Jong van hart.                  Minks wekelijkse column 9-8-2023

Nou, het was weer zover. Het heerlijk avondje was gekomen.

Het heerlijk stapavondje welteverstaan. Vanwege mijn vakantie kon het. Een oproep in het WhatsApp stapgroepje was voldoende

voor een magere opkomst van drie man inclusief deze schrijvert.

Tis geen spektakel, we drinken een glas en hebben een fijne woordenwisseling.

FF bijpraten, niet iedereen ziet elkaar nog wekelijks dus is dit de kans om de verslapte banden, tot ieders genoegen, weer eens flink aan te halen.

De pilsen glijden in een rap tempo weg en voordat je het door hebt komt uitgerekend Hazes sr. aankondigen dat het de hoogste tijd is, de Farizeeër.

Dan staan we plots buiten, roken wat en overwegen de volgende stap. Veel is er na twee uur in de nacht niet meer open, maar iemand weet nog wel wat.

Entree vijf euro in contanten, de garderobe en het toilet inbegrepen, wat met mijn hoge frequentie van urineren niet eens zo’n hele slechte deal is.

We waren iig binnen, een biertje uit een plastic glas vonden we ook nog best.

Lekkere muziek en een podium vol met dringende, dansende mensen. Zien en gezien worden was hier het devies. Aan de bar bij de ingang moest eenieder die wilde roken ons passeren. “Gimmie, gimmie, gimmie a man after midnight” van de ABBA’s schalde ritmisch uit de speakers. Een paar, aan de te schaarse en te strakke kleding te oordelen, prooi zoekende dames passeerde.

Zij keken naar ons en wij naar hen, “ja muziek van vroeger uit jullie tijd hé” sprak het kippie de voorste. De ballon met het prachtig visioen, toen ze heupwiegend aan kwamen lopen, klapte in 1 keer verwoestend aan flarden.

Door een haag van jongelui liep ik naar de toilet, ze waaierden uiteen en lieten me bijna eerbiedig door. Ik voelde me een soort van alien die zojuist uit zijn vliegende schotel gestapt was. Anderzijds had ik ook wel een gevoel van waardering voor het respect dat mij hier ten deel viel.

Nog even naar buiten om tussen de dranghekken ff een sjekkie te paffen.

Het was druk, maar in het midden was een hele lege plek waar ik in het gedrang naartoe worstelde. Ik wilde de laatste stap maken toen iemand mijn schouder pakte en me, onder de titel meneer, wees op de diepe plas voor me.

Ja, wat doe je dan in zo’n ‘jongerentent’ zult u zich wellicht afvragen.

Nou er is gewoon niet veel voor hen die een dikke tand des tijds ouder zijn.

Je moet eigenlijk een beetje maling hebben aan die alienbehandeling en jong van hart zijn, dan gaat het wel, zo’n nachtje doorstappen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1823 The Power of Music. Thomas Sword Good (1789–1872).

Van die buien.                  Minks wekelijkse column 26-7-2023

Tijdens mijn vakantiereis door Scandinavië kom ik veel mensen tegen waaronder mezelf. Kan ik dat wel en gaat dat lukken zijn zo van die dingen die ik me met enige regelmaat afvraag.

Natuurlijk moet ik mezelf zo nu en dan een schop onder mijn kont geven.

Als je niet beweegt gebeurt er namelijk niet zo heel veel. Ook bij mij.

Dus wellicht lijkt het voor mensen dat ik op vakantie alles makkelijk doe, maar laat u niet misleiden, ook voor mij is het een hele klus om dingen te gaan doen.

Wel bereid ik het een en ander voor zodat het allemaal wat soepeler loopt.

Nou was het allemaal redelijk luxueus met hotels en een ware Fjordliner, maar daar zou, vanuit Bergen richting Oslo, verandering in komen, want ik ging wild.

Over de E16 naar een met je hoofd in de wolken gebied, zeg maar op een berg.

De desolatie spatte van de foto’s af. Het leek een zeer ruig landschap.

Ik dacht al aan een overlevingspakket met een aansteker en kaarsen en zo.

Je zou, bij gebrek aan een tankstation, de laatste pruttels uit de uitlaat horen reutelen en tot stilstand komen in deze negorij. En dat, bij elke tik van mijn afkoelend motorblok, de hoop op een zacht bed steeds verder wegebt.

Maar neen hoor, tankstations genoeg, goede wegen, geen centje pijn.

Alleen die buien. Om gek van te worden. Met bakken kwam het naar beneden. Kijk, met een regenpak aan is het goed te doen. Alleen mijn handschoenen en laarzen werden drijfnat. Geen probleem, de badkamerföhn is er goed voor.

Neen, tis dat nep-Harley windscherm dat mij in hachelijke situaties brengt.

Druppels zetten zich er op af. Duik je dan een tunnel in (1 van 31 kilometer) heb je door het licht van de tegenliggers talloze zilveren gloeipitjes voor je.

Prachtig gezicht, maar niet in een tunnel met denderende vrachtwagens en zo.

Maar het is volbracht. Veel te laat kwam ik als een verzopen kat aan in het wolkenhotel. Ja die vele buien hé die drukken enorm de pret.

Het laatste hotel viel erg tegen, qua uitzicht dan, had ‘meerzicht’ gevraagd, maar dat was niet helemaal goed gegaan. Het was ook geen kamer waar je je lekker voelt. Goedkoop gemeubileerd. En ik kreeg branderige ogen, stof?

Nog geprobeerd voor een andere kamer, maar er was echt niets aan te doen.

Probeer zoiets voor mezelf te verzachten en dat lukt dan meestal wel.

Maar dit keer, zonder te willen, klapte ik ineens dicht. Depri stemming. De pret was bedorven. Daar zit je dan op je vakantie. Voelde me zwaar klote.

De dag er na gaat het weer helemaal top, maar ja, ook ik heb van die buien.     

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Mensen.                                Minks wekelijkse column 19-7-2023

Mensen, je komt ze overal tegen als je niet uitkijkt, of als je wel uitkijkt. Wij zijn met zovelen dat je niet om ons heen komt.

Nu ik op vakantie in Scandinavië ben, let ik nog beter op ze.

Ik doe dat altijd, maar nu heb ik er nog meer tijd voor.

In musea, hotels, bij de benzinepomp, langs de weg, zeg maar ff overal.

Het gedrag is wat mij bezighoudt en me verbaast, vermaakt of verwondert.

Dat echtpaar waarvan zij duidelijk de hele grote broek aan heeft. Ze geeft het tempo van het schilderijenkijken aan, hij sjokt er sullig achteraan.

Vijf jonge Jutlandse jongens die vanaf het fietspad allemaal lachend hun duimen opsteken, als ze mij op mijn nep-Harley voorbij zien- en horen komen.

Twee vrouwen, waarvan een in mannenkleding met kort kapsel, die me tijdens het passeren onbevreesd aankijken, een blik of ze me willen vermoorden.

Het Indiase paar dat me tijdens met een praatje bij de koffieautomaat van het tankstation uitnodigt om wat nachten bij hen in Stavanger te verblijven.

De nette bedienende meisjes in het Quedens Gaart koffieding in Ribe, waarmee ik een alleraardigste en zinnige dialoog over het horecavak had.

De oude, bebaarde man die in Zuid Afrika woonde, zijn vrouw te vroeg verloor, daarna niemand meer hoefde, behalve dan zijn goedkope halve liters blikbier.

Het prachtige jonge stel dat tijdens de rol-over wasbeurt van hun auto de paringsdrift flink aan het oppoken waren. Ik gaf hem zo’n blik van dat doe je goed gozah en hij gaf mij, achter haar rug, een knipoog zo van: ja toch.

De vrouw die in het museum gewoon aardig was, waarop diens man me met een plotselinge Bokitohouding gelastte om op gepaste afstand te blijven.

Twee verliefden die boven iedereen uit stegen, en niemand meer zagen staan.

De moeder met kinderwagen op het ellelange wandelpad langs de B weg.

Een mooie vakantie met meer plussen dan minnen zullen we maar zeggen.

Das toch mazzel dat je dat kan hebben, ik voel me echt de koning te rijk.

Maar dan zijn er toch nog de andere menselijke dingen die me bezighouden. Over mensen in mijn omgeving die het gevecht van en voor hun leven voeren.

Ik geniet en kan niets of weinig voor hen doen, schaam me zelfs een beetje.

Voor zover jullie er wat aan hebben, in gedachten ben ik regelmatig bij jullie.   

Beetje een rare wending van dit verhaal, het gaat er om harten onder riemen te steken. Mijn, op dit moment, baden in levensvreugde doet me ook aan hun strijd denken, vandaar deze rare wending. Kon het ff niet laten mensen, sorry.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

De zon schijnt hevig, maar het terras is dicht. Ik zet de krukken ondersteboven op de bar. De zonnecellampjes staan binnen.

Eigenaardig, de tent midden in de zomer dicht te gooien.

De oven is weer blinkend schoon en de frituren leeg.

Theedoeken, barmatjes en de feestzaal-tafelbedekking zijn alweer gewassen.

Ik voel me een beetje een verrader maar, ik heb de dikke pauze gewoon broodnodig. Het was een intensief jaar. Niet dat ik er niet blij mee ben, integendeel, maar je moet er ook nog wel wat voor doen, en das veel.

Ik heb het best wel verdiend, qua beloning, maar zeker ook wel qua geld.

Vandaar dat ik ook zomaar 6 lange weken dicht kan, potjandorie nog aan toe.

Zo’n vakantie is top, maar bij dit voor langere tijd opruimen, bekruipt me toch een ietwat melancholisch gevoel. Alsof ik een goede vriendin in de steek laat.

Een relatie van dertig jaar is me nog nooit gelukt, alleen bij mijn winkeltje. Niet dat ze altijd even makkelijk was, ze heeft nog wel eens kuren, maar ze is een beetje, of zeg maar gerust: ze is helemaal, mijn leven en dat is goed.

Ze is een beetje mijn grote liefde. Misschien klinkt dat lonely, maar ik hou op een bepaalde manier van haar. Zo lang als ik kan zal ik bij haar blijven. Behalve dan de komende weken. Om de relatie heel te houden moet ik er ff tussenuit.

Om aan het lichte schuldgevoel te ontsnappen maak ik haast. Ik prop de niet verkochte gedroogde worsten in mijn rugtas voor tijdens de reis, en gris een stripje Ibuprofen uit het EHBO-kastje, je weet nooit waar het goed voor is.

Ik moet Tutje (het elektrische autootje) bij vrienden stallen en de Nep-Harley, waar ik mee op vakantie ga, bij een andere vriend uit de garage halen.

Het viltje met de vakantiemelding gaat op de deur en ik sluit de gordijnen.

Nog een ronde door het pand om te checken of alles in orde is. Spoel de toiletten extra door. Mijn voetstappen klinken hol in deze eenzame ruimte. Het is tijd om te gaan, hoorde ik daar een zachte snik? Trek de buitendeur achter me dicht, kijk niet meer om, stap in Tutje en rijd weg.

Wanneer ik even later met de Nep-Harley weer langsrij werp ik nog een blik op mijn liefde en hoor denkbeeldig: wees voorzichtig en kom weer heel terug. Als antwoord beloof ik plechtig dat te doen, tis net een soort van huwelijk.

Dan geef ik gas en rij met mijn kop stoer in de wind mijn vakantie tegemoet.

Ja, ik zal Tijgah, Pantah en Den Ouden Neel natuurlijk ook missen, maar op hen wordt gepast. Ok, ik zal iedereen missen, nou ja, iedereen:-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Het zijn drukke weken voor de Cafébaas van de Conckelaer.

De Conckelkelder is dik twee weken gekaapt door een berg basisschoolverlaters die wel een feestje hebben verdiend.

Tis een hele klus, maar het blijft enorm leuk om te doen met die woelwatertjes in allerlei soorten, maten en kleuren.

Op die leeftijd zijn ze over het algemeen oprecht, spontaan en enorm eerlijk.

Het gaat om vertrouwen winnen. Das lastig als man van 66, maar lukt altijd.

Ok, een enkeling daargelaten, maar daar kan ik dan weer niets aan doen.

Om dat vertrouwen te winnen heb ik zo mijn doortrapte methodes.

Ik begin met een praatje over wat niet kan en mag en waarom dat dan zo is.

Niet pesten en vechten, flesjes en zakjes chips wanneer leeg terug op de bar.

Niet naar buiten en noem mij geen meneer, maar DJ leesbril of gewoon Mink.

Dan komt het staatsieportret, eerst een met braaf zwaaiende kinders en dan eentje met, op mijn aandringen, heel provocerend de middelvingers omhoog.

Nou, ik kan u vertellen, die laatste foto schept al snel ietwat van een band.

Er is natuurlijk geen normale leerkracht/opvoeder die dit zou voorstellen, dus iemand zoals ik, die dit niet afkeurt, maar juist leuk vindt hoort er zeker bij.

Een tweede manier is, bij het doen van een verzoekje hun naam vragen en die van mij herhalen. Het kort, doch gezellig samenzijn in de DJ booth wordt afgesloten met een boks. Na zo een actie kan ik echt niet meer stuk.

Het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje. Jaren geleden was er een vervelend dik ventje. Ik zag het meteen. Bij binnenkomst let ik daar op.

Billie Turf zette de andere kinderen onder druk niet te gaan dansen.

Om zijn plan kracht bij te zetten deelde hij sneaky wat stompen uit.

Ik stapte op hem af en snauwde hem toe mij te volgen de tuin in.

Hem, in plat Haags, uitgelegd dat wat hij deed niet in mijn belang was, en dat ik hem er uit zou gooien wanneer hij van plan was er mee door te gaan.

Hem wel beloofd dat als hij mee deed hij wellicht mijn hulp DJ mocht zijn.

Toen we vanachter de tuindeur weer de zaal inliepen vroeg de juf wat ik daar met het kind moest. Mijn antwoord: “Iets wat u wellicht in het begin van het jaar had moeten doen”. Ze vond mij daarna niet meer zo heel erg aardig.

Ik heb nog nooit zo’n goeie hulp DJ gehad. Het bleek een heel fijn gozahtjuh te zijn. Hij had alleen ff wat extra aandacht nodig. Het werd een topfeest.      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Er bestaan meer cafés in Voorburg dan de Conckelaer alleen.

Maar, kan ik u vertellen, d’r bestaan er weinig waar dezelfde eigenaar al zo’n 30 jaar de scepter zwaait, of de tap opendraait.

Neen, er is er maar een, zult u wellicht begrijpen, en wel meteen.

Een kleine doch hardnekkige irritatie heeft zich diep in mij vastgezet.

Tis geen onoverkomelijke ramp, maar ik sta er mee op, en ga er mee naar bed.

Tis café Heeswijk die de Conck de loef afsteekt, hetgeen mij licht ontstelt.

Het loopt sedert 30 jaar zwaar voor, vijf maanden maar liefst en welgeteld.

Een cafébaas heeft ook niet het eeuwig leven naar ik ten zeerste mag hopen.

Maar om met Magere Hein als trawant te winnen zal ik u zeker niet verkopen.

Een inhaalmanoeuvre op een andere wijze dan stoppen kan ik me niet indenken.

Maar Petra en Raph zitten nog wel stevig in het zadel al dat bier te schenken.

Nou neem ik met een gniffelend genoegen sporen van horecaslijtage waar.

Maar als ik dan na weken check, zijn ze op miraculeuze wijze nog steeds daar.

Onverwoestbaar ploegen zij vrolijk en met de meesten op goede voet voort.

Petra met een klein wijntje en Raph met wat gerstenat, zoals het hoort.

Echte mensen met voor eenieder een luisterend oor en passende raad.

Waar het, zoals het een goede uitbater betaamd, niet alleen om centen gaat.

Dertig jaar staande blijven in het horecavak is waarachtig geen sinecure.

Maar deze twee types hebben zich bewezen, hen leg je niet snel in de luren.

Als concullega’s kan ik het best met ze vinden, zie ze zowaar als vrinden;-).

We lenen flessen, glazen, vilten, en nog veel meer heen een weer.

Beter een goede buur dan een verre vriend, begrijpen we meer en meer.

Van gulden naar euro, van 16 naar 18, een financiële crisis, het rookverbod,

corona, en het energieaanbod. Het waren bange en barre tijden, god o god.      

We hebben een verschillende tactiek van werken en dat is ook goed.

We tippen en leren elkaar al zo’n dertig jaar en dat is hoe het moet.

We lopen elkaar niet onder de voet, maar drinken we een glas, voelt dat goed.

Raph, Petra, hoop dat jullie nog lang en gelukkig 5 maanden voor zullen lopen.

Wat betekent dat we voorlopig geen pils van alleen ons AOW hoeven te kopen.  

Betreffend deze verrekte voorsprong in maanden, ik ben niet bij machte.

Er zit niets anders op vol van smart toe te zien, en geduldig te wachten.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Geen pap meer zeggen.       Minks wekelijkse column 14-6-2023

Terwijl ik op een cafétoilet, met een straal afgewerkt bier een ingebakken bromvlieg uit het porselein tracht te pissen, hoor ik een aanspreekvorm die me aan het denken zet.

Het was de volwassen dochter van een vriend die hem bij zijn voornaam “Arie” noemde. Nou moet eenieder dat lekker voor zichzelf weten maar tijdens het eenzaam potje plassen stond ik er (gelukkig;-) even bij stil.

Hoewel het in vroeger jaren bij veel VPRO/VARA gezinnen al redelijk gewoon was, is het dezer dagen toch wel weer een trend, dat bij voornaam noemen.

Toen ik terug op mijn kruk, het verse bier weer naar binnen klokte, sprak ik vader en dochter er op een, naar mijn idee, vermakelijke manier op aan.

Volgens beiden was het “pap” zeggen alleen van toepassing wanneer een gunst geleverd moest worden, zoals bij de afgelopen fietsketting eerder die avond.

Kijk, nou was deze leuke meid geen tiener meer. Maar ook, of juist in die leeftijdsklasse is het tegenwoordig wel heel erg gewoon, dat voornaamgedoe.

Het komt bij mij een beetje over als een linke shortcut naar volwassenheid,

het gelijk willen zijn. Ze staan natuurlijk ook te dringen die wereld van (ons), de gevestigde orde, over te nemen en dan is naamsnivellering een must.

En ach, what’s in a name, dat dan weer wel. Als je met een titel respect af moet dwingen ben je zeker geen goede leider, lijkt me zo.

Laatst was ik getuige van een duidelijk geval van huiselijk leiderschap.

De tienerdochter des huizes wilde op zondagavond voor de derde keer dat weekend lekker met haar vriendinnen gaan stappen in de grote stad.

Dat vond de zilverrug niet zo’n heel goed idee en hij zei, weliswaar ruim onderbouwd: “neen”. Een koele stilte viel, als blikken konden doden. Ondanks de verzengende zomerhitte daalde de temperatuur rap. Als getuige voelde ik me ietwat ongemakkelijk. Om de kou uit de lucht te halen deed ik een uitspraak in de trant van: “Ja, das knap waardeloos als je geen macht hebt”.

Niet handig, schroeiende bliksemschichten likten mijn persoontje.

De tienerdochter zou de nacht kniezend in haar torenkamertje doorbrengen.

Vader, of modern gezegd Marc, hield de poot stijf, daar hielp geen moedertje lief meer aan.

Trouwens, toen ik na dat bieren thuis kwam kon ik ook geen pap meer zeggen.

Oké ik weet het, een beetje flauw einde, maar ik wist het ff niet meer:-)

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Basta.                                  Minks wekelijkse column 7-6-2023

Eens in een tijd ver van hier bezat ik een Oldtimermotor.

Een BMW R 27 uit 1962. Mooi ding, maar hij was vaak stuk.

Hem, met pijn in het hart verpatst en een Nep-Harley gekocht.

Het is een Honda die lijkt op een Harley, vandaar het neppe.

Zalige motah voor weinig. Ze brengt me, al zo’n 13 jaar door heel Europa.

Was er enorm blij mee, totdat ik las wat BMW aan het bekokstoven was.

Ze waren bezig met een zware BMW motor van 1800 cc, met de kenmerken van een Oldtimer, en een zogenaamd boxermotorblok met twee cilinders.

Wat betekent dat de zuigers bijna even groot zijn als een literblik soep alle Jezus nogantoe. Dat is bij lange na geenszins een schuimpiesverhaal.

Dit was de missing link. Onbewust wachtte ik hier al jaren op.

Een Nep-Harley-achtige oldtimer BMW, maar dan nieuw. Die was op zeker alleen voor mij ontworpen. Deze was op m’n lijf geschreven zeg maar ff.

De eerste foto’s en Youtubefilmpjes verslond ik als een leeuw zijn prooi.

Denkbeeldig tufte de motor steeds dichterbij, totdat Cor rücksichtslos een stok tussen de spaken stak. Het geld verdampte, de droom vervloog.

Nu, een paar jaar verder, zitten we zo langzamerhand weer op het paard.

Lekker een beetje Googelen met de onvermijdelijke cookies, en het proces van hersenspoelen lost je gezonde dosis tegenstand langzaam maar zeker op.

Dan komt de uitnodiging voor een proefrit. Zo’n stukkie rijden kan geen kwaad. Sjezus, toffe mensen bij die BMW, en wat een power in die motah.

Eindelijk heb ik hem dan toch tussen de benen. De motormuizenval klapt dicht.

Al dat chroom, die grote cilinders, die lampjes, en dat vertrouwde oude model.

En dan die koele wind van vrijheid op mijn gezicht en door mijn spaarzaam grijs haar. Ik heb er nu aan geroken, de cirkel is rond, het hek van de dam.  

Ik moet hem hebben, en wel zo snel mogelijk. Kost tie motah nou eigenlijk?

Onderwijl is de frequentie van reclame nog meer opgevoerd. FB verricht zijn verleidend werk met chirurgische precisie. Ik prakkiseer me suf, lijk wel een verslaafde, kan gewoon geen neen meer zeggen. Ik moet en zal hem hebben.

Mijn vriendenkring verdeelt zich in twee kampen, die van kopen en niet kopen.

Als de prijs goed tot me doordringt schrik ik wakker, het risico is te groot.

Het kan me, als het tegenzit mijn geliefd café kosten. Ben ik koud door het oog van de faillissementsnaald gekropen, stap ik zelf op het slappe koord.

En buiten dat, die nep-Harley rijdt eigenlijk nog opperbest. Mijn besluit staat vast. Ik ga hem niet kopen, nog minimaal een jaar wachten. Basta.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 1946 BMW poster. HW.

Lully.                                 Minks wekelijkse column 31-5-2023

Ik lees, en hoor steeds vaker: wacht maar tot de revolutie komt.

Dan denk ik: nou ik hoop het niet. Revolutie brengt over het algemeen niet veel goeds. Meestal chaos, het recht van de sterkste, geholpen door de domste. Revolutie komt overigens vaak voort uit arrogantie van mensen die weinig gevoel hebben voor de meute.

Nou maak ik geen vergelijk met toen daar, en nu hier, dat doet u zelf maar.

Over arrogantie en zijn wrange vruchten gaat dit stuk. Beginnen we bij Louis de XIV alias De Zonnekoning, die naam zegt al genoeg lijkt me zo, of niet dan.

Niet een van de meest bescheiden mensen die over deze aardbol liep, getuige zijn megalomane projectje Versailles. Probeerde onze vrije voorouders te onderwerpen, maar die prikten net op tijd de dijken door. Daar had zelfs zo’n machtig iemand als De Zonnekoning niet echt een pasklare oplossing voor.

Dat die Fransen aardig hebben huisgehouden in ons kikkerland, is op zeker.

Overigens wil ik het met Macron ook wel eens over herstelbetalingen hebben.

Eigenlijk werd de kiem der Franse revolutie al gelegd door De Zonnekoning.

Die baadde in luxe, terwijl de gewone Fransman/vrouw amper te eten had.

Om het baden in luxe gestalte te geven, waren er culturele uitspattingen te over in het buitenhuisje van Louis XIV. Om dat met een saus van verfijnde smaak te overgieten werden daar een aantal echte, dure toppers ingereden.

Een van hen was de hofcomponist Giovanni Lulli, die er ook alles aan deed om zo groot mogelijk te lijken. Zelfs de naam Lulli werd Lully omdat dat beter was. Gelijk zijn baas blonk hij ook niet uit in terughoudendheid en democratie.

Hij was alleenheerser over muziek en dans. Als hij iets afkeurde kon je je scheppingsproces beter staken, want het haalde niet eens de voordeur.

Nou moet je die Lully ook weer niet onderschatten. De man had zijn strepen echt verdiend. Hij was in en ver buiten Frankrijk een beroemd gozahtjuh.

Op een dag stond Lully, vol van arrogantie, borst vooruit, hard stampend met een zware staf de orkestleden zijn ijzeren wil op te leggen.

Zijn stem bulderde door de oefenruimte. Plots was daar een enorme, niet in de melodie passende gil. Lully had met de punt van de staf zijn teen geplet.

Drie maanden later overleed hij aan de gevolgen van dit voorval.

Arrogantie is een soort van verhevenheid die vaak voortkomt uit meer kennis of intelligentie. Daar komt hommeles van, kijk maar naar Lully.