Sokken met een luchtje.          Minks wekelijkse column 11-12-2024

Er zijn van die weken dan voel ik me als een kapotte, verroeste lelijke eend in een steeg waar iedere dag een druilerige is.

Zo’n stemming trek ik, naar u wellicht in kan schatten, slecht.

Neen, ik wil me voelen als een glanzende MG tweezitter met zo’n open dak, geparkeerd voor een zonovergoten Engelse cottage, tussen bloemen en groen, waar bijen gonzend en onwetend hun nuttig bestuivingswerk doen.

Om de transformatie van Lelijke eend naar MG tweezitter te ondergaan moet ik mezelf verwennen. Veelal met een boek of muziek, maar als dat tevergeefs blijkt, worden er ten einde raad, meer drastischer maatregelen genomen.

Ik ga lekker kopen, kopen, kopen. En zowaar bij, (tromgeroffel) jawel, Temu. Een hele uitdaging om te doen, maar het doel heiligt, meestal, de middelen.

Je trotseert milieuterroristen met hun wellicht terechte klachten over vervuilende schepen en gooit nog een extra pollepel drab in de plasticsoep.

En door de App te downloaden voel je je een waar NSB’er die ons vaderland voor een appel en een ei uitlevert aan het expansiedrift-geile China.

Prikkers voor de krokante buikspek, een opener voor moeilijke deksels, en om mijn humeur totaal op te vijzelen, van die zalige huissokken met antislipzool.

Heerlijk warm zijn die dingen en ze lopen lekker zacht, echt het summum van huiselijkheid. Tot ik hoorde dat men slavenarbeid gebruikt bij Temu-spullen.

Oei een Goer mompel ik vaak in mijn hoofd omdat het zo enorm grappig klinkt.

Maar het zijn dus gevangengenomen Oeigoeren die hiervoor gebruikt worden.

Het lijkt deel uit te maken van hun heropvoeding. De Chinese regering vindt, zoals deze Oeigoeren oorspronkelijk leefden, een zaaigrond voor extremisme.

En daar loop ik dus in mijn gerieflijk warme huissokken met jolige herten.

Ze zaten lekker, maar nu ineens een stuk minder, er zit een raar luchtje aan.

Al voordat de zweetlucht, die bij mij zeldzaam is, de pret kon drukken, zit er nu een blijvend luchtje aan deze door slaaf gemaakte gemaakte luxegoederen. Ik zet in mijn knusse comfortzone haast geen stap meer zonder aan de misère van deze Oeigoeren te denken. Milieutechnisch kan ik ze niet meer weggooien, maar zo langzamerhand lopen mijn toffe huissokken nu wel erg ongemakkelijk.   

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor de kerst binnen (Den Haag en omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl

 

                     

Droombaan.                             Minks wekelijkse column 4-12-2024

 

Den Haag 1974. Het was Kees zijn droombaan, tuinman in, of beter gezegd om, het door Berlage ontworpen Gemeentemuseum.

Voorovergebogen zat hij op zijn knieën in deze motregen met zijn eeltige kolenschoppen in de vochtige aarde te wroeten.

Vandaag zou hij de gemetselde bloembakken van de binnentuin herbeplanten.

Al doende met dit soort werk namen zijn gedachten regelmatig de vrije loop.

Dat hij hier tuinman was en het had getroffen met deze gemeentebetrekking.

Een best loon, het pensioen, vakanties en zo waren ook erg goed geregeld.

Met drie opgroeiende jongens was een best loon nog geen ticket voor luxe, maar ze hadden het goed in hun dubbele bovenwoning in de Schilderswijk.

Hij en zijn vrouw Jo, die uit het Westland kwam, waren geen veeleisende mensen en wisten van aanpakken. Ze waren gezegend, er was weinig te klagen.

Zondag de finale WK voetbal, Oranje tegen Duitsland. Hun hele huis aan de Rembrandtstraat zou vol zitten met vrienden en familie. Hij keek er naar uit.

Zijn bruine ribfluwelen tuinmannenpak was door de regen totaal doorweekt.

Den Haag 2024. Mijn oude schoolmaat Martin heeft me uitgenodigd om op zijn werk langs te komen, dan zal hij mij de collectie wel eens even laten zien.

Ja u raadt het misschien al, de collectie van het oude Gemeentemuseum, een naam die volgens de geleerden zo nodig moest veranderen in Kunstmuseum.

Zo’n naamsverandering moet je doen, ik vind het jammer. Ok, laat maar weer.

Wat mijn vriend Martin daar voor werk deed wist ik niet, maar aan de ferme knipmesbegroetingen van de andere medewerkers in te schatten was hij zeker niet de tuinman:-) Bijster goed leren kon hij op onze school niet, net als ik.

Na veel vissen kreeg ik het er toch uit. Hij was zowaar de financieel directeur of zoiets van het museum. Toen ik hem na onze schooltijd uit het oog verloor had hij doorgeleerd, in die jongen zat veel meer dan aanvankelijk gedacht.

Na de museumtour strijken Martin en ik met koffie en gebak neer op het terras van de, inmiddels overdekte, binnentuin de zogenaamde Tuinzaal.

Martin wijst me op de plantenbakken bij de fontein en zegt: “hier heeft mijn vader ooit op zijn knieën de plantjes verzorgd. Best wel een vreemd idee, en ook zo dichtbij. Door zijn inspanning toen en hier, heb ik nu deze droombaan”.

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor sint en kerst binnen (Den Haag en omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl Of scan de QR code.

 

1885 The Old Gardener. Emile Claus.  

Overspannen.                       Minks wekelijkse column 27-11-2024

“Ben overspannen, mag ik een week bij jou logeren, mijn man denkt dat jij een oude schoolvriend bent, hij vindt het best”.

“Nou uhhhhh, wacht even, een keertje een spannend nachtje als hij uit vissen is oké, maar een hele week. Neem je man maar mee dan praten we er over, dit kun je toch niet menen, is die man niet goed”.

De bel ging, ik trok aan het touw en ze liepen naar boven, zij voorop. Ik ving haar blik, een zachte knipoog beloofde veel, hij sjokte in haar kielzog mee.

Ik nam haar jas aan. Met het fladderend floddertje dat ze eronder droeg en de geraffineerde make-up liet ze overduidelijk blijken dat ze plannen had.

Deze vrouw maakte hem en mij gek, overigens wel om zeer uiteenlopende redenen die verschilden omdat hij hopeloos verliefd op haar was en ik niet.

Ik zette koffie en even later zaten we elkaar appelig aan te staren.

Om de stilte te doorbreken sprak ik: “Nou, ik zou zo zeggen steek maar van wal, wat is dat nou met een logeerpartij van een week om bij te komen?”  

“Ze zegt dat jij een oude te vertrouwen schoolvriend bent, dus dan vertrouw ik het ook. Ze is overspannen en moet bij komen, ze wil dat hier bij jou, omdat ze er zeker van is dat jij er geen misbruik van zal maken”.

Op mij maakte ze overigens echt geen overspannen indruk, maar dat terzijde.

“Kijk naar je vrouw man, ik ben een gezonde vrijgezelle gozer, denk je nou echt dat ik van haar af kan blijven als ze hier een hele week rondhuppelt.

Ik ga het gewoon niet doen, vind het geen goed plan, het spijt me heel erg”.

“Dan ga ik een week bij een ander wonen” sprak ze op een chanterend toontje.

Hij smeekte me, als het ware, of ik in wilde stemmen met haar verblijf en op zijn minst wilde proberen om van haar af te blijven. Uitgerekend op dit moment herschikte ze haar benen op een hypnotiserende Basic Instinctwijze.

De geur van haar honingzoete verschijning verpletterde mijn eikenhouten wil.

Hij ging, zij bleef. Toen hij de trap afdaalde rende zij plots achter hem aan en zei: “als ik me over een weekje weer wat beter voel ga ik gehaktballetjes met rode kool voor je maken schat”. Zo te horen was hij nog blij ook.

De deur sloeg dicht en zij kwam boven, daar stond ze dan………………………………..

Alle vergelijking rust puur op toeval, dan weet je dat ook:-)

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit en leverbaar. Voor sint en kerst binnen, leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl       

Laatste avontuur.               Minks wekelijkse column 20-11-2024

Broer Ger is een gozah die het leven niet schuwt. Hij is het toonbeeld van de “vrije Haagse jongen”. Altijd bezig zeg maar. Zat in veel facetten van de horeca, in handel, had ook een 2^e handszaak (welke van de gebroeders Out niet) en deed nog wel meer dingetjes die ik niet allemaal voor het voetlicht hoef te brengen. Deze man heeft in zijn woelig leven wel een beetje tegenslag gekend. Maar hoe erg dan ook, hij vocht en kwam toch altijd weer bovendrijven.

Door ons bezigzijn met Den Ouden Neel en haar afscheid zijn we meer naar elkaar toegegroeid, en op onze leeftijd hebben we ook meer tijd voor elkaar.  Plots kwam hij met het idee om zijn woonboot te verkopen. Hij werd te groot. Niet dat de boot groeide, maar zo’n zee van ruimte was op zijn leeftijd onzin. En er was een plan: hij wilde een huis in Spanje kopen, altijd lekker weer. Ikzelf moet daar niet aan denken, met mijn semi-autistische inslag is mijn gerieflijk huis de rots waar ik houvast en rust vind, voel me er heerlijk. En je wordt alleen maar ouder. We kunnen vaak wel zeiken over Nederland, maar de verzorging voor ouderen is hier toch beter dan in Spanje dacht ik.

En als je uit Den Haag weggaat kom je ook nooit terug met die hoge prijzen.

 

Deze redenen konden hem niet op andere gedachten brengen, een echte Out. Ik zag hem al berooid en bibberend in een Spaans bejaardentehuis zitten. Alles bij elkaar vond ik het op zijn leeftijd een onbesuisde onderneming. Ja en toen kwam die dag. De boot was verkocht, het plan was snel klaar.

Spullen in de opslag, drie weken in een Roompothuisje, daarna met kennissen gezamenlijk in een vilaatje in Spanje en vervolgens ging hij huren of kopen.

Ben nog ff met hem uit eten geweest, Indisch, vinden we allebei lekker.

Aan de tafel drukte ik hem nog wel op het hart om kalm aan te doen met zijn centen, dit was zijn laatste kans om een aanzienlijk bedrag te bezitten.

Hij keek me, over de (rijst)tafel heen aan en zei: “dat is nou juist wat ik probeer te pakken Mink, mijn laatste kans. Ik ben goed over de 70 heen en eer ik wegkwijn in woonboot en bejaardensoos wil ik nog 1 keer een avontuur.”

Ik hoorde klik, klik. Het kwartje viel ook bij mij. Tuurlijk moest hij het doen.

Ineens vond ik het een top idee, al mijn bezwaren verdwenen als sneeuw voor de Spaanse zon. “Ik ga denk ik elke dag zwemmen Mink, hier is de zee te koud” sprak hij met glanzende pretoogjes. Is toch eigenlijk wel top zo’n broer.

Broer Ger, goede keus. Geniet maar zo lang mogelijk van je laatste avontuur gozah.

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor sint en kerst binnen, leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl Of scan de QR code. Voor de Sinterklaas besteld, gratis in Den Haag en buurgemeenten bezorgd.

1904 Midday at Valencia beach. Joaquín Sorolla.  

Nooit winnen, wel meespelen. Minks wekelijkse column 13-11-2024

 

Zo eens in de paar weken ga ik met Marcel biljarten.

Marcel ken ik vanuit het stapcircuit in vroeger tijden.

Tis een goede vriendschap met een gezonde competitiedrift, zoals vrienden dat nou eenmaal vaak met elkaar hebben.

Die competitiedrift gaat zo ver dat ik onder een partijtje stoeien een keer een scheurtje in mijn rib opliep. Dat is pijnlijker dan een gebroken rib. Neem dat nou maar gewoon van een ervaringsdeskundige aan. Pijnstillers, die helpen.

Nou zag ik hem een poos geleden een beetje gedrongen, voorovergebogen voor me lopen. ‘t Zou toch geen Parkinson zijn. Heb mijn mond maar gehouden. Zoiets laat ik dan op z’n beloop. Als het zo is hoor je het vanzelf.

 

Een week of twee later komt Marcel binnen en vertelt me dat de diagnose Parkinson bij hem is vastgesteld. “Das mooi klote, en nu?” vraag ik hem.

“Nou ja, het kan voorlopig best nog wel meevallen, je moet het accepteren.

Er zit eigenlijk niets anders op”. We gaan gewoon door waar we gebleven zijn.

Dus blijven we zoals gewoonlijk onze gezonde competitie voeren. Dat doen we nog steeds op het groene laken. Ware het normaal slachtpartijen met verhitte blikken, zweetdruppels op voorhoofden en tongpunten tussen knijpende lippen, gaat het nu een heel stuk gemoedelijker.

We drinken een paar drankjes en keuvelen wat over het heden en verleden.

Eigenlijk gewoon twee oude(re;-)) mannen die, aan het biljart, lange periodes van gezapigheid afwisselen door zeer korte oplevingen van felheid.

 

Kijk mijn vriend heeft Parkinson, das een feit, maar er zijn ook voordelen.

Tis voor hem wel lullig, maar ik kan alleen nog maar winnen, en das voor mij toch lekker meegenomen. Constante triomfen vallen mij te beurt. De ererondes om het speelveld zijn niet meer te tellen. Lekkah hoah. Hem laten winnen zou onze eer te na zijn, ik ga hem niet in de maling nemen, dat wil hij ook niet.

Met Parkinson raak je verstard, dus de zweepslag vanuit je pols, die bij dit spel onmisbaar is, kan hij niet goed meer creëren, vandaar zijn verliezen.

Hem voorgesteld om alleen wat te gaan drinken, neen hij wil gewoon biljarten.

En nu de laatste keer, een wonder. Marcel wint, ik vond het nog leuker dan hij.

Het hosanna en de ereronde waren nu voor hem. Het was top, totdat hij quasi sarrend zei dat ik nu wel had verloren van iemand met Parkinson, das erg vals.  Volgende keer nóg maar beter mijn best doen, dat wat Marcel altijd doet.

Winnen van Parkinson kan niet, maar je blijft wel gewoon meespelen, toppah.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Hebbes.                                       Minks wekelijkse column 6-11-2024

 

Tis een soort van verslaving aan het worden, winkelen bij Temu.

Temu is zo’n Chinese site waar je voor weinig veel kan kopen.

Het begon heel gedecideerd met wat sokken en T-shirts.

Al snel werd ik gebombardeerd met bergen mails over koopjes.

En dan die prijzen, haast voor niets. Heb nu weer wat kerstversiering gekocht voor in het café. Allemaal leuke dingen die de stemming zeker zullen verhogen.

Geraffineerde reclame, telkens een update van lopende bestellingen in de mail met daaronder steeds weer wat ik ook zou moeten hebben.

Het algoritme werkt perfect, vaak zitten ze erg dicht op mijn interesselijn.

Heb wat leeftijd gerelateerde kwaaltjes, daar zitten ze ook weer raak.

Een voorbeeldje: ik heb wat last van artrose, waardoor ik minder kracht in mijn handen heb. Pottenopener, schroef je onder het keukenkastje. Die had ik natuurlijk echt nodig. Hij functioneert nog perfect ook. Normaal had ik zoiets nooit gekocht, maar door hun sluwe marketing heb ik het toch gedaan.

Prikapparaten om de zwoerd van de crispy buikspek de perforeren. Ze kosten weinig en zijn voor mij dé instrumenten om deze challenge eindelijk te winnen.

Dubbelzijdig nanotape, hebbes. Onderwaterverlichting voor de spoelbak, hebbes. Verlichte glasonderzetters, leuk voor de kerst, hebbes. Interactief kattenspeelgoed, hebbes. Diepweefsel voetmassageroller, voor mijn hielspoor, hebbes. Profi neus waxkit, die neusharen kwamen mijn neus uit, hebbes.

En ga zo maar door. Een heleboel spullen voor nog geen tachtig euro. Dan had ik dus ook nog ff zo’n 160 euro korting, dat laat je toch niet schieten hè.

Het zijn best handige spullen. Ik gebruik het echt allemaal. Ben er blij mee.

Behalve die profi neus waxkit, daar liep ik met een boog omheen, totdat het tijdens het scheren echt genoeg was. Aanvankelijk dacht ik dat zo’n behandeling een wassen neus zou zijn, dus ik begon. Kopje met korrels in de magnetron. Dan voor de spiegel in de badkamer stokje erin dopen en met een draaibeweging inbrengen in de neus. Andere neusgat ook maar meteen, geen gezicht, twee van die plastic stokken uit je neus. Trok er aan. Zo die zat flink vast, die tweede ook. Het zweet brak me uit, er is geen weg terug. Je moet. Boven de neusvleugels vasthouden en dan in ene, een flinke ruk.

Godver de godver, door mijn tranen heen bekeek ik het resultaat…….hebbes.  

Tekst: Mink Out.   Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, voor sint en kerst: conckshop.nl

1650? Smell (detail). Michaelina Wautier.  

Kwetsbare fietser.              Minks wekelijkse column 30-10-2024

 

Anderhalf jaar geleden, op de eerste dag van mijn vakantie, reed ik vol bepakt met zo’n 50 km p/u over de Scheveningseweg.

Nog even Den Ouden Neel gedag zeggen voor ik ging.

Was nog met mijn nep Harley, de zon scheen door het bladerdak, de vogeltjes floten hun hoogste lied. Geen vuiltje aan de lucht, totdat……

Hij schoot in volle vaart vanuit de bosrand de weg op. Een fietser met veel haast en wellicht een plan tot zelfdoding. Vloekend ontweek ik um met moeite. Zijn voorwiel toucheerde ik nipt, zodat hij helaas tegen de keien ging.

Ik keerde en trof een kermende fietser met een krom voorwiel aan. Bij ons crisisteam sloot een vrouw aan die kloek en moedig haar getuigenis aanbood.

De kermende fietser beaamde dat het geheel zijn schuld was, hij zou mij niet aansprakelijk stellen. We wisselden onze gegevens uit en gingen ons weegs.

 

Na wat weken kreeg ik van de verzekering toch de mededeling dat mijn no-claim afnam, omdat ik fout was gezien zijn kwetsbare fietserstatus.

De kermende fietser was er bij thuiskomst achter gekomen dat zijn laptop stuk was dus had, tegen zijn belofte in, toch de verzekering ingeschakeld.

Heb de man nog gebeld, maar deze zei dat hij daar niets aan kon doen.

Wel wilde hij tegen een gereduceerd bedrag, van mij, zijn claim intrekken.

In tegenstelling tot zijn slappe ruggengraat zou ík mijn poot nu strak houden.

Hoop gedoe, het kwam steeds weer terug, brieven over verantwoordelijkheid die ik had omdat meneer een ‘kwetsbare’ fietser was. GVD ik zat op een voorrangsweg en hij stormde als een Tour de Francerenner zo de weg op.

Mijn eerlijkheidsgevoel werd met voeten getreden, ik ging niet akkoord.

Tijdens een familiefeestje vraag ik mijn aangetrouwde nicht, die in de verzekeringen zit, of zij wat kan doen. Zij ratelt zo de regels uit haar hoofd op en belooft me om er in te duiken. Het gevalletje speelt dan al dik een jaar.

Door de kennis van mijn nicht blijkt dat ik gewoon in mijn recht sta.

Er komt een brief met excuses, maar onderwijl is het wel geprobeerd.

Hieronder staat hoe dit echt werkt. Je bent niet zomaar de lul als je een ‘kwetsbare’ verkeersdeelnemer raakt. Trouwens erg blij met zo’n nicht hoor.

 

*Voor fietsers vanaf 14 jaar geldt dat de gemotoriseerde verkeersdeelnemer in principe voor tenminste 50% van de schade van de fietser aansprakelijk is. Alleen als er sprake is van ‘overmacht’ of ‘aan opzet grenzende roekeloosheid’, geldt dat 50%-principe niet. *     Dan weten jullie dat nu ook!

 

Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel: De kunst vh kijken 2, bestellen: conckshop.nl   1879-89 The mount. Gaines Ruger Donoho.  

Schijnheilig.                        Minks wekelijkse column 23-10-2024

Gezien de bovenstaande titel denkt u wellicht daar komt weer zo’n antireligie column van Mink de super atheïst.

Nou, u zal verbaasd staan. Ondanks de op godsdienst gefundeerde escalatie in het Midden-Oosten, met vele doden en gewonden, gaat deze column daar niet over. Onderliggende reden voor mijn sowieso summier onder woorden brengen van deze tragedie, is het vermijden van een clash tussen te extreme denkers, in de ban van hun eigen clan, en mij.

Wel heb ik er een duidelijke mening over, maar die bespreek ik bij voorkeur aan de bar met mensen die niet te emotioneel betrokken zijn. Niet dat we met die gesprekken dit probleem op zullen lossen, maar het verbreedt onze visie.

Neen, de ware reden van de titel: ‘Schijnheilig’ ga ik u proberen te duiden.

Laatst, na veel maanden en irritatie, nog steeds mijn overhemden niet binnen. Ondanks dat het een Nederlands bedrijf betrof waarmee ik zaken deed, bestelden ze deze gewoon achteraf in China, dus het werd een lange zit.

Met de moed der wanhoop stuurde ik de zoveelste mail, en zowaar, dit keer kwam er antwoord. Nu komt tie: hun mail begon met de openingszin: “Fijn dat u contact met ons opneemt”. Wat the f.ck. Fijn dat u…… Ik moest wel, na maanden nog geen gestreken overhemd in mijn kast, maar al wel vast mijn euro’s opgestreken. Fijn dat u…… Verder alleen maar afwimpelsmoezen.

Hoe dit afgelopen is zal ik u besparen, maar ik loop nog steeds in T-shirts.

 

Ander voorbeeldje? Maandenlang staat er voor het café een winkelwagentje (2^e keer al) van een niet nader te noemen supermarkt, verraden vind ik flauw. 

Na een aantal pogingen met verscheidene filialen bel ik het hoofdkantoor. Komt tie weer: “Fijn dat u contact met ons opneemt!” zegt het nagellakschatje uiterst vriendelijk. Een hoop lulverhalen, maar zij zag ook geen mogelijkheden.

 

De laatste: Er stond al maanden een optie voor een party in onze feestruimte. I.v.m. te regelen personeel bel ik 10 dagen van tevoren op of het nog doorgaat.

U voelt hem al aankomen: “Fijn dat je even belt, nee sorry het gaat niet door!” Kleine moeite om zelf ff bijtijds af te bellen, Maar waarom zou je dat doen.

Kijk, dat is er met grote regelmaat aan de hand, Ikke, ikke, ikke en de rest…….   Zo van “Hai, hoe is het” en onderwijl simpel schijt aan je hebben: Schijnheilig!

 

Net als de krachten achter die toestand in het Midden-oosten: stoppen met die ellende, maar onderwijl wel gewoon wapens blijven leveren: Schijnheilig.

Tot slot vind ik dit ook van de God- en Allah vrezende partijen: Schijn-heilig.   

Tekst: Mink Out. De Kunst v/h Kijken no.2 bijna v.d. pers www.conckshop.nl

     

Mister Bean.                          Minks wekelijkse column 16-10-2024

 

Het Zuiderparkzwembad, dé plek waar ik in mijn jeugd de basis legde voor mijn o zo belangrijk Haags netwerk. weet de weg nog. Helaas, omrijden was ook hier het devies. Zal vast een D66 wethouder voor gezorgd hebben. Het heeft veel weg van het Haagse centrum, waar ze ook “voor het milieu” alles dicht timmeren en je steeds verder om moet rijden. Tot groot Haags ongenoegen.  

 

Ik neem de ingang. In dit gebouw weet ik de weg op mijn duimpje. Niet meer dus. Met mijn handdoek onder de arm sta ik plots midden in een restaurant.

Mijn vriend Channo wijst me via whatsapp de goede ingang. Een uur te vroeg. Het bad voor mijn aquajogles is nog dicht, dan maar ff dompelen in het “speelbad”. Tis warm en voelt echt als een warm bad. Naar buiten kan ook. Wonderlijke ervaring. Hoge bomen die op je neerkijken terwijl de nevel zacht het water streelt. Tis een kille herfstavond, dus zie je enkel hoofden.

 

Een wildwaterbaan, daar moest ik in. Het ging rap, zo rap dat remmen lastig was. De moeder wiens wisseltanddochtertje ik, door de hevige stroming, licht tegen de tegelmuur plette toonde hiervoor zeer weinig tot geen begrip.

Een “jij vuile pedofiel” blik, in haar vuurspugende ogen, kon ze in haar te ver gaande moederkloek bescherming niet onderdrukken. Na een excuusje zwom ik “op een holletje” naar de glijbaan, die moest ik ook proberen. Voelde me een soort van Mister Bean. Nieuwsgierig, onbegrepen, onhandig en wereldvreemd.

Nou die glijbaan kwam ik ook wel overheen. Eerst erg langzaam tot de badjuf me toeriep dat ik moest gaan liggen. Dat schoot op, dacht even dat ik uit de bocht zou vliegen, maar met een flinke plons kwam de rit tot een goed einde.

 

Het aquajoggen begon, weinig mannen, vooral veel vrouwen. Daar stond ik dan met Channo tot onze dikbuikige middel in het water. Stilstaand en lopend bewegingen maken in het water was een afmattende bezigheid. Of dat nog niet zwaar genoeg was, ook nog met gewichten. De 45 minuten kropen voorbij.

Vanuit de aangrenzende zwembaden werd, vanachter glas, de les met hilariteit gadegeslagen. Ik voelde me bekeken en zag waarom. Het was eigenlijk geen gezicht die veelal te dikke mensen met hun ongecontroleerde bewegingen.

Mijn Mister Bean gevoel werd er niet minder door. Hardlopen en squashen vond ik altijd top. Korte tijdsduur en lekker zwaar. Dit is een best alternatief. Volgende week ga ik weer aquajoggen, en……… de Mister Bean onderdrukken;-)   

 

Tekst: Mink Out. Bundel De Kunst vh Kijken 2 bijna van de pers: conckshop.nl

1878 Baigneurs, bords de l’Yerres (Bathers along the Yerres). Gustave Caillebotte (French painter) 1848 – 1894.  

Een lege kroeg.                Minks wekelijkse column 9-10-2024

 

Daar stond ik dan met mijn neus tegen het raam geklemd.

Had in het circuit horen fluisteren dat het geen kroeg meer was.

Ik moest het zien, deze plek waar een groot deel van mijn persoonlijkheid was gevormd.

De schok was groot. Totaal gestript van alles wat het ooit zo warm maakte.

De betonnen steunpilaren, naakt en stoïcijns, zwijgen over alles waarvan zij onontkoombaar getuigen zijn geweest. Kale tegels benadrukken de kille vloer.

Een strook van dat hoerige rode ornamentbehang is eigenlijk het enige dat nog aan de betere tijden doet denken. De kast waar Jan zijn spulletjes opborg staat functieloos open. De keukendeur waar menig tosti door kwam zit dicht.

De tussendeur van de achteringang staat wel open, groot pand eigenlijk.

 

Hier haakte ik mijn eerste vriendinnetjes aan of zij mij, Martin en ik waren de DJ’s. Ieder weekend met mijn platen hiernaartoe sjouwen. De verlaging in het plafond waaronder ik draaide zit er nog. Hier werd ik door jongens en meisjes mee naar buiten gevraagd, beide sekses met zo hun eigen moverende redenen.

Hier deed Frans Trein een denkbeeldige vuurpijl na. Eerst allemaal tssssss roepen, dat was dan zeg maar ff de ontstoken lont, dan fluiten op de vingers als ware het dat de pijl de lucht inspoot en dan allemaal met de handen op de dijen ratelen als de pijl op zijn hoogtepunt zijn kleurenpracht toonde, waarna eenieder uit geveinsde bewondering ohhhhhhhh moest roepen en met de hoofden de vuurpijl volgde, fantastisch. ‘s Nachts gedempter voor de buren.

 

Hier stond ik achter de bar en leerde hoe dingen wel en niet moesten. Het was één van de leerscholen die je moet doorlopen om voor jezelf te beginnen.

Was een beetje mijn tweede huis. Gezelligheid troef, zullen we maar zeggen. De nodige Hollandse pokertjes gespeeld, gezellig, maar soms ook goed voor een verhitte discussie die Jan of Jopie dan weer moesten sussen.

Na sluit werd er met leuke mensen nog wel eens doorgehaald, dat was eigenlijk het gezelligst, met de gordijnen dicht kwamen de goede gesprekken.

Wanneer een politieauto langsreed taste zijn lichtbundel gluiperig de gordijnen af, dan werd het muisstil, waarna het gesnater weer traag aanzwol.

 

En nu, nu is het doek definitief gevallen voor dit iconische Voorburgse café.

Ik maak een foto die de desolate sfeer haarfijn weergeeft. Wegrijdend raak ik doordrenkt van weemoed. Dat was het, tis nu met recht een lege kroeg.

 

Tekst: Mink Out. Bundel De kunst van het kijken 2 bijna uit. www.conckshop.nl Foto leeg cafepand Kon. Julianalaan 249, VoorburgMink Out. 7-10-2024