Met de stroom mee. Minks wekelijkse column 5-10-2016.

In mijn eeuwig gevecht om op gewicht te blijven strijk ik regelmatig neer bij de poffertjeskraam op het Malieveld.
Vroeger doolden hier spiritusdrinkers, een soort junks die bij schaarste aan guldens voor normaal vuurwater, spiritus weg klokten.
Het enige zonovergoten tafeltje waar ik op af steven wordt, vlak voor mij, bruusk ingenomen door twee opvallend flukse bejaarden. 
Aan de door hún verlaten schaduwrijke tafel gezeten werp ik ze een stuurse blik toe, een na-nanana-nana, lange neus grimas krijg ik, stante pede, terug. 
Hordes merk-geklede kantoormensen lopen richting ‘Centraal’ huiswaarts. De Zeeman dragende minimumloners lopen tegen deze stroom in om schoon te maken wat de merkmensen na-laten. 

Aan het tafeltje naast mij zit een oude Indo, op de voorkant van zijn cap prijkt een tank, met daaronder iets van Pantser Infanterie of zo.
“Mooi weer” opent hij het gesprek waar ik eigenlijk niet op zit te wachten. Ik kijk hem vluchtig aan en knik met een glimlach waarna ik weer in mijn boek duik. “Ja ziet u” gaat hij onverstoorbaar verder: “Ik heb als kind in het Jappenkamp gezeten, droom ik regelmatig van. 
‘s-Nachts, zinken emmers om je behoefte te doen in een afgesloten slaapzaal, zal die penetrante lucht nooit meer vergeten. Strafappel: uren in de brandende zon staan, er waren er die het loodje legden.
Ja meneer, dat was niet makkelijk maar we hebben het overleefd.
We zijn naar Nederland gekomen in de jaren vijftig, met de M.S. Willem Ruys, de hutkoffer met familienaam staat nog op zolder”.
Al poffers prikkend was mijn interesse gewekt: “ Goh, en toen hier, een baan?” “Ja, bij defensie, eerst op kantoor en toen als internationaal leger fotograaf, erg veel ellende gezien, Libanon, Joegoslavië. Gek genoeg was dat fotograferen toch een soort van medicijn tegen mijn kamptrauma. Zoiets van dat ik niet de enige ter wereld was die vreselijke dingen had meegemaakt”. 
Ik zag een randje traanvocht onderin zijn ogen verschijnen.
“En nu?” vroeg ik hem. “Ik woon in Delft, mijn kleinkinderen komen vaak, ben ik erg trots op, zijn nu ongeveer net zo oud als ik, toen ik in het kamp zat. Dan zie ik ze zo lekker onbekommerd en denk: toch blij dat ik het gered heb. Ik neem ze volgende keer maar eens mee, poffertjes, zijn ze gek op” sprak hij levenslustig. 
Hij stond op, gaf me een hand en liet zich met de stroom meevoeren.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Slachtoffer-hulp. Minks wekelijkse column 28-9-2016

 

Haar zachtroze huid lag ongegeneerd en splinternaakt te kijk. Onwrikbaar vast gezet was ze overgeleverd aan de grillen van de drank verzwelgende omstanders.

Vochtdruppels trokken sporen op haar lichaam gelijk ochtenddauw langs korenhalmen op Drentse velden.

Begerige blikken van mannen en vrouwen aanwezig, tasten dit weerloos, onbevlekt lichaam af tot in een kennelijke staat van extase.

Dit zijdezacht lijf, als handelswaar keurend aan de man gebracht. De heerlijke billen draaiden willoos in het rond, een lustopwekkend schouwspel dat het ‘nog niet mogen betasten’ tot een kwelling maakt.

De strijd tussen mededogen en lust wordt gewonnen door het laatste.

Dansende vlammen belichten verhitte gezichten die likkebaardend genieten van het verloop van deze orgie.

Muziek stopt, adem stokt, de reus met kolenschophanden plant het mes onder de oksel en snijdt, in één krakende beweging het lichaamsdeel los.

Als in een Jheronimus Bosch tafereel propt het gezelschap de eerste warme stukken vlees gulzig in hun wijd opengesperden monden.

 

Naast diverse salades, is dit sappig, Drents varkensvlees een feest voor de smaakpapillen.

Schuimkragen klotsen morsig in elkaar, noord en zuid verbroederen.

Stadse kakkers en Drentse kinkels lijken meer op elkander dan leek.

De diepe nacht verdraagt oeverloos lallen totdat de waard het niets meer waard vindt.

Een tap drupt na, het gelag verstomt, vanuit Café Deen zwalk ik door het muisstille dorp naar mijn alcohol verlossende slaapplek. Het maantje leunt, net als ik, sikkelvormig tussen fonkelende sterren achterover. Zou dit Drents dorp nog steeds iets met dat communisme hebben?

Mijn zucht naar bier was blijkbaar zo groot dat ik in dit gehucht de Tom Tom moet gebruiken om het huis van mijn dromen te vinden.

Dromen van een arm, te jong, Drents feestvarkentje aan het spit waarvoor slacht-offer-hulp op tijd en te laat kwam.

Voor de gemoedsrust dit maar snel terzijde, het was een mooi feest.

De Drent en ik, dat zit wel goed. ’zo wisse as een klontie zuut is’.

 

Tekstverantwoording: Arjan Wilting, Mink Out.

Dorpsjeugd. Minks wekelijkse column 21-9-2016

 

Op het terras klit de ‘dorpsjeugd’ wat bij elkaar met hipsterbaard en knot in ’t haar. En joelt wat mee met dance muziek.

 

“Een jaar, dat is een poos, je komt toch wel terug?” “Dat ligt er maar net aan hoe het daar loopt”. “Australië is een mooi land ”. Job’s bewegende adamsappel verraadt een fikse teleurstelling.

Zijn jeugdvriendinnetje Josje, waar hij nog altijd hoopvol contact mee heeft, gaat haar droom achterna, de zijne stort in.

 

“Amsterdam, wat moet je daar nou Roy?” “Elke dag heen en weer voor mijn werk kost veel tijd. Die vrouw van mijn afdeling heeft nog een ruime kamer over, veel te doen daaro”. “Ja, ja, die vrouw van jouw afdeling, kamer over”. “Hee, kappen hè, niet zo praten Gijs, klootzak!” “Kom we halen nog een biertje, hoe heet die voetbalclub ook alweer?”

 

De tap vult gul glazen, asbakken raken vol, stemmen klinken luider.

Te midden van hen staat plots Fleur met een betraand gezicht, lawaai verstomt. “Het is voorbij, oma is een uur geleden vredig ingeslapen”. Allen kijken haar vol medeleven aan, Josje, haar beste vriendin, sluit Fleur, die hikkend haar tranen de vrije loop laat, troostend in de armen. Deze hechte groep leeftijdsgenoten deelt de pijn van het verlies als waren ze één.

Gijs geeft haar bijna devoot een wijntje in de hand, één van de anderen rijkt een reeds aangestoken sigaret aan.

 

De oude borrelaar, in de hoek, glimlacht zacht en slikt met een forse teug zijn nostalgie weg.

 

Naarmate de avond vordert vervliegt de bedrukte sfeer. Lachsalvo’s klinken en for the time being vergeet zelfs Fleur haar verdriet.

Er wordt gedanst, Josje drukt zich slowend tegen Job aan. Roy denkt aan ‘die vrouw’ van de afdeling.

 

Ze haasten zich ‘Het tuinpad van mijn vader’ te verlaten.

Zouden ze wel weten dat dat voorgoed voorbij zal gaan.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Verrot gescholden.          Minks wekelijkse column 12-9-2016

 

Tante Trui uit Terschuur, honderd en twee lentes jong, had er de brui aan gegeven. Niet meer herrezen uit haar gloednieuwe elektrische ‘Sta op stoel’, model Phoenix.

Terschuur (Gelderse vallei) telt 1634 zielen, nou ja 1633 dan.

Spil in deze kleine, hechte gemeente is het Godshuis van de Hersteld Hervormde Kerk, voorheen richting van het Gekrookte riet genaamd.

En daar stond of beter gezegd lag ze dan: Tante Trui, voor de kansel met haar voeten richting ons, verpakt in een sobere eikenhouten kist.

De achterblijvende familie, waaronder ik, in kekke Randstadse kledij, bezette met z’n zessen de eerste rij, voor de rest was de kerk leeg.

De dominee komt aan gefladderd in een soort zwarte Boerka die in tegenstelling tot de moslimversie het hoofd vrij laat.

Hij kijkt meteen naar mij, ik zal zijn punt van focus zijn, hem van binnen vrezend maar ogenschijnlijk tartend wacht ik gelaten af.

Op de kansel troont hij ver boven ons uit, met zijn handen klauwend in de rand van de lessenaar leunt hij machtswellustig voorover.

Zijn ogen doorboorden me met een krankzinnige felheid, hij lijkt

koortsachtig te speuren naar mijn verdorven goddeloze geest.

 

Zeker drie minuten blijft het, op een enkel hoestje na, muisstil.

“Gij heidenen” buldert hij onverwachts door de ruimte.

Automatisch schieten we als kleine kinderen stram in de houding.

De kurk is van de fles, hij giet de gal bittere inhoud tot de laatste druppel over ons uit. Speekselvlokken maken van zijn vurig betoog over onderwerping en zelfdiscipline een spetterende show.

Tante Trui is de enige die geen spier vertrekt, weggaan, op deze voor haar zo speciale dag, is voor ons en zeker voor haar geen optie.

De plattelandsdominee heeft de stadse mensen, overduidelijk op het barbecue-rooster van het vagevuur en danst er genietend omheen.

Zes trage glazen water later is Brugmans uitgeketterd en kan tante op de schouders om met oom Tjerk te worden verenigd.

Bij haar laatste rustplaats aangekomen doet onze dorpsomroeper zijn speeksel act nog eens dunnetjes over. Voor de tweede keer die dag scheld hij ons zo verrot dat ik, uit angst, bijna ga geloven.

Zelfingenomen staat hij later te wachten op een gepast bedankje.

Uit piëteit voor Tante Trui hebben wij dat ook nog maar doorstaan.

En Hij, Hij keek op ons neer en zag dat het goed was?????

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                   Meer: www.conck.nl

Een echte kerel.                          Minks wekelijkse column 7-9-2016

 

De New York skyline aan de wand van de functioneel ingerichte Haagsche hotelkamer lijkt een gemiste kans.

De ruimte bezwangerd met de geur van een heftig paringsritueel door hen die elkaar vonden om zich meteen weer te verliezen.

Voldaan staart hij naar het plafond en neemt een slok van het blikje lauwe cola dat ze beneden uit de automaat hebben getrokken.

Rokend zit zij in het open venster, haar naakte borsten komen langzaam omhoog wanneer ze de rook diep inhaleert. Een prachtig schouwspel tegen de donkere achtergrond van het onmetelijk heelal.

Er hangt een ongemakkelijke stilte zoals vaak na seks zonder liefde.

“Als je wil mag je wel gaan ik moet dadelijk toch vroeg naar het station” spreekt ze mat.

Hij stapt onder de douche, droogt zich af en trekt al spoor zoekend  zijn kleren aan.

Haar slipje steekt hij met een knipoog in zijn zak, ze glimlacht. 

Met tedere dwang pakt hij haar kin tussen duim en wijsvinger en kust de lokkende lippen voor een laatste keer.  

Het is een afscheidskus, de vurige passie was geblust.

 

Uit het hotel gekomen wenkt hij, met een bezwaard gevoel van opluchting, een taxi die over het nat wegdek voorrijdt.

Zijn eerste koude biertje in een overvol nachtcafé drinkt hij gulzig. Mannelijke oer-gevoel ontwaakt. Na een aantal liters gerstenat en een half pakje sigaretten is het tijd om voldaan naar huis te gaan.

Door smalle Haagse straten zwalkt hij huiswaarts, het is stil.

In de verte nadert een drietal duistere, niet pluizige type’s.

Hij laadt zich op en besluit te knokken tot het einde, de cirkel van zijn mannenavond zal rond zijn.

Bij benadering (van de duistere type’s) pompt hij zich op en is klaar voor de confrontatie. Nog even en het zou los gaan. “Goedemorgen” klinkt het vriendelijk uit de gelederen der vijandelijke linie.

Ze passeren hem zonder slag of stoot. Niet geheel tot zijn spijt gaat het ultieme mans gevoel aan zijn neus voorbij.

Het is wat ongepast om buiten op de tuintafel borst kloppend Bokito geluiden te brullen maar hij voelt zich deze avond een echte kerel.

Wijven, drank en (bijna) vechten……………….zou ze al slapen?

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                         

Retteketet zomerpret. Minks wekelijkse column 31-8-2016.

 

Eindelijk weer zo’n dag………… Zo’n dag dat ik in korte broek, T-shirt en ‘slipperts’ op mijn nep-Harley richting de zee kan.

Via de Scheveningseweg. Zonnestralen doorbreken twinkelend het groen bladerdak. Met de speelse lichtshow die zij op de klinkers projecteren, waan ik me in een, tot leven gekomen, Monet schilderij.

Dit schouwspel en de klassieke muziek in mijn helm stuwen mijn Yolo- c.q. pluk de dag gevoel, naar ongekende hoogten.

Uit volle borst zing ik mee, deze dag kan niet meer stuk.

Met minutieuze zorgvuldigheid balsem ik mijn ‘goddelijk’ Bacchus-lichaam met dure Franse zonnebrandolie (factor 35), en hoop dat het ook beschermt tegen Nederlands zongeweld.

Na wat opstartverplichtingen lig ik heerlijk te soezen in de zon.

Fantastisch dit strandpaviljoen met zijn kingsize lounge banken.

 

Plotseling wordt mijn dagrust verstoort door een gevoel van dreiging.

Ploegend door het mulle zand naderen ze onheilspellend het paviljoen.

Slechts het angstaanjagend geluid uit de film Jaws, wanneer de haai het schattig bikinimeisje nadert, ontbreekt.

Voorop loopt dochterlief van rond de dertig met jengelkinderen.

Ze trekt ze aan één armpje zo hoog op dat de peuters als op spitzen dansenden ballerina’s met haar mee trippelen.

Gelijk daarachter, haar moeder van in de zestig die onder een paraplu loopt omdat ze de zonnestralen echt niet kan velen.

Aan haar nurks gezicht te oordelen is er weinig dat ze wel kan velen.

Regelmatig sist ze wat naar haar suf gelulde echtgenoot die als hekkensluiter van deze parade apathisch een kinderbuggy voortduwt.

De treffende chagrijnige gelijkenis der gezichten bewijst de familieband onomstotelijk. Zelfs de protserige Dolce & Cabbana zonnebrillen kunnen deze trekken niet verhullen.

Ze nemen plaats op het bankstel naast mij en dicteren een

drankjesdropper de parasol te openen voor de benodigde schaduw.

Echter de Parasol is zo groot dat hij, bij het uitzetten, de helft van het terras zou veranderen in the dark side of the moon.

De troubleshooter vertelt hen dat die meneer daar, op mij wijzend, speciaal voor de zon komt en schaduw daarom onwenselijk is.

Na een stortvloed van verwensingen ploegen ze onbegrepen en nog chagrijniger dan bij aankomst verder.

Retteketet zomerpret!!!!!!!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Laatste adem!                     Minks wekelijkse column 24-8-2016

 

Ik, Mink heb hem vermoord, niet zo vreemd, hij haalde al een poosje het bloed onder mijn nagels vandaan. Hem meegelokt tot in de badkamer van mijn huis en de deur van binnenuit afgesloten. Hier zou het gebeuren, lang genoeg gewacht. Ik pakte een handdoek en rolde één kant om mijn handpalm waarna ik hem met mijn duim vastklemde (de handdoek). Eén vernietigende klap was voldoende, hij stortte ter aarde.

Spijt? Neen: al dik een uur vloog hij luid brommend om mij heen en soupeerde de tijd op, nodig om dit wekelijks stukje te schrijven.

 

Nu in alle rust met een schuldgevoel eindelijk schilderen met woorden.    

Nachtbrakers zwalken huiswaarts, vingers omklemmen een flinterdun plastic tasje. Bij het passeren de geur van shoarma: zonder sla, met alle sauzen. 

De zwerver ronkt onverstoorbaar en schijnbaar tevreden verder.  

Taxi’s racen voorbij, een fiets-poliets rijdt stapvoets, zijn priemende ogen spietsen vast wat het daglicht niet verdraagt.  

Een verse dag- en een vermoeide nachtploeg wisselt stuivers om de fabriek draaiend te houden.

 

Een lichte gloed vanuit het oosten belooft een nieuwe dag.

Kiosken worden gevuld, inktzwarte letters op maagdelijk papier spreken zelden over vrolijks maar des te meer van vuil. Vuil dat door reinigingsmannen als riooljournalistiek in de goot wordt geveegd.

De zon gluurt stiekem over daken, 

Deze stad ontwaakt traag, een fiets kraakt kreunend voorbij, de berijder semi-slaapdronken, zijn ogen nog dik van het hoofdkussen.

Lege straten, nat wegdek, stoom wolkt uit putten, voetstappen weerklinken tegen muren.

Aan deze ontluikende ochtend ontbreekt alleen nog het geluid van een ‘lonely’ saxofoonsolo.

Of liever nog de desolate klank van een enkele mondharmonica bespeelt door die ene aimabele virtuoos. Alleen hij kan deze ochtendleegte, als geen ander, onderstrepen.

Met die muziek zou het heerlijk zijn, te dolen door deze stad.

Bij thuiskomst spreekt de radio: Toots Tielemans heeft zijn laatste adem, in stilte, uitgeblazen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.          

Kunst en vliegwerk. Minks wekelijkse column 17-8-2016

 

Tijdens het boodschappen doen zet ik mijn motor altijd ‘onder de Haagsche toren’. Toen ik op stapte om op te stappen zag ik Job, een oude schoolvriend en vastgeroeste binnenstadbewoner zoals ik, sprak de gek.

Na wat oude koeien uit de sloot te hebben gehaald spreekt hij: “Let op, bij genoeg concentratie lukt het echt”.

Hij sluit de ogen en doet zijn armen over elkaar, de concentratie is enorm. “Nou, er gebeurt maar weinig” mompel ik droog. “Stil nou, het heb effe tijd nodig”.

Na een minuut of drie wil ik weer wat zeggen maar dan………….. Job komt enkele centimeters los van de grond, aanvankelijk wat instabiel maar al snel hangt hij een meter of drie boven me.

Hij opent zijn ogen en roept schaterlachend ‘uit de hoogte’: “wat vind je er van, gaaf hé, ik doe het nu al een paar weken, het gaat steeds beter”. Ik hou mijn hart vast. Rechtstandig zweeft hij verder omhoog. “Let op Mink”. Daar gaat hij al kopjeduikelend rond de kerktoren. Onderwijl ontstaat een opstootje van mensen die met open monden dit spektakel volgen.

Ook ik weet niet wat ik zie en denk te dromen, knijp mezelf in de arm, donkerblauwe plekken als bewijs.

 

“Kom, we gaan helemaal naar boven” schreeuwt hij me toe en zoef, alsof hij in de glazen lift van het Strijkijzer staat, schiet hij omhoog.

Ik ren de st. Jacob in, waar net een spirituele beurs met catering plaatsvind, 321 treden omhoog naar de lantaarn (het bovenste stuk).

Amechtig naar lucht happend kijk ik uit het rode luikje, maar wie ik zie, niet Job, het was een fijne gozer. “Hiero Mink, boven je”, ik kijk omhoog en zie hoe hij, nog steeds zwevend, de ooievaar met een knipoog een joviale boks op de snavel geeft.

Onder me hoor ik het krijsend stemgeluid van Riek, de vrouw van Job, haar krulspelden nog in: “Je zou het niet doen Job, naar beneden!!!”

Uit het raampje naast me steekt een politiecap, “heeft u hier een vergunning voor” vraagt hij aan Job. “Vergunning????”

Hij belooft niet meer aan zo’n bevlieging toe te geven om te ontkomen aan een bekeuring met zes euro administratiekosten (of niet meer?).

Dus vanaf maandag jl. kan u helaas geen getuige meer zijn van Job ’s risicovol vermaak, wel jammer want wellicht denkt u nu dat ik dit verhaal, met kust en vliegwerk, verzonnen heb.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Demonstratiedames. Minks wekelijkse column 10-8-2016.

 

Franse steden hebben in het oude centrum vaak rijk geornamenteerde panden met de naam: ‘Hotel de Ville’ er boven. Meestal zijn ze dicht en schijnbaar ongebruikt wat voor een hotel niet echt winstgevend is.

Leuk te weten: Hotel de Ville betekend stadhuis (wist ik echt wel) en uiteraard kan geen ambtenaar vierentwintig uur per dag werken.

 

Koffie nippend, weer zonder melk, zie ik over de rand van mijn kopje een rood autootje voor het Hotel de Ville in Lyon stoppen.

De regen stort zich onophoudelijk met bakken uit de hemel, vijf vrouwen met kort, grijs haar en a-flatteuze kleding ploppen, met spandoek en klapbord, uit het voertuigje. Om demonstratief te demonstreren wordt, na haastig overleg, gekozen voor het bordes van Hotel de Ville. Niet vanwege de optimale show off maar meer als schuilplaats tegen de regen dankzij het overhangend balkon.

Na een wedstrijd ‘wie is de beste vrijwilliger’ staan onze vijf Tanja Nijmeyer’ s gezusterlijk naast elkaar achter het spandoek met een tekst over vrede en een halt aan de bezetting van Palestina.

 

Een vlotte mannelijke vijftiger met witte gympen en rugzakje komt al skateboardend aangerold, de dappere strijdsters veren op en veranderen als bij toverslag in koketterende vrouwen.

Met een ‘handige’ ‘voetbeweging’ wipt hij het skatebord van de grond, loopt naar de vintage bakvissen en verdeelt wat pamfletten.

Naar het mij schijnt is skaterman het kopstuk van deze ‘movement’.

In de gietende regen skate hij op potentiële sympathisanten af, maar zijn vurig betoog over het wel en wee van de Israëlische bezetting kan hun doorweekte kleding niet drogen.

Twee van de vijf vrouwen beginnen, vanonder een paraplu, óók met het opdringerig overtuigen van ‘slachtoffers’. Gezien dé en hún miezerige bui hebben benaderden weinig interesse in Midden-Oosten monologen.

De passant lijkt Oost-Indisch doof voor een Westbank verhaal en vindt: ‘t thuis best, lees beter.

De verzetshaard is door de volhardende regen snel gedoofd.

Skater boy groet de volgelingen en spoort zijn board aan om te gaan.

Daar is het rode autootje weer, samenspanners met spandoeken er in. De demonstratiedames druipen als verzopen katten verslagen af.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Te kort.                                  Minks wekelijkse column 2-8-2016

 

Na een heftige vakantienacht in de Haagse horeca zit ik, net wakker en gedoucht, bij Florencia aan mijn middag ontbijt. Vanachter de counter snerpt een stem met Italiaans accent door merg en been: “Tostiiiiiiiiiiii”.

Als vastgeroest grapje roep ik dan altijd met een verveelde klank in mijn stem: “jaaaahaaaaaaa”, zo van je hoeft niet zo te schreeuwen.

De één lacht, de ander niet, ik moet het doen, het maakt me vrolijk.

Eet mijn tompoesje op het zonnig terras, een erg dikke vrouw zit voor mij, het blubbert er aan alle kanten tussenuit, de pudding van mijn zoete traktatie. Terwijl ik duf met het houten stokje in de koffie verkeerd roer bespeur ik onrust.

Door blikken gestuurd aanschouw ik aan de overkant het gevaar, dat krantenlezers, koffieslurpers en vissers-latino’s bedreigt?

Heupwiegend paradeert ze met lokkend hoge hak geluiden langs het terras, alles aan haar lijkt te schreeuwen: “Kijk naar mij!!!”.

Aan een gedetailleerde beschrijving van haar zinderend lichaam waag ik mij niet, bevreesd voor represailles uit feministische hoek.

 

Als ik op latere leeftijd kinderen had gekregen zou deze hinde mijn dochter kunnen zijn. Omdat ik, naar mijn weten, nog steeds kinderloos ben ligt dat voor mij gelukkig heel anders.

Hoewel ik toch sterke twijfels heb of de burgerlijke staat, van alle andere kwijlende mannen op het terras, wel gelijk was aan de mijne.

De verscheidenheid van blikken was opvallend; de afgunstige blik, veelal van vrouwen, de verlekkerde blik van mannen en de onopvallende c.q. stiekeme blik van mannen met vrouwen.

Dat stiekeme? Ja, dat herinner ik mezelf ook nog wel uit het verleden.

Ach, je wil je eigen prinsesje toch niet plotseling in een heks zien veranderen dus wordt het de één seconde blik van 1000 frames. Belangrijk te weten dat die éne seconde voor jouw prinsesje al gauw drie minuten lijken, of drie minuten voor jou slechts een seconde.

De onruststoker wiens rokje zwoegend de billen probeert te bedekken werpt ook een blik.

Ze bekijkt zichzelf keurend, in elke etalageruit van Rockpalace, zoals de mannen op het terras deden.

Of valt haar nu pas op, wat de vrouwen op het terras al lang hadden vastgesteld, dat het rokje eigenlijk gewoon té kort is.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl