Deze zonovergoten dag zingt over het voorjaar dat is geboren.
Ik schuif de ramen van het café wagenwijd open, het water van de Trekvliet schittert fris tussen wegkwijnende ijsschotsen.
Op zo’n moment voel ik me een soort van Dracula die, wit als een doek, en onder stof en spinnenwebben uit zijn tombe stapt.
Het ingedommeld horecapand komt bij in de verkwikkende lentelucht.
Schoorvoetende stapjes bepotelen behoedzaam dit zo prille jaargetij.
Het terras, ontwakend uit haar winterslaap knippert met de ogen.
Zal haar snel ontdoen van de smoezelige grauwsluier waarin de donkere maanden haar hebben gehuld, dan kan ze weer verleiden.
“Zou je dat raam niet dicht doen, tis koud” het was Bart, leuke man vol adviezen die hij bij binnenkomst altijd gratis en voor niets over de bar gooit. “Zou je geen muziek aanzetten” was zijn tweede advies, het derde vulde ik zelf al in: “Dat eerste biertje weggooien zeker”.
“Mooi verhaal van die bevroren kranen, gaat zeker wel in de papieren lopen!” “Nou het valt mee, alleen zo’n drukknop voor het urinoir kost bijna honderd euro, maar hij glimt wel.
Tis mijn eigen schuld, twee dagen vrij, geen verwarming aangezet, die in het herentoilet waren trouwens voor de zoveelste keer stuk.
“Dan moeten we ze maar ff nakijken” roept de juist binnenstappende Rini, een handige gozer, heeft werkelijk overal verstand van, als iets stuk is moet en zal hij het maken.
Daar komt buurman Mart binnen, “nemen we de goedkope of dure koffie”, “als jij hem zet Mart, de goedkope, die is gratis”.
Rini heeft het 1e kacheltje al open en vier gezichten verdringen zich boven dit ‘made in China’ vernuft om als eerste het euvel te vinden.
Natuurlijk is Rini de eerste, hij krijgt hem aan de gang, het is de thermostaat, we kunnen hem buiten spel zetten, maar dat is niet slim.
De immer fanatieke Mart zit al op zijn smartphone: ”Ha, ha, dat soort kacheltjes kosten € 9,95 bij Alibaba”.
Rini laat demonstratief zijn schroevendraaier vallen en roept lachend uit: “daar ga ik niet tegenaan repareren, doe mij maar een biertje”.
Wat een warmte hé, in zo’n cafeetje, je hebt haast geen kacheltje meer nodig hebben, op deze vroege lentedag.
Vanwege huiselijke turbulentie was het tijd voor kleine Mink om fijn een maandje of drie bij een pleeggezin in het pittoreske Lunteren te gaan wonen.
Lekker landelijk met klompenmakers, paarden en geitjes in de wei en natuurlijk met de ‘tuinpaden van m’n vader’, maar dan ff niet van mij.
Het gezin waar ik onder de pannen was bestond uit nogal wat kinderen, ik denk zeker acht in trapsgewijze maten, de oudsten hielpen bij het grootbrengen van de jongsten, goede oefening en moedersparend.
Naar school ging ik daar graag, daar was Jantien, lievelingetje van juf Corrie en van mij, helemaal tot over mijn oren was ik van haar.
Een vriendje was snel gevonden, Jochem, niemand in de klas wou hem hebben en omdat ik ook alleen was ‘klampten’ we best.
Tot die middag: op het televisietoestel stond zo’n Spaanse danseres, hij trok het topje naar beneden en kneep in de plastic poppentietjes met een grijns waar Hannibal Lecter van zou schrikken.
Ok, ik lachte met hem mee maar achteraf betwijfel ik of mijn lach op zijn minst Donald Duck ‘eendenvel’ had kunnen bezorgen.
Echter, een tweede gebeurtenis op deze dag deed toch wel een ‘vaag’ vermoede rijzen waarom Jochem, buiten mij, geen vriendjes had.
Een onfortuinlijke vlieg, trok hij ondanks mijn hevig protest de vleugeltjes en pootjes uit en legde het weerloos rompje op de rail van zijn modelspoorbaan zodat de locomotief (met echte rook) het ‘bloedbad’ af kon maken.
De dag erna stond Jochem, een vriend armer en een blauw oog rijker,
weer eenzaam op het schoolplein. Nooit meer wat van hem vernomen, wellicht in de krant maar dan zonder te weten dat het over hem ging.
Zondags naar de kerk was voor mij, op familiare doopevenementen aan het permanente thuisfront na, de eerste keer.
Terwijl ik op de achterste bank, voor het eerst in mijn kort leventje, full color porno boekjes ter inzage kreeg preekte een dominee met vervaarlijk fladderende vleermuismouwen dood en verdoemenis.
Mijn surrogaat ouders gingen nooit mee, zij liepen, als we suf geluld weer thuis kwamen, in pyjama en nachtpon. Ja, wij gingen op zondag heen en zij vermenigvuldigden zich tot een groot, stabiel pleeggezin.
Tot zover mijn ervaringen uit het pittoreske Lunteren, terug naar nu.
Hij dooft de lichten, trekt zijn jas aan en verlaat de zaak.
De deur valt dicht, het op slot draaien der nachtvergrendeling geeft het einde van de dag aan.
Voetstappen ebben weg, een vloed van stilte overspoelt dit laatste geluid, schemerig schijnsel streelt jou groene linnen laken .
Vaak was jij het middelpunt, een ieder volgde onder het genot van een drankje en sigaret het verloop van de krachtmeting.
Je bent nog van voor de oorlog, je massief eiken poten zijn uitgevoerd in Art Deco, voor die tijd erg trendy. Ergens onder het speelveld staat met inkt 1934 geprint, je was hier dus al vanaf de opening.
Je was er dus ook bij toen de Duitsers Paul Drilsma van hiernaast in 1944 van huis haalde en op transport naar Auschwitz zette.
Menig speler die voorover leunend in uiterste concentratie het hoofd ophief heeft hem in vele gevallen ook al weer neergelegd, zo gaat dat.
Nog steeds is het café nachtelijk stil, een koeler slaat aan en de ijsklontenmachine laat zijn vers bevroren duinwaterklompjes kletterend op de oudere vallen.
Maar helaas, de tijd raast een ieder en ook jou voorbij, na ruim tachtig jaar moet jij het veld ruimen, je bent een sta in de weg.
Aan allerlei oplossingen is gedacht maar geen was de goede.
Niemand wilde je, er was zelfs een idee je als brandhout weg te geven. Zou mijn vingers er niet aan branden laat staan aan warmen.
Je in het vuur te zien verteren zou ondraaglijk zijn, tijdens de executie zou ik mijn verdriet blussen met tranen die ik voor jou laat.
Hulp, om je van de brandstapel te redden, kwam net op tijd, er zijn toch nog geïnteresseerden die van acquit willen, een pak van mijn hart.
Morgen, als de zon opkomt en de haan 3 maal kraait komen ze je halen.
Dat juist ík de gene moet zijn om jou de deur te wijzen valt me zwaar.
Aan mijn voorgangers, mensen die je ‘bespeelden’, maar in de eerste plaats aan jou smeek ik: “vergeef me” oude vriend.
“Fijn een stukkie rijden mam!” Tetter ik opgewekt als ik met piepende banden de rolstoel bij Den Ouden Neel de kamer op rijd. Ze is blij me te zien. “Leuk jongen, waarheen?”
Haarlem, iets brengen! Stralend weer moeders, wie houdt ons tegen”.
Even langs het tankstation voor koffie met koek en dan snel en route. De zon straalt in de auto en in ons hart, het is een mooie dag.
“Zeg Mink, wat denk jij nou van die minister, dat is toch niet zo slim?” “Neen mam, niet echt slim, hoe kan die lul dat nou doen, dat bluffen, nergens voor nodig, ik zeg je, die neemt zijn ontslag mam, ff de radio aan……Nou, wat zei ik, hij bied zijn ontslag aan, kon ook niet anders.”
“Vond het wel een nette man Minnekus, toch wel een beetje zielig”.
“Ja mam maar je weet toch nog wel van die hoge bomen en die wind”.
“Ja, dat is zo jongen, wat een hoop auto’s hé”. “Ja mam, 6 banen breed en soms nog niet genoeg, kijk een vliegtuig, lijkt wel of hij stil hangt”.
Na de verplichting ff naar IJmuiden, wapperen in de wind, het is duidelijk geen seizoen, de boel ligt er troosteloos en verlaten bij.
Dan maar ‘tussendoor’ naar Van der Valk in Wassenaar voor biefstuk met appelmoes. Villa’s, bossen, schapen en boerderijen flitsen voorbij.
Na even genoeg Rudolf Schock te hebben gehoord, de radio weer aan. Na een zware bevalling is die donorwet uiteindelijk toch aangenomen.
Pia Dijkstra’s triomferende rentree als presentatrice voor het Nederlands volk is een feit. Uit ‘voorzorg’ ga ík het script nu maar eens van A tot Z doornemen om haperingen te voorkomen.
Bij van der Valk aan de tafel neergestreken vallen we aan op de lekkernijen ons voorgezet. Een appje: rechter beslist; rookruimtes moeten weg uit de horeca. Schijnbaar zijn er na de financiële crisis, alcohol-leeftijd voor de jeugd van 16 naar 18 en het verbieden van roken nog niet genoeg horecazaken op de fles☺ (of in rook op)gegaan.
Dit soort gein kost me zo langzamerhand wel mijn overigens steeds schonere longen die dadelijk geen sterveling meer nodig heeft.
Tja, #HalbeWasErbij, #MeToo. Halbe krijgt na zijn blunder twee ton wachtgeld per jaar en ik strompel, weer een kans armer, gewoon door.
Er zat bij Valk wel een kers in de appelmoes, toch een mooie dag!
Wat doen ze daar??? Minks wekelijkse column 7-2-2018
Men wil van mooie sexy decorvrouwen bij sportevenementen af.
Nou is het gebruik van mooie mensen niet alleen daar gewoon maar bijna overal. Mooie mensen verkopen nou eenmaal!!
Okay toegegeven: als ik de kortgerokte vrouwen door een kolkende dartaanhang zie paraderen denk ik wel: wat doen ze daar???
Zo ook bij de Pitspoezen van de formule 1, Rook, nervositeit, rubber- en olielucht, om Godswil, wat doen ze daar???
Wel is het zo dat deze gedachte, als ijzige sneeuw op gloeiendheet asfalt, verdwijnt wanneer deze raspaardjes (sorry J) zich op mijn netvlies vestigen!
Het probleem (volgens de voorstanders van de ban) is dat deze vrouwen daar enkel en alleen rondlopen voor hun fysieke verschijning, dat exhibitioneren zou vrouwonterend zijn, en haar nóg meer de seksistische hoek indrijven.
Komt tie dan: ik vind dat een vrouw vrij is om te bepalen of ze dit doet of niet, ik vind er niks mis aan, sterker nog ik vind het prachtig.
Als mannen enthousiast worden van een paar sexy meiden die daar geen probleem mee hebben zie ik niet in waarom dat anders moet.
Misschien is de gender neutrale mens wat, lang leven de lol?????
Discriminatie? We geven de weinige vrouwen in zo’n mannensport een leuk toyboytype mee of wellicht wil er één ook een pitspoes, of niets, laat ze maar kiezen, dat kunnen vrouwen best zelf, zonder bemoeials.
Het kan gewoon heel wat tandjes minder met die massa-afpersing van organisaties en bedrijven om andersdenkenden ‘correcte’ meningen over humor, opvatting enz. door de strot te rammen.
Ok, ik vind die Tour de France podiumdames ook stijlvoller met hun haute couture ze zijn misschien minder aanvallig maar ook hier is de fysieke verschijning volgens mij van doorslaggevend belang.
Terwijl Iraanse vrouwen, onder het spiedend oog van de religieuze politie, stapvoets onder de hoofddoek proberen uit te komen, slaat in het vrije westen een leger toe, een leger van moraalridders wel te verstaan. Wellicht kunnen we die hoofdoeken voor weinig overnemen?
Tekstverantwoording: Mink Out.
Kinderfietsjes in de voortuin. Minks wekelijkse column 31-1-2018
“Het was lente 1965, ik woonde er net, goede baan, ik was één van dé mannen uit de straat, als er iets was werd ik met Jannie, mijn vrouw, als eerste uitgenodigd.
Op de stoep leerde ik mijn zoontjes fietsen, het moment dat ik ze losliet zal ik nooit meer vergeten, ineens konden zij het zelf, wat onzeker zwiebelend, maar toch, ik was apetrots.
Als ik na een lange werkdag het tuinpad opliep stonden daar die kleine fietsjes, een rooie en een blauwe, dat voelde echt als……..thuiskomen.
Nu zijn het volwassen kerels met hun eigen kinderen, ze wonen in het buitenland, weinig tijd, tis geweest, die fietsjes in de voortuin”.
“Neen, Jannie heeft niet veel plezier gehad van mijn pensionering, drie jaar maar, toen is ze overleden, 20 jaar nu, ik mis haar enorm.
Ik ben uitgenodigd voor de buurtbarbecue, ze noemen me die oude man aan het eind van de straat, hooggeëerd publiek, zo nu en dan”.
“Doe nog maar een glas Mink, lekker die chardonnay, een goede keus”.
“Best Kees maar daarna rij ik je ff vlug naar huis want de avondploeg komt zo drinken”.
Sinds hij slechter liep haalden en brachten we Kees van en naar huis, de heggen in de buurt gingen te zeer achteruit door het steun zoeken tijdens zijn laatste individuele wandeltochten naar de buurtkroeg.
Arm in arm liep ik de frêle Kees naar het schaarse lichtschijnsel van de jaren dertig lamp boven zijn voordeur welke hij langzaam opende.
Hij toetste de alarmcode in en wenste me nog een fijne avond, ik bleef even staan mijmeren tot hij in het geribbelde matglas van de deur vervaagde, ik denk dat ik ook bleef staan uit een soort van bescherming.
Het was het laatste dat ik van hem zag, het huis werd verkocht, er wonen nu van die hippe mensen waarvan ‘hij’ wellicht weer één van dé mannen van de straat is.
Laatst reed ik er langs………… er stonden kinderfietsjes op het tuinpad.
Vader verliet ons ouderlijk huis eerder dan wij, zijn 6 bloedjes van kinderen.
Hij had op zijn werk heus wel gezien dat Lenie de receptioniste een representatieve vrouw was, een heel ander type dan mijn moeder die de hele dag als sloof een huishouden met kinderen runde.
En zo kwam van ‘teen tander’, vader moest steeds vaker ‘helaas’ overwerken, soms wel tot diep in de nacht.
Dat het seksuele intimiteiten betrof denk ik wel maar zeker niet ongewenst want Lenie raakte, denken wij achteraf, gewenst zwanger.
Waarschijnlijk was hij door de passionele overmacht in de bezemkast zijn regenjas vergeten aan te trekken, de eikel.
Van abortus wilde onze representatieve Lenie niets weten dus werd het een prettige wedstrijd!!!!
Maar oké, de kogel was en moest door de kerk dus als variant op de potentiele schoonzoon die zijn aanstaande schoonfamilie moet vertellen dat hij iemand bezwangerd heeft, ging mijn vader, met lood in zijn schoenen, zoiets tegen mijn moeder opbiechten.
Het was snel gepiept, vader trok in bij Lenie, en moeder bleef met een gebroken hart en ons piepkuikens achter op het nest.
Dagenlang praatte mijn moeder met ‘goede’ vriendinnen die óók, of al vaker, met dit bijltje hadden gehakt en ‘piek’-fijn uit konden leggen hoe een zo hoog mogelijke alimentatie in de wacht te slepen.
Eigenlijk viel het voor ons achteraf gezien wel mee, we konden al op zeer jonge leeftijd zelf onze fietsband plakken, kregen er een opa en oma bij en gingen in de zomervakantie twee keer naar het buitenland.
Sinterklaas en de Kerstman gooide in twee huizen onze pakjes af en met je verjaardag was het dubbel feest.
En nu? Mijn moeder is gelukkiger dan ooit, ze gaat met Kees, die valt blijkbaar wel op slovende huisvrouwen. En representatieve Lenie is ook gemetamorfeerd tot huissloof met vier nakomelingen.
Ik vrees dat mijn vader wel weer snel zal gaan overwerken, helaas!!
Laatste telefoonboek. Minks wekelijkse column 16-2-2018
Den Ouden Neel liep trots als een pauw met één veer te pronken.
Haar jongste zoon ambtenaar!!! Kon altijd al goed leren en nu de verdiende beloning, een rijksbetrekking, die schopt het nog ver.
Ikzelf was ook gedekt trots, niemand van onze familie, was ooit doorgedrongen tot het selecte gezelschap der ambtenaren.
Een heuse specialistenopleiding tot handboekbinder viel me te beurt.
Terwijl de regen het raam striemde restaureerde ik, onder het genot van koffie, shag en de arbeidsvitaminen, mooie oude boeken.
Een waar ambtenaren bestaan, hier kon ik honderd worden……totdat.
De deur van de knusse bedrijfsschool vloog open, een man met een bevlekte stofjas ging nerveus met de ‘meesterbinders’ in conclaaf.
Een aantal leerlingen, waaronder ik, moest de werkvloer op om aan het bedrijfsproces deel te nemen, het was maar voor een paar dagen.
Van de hemel in de hel, een bedrijfshal vol met vouwende, roterende, snijdende, verzamelende en borende apparaten zongen in een oordeel van lawaai het lied der nietsontziende massaproductie.
Als kleuters in een miljoenenstad lieten we ons beduusd tussen de grommende machines met bemanning leiden. Het had iets weg van zo’n Amerikaanse gevangenis waar de nieuwelingen bij binnenkomst door de longstay psycho’ s gemonsterd worden op hun bruikbaarheid.
Bij een kollossale machine werd halt gehouden, we konden meteen aan de slag, de productie was ver achterop, het target moest gehaald.
Vier telefoonboeken per keer van de lopende band op een pallet stapelen, tussen de lagen een groot vel papier, zo simpel was het.
Bij aanvang was het goed te doen maar naarmate de tijd verstreek werd het tempo, door de man aan de knop, flink opgevoerd.
“Goed zo jongens” sprak de Judas en dook weer in zijn krantje terwijl wij met het zweet op ons voorhoofd door het stof gingen.
Dagen werden weken, weken werden maanden, maanden werden jaren. Als afwisseling op dit afstompend werk reisde ik, op de cadans van mijn stalen handenbinder, per trein van Oenkerk naar Verloren Einde.
Heb heel Nederland doorkruist, het eindstation werd bereikt, na jaren ambtenarij bedankte ik voor de eerzame functie van werkvlees.
Sorry carnavalsvereniging, nostalgiedweeper en oud papierboer maar ik zal er geen traan om laten dat het telefoonboek van A tot Z uit is.
Boontje komt om zijn loontje? Minks wekelijkse column 10-1-‘18
Joop de Neus is 65, hij staat nog steeds met veel plezier in zijn café, er is nog niemand, hij poleert glazen glanzend.
De deur zwiept met een klap open, twee forse mannen overrompelen Joop achter de bar, de één pakt hem om zijn middel en de ander grijpt hem bij zijn grijze haar en trekt het hoofd de spoelbak in.
Joop spartelt tegen maar de harentrekker houd het hoofd onder water totdat het borrelen ophoud, dan trekt hij hem naar boven en schreeuwt in het oor van de bejaarde man: “Je gaat ons betalen ouwe gek”. Tussen druipend water door hapt Joop amechtig naar adem.
Dit lugubere ritueel herhaalt zich nog twee keer, dan lopen de mannen richting deur, gooien hem ruw een handdoek toe waarop de grootste brult: “We komen terug en dan ga je betalen, vijfhonderd per week”!
Aan de stammtisch van het nachtcafé zit een man met een biertje. Siebe de Bruin komt binnen, het wordt stil, een ieder huivert.
Hij bestelt Bacardi cola aan de bar, zijn Rolex en diamanten pinkring schitteren in het druipkaarslicht van dit louche nachtlokaal. Het bar-meisje komt als een ekster op het geschitter af en hangt weldra aan Siebe’ s lippen welke los komen door deze animerende oorbellen Annie.
Terwijl glitterboy doorkwijlt met Annie staat Stammtischman op en loopt, achter Siebe langs, richting toilet.
Kalm draait Stammtischman zich om, zet een pistool achter het oor van Siebe en haalt de trekker over, de meid rent gillend als een keukenmeid de……… keuken in, Siebe zakt sloom tegen de bar in elkaar.
Stammtischman loopt richting deur en roept: “dit had je tegoed van Joop de Neus”, dan lost hij in het duister op.
Jaren er na zit ik aan dezelfde stammtisch, spelletje éénentwintigen, voor drie knaken en als het tegen zit ‘het snoeppie’.
Een man aan de bar, kijkt te pas en te onpas achterom naar onze tafel, ik vraag hem of hij een slecht geweten heeft omdat hij steeds zo omkijkt. “Neen hoor” mompelt deze terwijl hij met zijn mond trekt, hij rekent af en loopt met een sleepbeen de zaak uit.
“Vreemde man, hij bleef achterom kijken” sprak ik tegen een mede éénentwintiger, “niet zo gek, tis Siebe de Bruin, die ex-afperser”.
2018, toen ik zojuist begon met deze column moest ik even wennen, je zou van slag van raken, was net aan dat 2017 gehecht.
Weinig panklare ideeën voor de column dus dan maar -in wiens naam dan ook- een verhaal over: god zegen de greep……van slag raken.
Mijn ritme ligt ietwat anders dan dat van de gemiddelde aardbepotelaar, noem mijn dagritme maar gerust nachtritme.
Doe ik niemand kwaad mee, integendeel, mijn tegenstrijdig ‘wakker zijn’ heb ik handig in dienst gesteld van de dagmens.
Als die zijn strijd, bij daglicht, naar de regel van het arbeidscontract of andere levens slijtende bezigheden weer heeft geleverd, sta ik als caféhouder, fris op mijn post.
Ik tracht de uurtjes, vóór hun slapen gaan, dan op te leuken met een drankje, hapje en last but not least: mijn ‘sprankelende’ aanwezigheid.
En nu komt het, eerder deze week, een rouwkaart, ik wist van wie, het was tragisch dus ik moest er heen, de opkomsttijd zou wel meevallen.
Met gepaste eerbied opende ik de enveloppe met rouwrand, het klopte, geen slechte droom maar de troosteloze waarheid, helaas.
Een tweede niet in verhouding staande realiteit was de aanvang: half tien ’s morgens. Voor mij midden in de nacht/dag.
Het café, op de avond er voor, een uur eerder sluiten bleek te optimistisch, verdiende rust tussen dons en knorrende katten, vond ik pas om half vijf in de morgen.
Mijn verslapingsangst was ongegrond dus waren we met z’n allen op tijd om het onvermijdelijke te accepteren.
Het leven gaat door dus verder in de week een onschuldige controle van een gat in mijn hand bij de dokter, wederom vroeg in de morgen.
Chaos, twee uur slaap en weer wakker, de dag er na twaalf uur als een blok, met als gevolg weer een slapeloze dag/nacht. En nu zit ik hier ‘tegen de gewoonte in, ‘s morgens om half zeven aan deze column.
Van slag door de jaarswitch, de slaapverschuiving en het verlies van een rare, leuke man die ik nooit meer vergeten zal…….. echt van slag.