Orde. Minks wekelijkse column 27-7-2016

 

Met een theelichtje in mijn binnenzak voor dag en dauw op weg.

Motorrijdend naar een plek onder de rook van Nice of beter gezegd boven de rook van Nice: het bergdorpje Vence.

Het kapelletje, ontworpen door Henri Matisse, een groot en grensverleggend kunstenaar, wilde ik wel eens in het echt zien.

Als ik dan toch een keer in Gods huis was, kon ik er mooi een kaarsje planten voor wat bekenden die wel een helpend handje van bovenaf kunnen gebruiken.

Baat het niet, schaadt het niet, vond ik als ongelovig mens.

 

Zuster Jacque-Marie van de Dominicaner monniken verzocht Henri een raam te ontwerpen voor de nieuw te bouwen Kapel in Vence. Alhoewel Henri ook geen go(e)dgelovige jongen was deed hij niet kinderachtig en bood aan de hele kapel maar meteen te ontwerpen.

Na wat gesteggel met de abdis over deze man, bekend om zijn obscene weergave van vrouwen in heel andere poses dan lezend in het venster met glanzende japon, werd Matisse toch de ontwerper.

Wat een aardige man, zou je zeggen, maar het zat even iets anders.

 

Tijdens een periode van bedlegerigheid had Henri een vacature vacant voor een jonge en representatieve verpleegster.

En daar was ze: Monique Bourgeois, niet volleerd maar de ervaring kwam vanzelf, wuifde Henri het probleem weg.

Het klikte, de twee raakten erg op elkaar gesteld, al gauw lag, zat of stond Monique in allerlei poses Henri’s muze en modelletje te zijn.

Beiden verkondigden dat hun wederzijdse aantrekking puur geestelijk was en daar wil ik het dan ook bij laten, als ze maar gelukkig waren.

Blijkbaar was Monique toch niet echt gelukkig, ze veranderde van naam en verblijfplaats: zuster Jacque-Marie, wonend in het klooster.

Henri was verrast maar zij wijde zich aan een nog grotere man dan hij. Door de ophef in de pers over deze: “Nozem en de Non” mocht ze van haar kerkelijke superieuren niet de opening van de kapel bijwonen. Haar plan Matisse in de kapel te laten begraven ging ook niet door.

 

Helaas kon ik het theelichtje niet plaatsen, zelfs geen foto’s maken.

 

Tja, orde moet er zijn: de orde der Dominicaner monniken.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Liberte, Egalite, Fraternite. Minks wekelijkse column 20-7-2016

 

Volle maan boven de Auvergne, camping Mont Bartoux is in diepe rust. Het zwembad zit na de avonddompel tegen de extreme warmte, op slot. In mijn luxe caravan is het goed toeven, maar bij deze temperatuur voelt de nacht verdomd benauwd.

Ik schrijf dit verhaal in de deuropening, zittend op een stoel buiten, af en toe over mijn rug gestreeld door een verkoelend briesje.

Ja, ik ben op vakantie in Frankrijk. Met de nationale feestdag 14 juli stond ook ik in een mensenmenigte naar het vuurwerk te kijken. Gelukkig had ik de verkeerde stad of de goede, het is maar hoe je het bekijkt. Verder wil ik er niet zo op ingaan want zoals gewoonlijk met dit soort verschrikkingen is zowat alles al gezegd.

Op de matrixborden boven de tolwegen stonden wel eenheidskreten Liberte, Egalite, Fraternite. Vrijheid, gelijkheid, broederschap,

dé spreuk van de Fransen na de revolutie (1789) waarbij de Zonnekoning achter de horizon verdween met behulp van dokter Guillotine de uitvinder van jawel, de …………..?

Ook de boodschap: ‘solidair avec Nice’ kwam voorbij of beter gesteld, ik kwam er onderdoor.

Het brengt die slachtoffers niet terug, maar wel een mooi gebaar.

 

Hoe erg dan ook, het leven gaat gewoon door, dus ook mijn vakantie. Motor te rijden is geen optie, te warm en dus een relax dagje.

Lekker op het terras, parasolletje boven mijn bolletje (gister redelijk verbrand), duizelingwekkend uitzicht op het dal

Mocht me vrij achter de bar bewegen dus het koffie apparaat had duidelijk geen vakantie, lekker flesje koud water er bij, top.

Wasje hangt aan de lijn te drogen, met deze warmte kan je als het laatste hangt, het eerste er al weer binnenhalen.

Dit is vakantie met een grote V, rustig aan, de klok is niet belangrijk en het haasten is me ontvlucht.

Nu weet ik hoe zo’n Mexicaan, zittend tegen een muur met zijn sombrero voor het gezicht, zich voelt. Ook begrijp ik ineens waarom hij mañana mompelt als hij alleen al voetstappen denkt te horen.

 

Liberte, Egalite, Fraternite, ‘t klinkt goed, bonjour.

 

Textverantwoording : Mink Out. Meer: www.conck.nl

Het Portiek.                        Minks wekelijkse column 6-7-2016

 

Eén van de eerste nutsvoorzieningen die we 35 jaar geleden zelf in ons portiek regelden was het speciale kerstboom-stopcontact.

Een ieder hing iets in de boom. Hoerige ballen met kristal, wajangpoppetjes, kunst, lampjes en kransjes. We zijn er nooit achter gekomen welke snoeper de kransjes er telkens weer snel uit haalde .

We betrokken tegelijkertijd deze spiksplinternieuwe portiek aan de Haagse Breedstraat, overliepen elkaar niet maar het was goed.

Een leuke mix. Stien en Janus, volksmensen met een grote bek maar een hart van goud, bleek later.

Voor hen de rechter deur op de begane grond. Beiden hebben, helaas veel te vroeg, dit aardse leven ingeruild.

De linker parterredeur was voor mij. Met, net als het huis van Stien en Janus, een zonnige tuin op het zuiden, heerlijk wonen.

Boven mij, het Indische echtpaar Kroes van middelbare leeftijd. Zeer ingetogen, zoals Indische mensen dat kunnen zijn. Zij een oriëntaalse, Rubens-keukenprinses. Hij een slanke Fred Astaire achtige ex-pianist van de Holland-Amerikalijn. Zwaar muzikaal, tijdens mijn verjaardag speelde hij ‘In the mood’ op mijn pas verworven (tweedehands) vleugel. Je zag hem opleven. Beiden zijn niet meer boven mij en onder ons.

 

Op dezelfde verdieping, de eerste, boven Stien en Janus, deden Joke en Gerard met hun vier kinderen hun intrede. Ze kerkten in de zwarte kousenkerk achter ons nieuwe huizenblok. Elke zondagmorgen- en middag een wandeling naar het huis Gods. Moeder en dochters verplicht gerokt en niet blootshoofds, vader en zoon voorop in somber gekleurd kostuum. Een vreemde processie in deze volksbuurt maar geen mens stoorde zich er aan. Toen de kinderen de deur uit waren zijn Joke en Gerard naar Otterlo verhuisd, genoeg roerige Randstad.

Derde etage links Josje en Joop, dochtertje gekregen, groter gaan wonen in dezelfde buurt, bij Florencia eten we soms saam een ijsje.

Helemaal boven rechts, Kees en Koos, twee (met elkaar) getrouwde mannen, ze houden van elkaar, dat kan en mag ook. Fijne gasten, ze hebben nu een huis in die prachtige flat tegenover de Koninklijke Stallen, alles gelijkvloers met lift. Ik moest maar eens komen kijken!

Na vijfendertig jaar is iedere ‘oorspronkelijke’, op mij na, verdwenen. Soms, als mijn blik op ‘ons’ stopcontact valt, voelt het wat verlaten.  

Ik zal de huidige portiek bewoners maar eens bij elkaar roepen.

Tijd voor een nieuw soort kerstboom in ‘ons’ portiek !!!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                        

Jeugdige overmoed. Minks wekelijkse column 13-7-2016

 

De amputatie der lange uitloper van het Bernhardviaduct in Den Haag richting Spui moest nog plaatsvinden.

Bij het paleis van justitie stond de grote Amerikaanse slee met een motorkap als een voetbalveld voor het stoplicht te wachten.

“Toch leuk dat we hem even mochten lenen” sprak Max die achter het stuur zat. “Ja, hij is hartstikke opgevoerd, en de remblokken zijn ook vernieuwd” sprak zijn kameraad Aart. “Geef nog eens gas Max?”

Toen deze gehoor gaf aan dit verzoek helde het voetbalveld, kort en fel, naar links over vanwege de popelende paardenkrachten.

Naast hen stopte een kapsonesgozertje in een Alfa, hij daagde uit en gaf, met het opfokkend geluid van zijn motor, aan te willen racen.

“We zullen die lulhannes even een poepie laten ruiken” sprak Max terwijl hij de Alfa gozer pareerde met het wiebelend voetbalveld.

Licht op groen, pedalen tot op de bodem, de Alfa spoot weg, het rijdend voetbalveld was al gauw bij, nu kwam het aan op lef.

Te gelijk schoten de twee auto’s langs Den Haag Centraal richting Spui waar zes wagens netjes in twee rijen van drie voorgesorteerd stonden.

Het lef van ons ‘Alfamannetje’ schoot te kort, Max en Aart juichten.

 

Van euforie was slechts kort sprake, de remmen werkte niet.

In het dashboard knipperde, groot en rood, een tekst: “BREAKSYSTEM”.

Max had zich mooi verstapt of, wat u wilt, vergaloppeerd om een beetje in de pk sfeer te blijven. Deze tank zou de zes wachtenden wagens met gemak het Spui op vegen om maar te zwijgen over de trieste gevolgen.

Max bedacht zich geen seconde, geen tegenliggers, een ruk naar links richting de hoge, midden-vluchtheuvel. Ze knalden er spectaculair overheen en verloren gelukkig heel wat snelheid. Met de wielen tegen de linker stoeprand remde Max af totdat ze stil stonden.

De twee vrienden keken elkaar lijkbleek en met bonkend hart aan. “Zo, dat ging snel” sprak Aart mat. “Ach het moest” reageerde Max evenzo.

Hij opende de deur en keek, zonder uit te stappen, onder de auto, trok de deur weer dicht: “De wielen zitten er nog onder, we gaan!

Vergeten te ontluchten, met een beetje pompen komen we er wel”.

Hij startte de auto en reed, tegen de richting in, de viaducttong af en draaide kalm de Ammunitiehaven op om vervolgens te verdwijnen.

Het was jeugdige overmoed, ik kan het weten, want die Max dat was ik.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hagenezen in Amsterdam. Minks wekelijkse column 29-6-2016

 

“Vindt u het erg als ik ook even gebruik maak van deze bank” vraag ik beleefd aan de man in de smoezelige regenjas.

“Geen probleem, neemt u plaats”. Hij had zijn benen over elkaar heengeslagen, net als zijn armen, een wat gesloten houding, zegt men.

“Heeft u bezwaar als ik rook?” vroeg hij mij, over zijn jaren zeventig bril kijkend. “Neen, in tegendeel, dan steek ik een lekker shaggie op”.

Even later bliezen we gezamenlijk onze pluimen de lucht in en groeide er een soort van band, tenminste zo voelde dat voor mij.

Hij inhaleerde diep: “weet u, ik zit hier graag, op dit bankje onder deze grote Amerikaanse eik, mensen kuieren langs en het zicht op de vijver brengt rust, hetgeen hier in Amsterdam een schaars goed is”.

Samen met de woorden kwam de rook uit zijn mond mee naar buiten, met duim en wijsvinger plukte hij een stukje tabak van zijn tong.

Hij had een gegroefde kop met slagen in het haar, dat losjes achterover gekamd was en door de wind iets uit model zat.

Zijn licht overhangende oogleden gaven hem zo’n blik van “tja”, zeg maar treurig of wat u wilt melancholiek.

Doch ondanks dit weemoedig masker, ontwaarde ik een hoge mate van alertheid, hij leek je in één oogopslag te kunnen (uit)lezen.

 

Aan zijn woordkeus en manier van articuleren schatte ik in dat het hier om een geletterd mens ging met een zeer uitgesproken mening.

“Mijn naam is Mink, aangenaam”, “Ik heet Simon, aan het taalgebruik te horen komt u uit Den Haag, heb ik vroeger ook gewoond, kwam altijd in de Posthoorn. Ten tijden van de oorlog werd het me te heet onder de voeten dus ben ik naar Amsterdam verhuisd, nooit meer weg gegaan, geen spijt van, het is hier ook goed. Alleen vandaag moest ik er even uit, waar ik nu verblijf is het een beetje een dooie boel en rookvrij”.

Naar zijn ouderwetse aktetas wijzend vraag ik hem of hij op kantoor zit. “Neen ik schrijf stukjes”. “O wat toevallig, ik ook”.

Nou ja, dan weten we in ieder geval waarom we elkander zo extreem aan het observeren zijn, wij Hagenezen in Amsterdam.

Ik keek genietend in het rond, plots was Simon verdwenen, alleen de rooklucht hing er nog, een peukje lag tussen het grind na te smeulen.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hou van het leven? Minks wekelijkse column 22-6-2016

 

Gister, in het café, zelf wat te veel van mijn voorraad gesnoept.

De rekening kreeg ik vandaag gepresenteerd, deze dag bleek een martelgang, ik was gesloopt.

Het zou niet laat worden, de zachtheid van mijn bankstel lonkte!

Nog even een vochtig doekje over de terrastafels en dan snel…..

“Doe mij maar een glas of twee en neem zelf wat!”

Schrik me rot, het is Frits, ik had sneller moeten zijn, nou hing ik er minstens nóg een uur aan. Onvervalste horecaglimlach, schenk zijn receptje in, rode port, altijd max twee, geen slechte gesprekspartner.

We nemen plaats in een hoekje van het terras. “Voelde je je een beetje eenzaam Frits, dat je nog zo laat langs loopt”.

“Nou ja, sinds ik geen werk meer heb en Els bij me weg is vind ik het leven niet altijd meer even leuk, hoe doe jij dat eigenlijk?”

“Weet ik veel, dit café brengt voor mij heel wat leven in de brouwerij maar als ik thuis kom heb ook wel eens momenten van eenzaamheid”.

“En toch, als ik ’s-nachts mijn wasje ophang, de frisse lucht opsnuif en het maantje zie, vind ik het wel erg fijn er te zijn”.

“Ik zet een bakkie koffie, kijk schilderijen op internet en luister onderwijl naar muziek, je moet er zelf wel wat van maken”.

“Zonder godsdienstig te doen, wijs ik mezelf er altijd op dat het leven een prachtig geschenk is. ‘Niet leven’ is een slecht alternatief”.

Deze peptalk en zijn tweede portje deden hem goed, hij ging aanmerkelijk beter gemutst weg dan dat hij gekomen was.

 

Nu vlug de tafels en dan….. als ik met het sopje aankom staat er buiten het terras een duistere figuur. “Ik ben dicht heer”. “Nou en, ik mag hier toch wel staan of had je er een probleem mee”. Met een hand in zijn jaszak kijkt hij me doordringend aan, een unheimisch gevoel bekruipt me. “Waarom blijf je nou staan?” vraag ik. “Gaat je niks an”, pareert hij dreigend.

“Wacht maar” bijt ik hem op z’n plat-Haags toe. Achter de bar schuif ik luidruchtig een laatje open en dicht om daarna zelfverzekerd op hem toe te lopen. Met een hand achter mijn rug vraag ik hem te kiezen, dichterbij of weg wezen……

Zijn adamsappel maakt een sprongetje en hij kiest het hazenpad.

 

Blijkbaar hield de duistere figuur, net als ik, ook te veel van het leven.

Ik haal mijn hand, met vochtig doekje, achter mijn rug vandaan, maak snel de tafeltjes schoon, naar huis, mijn zachte bank wacht.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Rook jij???? Minks wekelijkse column 15-6-2016

 

Het nieuwe model schuifstok: “Big catch” van vishengelfabriek: “Aan de haak” sloeg alle verkooprecords aan gruzelementen.

Vanwege dit daverend succes vond de grote baas dat zijn mannen van de afdeling verkoop wel een opsteker verdiend hadden.

Maandagmorgen het vliegtuig in en voor ze het goed en wel door hadden zaten ze op Curaçao, Bon Bini.

Een luxueus hotel met uitzicht op zee, een zwembad en palmbomen.

Overdag snorkelen en vissen in kristalhelder water, ‘s-avonds duiken in een troebel nachtleven waar niets lijkt wat het is en vise versa.

 

In een kolkende discotheek gleden de rummetjes cola er aardig in, alles draaide hier om drank, drugs, geld en vrouwen.

Lachende, parelwitte tanden barkeepers en zijden overhemden mannen met perfect getrimde bakkenbaarden, wisten van wanten.

Dat wisten ook de Caribbean Queens, gekleed in ‘niemandallende’ jurkjes, die alles van hun lichamen meer geraffineerd onthulden, dan kuis bedekten.

Hun gezichten om duizend keer verliefd op te worden waren genoeg om de kinder-oppassende ‘thuiszitsters’ en passant te vergeten.

De mannetjes van de afdeling verkoop werden heuse mannen, zelfs Anton, familieman pur sang, kon zijn handen en ogen niet afhouden van deze hoog gehakte godinnen.

 

Dat de dames hierboven, met een ietwat adellijke titel geduid, een dienstverlenend beroep uitoefenden met een onzedelijk karakter, zal de lepe onder ons reeds duidelijk zijn.

Al gauw was de gehele verkoopafdeling van: “Aan de haak” druk in de weer met korte termijn koninkrijksrelaties.

Eén voor één lieten ze zich sullig aan de hand naar buiten leiden om na een half uur rood hoofdig en schamper lachend terug te keren.

De drank vloeide rijkelijk en zelfs de drugs werden niet geschuwd, het visserslatijn van hoe ‘het’ zonet was laat zich raden.

 

Familieman Anton stak een sigaret op en inhaleerde diep, allen keken uiterst verbaasd en spraken licht geschokt: “Rook jij????”

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Niet snel genoeg. Minks wekelijkse column 8-6-2016

 

Jacob was mijn kat zonder staart, koning van Transvaalwijk.

Verdere huisgenoten waren Njib en Njab het zebravinken echtpaar, die hun naam dankten aan het geluid dat ze maakten, ook wel neuten genoemd.

Eerst was daar alleen Njab maar toen deze na verloop van tijd als een dood vogeltje, op de onderste stok bleef zitten werd het tijd voor een partner. Een gouden greep, zodra Njib introk bij Njab bleek uit het gekissebis dat we een echt-paar hadden. Er werd wat afgeneut in het kooitje dat stijf tegen het plafond aanhing om de verenpracht uit Jacobs klauwen te houden.

 

Het begon vroeg in de morgen, Njib neute: “njib” en dan duurde het even voordat Njab: “njab” neute. Nu hadden beiden de obsessieve drang, om als laatste te willen neuten, dus was het al gauw een geneut van jewelste. “Njib, njab, njib, njab, njib, njab” zo ging het de hele dag door, een levendig en vrolijk tafereel in huize plafondzicht.

Het vogelbadje werd volop gebruikt, Njib en Njab badderden er lustig op los waardoor er heel wat spetters buiten de kooi belanden.

Spetters die naar beneden vielen, pardoes op de neus van Jacob die verlekkerd iedere beweging van dit gelukkig echtpaar in zich opnam.

 

Eén keer per week moest de kooi verschoond, naar de keuken op de voet gevolgd door een gebiologeerde Jacoppinie (koosnaampje).

“Zal toch wel niet” sprak ik hem toe, zeker wetend dat, door mijn omzichtigheid, hij nimmer de kans zou krijgen toe te slaan.

Steevast ging hij dan vanaf de keukendeur liggen kijken naar de handelingen door mij verricht: kooi op de wasmachine naast het aanrecht, clipsen los, het tralie-gedeelte uit de plastic onderkant lichten en dan vlug op het aanrecht zetten, altijd goed!

 

Totdat, op die fatale dag, de vinkentering uit brak, het ging allemaal zo snel…… slim beest die Njap. Tussen de smalle ruimte van wasmachine en aanrecht ontsnapte hij aan zijn getraliede verblijfsplaats, scheerde in duikvlucht over de keukenvloer om vervolgens weer snel op te trekken. Helaas niet snel genoeg, Jacob sloeg verwoestend toe, krak dat was ‘um’, ik probeerde hem nog te redden maar de arme Njab had de geest al gegeven.

Jacob verliet het vinkentouw en weduwe Njib bleef, door het gemis en de traumatische ervaring, nog lang ontroostbaar.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Veel te vroeg.                    Minks wekelijkse column 1-6-2016

 

In de wat statige ruimte viel het mij op dat enkele nep-kaarsvlam-bolletjes in de kroonluchter het niet deden.

Je zou toch denken dat ze daar iemand voor hebben.

We stonden, in de zaal was geen plaats meer, dat heb je nou eenmaal als mensen, die redelijk tot zeer geliefd zijn, te vroeg heengaan.

Het gezelschap van uiteenlopend pluimage gaf de diverse levensstijl van Paula weer, ze had er wel, bijna, alles uitgehaald wat er in zat.

Op een flatscreen in de hal kon je volgen wat er in de zaal gebeurde. Een karrevracht bloemen camoufleerde gelukkig de afwezigheid van mijn vergeten bosje kleurenpracht, evenzogoed was mijn afscheid welgemeend.

We stonden pal onder een grote ronde lichtkoepel.

Ik keek, tijdens het bewogen luisteren, peinzend serieus omhoog en zag een smetteloze lucht, passend bij dit definitief vaarwel.

Het had iets ‘bovenaards’, dat eindeloos hemelsblauw waar je in opging. Als je lang genoeg staarde voelde het of je werd meegezogen, om die ander aan de hand te vergezellen. Het piepen van de microfoon deed mij haar loslaten, vervolgens stond ik weer met beide benen op de ‘koude’ grond. Een subtiele reclame van de begrafenis onderneming probeerde, ondanks dit droevig gebeuren, nog wat zieltjes te winnen.

 

Het ging al een poosje niet zo goed, kanker, ze zat verleden week nog op mijn terras, cappuccinootje drinken. Een maand of drie resten haar, dus: live life to the fullest. De rouwkaart kwam toch onverwachts: wiens beurt was het dit keer????? Shit, Paula.

“Jou can leave your head on” en de opening van “Concierto de Aranjuez” gaf wederom Paula’s veelzijdig leven aan.

Het vechten tegen kanker was voor haar gedaan, dappere vrouw, erg jammer. De stemmen, uit de muisgrijze boxen, gaven pijnlijk aan hoe weinig ik eigenlijk van Paula wist. Ooit zou ik het, onder een glas rode wijn, nog wel eens van haar gehoord hebben maar zoals ik al schreef: ze ging echt veel te vroeg.

 

Dit soort aangrijpende gebeurtenissen raakt ons, op de één of andere manier, allemaal. U kan er voor zorgen dat ‘veel te vroeg gaan’, in de toekomst steeds vaker tot het verleden behoort.

Kijk op www.fietsentegenkanker.eu voor meefietsen en/of doneren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                     Meer: www.conck.nl

Gekreukte nachtvlinder. Minks wekelijkse column 25-5-2016

 

Het miezert, kinderhoofdjes glanzen in het licht van de oude lantaarn in deze Haagse steeg. Hier liepen ooit de mensen die ik slechts ken van verhalen, schilderijen en foto’s. Toch heeft het iets magisch, alsof je zo van Gogh of Couperus tegen het lijf kan lopen. Een lekkere ouderwetse steeg die zich al eeuwen door het centrum heen slingert.

Het geluid van mijn voetstappen galmt ietwat tegen de muren op. Achter me, een tweede voetstappenserie, het doet me denken aan Jack the Ripper, de scene is er klaar voor. Even schiet het beeld door me heen, van mij, onder een laken, in zo’n koelcel met een kaartje om mijn teen geknoopt.

De tweede stapserie stopt, drie kloppen op de deur, “kom maar binnen” hoor ik gedempt. Ik draai me om en zie nog net een doorleefde mannenkop de steeg afspieden om daarna de deur weer te sluiten.

Het leek me een goed idee, zo’n illegale kroeg. Thuis wachtte niemand en ik had zin in rook en bier.

Drie kloppen later zat ik binnen, de barman deed zijn werk zittend vanaf een kruk. Hij zette een fles bier voor me neer: “geen tap vandaag!”, wist ik dat ook meteen.

Een paar klokken van het koude pijpie bier en een forse trek van mijn shaggie, de perfecte match.

 

Als de rood beglaasde zonnebril haar niet uit de toon deed vallen dan zorgden het té strakke truitje en de té witte zonneklep daar wel voor.

Haar tongval gaf aan dat ze al uren geleden het land der nuchteren had verlaten.

Oude vrouw tussen jonge nachtmensen, hunkerend naar de jeugdigheid die haar duidelijk had verlaten.

Ze lachen je uit, net zoals jij, tig jaren geleden lachte toen je gekwaak nog wel serieus genomen werd, omdat je nog bezat wat je nu probeert te veinzen.

Om dronkenschap te verdoezelen trek je een nuffig gezicht en wankelt weg.

Je laatste stukje jeugd vervliegt uit mijn gedachten, doordat je legging van achter naadloos is uitgescheurd.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl