We duwen de roeiboot bijna geluidloos af, en nemen beheerst evenwichtig plaats op Spartaanse houten zitplanken.

Olle, de meest geroutineerde onder ons, neemt de roeispanen ter hand en trekt de bladen, zonder al te veel reuring, met regelmatige slag door het aardedonkere water.

Langs de oevers, in de duistere bebossing rond dit meer verraadt een enkel lichtpunt een hut waar men op dit passend uur nog niet rust. 

Wellicht een pas getrouwd stel dat nog niet wil slapen of een gezin wachtend op de dokter omdat een van hun kinderen ziek is.

Het kan natuurlijk ook om een ouder echtpaar gaan waarvan er één de slaap niet kan vatten. Zoveel redenen kun je verzinnen, bijvoorbeeld ook dat ze gewoon vergeten zijn het licht uit te doen.

“Is het nog ver” vraagt Joop, mijn gemijmer spat als een zeepbel uiteen, Olle schudt nee en zet zijn bijna geruisloze roeibeweging voort.

Enkel zacht klateren van water, dat de riemen ontvalt als zij over het water scheren voor een nieuwe slag, en het daarop volgend plonsje, zijn de enige geluiden die deze nachtelijke stilte vriendelijk storen.

In het westen piekt een strook daglicht boven de bosrand uit omdat de zon, dit Zweeds zomers land, niet geheel aan het duister gunt.

Olle stopt met roeien en wijst ons waar we de eerste fuik moeten lichten, de spanning op het touw en bij ons neemt evenredig toe. 

De oude Germaanse god Freyr is ons klaarblijkelijk goed gezind.   Met emmers vol traag bewegende rivierkreeftjes keren we, wederom als dieven in de nacht, vakantie-huiswaarts, het is een goede vangst.

Een traditie in Zweden, in Augustus worden de kreeftjes meestal door mannen gevangen, door vrouwen bereid en gezamenlijk gegeten.

Er zijn er schadelijk veel dus op deze manier loopt het niet uit de hand en eet menigeen, uit het vuistje, zijn buikje rond.

Nu, terug in een overbevolkte Randstad, lijkt onze nachtelijke jacht op dit prachtig meer en zijn smakelijke prooi onbereikbaar ver weg.

Volgend jaar nog maar een keer,  we willen nog meer…….van dit meer.

Tekstverantwoording: Mink Out.                         

t’ Zit diep.                           Minks wekelijkse column 1-8 -2018

2 Uur ’s-nachts, op mijn smalle Jugentstilbalkonnetje, 4 hoog voor aan straat, past net 1 stoel, tijd voor Minks column.

Gemakshalve hoop ik maar dat de San Sebastiaanse bouw en woningtoezicht onlangs nog een controlada de construccion op dit prachtig, smeedijzeren uitsteeksel heeft verricht.

Na een paar keer stampen op het vloertje zonder het geluid van vallend stucwerk, durfde ik het, met gevaar voor eigen leven, aan.

Een zomerbriesje koelt mijn, door de reis, gloeiend gezicht.

Onder mij lopen jongeren lallend voorbij, op het balkonnetje naast mij rookt de conciërge van het pand nog een peukie, hij groet me geluidloos met een hoofdknik, we gunnen elkaar deze helende rust, alhoewel de taalbarrière óók niet echt noopt tot een goed gesprekJ. 

Nou, het is me wel een vakantietje, heerlijke Baskische Tapas gegeten, de Basken zeggen Pintxos, het lijkt verdomde veel op elkaar maar ze vinden het beiden toch wel erg anders, net als de Basken en andere ‘Spanjaarden’ zelf: identiek maar toch heel anders.

De man waar ik tussen de ‘Tapxos’ door een gesprek mee had sprak trots: “Wat nou Spanje, ik ben een Bask”. Zo’n soort uitspraak hoorde ik jaren geleden ook van een Franstalige Belg: “Je suis un Wallon”.

Misschien met die haat en nijd stoppen, het brengt je niks en nergens. Blijkbaar zit het heel erg diep, tis makkelijker gezegd dan gedaan.

Aardig ritje achter de kiezen, in twee dagen op de nep-Harley van Den Haag naar hiero, was ff nodig om genoeg tijd te hebben dingen te kunnen zien. Bijvoorbeeld het stadje Guernica, dat door Adolf H. en Benito M. op verzoek van Francisco F. op een marktdag in 1937 rond het middaguur als test en pressiemiddel werd platgebombardeerd.

Deze oorlogsmisdaad is door Pablo Picasso in een abstract schilderij (dat ik later deze week in Madrid wil gaan bekijken) weergegeven.

Kijk, de ♬ko…ho…ho…ho…ning van Hispanje♬is door toedoen van Francisco F. (die niet Baskische bommengooier) op de troon gezet…….

Koning, ‘Spanjaarden’, Guernica, Basken………voelt u nu hoe diep zoiets  kan zitten?

Beter werk je aan een betere toekomst dan dat je je vastklampt aan het verleden, verzoening is daarvoor een erg goed stuk gereedschap.

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   

Lesje geleerd.            Minks wekelijkse column 18-7-2018

Hangend over de reling kijk ik naar beneden.

Een ieder doet zijn ding op het gemakkie, ze hebben tijd genoeg, de één wat meer dan de ander, ik heb drie weken.

Ik had nooit die steen moeten gooien, ga ook altijd vooraan staan, tis de schuld van ‘de wouten’ zelf, als ze wegblijven is er niets aan het handje. Voordat ik er erg in had propte twee man in burger me hardhandig in een arrestantenwagen.

De edelachtbare kende geen pardon, terecht snelrecht; zo sta je op de Noord side van het stadion en zo zit je op de noord vleugel van een niet nader te noemen huis van bewaring ergens in de provincie.

Geen bericht van mijn vader en moeder, daar zit ik nog het meest mee, ze zullen wel boos zijn en erg teleurgesteld, lamlul die ik ben.

En hier hang ik dan over die leuning, geen geld, niks te roken of te eten, alleen water en een ongesneden diepvriesbrood, verstrekt door de overheid bij de intake, expres? Wat ze noemen op water en brood.

“Heeehhhh, Ronnie”, “krijg nou wat Stanley, jij hier? Hoelang hebbie?” “Nog drie kerstbomen, ze zeggen dat ik ondeugend geweest ben, ik weet van niks, je weet toch man, zeker omdat ik zwart ben.”

“Ja, tuurlijk Stan, zat er toch aan te komen, kon nooit lang goed gaan!”

Even later zit ik in mijn cel met 2 flessen cola, 2 flessen Fanta, 2 familiezakken chips en 1 pak stroopwafels, toffe gozer die Stanley.

Mijn drie weken kruipen voorbij maar eindelijk sta ik toch ‘vogelvrij’, met een blauwe vuilniszak spullen over mijn schouder, buiten.

Ik probeerde mijn ouders, die nog steeds geen krimp geven, te bellen maar geen mens wilde me zijn mobieltje ff lenen.

Verloren zink ik neer op een bankje van het provinciestationnetje.

“Hoelang heb jij er op zitten” spreekt iemand me aan, “Does it show?” vraag ik hem, hij toont mij zo’n zelfde blauwe vuilniszak en we lachen, ik gebruik zijn mobiel maar het blijft ijzig stil aan de andere kant.

De sleutel in het slot en daar staat mijn moeder, ze kijkt niet boos of teleurgesteld, ze kijkt als mijn moeder, die heel veel van me houdt.

Ik storm op haar af, we knijpen elkaar zowat fijn en snikken…….. Opgelucht en mijn lesje geleerd, wat een koekwaus was ik, klaar nu!

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl