Michelangelo.               Minks wekelijkse column 17-9-2025

 

In 1571 werd ergens, zoals wel vaker, een mensje geboren.

Deze keer een mannetjesmens en ze noemden hem Michelangelo.

“Caravaggio”, de naam van het dorp werd ook zijn bijnaam.

Het plaatsje ligt zo’n 40 km ten oosten van mooi Milaan.

Onze Michelangelo Merisi da Caravaggio (hierna voor het gemak Angelo te noemen) heeft geen mazzel, op zijn elfde wordt hij wees, maar krijgt in Milaan een baantje als schildersknechtje met wellicht kost en inwoning.

Als twintiger werd Milaan te klein en vertrok Angelo spoorslags naar Rome, ‘the place to be’, wanneer je als kunstenaar rijk en beroemd wilde worden.

En dat werd hij! Binnen een zucht schilderde hij (Je)zus en zo voor een bekende kardinaal, die ook nog wel plek had voor het wat meer erotisch genre. 

 

En daar komt tie, onze Angelo schilderde heel anders dan zijn tijdsgenoten, welke bleven hangen in de stijve Barok. Hij schilderde levensecht en ook zijn lichtval kon menigeen bekoren, vandaar dat hij in korte tijd een ster was.

Niet zo heel gek dat zijn manier van schilderen ook invloed had op Hollandse meesters, waaronder onze eigen Rembrandt van Rijn en Gerard van Honthorst.

So far so good. Het geld kwam in bakken binnen, het leven lachte hem toe. Mooie vrouwen vlinderden om hem heen, hij baadde, zeg maar ff, in weelde.

 

Nou was onze Angelo verre van een engel, meer een bengel of zelfs een duivel.

Wat wil je als je zo snel zonder ouders bent, een slechte jeugd, klinkt bekend.

Hij was een gozahtjuh met een grote bek. Droeg een zwaard op de heup (ook in die tijd verboden) en zocht om het minste bonje met andere macho’s.

Het kwam zelfs zo ver dat Angelo op een zeker moment iemand doodstak in een zwaardgevecht om de eer van een vrouw;-) Om gevangenschap te ontlopen vluchtte hij via Napels naar Malta, waar hij weer in ’t gevang belandde.

Deze keer omdat hij een hospitaalridder had gekleineerd, was niet erg handig.

Hij ontsnapte en ging weer in de richting van Rome, met de hoop op gratie.

Bepakt, bezakt en zeer hoopvol nam hij een boot voor de snelle overtocht.

In Sicilië werd hij wéér gearresteerd. Toen hij vrijkwam was de boot, inclusief zijn bezittingen waaronder veel van zijn schilderijen, vertrokken.

Hij ging zonder geld en schilderijen toch weer richting Rome, maar stierf onderweg zonder de wetenschap van zijn uiteindelijk toegekende gratie.

  

Als schilder een genie en als mens een eikel, maar wel wat geleerd, jij dan;-).     

  

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1596-97 Bacchus. Caravaggio Michelangelo Merisi.  

Druppel, glas, liter, plas.    Minks wekelijkse column 10-9-2025

Ik loop al jaren te kloten met de zogenaamde oude mannenkwaal. Vergroting van de prostaat, lastig en vaak plassen, een ramp.

Na de zoveelste slapeloze nacht gaf ik me over aan de goede zorgen van mijn huisarts dokter Omar, echt een wereldman.

“Er moet een katheter in Mink” sprak hij met een meewarige blik in zijn ogen.

“Ik vertrouw u best dokter, maar zoiets is volgens mij nogal pijnlijk toch”.

“Dat klopt, maar nachten wakker liggen is ook geen optie. Het is voor een paar dagen en dan gaat de uroloog kijken. Tis iig niet kwaadaardig, so far so good”.

Eerst een spuit met verdovende glijmiddel om de pijn redelijk te verzachten.

Het eerste gedeelte viel mee, maar hij moest nog wel ff een stukkie verder. Dr. Omar drukte plots resoluut door, pijnscheuten flitsen door mijn onderlijf. “Godverdegodver”. ” Vloek maar Mink, dat helpt” sprak Omar begripvol. “Godverdegodver!” schreeuwde ik nogmaals. De tranen schoten in mijn ogen.

In een gematigd tempo begon het klatergoud de plastic zak te vullen.

De pijn maakte al snel plaats voor een gelukzalig gevoel van opluchting.

Het vocht sloop gestaag langs de maataanduidingen omhoog. 1 liter, 1,25 liter, 1,5 liter. 2 liter bleek de limiet. Dat zijn 8 vaasjes bier, best veel om binnen te hebben zonder dat het eruit kan. Niet zo verwonderlijk die slapeloosheid.

“Ga nu maar naar het toilet om de zak te legen Mink” sprak Omar nerveus.

“Met mijn jeans op mijn enkels, m’n onderbroek rond mijn knieën, een slang in mijn piemel moest ik ook nog eens langs een open wachtkamer naar de wc?”

Met opgehesen broek en overhangend T-shirt strompelde ik, mandarijnachtig lachend, zo goed en zo slecht als het ging, langs de wachtenden naar de wc.

De acht vaasjes klokte rap het riool in. Beetje pielen;-), maar het ging.

Het gemak van de katheter had ik onderschat. Kon weer grote glazen melk drinken zonder in paniek naar een plasplek te hoeven zoeken voor 2 druppels.

In de avond schuifelde ik door de binnenstad om mijn column rond te brengen.

Ik voelde me ineens stokoud en was overduidelijk halfgod-af zeg maar ff.

Er was ook een beugel om de zak aan mijn bed te hangen. Via de spiegelkast, waar ik in betere jaren de nodige erotische verrichtingen volgde, kon ik nu het niveau van de katheter checken. Het kan verkeren, maar diende beiden doelen.

**Normaal vind ik het delen van lichamelijke ellende op FB en Insta niet tof.

Ondanks de ernst van het verhaal zag ik ook wel humor en werkt het wellicht taboedoorbrekend, want dit ongemak houdt veel ouderen in isolatie thuis.**

   

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

S.d. Couple in a bedroom, by Jan Steen.

 

Ontsnappen.                             Minks wekelijkse column 3-9-2025

 

Dat mijn onlangs gevierde vakantie in Italië erg goed beviel, zal voor hen die me op FB en Insta volgden geen verrassing zijn.

Ik had nog wat notities gemaakt voor een eventueel verhaal.

Dit ‘eventueel verhaal’ licht ik met stelligheid uit zijn onzekere positie door het hieronder geschreven relaas. Komt tie dan:

 

Voor zomermotorhandschoenen reed ik naar de andere kant van Milaan.

Al snel werd duidelijk dat dit, in vergelijking met de toeristische omgeving waar ik tot nu toe verbleef, een soort van milde twilight-zone was.

De hardheid van het bestaan was af te lezen van de gezichten der Milanezen wiens pad ik in deze buurt kruisten. Groepjes jongeren keken argwanend om.

Ouderen met rolstoelen en moeders met kinderwagens smoesden heimelijk.

In tegenstelling met mijn “mooi” Milaan, waar iedereen Sharp dressed was, droeg men hier slippers en sportbroeken afgetopt door goedkope T-shirts.

 

Aan de rand van deze buurt was een winkelcentrum met een Decathlon, daar kon ik ook mooi ff dingen kopen. Ik deed mijn Black beauty extra goed op slot.

Om me heen kijkend bekroop me een gevoel van ‘mijn god’. Dat was geen hint van bovenaf voor deze heiden, het was een acute state of mind betiteling.

Flatgebouwen die hun beste tijd wel achter zich hadden vertolkten armoede.

Eigenlijk zouden ze tegen de grond moeten, maar blijkbaar was de vraag naar woonruimte ook hier groot. Stukken stuclagen misten, een goede kwast verf zou zeker geen overbodige luxe zijn. Schotelantennes ‘sierden’ de benauwende balkonnetjes. Neen, mijn woning was het niet. Wat was ik bevoorrecht zeg.

Ik hoopte zo dat kleine meisjes en kleine jongetjes kleine plekjes in deze huisjes hadden om te leren, zodat ze ooit konden ontsnappen aan deze misère.

 

In het winkelcentrum bracht de muziek een valse sfeer van pais en vree.

Er was een kleine tabaksshop waar gokken blijkbaar de hoogste omzet gaf.

De uitgespeelden werd hier de kans geboden hun laatste hoop te verspelen.

Buitengekomen stond een vader, moeder en dochtertje mijn stralende Black Beauty (mijn motah) te bewonderen. Aan hun kleding te zien hadden ze niet veel te lachen, maar toch sprankelden hun ogen bij het zien van al mijn moois.

Fantastische mensen, ze verdienden gewoon te weinig. De vragen over de BB waren niet van de lucht. Ook het dochtertje vroeg de oren van mijn hoofd.

Ik denk dat zij wel een klein leerplekje had en zou ontsnappen, op zekah.      

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1-8-2025 Trieste flatgebouwen ⁨in Cinisello Balsamo⁩, ⁨Italië⁩.    

Relatietherapeute.                 Minks wekelijkse column 27-8-2025

 

Na een berg mislukte samenwoonsessies en de teloorgang van haar IT bedrijf moest Annegien toch verder met haar leven.

Als ervaringsdeskundige in gestrande verhoudingen was de oplossing snel gevonden, ze begon als relatietherapeute.

 

In de keuken bij de conciërge was het ’s morgens, nadat de kinderen in hun bankjes de boeken voor zich hadden, altijd een enorm gezellige boel.

Ouders, leraren met een uitvaluur, leveranciers van schoolbenodigdheden, de glazenwasser, de technische dienst, de vuilnismannen en Annegien gebruikten het knusse keukentje van conciërge Ton maar wat graag als de zoete inval.

De koffie geurde, in de koektrommel werd gewillig gegraaid en de verhalen wisselden elkaar af of het een lieve lust was. Verhalen uit allerlei genres: serieus, grappig, tragisch, euforisch, je kon hier met alles terecht en vaak ging men met de goede raad van het gehele gezelschap huiswaarts.

 

Het gesprek kwam een keer op het vak van Annegien en het duurde niet lang voordat ze sprak over een dossier waar ze maar niet uitkwam. Het was haar eer te na om deze zaak te laten vallen. U kent het wel: kinderen in het spel.

“Neem mee dat dossier, dan buigen we ons er met z’n allen over, komt goed”.

“Ja jongens ik kan hier toch niet zomaar dat dossier op tafel gooien, tis strikt vertrouwelijk”. “Neem nou maar mee, het blijft onder ons en als we er een huwelijk met kinderen mee kunnen redden is dat vertrouwen ondergeschikt”.

 

Een dag later lag er een vuistdik dossier te midden van onze koffieleuten.

Er werd voorgelezen, gesproken, geadviseerd, velen weten meer dan één, zelfs de directeur kwam zich er tegenaan bemoeien. Toen een stagiair haar dringend uit de keuken wilde halen voor een ernstige zaak sprak ze zelfs: “daar heb ik nu echt geen tijd voor, we zijn hier een huwelijk aan het redden”!

Na een maand kwam Annegien met een dikke doos slagroomgebak aanzetten.

Het gestrande huwelijk uit het vuistdikke dossier leek vlot getrokken. Er was weer plezier, seks, tripjes naar de Efteling, dat kwam wel goed, dus gebak.

 

Soms als Annegien er weer niet uitkomt overlegt ze met haar experts.

Zo brengt ze het ook bij haar cliënten, als een overleg met relatie-experts.

U snapt natuurlijk wel dat dit verhaal van A tot Z verzonnen is en dat overeenkomstigheden puur voortkomen uit louter toeval. Dat u dat even weet.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

De deur sloeg dicht.   Minks wekelijkse column 20-8-2025

 

De deur sloeg dicht. Drie weken het rijk alleen zeg maar even.

Hun huwelijk leek nergens meer op. Ze leefden als broer en zus. En de laatste paar jaren ook nog eens als water en vuur.

Ja, de kinderen merken er niet veel van, hadden ze het idee.

Om bij te komen ging ze niet mee op vakantie, hij ging alleen met de kinderen.

Het was een mooi, groot huis. Jacks vader had het eigenhandig gebouwd.

Jack was hier zo’n 40 jaar geleden geboren. Het was hun huwelijksgeschenk. Jill was te snel zwanger dus trouwen. Jacks ouders wilden toch kleiner wonen.

Hoewel er geld genoeg was leefden ze sober. Jill hoefde dus geen baas.

Ze deed de kinderen en het huishouden. Het was een goede manier van leven.

Totdat Jack steeds later thuis kwam of soms helemaal niet, omdat het werk hem opeiste. Hij belde dan wel, maar de spanningen namen hand over hand toe.

 

En nu zat ze dus 3 weken moederziel alleen in deze uithoek van de Dolomieten.

Ze had dan wel een auto, maar durfde daar na het dodelijke auto-ongeluk van haar broer niet meer in te rijden. Het was snikheet in deze tijd van het jaar.

Binnen was het met de airco en de dikke muren nog wel redelijk uit te houden.

Op een drukke dag reden er een auto of vijf langs en boerenzoon Lorenzo die met zijn landbouwtrekker van de akkers naar huis en terugdenderde.

 

In de verte klonk een kerkklok, die de eenzaamheid leek te onderstrepen.

Het dorp hoefde ze niet in, want daar was niet veel bedrijvigheid meer over.

De laatste winkel had een paar maanden geleden, met bloedend hart, de deuren voorgoed gesloten. Met het tanende klantenbestand kon er geen sprake meer zijn van verantwoord zakendoen. Hoewel steeds vaker per week dicht, bleef alleen de pizzawinkel bestaan. De laatste plek voor een praatje.

Te vaak kon ze daar ook niet komen, want de al te opdringerige mannen die ze afwees bezorgde je in zo’n gehucht al gauw de naam van een té makkelijk wijf.

 

De massieve muren leken zo langzamerhand als monsters op haar af te komen.

Het ooit zo vriendelijk klinkend getjirp der krekels ging haar nu door merg en been. Er was geen ontsnappen mogelijk. In de hoek van de kamer zat ze met opgetrokken knieën, in het duister, op de koude granito vloer. Met de handen stijf tegen de oren gedrukt probeerde ze het gekmakend geluid te dempen. Een ijzige gil van onmacht ontsnapte aan haar wijd opengesperde mond. 

Het werd zondag, de klok luidde eenzaam. De kerk riep, de deur sloeg dicht.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

1851-52 Ophelia. John Everett Millais.  

Snel weg.                     Minks wekelijkse column 13-8-2025

 

Wanneer ik voor mijn hotel de bepakking op mijn motor vastsjor ben ik blij deze grijze deprimerende stad te kunnen verlaten.

Een typische industriestad met weinig moois om van te kwijlen.

Passerende mensen kijken me aan met zo’n blik van hij kan weg, ik zit hier vast. Het mooie van een sombere stad is hem te kunnen verlaten.

Ik draai de snelweg op en ga on route naar een beter en vrolijker oord, toch?

Tanken, vooruit betalen aan de pomp:-(. Na een hoop geklooi en de daaruit voortkomende onzekerheid gooi ik mijn Black Beauty helemaal nokkie vol.

t’ Kan net genoeg zijn de laatste 5 km naar de volgende pomp te overbruggen.

Het laatste waar ik aan moet denken is dat je, met een brandende zon op je bol, peutloos stilstaat met een motah van 300 kg, plus nog een bergje bagage.

Voor het eerst mijn ‘koelvest’ uitproberen, tis warm dus dit is mijn kans.

0,5 liter goed gekoelde spa blauw in het vulgat en gelijkmatig verspreiden.

Nog 0,5 liter tussen het koelvest en mijn t shirt ingieten, en ik kan gaan.

Werkt top, niet voor 7 uren zoals de folder belooft, maar wanneer je bij elke tankbeurt de boel ververst werkt het best. Zonder vest is het niet te doen.

 

Wanneer ik dan uiteindelijk rijd is het adagium zoals aangeleerd: anticiperen.

Een stuk verpakkingsfolie had er bijna een mooi plasticsoepje van gemaakt.

Opgezweept door de rijwind voerde het een vrolijk doch levensbedreigend ballet ‘voor’ me op. Door opperste concentratie kom ik, op dit gitzwart asfalt, niet gelijk een stervende zwaan aan mijn einde. Het gaat op een haar na goed.

En dan die vrachtwagen die van baan wil veranderen. Deze duwt me, als ik niet oplet, finaal de vangrail in. Door de overkracht en de acceleratie van mijn Black Beauty weet ik ook aan deze wisse dood te ontsnappen. Wellicht voor die chauffeur tijd om na te denken over een permanente baanverandering.

Dat voorafgaande incidenten niet altijd zo goed eindigen bewijst de tekst op waarschuwingsborden. In 2025 alleen al hebben 7 motorrijders op dit rouwzwarte asfalt het leven gelaten. Ik wilde zeker niet nummer 8 zijn.

Misschien een beetje een somber stukje dit keer, maar waarschuwen lijkt me gewoon ff nuttig. Denk niet dat je goed bent als je het gas vol opendraait.

Als je denkt ‘dat kan nog net’, doe het dan maar niet, dat scheelt je jaren.

 

Wanneer ik mijn Black Beauty schoonmaak vind ik een rups onder de koplamp.

Helemaal uit Italië meegereden. Heb hem in mijn Hollandse achtertuin gezet. Hoop maar dat een tricolore vlinder geen last heeft van een taalbarrière.  

   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1913 Strassendurchstich. A road passing through. Gabriele Münter (German, 1877-1962).    

Roofdieren en krijgers.      Minks wekelijkse column 6-8-2025

 

Ik ben beduusd en tegelijkertijd trots, voel me nietig en toch ook weer fors, Heb gewonnen, maar wat nou eigenlijk helemaal.

Al een poosje kriebelde er wat, een soort van uitdaging hield me bezig. Filmpjes op YouTube, verhalen van tal van mensen.

Het zou deze vakantie moeten gebeuren, werd het Spanje, Engeland of toch Italië. Italië waar de uitdaging als een geduldig roofdier op me lag te wachten.

Het kon zomaar mis gaan, dat had ik meerdere malen duidelijk gezien.

Onontkoombaar werd het Italië, ik liet de uitdaging dan wel links liggen.

Aan het lot ontsnapt men niet, je loopt het als een mak schaap tegemoet,

zo voelde het immers als ik er te diep over na dacht of er zelfs van droomde.

 

Eerst fris groen, volle bomen, kabbelende riviertjes en koeien in de weide.

Het was heerlijk rijden, deze slingerwegen over bergen en door dalen.

De zon zorgde voor een behaaglijke warmte, ik was stoer als een krijger.

Bloemen wuifden me vanuit de berm bemoedigend en vrolijk toe.

Hogerop werd het bitterkoud, de bomengrens voorbij is het berglandschap een woestenij. Het roofdier slaat waarschuwend fel met haar staart.  

De krijger verzwakt, de weg buigt plots af, de afgrond gaapt verlangend. Bespringt en verscheurt het roofdier mij, ze twijfelt en gunt mij genade.

Ze geeuwt, likt haar poot en wacht geduldig op een makkelijker slachtoffer.

 

Als redelijk ervaren motorrijder kon ik me nu echt een gevorderde noemen.

De Stelviopas is geenszins iets voor softies, daar ben ik nú wel van overtuigd.

In z’n 1 de kleine bochten naar boven nemen, die zijn het lastigst. Het gas er op houden. Afstand op de eventuele voorganger creëren zodat je niet stilvalt.

Eigenlijk komt het er op neer dat je gewoon je kop erbij moet houden.

 

Wanneer je denkt dat het gedaan is wacht er nog een toetje: de Gaviapas.

Hetzij een wat kleiner roofdier zou ik ook deze zeker niet onderschatten.  

De beloning is groot, prachtige vergezichten, besneeuwde bergtoppen, eigenlijk een geheel andere wereld, een wereld die ik zelden betreed.

Na de 48 bochten van de Stelviopas en de vele bochten van de smallere Gaviapas kan ik geen bocht meer zien, ben er nu wel een beetje klaar mee.

Wilde als aandenken een steen meenemen, maar dat hangt naar heiligschennis. Deze roofdieren gaven me al meer dan zat: de confrontatie met mezelf en een inkijkje in een rauwe wereld van delicate schoonheid, dat is echt wel genoeg.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1886-90 Houses in Provence near Gardanne. Paul Cézanne.  

De weg kwijt.                      Minks wekelijkse column 30-7-2025

 

Nou, zo op vakantie met mijn motah de Black Beauty is heerlijk.

Cross met hem/haar door tal van Europese landen en steden.

Door die landen is prachtig, maar door die steden is echt top.

Doe Google Maps aan en de stad in kwestie ligt aan mijn voeten.

Parijs, Madrid, Barcelona, Kopenhagen, Stockholm, Keulen, Neurenberg, ik wil niet zeggen dat ik deze steden ken als mijn broekzak, maar toch. Wie gaat er in een metro zitten als je boven de grond zoveel moois kan zien. Je zal nog lang genoeg onder de grond verblijven als je cremeren niet zo ziet zitten.

 

Met een zeer grote mate van zekerheid rijd ik dus, door de metropolen van Europa, van mijn hotel naar ‘dingen’ en vice versa. Geen enkel centje pijn.

Totdat, van de week in Bern, Google Maps me plots in de kou liet staan door te zwijgen over waar te gaan. Zwaar in de stress, heb ik wel vaker op vakantie, van die paniekaanvallen, wat nu, hoe kom ik in godsnaam terug naar het hotel.

Bleek dus dat m’n nieuwe, onverzadigbare camera mijn data bundel had geplunderd, die filmpjes moet je via de wifi doen. Dat weet ik nú echt wel!!

Nieuwe data kopen, sprak een hulpvaardig berichtje van Odido. Hoe dan!

 

Verstrooid liep ik een strak restaurant binnen met minstens wifi op het menu. Eerst koffie en kutten of wat u wilt kloten om de schreeuwende honger naar de verslavende data te stillen. Met de ‘Mijn Odido App’ een fluitje van een, cent. Leuk hoor weer zo’n “mijn huppeldepup” ding, maar of ik die had?

Mijn provider vertelde me van wel, welk mailadres en wachtwoord ik had!

Zo onderhand wel 6 mailadressen, de paniek steeg naar ongekende hoogten.

Na veel gesnoef en machteloosheidsaanvallen lukte het zowaar met die app.

De rust en mijn innerlijke branie keerde alras terug, ik was gered en nu eten.

 

Nou dat hadden ze: een lopend buffet met een keur van groentes, salades, humus, patat, olijven en nog veel meer, maar waar was de vis en/of het vlees.

Zag ook allemaal kreten van safe the planet en de cola was ook al biologisch.

De glaasjes water gingen er in als koek. Er zat voor 90 % zelfverzekerde vrouwen binnen en van de 10 % mannen had 99 % een man bun, u kent ze wel.

U zal het wellicht doorhebben. Ik zat in een vegetarisch restaurant, scheppen van het buffet en dan op een weegschaaltje bij de kassa om af te rekenen.

Wat deed ik hier eigenlijk, het was wel duidelijk, ik was echt de weg kwijt?

 

Tekst: Mink Out.                          Bundels verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

       

Dood gerookt.                     Minks wekelijkse column 23-7-2025

 

Joop had pech, op zichzelf wonen ging gewoonweg niet meer.

De trap bleek onbegaanbaar en hij vergat steeds vaker dingen.

Joop had mazzel: een kamer in verzorgingstehuis Dennendal.

Met zijn singles, LP’s, cassettebandjes en de apparatuur om deze gedateerde geluidsdragers af te spelen was het redelijk uit te houden.

Het was niet om over naar huis te schrijven maar dat hoefde ook niet, want thuis was nu hier. Er was wel een goed bonenkoffiezetapparaat, dat scheelde.

De schilderijen en foto’s van de bands uit het verleden stonden nog in een rij tegen de muur. Mocht niet met spijkers anders hadden ze allang gehangen.

Ze mochten alleen aan zo’n nylon draadje, maar daar waren er te weinig van.

De zuster zou er wat meer regelen ze stonden in bestelling, duurde ff.

Roken in het gebouw was verboden en daar zat Joop wel een beetje mee, maar op het bankje, voor de deur, onder het afdak was een lekker plekkie. Had hij een paar keer per dag zijn loopje, was ook goed voor de tanende conditie;-).

 

In al hun wijsheid had de directie van huize Dennendal ineens besloten dat, in het belang van de gezondheid der hoog bejaarde inwoners, de niet-rokenzone flink zou worden uitgebreid tot buiten het siergazon rond het hoofdgebouw.

Eigen onderzoek had uitgewezen dat bij niet roken de leeftijd fors toenam.

Op een slechte dag hing er plots een wit, rond bord met een rode rand boven ‘zijn’ bankje, waarop te lezen was: Verboden te roken. Ze bekeken het maar. Joop pafte er op los of zijn leven er vanaf hing en of het een lieve lust was.

 

Nadat de directrice in hoogsteigen persoon vriendelijk lachend het bankje met de rokende Joop was gepasseerd werd de huishoudelijke dienst ingezet.

De volgende dag stond het bankje een meter of 10 verderop tegen de zijkant van het ketelhuis. In het vervolg zou Joop daar dan maar zijn hijsjes nemen.

Aanvankelijk was er geen groot verschil en leek er geen vuiltje aan de lucht. Totdat tegelijkertijd de herfst zijn kop, en Joop een sjekkie, opstak. Dit gaf een nogal forse wending aan het leven van onze stokoude verstokte roker.

Hij begon te hoesten en te hoesten, hoge koorts overviel hem. De dokter werd geroepen. Verwarming hoog en goed in de gaten houden deze arme man.

Het ochtendgloren heeft hij niet meer kunnen toucheren, hij had s’ nachts de pijp al aan Maarten gegeven. De dokter kwam nogmaals, autopsie wees uit: longontsteking. Onze brave borst Joop had zich als het ware dood gerookt.

 

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1920s Self-portraits as Clown in blue cap. Armand Henrion (Belgian, 1875-1958).  

Onnozele Hals.            Minks wekelijkse column 9-7-2025

Overeenkomstig mijn leeftijd vallen bekenden als blaadjes van de bomen. Tuurlijk moeten we plaats maken voor de nieuwe mens, maar eenmaal in die positie gedwongen valt het toch knap tegen.

Als ik met vriend Martin ga biljarten is een van onze eerste gespreksstofjes dat van de tot stof wedergekeerde leeftijdsgenoten.

Neen, tis geen sinecure om tot een verdwijnende generatie te behoren.

Ja wellicht een beetje een somber begin van dit verhaal, maar het leven is niet alleen maar hosanna, dus ben je jong sta hier dan ook maar eens bij stil.

Door die beperkte levensjaren bestaat er wel een drang om sneller te leven.

Zoiets van op standje turbo een geforceerde bucketlijst af te werken of zo.

Doe dat nou gewoon niet, het zal je opbreken, je gaat er niet van genieten.

Neen, gewoon doorleven ok, maar probeer wat vaker een pauze te nemen.

Ineens helemaal niks doen is ook geen optie, maar kalmte zal je redden.

Plots schiet me wat te binnen uit de tijd dat ik overwoog om mijn motor, de Black Beauty, te gaan kopen. Mijn leeftijdsgenootjes adviseerden me om het gewoon te doen. “Het leven is maar kort, haal er uit wat er in zit”, zeiden ze.

Ik heb de motor, zoals de meesten onder u wel weten, gekocht. Het moest.

Onlangs vertelde weer iemand me dat ik er goed aan gedaan had om hem te kopen. “Je wordt er toch gelukkig van Mink, je hebt groot gelijk gozer”.

Kijk, die mensen gunnen het me, dat kan ik heus wel begrijpen, maar ergens

vond ik dat, gek genoeg, toch niet kloppen. Alsof ik al niet gelukkig was.

Het blijft toch een stuk materieel. Tuurlijk overspoelt een vlaag van ultiem geluk me als ik op een zwoele zomernacht nog ff een motorommetje maak.

Tuurlijk draagt het bij in het vergaren van mijn geluk, maar tis kortstondig.

Het is heerlijk, maar ik was ook al erg gelukkig voordat ik die motor had.

Wanneer je door materieel het geluk najaagt ben je in feite een arm mens.

Toevallig net een boek (De Onnozele Hals) van George Sand gelezen, het past mooi in wat ik eigenlijk wil duiden. Mensen werden door bezit verslonden.

Jaloezie, afgunst, hebzucht, gierigheid en eigenbelang waren de wrange vruchten van het bezit. We kennen de zoete vruchten ook, maar in dit geval werd het zoet, zoals wel vaker, geheel overwoekerd door het wrange.  

Pas toen de Onnozele Hals leefde in een omgeving van delen, er voor elkaar zijn vond en verspreidde hij geluk. Zie mij nu niet als een hoopvolle predikant. Noemt u mij ook maar gewoon, met een gerust hart, een Onnozele Hals.   

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1900 Glückliche Kinder. Paul Barthel (1862-1933).