Auteur Archief

Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018
 
Het kerkhof der Scheveningers ligt er treurig bij, motregen onderstreept de afscheidsdroefheid ons aller tante Pietje.
Hier liggen de sluizen die toegang geven tot de eeuwige visgronden waar zelfs Radio Scheveningen geen bereik heeft.
 
Na de koffietafel draalt den Ouden Neel in het druilerig weer,
de thuisreis en het verlies kan ze niet aanvaarden.
Mijmerend kijkt ze naar de poort van het kerkhof en maakt geen aanstalten in te stappen: “Je bent nog niet klaar mee hé?”. “Neen, ik wil nog even naar haar toe”.
 
Bij onze benadering stoppen de grafdelvers met het bedekken van de kist en trekken zich stemmig terug voor een opgedrongen rookpauze.
Het begint harder te regenen, we kijken in een troosteloos gat, een hoek van de kist, met dezelfde diep eiken kleur als Pietjes wandmeubel, piekt door de grove onverbiddelijke aarde heen.
“Tis wel koud” zegt ze bezorgd, “ja maar mam, het is niet meer je zus die daar ligt, die is weg, ze merkt het niet meer, dit is wat er over is”, ze knikt door haar emoties heen.
 
De setting is compleet, regen, grafstenen, treurwilgen en een ontwapenende rust die, vreemd genoeg, de drempel naar de dood schijnen te verlagen.
Stijf gearmd in steunende saamhorigheid en gedeelde smart lopen we langs de gestopte Scheveningers.
Den Ouden Neel kende ze bijna allemaal, het zijn er best 
veel, de tol van de roem voor haar hardnekkig in leven blijven.
 
Opbeurende uitspraken aan haar adres: het hoort er bij, ze merkt het niet meer en zo is het leven, begeven we ons huiswaarts met een tussenstop bij de banketbakker.
 
In de keuken met moorkop en koffie wordt de draad weer opgepakt.
Regen laat zich roffelend horen, druppels trekken slepende sporen langs ramen, gelijk de biggelende tranen over haar wangen, banen.
De pijn zwakt wat af, het hoort er bij, van de wieg tot aan het graf.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Kinderloos. Minks wekelijkse column 7-11-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Al vroeg koos ik er voor geen kinderen te nemen, niet uit egoïsme, maar meer uit vrees voor een drama ná het genadeschot voor een niet te redden ‘fantastisch’ samenzijn.
 
Vechtscheidingen, kindertehuizen, pleeggezinnen, alimentatieruzies, ik was er als de dood voor en bleef daarom ook bewust nazaatloos.
Nu achteraf denkt u zeker dat ik ga melden er spijt van te hebben, neen zeker niet, ik leef een heerlijk leven en vermaak me kostelijk.
Aan genegenheid geen te kort, zat echte mensen om me heen.
 
De Out’ s is niet zo’n familiezieke familie, broers en zus wonen vlak bij elkaar maar kiezen zo hun eigen pad, dat mag en dat gaat goed.
En dan is daar gelukkig, nog steeds, Den Ouden Neel om mijn familiaire aanhankelijkheid eindeloos op te kunnen bot te vieren.
 
Maar heel soms, krijg ik een soort van gemisschok, zoals toen: langszij van de route Soleil in zo’n immens wegrestaurant waar men zijn kinderen niet uit het oog verliest.
Achter mijn kop koffie met gele puddingpunt gezeten zag ik een gezinnetje, ouders, twee kindertjes van een jaar of 7 en 8 kozen uit de vitrine waar een weldaad van het goede der aarde lonkend lokte.
 
Daar gebeurde het, terwijl de moeder het kind met één hand beschermend vasthield streek ze met de andere hand, in een vlaag van uiterste genegenheid, het ventje liefkozend over zijn bolletje.
Niets bijzonders zal je denken maar een schok ging door me heen, dít was wat ik miste, een eigen kind om dat ook bij te doen, liefde geven.
 
Maar ja, een eigen kind, daar is het nu wel een beetje te laat voor, niet zozeer wat betreft het verwekken, dat zou na wat extra inspanning en de goede vrouw nog wel lukken, maar met je looprekje naar een tafeltjesavond, dat kan je je eigen kind toch niet aandoen.
 
Tja, toch mis ik af en toe dát intieme aspect van kinderen hebben.
Of was het wellicht latente jaloezie en verlang ik er diep van binnen naar om weer eens als klein Minkie door Den Jonge Neel, over mijn bol te worden geaaid. Tijd voor een boek van Sigmund Freud denk ik.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Goed en als gegoten.  Minks wekelijkse column 30-10-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 

Dat afvallen lukt best, maar wanneer ga je stoppen en hoe?

Mijn plofkop is flink geslonken zodat mijn uitgedunde haardos, na een zorgvuldige studie voor de badkamerspiegel, volgens mij weer voller lijkt, mmmmm………nou ja…… ik denk van wel…….. toch????

 

Mijn kont is, voor mijn leeftijd en ondanks het lijnen nog retestrak. Zo strak dat een terrashangster achter- en onlangs, als een volleerd vleesmeesteres, knijpend keurde, ik voelde me opgelaten en kleurde.

 

Ik heb maar niets gezegd want ze was wel heel erg lekkah. Dit heb ik, met dat #Me-Too-gedoe, óók maar weer niet gezegd.

Mijn buik is, vanaf een paar uur na het eten, nauwelijks meer te zien. De flinke zwemband rondom verdween als sneeuw voor de zon.

 

De periode dat ik met het gekreun als een barende moeder en de logheid van een zeekoe op mijn andere zij rolmopste is voorbij.

De angst voor een totale ineenstorting van mijn krakkemikkig bed is met het afnemen der kilo’s als ganzendons in de wind verdwenen.

 

Alles leuk en aardig, maar dan………. Die motorjas, daar hing ik in, mijn spijkerbroeken zaten als aarappelzakken om mij heen, alles werd te ruim, het enige krappe was het geld voor een hele nieuwe kledinglijn.

Laat mijn snertbuurman nou nog een knap leer jasje en wat ‘nieuwe’ spijkerbroeken hebben liggen uit een tijd dat hij nog net zo dik was als ik nu mager, dus niet snel er na werd ik de overgelukkige drager.

 

Op mijn nep-Harley richting café mijmer ik wat weg over alles hierboven beschreven en doe een onthutsende ontdekking:

Ik heb bijna geen zelf gekochte kleren meer aan, buiten mijn T-shirt, boxer en een paar sokken.

De peperdure Blackstones heb ik als tegenprestatie van een vriend gekregen en de warme motorhandschoenen zijn geschonken door een motorwegenwachter wiens chef het tijd vond voor nóg nieuwere.

 

Een best voordelig verkregen outfit, hij zit top en is heerlijk warm, toch wel fijn deze mensen om me heen, de kleding en de vriendschap zitten goed en als gegoten, erg blij mee, hartstikke bedankt.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl  

Lees verder

ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ!!!!  Minks wekelijkse column 24-10-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ!!!!  Minks wekelijkse column 24-10-2018

Ik had het een beetje gehad, vond er niet meer zoveel aan, wat iemand gaat eten hoef ik nu echt niet meer zo nodig te weten.

Een keertje is leuk maar ik weet nu wel dat jou handpict rotishop de beste is en die andere honderd, waar jij niet komt, niks.

En die kinderen met hun judodiploma voor de rode slip, ja voor hen is het natuurlijk hartstikke leuk, daar zal je me niet over horen, maar eerlijk gezegd interesseert het mij eigenlijk niet zo heel veel, u wel?

 

Verjaardagen van huisdieren of mensen die de wereld de verlossende boodschap brengen van: heeft een relatie, als waren zij telgen uit een roemrijk, adellijk geslacht waar een baby van wordt verwacht.

Heb je ook nog die kroegbaas welke zijn oude moeder van hot naar her sleept, voor een foto, om zijn tanend imago op te krikken.

En dan die figuren waar je taal noch teken van ziet totdat ze op vakantie gaan en langs neus en lippen melden: Is onderweg naar Bali.

En wat dacht u van het ‘literaire genie’ die elke week een gaap verwekkend schrijfsel genaamd ‘column’ door uw strot wil duwen.

Om lange ‘ik zal gelijk hebben’ discussies te vermijden laat ik zwarte sneeuwpoppen en witte melk onderwerpen maar eventjes links liggen.

 

Neen, ik was het zat, dat kneutergeleuter op Face Book, totdat……

Totdat ik van de week, ondanks mijn ‘zat zijn’, toch weer even moest scrollen en op een pagina stuitte die mijn interesse wekte.

Voor ik het wist was ik aan het chatten met mensen uit Frankrijk, Australië, Polen en jawel zelfs iemand uit Myanmar.

Een talenknobbel was niet nodig, na een druk op de vertaalknop was, zelfs het Myanmarees, een soort rondjesvermicellischrift, net zo simpel leesbaar als de songtekst van Dikkertje Dap.

 

Een wonder, we chatten voluit over (in ons geval) kunst, de wereld lag nu echt aan mijn voeten, beter geschreven onder mijn vingerspitzen.

Dat sluimerde natuurlijk allang, maar nu werd ik pas écht wakker.

Dus heb je het ook helemaal gehad met dat Face Book gebral, zoek een mondiaal platform voor je passie, plaats een foto of zo en je zal zien, er gaat een wijde wereld voor je open, FB re-invented.

En natuurlijk was het beginstukje (grotendeels) cynisch bedoeld.

O, nog even dit: “ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ”, dank voor de aandacht.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                     

Lees verder

Ziekenbezoek. Minks wekelijkse column 17-10-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Ziekenbezoek. Minks wekelijkse column 17-10-2018
 
Hij liep krom van de pijn, hoge koorts, niet uit te houden.
“Gelijk naar het ziekenhuis ”, had huisdokter Tulp bevolen.
Was natuurlijk meteen raak……blijven, slang door de neus, niet eten en woestijnmatig drinken, het was niet echt een feest geweest.
De lokkende fruitmand, met liefde geschonken door de collega’s van de behanginpakafdeling, bleek een niet te verdrijven kwelgeest.
 
Hij had bijna niemand op de hoogte gebracht, een boek en een laptop voldeden om berustend op betere tijden te wachten.
Hoe ze het wisten mag Joost weten maar hij schrok zich rot.
Sjaan en Daan, plots staken hun onheilspellende tronies zijn serene kamer in, met zo’n blik van: zeker blij verrast met dit reddend bezoek.
Beiden hadden zo’n Cliniclown-neus op, al toeterend met hun gekleurde roltongen en stomme zelfmaakhoedjes veranderde zijn oase van rust in de chaos van een carnavalsruimte bij de hit: ‘Bloemetjesgordijn’.
 
Het werd een erg lang bezoekuur met mensen die hij (liever) nooit zag, ze moesten nodig praten over hoe het nu met hem ging en zo.
Ze hadden hem ‘legguh’, geen mogelijkheid om er onderuit te komen.
Genot, gezien de slang door zijn neus, was dat de vloeiende ‘monoloog’, die over niets anders dan henzelf ging, geen antwoord behoefde.
 
Dan was daar ook nog een lullig plantenstukje, in zo’n pitrieten mandje, met allerhande sprokkelwerk van een druilerige herfstwandeling.
Dode bladeren, takken, eikels en dennenappels, het had wat weg van een koninklijk landgoed na de openstelling voor het volk.
Dik na het vertrekverzoek rukte de zuster de derde bak koffie uit hun handen om hem te verlossen van deze onstuitbare aandacht.
 
De rust was na boven beschreven audiëntie stukken minder, ieder bezoekuur loerde hij bevreesd vanonder het opgetrokken laken naar de deur, beducht voor weer zo’n riant gebaar van genegenheid.
Enige voordeel aan het eind van hun ziekenbezoek was dat de fruitmand geplunderd achterbleef, slechts het glimmend nepstro wat pitten en schillen bleven als stille getuigen van hun brute inhaligheid. Het koninklijk landgoed kwam in de plaats, stukken beter te behappen.
Vraag: slaat de naam ziekenbezoek nou op de patiënt of het bezoek☺?
 
Tekstverantwoording: Mink Out. 

Lees verder

O !!!! Minks wekelijkse column 10-10-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
O !!!! Minks wekelijkse column 10-10-2018
 
 
“Zo, dat is een kekke karretje” sprak de kroegbaas vanaf het terras toen Spike van een fonkelnieuwe, vuurrode fiets afstapte.
“Ja elektrisch Mink, helemaal hip” sprak deze terwijl hij zijn nieuwe trots met een flink aantal forse sloten behing.
Geïnteresseerd, met mijn handen in de zakken, slenterde ik rond het stalen ros, er zat zo’n aan en uit knop op zoals bij apparaten in huis.
“Hoe hard gaat tie eigenlijk”, “nou, zeker wel 45 kilometer per uur, ben zo vanuit Den Haag centrum in Zoetermeer, helemaal top”.
Toen hij het knopje indrukte, lichte het beeldschermpje op, begeleid door allerlei piepjes, een heuse computerfiets die in de verste verte niet meer leek op dat oude postcodeloterij-ding van mij.
 
“Enne, hoe ver gaat tie met één accu Spike?”. “Nou ja, op ecostand wel 180, staat in de folder, en op standje sport zo’n 65 kilometer.
Hij communiceert via een app met je mobile telefoon, en als hij gepikt wordt kan je hem op afstand uit zetten en zelfs blokkeren.
Ze moeten hem dan met zich meeslepen en ik kan zien waarheen”.
 
“Nou, Spike, als je het niet erg vindt dan wil ik er wel ff een stukkie op rijden”, hij keek wat benepen en stemde schoorvoetend toe.
De hele sloten santenkraam, ondanks de geavanceerde antidiefstal features, werd weer afgetuigd en ik nam het rit aan.
Meteen werd ik overspoeld door een gelukzalig gevoel, u kent wellicht die opwinding waarbij je het wel uit kan jubelen van aanzwellende vreugde.
 
Hij ging nog hard ook, was nagenoeg geluidloos en milieusparend, wat kon een mens in deze tijden van opwarming der aardkloot nog meer wensen, ik zou er voor mezelf ook maar eens eentje aanschaffen.
Hield ik mijn nep-Harley voor zon- en feestdagen. Déze kon ik wél in mijn portiek parkeren, wat met de motor sinds kort niet meer mocht.
Met hoge snelheid race-te ik op de stoep de hoek om en kwam met piepende banden tot stilstand: “tering, dit is echt gaaf, wat kost zo’n dingetje nou Spikey, gozahtje?”
“Elfduizend eurietjes Minkie, gozahtje……………”.
”O !!!!”
 
Tekstverantwoording: Mink Out.
 

Lees verder

Inbraak (verb). Minks wekelijkse column 3-10-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Inbraak (verb). Minks wekelijkse column 3-10-2018
 
Als ik thuis kom zit het kattenontvangstcomité, tegen alle verwachting in, niet in de vensterbank op mij te wachten.
De voordeur is van binnen afgesloten om de vrije aftocht der inbrekers, die net mijn huis bezochten, langs achter te garanderen.
Het slaapkamerraam wagenwijd open, inhoud van kastjes en laden ligt door het hele huis verspreid over de vloer. Kussens van de bank getrokken, koffers open op een afgehaald bed, schilderijtjes hangen schots en schreef, tis om te huilen maar ik hou me goed.
 
“Laat u alles zoals het is dan komt morgen de forensische dienst naar vingerafdrukken zoeken”.
Blijven tussen de puinhopen van deze ongenode bezoekers doet mijn psyche geen deugt dus dan ‘van armoe’ maar naar het nachtcafé.
Goed bedoelde, troostende verhalen van doorgesneden kelen en aan flarden geschoten hoofden kunnen mijn dorst naar geborgenheid niet lessen dus nóg maar een troostbiertje.
Onzekerheid nestelt zich in mijn hoofd, met tegenzin naar huis.
Dronken en voorzichtig☺, om niets aan te raken, slinger ik naar bed.
Snel in slaap, geen galopperende nachtmerrie klattaklopt me wakker.
 
In ’t donker buiten de was ophangen? Ik wacht maar tot morgen bij daglicht………neen, neen ik doe het NU, weifelend en alert de tuin in!
De deur van het kantoortje, waar de chaos het grootst is, open of dicht, neen, ik laat hem open, maar wel zo snel mogelijk opruimen.
Ter afleiding maar even een stukje televisie……..niets, de inbrekers hebben zelfs het Ziggokaartje meegenomen.
Dan maar een verhaaltje schrijven, bij elk geluidje spits ik mijn oren.
De wasmachine die plots centrifugeert doet mijn hart in de keel kloppen, slapen met een breekijzer naast bed, je weet maar nooit.
Vertel mezelf dat dit overal gebeurt, ik was nu gewoon aan de beurt.
Ruim de chaos op en blijf doen wat ik deed, zoals ‘s-nachts de was ophangen, anders doe je het nooit meer, sla de bladzij om.
 
Nu jaren later heeft het dit kwalijk gebeuren een plekje in de koude grond van mijn kerkhof der slechte ervaringen. Door dit verhaal stamp ik lachend de grond nog even aan, doet me niets meer.
Slachtofferhulp? Dat was ik zelf, gezond verstand was voor mij zat.
 
Tekstverantwoording: Mink Out Meer: www.conck.nl

Lees verder

Een echte man. Minks wekelijkse column 26-9-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Een echte man. Minks wekelijkse column 26-9-2018
 
Ik heb de gewoonte alles scherp in de gaten te houden, schrijf maar: te observeren in de slechtste zin van het woord.
Eigenlijk ben ik een nette ‘voyeur’ van het zuiverste soort.
 
Zo ook in deze Amsterdamse nachtkroeg waar ik wat biertjes nuttig.
De barman heeft een sleeve, u weet wel zo’n tattoo, onmisbaar voor de moderne man van enige betekenis of wat er voor door moet gaan.
Bij profvoetballers of zo staan ze wel tof maar niet bij deze man,
die met de gratie van Femke Halsema hier de drankjes schenken kan.
Om dit certificaat van stoerheid plaats te bieden is zijn arm te dun. Het heeft bij hem meer weg van zo’n kleurig plakplaatje uit een poëziealbum dat het mierzoet verhaaltje extra moet ‘oplieven’.
Een ieder doet wat hij wil maar in zijn schoenen staand had ik dít binkerig ‘meesterwerk’ toch maar even overgeslagen.
 
Wat biertjes verder vermoed ik spillearm’ s ware rede der vergeefse inkt-uitspatting te hebben ontdekt.
Het enige, dus ook mooiste meisje aan de bar☺ blijkt zijn vriendin.
De aandacht der opdringerige mannen om haar heen absorbeert ze gelijk een spons, het stuwt haar vrouwelijkheid op tot een bijna krolse manier van gedraging, slechts het hol huilend geluid ontbreekt.
 
Stiekem strelende handen gaan, waar hij ze geenszins vermoedt en God zij dank niet ziet.
Terwijl ze met Rainbowboy blijft praten omklemt haar hele hand de steel van het wijnglas als strohalmhouvast in deez benarde positie.
Haar knokkels kleuren wit en ik vrees een breuk van het tere glas als ook in de klaarblijkelijk broze verkering.
 
Plots een alfa-mannelijke move, hij ritst een blik energydrank open en giet de inhoud, gelijk Popeye de spinazie, vloeiend door zijn keelgat.
Terwijl hij haar belagers diep in de ogen kijkt knijpt hij stoïcijns het dunne blikje fijn en brult een half uur voor tijd: “We gaan sluiten”!
Het grote licht is te vroeg, terugtrekkende handen te laat, haar gloeiende rode konen blijven, zijn magere vuisten gaan, glazen sneuvelen, pinda’s rollen, krukken vallen, zij zwijmelt, een echte man.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.n

Lees verder

Een prachtig oog. Minks wekelijkse column 19-9-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

 
Een prachtig oog. Minks wekelijkse column 19-9-2018
 
De erfenis van een samenwooncyclus waar ik verder niet op in zal gaan vanwege het private karakter waren drie katten.
Wat specifieker: twee poezen en één kat. Nog preciezer: ze heten Truus, Trees en Toon. Gezinsopbouw: Toon is Trees ’s zoon, Truus en Trees zijn zussen. In dit verhaal makkelijk om te weten.
 
Ik vind dat iedereen recht heeft op zelfontplooiing, zo ook mijn huisdieren, het kattenluik was de toegangspoort naar de wijde wereld.
Als kleine wiebelkatjes was dat geen probleem, schuttingen en wat bakstenen voor de spleet onder de tuindeur garandeerde een veilige jeugd van spinnen, stropen, rondjes lopen en lavendelstruiken slopen.
Op een dag was de tuin te klein en werd de schutting, via een boom in de hoek, geslecht. Het eerste schaap: onze prachtig groenogige Trees.
 
De eerste keer is altijd een risicootje maar meestal komt het goed.
Heb al zat van die wandelende bontvachtjes gehad, je zat een paar uurtjes in de zorgen maar ze kwamen altijd weer terug.
Zo groeien ze op als zelfstandige wezens met een groot netwerk en worden het geen geïsoleerde, lapzwansige vensterbankhangers.
 
Alleen dit keer werden die paar uurtjes vele etmalen, ze bleef weg.
Na twee dagen wist de hele buurt echt wel dat ze Treesje heette.
Als een schim liep ik over het nachtelijk kerkplein achter mijn huis.
Al zoekend lispte ik keer op keer haar naam, ‘t blijft toch je kind☺.
Een beenmergend klappent kattenluik verried slechts de rentree van Truus en Toon, niet van de verloren dochter waar ik node op wachtte.
Plots was ze terug, vocht liep uit haar linker oog, binnen een uur zaten we bij dierenarts Gierschnabel, hij had een (splinternieuwe) Porsche☹.
 
Het oog moest er uit, 375 euro, blij dat het er maar één was.
Deze prijs was niet inclusief een nieuw functionerend oog maar gewoon d’r uit lepelen, dichtnaaien en klaar, wat een pechvogel, deze poes.
Tijdens het maken van de columns slaapt ze in de prullenmand onder me, als het bedtijd is til ik haar op en druk haar zo tegen mijn wang dat ik in het éne oog kan kijken, een contact anderzijds onmogelijk.
Trees is mijn favoriet, grotendeels door dat………. prachtige éne oog.
 
Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Langzaam zand, traag water. Minks wekelijkse column 12-9-2018

Geschreven door Mink Out op . Geplaatst in column

Langzaam zand, traag water. Minks wekelijkse column 12-9-2018
 
Mijn nieuwe ik vond het tijd de spijsvertering te bespoedigen dus na de aanschaf van sportschoenen en een trainingsbroek ging het richting loopparcours van zo’n veertig jaar geleden.
 
Onderweg naar het strijdtoneel, met mijn nep-Harley, bleek dat deze route, door de jaren heen van mij vervreemd was, afsluitingen en één richting, plopte als giftige paddenstoelen uit de straatstenen. Fietspaden met messcherpe haaientanden dreigden een ledemaat te amputeren als je de appende, stalen ros rookies geen voorrang gaf.
 
Niet alleen de weg er naar toe, maar ook het omzomend Duindorps gebied is danig op de schop genomen.
Het is niet zo erg dat hier een dik betaalde landschapsarchitect met visie lekker met zand heeft geschoven, maar mijn bunkers, bekende bramenstruiken en vliegerplek zijn verdwenen.
En dan die picknicktafel waar ik lang gelee op een zomerse, volmanige nacht met een prille liefde zoete gewenste intimiteiten had……weg!!
Ook al de paden waren uitgegumd, voor nu mijn grootste zorg.
 
Waar ik toen een ‘gewichtig’ opwind stopwatch en een zware discman (portable cd speler) mee zeulde voldoet nu een smartphone die naast boven beschreven functies nog veel meer in zijn mars heeft.
Na de eerste weifelende stapjes versnel ik toch maar even, het wordt zoeken, ‘niet veel is meer’☺ zoals het toen was.
Zen, yin yang, mindfulness, leuke kreten voor knotten, baarden, tweeverdieners en moderne bejaarden. Laat mij maar lopen.
 
Na jaren keert de cadanstrance terug, voeten ploegen zonder denken voort, hij is er weer, de vriend van weleer, ik miste hem zozeer.
Het oergevoel neemt bezit, gedachtes komen en gaan,
als witte meeuwen tegen donkere wolken, af en aan.
Een hond zoekt onverwacht, mijn vriendschap, zeewind huilt zacht.
Trek mijn sporen langs deze ruige kustlijn, wordt opnieuw geboren.
 
Ik laat mijn onrust maar, op het langzaam zand dat met traag water wegebt in een rusteloze zee en bedaar.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Lees ze hier…