Maar voor een paar weekjes (slot). Minks wekelijkse column 19-2-2025
Toen het vliegtuig in zee zonk was het laatste dat Jopie voelde juffrouw Joke die hem in de armen sloot, en het wassend water.
Plotseling hoorde hij haar stem weer: “Wakker worden Jopie!”.
Hij opende zijn ogen en daar stond ze, in haar hagelwitte schort. Je zweet helemaal jongen, ze legde een hand op zijn klamme voorhoofd en keek bezorgd. Zijn bed was doorweekt, beschaamd keek hij naar haar op.
In een deken gewikkeld reed ze hem in een rolstoel naar de ziekenboeg.
Het uitlachen door de andere kinderen bleef hem zo gelukkig bespaard.
Het was een droom geweest, een nachtmerrie, compleet met bedplassen.
Na een paar dagen ziekenboeg mocht Jopie weer naar de anderen. Wandelen, leren, slapen en niet op de gang fluiten, stel je voor als iedereen dat zou doen.
Hoe zou het thuis zijn, met moeder, zijn broertjes, zusjes, en poes Maupie.
Hoewel hij geen ster in leren was miste hij gek genoeg ook zijn school.
Maar ja, zijn vriendjes, het clubje “De zwarte hand” hadden ze net officieel opgericht. Hun clubhuis was het oude, leegstaande pand naast de Boterwaag.
Op een dag kwam het autootje van de nette juffrouw de oprijlaan opgereden.
Hij zag het door het raam, de hoofdzuster riep hem, hij mocht naar huis.
Door het dolle heen stormde hij nog 1 keer op zuster Joke af om haar gedag te zeggen. Ze was mooier dan ooit, ze knuffelden elkaar, wat rook ze heerlijk.
Bij het wegrijden stonden de vliegtuigen aan de overkant, smalend lachend, te glimmen in de zon. Het kon hem niet meer bommen, hij ging weer naar huis.
Op de terugweg was Jopie een stuk spraakzamer dan toen hij gebracht werd.
Het was klaar, de Milkyway en wat drop deelde hij met de nette juffrouw.
Thuis deed moeder de deur open, ze kusten elkaar heftig, tranen in de ogen.
Zijn oude vertrouwde leventje voelde weer goed. De zwarte hand floreerde, het leren minder en het huwelijk van zijn ouders nog minder. Zijn vader ging.
Af en toe kwam hij stennis maken totdat hij de deur eruit trapte. Moeder overspannen en voor Jopie het wist zat hij weer voor 3 maanden in Meppel.
Totdat hij zo’n jaar of 12 was zag hij heel wat tehuizen, deed hem geen goed.
Het was nog niet eens slecht, maar heimwee en het gemis waren een crime.
Het was allemaal best goed bedoeld van hen die dit regelden voor kinderen in nood, maar ff eerlijk: kinderen van 6 hebben gewoon hun moeder nodig.
Jopie is goed uit de strijd gekomen, maar een fantastische start was het niet. Iemand kan daar z’n leven lang last van hebben en niet maar een paar weekjes.
Tekst: Mink Out. Splinternieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
1877 Four children having lunch. Peder Severin Kroyer (1851–1909), Danish artist.