Auteur Archief

Ff geen genoeg (verb). Minks wekelijkse column 19-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Ff geen genoeg (verb). Minks wekelijkse column 19-5-2021
 
 
 
 
Vanaf mijn zondagavondwerk bij thuiskomst ff geen genoeg. Ik verlang nog naar mensen. Wil nog niet alleen zijn. Nachtbrakend verzeil ik in een obscure nachttent in de krochten van het Haagse centrum.
Ik kom altijd binnen, zie er wat grof uit, maar ben immer hoffelijk, dus de portier vreest mij niet. 5 euro fooi helpt ook een handje.
 
 
 
De livemuziek in deze enkele open zaak leert mij dat Den Haag stuiptrekt van het leven. Het enige dat bruist is het schuim op de lippen van deze afstervende, doordeweekse, stap-stad.
De lichtkegels onder de barlampen zijn door vette sigarettenrook duidelijk te onderscheiden.
De jongens van het gelegenheidsbandje nemen hun experimentele muziek als enige bloedserieus. Hun prachtige vriendinnen doen alsof.
Ze bewegen hun sexy lichamen mee terwijl ze, met hun mobieltje, ook nog ergens anders zijn. Verder lult iedereen gewoon door.
Bruine mannen met rastahaar lachen luid met elkaar en anderen.
Ik zie wat bekenden: Freek Taxi en Rob Nikon. In hun gezelschap een voor mij onbekende, tanige, jenever klokkende, man. Deze heeft het hoogste woord en schuift me meteen een omkoopbiertje in de hand.
 
 
 
Plots zet onze borrelman agressief de borst op. Zijn onverwerkte gevoelens zoeken blijkbaar een uitweg. De portier sust de boel, hij (de tanige man) mag blijven en bindt schoorvoetend in.
De sluitingstijd wordt subiet verkort, met de experimentalia’s als lijdende slachtoffers.
De tanige man is chef-kok in een niet nader te noemen restaurant.
Zo iemand staat in een keuken te koken voor mensen die vinden, dat ze rücksichtsloos mogen vinden, wat ze er van vonden.
Niet zo gek dat kokkermans regelmatig over-kookt van woede?
Een man met onberispelijke kleding gaat geforceerd berustend weg terwijl zijn veel te jonge roodharige vriendin tongend met zo’n rastagozer, nog even blijft plakken.
Later dan meteen, maar vroeger dan normaal, waggelen we de tent uit. Ieder zijns weegs. Thuis stinken mijn kleren naar rook, ben ik voldaan en best wel blij dat ik nog ff geen genoeg had.
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu leverbaar: www.conckshop.nl
1880 Nachtelijke stad met Gasthaus. Marianne von Werefkin.

Lees verder

Café Den Hout 1948. Minks wekelijkse column 12-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Café Den Hout 1948. Minks wekelijkse column 12-5-2021
 
 
Een kwartet keurige heren speelden stemmige muziek zonder vocalen. Met neutrale gezichten vermeden zij de boventoon die slechts aan de clientèle was voorbehouden.
 
Hier verpoosde goed volk. Zij die fout waren zaten achter slot en grendel, in een nieuwe heimat, of hoopten de dans te kunnen ontspringen.
Lange jassen, dassen en gleufhoeden bedolven kreunende kapstokken.
Palmen en tabaksplanten, een laatste strohalm van een omvallend Indië.
Rook en geroezemoes vulden deze caféruimte aan de Bezuidenhoutseweg.
Geld was duur, er werd genipt. Voor een uitverkorene koffie met gebak.
 
Gesprekken betreffend de oprichting van een EEG of Israël. Geroddel aangaande de bruiloft van Jo en Joop of de bezwangerde slagersdochter.
De jongeman eenzaam aan het tafeltje bij de piano voelt zich belazerd.
Half tien, ze hadden om acht uur afgesproken, zou ze toch met die Klaas?
Nog eentje dan, misschien was er iets loos en kwam ze alsnog.
 
Zij zit alleen, niet onaardig om te zien, het glaasje voor haar is al een poosje leeg. De ober heeft haar al meerdere malen vragend aangestaard.
Blut, ze wachtte op een gratis drankje van deze of gene geïnteresseerde.
Ze moesten toch eten. Een kind van een Canadees die plots verdween. Regelmatig trok ze uit dit grand café wel een klantje mee.
De violist ving haar blik en knikte naar de twee mannen naast haar.
Ze draaide zich ietwat en keek, quasi hautain, vluchtig in hun richting. Haar betoverende aantrekkingskracht deed de rest, ze had beet.
 
Of ‘mefroi’ iets van de twee heren beliefde te drinken informeerde de ober plechtig met een lichte buiging. Een besje kon ze nog wel hebben.
Ze proostte op afstand en al gauw zaten de twee aan haar tafeltje en werd het wel heel erg gezellig.
Zij wist wel een plekje waar ze verder konden. De heren stonden er op om voor haar te betalen, voor de drankjes welteverstaan………….
Ze liepen gedrieën giechelend naar het centrum, langs wat er over was van de plat gebombardeerde panden aan de Koninginnegracht.
 
Als je zo’n oude foto van het Haagse Café Den Hout uit 1948 ziet sta je toch niet stil bij wat er binnen zo speelde en hoe het er buiten bij lag.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1948 Bezuidenhoutseweg 11-13, interieur Hotel Den Hout (bron: Haagse Beeldbank, fotograaf onbekend).

Lees verder

Uitzicht(loos). Minks wekelijkse column 5-5-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Uitzicht(loos). Minks wekelijkse column 5-5-2021
 
 
 
 
 
Vanuit mijn caféramen was het uitzicht ooit fenomenaal. Bij helder weer keek je helemaal tot aan oud Rijswijk.
Aan deze luxe kwam subiet een eind omdat Eneco pal
voor het terras zo nodig een stroomverdeelstation neer moest zetten.
Bij de toenmalige cafébaas werd toestemming verkregen, onder de belofte dat het huisje niet hoger zou worden dan de brug.
Voor hem geen probleem, je keek er dan toch ruimschoot overheen.
Een grote vergissing. Toen de metselaar de geveinsde hoogte had bereikt ging hij onverstoord verder totdat het uitzicht verdwenen was. De instinker was de brugleuning die ‘logischerwijs’ óók nog ff meetelde.
Rechtszaken zat, maar na 50 jaar staat het pandje nog als een huis.
 
 
 
 
 
Ik, de huidige uitbater, vind het eeuwig zonde en misdadig, maar het was voor mijn tijd dus wie ben ik dan om erover te klagen.
Tis ook een mooie plek voor de kerstboom en de KonDag-band dus alla.
Wel is het huisje een geliefde dumpplek voor gestolen tweewielers.
Om ons uitzicht niet te bederven houdt lompen- en metalenhandelaar IJzeren Hein, op mijn afroep, de boel een beetje bij.
Laatst weer, een geparkeerde, aftandse, groene crossmotor, waarbij meters ducktape het zich aandienende verval probeerde te rekken.
Ik had er nog geen mens op- of af zien stappen, maar omdat het wrak bij tijd en wijle weg was leek het stalen ros me overduidelijk in gebruik.
Zodoende kon ik moeilijk IJzeren Hein bellen om in te grijpen.
Ergernis, totdat hij plots wegbleef, zeker een ander plekkie gevonden.
 
 
 
 
 
Gister zag ik twee bedremmelde mensen drentelend de plek minutieus afspeuren. “Wat verloren?” riep ik hulpvaardig op hen aflopend.
Ze keken me kat-uit-de-bomerig aan. Het mannetjesmens antwoordde wantrouwig: “Ze hebben mijn motor gestolen”. “Die met dat ducktape bedoel je?” vroeg ik met meewarig gezicht. Hij liet me een stukje ijzer zien. “Dit is over, een stuk van mijn stuurslot, lag op de grond”.
“Wel waardeloos zeg, hoop echt dat je hem nog zult vinden, succes”. Toen ik wegliep drong een jubelend gevoel zich aan mijn lichaam op.
Voor hen was het natuurlijk wel erg lullig. Had echt met ze te doen. Maar voorlopig kon ik weer genieten van mijn uitzichtloos uitzicht.
 
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
 
*1920-21 Houses. Chaïm Soutine.

Lees verder

Gewoon een griepie!!!         Minks wekelijkse column 28-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Gewoon een griepie!!!         Minks wekelijkse column 28-4-2021

 

Tegen het Sligrogebouw aan staan wat stoeltjes voor het personeel met riant uitzicht op het parkeerterrein.

De 70-plusser had zich zo’n zetel toegeëigend en genoot met volle teugen en gesloten ogen van de ontluikende zomerweelde.

“Doet u goed meneer, lekker in de zon”. Hij keek me aan: “Ja mijn vrouw is binnen voor boodschappen, je moet toch wat”, lachte hij.

Het werd een gesprek over koetjes en kalfjes waar ik, ondanks dat het mijn haastuurtje was, de tijd voor nam, het klikte, zeg maar ff.

Plots keek hij hulpeloos naar mij op en sprak mat: “Vandaag mijn zoon begraven, corona, 3 weken in coma en klaar, 36 pas, 2 kinderen, had alles voor elkaar, en nu?” De tranen hield hij verdomd knap tegen.     

Had hem tegen me aan willen drukken om troost te bieden, maar dat vond ik net niet kunnen. Heb wat verzachtende woorden gebruikt en ben even langer gebleven, veel meer kon ik ook niet doen ???***

 

**Een online bestelling, voor onze warme Conckelaer-café-hoodie met iconische tekst: ‘Wat zie je er goed uit’, voor iemand mij niet bekend.

’t Was op de route naar mijn huis dus heb ik hem, na een telefoontje, maar even afgeleverd aan de voordeur van de vriendelijke koukleum.

Even later een mailtje: “Hallo, bedankt voor het bezorgen van de trui, misschien leuk om een kleine toelichting te geven van het hoezo en waarom, wellicht ook inspiratie voor een column;)”

 

‘’Conckelaeren’’ is binnen ons gezin een heus begrip geworden de afgelopen maanden. Mijn vader werd begin januari opgenomen op de IC ten gevolge van corona. Het waren ontzettend heftige weken waarbij we een aantal keren dachten dat hij het niet zou redden.

6 weken hebben ze hem, middels kunstmatige slaap en beademing, in leven weten te houden. Voor hem en ons allen een zware tijd.

Als we, door alle spanning geen fut meer hadden om te koken bestelden we dus regelmatig een ‘Conckelaertje’, tis heerlijke saté.

Nu komt mijn vader eind deze week gelukkig weer thuis en dat gaan we vieren met wederom een ‘Conckelaertje’ en daar mag de trui niet bij ontbreken, kan hij er thuis lekker in chillen en bijkomen, dank. **


En dan maar volhouden dat het gewoon een ‘griepie’ is?

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel beschikbaar: www.conckshop.nl

1827 The unmade bed. Eugène Delacroix.

Lees verder

Vader. Minks wekelijkse column 21-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Vader.                         Minks wekelijkse column 21-4-2021
 
 
 
Er kwam een appje binnen: “je vader is dinsdag overleden”. Mijn antwoord terug: “dat is altijd een jammerlijk bericht”. Het raakte me niet, had ooit al afscheid van hem genomen.
 
 
 
Het was nog een echte ouderwetse vent, die zijn mannetje stond. Zo een met bravoure, die de oorlog nog had meegemaakt en daarna portier werd. Niet echt een makkie met al die loslopende Canadezen. Hij was zo’n man met Zware van Nelle en een benzine-stormaansteker. Had een stoppelbaard waarmee hij schuurpapiertje speelde door hem langs onze kinderwangetjes te halen, die daarna nog lang nagloeiden. Regelmatig bonje aan de deur over duiven die hij op zijn til, hoog boven het jaren 60 Den Haag uit, gevangen had en retourgeld eiste. Reed op een dikke motor met een zo’n zware, lange leren jas aan.
 
 
 
Ik had niet zo veel met hem, was net 7 toen hij ons verliet voor een andere vrouw, waar het gras wellicht groener was dan bij ons. Niet dat hij toen echt weg was, neen dat niet. Hij kwam nog regelmatig langs. Dan wilde hij er in, een balk op de deur belette dat (vaak). Elke avond rond zeven moest een van ons die er opdoen, zoiets went. Was net een kasteel, met zo’n poort en een bint om de vijand te weren. Het was zo’n vader van opvoeden met de harde hand. Achteraf had ik het idee dat hij het leuk vond om te straffen, hij deed het te graag.
 
 
 
Over jaren ging ik in vlagen bij hem langs. Innerlijk schaamde ik me dan voor het vader/zoon gevoel dat, ondanks mijn reserve, opborrelde. Regelmatig liep het tussen hem en mij uit de hand. Op ten duur knapte het laatste vezeltje binding. Dat was ut, het gevoel was verdwenen, Toch regende het deze week herinneringen, meer zure dan zoete, om het een beetje gezellig te houden tot slot een zoete dan. In een opwelling van wiedergutmachung mochten we mee naar het speelgoedpaleis in de Hobbemastraat. Ik zocht daar een vuurrode locomotief uit waar je op kon zitten. Als je aan het touwtje trok klingelde het koperen belletje. Ik was er zo enorm blij mee.
 
 
 
Maar toch……, het gevoel dat zijn dood me niet raakt doet me wel wat. ‘t Was nooit veel tussen ons maar als er hierna nog wat meer blijkt te bestaan dan dat ik denk, wens ik hem het beste, die vader van me.
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
 
*1883-1888 They Did Not Expect Him. Ilya Efimovich Repin.

Lees verder

Naald in een hooiberg. Minks wekelijkse column 14-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Naald in een hooiberg. Minks wekelijkse column 14-4-2021
 
 
Eerder had ik verteld over mijn brievenbusfobie nu ‘Cor’ me zo langzamerhand toch wel wat zilverlingen heeft gekost.
Bij weer een rekening maakt mijn hart een sprongetje, niet omhoog maar naar benee in een plots opdoemend afgrondje van paniek.
Toch, door helende hoop gevoed, overwon ik mijn aanwassende angst.
Ik checkte, niet echt doldriest maar meer ‘schoorhandend’, met een soort van te verdragen ongemak ineens dagelijks mijn postbus.
 
 
Zicht op een bericht van de in aantocht zijnde verlosser, waarover mijn 60+ leeftijdsgenootjes hosanna zongen en de loftrompet staken hielp.
Zo sta je, of je leven ervan af hangt, driftig te disco-en en zingt onverschrokken en wereldwijs mee op “I will survive” van Gloria Gaynor.
Een paar pirouetten verder behoor je plots tot een groep kwakkelende prebejaarden, die stillekes hoopt ‘Cor’ te zullen overleven.
 
Een dezer dagen opende ik met het kleine sleuteltje mijn postbus…… Een gouden gloed verlichtte de gehele portiek, het wonder was geschied, daar, in het centrum van die bevrijdende gloed een enveloppe.
Met mijn tong uit de mond ritste ik hem rucksichtslos open en jawel: ook ik was uitverkoren voor een shot wondermiddel van overheidswege.
De oproep wacht, geklemd achter het puntjes-op-de-i-spiegeltje in de hal, geduldig op mijn gang naar de dichtstbijzijnde huisartsenpraktijk.
 
Nu ben ik naar mijn stellige overtuiging zeker geen pil-slikkende vrouw, en, hoezeer ik dat ook betreur, zeker geen 40 lentes meer.
U voelt het al, tis Astra-Zeneca waar ik binnenkort kloek en moedig mijn mouw voor opstroop, om vervolgens dit wondermiddel toe te laten dienen door een voor mij onbekende spuitgast of -griet in opleiding.
De dag vooraf 2 x 500mg paracetamol en gaan met die banaan.
 
Ik zal de duivel -waarin ik ook niet geloof- nog ff flink verzoeken:
Doodgaan door die prik? Laat me niet lachen.
Een hoofdprijs in de loterij heb ik nog nooit gewonnen en de naald die ik in mijn arm krijg vind je echt niet in een hooiberg.
 
Tekst: Mink Out. Voor de bundel: www.conckshop.nl

*1897 Research. Joaquín Sorolla y Bastida.

Lees verder

Show must go on. Minks wekelijkse Column 7-4-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Show must go on. Minks wekelijkse Column 7-4-2021
De beugelflesjes in mijn lullig jute boodschappentasje met bloemdecoratie klingelen hoopvol als ik binnenkom.
Omlopen via de huiskamer, want halverwege de gang verspert een berg versterkers en boxen de meest logische route.
“Heb de opslag maar ff afgezegd Mink, spaart geld, je moet toch wat.
Sinds ‘Cor’ geen gig meer gehad. De jaarlijkse, europese tour is afgelast, scheelt een bekkie munten, net nu het zo lekker ging.
Zal ff de flesjes in de koelkast zetten, ga maar vast ergens zitten”.
 
Bij de verwarming onder de vensterbank staat een rij werkeloze werkschoenen, niet van die kistjes maar duidelijk iets voor de showman.
Slangenleren cowboyboots en glanzende lakschoenen met bordeaux. Ik hoef ze niet, maar op het podium wil je toch entertainen.
 
 
 Het uitzicht naar buiten doet me denken aan de straat waar ik ooit woonde in de tijd dat dagen nog weken en jaren nog eeuwen leken.
Zo’n straatlantaarn met van die gekrulde uitsteeksels.
Alleen miste zijn licht dat intieme van toen, dit was te fel, te zakelijk, groenestromerig, zoals het hoort bij deze tijd, van dat bleke ledlicht.
Ondanks het kille schijnsel op de deurenpartij van vier, welke ik maar al te goed ken, borrelde bij mij een warm gevoel van jeugdsentiment op.
De buitenste 2 voor de benedenhuizen en de binnenste deuren met er achter een draaitrap voor 1 hoog en, via de overloop van de buren, nog 1 voor 2 hoog waar wij woonde, nostalgisch gelul maar ff kroelen moest.
 
 
“Mooi schilderij Adrie, Schiele? Zal toch geen echte zijn zeker?”
“Neen, geen echte, zelf gemaakt, vond ik ooit leuk, al een poosje niet meer gedaan”. “Je hebt talent man, moet je wat mee doen!”
De beugelflesjes gaan steeds sneller, zo ook de gang naar het toilet. Twee middelbare leeftijdsgasten aan de zuip, ‘t geeft een hoop geloop.
Nog ff wat rubbertjes van de beugelflessen afhalen, zijn perfecte dingen om je gitaar aan je riem te hangen, handige snijboon.
 
 
De avondklok is klaar, een taxi wacht, ik sta op, laat me rijden. Adrie laat me uit. “Hopen dat Cor snel oprot, kunnen we weer wat verdienen”.
“Ja, idd Mink, hoe sneller hoe beter, buiten geld dat we het nodig hebben…………The show must go on. Was ff gezellagh gozah, mazzel”.
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar op www.conckshop.nl
 
 
 
 
 
 
 

1913 Wally with a red blouse. Egon Schiele.

Lees verder

Schaamrood op de kaken. Minks wekelijkse column 31-3-21

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Schaamrood op de kaken. Minks wekelijkse column 31-3-21
 
 
 
 
1815 als de kruitdampen boven het slagveld van Waterloo zijn opgetrokken schijnt, alsof er niets gebeurd is, de zon.
Duizenden gesneuvelden liggen gestapeld klaar voor een te vroege begrafenis zonder (levende) vrienden en familie.
Vriendin, vrouw en kind wachten tevergeefs op een blije thuiskomst.
 
 
 
 
Te midden van de doden speelt zich een macaber schouwspel af. Oswald en Jack trekken zielloos de tanden en kiezen uit de ontzielde jongeren. Mooie, gave gebitten, amper gebruikt, brengen veel op.
In het begin was het lastig, maar ’t went. Na verloop van tijd kijk je er tegenaan als de slager die een koe slacht, ieder zijn vak zeg maar.
Ze worden verkocht aan Engeland. In goud gezet, rijk gegraveerd met vrolijke krullen, gaan ze dienst doen als kunstgebit, big business.
Tis net een modern gebit, met zo’n zelfde afdruk als tegenwoordig.
Bij ‘gebrek’ aan kunststof gebruikte men dus goud, met die 2e hands tanden en kiezen erin. Met de één zijn dood maalt de ander z’n brood.
Levenden konden nog veel plezier hebben van zo’n Waterlooprothese.
 
 
 
 
Van de nood, of anders nog, van de dood een deugd maken, is eigenlijk wat ze wel erg rucksichtslos deden.
Raar idee dat zo iemand dan later, bij wijze van spreken, kon praten tegen een mond vol tanden van hun gesneuvelde zoon of man of zo.
Niet alleen na Waterloo werd de tanden- en kiezenmarkt overspoeld.
Ook de Amerikaanse burgeroorlog zette, zeg maar ff, een tandje bij aan deze illustere industrie. Maakte niet uit van welke partij je was, hier vond men ook dat geld niet stonk. Stuitend doch bewaarheid.
 
 
 
 
Knap dat u, ondanks deez sombere tijden, tot hier gekomen bent met het lezen van dit toch niet al te vrolijk stemmend verhaal.
Oprechte dank voor uw onwrikbaar doorzettingsvermogen.
Heb lang getwijfeld om dit onderwerp aan te snijden, maar het bleef knagen en ik vond de vertelling bijzonder genoeg om door te geven.
Maar Mink, wat moeten we met dit soort verhalen hoor ik u denken. Sla het op als kennis en als stof tot nadenken, kan geen kwaad toch.
Lang geleden maar toch, gesneuvelden hun tanden en kiezen trekken, daar stijgt je toch het schaamrood van naar de kaken.
 
 
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1824 De Slag bij Waterloo. Jan Willem Pieneman.

Lees verder

Broodnijd. Minks wekelijkse column 23-3-2021

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Broodnijd.                   Minks wekelijkse column 23-3-2021

 

Arie gaf me iets in zilverfolie verpakt, “Voor jou, lekker”.  Het waren twee karige sneetjes brood met een plak oude kaas ertussen. “Cranberrybrood, maak ik zelf, smaakt top”.

Dat zoete van die bessen en het zoute van de kaas, en dan nog dat fluffy brood, het was inderdaad erg lekker en daardoor ook veel te weinig.

Mijn inhaligheid camouflerend met een grap, liet ik dat doorschemeren. Later die week zette hij een zak op de bar met de boodschap dat als ik meer wilde ik het zelf maar moest maken en daar begon de ellende.

De zak cranberrymix, met daaraan vast een kleiner zakje gedroogde gist, leken me te lokken gelijk de Sirenen een schip naar verraderlijke rotsen. Nou had ik, als semisuccesvolle cafebaas, door ‘Cor’ heel wat vrije uren en een keukenmachine uit 1957, die ik wat graag doch nauwelijks gebruikte.

Enkel en alleen blies ik het stof eraf om slagroom te kloppen, voor over de perziken, als mijn 97-jarig moedertje (Den Ouden Neel) op bezoek was.

 

Daar stond ik dan in de nacht, met zo’n chefschort voor in een allereerste en uiterste poging een zak meel te veredelen tot een (cranberry) brood.

Had een filmpje van een Belg waaraan ik een voorbeeld kon nemen?????

Makkie, ingrediënten in de machine tot een stevig deeg verscheen, rijzen, platslaan, vouwen, rijzen, opbollen, rijzen, in de oven en klaar was Chefke.

 

Bij mij liep het allemaal een ietsje anders. De kneedhaak plopte steeds los en stond dan stil in het drassig meelmoeras. Na 10 minuten mocht het uit de kom, ‘t leek wel slappe kauwgom en het schip liep idd op de rotsen.

Van die langgerekte plakdraden tussen handen en vingers, onlosmakelijk verbonden met het aanrecht en het in paniek gegrepen gereedschap.

Checken op de laptop was nu geen optie. De door mij gebezigde vocabulaire plat Haagse krachttermen zal ik jullie in deze column beter besparen.

Met de moed der wanhoop de superglue in een cakeblik afgeschud en gespateld om het opnieuw te laten rijzen voor het broodnodig:-) volume.

Toen de oven in, tegen verwachting ging het nog wel, mijn hele huis geurde.  

’t Leek niet op het puike brood van ons Belgisch Chefke, maar ik was dolblij en koesterde mijn eerstgeboren gedrocht als het knapste kind ter wereld.

In de spiegel mijn bezweet, bemeeld en bedeegd gelaat als bewijs van een hoogoplopende broodnijd. En nu, weg van de rotsen, ben ik dagelijks bezig met deze verslavende ovenwondertjes, daar kom ik niet zo snel meer van los.

 

Tekst: Mink Out.                                                   

1933 De soep van de naaister. François-Emile Barraud.

Lees verder

Vermoeden.                Minks wekelijkse column 17-3-2019

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Vermoeden.                Minks wekelijkse column 17-3-2019

 

Toestanden, een niet ontvangen stembrief, verlopen ID en problemen met stemmen op locatie. Voor Den Ouden Neel, mijn 97-jarige moedertje was briefstemmen de laatste optie.

Dan moest ik het nog wel even regelen, 5 dagen voor D-day.

Op de zaterdag, in het zicht der verkiezingen had ik, na drie kwartier wachten aan de telefoon, de brief binnen, kon ze zondag stemmen.

Ik zou hem dan, hijgend en op de valreep, brengen bij een afgiftepunt.

 

Vroeger stemde Neeltje af en toe, maar nu de jaartjes echt gingen tellen maakte ze er werk van, nou ja, door mij uit te voeren dan.

Zondags vouwde ik het grote vel papier met namen voor haar uit, het leek wel een tafellaken. “Zo jongen, er staan wel een hoop namen op”.

“37 partijen, een vrolijk hoogtepunt van Hollands democratie mam”.

 

“Nou moedertje, zeg het maar, wie krijgt jouw felbegeerde stem?”

-Ooit stemde ze op ene Barend Biesheuvel omdat ze hem zo’n knappe man vond, een doorslaggevende stem, hij werd subiet premier-.

“Ja uhhhhh, die Christenen krijgen mijn stem en die van de dieren.

Moeder, dieren en Christenen is geen goede mix, weet je nog van die leeuwen in de arena van Rome, en je mag maar op 1 partij stemmen.

 

Met het oog op Den Ouden Neels stemgeheim moet ik dit warm en intiem moeder/zoontafereeltje nu tot mijn grote spijt beëindigen.

Wel kan ik u melden dat project stembrief, met enige hulp van een nóg jonger iemand dan ik, het checken van de folder en YouTube gelukt is.

Alleen denk ik dat moeders stem deze keer niét de doorslag zal geven om de premier der Lage landen te leveren. Tis maar een vermoeden!

 

‘t Zal lekker zijn als die plastic-faced campagnetijd weer voorbij is.

Zelfs bij de multivocaaaale René Frogerspot veerde ik dartel op, blij bevrijd te zijn van die nare stortvloed politieke reclames vol retoriek.

Gek eigenlijk, een hele hoop meningen zijn anti-Rutte maar telkens wint hij grof, deze masochist die zich vrijwillig onderdompelt in coronashit.

Zou die Mark, als hij weer in het torentje plaatsneemt niet in de sleur geraken, misschien stapt hij wel op. Gewoon ff gebleven om nog 1 keer de buit binnen te halen. En dat is natuurlijk ook maar een vermoeden.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel nu verkrijgbaar op www.conckshop.nl

1651 De Ridderzaal op het Binnenhof, vergadering Staten Generaal. Bartholomeus van Bassen (circa 1590 –1652).

Lees verder

Lees ze hier…