Auteur Archief

De brug. Minks wekelijkse column 25-7-2019

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
 
De brug. Minks wekelijkse column 25-7-2019
 
Naast de groene golf brengt deze zomerdag voor mij de rode zee, bloed van onder mijn nagels, het éne na het andere stoplicht keert zich tegen mij, de hele woon-werkroute door.
Op de Binckhorst is het niet anders, zelfs bij de afgesloten zijstraten werken ze nog als voorheen.
Eigenlijk sta je dus voor Jaén Penís te wachten en dat stimuleert het nut en noodzaakgevoel van deze brokkenbehoeders niet echt.
 
Nou ja, ik ben een eind op weg, nog even de brug over, rechtsom, linksom en dan kan het terras open, t’ is al veel te laat.
Dan slaat het noodlot toe, de slagbomen van de brug komen omlaag, mijn wereld vergaat, heb ik dat weer, nu ben ik nog later, soms rijd ik het op mijn nep Harley in tien minuten aan, vandaag dik een half uur.
Op een tegenliggerloos linker wegdek rijd ik spook tot de brug en doe, zoals het bord zwijgend doch dringend maant, mijn motor uit.
Majestueus richt de brug zich op terwijl wij ons slaafs neerleggen bij een oeverloos wachten, ik voel me als klein duimpje bij de reus.
Ondanks ons op de walkant staan, zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje en zijn vooralsnog mooi in de boot genomen als gedwongen ‘brugwachter’. Spiedende camera’s houden een oogje in het zeil.
 
En dan een wonder, serene rust overspoelt deze zonet nog nerveuze horde, nu is het goed, het maakt allemaal niet meer uit.
In de kier tussen weg- en brugdek glijden repen boot traag voorbij, de zon doet zijn weldadig werk, een goed excuus: de brug stond open.
Het stof daalt neer en er ontstaat zowaar een ontspannen sfeer.
We horen weer vogeltjes fluiten, een ‘brugpieper’ lummelt wat over zijn stuur, de kranten Syriër groet me, de pizza Marrokkaan met oren op zijn helm klokt zijn energydrank, het hockeymeisje whatsappt er verliefd op los, de schilder Pool rookt een sigaretje, de scootmobiel bejaarde aait een machohond, mensen praten zelfs met elkaar.
 
Dan is het gedaan, de brug daalt gestaag, een bel klinkt, slagbomen richten zich op, motoren starten, fietsers maken vaart en wandelaars zetten hun beste beentje voor om hun weg naar succes te vervolgen.
Alsof een startschot klinkt, de alles ontziende competitie dendert weer door, de vogels fluiten niet meer……toch een mooi ding zo’n brug.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.n

Lees verder

Lesje geleerd.            Minks wekelijkse column 18-7-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Lesje geleerd.            Minks wekelijkse column 18-7-2018

 

Hangend over de reling kijk ik naar beneden.

Een ieder doet zijn ding op het gemakkie, ze hebben tijd genoeg, de één wat meer dan de ander, ik heb drie weken.

 

Ik had nooit die steen moeten gooien, ga ook altijd vooraan staan, tis de schuld van ‘de wouten’ zelf, als ze wegblijven is er niets aan het handje. Voordat ik er erg in had propte twee man in burger me hardhandig in een arrestantenwagen.

De edelachtbare kende geen pardon, terecht snelrecht; zo sta je op de Noord side van het stadion en zo zit je op de noord vleugel van een niet nader te noemen huis van bewaring ergens in de provincie.

 

Geen bericht van mijn vader en moeder, daar zit ik nog het meest mee, ze zullen wel boos zijn en erg teleurgesteld, lamlul die ik ben.

En hier hang ik dan over die leuning, geen geld, niks te roken of te eten, alleen water en een ongesneden diepvriesbrood, verstrekt door de overheid bij de intake, expres? Wat ze noemen op water en brood.

 

“Heeehhhh, Ronnie”, “krijg nou wat Stanley, jij hier? Hoelang hebbie?” “Nog drie kerstbomen, ze zeggen dat ik ondeugend geweest ben, ik weet van niks, je weet toch man, zeker omdat ik zwart ben.”

“Ja, tuurlijk Stan, zat er toch aan te komen, kon nooit lang goed gaan!”

Even later zit ik in mijn cel met 2 flessen cola, 2 flessen Fanta, 2 familiezakken chips en 1 pak stroopwafels, toffe gozer die Stanley.

 

Mijn drie weken kruipen voorbij maar eindelijk sta ik toch ‘vogelvrij’, met een blauwe vuilniszak spullen over mijn schouder, buiten.

Ik probeerde mijn ouders, die nog steeds geen krimp geven, te bellen maar geen mens wilde me zijn mobieltje ff lenen.

Verloren zink ik neer op een bankje van het provinciestationnetje.

“Hoelang heb jij er op zitten” spreekt iemand me aan, “Does it show?” vraag ik hem, hij toont mij zo’n zelfde blauwe vuilniszak en we lachen, ik gebruik zijn mobiel maar het blijft ijzig stil aan de andere kant.

De sleutel in het slot en daar staat mijn moeder, ze kijkt niet boos of teleurgesteld, ze kijkt als mijn moeder, die heel veel van me houdt.

Ik storm op haar af, we knijpen elkaar zowat fijn en snikken…….. Opgelucht en mijn lesje geleerd, wat een koekwaus was ik, klaar nu!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl    

Lees verder

Henk. Minks wekelijkse column 11-7-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Henk. Minks wekelijkse column 11-7-2018
 
Naast mijn zonovergoten ontbijt bij Floor verslind ik ook het 19e eeuwse, Parijse stadsleven opgediend door schrijver Emile Zola.
Naast mij, een man op leeftijd met zo’n pet, zo’n pet die dat soort mannen nou eenmaal draagt, afgezien van een enkele hipster maar die aandachtstrekker houden we onder de pet.
We wisselen geen woord, dadelijk weer beroepsmatig oreren dus nu ff niks. Als ik weg ga grap ik tegen petmans: “Volgende keer praten we wat meer!” De brug was gelegd: “ja is goed, mooie motor trouwens”.
“Ja hé” “hoe heet u eigenlijk?” “Mink” “ aangenaam, ik heet Henk”.
 
We groette elkaar dagelijks maar drongen ons niet op, totdat we weer eens naast elkaar zaten, ik begin over mijn café, Henk neemt over:
“Ik ben zowat onder de tap geboren, mijn vader had een kroeg in de oude Schilderswijk, op de eerste dag dat hij open ging kwam er een vent met een houten poot binnen. Na een aantal pilsjes kon hij niet betalen en had niets te verpanden, behalve dan…………die houten poot.
Die poot bleef spinraglang in de hoek staan treuren, we waanden de eigenaar al dood en begraven, komt hij na jaren ineens toch betalen.
Bleek dat hij bij die eerste keer op weg was voor een nieuwe prothese en zodoende mijn vader, voor een paar biertjes, pootje kon lichten.
We schaterden het uit, “Lekker ouderwets verhaal Henk, die hoor je nog maar zelden, er zijn tegenwoordig toch geen mensen meer met een houten poot, nou ja, ze laten hem in ieder geval niet meer zien”.
 
Dat is dus Henk, regelmatig te vinden bij Florencia met een bakkie en een plakkie (koffie en cake). “Neen, ik werk niet meer, mijn laatste baan was bij het schoolvervoer voor invalide kindertjes van rijke mensen, ja ook mensen met geld kunnen invalide kindertjes krijgen, 12 jaar met veel plezier gedaan, geen dag ziek, ze waren erg blij met me”.
 
Met mijn 75e moest ik stoppen, de rijkaart werd niet verlengd (zucht). Neen, ik verveel me nooit, heb een hele stapel videobanden in een doos gevonden, zoek ik allemaal uit, zat een complete tv serie tussen, van de Onedinlijn, helemaal afgekeken, prachtig.
“Henk ik schrijf verhaaltjes, vind je het goed dat ik wat over jou schrijf dan laat ik het je eerst lezen”. “Je doet je best maar, ik hoef mijn eigen verhaal niet te lezen, dat vind ik niks”. We zullen zien Henk!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

IJdelheid? Minks wekelijkse column 4 juli 2018.

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
IJdelheid? Minks wekelijkse column 4 juli 2018.
 
Over het algemeen probeer ik mezelf te zijn en dat lukt, met schade en schande, redelijk goed (denk ik).
t’ Kost links en rechts door de jaren heen wat barhangers maar dat heb ik er voor over. De échte vaste klanten nemen me zoals ik ben, dat probeer ik bij hen ook en daar hou ik van: gelijkwaardigheid.
 
Ik ben geen bling bling gozer maar laatst betrapte ik mezelf er wel op dat ik mijn nep-Harley bij Florencia altijd met de blinkende uitlaten-kant richting keuvelende terrasknakkers parkeer.
Je zou toch denken dat dit een uiting van ijdelheid is.
Nou, ik heb dat woord even opgezocht en ‘men’ beweert dat ijdelheid het zich toeleggen op betekenisloze uiterlijkheden is.
Laat dat nou juist iets zijn wat ik denk te verfoeien.
 
Dus nu wil ik u bewijzen dat ik juist niet ijdel ben en doe dat middels het bekend maken van een, door mij, tot nu toe, angstvallig achtergehouden, geheim.
 
Ik sta niet te trappelen deze onthulling te doen want de kans is groot dat mijn stoer motorrijders-imago onderuit gaat.
De angst dat ik, na deze openhartige bekentenis, niet meer als krasse knar maar als knorrende kneus wordt aangezien doet mij huiveren.
Ik hoop op begrip voor de situatie waarin ik me zojuist geschreven heb en dat u mijn openhartigheid niet tegen me zal gebruiken.
 
Daar komt tie dan: onlangs heb ik twee flexibele plakbrillenglazen gekocht en ze aan de binnenkant van het vizier van mijn helm geplakt met het voornemen dit nimmer aan een sterveling te laten zien☺.
Een leesbril en motorrijden lijken me sowieso niet te rijmen.
Wellicht zult u denken: is dat alles! Maar voor mij is het toch een hele bekentenis. Nogmaals, enkel en alleen als ultiem bewijs dat ik een broertje dood heb aan ijdelheid.
Eigenlijk nog een miezerig geheimpje ook over een paar lullige plak brillenglaasjes. By the way, het is overigens wel erg handig.
Nou ja, dit verhaal zegt eigenlijk wel genoeg, ik bén gewoon wel
–lichtelijk- ijdel dus bij deze mijn excuses aan degene die ik in gedachte verachtte omdat ik bij hen ijdelheid verwachtte.
 
Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Papieren rietje. Minks wekelijkse column 27 juni 2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Papieren rietje. Minks wekelijkse column 27 juni 2018
 
Ik ben begonnen met papieren rietjes, dat schijnt goed te zijn voor het milieu, ja je probeert toch je steentje bij te dragen om bij vertrek een kindermaat ecologisch voetafdrukje na te laten.
Goedkoop is anders, ze kosten 4 cent per stuk terwijl hun plastic broertje slechts een halve cent kost.
Na korte tijd wordt de papieren zuigstang week en krijg je een soort van kartonsmaak in je mond.
Tja, dat papieren ding is echt knudde met een rietje.
“Neen Ahmet, ik hoef geen tasje, zo komen we nooit van die plastic soep af, vissen krijgen dat binnen hé, en gaan dood”.
Ik heb de linnen variant, dat scheelt een hoop, denk ik.
Wat het vervaardigen en steeds weer wassen van deze valiezen met het milieu doen wil ik niet eens weten maar je moet toch wát om je gemoedsrust te sussen.
 
“Wellicht iets voor jou Ahmet, linnen tasjes met je naam er op, zou het volgens mij wel goed doen in onze buurt, hoog geitenwollen sokken gehalte, dat spreekt mensen aan, biologisch, gezond én milieusparend.
Haal uw delicatessen bij Santé en krijg een ecologisch tasje mee”.
 
Nou vraag ik me af of wij wel medeverantwoordelijk zijn voor het maken van dat mooie plasticsoepje in zee, met die postbus 51 terreur in dit lage land zijn we zelfs in staat om een theezakje te scheiden.
Zo van het zakje en labeltje bij het papier, het nietje bij het ijzer, het touwtje bij het rest- en tot slot de theeprut bij het tuinafval.
Dan kan je wel denken het is not my cup of tea maar o wee, buurtregisseurs, boa’s en wie al nog niet meer in de snel aanwassende optocht der wetshandhavers weten u wis en waarachtig te vinden.
 
Nou ja we zien wel, in Rusland en Afrika laten ze de olie gewoon in de natuur weglopen, in België blijven ze kernenergie opwekken in centrales die van ellende uit elkaar dreigen te vallen.
De houtkap neemt toe en de ijskap neemt af en wij hier jeremiëren over plastic rietjes die sowieso toch in de vuilniszak verdwijnen.
Laten we hopen dat deze Hollandse nitwitterij zich als een olievlek over moeder Aarde uitspreidt en dat de natuur zich zodanig herstelt dat je er een puntje aan kan zuigen, met of zonder papieren rot rietje!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Houd-oe. Minks wekelijkse column 20-6-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Houd-oe. Minks wekelijkse column 20-6-2018
 
De mannen staan hun mannetje, de oorlog op het groene laken eist zijn tol, muzieksmaken volgen elkaar op en het alcohol promillage stijgt gestaag.
 
Als het bier voor de zoveelste maal de kelen smeert, laat men achtersten van tongen zien en woorden, die men anders diep weg stopt, komen aan het oppervlak.
Zinnige zinnen over de zin van het leven gaan over het barblad.
“Ik vind het leven niks, voor mij hoeft het niet, ik blijf voor haar.
Als zij gaat, zie ik geen reden meer en ga ik ook”.
“Wat lul je nou, jouw bruid gaat nog lang niet, en jij blijft ook”.
 
En nu, nu had de bruid ons toch verlaten, zij was alvast naar t’ feest. Vanaf van Gogh stoeltjes in een sobere kerk zwaaiden wij haar uit. Een kirrende baby en een kuchende bejaarde gaven, in deze galmende ruimte, toepasselijk de levensloop van een mens weer.
Orgelspel, een dominee met vleermuismouwen en het thema van Schindlers list maakte de diepe tragiek kippenvellerig voelbaar.
 
De ontroostbare bruidegom is buiten zinnen, wat nu zonder haar.
Hij kan niet meer bij zijn schat, de deur zit in het slot, en d’r is geen éne timmerman die de sleutel maken kan????
Nou, er is/was er één die de sleutel maken kon en dat heeft hij dan ook gedaan.
Als hij iets in zijn kop heeft, heeft hij het niet in zijn kont, beloofd is beloofd!!
‘Tot de dood ons scheidt’ ging voor hem niét op, de liefde voor zijn bruid ging bij hem verder, respect daarvoor.
 
“Houd-ou (eige) goed” betekent vrij vertaald ‘pas goed op jezelf’ doe dat dan maar en pas ook goed op je bruid.
“Tournee Generale!!!!!!!!!” Het huwelijksfeest kan beginnen want de bruidegom is binnen. Maak er iets moois van. “Houd-ou”.
 
Is dit nou een bizar slot of juist een prachtig einde? Kijk zelf maar.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl
 
Met toestemming geplaatst.

Lees verder

Bloedader (verb.) Minks wekelijkse column 13-6-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Bloedader (verb.) Minks wekelijkse column 13-6-2018
 
Reeds in het prille begin van mijn diensttijd werd duidelijk dat huzaar Mink Out beter diende in nachtduister dan bij daglicht.
Neerlands krijgsmacht maakte hier handig gebruik van door bovengenoemde ‘des nachts’ te laten waken voor een Sovjet-invasie. Wanneer mijn legeronderdeel met gerust hart rustte hield ik, in een tank, met een shaggie, bakkie en boekie getrouw de wacht.
 
Twee opgerolde slaapzakken op de bodem van de geschutskoepel, en mijn benen tussen commandant en chauffeur in, voldeden om de gemiste slaap overdag in te halen.
Als een schip op woelige baren doorploegden we de Lunenborger heide om Iwan op gepaste afstand te houden.
Terwijl de veldslag in alle hevigheid woede, camoufleerde het geronk van de forse Detroit dieselmotor de lange uithalen van mijn gesnurk.
Ontwakend keek ik door het luik boven mij waar helder blauwe lucht werd afgewisseld door zwiepende takken en dichte bladerdaken.
 
Dan plotsklaps paniek, in mijn hals voel ik een uitpuilende bloedader van wel zeker een centimeter of tien.
Was ik beland in een griezelfilm waar een reuzenparasiet, die in mij huisde, er nu ineens zo nodig uit moest ten koste van mijn leven?
De colonne hield halt en de spartelende huzaar werd door het zijluik naar buiten getrokken, alwaar hij tegen de grond werd gewerkt.
Met wijd opengesperde ogen schreeuwde huzaar Out moord en brand en of ze naar de uitstulping in zijn nek wilde kijken.
Commandant Kees rijkte met zijn hand naar de hals en trok de ader er langzaam af, ik kneep mijn ogen dicht en slaakte een angstkreet.
 
Toen ik mijn oogleden weer opsloeg keek ik in de grijnzende smoelen van mijn maten en commandant Kees tussen wiens duim en wijsvinger een naaktslak heen en weer bungelende.
Een naaktslak in een rupsvoertuig☺, goede kans dat deze door het cavaleristengeweld vanaf een zwiepende tak hier was neergekwakt.
Hij had zich bij deze onverwachte verhuizing neergelegd, en wel in mijn behaaglijk warme hals.
We hebben hem in een lekkere verse groene boom gezet en daar leefde hij nog lang en gelukkig (die naaktslak).
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

Afvallen. Minks wekelijkse column 6 juni 2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Afvallen. Minks wekelijkse column 6 juni 2018
 
Met mijn benen bungelend over de bedrand zag ik, in de spiegelkast, een weinig flatteuze weergave van mezelf.
Kijk, die grijze coupe explosie en het gekreukeld oude kranten gezicht zijn na het douchen wel weer redelijk glad gestreken.
Neen, die beentjes met daarboven dat bolvormig buikje en die lillende borstjes stelde een vergelijk met kabouter Kandelaar pijnlijk vast.
Mijn veters kreeg ik zonder steunen en kreunen niet meer gestrikt, om nog maar niet te schrijven over het knippen van de teennagels.
Een regelmatig zuurstof tekort werd meer gewoonte dan uitzondering en het opgeblazen gevoel liet zich door geen Rennie meer paaien.
 
Een liter volle melk per dag was normaal. Ik woon alleen dus het pak aan de mond, buik vooruit en klokken maar, lekker koud en romig.
Als broodbeleg kocht ik vijf maal anderhalf ons, allerhande soorten.
Dit broodbeleg leed aan een serieuze identiteitstoornis, het zag zelden een boterham, propte ik zo naar binnen, twee dagen, weg beleg.
Hagelslag, het pak zo aan mijn mond en laat maar lopen.
In de keuken van het café, voordat ik de mayonaiselepel bij de afwas gooide stak ik hem in mijn mond en dat telkens weer.
Chocolaatjes bij het kopje koffie? Als ze bleven liggen at ik ze op, tientallen per dag, naast de rondo’s die ik voor de koffie mee nam.
Neen, ik ben een enorme veelvraat, een zwelg, ik weet van geen ophouden, een groot bord eten, het moet leeg, en nog pudding toe, nog an toe. Voor het slapen drie boterhammen zoetigheid en dik pindakaas.
 
En ineens was ik het zat, de schakelaar ging om, die buik, die benauwdheid, ik ga er voor, me goed voelen is mijn motivatie.
Veel water, een bescheiden bord eten, fruit en voor het slapen een crackertje kaas en één slok volle melk voor de smaak.
In de koelkast huist nog slechts een echo, een eenzame fles water en wat blikjes leverpastei, o ja, en een tubetje secondelijm.
Een weegschaal hoeft niet, dat brengt ongewilde competitie, mezelf opjagen vind ik niks en teleurstellingen zijn ook niet zo mijn ding.
Laatst zakte bij de Albert Heijn, op het moment van betalen pardoes mijn broek af, het voelde heerlijk, niet zo zeer uit exhibitionistisch oogpunt maar gewoon omdat ik echt aan het afvallen ben, fantastisch!
 
P.S. Sporadische alcoholische versnaperingen tel ik niet mee, het moet wel leuk blijven!!!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Middenklasser. Minks wekelijkse column 30-5-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Middenklasser. Minks wekelijkse column 30-5-2018

Heeft u wel eens zo’n droom gehad? Een balletje rolt van een heuvel, petieterig en ongevaarlijk, bijna schattig eigenlijk.
Maar al snel wordt de bal groter en groter, in no-time groeit hij, tijdens zijn tumultueuze afdaling, gigantisch, vluchten is zinloos.
Het walst over je heen en neemt je mee in zijn allesverwoestende tocht het dal in, lampie uit……… Nachtlampje aan, rechtop in bed!

Nou ja, zo voelde de aanwassende berg wasgoed na de ineenstorting van mijn Duitse middenklasser wasmachine…. slechts 2,5 jaar oud.
Ik moest handelen, het was vijf voor twaalf en het ‘(was)water’ stond mij aan de lippen, een lawine van vuile was dreigde mij te bedelven.
Vijf voor twaalf was het daadwerkelijk, er moest en zou zo snel mogelijk een wasmachine gekocht worden, de tijd drong.
Vrijdagavond, de bestelling moet voor twaalf uur geplaatst om zaterdag de machine binnen te krijgen teneinde de berg af te graven.
Het café loopt vol en mijn onlineplan dreigt te mislukken, met Pinkster in het vooruitzicht zou de was me zéker boven het hoofd stijgen.
Gelukkig biedt een Kort Verband Vrijwilliger zich aan en ben ik nog binnen de tijd om de dag er na de wasmachine opgelucht te ontvangen.

Diep in de nacht kom ik met de nieuwe aankoop de straat ingereden, nu nog even naar binnen en installeren die hap, makkie???
Kantelend van de wagen het huis in, de wasdroger van de oude machine af tillen, schuiflade losschroeven, invalide schoonmaakhulp weghalen, nieuwe neerzetten, schuifla en droger er weer op en dit alles muisstil.

Om half zes 1e Pinksterochtend start ik hevig transpirerend de eerste wascyclus in een poging de verstikkende berg weg te werken.
Bij het dichtslaan van het deurtje merk ik wel op dat de mankerende middenklasser als een Mercedes klonk terwijl deze nieuwe zijn best doet om het geluid van een Fiatje 500 te imiteren.
Het mag de pret niet drukken, ze doet ijverig haar best en nog tijdens de Pinkster is de vuile was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Slechts bij twee vuile sokken al ontstaat nu het onstuitbaar verlangen haar aan te zetten om tevreden naar het raampje te kunnen staren.
Hopelijk slijt deze schoonmaakhulp wel wat meer levensjaren in de gangkast dan haar voorgangster, die prijzige middenklasser.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

See you in heaven. Minks wekelijkse column 23-5-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
See you in heaven. Minks wekelijkse column 23-5-2018
 
Drie maal per jaar, 1e Paas-, Pinkster- en Kerstdag, steek ik tijdens een nachtelijke wandeling vanaf mijn huis een sjekkie op.
t’ Is gek, ik rook enkel sjekkies tijdens het bieren maar on route naar het rendez vous-café van deze avonden heb er gewoon trek in.
Een soort ritueel startersrokertje om de opwinding ietwat te temmen.
Met straffe tred, de blauwe rook in mijn kielzog, loop ik door nauwe stegen van een Haagse binnenstad naar het 1e dorstlesadres.
 
Wanneer ik bij het Bakkertje de hoek om loop staat ‘Hands’ al in de deuropening van Momfer, glaasje bier en sigaartje losjes in de hand.
We slaan elkaar op de schouders en praten als mannen die elkaar lang niet gezien hebben, u kent het wellicht: “Hoe is het”. “Goed”. “Mooi”. “Biertje?” Het gaat er niet zo zeer om wat je zegt maar wel dat je communiceert met een wederzijds gevoel van innerlijke blijdschap.
 
Wat bier en aansluiters verder, met een minder straffe tred naar het volgende adres, een haveloze Engelsman vraagt om geld.
En wat doe je dan, het is Pinkster, je wil geen lul zijn, je grabbelt wat in je broekzak en voelt twee munten van een euro.
Je bent goed geluimd dus laat je er niet één weer terugvallen maar geeft ze allebei aan dit arme schaap van een mindere herder.
Met een semi dubbele tong druk ik hem op het hart: “not for drinks only for eating”.
Ik zeg het hem tegen beter weten in maar zie het altijd als extra adviesje of waarschuwing.
Als ik zo naar hem kijk is dat bij hem wel doorgedrongen, die drank dan, voor het waarschuwen ben ik overduidelijk een beetje te laat.
“See you in heaven master” roept hij als ik bij de ‘wachters’ aansluit.
 
De nacht is te kort, de jamsession met Papemann en Mike B Drums swingt, far out, super cool de pan uit.
In een overvolle Gabors heffen we nóg wat kelken. De vette bek bij Piet Patat smaakt in de verste verte niet naar een laatste avondmaal.
Een nieuwe dag kriekt, Haagse Harry kijkt onbewogen toe.
See you in heaven master???? Ga jij maar vooruit, ik blijf nog even. Kan het maar weer snel 1e kerstdag zijn.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Lees ze hier…