep, dat weet ik, maar ik had er gewoon genoeg van.

En toen na tal van klusjes kon mijn vakantie dan toch eindelijk echt van start. Eerst ff fijn een stukkie varen en daarna heerlijk verder met het motahtjuh.

Ik doe allerlei wereldsteden aan. Blij om er te komen, maar zeker niet minder blij om de vreselijke hectiek en regeltjesjungle weer achter me te laten.

Langzamerhand voel ik me lekkerder bij een dompeltje in een koel bergmeer, dan dat ik tot laat in een overvolle bar rondhang. Niet dat ik het barhangen nu ineens verfoei, dat nou ook weer niet, maar toch. Het is wellicht het landelijke dat mij trekt. Een ondergaande zon, vissen die spartelen in glinsterend water.

Een koe die in de verte loeit, een kerkklok die plichtmatig zijn uren slaat.

En ik, die vrij van zorgen, kalm de bladzijden van mijn boek wegdraai.

Tijdens het genieten draait een gedachte wel als een carrousel in mijn hoofd rond. Zonder de mensen die mij in voorbije, barre tijden gesteund hebben, had dit nooit meer gekund. Überhaupt geen idee dat het nog zou gebeuren.

En toch rijd ik gewoon weer lekker in het rond en geniet met volle teugen.

Het besef dat ik een enorme toffe kring om me heen heb van mensen die het me gunnen en daadwerkelijk hielpen, voelt als zwemmen in een warm bad.

Ik zeg het nog 1 keer, dan is het klaar: “Beste mensen, enorm bedankt dat jullie er waren toen het het hardst nodig was. Dit is de beste vakantie ooit”.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Jonas.                         Minks wekelijkse column 26-7-2022

Een groep grijze mannen, de enkeling vergezeld door zijn grijze vrouw, staan in een rij om in te schepen voor Noorwegen.

Hun motoren gaan er als laatste in, zeg maar ff als opvulling.

Als bij de TT in Assen, staan ze schuin in lijn om ‘bij het vallen van de vlag’ het type Harold of the Free Enterpriseschip in te rijden. 

Het ruim binnenrijden doet denken aan zo’n Jeroen Bosch schilderij, waarin nietige mensjes verdwijnen in de enorme muil van een bloeddorstig monster.

Dit gevoel kwam eng dichtbij toen, pas na het sluiten van de boegdeuren, de stem van de kapitein, als in een James Bondfilm, uit de speakers klonk. 

“De verwachte windkracht 8 geeft onderweg wat deining, maar met een nieuw schip en ervaren mensen is dat geen probleem. Gaat u vannacht maar gewoon rustig slapen”. Waar had ik die laatste zin nou eerder gehoord? 

Na mij in de hut te hebben geïnstalleerd is het tijd om op verkenning uit te gaan. Het zonnedek lijkt meer op een openbare douche met windkracht 8.

Dan maar binnen op zoek naar het amusementsaanbod voor deze avond.

Het bandje in de ruimte naast ons heeft het geluid op 10, maar onze nep-Neil Diamond, Sweet Carolined (TA TA TA) er met vol gas fijntjes overheen.

Met deze muziekdecibellen is de storm, die rond de boot raast, onhoorbaar.

Alleen het schommelen is voelbaar, zeker voor zuipende mannen bij het All You Can Eat- en DRINKBUFFET waar zelf halen het devies is. Glibberend door een bierplas, voor de zoveelste keer opnieuw gratis drank halen is topamusement.    

In de raamloze hut op een stampend schip is ‘gewoon rustig slapen’ niet te doen, dus dan maar het licht aan en ondanks een gebrek aan wifi toch maar deze column schrijven. De muziek van Billie Holiday en het ‘creatief proces’, kalmeren. Soms nog een plotse schok wanneer de boeg een grote golf klieft.

Ik kijk langs de vloer of het water, als een sluipmoordenaar gluiperig tussen deur en drempel, de hut binnensijpelt. Gewoon voorzorg………..  Of angst?

Nou ja, als je deze column leest heb ik de overtocht gered, wat een nacht. Ja, in zo’n boot ben je toch een beetje als Jonas in de Walvis, alleen deze spuugt je niet op het strand uit als hij kopje onder gaat.    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Liefde.                        Minks wekelijkse column 20-7-2022 

Extreme hitte creëerde vreemde ribbelingen boven autodaken.

Hij hing gebukt onder de motorkap, er kwam zwarte rook uit.

Het was een net niet auto. Dof en een andere kleur deur.

Hij had er zo te zien erg zijn best op gedaan, maar nu deed het plotselinge levenseinde van zijn bolide als een dief in de nacht zijn intrede.

Zij stond er met een verveeld gezicht bij. Kon mijn ogen haast niet van haar afhouden. De zomerse kledij liet weinig te raden over, ze was prachtig.

Eigenlijk paste ze geenszins bij hem met die opgelapte net niet auto.

Hij gooide de motorkap met een klap dicht en keek haar wanhopig aan. 

Zij zuchtte diep, zijn blik beloofde niet veel goeds. Hoogstwaarschijnlijk zat er niets anders op dan dat ze moesten lopen in deze verzengende hitte.

Een glanzende cabriolet kwam behaagziek voorbij. Het interieur was een en al luxe. Onze pechvogels keken naar de in het oog springende schoonheid. Daarentegen bleef bij de jonge goed geklede mooitooiboy de in het oog springende schoonheid van het gestrande meisje ook niet onopgemerkt.

Hij keek lang genoeg naar haar om zijn uitnodiging kenbaar te maken. 

Een one way ticket naar ongekende rijkdom werd aan haar voeten gelegd. 

Het gebeurde haar wel vaker. Ze zou het makkelijk aan kunnen nemen. 

Als in een droom reed de luxe auto stapvoets in slow motion voorbij. 

Langzaam en paniekerig keek motorkapboy met wijd opengesperde ogen en afhangende onderkaak van zijn vriendin naar de ‘gouden koets’ en terug.

Mooitooiboy fixeerde zich, al rijdend, op haar fantastische verschijning.

En zij, zij wees hem af door traag de blik af te wenden en richting haar worstelende vriend te lopen, die ze troostend in haar poezelige armen sloot. 

Ze kusten elkaar innig. Met auto, maar wel heel erg alleen, reed de rijkaard vervuld van armoede naar huis. Het was een hele rit.  

Hand in hand en zonder auto liepen de sloebers vol van rijkdom huiswaarts. Het was een eind weg maar ze waren er in een zwoele zielen zucht.

En ze leefden nog lang en gelukkig……….Die twee sloebers dan en wellicht die mooitooiboy ook nog wel, maar toch minder;-). 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Slagen.                                 Minks wekelijkse column 13-7-2022

 

Connie schepte de borden vol. Terwijl haar man Joop het zijne voorhield keek ze hem nerveus en ongemakkelijk in de ogen.

De zoon des huizes ‘Coen’ kwetterde er lustig op los: “Doe maar veel mam, lof met aardappels en twee ballen gehakt, heerlijk”.

Connie en Joop reageerden afwezig en vermeden zelfs het minste oogcontact. Coen werd onzeker, zouden ze hem door hebben. Als camouflage praatte hij verder maar zijn ouders bleven, tegen hun gewoonte in, onheilspellend stil.

  

“Jongen, we gaan ff een goed gesprekje met elkaar hebben” sprak Joop. “Volgens de directeur van school heb jij hem niet de toestemming gegeven om ons van je studieverloop op de hoogte te houden, zoals je wel had beloofd.

Je hebt al vier maanden geen les gevolgd. De OV uitdraai maakte ons wakker. Ik heb je mentor gebeld en je kan het examen dit jaar wel vergeten.

Vond het al zo’n prestatie, tot vroeg in de morgen gamen en dan toch gewoon naar school. Je hebt ons in de maling genomen en wat nu?” Na een lange stilte sprak Coen wat timide over een loopbaan als professioneel gamer.

Toegegeven, hij had al meerdere keren een leuk bedrag gewonnen, maar een diploma halen vonden de ouders toch wel een must ingeval het ‘game over’ was.

“Kijk gozer, ik ga niet kwaad worden maar heb een oplossing. Je hoeft dit jaar niet meer naar school maar gaat de examenklas gewoon nog wel ff overdoen.

Beloof je dat, praten we nergens meer over. Wil je niet dan heb ik plan b met allerlei beperkingen waar jij niet blij van zult worden. Take it or leave it”.

Met een poos niet leren, uitslapen en geen straf stemde Coen al snel toe. Een goede deal. Hand er op en eenieder was opgelucht. “Wat is het toetje mam”?

 

Een dag later aan de eettafel was het gezin weer vrolijk als vanouds.

“O ja”, sprak Joop “morgen om zes uur opstaan Coen, je gaat mee op klus.

Mijn baas heeft je in dienst genomen als betaalde stagiaire, heel erg leerzaam, echt een buitenkansje jongen”. “Ja maar zes uur pap?????”

Weigeren zou serieuze gevolgen hebben dus accepteerde Coen zijn lot.

Als ze na het werk in de auto naar huis reden was Coen uitgeput. Vaak lag hij dan amechtig te snurkend, met een vervormd gezicht, tegen het zijraampje.

Hij moest én zijn vader én het gamen bijhouden, ook daarin zou hij slagen.    

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Tientje.                               Minks wekelijkse column 6-7-2022

 

Wanneer ik voor mijn geldbesparende boodschappen door de Aldi loop, vallen twee schattige Surinaamse meisjes mij op. Zoals het de meeste kinderen in een winkel betaamt zeuren ze hun Big mama-oma het hoofd horendol.

Bij de kassa hebben ze, gezien de twee hoepels in hun handen, toch fors hun zin gekregen. Glunderend wachten ze op het bevrijdend afrekenen.

Ik rangschik mijn boodschappen bij de kassa. Door de caféinkopen is het veel. Ik leg van alles 1 stuks tussen beurtbalkje van mij en mijn voorganger. Vervolgens souffleer ik de kassière, in een zucht, door de boodschappenberg. Dit scheelt dan ook weer een hoop gezucht bij de polonaise verzamelaars die niet anders konden dan juist achter mij en mijn berg aan te sluiten.

Wij (de kassière en ik) waarderen het gebrek aan zucht-zucht zeker ook.

Maar ja, zo ver was het nog niet. Voor me een Poolse man in zijn werkplunje. Aan zijn gezicht en houding te zien had hij weinig reden tot lachen.

Een brood, een pakje kaas en 6 halve liters Schultenbräubier, had hij blijkbaar nodig om morgen in alle vroegte weer aan de bak te kunnen.

 

Vooraan in de rij ging het niet goed. “Tien euro per hoepel kan echt niet” jeremieerde de Big mama-oma. “Doe dan maar 1. Gaan ze maar om de beurt”.

Ik zag de bui al hangen. Moest ook vaak met broertjes delen, trok dan meestal aan het kortste eind. Neen, delen was nooit een goede deal.

Aan de gezichten van de schattige Surinaamse meisjes af te lezen deelden zij mijn mening, wat betreft het delen met hebberige bloedverwanten dan.

De sfeer was bedorven, hun glunderen ging ten onder in een mineurstemming.

Wat nou, voor een verrotte joet. Ik riep, van achter uit mijn rij, dat ik het wel zou betalen als de oma dat geen bezwaar vond. De glunder kwam weerom.

De Big mamma-oma bedankte me verpletterend en op haar aandringen riepen de twee meisjes tussen het hoepelen door “Dankuwel” in koor.

De kassière loofde me de hemel in en eenieder, inclusief de Pool die weinig te lachen had, lachte me bewonderend toe. Ik werd er verlegen van. Een prachtig moment van eenheid ontstond aan deze lopende band van toch ieder voor zich.

Buitengekomen zag ik de meisjes al hoepelend voor me lopen en ik, ik voelde me fantastisch. Zoveel vreugde, en dat voor slechts een tientje.     

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Lekker uit vandaag.         Minks wekelijkse column 29-6-2022

 

Een mooie dag. Gratis een heus bloemencorso te water voorbij ons (helaas) tijdelijk terras aan de immer bruisende trekvliet.

Het is pompen of verzuipen. De hulpstukken weren zich kranig en ondanks een enkel zuur gezicht is iedereen in zijn sas.

Drankjes, hapjes, een boot vol nonnen en half naakte met veren getooide schonen, maken er ook voor Jan en Mien met de pet een prachtige dag van.

 

Moegestreden pompen we de laatste plakkers moeizaam van het terras.

In de avondluwte wordt het muisstil op de eeuwige piep in mijn oren na.

Nog een drankje en naar huis, voor die anderen dan. Ik had een beter plan.

Vrij als een vogel zonder zeurende partner die naar huis wil ga ik nog ff.

Een binnenstad vol buurtkroegen. Tevreden op mijn eentje zittend aan de toog zet de ervaren barman een heerlijk fluitje bier voor mij neer.

We bezigen wat horecapraat. Ik bewonder zijn professionaliteit en voel me enorm thuis in deze rumoerige smeltkroes vol leven.

 

Dronken biervliegjes dartelen ongestoord rond de tap. Aan een dunne draad komt geruisloos een spinnetje uit het plafond aangesneld om toe te slaan.

Terwijl er zich een bloederig drama tussen de spin en een vlieg voltrekt, keilen stoere Engelsen in hoog tempo allerhande shotjes naar binnen die ze, na een gruwelijke grimas, telkens snel met een flinke slok bier wegspoelen.   

 

Naast mij ontstaat reuring. Bij een leuk stelletje slaat de sfeer ineens om.

Hij zat schijnbaar steeds aan haar gezicht wat haar plots enorm tegenstond.

“Meen je dat nou fucking echt?” sist hij een paar keer achter elkaar met priemende ogen. Zij pareert net zo fel, tranen wellen omhoog in haar prachtige reeënogen. Ik zit klaar om in te grijpen, laten we zeggen om tussenbeide te komen als de clash daar is. Niemand heeft hier zin in ellende.

Zij loopt vertwijfeld naar het toilet, zal een jeugdtrauma zijn of zoiets.

Terwijl hij aan de bar een toehoorder bezweert hoe leuk deze avond was met dit meisje van zijn werk, loopt zij ongemerkt achter zijn rug naar buiten.

Ik neem een oude borrel en een nieuw biertje. Een zo’n borreltje, heerlijk.

Ik geniet intens van deze avond. Wat zijn we toch weer lekker uit vandaag:-)

        

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

 

Personeelstekort.               Minks wekelijkse column 22-6-2022

 

Als ik haar kamer betreed kijkt ze vanuit haar rolstoel in paniek naar me op. Het huilen staat haar nader dan het lachen.

“Dag meneer”, zegt ze onderdanig, als braaf kind van haar tijd.

Haar zicht wordt minder. “Mam ik ben je eigenste zoon Mink”.

Nu ze door heeft dat ik het ben, barst ze in tranen uit, ze oogt ontredderd.

“Tis niet makkelijk hier. Mijn looprekje is weg en de zuster komt maar niet”.

Ik ken dat gevoel van machteloosheid, heb ik van haar, als er bij mij wat weg is raak ik ook van slag. Ga niet huilen of zo maar het ontregelt de boel flink.

Quasi streng probeer ik haar van de depristemming te verlossen.

“Ja uhhhhh mam als je gaat huilen ga ik weg hoor, daar kom ik niet voor”.

Ik hou het ecologische AH-tasje omhoog “Kijk eens wat ik bij me heb”.

Haar nieuwsgierigheid verjaagt het verdriet stukken sneller dan het kwam.

“Roddelblaadjes, flesje verse vruchtensap, de banaan/sinaasappel was op, vruchtjes, twee gebakjes, tien haringen met uitjes, vers van het mes en als klap op de vuurpijl een eigen gebakken brood, vannacht nog gemaakt”.

 

Ik maak haar hoorapparaatjes nog ff schoon en dan gaan we weer opgevrolijkt in optocht naar de gezamenlijke huiskamer, alwaar eenieder gemest en gevorkt in starthouding zit om op de broodmaaltijd aan te vallen.

Het vers brood, bij allen bekend, wordt met gejuich ontvangen en als ik de welriekende zilte ex-zwemmers onder neuzen doorhaal is het feest compleet.

Hier heerst personeelstekort. Of ik ff het brood kan snijden en smeren en er ook maar meteen de haringen op wil draperen, met of zonder ui naar smaak.

Ik heb eigenlijk geen tijd, personeelstekort doet mijn cafébedrijf ook geen goed. Gedwee kwijt ik me, opbeurend kwakend, van de mij opgedragen taak.

“Waar is Co”. “Die kan haar bed niet uit, te ziek”. “Ik zal het ff brengen”.

“Co, ik heb haring!” Haar ogen schitteren plots als de zwijgende Swarovski miniatuurtjes in het vitrinekastje, die de hele dag haar uitzicht bepalen.

Ze eet langzaam maar genotvol. De gevallen uitjes pluk ik van haar nachtpon.

Ik leer haar wat een boks is en we wisselen die vervolgens ook lachend uit.

Snel Den Ouden Neel in de volle eetkamer een dikke pakkerd en dan moet ik echt gaan, de arbeid wacht. Toch weer wat mensen een beetje blijer gemaakt.

Trouwens, tijd te veel? Kijk eens wat je kan doen. Erg dankbaar werk hoor.  

 

Tekst: Mink Out.                                   Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

 

S.d. Two old people having a meal. Gaetano Bellei.

Bebloed gebit.            Minks wekelijkse column 15-6-2022

 

Aan de eettafel roetsjt hij met beleid de deksel van het bakje.

Een Monatoetje, griesmeel met bessensap, die eenpersoons.

Een duopak, die andere bewaart hij voor morgen.

Snel draait hij het bakje om en mikt de caloriebom op zijn bord.

Het zilveren afsluitrondje pielt hij, tong tussen zijn tanden, van de bodem.

Hij houdt van dit tafereel, elke zaterdag en zondag. Oefening baart kunst.

Wachten tot er lucht tussenkomt en dan licht hij het hard plastic omhulsel. Wanneer de bessensap traag langs het puddinkje naar beneden druipt, heeft het veel weg van zo’n bloedend gebit met slecht tandvlees.

Overigens verhindert dit walging opwekkend vergelijk niet dat hij met veel genoegen zijn dessertlepel pardoes in het ‘bebloede’ toetje plant.

 

Zijn gedachten dwalen af naar Kees. Normaal zouden ze vanavond stappen.

Kees had plots een vriendin op de kop getikt, nou ja, zij meer hem eigenlijk.

Hij droeg ook ineens een cowboyhoed en van die puntlaarzen, vond zij leuk.

Een geruite bloes met zo’n koortje om zijn nek met van die pegeltjes er aan.

Ze doen aan lijndansen. Laatst toen ze op bezoek waren hebben ze het in de huiskamer voorgedaan. Hij leek wel een nicht, met die verfijnde beweginkjes.  Ze zaten ook de hele avond aan elkaar te plukken. Er was voor beiden een hele nieuwe wereld opengegaan zei zij. Alsof ze weer achttien waren, leuk voor ze.

Hij drinkt ook ineens wijn in plaats van bier, vindt tie lekkerder, zegt zij.

   

Ze vond dat lijndansen ook wel wat voor hem. Er was een vriendin voorhanden.

Bij het kennismakingsbezoek begon zij de planten te verplaatsen, was beter. Even een stokje voor gestoken. Verbolgen was ze, en plots weg, ook beter.

De vriendin van Kees ging er op hoge poten achteraan. Hij zou haar beste vriendin intens beledigd hebben, ze wilde alleen maar goed doen.

Kees snelde achter de twee diva’s aan. In de deuropening keek hij vertwijfeld  om met de blik van een moeder die tussen 2 van haar kinderen moet kiezen.

 

Hij stopte het laatste hapje bebloed gebit in zijn mond……….       De bel ging.

 

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl