Nachtleven. minks wekelijkse column 26-10-2022  

Gezellige doch intensieve borrel met nahang in het café.

Klaar. Nu ben ik zelf wel weer eens aan barhangen toe.

Parkeer Tutje waar het net kan en ga naar een laat-open-tent.

Zou ik binnen komen? Aardige portiers die me meneer noemen.

Rugzak gratis in de garderobe. Een aardig meisje noemt me ook meneer.

Naar binnen. Kleiner dan ik had gedacht. Niet veel mensen maar tis nog vroeg.

Het eerste biertje is top getapt met een mooie schuimkraag, kost 3,80 ik geef 5 euro. Aan het eind van de bar staat een stel, hij nog zeker 10 jaar ouder dan ik, zij 20 jaar jonger dan ik. Hij heeft wel weer meer haar dan ik.

Zij drinkt duur, hij betaalt. Zijn stoere blik probeert me te doorboren met het doel mij te imponeren. Onderwijl kneedt hij fors haar lillende billen.

Het korte rokje kruipt op en onthult de plakranden van haar ‘sexy’ kousen.

De botoxlippen in haar mager gezicht vormen een valse oase van verlokking.

De met zwart aangezette ogen accentueren de diepe holtes in haar schedel.

Ik bestel nog een biertje en krijg zo’n te dure, afgepaste met te veel schuim.

Hij tikt te lang aan de zijkant van het glas om de tijd van optrek te vullen.

Kost ook 3,80 ik geef 4 euro. Dat zal deze sfeerbederver leren.

Even naar het toilet. Tijdens het plassen gaat het mis, ik moet naar huis. Dat ouder worden begint zich, met enkele regelmaat, aardig te manifesteren.

Kan me nog net een beetje redden en vindt mevrouw plakkous naast mijn kruk.

“Ik ben hier voor jou”, exploiteert ze lispelend mijn alleen zijn. Ik verzet me tegen het voorover vallen in de onpeilbare dieptes van haar te grote pupillen.

Ik trek mijn schouders op met een stoïcijnse ‘o ja joh’ blik.

Ze is plots niet meer verliefd op me en haakt snel aan bij een andere lamlul.

Weer een bezoek aan het toilet. Ik moet nu toch echt heel nodig naar huis.

Bij gebrek aan klanten/gasten/mensen danst het personeel gemaakt vrolijk op de muziek mee om de sfeer te veinzen die er, op dit moment, helaas niet is.

Ik moet hier weg. Negeer de bezuinigende barman, wens het garderobemeisje en de aardige portiers een fijne avond en geef de fooi die ze dik verdienen.

Rij vlug naar huis en stap snel onder een warme douche en koester mezelf.

Schiet mijn ochtendjas en pantoffels aan en neem een dampende kop koffie.

Met Tijgah en Pantah uitgestrekt lui op mijn bureau, schrijf ik dit verhaal.

Ik zit hier eigenlijk best, misschien word ik te oud voor het nachtleven?

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1925 Portrait of the dancer Anita Berber. Otto Dix.  

De expositieruimte vult zich met voorname dames en heren.

Te zien zijn werken van Peder Severin Krøyer, een topschilder uit de Skagenschool in het uiterste noorden van Denemarken.

Skagen is een vissersdorp, een beetje te vergelijken met Scheveningen.

Stuifduinen met helmgras en een zandstrand beschermen deze smalle landtong tegen de vaak woeste golven van het Skagerak en ik kan het weten.

Terug naar 1894 of zo in de expositieruimte uit het begin van dit verhaal.

Een van de meest opvallende werken is het levensgrote schilderij van Marie, de vrouw van Peder. Geschilderd op zo’n intense wijze, welke enkel is voorbehouden aan een schilder met een diepe adoratie voor het model.

Zijn verliefdheid spat van het doek door de manier waarop zij, in strelend maanlicht aan een kabbelende kustlijn, dromerig voor zich uit staart.

Een jonge Zweedse componist ‘Hugo’ staat als aan de grond genageld het meesterwerk te bewonderen. Erger nog: háár te bewonderen.

Is het wellicht mogelijk verliefd te worden van alleen een beeltenis?

Uit dit verhaal blijkt van wel. Hij zoekt Marie op en maakt er werk van.

Door de achteruithollende geestelijke gesteldheid van Peder zitten er al de nodige barsten in hun eens zo sterke twee-eenheid. Hugo is precies op tijd.

Als Peder bij de zoveelste opname in een psychiatrische kliniek afkoelt gaat het mis, voor Peder dan. Niet voor Hugo, die wint het hart van mooie Marie.

De twee overspelige types laven zich dorstig aan het spannend spel der verboden liefde en u raadt het al, Mary raakt zwanger van de hijgende Hugo.

Een echtscheiding kan niet uitblijven dus eindigt een sprookje waar het andere begint.

Na aanvankelijk wat aarzeling van Hugo’s kant, hij voelde zich ietwat overrompeld, gaat het nieuwe paar toch maar samenwonen.

Daarna nog meer pech voor Peder, hij overlijdt aan een gevorderde Syfilis. Dit wilde ik, na mijn geroddel over Marie’s geslipper, toch ook wel even vermeld hebben.

Eigenlijk tragisch dat het schilderij, in volle passie van zijn geliefde gemaakt, slechts als visitekaartje diende voor de man die haar wegnam.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1892 Evening at Skagen, aka the Artist’s Wife with a Dog on the Beach. Peder Severin Krøyer.

 

Uitgedruppeld.           Minks wekelijkse column 12-10-2022

 

Drup, drup, drup. Eens was ik de macho van Florencia.

Iedereen liep linea recta op me af, bij mij moest je zijn.

Ik was geen dag absent, betrouwbaar en altijd even slagvaardig.

Grote vleugelmoer bovenop aandraaien en de eerste druppels vielen drup, drup, drup, in mijn versgemalen fluweelzacht koffiebed.

De geur verspreidde zich als een lokkende geest door de zaak naar buiten. Niemand bood weerstand tegen deze strelende lucht van huiselijkheid.  

Mensen kwamen er in drommen op af, rijen dik. Smachtend naar een bakkie.

Begin jaren zestig mannen met punters, kippenkont en vetkuif. De dames in petticoat en getoupeerd haar. Eind jaren zestig de Afghaanse jassen.

In de jaren zeventig plateauzolen en Volendambroeken, wat zagen ze er uit.

Tegenwoordig koptelefoon op het hoofd en een flesje water in de hand.

Ik doe net of ik gek ben en geef ze te drinken uit mijn melkblanke kelken.

Koffie, verkeerd of extra verkeerd. U vraagt en wij tappen, met of zonder knipkaart. Eurootje een bakkie, suiker en roerstokje zelf pakken.

Drup, drup, drup. 2002 dat gedoe met die euro. Was wel ff wennen.

Toen moest dat roken er ook ineens uit, was niet gezond zeiden ze.

Stond hier af en toe blauw van de rook, was normaal, niemand klaagde.

Dus iedereen massaal naar buiten om te paffen, zelfs midden in de winter.

Ja, en ook nog ff door die coronatijd heen, wat een ramp was dat zeg.

Afhalen en wegwezen. Gedoe, rood wit lint over de buitenbank, terras weg.

We hebben hier wat meegemaakt en het meer dan glansrijk doorstaan.

Drup, drup, drup. Op een bepaald moment begonnen de mankementen.

U kent het wellicht, je wordt ouder en dan langzaam wordt het minder.

Ik bleef druppen. Vaak genoeg aan geholpen maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. De tijd van gaan was gekomen, het waren 60 mooie jaren.

En hier sta ik dan werkloos in de spoelkeuken, misschien ga ik het museum in.

Op mijn plek staat nu een zwart/chromen uitslover koffie te maken.

Zo’n modern ding met van die pistons, beetje een groot kreng ook hoor.

Nu ik er goed over nadenk is het eigenlijk net zo’n kapsoneslijder als ik toen.

Ik hoop dat hij met net zo veel plezier als ik de traditie van een lekker Florencia bakkie koffie voort zal ‘zetten’. Ben er eigenlijk wel zeker van:-)

Ik ben helaas uitgedruppeld, bij deze een laatste groet, het gaat jullie goed.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 Zondagszuur.             Minks wekelijkse column 5-10-2022

Als de zon op zijn naamdag al wat uren omhoog klom en ik met een drank- en knoflookkegel de portiekdeur met een rubberen sleutel probeerde te openen, passeerde die familie mij.

Ze gingen hun god vereren en ik vond dat helemaal best.     

Vader en zonen in stemmig zwart, op afstand gevolgd door een gerokte moeder en dochters getooid met zwarte hoedjes. Een opmerkelijk groepje.  

De mannen groette ik semi-officieel, de dames trakteerde ik op een joviale knipoog, hetgeen resulteerde in schattig zacht tienermeisjesgegiechel.     

Ze waren van de zwarte kousenkerk achter mij, hij was er al jaren de koster.

Een huis van de ‘zaak’ en met de begrafenissen die hij óók voor de kerkgemeente verzorgde, meegerekend konden ze goed rond komen.

In huis was het altijd een gezellige drukte met de vier meiden die met moeder van allerhande lekkers uit de oven toverden, dan konden ze later hun mannen verwennen. De twee zonen waren onder zijn hoede, dat was beter.

De kinderen liepen lekker in de lijntjes, daar was hij blij om.

Had hij wel anders meegemaakt, daar werd je als familie niet vrolijk van.

Doch toen de oudste dochter uit dit huisje weltevree een vriend ontmoette en van de door de kerk verboden vruchten at, was het uit met de (familie)pret.

Na het degelijk grijs stond ze plots onder een uitbundige regenboog van kleur.  

Tot laat in de disco was toch wel ff wat anders, dan vroeg naar de kerk.

Kleding die je zelf leuk vond was wel wat anders dan de hobbezakken die door de kerkbeugel konden. Sporten en tv kijken wanneer je wilde, was dat zondig?

Waar eens psalmversjes tijdens het koekjesbakken door het huis zweefden klonk nu een meerstemmige klaagzang, telkens bruut onderbroken door getier.

Een deur sloeg met een klap dicht. Haastige voetstappen daalden van de trap. Een auto reed met gierende banden weg. Het zou nooit meer zo zijn als toen.

In de kerk werden ze met de nek aangekeken. Roddel en achterklap werden hun deel. Ze hadden de dochter gezien, gekleed als Bathseba. Zij kwam stiekem langs als vader een begrafenis had.

Met de komst van een kleinkind werden de gelederen schoorvoetend gesloten. Ze zijn verhuisd, ver weg van dit zondagszuur.           

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Krak, krak, krak.                Minks wekelijkse column 28-9-2022  

Het was een heel gesjouw die trap op, maar ze begonnen bij de 1^e etage. Dan werd het naarmate ze verkochten steeds lichter.

Een lift ontbrak in deze 3 etages hoge flat met zijn uitzichtloze galerijen, die zich over de hele lengte van de straat uitstrekten.  

Peter knipoogde bemoedigend naar zijn maat Kees, stopte het hemd in zijn broek, haalde de handen door het haar en belde bij de eerste woning aan.

Truus, in peignoir afgetopt met warmwaterkrullers, deed geeuwend open.

“Leâh jassie kaupe buâhvrâh, helluf van de près”, sprak hij joviaal leunend op een rolcontainer vol leren jassen, voorzien van prijskaarten en labels.

Vannacht hadden ze de partij weggehaald, nu op zondagmorgen snel verpatsen. “Jezus Peet, dach eâhs dat ut de Jehova’s getùige warûh. Zeikâh gestaule?”

   

**Ik ga niet in het Haags verder, u begrijpt nu wel dat het Hagenezen zijn**

“Nee buurvrouw tis goudeerlijke handel. Winkel ging failliet, droevig verhaal. Vandaar dat we ze voor een zeer aantrekkelijke prijs kunnen verkopen”.

Terwijl Peter zijn verkooppraatje afdraaide hield Kees een (schuin) oogje op de straat om bij een verstoring van de markt tijdig in te kunnen grijpen.

“Tussenhandel” en consument deden beiden goede zaken. Peet en Kees een uitpuilende knip en een groot gedeelte van de flat liep er voor weinig goed bij.

   

Op het bankje onder de palmbomen van de beschilderde blinde muur zat een select aantal flatbewoners in een wolk van leerlucht gezellig bij elkaar.

Daar kwam de wijkagent de hoek om gekuierd en sloot aan bij de groep.

De penetrante lucht en de glanzende jasjes deden hem informeren naar een eventuele leerkraak in de binnenstad het afgelopen weekend.

“Tis toch wat hé. Sommige mensen doen echt alles voor geld. Nee, nee, als we iets geweten hadden zouden we het jou wel vertellen toch Joop, sorry”.

Niemand sprak, zo ging dat in deze louche doch hechte buurt.

Ze hielden het kort en taaiden stuk voor stuk af richting de flat.

Het enige dat de wijkagent nog hoorde was het krak, krak, krak van het kraakleer ‘hoogstwaarschijnlijk’ afkomstig van de leerkraak.     

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                                      1890 Prisoners exercising (or Prisoners’ round) (after Gustave Doré). Vincent van Gogh.  

De twee T’s.                        Minks wekelijkse column 21-9-2022

Na het verliezen van de drie T’s (mijn katten Truus, Trees en Toon), God hebben hun ziel, was mijn huis plots zielloos.

Bij binnenkomst stortte ik me niet jankend van eenzaamheid op de keukenvloer, maar het was gewoon geen echte thuiskomst meer.

Eerst op vakantie en daarna rustig een setje tweede-kans-katten opsnorren. En dan twee katten die vredig met elkaar kunnen leven en niet zoals Trees en Truus, die in mijn bijzijn 16 jaar bonje hadden. Dat hoef ik niet meer.

Kittens zouden bij mij niet werken. Te weinig in huis om ze zindelijk en sociaal te krijgen. U merkt wel dat er goed over was nagedacht.

Bij de Stichting Haags Dierencentrum zaten er wel wat. Had allemaal skinny najaarskneusjes verwacht, maar deze hier zagen er uit als Hollands welvaren.

Heb vaak te doen met thuisloze wezens, mens of dier. Moet altijd ff slikken, zal met mijn ver, donker, verdrongen verleden te maken hebben denk ik.

Eigenlijk wilden ik ze allemaal, maar dat werd echt te gek. De alleraardigste katten-expert-juffrouw had al een mooi duootje voor me rondlopen.

Een set echte knuffelkatten. Het ging haar aan het hart, een goed teken.

Voelde me een beetje een slet (ok wokers, echt gezocht naar de mannelijke tegenhanger maar die klonk niet choquerend en krachtig genoeg, sorry). Nauwelijks een paar maanden geleden was de laatste van de 3 T’s door zijn schepper teruggeroepen of ik vlijmde al schatje tegen de twee nieuwe sterren. Nota bene een paar uur na de eerste kennismaking al.

Het aaien en kriebelen wordt ook veelvuldig bedreven. Ik ontkom er gewoon niet aan, het voelt toch als ontrouw, ja zeg maar gerust sletterig gedrag.

 

Ik ben een heimelijke babyspamhater maar met mijn twee nieuwe, helder oogige glanskatten moest ik me inhouden om niet nóg meer foto’s te plaatsen.

Zal ze ff voorstellen. Tijgâh is zo’n grote cyperse kat en Tyoma, ik mag Tyo zeggen, is een grote glanzende pikzwarte kater. Ze zeggen dat die ongeluk brengen………Nou kom maar op, al zat gehad, het vat zal nu toch wel leeg zijn.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We hebben er zin an, ik en de (mijn) twee T’s.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1896 Poster for the tour of Le Chat Noir. Théophile Alexandre Steinlen (1859 – 1923).

Jubelton.                   Minks wekelijkse column 14-9-2022

Onder hen die mijn stukjes wel aardig vinden zullen er zat zijn die bij bovenstaande titel meteen weten waar het over gaat.

Maar de types die denken dat het wellicht een middeleeuws martelwerktuig is waarin onschuldigen jubelend schuld bekenden gokken mis. Ook zij die denken aan een loterijprijs, aangeboden door een plasticfaced BN’er, die als begrafenisondernemer in geveinsde droefenis, wel heel erg intens meegeniet van ‘s winnaars lange tongzoen met vrouwe Fortuna.

Neen, niets van dit alles, onwetenden. Het is een geldbedrag dat u vrij van belasting aan uw kind kunt schenken, zolang deze het besteedt aan een te kopen huis of een studie(schuld). Om precies te zijn is zo’n jubelton nu zo’n beetje een bedrag van 106.671 euro. Geldt alleen nog dit jaar, daarna is het klaar.

Een en ander kwam tot mij tijdens een lang en lekker avondje barhangen.

Rogier, zo’n jongen met zonnepanelen en bijbehorende app, om ook tijdens het bier zijn winsten te kunnen begluren, deed aan deze jubeltonconstructie.

Net als bij die zonnepanelen had hij alles tot op de bodem uitgezocht.

“Die kinderen kunnen geen huis meer kopen met die overspannen woningmarkt. Die ton is dan lekker om ze toch een beetje fatsoenlijk onder dak te brengen.

Ik moet er zelf weer een hypotheek voor nemen, maar tis voor je eigen kind”.

Adries oren spitsten. “Jubelton, hoe zit dat dan? Ik heb zo twee van die kids. De ene zit met een dure studie en de ander met een te duur huurhuis”.

“Dan doen je gewoon twee jubeltonnen”, zei Rogier of het snoepjes waren.

Zijn uitleg was er een waar een accountant nog wel eens een hele grote punt aan kon zuigen. Tussen de tonnen die hier over de bar vlogen door deed de drank gluiperig zijn bedwelmend werk en schoot heldere uitleg al snel te kort.

“Nog een borreltje af dan, nee joh, toch???? “Nou eentje dan, de laatste”.

Het werden er meer, smaakvol weggespoeld door een paar bittere biertjes.

Stoppen is niets maar de angst van gesloopt zijn overwint, we gaan naar huis.

Over een cakewalk cafévloer bereiken we de deur, ieder gaat zijns weegs.

“Mink, ik zie je gozah, was gezellagh”. “Vergeet die jubeltonnen niet Adrie!”

“Morgen eerst ff een lange brakdag doorworstelen, o ja, die jubeltonnen.”  

      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Tis een zwoele nacht, zo een die de laatste tijd vaak voorkomt. Mijn ramen staan wagenwijd open. Slechts de horren vormen een lichte belemmering, maar dan wel een die mijn rust waarborgt.
De kinderen van de buren slapen, in hun oprukkende ik-weet-het-beter-dan-mijn-oudersdrang, op het balkon schuin boven mij. Ik hoor ze in hun slaap mummel- en smakgeluiden maken. t’ Voelt een beetje alsof ik op hen let.

De eikels vallen vroeg dit jaar. Dit schiet door mijn hoofd na de felle ‘tak’ van een eikel die, zo te horen precies in mijn zinken plantengieter valt.
Zo maak je een dompeltje in fris schuimend zeesop en zo raap je eikels.
Voor dat eikelrapen hoef ik dus niet weg. Ik heb een tuin met eigen oogst.
Waar menigeen zijn bergen druiven, appels of peren in potten probeert te proppen, maak ik wat eikelige wezentjes van een uiterst stompzinnig soort.
Want laten we eerlijk zijn, ze zien er natuurlijk niet uit. Dat we onze prinsjes en prinsesjes skyhigh de hemel in prijzen voor hun gekunsteld geknutsel, is slechts een truc om de bezigheidstherapie zo lang mogelijk op te rekken.

Weet nog wel dat Den Jongen Neel ook vol verwondering was over zo’n groep levenloze apaten, die door haar kleine, trotse Minkie waren gemaakt.
Met of zonder alpinopet en een extra lucifer in hun kont om te kunnen staan op de eiken televisiekast, waar ze zich om een logische reden thuisvoelden.

Ook nog eens een creatieve poging gedaan om een heuse kerststal te maken.
Oké, Jozef en Maria leken wel heel erg op een broer en zus, maar dat kon met de onbevlekte ontvangenis van Maria gegarandeerd geen schade opleveren.
Een echt verschil tussen de os en ezel was met het blote oog ook niet te zien.
Het kindeke Jezus was helaas al rimpelig gelijk een forse bejaarde, voordat de helft van de tijd tot aan de kerstdagen verstreken was.
Het hele boeltje werd prematuur en beschimmeld de vuilnisbak in geflikkerd.

Tja, u was er zojuist getuige van hoe een vroeg vallende eikel tot een heel verhaal kan leiden. Hoop dat u het nog wat vond, het was lastig dit keer.
“De eikels vallen vroeg dit jaar”. Volgende keer beter.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Wat een feest. Minks wekelijkse column 31-8-2022

De regen geselde zijn visparaplu. Zijn dobbertje was nauwelijks zichtbaar tussen de ontelbare kringen die in elkaars vaarwater kwamen. Geen stootje. Somber werden hij en Rinus ervan.
Met dit dobberstaren namen zijn gedachten de vrije loop.
Jaren had hij hier, mijmerend vanachter zijn bureau, naar toe geleefd.
Wat allemaal te doen als het zover was. The sky was the limit.

De receptie was top, een vast bedrag afgemeten aan het aantal dienstjaren.
Een luxe tuinset van de collegae onder elkaar, met twee ligstoelen erbij.
Hij zou er van gaan genieten, lekker fietsen met zijn vrouw op de Spartamet.
Na een poosje viel het pedaleren toch tegen. Ze hadden alle routes meerdere malen gereden. Het werd zowaar een sleur, het ging bijna op werken lijken.
Met zijn kameraden leuke dingen doen. Tja, het werden er steeds minder.
De vriendenkring, van een zich eens onaantastbaar wanende club halfgoden veranderde in een selectie kneuzen. Allerlei kwalen of ‘te jong’ uitgestapt. Voor hen die mazzel hadden, zoals hij, werd de spoeling wel erg dun.

En nu was hij dan een paar maanden ‘pensionado’. Lekker hoor, maar niet heus.
Thuis was de stemming om te snijden. De irritatie nam toe. De hele dag op elkaars lip, het liep hoog op. Ze hadden normaal nooit ruzie. ‘Rustige oude dag’. De herfst roerde zich. Hun riante uitzicht op het park, met tekeer gaande bomen en striemende regen tegen de ruiten, was ook geen pre. Hij moest weg.
Van armoede was hij maar gaan vissen. Een leuke bezigheid als je wat ving.

Zijn mobiel ging over. “Met Jansen. Of ik weer een paar dagen in de week wil werken? Nou ja ik heb het best naar m’n zin zo met mijn pensioen. O, alleen in de herfst- en wintermaanden? Overmorgen al? Nou ja, als ik jullie er mee uit de brand kan helpen. Mijn eigen bureau? Jullie zien me woensdag”.
Zijn dobber schoot weg. Aardig visje aan de haak. Rinus ving hem met zijn snavel handig op en schrokte hem schielijk naar binnen. De zon knipoogde door het opengaand wolkendek. Neuriënd pakte hij zijn visspullen in, groette Rinus en reed fluitend naar huis.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij de spoorwegovergang zag ik hem, de strenge chef van de bedrijfsschool. Zijn auto stond als eerste voor de slagboom.

Hij, een gesettelde gladgeschoren heer in kostuum en ik een melkmuiltje met een vlassnorretje en wat overrijpe puisten.

Hij viel me bij toeval op, doordat er een kakofonie van geluiden uit zijn halfopen bestuurdersraampje naar buiten megafoonde.

Jengelkinderen die met snerpende stemmen en schoppende schoenen iets door wilden drukken, waarmee beide ouders het blijkbaar niet eens waren.

Zijn vrouw maakte het gekrakeel compleet door met hysterische stem en rondspattend speeksel te eisen dat ‘hij’ nu toch echt moest gaan optreden.

Ze overstemde bijna de voorbijrazende intercity Den Haag – Groningen.

Ik groette in het voorbijgaan en ging met mijn brommer voor hen staan.

Achterop zat mijn zalige vriendin met haar kersverse billen, verpakt in een nauwsluitende broek met een kort jasje. In de spotlights gezet door de chef. 

Ik voelde dat hij er gebiologeerd naar keek. Dat kon haast niet anders. Welke man zou dat niet doen. De chef was volgens mij geen uitzondering.

En nu stond hij hier bij een slagboom met uitzicht op de billen van mijn Karin. Zou hij wellicht mijmeren dat zijn hysterica er ooit net zo goddelijk uitzag.

Door haar verleidend vlees en zijn oerdrift moest er op stel en sprong getrouwd worden. De pil was er nog net niet. Wellicht wel het laatste motje.

Toen de eerste kleine er eenmaal was kwam er al snel de tweede. Ze eisten alle aandacht op, huilbaby’s, allebei. Hete nachten werden slapeloze nachten.

Natuurlijk hadden ze het goed. Een riant huis, een prachtige stationwagen, dan kon de hond ook nog mee. De kinderen wilde er graag 1, hij kwam er.

Dus aan luxe geen gebrek. Je kon wel stellen dat ze het erg goed hadden.

Maar wat miste hij die tijd van overrijpe puisten, het vlassnorretje dat hij dagelijks nodeloos voor de spiegel kamde. En dan weer gewoon een eenvoudig brommertje met zo’n zalige vriendin achterop met van die heerlijke billen.

“Tuurlijk heeft ze heerlijke billen! Kun je het goed zien, wordt eens wakker. En neem jij de kinderen onderhanden want ik ben in staat ze te vermoorden”.

De bel klonk, de motoren werden gestart, slagbomen gingen open, iedereen weer op weg, over de overweg. Allen moesten verder met hun leven overweg.     

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl