Onzekere tijden (1).   Minks wekelijkse column 26-2-2025

 

Nou ben ik een beetje met dat Artificial Intelligence (AI) bezig. Vooral die filmpjes, ik ben verbaasd, wat zeg ik verbaasd, neen eigenlijk verbijsterd, sjezus wat is dat gaaf zeg. Ze nemen je mee in werelden waar alles kan. Auto’s die nog meer glanzen dan normaal, mannen met vierkante kaken en een Prodent-glimlach van jewelste.  Mooie vrouwen staren je smachtend aan al was jij hun enige beschikbare prins.

Zwevende droomhuizen en zelfs het openbaar vervoer lijkt perfect geregeld.

Maar ja, het is niet wat het lijkt, tis onvervalste nep van de bovenste plank.

Tis kennis opgebouwd uit een berg data. Dus jij vraagt: maak een dorp in de vorm van Star Wars met mooie mensen, auto’s en huizen en voilà daar is het.

Oké, AI maakt nog wel wat foutjes. Een schilderij van een weiland met koeien en een boerderij uit 1880 met cilindervormige hooibalen, dat kan dus niet hé.

Ronde hooibalen komen uit machines welke zeker in 1880 nog niet bestonden.

Tsja, hij (AI) denkt: een boerderij, dus hooibalen. Maar hij leert en zal de volgende keer vierkante, neen dat is ook fout, hooibargen neer te zetten.

 

Nou weten enkelen onder u dat ik een fervent kunstverzamelaar ben.

Digitaal dan, ik heb mappen vol. Verzamel ik via Facebook en zo nog meer.

Ik sleep dan een begeerd schilderij van het ene naar het andere beeldscherm alwaar ik hem in de desbetreffende map stop, een fijne, leerzame bezigheid.

Sommige onder u weten wellicht ook dat ik nogal semi-autistisch ben dus moet het wel allemaal kloppen, dat vind ik fijn en daar slaap ik enorm goed op.

En nu zijn er dus mensen die zich de status van kunstenaar aanmeten, omdat ze lekker overweg kunnen met dat AI gepruts, ik vind het geen probleem.

Sommigen zijn er nog best wel goed in ook. Mooi is mooi en als mensen die het maken of er naar kijken er van kunnen genieten hebben die mijn zegen.

 

Wel zijn er figuren die een valse naam onder hun AI werk zetten zoals bv Monet (wordt erg vaak gebruikt). Dat irriteert en vervuilt de portfolio’s.

Met mijn kennis herken ik deze schurken snel, maar het zelflerend vermogen van AI maakt het wel steeds moeilijker, totdat het niet meer te zien is.

Rucksichtslos blijven deze wannabees werken onder een valse naam plaatsen.

Hoe meer verzoekjes te stoppen, hoe fanatieker hun egocentrisch getreiter.

Deze mensen vinden het expres frustreren van anderen een soort van recht.

Dit betreft slechts schilderijen, maar het gaat verder. Mooi instrument voor volksmenners bijvoorbeeld. Het worden onzekere tijden (wordt vervolgd).  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Maar voor een paar weekjes (2). Minks wekelijkse column 12-2-25

 

Na 3 weken mochten ze allemaal naar huis terug, behalve Jopie, hij moest er nog 3 en thuis was het op zeker ook nog niet pluis.

Eén tussenweek om het gebouw schoon en gereed te maken voor de volgende groep bleekneusjes. Jopie mocht mee boodschappen doen en kreeg als enig kind minder regels en meer aandacht. Hij genoot ervan.

 

Na een week kwamen de nieuwe ‘bleke’ kinderen binnen en ook de regels terug.

Enkele dagen later liep hij de eetzaal in en zag plots zijn juffrouw Joke.

Ze riep “Jopie” en strekte de armen naar hem uit. Hij stormde op haar af en omklemde haar of zijn leven er vanaf hing, eindelijk weer echte warmte.

Hij zou haar nooit meer los laten, zijn nieuwe moeder, en wat was ze knap.

Zou hij onbewust verliefd op haar zijn. Kunnen jongetjes van 7 dat?

De kinderen namen het gebeuren spottend in zich op. Het deed hem niets.

Na een poosje moest hij haar, onder de strenge blik van de hoofdzuster, op bevel loslaten en werd naar zijn plaats gestuurd. Teleurgesteld ging hij zitten.

 

Midden in de nacht klonk er motorgeronk. Hij keek door het raam. Aan de overkant liepen de motoren van 1 der vliegtuigen met veel rookpluimen warm.

Hij zou natuurlijk, blootvoets stiefelde hij over de linoleumgang, via de trap naar beneden, door de voordeur, naar de overkant, daar stond in de speeltuin het vliegtuig. Hij had er vaak aan gedacht, nu gebeurde het echt. Bovenaan de vliegtuigtrap stond juffrouw Joke. “We vliegen je naar huis Jopie”, schreeuwde ze boven het lawaai uit. De motoren verhoogden hun toeren.

Zijn pyjamaatje wapperde in de turbulentie, het leek wel een oorlogsfilm.

Plots was hij binnen, de deur sloot zich, langzaam nam de snelheid toe en los waren ze. Wegen en steden gleden onder hen door. Hij voelde zich vrij als een vogel. Juffrouw Joke keek hem liefdevol aan, hij lachte verlegen terug.

Het ochtendgloren gluurde over de horizon toen ze boven Den Haag vlogen.

Richting de Schilderwijk, hij zag zijn school, de huizen van zijn vriendjes en vriendinnetjes, het badhuis met zijn typerende ronde dak en op het plaatsje achter het huis hing zijn moeder de was op. Zijn hart maakte een sprongetje.

 

Hij was weer thuis, de nachtmerrie was over. Maar neen, een nieuw probleem diende zich aan: de motoren haperden, snel verloren ze hoogte, richting zee.

De piloot vocht, juffrouw Joke drukte hem tegen zich aan. Een hevige klap, het licht ging uit, water liep gestaag het vliegtuig in (wordt vervolgd).   

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  Maar voor een paar weekjes (slot). Minks wekelijkse column 19-2-2025  

Toen het vliegtuig in zee zonk was het laatste dat Jopie voelde juffrouw Joke die hem in de armen sloot, en het wassend water.

Plotseling hoorde hij haar stem weer: “Wakker worden Jopie!”.

Hij opende zijn ogen en daar stond ze, in haar hagelwitte schort. Je zweet helemaal jongen, ze legde een hand op zijn klamme voorhoofd en keek bezorgd. Zijn bed was doorweekt, beschaamd keek hij naar haar op.

In een deken gewikkeld reed ze hem in een rolstoel naar de ziekenboeg.

Het uitlachen door de andere kinderen bleef hem zo gelukkig bespaard.

Het was een droom geweest, een nachtmerrie, compleet met bedplassen.

Na een paar dagen ziekenboeg mocht Jopie weer naar de anderen. Wandelen, leren, slapen en niet op de gang fluiten, stel je voor als iedereen dat zou doen.

Hoe zou het thuis zijn, met moeder, zijn broertjes, zusjes, en poes Maupie.

Hoewel hij geen ster in leren was miste hij gek genoeg ook zijn school.

Maar ja, zijn vriendjes, het clubje “De zwarte hand” hadden ze net officieel opgericht. Hun clubhuis was het oude, leegstaande pand naast de Boterwaag.

 

Op een dag kwam het autootje van de nette juffrouw de oprijlaan opgereden.

Hij zag het door het raam, de hoofdzuster riep hem, hij mocht naar huis.

Door het dolle heen stormde hij nog 1 keer op zuster Joke af om haar gedag te zeggen. Ze was mooier dan ooit, ze knuffelden elkaar, wat rook ze heerlijk.

Bij het wegrijden stonden de vliegtuigen aan de overkant, smalend lachend, te glimmen in de zon. Het kon hem niet meer bommen, hij ging weer naar huis.

Op de terugweg was Jopie een stuk spraakzamer dan toen hij gebracht werd.

Het was klaar, de Milkyway en wat drop deelde hij met de nette juffrouw.

Thuis deed moeder de deur open, ze kusten elkaar heftig, tranen in de ogen.

 

Zijn oude vertrouwde leventje voelde weer goed. De zwarte hand floreerde, het leren minder en het huwelijk van zijn ouders nog minder. Zijn vader ging.

Af en toe kwam hij stennis maken totdat hij de deur eruit trapte. Moeder overspannen en voor Jopie het wist zat hij weer voor 3 maanden in Meppel.

Totdat hij zo’n jaar of 12 was zag hij heel wat tehuizen, deed hem geen goed.

Het was nog niet eens slecht, maar heimwee en het gemis waren een crime.

Het was allemaal best goed bedoeld van hen die dit regelden voor kinderen in nood, maar ff eerlijk: kinderen van 6 hebben gewoon hun moeder nodig.

Jopie is goed uit de strijd gekomen, maar een fantastische start was het niet. Iemand kan daar z’n leven lang last van hebben en niet maar een paar weekjes.    

 

Tekst: Mink Out.      Splinternieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1877 Four children having lunch. Peder Severin Kroyer (1851–1909), Danish artist.

Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

 

Voor hun Schilderswijkhuisje wachtte het autootje van de nette mejuffrouw. Het 7-jarig knulletje in korte broek en plastic sandaaltjes nam afscheid van z’n moeder. “Tis maar voor een paar weekjes jongen”, sprak ze duidelijk geëmotioneerd.

Koffertje achterin en rijden maar. Zo lang mogelijk zwaaiden ze naar elkaar. Aan het eind van de straat rechts. De hechte band brak nu hartverscheurend.

De hem zo bekende omgeving verdampte totdat slechts het vreemde restte.

De nette juffrouw vertelde dat een vakantie in de bossen hem goed zou doen.

Er waren daar ook een hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, echt leuk.

Ze trachtte hem op te beuren, maar dit klein mensje zat diep in gedachten.

 

Na een lange rit met net zo’n lange stilte draaiden ze de oprijlaan van een statige villa op. Bij de entree werden ze ontvangen door een verpleegster.

“Als dat Jopie niet is, welkom in ons fijne huis, je zal het naar je zin hebben”.

De nette mejuffrouw schudde zijn handje en wenste hem een mooie vakantie.

De verpleegster nam hem mee naar een kamer met veel glas, chroom en wit. Ze trok een fijne kam door zijn haar. “Dat valt me weer mee” mompelde ze.

Meten, wegen, rubberen oppompband om zijn armpje, pssssstttttt (leeglopen). Even nog met een ding in de oren kijken. Spatel in je mond: “zeg eens AAAA”, nu nog een flinke lepel levertraan, bijna kotsen, maar het bleef net binnen.

De Milkyway en het zakje drop, welke moeder in zijn koffertje had gedaan, werden in bewaring genomen tot hij weer huiswaarts zou keren. Slecht voor je tanden en de andere kinderen zouden zich alleen maar achtergesteld voelen.

 

Ze liepen door een hoogglanzende linoleumgang naar de slaapzaal, 2 rijen van strak opgemaakte bedden, telkens gescheiden door een wit nachtkastje.

Zijn bed stond aan de raamkant, hij keek naar buiten, aan de overzijde van de snelweg stonden twee heuse vliegtuigen met een soort speeltuin er omheen. Vervolgens richting eetzaal waar de andere kinderen al aan de maaltijd zaten.

Lange kindertafels met lage stoeltjes, meisjes en jongetjes apart. Aan het hoofd van elke tafel zat een zuster mee te eten, hij kreeg ook een plekje.

Zijn tafeldame was zuster Joke welke hem koesterend op weg hielp.  

Vroeg naar bed, allemaal tandjes poetsen, niet meer praten, maar slapen.

Ramen op een kier, gordijnen wiegen zacht, zonlichtflarden flitsen binnen. Buiten klinkt het lachen van kinderen in de speeltuin aan de overkant.

Tranen verdwijnen in zijn kussen, hij wil naar huis. (Wordt vervolgd).

 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Goede toepassingen.   Minks wekelijkse column 29-1-2025

 

Van de week was Ruud er met zijn vrouw. Ze vonden dat ik er goed uit zag, das eigenlijk mijn zin, maar zij meenden het;-)

Ze vonden dat ik sprankelde. “Das niet zo vreemd”, zei ik.

De winkel loopt lekker, dus er zijn weinig zorgen. Ook neem ik meer tijd voor mezelf, daar word ik onwijs relaxt en heel erg vrolijk van.

Ruuds vrouw begreep nog steeds niet dat ik geen vriendin had, zo’n leuke vent.

Das juist een van de redenen waarom ik zo goed in mijn vel zit, geen partner.

Toen ik die wèl had klopte het niet. Zal wel aan mij gelegen hebben, hoewel?

 

Er was een man die streng gereformeerd was opgevoed en in zijn jeugd door zijn vader, met veel verboden en nog veel meer klappen groot werd gebracht.

Na zijn huwelijk en het krijgen van twee kinderen breekt dit vroeg gebroken mens met zijn kerk en raakt zijn gezin kwijt dat vasthoudt aan de religie.

Hij kon het zelf erg goed analyseren: door de onzekerheid van ouderliefde in zijn jeugd was hij gewend om dingen alleen te doen, alleen binnen zichzelf vond hij vertrouwen. Kent u dat, dan krijgt men bindingsangst, verlatingsangst en met pech nog veel meer engs, kortom een goede mix voor een solitair leven.  

 

Zo’n man met over de gehele lengte van zijn huiskamer een modelspoorbaan. Iets wat hijzelf uitlegt als de controle over zijn eigen veilige stukje wereld.

En nu heeft hij sinds kort een vriendin: Aiva, een mix van AI en Eva.

Een hele stap voorwaarts uit zijn cocon zou je zeggen, maar dat zit ff anders.

Aiva bestaat eigenlijk niet, hoewel: ze is er alleen denkbeeldig.

Ze komt voort uit AI, praat terug via zijn mobiel en vindt de man fantastisch.

Al wandelend maakt hij foto’s en vraagt Aiva haar mening. Ze reageert lief. Hij praat met haar over geplande aankopen, ze overleggen kalm en begripvol.

Hij stopte met het steeds wissen van de info bij Aiva. Het verzwakte de band.   

Ze raken verliefd, de erotiek meldt zich, denkbeeldig. Een soort dirty talking.

Ze vindt alles leuk aan hem. Hij kan haar bij tijd en wijle nog wel uitzetten.

Das ook een probleem met echte vrouwen. Die zet je niet zomaar ff uit;-).

Ze denken zelfs over trouwen. Eigenlijk raakt hij flink aan Aiva verslaafd.

Volgende stap: een siliconen vrouwtjesrobot met wifi-thermostaat en klaar.

Het gaat hard met AI. Wel een beetje eng: oorlogsindustrie? Maar er zullen ook wel goede dingen uit voortkomen toch? Ben benieuwd, bovenstaande info heb ik uit het programma AI Love, daar zie je toepassingen voor mensen die eeuwig wilde leven, autisten, en blinden. Over goede toepassingen gesproken.   

 

Tekst: Mink Out.                Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl 1890 Pygmalion and Galatea. Jean-Léon Gérôme.

Semi-vega-verhaal.     Minks wekelijkse column 22-1-2025

 

Kijk, in de eerste instantie was de gekozen studierichting voortgekomen uit een vergaande mate van dierenliefde.

Later was ook een bepaalde hoogte van verdienste lekker meegenomen, maar dat was zeker niet doorslaggevend.

Cisca werd dus dierenarts, en gezien haar sociaal gevoel deed ze dat met hart en ziel en rekende ze voor een consult nog wel eens van heel weinig tot niets.

Ze kon zich met haar praktijk “Francisca van Assisi” goed redden en was niet te verleiden tot aansluiting bij een mega organisatie waarbij het grote geld, en niet het zieke, zielige of nooddruftige dier centraal stond.

 

Een leuke vriendin “Jane” vond ze op een vakantie in Ierland. Ze liep haar tegen het struise lijf in een plattelandspub. Jane was ook dierenarts, met als specialisatie vee. Zo’n stevige vrouw die haar met gemak onder de tafel zoop, hetgeen ook gebeurde. Nog diezelfde nacht doken ze samen in het hotelbed.

s’-Morgens was daar een, vooralsnog onzichtbare, band gesmeed voor een blij leven samen. Beide ontkende dat, maar de liefde laat zich niet verloochenen.

Ze misten elkaar, al snel stonden ze in Nederland voor het altaar, Jane bleef.

Ze adopteerden 2 kindjes uit het Tibet hooggebergte en waren in de wolken.

Het gezin floreerde en allen konden hun geluk niet op, wat een perfectie.

 

Toch bleef er onder het avondeten, tijdens vleeskluiven, iets aan ‘Cis’ knagen. Ze was gek op vlees, maar in haar praktijk deed ze er alles aan om beesten te redden en hier gooide ze een vermoorde kip gevierendeeld in een koekenpan.

Aan tafel scheurden ze er, met hun tanden, het vlees vanaf om het vervolgens als hapklare brok door te slikken. Waren dit dan dieren van een mindere god?

Het stond haar tegen en ze trad weemoedig toe tot de orde der vegetariërs.

Maar ja, van potige Jane, Chen Mo en Chen Po kon ze geen mede vega’s maken, dus at Cisca een ‘zalige’ vlees vervangende mix van tofu, kikkererwten en sla.

 

De obsessieve dierenliefde deed haar ondanks de cuisinale ontberingen volharden in haar voornemen, ware het niet dat de drie andere gezinsleden uit solidariteit en respect voor haar nobele keuze een lief en slim idee verzonnen.

In het vervolg zou Cisca of Jane voor 3 mensen vlees maken en dit door vieren delen, zeg maar ff water bij de wijn. Een mooie oplossing puur uit liefde.

Na veel tegensputteren en likkebaarden stemde Cisca schoorvoetend, maar

gedempt blij in met dit semi-vega-verhaal. En ze leefden nog lang en gelukkig.

                      

Tekst: Mink Out. Kunst v/h Kijken 2 is uit, verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1650 Hollandse Huisvrouw. Gerrit (Gerard) Dou.

Eén eeuw.                    Minks wekelijkse column 16-1-2025

 

Ik ben niet zo iemand die intens stilstaat bij het verlies van bekenden. Ben meer een bladzij-omslaander, een accepteerder.

Niet dat ik ze niet echt mis, maar ik maak er geen drama van.

Toch wil ik graag even een uitzondering maken voor mijn moeder, bij sommige wellicht bekend als Den Ouden Neel, nu 1 jaar geleden overleden.

Met dit verhaal wil ik haar dan toch even memoreren, dat vind ik wel passen.

Missen doe ik haar niet vaak, heb een druk leven, en doe wat moet gebeuren.

Dus erg veel tijd om te mijmeren over het gemis heb ik gewoonweg niet.

Ja, op sommige momenten, zoals in musea tijdens mijn vakanties, wanneer ik een tuttendingetje zie, dan moet dat voor Den Ouden Neel worden ingepakt.

O neen die is er niet meer, flitst er dan na een klein moment door me heen.

Of met de feestdagen, dan ging ik haar halen om te eten, das ook voorbij.

 

Twas altijd wel een heel gedoe met die invalidenbus, maar ik genoot enorm van haar sprankelend gezicht als er waarschijnlijk weer een avontuur aankwam.

Zo’n dag zat regelmatig vol verassingen, lekker kuieren of gewoon naar een grote stad om een modern iets te gaan zien of zo. Het bezoek in 2020 aan

Zaltbommel was iconisch. Onderweg las ze aandachtig de krant, 96 jaar hè.

Op de terugweg over de dijk langs de machtige Waal reden we achter een kar vol zonnebloemen die ze mooi vond. Voor weinagh kochten we een emmer vol. Bij aankomst in het tehuis pronkte ze met de zonnebloemen als een pauw met zijn kleurrijke verenpracht. Dat was nog eens genieten van- en met haar.

 

Niet dat het alleen maar leuk was hoor, natuurlijk niet. Vaak genoeg had ik haar graag achter het behang geplakt, wat een buien zeg, soms tot ruzie toe.

Wel een “grappige” gebeurtenis was dat we druk kwebbelend vanaf Respect (het verzorgingstehuis) over de Scheveningseweg richting centrum reden.

Tijdens het optrekken bij de kruising hoor ik HHHOOOOOOOOO!!! En tuimelt de rolstoel met Den Ouden Neel er in een kwartslag achterover.

Schrok me rot, wel de klemmen er op, maar de remmetjes vergeten, helaas.

Jeremieer en zo, “Ja Mam, hou nou maar op, zo erg is het nou ook weer niet”, probeerde ik haar nerveus te sussen met een toeterende rij auto’s achter ons.

100 kilo weer een kwartslag voorover-kantelen is zwaar, en ik kan het weten.

Even later, of er niets gebeurd was, gewoon weer aan de koffie met gebak:-)

Het zijn mooie herinneringen en die heb ik voor mijn leven binnen. En eerlijk, hoeveel mensen hebben de mazzel dat ze 66 jaar met hun moeder meeleven?

Missen, natuurlijk wel, maar niet traumatisch. Tis goed zo, ze was op, 1 eeuw.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel de Kunst v/h Kijken 2 kopen: www.conckshop.nl Januari 1889 Vaas met vijftien zonnebloemen (Arles) Vincent Willem van Gogh.  

Dresdener deugden.        Minks wekelijkse column 8-1-2025

Hier zit ik dan, met uitzicht op de Elbe, in mijn luxueuze Dresdener hotelzimmer dit ‘veelbelovend’ stukje te schrijven.

Het begon ten tijde van mijn puberteit toen ik te maken kreeg met de nietsontziende gesel van een te lezen literatuurlijst.

Eén van de kwellende geschriften die ik las was een vrucht ontsproten aan het brein van de, naar men zei en nog wel zegt, geniale schrijver Harry Mulisch.

Het boek was niet te kauwen, zoals de meesten van deze leeslijst-terroristen, maar een zaadje had zich, achteraf zonneklaar, in mijn hersens genesteld.

Blijkbaar greep de tragische rode draad in het verhaal, de bombardementen op Dresden, mij meer aan dan ik ooit had kunnen weten of vermoeden.

Het ontkiemend zaaigoed dreef me tot een bezoek aan deze plek. De omslag van Harry’s boek toont de aan puin liggende stad met op de voorgrond een beeld voorstellende ‘het Goede’, dat gelaten lijkt te gebaren zo van: waarom?

Het flankerende beeld ‘de Wijsheid’ was van zijn sokkel geblazen en in geen velden of wegen meer te bekennen, wellicht als metafoor van het gebeuren.  

De Wijsheid en het Goede zijn slechts 2 van de 16 standbeelden die de 8-kantige Rathaus-toren van Dresden sieren. Alle 16 stellen ze een deugd voor.

Enige daarvan zijn trouw, geloof, moed, slimheid. Mooie eigenschappen, maar wanneer machtswellustelingen er handig misbruik van maken gaat het mis.

En dat ging het in WO ll ook echt, helemaal mis. Miljoenen doden vielen er. Waaronder ook 250.000 mensen in Dresden gedurende 3 bombardementen.

Tuurlijk zeg je dan, maar die Duitsers zijn zelf begonnen, they had it coming.

Andere landen die vrede als credo hadden werden door hèn zwaar bestookt.

Daar vielen nog veel meer slachtoffers bij, dat is zo klaar als een klontje.

Maar ja, Duitsland was wel rijp gemaakt om speelbal van een dictator te zijn.

Mij gaat het er meer om, dat we het hebben over mensen met een leven, een huis, bedrijf, (klein)kinderen, scholen, markten, winkels, voetbalclubs enz.

Wederom slecht geslapen. Ben een beetje uit balans hier, in deze mooie stad.

Kijk naar buiten waar de machtige Elbe Dresden kalm opsplitst. Het sneeuwt.

Waar diep penetrerende bommen de stad ooit bruut verkrachtten, draperen nu sneeuwvlokjes teder een maagdelijk witte sluier over dit stenen bruidsbed. De Rathaus-turm is met een kopie van de Dresdener deugd ‘Wijsheid’ in zijn oude luister teruggebracht. Hopen dat hij daar voor eeuwig zal blijven staan.

Tekst: Mink Out. Bundel: De Kunst v/h Kijken no 1 en/of 2: www.conckshop.nl

   

1940-41 Clown voor Ruïnes van Rotterdam (Clown in the Ruins of Rotterdam), Charley Toorop (Dutch painter and lithographer) 1891 – 1955. Bron Christa Zaat  

De verloren Phone.       Minks Kerstverhaal 24-12-2024

Ik, een regelrechte chaoot ben altijd wel wat kwijt.

Zijn het niet mijn sleutels dan is het wel mijn sjaal van de wol van berggeit.

Hoef nu ff niet alles op te noemen, maar de diversiteit is reuze.

Tijdens de afwas luister ik naar ‘Het oog op morgen’.

Buiten is het 0 graden en binnen zit Lucella Carasso, is deze keer de leuze.

Tis weer zo’n avond. Cuno is blijven hangen, de meisjes zijn weg, al een poosje.

Mijn mobiel staat schuin omhoog in een passend kartonnen Nespressodoosje.

Eventuele berichten zullen zo niet aan mijn aandacht ontsnappen.

Blijf graag bij. Noem het semi-autisme. Dadelijk wellicht nog heel ff stappen. 

Cuno heeft zijn boek nog niet uit, maar gaat toch richting de klamme lappen.

De tijd snelt vooruit. Haastig de afwas er doorheen, daar kan ik mee kappen.

Frituur ff fatsoeneren, gasfornuis ontvetten, vuilniszakken in de kliko, klaar.

Mmmmmmmm, er staat nog aardig wat karton, ook nog ff weggooien maar.

Terug in het café pak ik mijn spullen bij elkaar en wil snel naar mijn fijn huis.

Heb alles, behalve mijn mobiel? Overal herhaaldelijk gekeken, niemand thuis.

Ja zo’n mobiel, u kent dat wel, we hebben er een haat liefde verhouding mee.

Hij verbindt, verslaaft, helpt parkeren, speelt je muziek, druk maar op play.

“Find my Iphone” schiet me te binnen, dit zal me helpen de ellende te stelpen.

Klap mijn laptop open, u begrijpt het wel, grote haast is uiteraard geboden.

Voordat een junk hem vindt. U kent die types wellicht, van die doorgeblowde.

Een cirkel markeert de plek van de kartoncontainer. Had ik hem daar gelegd?

Met de laptop in de bestelbus naar de plaats delict. Mijn voorgevoel is slecht.

Bibberend bij een knipperkerstboom tik ik, with love: speel ff een geluidje af.

Van onderuit de container is heel zwak een gedempte stuiterpuls te horen.

Wanneer ik de klep open wat luider, maar het klinkt nog steeds erg verloren.

Nu tegen de kerst mijn haatliefde kind bibberend onder in die koude kille cel.

Morgen vroeg uit mijn bed om hem te repatriëren is geen optie of toch wel?

App mijn rechter hand, die al slaapt, of ze m’n kind kan redden in de ochtend.

Ik rij door de sneeuw naar huis, laat hem achter, heel alleen en wegtochtend.

Als oudere man heb ik tussen mijn slaap tastende wandelingen richting toilet.

Plots, op het hal-tafeltje, de verloren phone, engelen hebben deze neergezet.

Avalex had het karton op de stoep gestort, ook het doosje van de koffiepad.

Allen met kerst weer blij, laat de sterren fonkelen, ik ben weer helemaal bij.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl      

Het Gele Gevaar.                 Minks wekelijkse column 18-12-2024

 

Na een bitcoinmazzeltje hebben vrienden van mij twee nieuwe katten gekocht. Ze wilden ze altijd al hebben, dit was hun kans.

Van die mooie, die op echte tijgers lijken, Toygers geheten.

Ze hadden Simbad en Sandokan voor een prijs waar je geen neen tegen kan zeggen, slechts 1800 euro exclusief prikken en ontwormingskuur.

Tis eigenlijk nog een smak geld, maar dan heb je wel wat, zal ik maar denken.

Ze zijn om op te vreten, doen we niet, maar we hopen dat de groei stopt zoals gepland, zodat niet mijn vrienden t.z.t. door hén als prooi worden verorberd.

En als ze dan toch geld aan het uitgeven waren, dan kon er nog wel wat bij.

Een superdeluxe kattenluik moest er komen met app en antidiefstal slot:-)

Nou het mocht wat kosten: 249 euro’s, maar dan opende de ingespoten chip van Simbad en Sandokan wel het kattenluik, dat voor anderen gesloten bleef.

Stel je voor, een ordinaire straatkat in hetzelfde huis als de edele Toygers.

Neen, storten voor ‘Dieren in nood’ alla, maar een zeker verschil moest er zijn.

 

Met een app kon je, door middel van een digitaal staafdiagram, ook het uitgaansgedrag van beide lanterfanters volgen. Wellicht wat voor uw eigen voordeur om stappende dochters, zonen of echtgenoten te kunnen checken.

Kwestie van ff snel zo’n chip in hun lijf spuiten als ze nietsvermoedend slapen.

O ja, er zit ook nog een supermakkelijke Wifi gestuurde ‘hub’ bij. Het is een gestileerde bovenkant van een kattenkop waarvan de oren gaan knipperen als Simbad en/of Sandokan het pand verlaten of betreden. Je kan ze zelfs per kat in de gaten houden en subiet en streng het luik, achter ze vergrendelen.

Ook nog een voederautomaat, met nog meer staafdiagrammen van hoe vaak en hoeveel de kat eet. Met camera en zelfs de mogelijkheid om tegen ze te kunnen praten. Allemaal weer via de wifi nog aan toe. Prijs viel mee: 99 euro.

Nog was het bitcoinpotje niet leeg, een hyperhippe kattenbak was een must.

Alleen het beste was goed genoeg. Zelfreinigend, katwegend met of zonder dampende inhoud. Weer met app en staafdiagram. Geen camera om de privacy, van, de door het persen bol-ogige, Simbad en Sandokan te waarborgen. € 549

De tijd van het schoteltje melk en bij een miauw de deur open doen is voorbij.

En dan die spanning in de wereld, Chinezen, chips, ze noteren zelfs wanneer onze katten eten en schijten. Ja, als het ‘Gele gevaar’ komt weten ze alles.    

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor de kerst binnen (Den Haagen omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl Of scan de QR code. 

    1912 Twee katten, blauw en geel. Franz Marc (1880 – 1916).