De weg kwijt.                      Minks wekelijkse column 30-7-2025

 

Nou, zo op vakantie met mijn motah de Black Beauty is heerlijk.

Cross met hem/haar door tal van Europese landen en steden.

Door die landen is prachtig, maar door die steden is echt top.

Doe Google Maps aan en de stad in kwestie ligt aan mijn voeten.

Parijs, Madrid, Barcelona, Kopenhagen, Stockholm, Keulen, Neurenberg, ik wil niet zeggen dat ik deze steden ken als mijn broekzak, maar toch. Wie gaat er in een metro zitten als je boven de grond zoveel moois kan zien. Je zal nog lang genoeg onder de grond verblijven als je cremeren niet zo ziet zitten.

 

Met een zeer grote mate van zekerheid rijd ik dus, door de metropolen van Europa, van mijn hotel naar ‘dingen’ en vice versa. Geen enkel centje pijn.

Totdat, van de week in Bern, Google Maps me plots in de kou liet staan door te zwijgen over waar te gaan. Zwaar in de stress, heb ik wel vaker op vakantie, van die paniekaanvallen, wat nu, hoe kom ik in godsnaam terug naar het hotel.

Bleek dus dat m’n nieuwe, onverzadigbare camera mijn data bundel had geplunderd, die filmpjes moet je via de wifi doen. Dat weet ik nú echt wel!!

Nieuwe data kopen, sprak een hulpvaardig berichtje van Odido. Hoe dan!

 

Verstrooid liep ik een strak restaurant binnen met minstens wifi op het menu. Eerst koffie en kutten of wat u wilt kloten om de schreeuwende honger naar de verslavende data te stillen. Met de ‘Mijn Odido App’ een fluitje van een, cent. Leuk hoor weer zo’n “mijn huppeldepup” ding, maar of ik die had?

Mijn provider vertelde me van wel, welk mailadres en wachtwoord ik had!

Zo onderhand wel 6 mailadressen, de paniek steeg naar ongekende hoogten.

Na veel gesnoef en machteloosheidsaanvallen lukte het zowaar met die app.

De rust en mijn innerlijke branie keerde alras terug, ik was gered en nu eten.

 

Nou dat hadden ze: een lopend buffet met een keur van groentes, salades, humus, patat, olijven en nog veel meer, maar waar was de vis en/of het vlees.

Zag ook allemaal kreten van safe the planet en de cola was ook al biologisch.

De glaasjes water gingen er in als koek. Er zat voor 90 % zelfverzekerde vrouwen binnen en van de 10 % mannen had 99 % een man bun, u kent ze wel.

U zal het wellicht doorhebben. Ik zat in een vegetarisch restaurant, scheppen van het buffet en dan op een weegschaaltje bij de kassa om af te rekenen.

Wat deed ik hier eigenlijk, het was wel duidelijk, ik was echt de weg kwijt?

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

       

Dood gerookt.                     Minks wekelijkse column 23-7-2025

 

Joop had pech, op zichzelf wonen ging gewoonweg niet meer.

De trap bleek onbegaanbaar en hij vergat steeds vaker dingen.

Joop had mazzel: een kamer in verzorgingstehuis Dennendal.

Met zijn singles, LP’s, cassettebandjes en de apparatuur om deze gedateerde geluidsdragers af te spelen was het redelijk uit te houden.

Het was niet om over naar huis te schrijven maar dat hoefde ook niet, want thuis was nu hier. Er was wel een goed bonenkoffiezetapparaat, dat scheelde.

De schilderijen en foto’s van de bands uit het verleden stonden nog in een rij tegen de muur. Mocht niet met spijkers anders hadden ze allang gehangen.

Ze mochten alleen aan zo’n nylon draadje, maar daar waren er te weinig van.

De zuster zou er wat meer regelen ze stonden in bestelling, duurde ff.

Roken in het gebouw was verboden en daar zat Joop wel een beetje mee, maar op het bankje, voor de deur, onder het afdak was een lekker plekkie. Had hij een paar keer per dag zijn loopje, was ook goed voor de tanende conditie;-).

 

In al hun wijsheid had de directie van huize Dennendal ineens besloten dat, in het belang van de gezondheid der hoog bejaarde inwoners, de niet-rokenzone flink zou worden uitgebreid tot buiten het siergazon rond het hoofdgebouw.

Eigen onderzoek had uitgewezen dat bij niet roken de leeftijd fors toenam.

Op een slechte dag hing er plots een wit, rond bord met een rode rand boven ‘zijn’ bankje, waarop te lezen was: Verboden te roken. Ze bekeken het maar. Joop pafte er op los of zijn leven er vanaf hing en of het een lieve lust was.

 

Nadat de directrice in hoogsteigen persoon vriendelijk lachend het bankje met de rokende Joop was gepasseerd werd de huishoudelijke dienst ingezet.

De volgende dag stond het bankje een meter of 10 verderop tegen de zijkant van het ketelhuis. In het vervolg zou Joop daar dan maar zijn hijsjes nemen.

Aanvankelijk was er geen groot verschil en leek er geen vuiltje aan de lucht. Totdat tegelijkertijd de herfst zijn kop, en Joop een sjekkie, opstak. Dit gaf een nogal forse wending aan het leven van onze stokoude verstokte roker.

Hij begon te hoesten en te hoesten, hoge koorts overviel hem. De dokter werd geroepen. Verwarming hoog en goed in de gaten houden deze arme man.

Het ochtendgloren heeft hij niet meer kunnen toucheren, hij had s’ nachts de pijp al aan Maarten gegeven. De dokter kwam nogmaals, autopsie wees uit: longontsteking. Onze brave borst Joop had zich als het ware dood gerookt.

 

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1920s Self-portraits as Clown in blue cap. Armand Henrion (Belgian, 1875-1958).  

Onnozele Hals.            Minks wekelijkse column 9-7-2025

Overeenkomstig mijn leeftijd vallen bekenden als blaadjes van de bomen. Tuurlijk moeten we plaats maken voor de nieuwe mens, maar eenmaal in die positie gedwongen valt het toch knap tegen.

Als ik met vriend Martin ga biljarten is een van onze eerste gespreksstofjes dat van de tot stof wedergekeerde leeftijdsgenoten.

Neen, tis geen sinecure om tot een verdwijnende generatie te behoren.

Ja wellicht een beetje een somber begin van dit verhaal, maar het leven is niet alleen maar hosanna, dus ben je jong sta hier dan ook maar eens bij stil.

Door die beperkte levensjaren bestaat er wel een drang om sneller te leven.

Zoiets van op standje turbo een geforceerde bucketlijst af te werken of zo.

Doe dat nou gewoon niet, het zal je opbreken, je gaat er niet van genieten.

Neen, gewoon doorleven ok, maar probeer wat vaker een pauze te nemen.

Ineens helemaal niks doen is ook geen optie, maar kalmte zal je redden.

Plots schiet me wat te binnen uit de tijd dat ik overwoog om mijn motor, de Black Beauty, te gaan kopen. Mijn leeftijdsgenootjes adviseerden me om het gewoon te doen. “Het leven is maar kort, haal er uit wat er in zit”, zeiden ze.

Ik heb de motor, zoals de meesten onder u wel weten, gekocht. Het moest.

Onlangs vertelde weer iemand me dat ik er goed aan gedaan had om hem te kopen. “Je wordt er toch gelukkig van Mink, je hebt groot gelijk gozer”.

Kijk, die mensen gunnen het me, dat kan ik heus wel begrijpen, maar ergens

vond ik dat, gek genoeg, toch niet kloppen. Alsof ik al niet gelukkig was.

Het blijft toch een stuk materieel. Tuurlijk overspoelt een vlaag van ultiem geluk me als ik op een zwoele zomernacht nog ff een motorommetje maak.

Tuurlijk draagt het bij in het vergaren van mijn geluk, maar tis kortstondig.

Het is heerlijk, maar ik was ook al erg gelukkig voordat ik die motor had.

Wanneer je door materieel het geluk najaagt ben je in feite een arm mens.

Toevallig net een boek (De Onnozele Hals) van George Sand gelezen, het past mooi in wat ik eigenlijk wil duiden. Mensen werden door bezit verslonden.

Jaloezie, afgunst, hebzucht, gierigheid en eigenbelang waren de wrange vruchten van het bezit. We kennen de zoete vruchten ook, maar in dit geval werd het zoet, zoals wel vaker, geheel overwoekerd door het wrange.  

Pas toen de Onnozele Hals leefde in een omgeving van delen, er voor elkaar zijn vond en verspreidde hij geluk. Zie mij nu niet als een hoopvolle predikant. Noemt u mij ook maar gewoon, met een gerust hart, een Onnozele Hals.   

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1900 Glückliche Kinder. Paul Barthel (1862-1933).  

Er zit geen kwaad in me.              Minks wekelijkse column 2-7-2025

 

Van huis uit ben ik een vredelievend figuur. Ja ik was zo af en toe semi-agressief, kwam een beetje voort uit mijn jeugd, de plekken waar ik opgroeide. Veel Haagse achterstandswijken

heb ik samen met Den Ouden Neel en mijn broers bewoond.

Beetje omgevingen van voor jezelf op komen. Zeg maar, van je af bijten.

Gelukkig heeft mijn gedrag zich op den duur geheel ten goede gekeerd.

Later nog wel eens als portier gewerkt en bij mijn baan als taxichauffeur kwamen de straatvaardigheden ook nog wel eens goed van pas, zeg maar.

Zeker bij het starten van het café waren er ook nog wel eens lieden, waarbij mijn alternatieve aanpak een stuk beter aansloeg dan de overlegcultuur.

 

Maar we dwalen af, het ging er dus om dat ik best een vredelievend type was.

In mij zit eigenlijk geen greintje kwaad. Leven en laten leven is mijn motto.

En over dat “leven” gaat het opmerkelijke voorval dat ik u ga beschrijven.

Vaak ga ik pas vroeg in de ochtend naar bed. Het getik van mijn ouderwetse wekker versterkt de vertrouwde houvast en huiselijkheid die mij rust geeft.

Ik lees nog een paar bladzijdes in één of ander belangrijk boek, knip het antieke bedlampje uit en glij onder het kalmerend gespin van de kat Tijgah succesievelijk, maar zeker weg in een hoognodige herstellende slaapsessie.

 

Plots ben ik een seriemoordenaar en niet zo zuinig ook, ik plant mijn mes in mensen of het een lieve lust is, een lustmoordenaar van de bovenste plank.

Wanneer de benen het gewicht van mijn slachtoffers niet meer kunnen dragen begeleid ik ze, liefdevol en kalm sussend, tegen mij aangedrukt naar de grond.

Dit op een basis van ervaring zoals het de echte seriemoordenaar betaamt.

Op een zeker moment zit justitie me op de hielen, dagen ben ik ze te slim af, toch sluit het net zich langzaam maar zeker rond mij heen.

Ik ren door het donkere bos, achter me hoor ik de bloedhonden blaffen. Takken striemen mijn gezicht, lichtbundels doorklieven nerveus het duister.

Door mijn angst en de verzengende zomerhitte, word ik badend in het zweet wakker. Opgelucht hoor ik de nachtmerrie spoorslags weggalopperen.

Ik loop naar het kantoortje en haal ook mijn computer uit zijn sluimerstand.

Het kwartje valt: voor het slapen gaan was mijn laatst gekeken YouTube filmpje een scène uit de film (Red Dragon) van de kannibaal Hannibal Lecter, waarin de rechercheur hem ontmaskerd en bijna wordt vermoord om als diner te fungeren. Wat denk je, ik een seriemoordenaar? Er zit geen kwaad in me.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl       1890 Moord in huis. Jakub Schikaneder.  

Begin bij jezelf.          Minks wekelijkse column 25-6-2025

Nou kijk dat die Trump een ongeleid projectiel is hoef ik niemand te vertellen. Maar het comes with the job dat hij ook een arsenaal van projectielen onder zijn beheer heeft, veel daarvan zijn weer wel geleid, gelukkig, of ongelukkig.

In ieder geval is het rijk van het kwaad terecht gestraft, of onterecht.

Ze zouden met een atoombom bezig zijn. Wat we daarvan weten is dat ze nog niet zo ver waren en als ze hem eenmaal zouden hebben is dat dan voor de aanval of de verdediging. Als je zo’n ding gooit krijg je er zelf tig terug toch.

Nou ja, die ‘As van het kwaad’ staat weer op achterstand, of toch weer niet?

Dat Israël zich nu opwerpt als de redder van de vrije wereld is minstens iets waarbij ik mezelf toch wel achter de oren krab. Oké, hun vrije wereld zeker?    

Ik volg “De toestand in de wereld” op verschillende media, en zie dan sprekers met zin of onzin. Ik probeer er chocola van te maken, maar heb geen flauw idee welke ingrediënten er nodig zijn om de pure waarheid te vinden.

Aan de bar komen we er na een goede discussie telkens weer achter dat we er het fijne niet van weten, onwetend zijn zeg maar ff, das een hele lastige.

En tegelijkertijd is onwetendheid ook het wapen van leiders om het volk te laten geloven wat hen het beste uitkomt. En dat gebeurt volgens mij niet alleen in China of Rusland, maar ook net zo goed hier in het westen.

1 ding weet ik wel, verdiep je in de materie en probeer een soort van algeheel

overzicht te houden, zeg maar een (Apache) helicopterview, populair gezegd.   

Praat niet vooringenomen, blijf kritisch en ga niet alleen maar voor eigen stal.

Dat zit mij het meeste dwars. Dat rücksichtslos denken vanuit je eigen kant, de kant waar je sympathieën liggen. Met die eenzijdigheid zie je het probleem door een flinke roze bril en knijp je, wanneer nodig, een oogje dicht voor de wantoestanden van je eigen clubje. Om vervolgens brullend en eenzijdig die visie aan je omgeving op te dringen. Om de goede vrede te bewaren heb je dan de slijmerds en zwijgers. Ik probeer met dit verhaal een boodschap over te brengen om juist een gewogen mening te hebben en vooral humaan te blijven.

Langs de zijlijn lanterfantend kan ik natuurlijk makkelijk lullen, maar dat geeft me wel een betere kans om dit soort zaken van twee kanten te bekijken.

Ik probeer hier gewoon een heel klein steentje bij te dragen om deze wereld, nog een beetje heel te houden. Aan die grote globale ruzie gaan we als kleine schakeltjes waarschijnlijk weinig doen. Laten we gewoon bij onszelf beginnen.   

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Schattig kamermeisje.        Minks wekelijkse column 18-6-2025

Er schijnen mannen en wellicht ook wel vrouwen te bestaan met tal van ondeugende fantasieën over het schattig kamermeisje.

Ik, ik ben een uitzondering van puur goud. In mijn hoofd geen dwaalgedachtes van dien aard. De zuiverheid van geest is voor mij een groot goed dat ik te vuur en te zwaard zal verdedigen. U moet mij op mijn woord geloven. Laten we zeggen dat ik redelijk voor mezelf in sta, echt!

Nou gebeurde het mij eens tijdens één van mijn legendarische motorreizen, dat ik een lekker hotel geboekt had met alles er op en er aan, zeer luxueus.

Kost een paar centen, maar als je zo alleen op vakantie gaat en je zit op een kamertje 3 hoog achter, met zicht op niks voor weinig, ben je snel eenzaam.

Kijk, die weelde zorgt ervoor dat de vakantievrolijkheid zoveel mogelijk blijft.

Wanneer ik dan toch de Koning van Saoedi Arabië uithang wil ik ook ontbijt op de kamer natuurlijk. Dat geschraap in die altijd lege roereischaal vind ik niks.

En tijdens het ontbijt naar echtparen kijken, die elkaar na 2 weken “vrij” nog steeds niks te vertellen hebben, komt mijn vakantiegevoel ook niet ten goede.

Enfin, om dit verhaal te kunnen vervolgen zal ik u een delicate ontboezeming moeten doen. Zeg maar ff dat ik u een goed bewaard bedgeheim ga onthullen.

Jawel, om dit relaas af te maken moet ik zowaar gewoon met de billen bloot.

Het is namelijk zo dat ik in bed uitsluitend gekleed ben in een T-shirt en verder helemaal niks. Bottomless zeg maar. Dus ook tijdens deze vakantie in bed een beetje van het vrijheidsgevoel der naturist maar dan voor de helft.

Een klop op de deur, ik schrik wakker. De veel te kleine ochtendjas was geen oplossing. Slaapdronken doe ik de deur op een kier en houd het tochtgordijn gesloten. Om een schok bij het kamermeisje te voorkomen zeg ik licht paniekerig, vanachter het gordijn, “maar ik heb geen ondergoed aan”. Had beter zoiets kunnen zeggen zo van: “ik ben nog niet gekleed” maar het was er al uit. Meteen kreeg ik als repliek: “ja, maar dáár kom ik niet voor”. “Neen dat weet ik ook wel, ik stap wel even de badkamer in dan kan u het wagentje naar binnen rijden”.  Eind goed al goed, dacht ik en wellicht denkt ú dat nu ook.

Ware het niet dat ik een uur later een mail ontving met de boodschap dat ik bij het openen van de deur wel gepaste kleding diende te dragen. En nog wat woorden over mijn privacy en de veiligheid van het personeel waarborgen.

Ze heeft nog geen teen gezien. Schattig kamermeisje in overspannen tijden. 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

Pakketpaniek.             Minks wekelijkse column 11-6-2025

 

Om dit stukje te schrijven zit ik hier met mijn maillijst, die dienst doet als leidraad voor een tandenknarsend verhaal.

Onlangs een berg dingen tegelijk online besteld, kwam zo uit.

Een totale opsomming zou langdradig zijn, dus zal ik me enkel en alleen toespitsen op de goederen waar dit tenenkrommend relaas om draait.

Als daar was een nieuwe mopsteel. Had twee niet goedkope dweilmoppen besteld en binnengekregen, maar die bleken niet op de oude steel te passen.

Kon ze retourneren of een nieuwe steel bestellen (de oude was uit de handel).

Daarnaast ook een berg theedoeken, deze ook voor een substantieel bedrag.

En dan was daar nog een bonnenprinter compleet met passende bonrollen die anderen er ook altijd bij bestelden, volgens de site die mij had binnengeharkt.

 

Na alles te hebben besteld brak er een spannende tijd aan zult u begrijpen, namelijk het Russisch roulette van het wel of niet ontvangen der pakketten.

De printer zou ik na 2 dagen binnen hebben, duurde een dag langer, allang blij.

De theedoeken hadden op een ander adres bezorgd moeten worden. Na een week een mail dat ze bij het café afgegeven waren aan meneer R. Ruben.

De beste man ken ik niet, laat staan dat hij mij de doeken overhandigd heeft.

Met mijn semi-autistische inslag was dit voer voor mild vloeken en veel onrust.

De printerbonnen lieten ook op zich wachten, ondanks dat de mail aangaf dat ik ze af kon halen gaven ze bij tabaksshop Ahmed aan ze nog niet te hebben.    

Bij de mopsteel zat er schot in, kon hem halen. Jammer, wederom tevergeefs.

 

Enkele dagen later twee berichten dat de mopsteel en de bonnen nu echt binnen waren. Het regende en de NS was in staking. Gezien de te verwachte drukte maar met de motor. Nou, u raadt het al: nat tot op mijn kloten kwam ik mét donderwolk maar zonder printerrollen en mopsteel in het café aan.

 

Ondanks een berg opgedrongen ‘handige’ apps van Post.nl, DHL, Budbee, GLS, en Fedex kwam ik er niet achter hoe het zat met mijn missende orders.

Bij het eindelijk gevonden telefoonnummer kreeg ik een gespreksrobot die me 5 x verzocht om de vraag op een andere manier te stellen, ik werd woest.

Met de app kwam ik dezelfde robot tegen, ook hij begreep me telkens niet.

In de apps aangegeven vaste afhaaladressen bleken ook totaal niet nuttig.

We zijn nu 3 weken onderweg met deze ellende. Na veel tijd en ergernis is alles geregeld…….. Behalve de theedoeken. De pakketpaniek is nog niet voorbij.

 

Tekst: Mink Out.                              Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Klassekneus.                                 Minks wekelijkse column 4-6-2025

 

Niemand in de klas had een bril, hij wel, met van die dikke glazen.

Niemand in de klas had een leren aktetas met gespen, hij wel.

Niemand in de klas was slecht in sporten, hij natuurlijk weer wel.

Niemand in de klas werd overgeslagen voor een team, hij wel.

Iedere jongen uit zijn klas werd wel door een meisje leuk gevonden, hij niet.

Iedere jongen uit zijn klas mocht op het schoolkamp meehelpen bouwen aan de boomhut, hij niet. Stiekem noemde de anderen hem denigrerend: klassekneus.

Ze vergaten hem, hadden in al hun plezier geen oog voor zijn eenzaamheid.

Zo werd hij meer en meer een loner, liep alleen naar huis en zonderde zich af.

Zijn ouders vroegen hem wel eens hoe het op school ging met zijn klasgenoten en zo, maar dan wuifde hij het onderwerp weg met een: “Ja gaat wel best zo”.

Woensdagmiddag was zijn fijnste tijd van de week, terwijl de andere klassekinderen dingen onder elkaar deden ging hij naar de muziekschool.

Hij speelde cello, al van ienieminie kleins af aan had hij de liefde voor dit instrument opgevat. Hij repeteerde vaak en graag. Hij legde er alles in.

Als klasse-buitenbeentje had hij tijd zat om dit strijkinstrument te bespelen.

Door de jaren heen werd de klassekneus zowaar een talentje op zijn cello.

De cello werd zijn grote vriend, welke hem zijn stil verdriet deed vergeten.

 

De basisschool liep ten einde, hopelijk werden de tijden voor hem nu beter. 

Op het afscheidsavondje deden alle kinderen iets waar ze goed in waren. Eigenlijk niets bijzonders. Ouders kauwden zich quasi geïnteresseerd door de avond heen. Behalve de ouders wiens kind de ‘beurt’ had. Deze veerden op en keken trots om zich heen, tevergeefs op zoek naar een glimp van bewondering. Ook de kinderen dachten bijzonder te zijn, maar dit bleek helaas ijdele hoop.

En toen was hij. De klas had schamper lachend naar zijn ‘rare’ koffer gekeken.

Onzeker om zich heen kijkend nam hij plaats op het gymzaalpodium, klemde het instrument tussen zijn benen en tegen zijn borst. Hij sloot zijn ogen en zette aan, de vibratie resoneerde door zijn lichaam, hij leek in trance te zijn, werd gedragen door zijn muziek. Het schuchtere jochie veranderde in een virtuoos. Hij versmolt met zijn grote vriend, ze speelden de sterren van de hemel. Monden vielen open, de andere kinderen keken niet begrijpend op, alle ouders werden plots wakker. Het applaus klonk in zijn bed nog lang na. Hij sliep glimlachend in. Tegenwoordig speelt hij als solocellist in concertzalen rond de wereld. Als klasgenoten hem op tv een staande ovatie in ontvangst zien nemen kijkt hij, al buigend, triomfantelijk in de camera, die klassekneus.

 

Tekst: Mink Out.                Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Ontroert.         Minks wekelijkse column 28-5-2025

 

Ja, eens op snelweg moet je toch een keer tanken nietwaar.

En wat doe je dan: je neemt een bamihap, een roze koek, melkie, Cola Zero en een bakkie cappuccino. Het kost een godsvermogen.

Das natuurlijk niet zo gek, want alsof rupsje-nooit-genoeg, lees de Staat, nog niet al zat geld van auto’s en benzine binnenharkt, wil ze ook nog eens flink verdienen aan het verpachten van de plek voor het tankstation.

Tis net als bij het café. Je kan wel klagen over de prijs van het ijskoude biertje, maar die moeten wel de kosten van de gehele exploitatie opleveren.

 

Nou ja, ga aan een picknicktafel zitten, zo’n bamihapje vind ik zalig, dus samen

met het minipakje melk, nog halfvol ook, is dit tussendoorsnackje zo weg.

Het bakkie cappuccino en de roze koek besluit ik al rijdend te nuttigen.

Er zit zo’n gat in het dashboard, moderne mensen zeggen cupholder, ik niet.

Zet hem dus in dat gat en dan de suiker er in, maar ja, er zit zo’n strak anti-lekdekseltje op. Tijdens het rijden zo’n deksel er af krijgen is geen sinecure, zeg maar een klote klusje, hetgeen mij en de anderen in levensgevaar brengt.

Maar weer van de snelweg af, suiker er in. Met het wel erg dunne en smalle roerstokje koffie en suiker mengen is net zo’n karwei als het deksel lichten.

Roer je rot zullen we maar zeggen. De beloofde gelukzalige koffietijd had, door deksel en roerstok, plaats gemaakt voor een intensief prutskwartiertje.

 

Even later zat ik met de vlam in de pijp en een roze koek door het kleine gaatje in het deksel, alsnog gelukzalig aan mijn cappuccino te lurken.

Hapje zoete koek en een slokje, ondanks het driftig roeren, bittere koffie.

Achteraf nog niet eens een gekke combi, suste ik mezelf tot tevredenheid.

In een paar teugen was de koffie op. Nu alleen het schuim nog dat zich, ook met optimale zuigkracht, lastig door de kleine deksel-doorgang liet zuigen.

Een 2^e keer stoppen werd me toch wat al te gortig dus trok ik de barrière, tussen mond en het melkschuim, met mijn tanden van de beker af.

Fel plat Haags pratend maar weer een afslag genomen. Een T-shirt afdeppen met 120 km per uur is ook niet echt bevorderlijk voor de verkeersveiligheid.    

Neen, dit mobiele koffieritueel wordt overduidelijk nooit meer ‘my cup of tea’.

Nou frequenteer ik vaak mijn geliefde Florencia voor mijn verlaat ontbijt.

Tot mijn schrik hadden ook daar de wiebelroerstokjes de macht gegrepen.

De dag erna lagen ze opvallend snel in de afvalbak. We roeren daar ons bakkie troost gewoon weer met een gespierde ijslolliestok, dat ontroert enorm. 

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl        

   

Knuffelpoes.                        Minks wekelijkse column 21-5-2025

 

Laatst sprak iemand aan de bar over een heuse knuffelpoes.

Ik spitste mijn oren, ben verzot op knuffelen en op poezen.

Neen, het betrof hier geen spetterend happy end verhaal.

Het ging dus niet over dat wat de mensheid doet voortbestaan.

Het verhaal handelde over een bloedserieuze knuffelpoes met een missie.

 

Er was een poosje geleden dementie bij zijn vader vastgesteld. De pijn werd “verzacht” omdat het proces zich bij hem in een zeer rap tempo voltrok.

Voordat ze het beseften had vaders tanende geest afscheid genomen.

Al wat restte was zijn verschijning, maar hij was er duidelijk niet meer bij.

Ja, als omgeving heb je nog regelmatig valse hoop, omdat je elk grassprietje dat tegen de voorspelde wind inwaait, driftig verheft als een verbetering.

 

Bij Den Ouden Neel begon dat ooit met het niet meer kunnen bedienen van het Nespressoapparaat. Wat is er nou makkelijker dan dat zou je zeggen. Toen ze, na verloop van tijd, in een overvolle HEMA, luidkeels ‘In een rijtuigje’ zong en als een diva de mensen met glazige ogen aankeek al was het geen winkel- maar haar operapubliek, viel ook bij mij het allerlaatste kwartje.

Ze zat echt gevangen in haar eigen bubbeltje en zou er nooit meer uitkomen.

We gaven haar uiteraard nog steeds alle liefde. Had wel het gevoel dat we op die manier zo af en toe toch nog wel een beetje in haar bubbel doordrongen.

 

Nou ja, om op die knuffelpoes terug te komen: das een mechanische poes die miauwt, beweegt en geaaid wil worden, speciaal voor demente bejaarden.

In de familie van mijn barhangster was daar toch een soort van discussietje geweest tussen de voor- en tegenstanders van het ‘vader in de maling nemen met een neppoes’. De ‘Voors’ wonnen en de neppoes werd realiteit.

Mooi in dit verhaal is dat vader zich maar al te graag in de maling liet nemen.

Hij werd dolverliefd op die interactieve poes. Hij bouwde met dat ‘ding’ een band op en het gaf nog aanleiding tot gesprek ook, eigenlijk wel goed toch?

 

De ‘Tegens’ likken hun wonden en geven toe dat het toch niet zo’n heel slecht idee was. Die neppoes maakt veel overuren en wordt bijkant doodgeknuffeld.

Ik vond het toen, voor Den Ouden Neel, niks. Wij hebben het niet gedaan, voelde niet goed. Beetje respectloos, maar ja, als het helpt, waarom dan niet. Zo’n knuffelpoes kost € 140. En je kan meteen minder op bezoek, snappie;-).

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1876 Das Kätzchen (Old Man’s Treasure). Karl Gussow.