Te laat. Minks wekelijkse column 24-9-2014 Bergen, dalen, borden en palen, het glooiend Frans land gaat aan ons voorbij. Frans truckers café, lange tafels, afgematte kerels, ongeschoren baarden. TL licht, sigarettenrook en een flatscreen zonder ondertiteling. Oude houten koelkast, verse paté veal du pork gemaakt door de patron’s vader. Steak, stokbrood, fromage en zoute augurken. Telefoontje naar het hotel waar we te laat zouden arriveren. We can’t wait, no entré today. De zoete smaak van de Bourgondische gastvrijheid zullen we deze nacht niet proeven. Als een 21e eeuwse Jozef en Maria zoeken naar een plek om onze vermoeide lichamen te laten rusten. Zelf het licht van een Tom Tom-achtige ster schijnt ons niet bij, in deze zoektocht door de inktzwarte nacht. Roestige hekken rond een grimmige begraafplaats, bemoste beelden, kruizen en engelen. In de verte; blaffende honden. Zwarte katten die verdwijnen tussen spijlen. Muisstille, vleermuizen zigzaggen rond een oude lantaarn. Hotel in alle vroegte nog steeds dicht. Een wandeling, aan de achterkant van dit hoogstandje der renaissance-architectuur moet, de laatste tijd doden. Een warme deken van kille ochtendnevel dekt, vederlicht, zwaarmoedig, de vijver toe. De stenen vos kijkt hooghartig toe, hoe wij deze betoverende droomwereld verstoren. De Franse Freule, die na deze negerende nacht de deur opent, beschikt over dezelfde kwaliteiten als de neveldeken, ogenschijnlijk warm maar ijzig kil. Na een opvoedkundige preek, over het ’te laat kom gedrag ‘aan ons adres, verlaten we dat van haar. De stenen vos had gewaarschuwd. Ander hotel; de bouw lang niet zo stijlvol, maar een warm welkom. Boven het café, langs de druk bereden dorpsstraat, bed met een rond kussen. De oordoppen vinden hun weg in mijn gehoorgang en wij onze weg in droomland. Tien uur in de morgen, eigenlijk, te laat

Aardappels en koffie??? Minks wekelijkse column 16-9-2014. De Gerwenseweg is lang, modderig en donker. Anton huppelt, vrolijk op zijn klompen door de plassen, zich niets aantrekkend van de regen die hem, geholpen door een straffe wind, in het gezicht striemt. Een flauwe bocht naar rechts en dan in de verte, hun huis, met er omheen een heuse regenboog. Anton trekt een sprintje naar de voordeur, ‘het leven is verrukkelijk’. Hij schopt zijn houten schoeisel uit, draait aan de deurknop en stapt naar binnen. Verwondert ziet een ieder dat hij zijn natte jas en pet, van afstand, in één soepele worp aan de kapstok mikt. In het felle schijnsel van de olielamp kust en begroet hij zijn nicht Gordina, haar dochtertje Cornelia zijn broer en de buurvrouw. Op tafel, drie knallers van zeker een kilo, vier granen-kippen, die duidelijk zijn uit gescharreld. Ze liggen hier egaal bruin van het botergoud, tussen vier soorten biologische groenten, wier levenscycli óók abrupt zijn onderbroken. Aardappelen (gebakken en gekookt), patat, Huub hangop, Balkenbrij, rabarber, stoofpeertjes en griesmeel met bessensap laten op deze tafel, geen plekje meer vrij. Wanneer ze watertandend klaar zitten om deze hoorn des overvloeds te plunderen, zwaait plotseling de deur open. Er stapt een rood bebaarde man binnen; “Ja uhhhh Anton, dit was niet de afspraak, ik had betaald om armoede te schilderen, zo lukt dat vanavond natuurlijk nooit”. “Vanavond ?” Sputtert Anton. “Gooi alles maar in de keuken, doe die gekookte aardappels in een groot plat bord en pak wat goedkope vorken. O ja, het tafelkleed er ook maar af, gewoon op het ruwe hout graag. Nog wat kleine kopjes met koffie, dan kan ik aan de gang, en draai die olielamp nog ff wat lager. Ja uhhhh, sorry Anton, maar afspraak is afspraak. Die dag in 1885 te Nuenen maakt Vincent van Gogh in de huiskamer van de familie de Groot zijn eerste meesterwerk: “De aardappeleters”. Dat Anton en zijn familie, niet veel moeite hadden om de voor dit schilderij zo typerende chagrijnig gezichten te trekken zal u, na dit relaas, niet meer verwonderen. Aardappels en koffie!!! Het hierboven beschreven verhaal is gebaseerd op ware feiten. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Mazzel. Minks wekelijkse column 10-9-2014 Tot nu toe ben ik eigenlijk wel een mazzelpiemel. Ik huppel al vanaf 1957 op deze aardbol en heb nog steeds niet veel wereldse ellende mee gemaakt. De Tweede Wereldoorlog was al twaalf jaar voorbij toen ik mijn welkoms-klap op de billen kreeg. Het enige ’traumatische’ van WO II waren spannende verhalen van de bovenmeester A.C. Monster, met als positief bijverschijnsel dat hij de tijd vergat en de dag om vloog. Helemaal zonder gevaar kwam ik er ook niet vanaf. Op vijf jarige leeftijd werd het toch ff tricky; het Cuba conflict. Gelukkig kwamen de twee kemphanen Chroesjtsjov en Kennedy er uit. 1968, de Russische bezetting van Tsjecho-Slowakije (eind Praagse lente). Wederom stonden de atoomraketten op scherp, toen (dezelfde) meester Monster het ons vertelde, tuurden we toch wat vaker dan normaal naar de blauwe lucht boven het speelplein. Gelukkig waaide dit onheil en niet de fall out ook weer over. En toen een wonder; de muur viel, dit voelde goed, eindelijk een paar verstandige roergangers, of had God en/of Allah ingegrepen, wellicht. En nu, nu begint het gesodemieter, tussen oost en west, wellicht weer, ze wantrouwen elkaar gewoonweg. Ik denk niet, dat ze de nucleaire vlam in de pan zullen laten slaan. Hoewel, je weet het maar nooit, één van de twee zal maar een klein piemeltje hebben. Overigens; Obama, met zijn ebonieten huid waarschijnlijk niet, maar dit terzijde. Het menselijk leed, dát stuit tegen de borst. Gesjochten Oekraïense mannen en vrouwen die hun aan puin geschoten huis, met de moed der wanhoop, met emmers water blussen, terwijl de ’touwtjestrekkers’ met hun konten in luxueuze paleizen zetelen. Nee, wij zouden dat toch wel verstandiger aanpakken dan zij. Meer ‘geciviliseerd’ dan die barbaarse oostblokkers. Alhoewel, met die eindeloze discussies over Zwarte Pieten en blauwe Moslima’s, vraag ik me af hoe lang het hiér nog duurt eer de pleuris uitbreekt. Om over politie hatende Halal slagers met bijlen of 13 jarige snotneuzen met petjes nog maar te zwijgen. Ik hoop maar dat mijn mazzel me niet in de steek laat. Voor zover mij bekent, ben ik kinderloos dus na mij de zondvloed, alhoewel die was toch al geweest. Wellicht tijd voor een nieuwe wereldse wasbeurt, of gaan we nu eens echt met elkaar leren leven. Tekstverantwoording: Mink Out.

Strop. Minks wekelijkse column 3-9-2014 De man in driedelig grijs neemt achter in de zaak aan het einde van de bar plaats. Zeker vaste klant; Tafelkleedje, viltje, glaasje met pootje. Zonder wat te vragen schenkt de ober, met een vals-vriendelijk, licht klokkend geluid behendig de jenever in het glas. De geroutineerde barman trekt zich niets aan van het gegraveerde maatstreepje. Hij houdt de fles ondersteboven tot een wellend kopje onzeker op de rand van het glas balanceert. Zijn gefixeerde blik op dit tafereeltje en het op en neer gaan van zijn adamsappel, legt een ziekelijke hunkering naar dit graandistillaat bloot. Dat het hier niet om een recreatieve drinker gaat, is ‘klip en klaar’. Dan ontdoet hij zich, met hevig trillende handen, van zijn stropdas, om deze vervolgens achterlangs om zijn nek te slaan. Hij wikkelt de smalle kant om zijn rechter, en de brede kant om zijn linker hand. Het overvolle borrelglas neemt hij klemvast tussen twee vrij gehouden vingers en trekt de stropdas strak. Met een soort hijskraan-beweging brengt hij de borrel, zonder een druppel te morsen, naar zijn smachtend getuite lippen waartussen hij hem in één keer naar binnen kiepert. Een hilarische oplossing voor een tragisch, mensonterend verslavings ongemak. Dit opmerkelijk ritueel wordt zo’n drie keer herhaald, een kalmerende, warme gloed neemt gestaag bezit van zijn lichaam, de trillende handen vinden rust. De stropdas wordt weer voor zijn oorspronkelijk doel ‘gestrikt’, en de kreukels met de hand weg gestreken. Drie delig grijs rekent af, pakt een pepermuntje uit het schaaltje met bloemetjesmotief, en loopt de zaak uit. Niemand, in dit oude café, lijkt verbaast. De matte blik in hun verlopen, lusteloze hanghoofden verraadt een eigen, ‘belangrijker’ probleem. Schijnbaar gewent aan mensen die hun strop steeds verder aantrekken. Tekstverantwoording: Mink Out.

Oude liefde roest niet. Minks wekelijkse column 25-8-2014 Net als 30 jaar geleden in Valencia, komt ze nu hier, in Parijs, het station Gare l’Est (station oost), uitlopen. Ze zwaait uit de verte, bij het naderen valt op dat ze, na zo’n tijd, haar jeugdigheid geenszins verloren heeft. Nog steeds die geheimzinnige ietwat Mona Lisa-achtige glimlach. Hij beseft dat dit een enorme aantrekkingskracht op hem had en heeft. Meteen stopt ze een cassette bandje in zijn handen: “It was mine for thirty years, now it’s yours again”. Romantische nummers; dertig jaar geleden voor haar opgenomen met een, door hem, ingesproken boodschap toen hij twintig was. Daarna verloren ze elkaar 30 jaar uit het oog. Soepel stapt ze bij hem achter op de motor en lossen ze op in het verkeer van de Franse hoofdstad. Het doet denken aan die, zwart wit, sixties foto’s met zo’n stelletje dat op een scooter door Parijs of Rome rijdt. Zij waren ouder, maar dat voelde, op dit moment, zeker niet zo. Niet om indruk op haar te maken, maar toch; stoer en onverschrokken laveert hij, behendig door dit bruisend metropool. Anvers sur Oise, onder de rook van Parijs. Hier had de zonderlinge: “van Gogh” (hun beider interesse hebbend) voor zijn dood korte tijd geschilderd en geleefd. Ze verlieten het oude kerkhof waar Vincent samen met zijn broer Theo begraven lag. Het ijzeren hek klaagt weemoedig en geeft hen met tegenzin toegang tot het welkome land der levenden. Dan een verbluffend zicht op de uitgestrekte velden. Wuivende gewassen ruisen door de streling van een zacht briesje. Kwetterende vogels tonen dartel hun vliegkunst. Betovert spreken ze geen woord, staren in roepende ogen, een vluchtige kus, opvlammende begeerte, ze moeten gaan. Op tijd bij het station. Deze dag in een zucht voorbij. Veel te kort. Na haar ‘bliksembezoek’ was het minder leuk, en haar aanwezigheid zo onecht, als in een droom. Een droom? Zijn hand verdwijnt in de jaszak en…… het cassettebandje, met, van haar terug gekregen: “Oude liefde roest niet”. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Wegwerkers. Minks wekelijkse column 19-8-2014 Mijn eerste vakantiedag in Parijs. Gooi de ramen van mijn vier hoog hotel kamer open en kijk over de daken. Het zonnetje schijnt; me gedag te zeggen. Ik inhaleer de lichte ochtend-smog diep, fantastisch. Douchen; wat een massieve vakantie-waterkolom, beter dan dat miezerige werkweek-straaltje van thuis. Loop het hotel uit; de gespierde, bezweette torso’s van de wegwerkers, glimmen in het zonlicht. Ik begroet ze op z’n Frans: “Bon jour”. Nu croissantjes en koffie op een terrasje en dan het Marmottan Museum. De schrik slaat me om het hart; straat afgezet geen auto meer te zien. En (slik) mijn nep Harley; weg. Van mijn Honda, is geen Shadow meer over. Opgetakeld natuurlijk. zelfs het wegdek waar hij op stond; verdwenen, komt een nieuwe laag voor in de plaats. Wachten op nieuw asfalt en het, door de ‘wegwerkers’, terugzetten van mijn stalen ros, leek niet tot de mogelijkheden te behoren. Allerlei doem gedachtes flitsen door mijn hoofd; Hoe nu naar huis? Waar staat hij? Beschadigd? Hoeveel betalen? Rustig blijven Mink, zie het als een avontuur, je spreekt geen woord Frans, je kent de weg niet en met een grote bek kom je bij deze mensen zéker nergens. Bureau de Police, ja hoor; opgetakeld, dat was in ieder geval één onzekerheid minder. “Hij staat aan de rand van de stad” sprak een allervriendelijkste Franse politievrouw. Nou ja een uitstapje aan de beruchte Banlieues (van die rellen) kon deze ex Schilders-wijker ook niet doen ‘wijken’, hij had wel voor hetere (oud en nieuw) vuren gestaan. Een briefje met het adres. De Metro; kaartje € 1,50 niet duur, en nog vermakelijk ook. Je zie alleen weinig van de omgeving, en er komt nog tijd zat om onder de grond te verblijven, zullen we maar zeggen. Wel heb ik aan, zowat, alle Fransen gevraagd of ik goed ging, doodsbang om de verkeerde metro of straat in te gaan. Licht getint, blank, geel of zwart; allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Enige nadeel voor mij, ze spreken verdomd goed en super snel Frans. De ambtenaar wist zich niet goed raad met de uiterst vriendelijke Hollander aan zijn kogelvrij loket. Na betaling van € 47,50, en tonen van kentekenbewijs en paspoort, kon ik mijn treurend boevenkind meenemen. De weg-werkers van Parijs, ik ben er niet weg van. Tekstverantwoording: Mink Out.

Tel mij nu maar mee. Minks wekelijkse column 13-8-2014 Er zijn in Denhaag van die bezienswaardigheden waar ik trots op ben. De hele rits opnoemen is me teveel gedoe, maar u weet welke ik bedoel, toch. Panorama Mesdag, daar gaat het in deze column om. Deze attractie ken je als rasechte Hagenees natuurlijk op zeker, alleen……… Je bent er nog nooit binnen geweest, nee! “Neen Willem (Mesdag), die torenspits moet kleiner!”, roept zijn vrouw Sientje (Mesdag-van Houten), hem toe, vanuit het midden van de cilindrische ruimte. Veertien bij honderdtwintig meter er komt geen eind aan. Waar blijft onze Henk (Breitner), die zou vandaag toch die Cavalerie-groep afmaken. Het is een hele klus, al 3 maanden bezig en nu komt er eindelijk een soort van éénheid. Net echt, die rookpluimpjes uit schoorstenen en het boemeltreintje maken het af. “Is er nog koffie!” roept Théo(-phile de Bock) terwijl hij de lucht boven het hotel nog eens extra aanzet. Net op dat moment stapt Henk B binnen met een blad geurende koffie, ff overgenomen van het dienstmeisje, leuk ding. “Die mensjes, bij de villa’s op de Gevers Deynootweg, doen we niet meer, geen tijd. Ja maar bij die panden daarnaast staan ze wel, uuhhh, daar was het op dat moment dan gewoon drukker, toch Theo”, gelach vult de ruimte. 1 augustus 1881, de dag van de opening, het enthousiasme over het panorama met zijn betoverend optisch bedrog is groot. Een vrouw in Scheveningse klederdracht wijst en roept: “Kik Pieje je stit de was op te hange joy”. Door de drukte moeten de mensen in ploegen naar binnen. In één van die ploegen staat een wat verlegen, rossige man van achter in de twintig, ook hij is verbluft, zijn naam; Vincent van Gogh. Schreef in een brief aan zijn broer Theo dat het Panorama Mesdag maar één gebrek had en dat was dat het geen gebrek had. Vier jaar later ging het Panorama Mesdag failliet en kocht Willem het geheel zelf van de Belgische investeerders. Na veel eigen geld en inzet bestaat het meesterwerk nog steeds, 200.000 bezoekers per jaar, en dat komt omdat ze mij, als rasechte Hagenees, nu óók mee kunnen tellen. Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Soms zit het mee. Minks wekelijkse column 5-8-2014 De voorbereidingen van mijn motorvakantie geven me het opgewonden nachtjes-aftel-gevoel van vroeger, voorafgaand aan verjaardag of schoolreisje. Het begint al dik een maand er voor; nieuwe banden voor mijn nep Harley met vers, hoog profiel en oogverblindende, hagelwitte zijkanten. Later een krasvrij vizier voor de helm, inkorten van mijn motor spijkerbroek, ga niet nog een vakantie lang voor lul lopen. Laatste dag, terras naar binnen, afsluiten. Denkbeeldig slaakt dit oude horecapand een zucht, rust, ook voor mij. Verplichtingen vallen weg, niemand meer die bediend moet worden. Voor een week of drie geen afspraken, kortom; de klok is weer mijn vriend. Het gevoel van vrijheid voelt vreemd aan, wel lekker maar toch. Voor ik met de motor naar Parijs en een ander Frankrijk ga, moet er in de winkel nog heel wat gebeuren. Bierleidingen onder water, koelingen uit, nieuw mengpaneel installeren, boekhouding af maken, over datum gaande spullen in de vuilnisbak. Mijn moeder zegt altijd: “Een schip gaat zeilen”, Den Oude Neel heeft gelijk, maar een vakantie is voor mij geen vakantie als ik nog klusjes te goed heb, dus maak ik voor het zeilen toch nog even schoon schip. Als laatste de leidingen vanaf de biertank onder water zetten. Eerst de watertoevoer openen dan de vier kogelkraantjes haaks op de leidingen draaien zodat ze afgesloten zijn. Vervolgens de twee ringen naar achter trekken en de haakhandels zijwaarts knikken zodat……. De schrik slaat me om het hart, met een fel blazend geluid spuit er een pijp 1 graad koud bierschuim om mijn oren. Of ik in een sneeuwstorm sta, ik zie geen hand voor ogen meer. In een wanhoopspoging val ik, gedesoriënteerd door deze brullende bier-blizzard, op mijn knieën in een centimeters hoge pilsplas en draai de afsluiter, duidelijk te laat, dicht. De stilte ‘na’ de storm is een feit, in een roes loop ik de zomerwarmte van de tuin in. Een was ophangende buurvrouw lacht wanneer ze de vloekende kroegbaas vermomd als een bierschuim-sneeuwpop in de tuin ziet staan. “Zo, ongelukje Mink? Neen, ik had trek in een koud biertje” retourneer ik geforceerd humoristisch. Hoop werk om de boel schoon te krijgen, veel later dan geplant verlaat ik het café. Helaas een dagje korter op vakantie dan maar. Niets staat mijn rit naar vive la France nog in de weg. Ff vlug wat eten; iets hards in mijn mond, ja hoor een gebroken kies, nog een dag later weg. Weerkaart gekeken, het zeik regent in Frankrijk België en Nederland, soms zit het mee, en soms… pffftttt. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Vanaf donderdag 28 augustus zijn wij weer geopend, welkom.

Meer of minder stoer. Minks wekelijkse column 30-7-2014. Tot waar het oog reikt, ‘plafonneert’ een Hollandse lucht de uitgestrekte weilanden. Een drijvende kudde schapenwolken schuift langzaam over groepen, grazende koeien. De rivier kronkelt als een slang, behaagziek door dit groene, vlakke land. Zilveren stralen van de kopere ploert laten deze stroom glinsteren als een geopende schatkist met dukaten. Ver weg, de torenspits van god mag weten welk oord en een enkele molen die de tand des tijds heeft doorstaan. Water kabbelt over de basaltstenen strekdam. Zittend op mijn helm, nip ik aan een mok koffie, de neuzen van mijn kistjes ‘kletsen nat’. Verdooft door deze verstommende stilte, snuif ik, met gesloten ogen, de naar water ruikende lucht binnen. Langgerekte loeien van een koe en schaterend snateren van een eend, doorspekken het ruisen der rietkragen. Oer-Hollandser dan op dit moment, zal het voor mij nooit meer worden. Het enige dat nog mankeert is een verdwaalt Zeeuws meisje met van die onschuldige blosjeswangen. Zo één wiens geavanceerd, afweersysteem smelt als margarine in de zon, bij het zien van deze viriele in het groen gestoken, redder des vaderlands. “Charly, Bravo, Oscar alles vrij, over?”. Geen schip te zien, dus retourneerde ik: “Hier Charly, Bravo, Oscar, alles vrij! Over en uit”. Onderdeel van een weken durende Navo oefening; de rivier oversteken met tanks. Huzaar van Boreel; Mink Out, is als vrijwilliger aangewezen om de rivier stroomopwaarts te observeren, ter voorkoming van een aanvaring tussen tank en tanker. Na de oefening, met de voertuigen door Arnhem, naar onze legerplaats. E.e.a. had uitgemeten in de Arnhemmer Roeptoeter gestaan dus langs de route stonden mensen ons, met gejuich en geklap, als ware helden te verwelkomen. Zoals bijna iedere vechtjas, hadden ook wij ons uiterste best gedaan er zo macho mogelijk uit te zien. Met mijn zorgvuldig langs het hoofd gemodelleerde baret, donkere Ray-ban zonnebril en zwart lederen handschoenen wuifde deze (nep) held ‘in control’ terug. Ondanks of juist door dat: “Nep” genoot ik met volle teugen van mijn eigen Prins Bernhard moment. We hadden geen mensen gedood of andere bijzondere dingen gedaan, het was slechts spel, maar o wat voelde we ons stoer. Vraagje: “Zouden die Israëliërs, separatisten, Hamas-sers, Isis-ers en al die andere aanverwante macho-ers zich nou meer of minder stoer voelen, als ze klaar zijn na al dat onschuldig bloed……………” Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.