Kaalslag.                              Minks wekelijkse column 23-10-2019

 

Ik kwam gesloopt uit bed, weinig geslapen, een verstopte neus die hoogstwaarschijnlijk op een aanstaande griep vooruitliep.

Nou, je wil mij na zo een nacht/dagrust niet tegenkomen, gelukkig was ik zelf de eerste bij de rituele spiegelconfrontatie.

 

Een driftige tandenborstel door mijn mond, de warmwaterstralen van de douche, samen met shampoo van de Lidl, maken meestal weer een montere Minkemans maar het bleek douchewater tegen de bierkaai;-).

Mijn hoofd en zijn inhoud waren hoofdelijk aansprakelijk voor een snakkend tekort aan levensvreugde deze morgen, actie was gewenst.

Toen ik na een woonwerkrit op de nep-Harley mijn helm afdeed kreeg een reddingsplan gestalte, mijn haar had veel weg van een dweilmop dus ik zou naar kapster Josje teneinde mijn goed gevoel te herwinnen.

 

“Ha die Mink, dit is Linsey, ze loopt hier stage, tis haar laatste jaar en ik vertrouw het wel, kan zij je knippen?” “Ik hoop het wel”, grapte ik.

Ik keek het ‘kind’ aan en zij mij, ze leek op Shakira’s jongere zus, ik smolt en stamelde met een bos haar en mond vol tanden: “Doe maar”.

Vaardig knippend fladderde ze om mij heen als een mot rond een brandende kaars, tenminste deze stoute fantasie vlamde in mij op.

In het echt hield ik mijn armen en handen overdreven dicht onder de kapmantel om haar lichaam, dat telkens (onbewust???) tegen me aanstond, niet aan te raken, ík was de zeer voorzichtige mot.   

 

Even later kwam Josje er bij, woelde beroepsmatig door mijn haar en gunde mij de twijfelachtige eer als praktijkvoorbeeld te dienen.

“Kijk Linsey dit is nou het voorbeeld van iemand wiens haar erg dun is en waar de verschijnselen van kaalheid duidelijk zichtbaar worden”.

Huh……ik kaal? Dat was (toen) nieuw voor me, oké niet meer zo vol als vroeger maar je kan overdrijven, een donderslag bij heldere hemel.

Terwijl Josje doorwoelde ging mijn hoofd willoos, van voor naar achter van links naar rechts, als dat van een aap die ferm doorgevlooid wordt.

Ze gingen zo in de les op dat ik en mijn gevoelens vergeten werden.  

Mijn ‘haardos’ bestuderend, drongen beiden hun vrouwelijke charmes onbewust aan mij op, mijn begeerte deed zijn beklag maar het enige dat ik nog zag was slechts de oprukkende kaalslag.

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort de bundel.        

Gure herfst.      Minks wekelijkse column 16-10-2019

 

Wanneer je last hebt van herfstdepressies moet je dit verhaal maar ff overslaan, tis er geen één waar je vrolijk van wordt.

Ik moest hem gewoon maken, iets van me af schrijven of omdat somberheid wellicht ook iets moois herbergt.

 

Het ijzeren ledikant piept en schudt wanneer hij zich wéér op zijn andere zij draait, de zomer en thuis zijn ver weg, net als het rijk der slapende waar hij zelden en te kort verbleef.

Na de zoveelste inzinking lijkt hij weer wat óp te knappen maar zekerheid is er nooit, de aanvallen komen onaangekondigd.

 

Hij stapt uit bed en loopt over de koude plavuizen naar het raam, schuift het gordijn opzij en klapt de houten binnenblinden weg.

Aan de buitenkant zitten tralies, dat is best, hij koos er zelf voor om in dit, laten we zeggen, rusthuis te verblijven.

Hij opent het raam en kijkt naar de ommuurde tuin waar ‘s zomers de zoetgeurende lavendel pronkt met haar innemend diepblauw.

Tis nu troosteloos, een herfstbries op zijn warm gezicht, hij steekt zijn armen tussen de spijlen door en voelt met hongerig gespreide vingers de striemende regendruppels op handen en onderarmen.

Gezicht tegen de tralies, een gil van onmacht, de wind huilt mee.

Hij legt het gelaat in zijn natte, koelende handen en vindt rust.

Een paar maanden later past Vincent, zeg maar even, euthanasie toe,  hij was moe, doodmoe, het was zat geweest, beter zo.

———

Annet had ik al jaren niet meer gezien, t’ was zo’n meisje dat altijd op de verkeerde gasten viel, van die penozetypes.

Heb haar vaak aangesproken, ze was te goedgelovig voor die wereld, maar oké, ze emigreerde met zo’n ‘vriend’ naar Panama, dat was um.

 

Laatst een bekende van haar gesproken, Annet zit in de gevangenis, 15 jaar gekregen voor dingen met drugs, die gozer is natuurlijk zoek.

Het laat me niet los, ik moet elke dag aan haar denken, 15 jaar in een Panamese gevangenis, dat ga je toch nooit overleven.

En dan ook met die armen tussen de tralies door en zo’n ijzige gil van onmacht, ík huil wel met je mee, wat een ellende, tis een gure herfst.

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort de bundel.                  Meer: www.conck.nl     

Bekeuring.                           Minks wekelijkse column 9-10-2019

 

Als parttime burgerlijk ongehoorzame Hagenees omzeil ik het systeem nog wel eens, zo ook laatst onder de Haagse Toren.

Een crime om met de auto richting Koningstunnel te komen. Straten waar je wel mag maar niet kan rijden en straten waar het wel kan maar waar het weer niet mag.  

Het werd keuze 2, een half rondje om de kerk, gaat al jaren goed.

 

Met Den Ouden Neel’s gehandicaptenparkeerkaart op de ‘dash’ (dashboard, klinkt modern hé, van Lil Kleine; Krantenwijk;-) lijkt de valide invalidebus op nopend regulier vervoer, hoop ik dan altijd maar.

Als mijn sluiproute een op oorlogspad zijnde handhaver kruist, strijkt deze meestal zijn handhavingshand over het hart. Een joviale knipoog met opgestoken duim doet zelfs de overfanatieke BOA smelten.

 

Schijnbaar theepauze voor de heren, zie er niet 1. Nog even voor de Passage-ingang een bocht naar links over het Buitenhof en dan……….

Een diender, met in de luwte achter hem een legertje handhavers, doemt onheilspellend voor mij op, de kaart, mijn joviale knipoog en opgestoken duim truc helpen niet. Met strikte precisie word ik kordaat en vol plichtsbesef, bij een oranje pylon, op mijn plek gezet.

 

Een zachtaardige BOA wil me uitleggen van hoe of wat, een noodgreep is vereist: “Mijn 95 jarige, invalide moeder staat bij Dudok voor de deur te wachten met haar tasje op schoot, omrijden duurt uren, ik moet deze route nemen” lieg ik. “Het spijt me meneer, die bekeuring komen u en ik niet onderuit, er wordt op mij gelet”.

“Je kan toch net doen alsof je hem uitschrijft”, probeer ik nog.

Helaas, aan zijn houding te oordelen voelt hij zich schuldiger dan ik.

Weer begint hij over mijn verkeerde weg maar geeft op als ik het ‘mijn invalide moeder halen’ relaas weer aansnij.

 

Hij schrijft de bon snel uit en ik kan gaan. “Kost zoiets eigenlijk?” vraag ik hem kameraadschappelijk. “Ik hoorde zonet 120 á 130 euro”, mompelt hij met neergeslagen ogen.

Moeizaam onderdruk ik een ‘slik’ maar blijf sportief, met een smalend “bedankt” schud ik hem ten afscheid vriendelijk de hand.

Zichtbaar verbaast verdwijnt hij bij het wegrijden uit mijn spiegels.

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort: De bundel.

Prachtvrouw?                     Minks wekelijkse column 18-9-2019

 

Deze keer moest het rendez-vous plaats vinden, had haar al meerdere keren genegeerd omdat andere dingen meer lokten.

Als ik bij thuiskomst vertelde dat ik haar wederom links had laten liggen verklaarde men mij voor gek, ze is onweerstaanbaar mooi en een sensatie om mee samen te zijn hadden ze me te melden.

Dus deze vakantie moest het echt gebeuren, mijn nieuwsgierigheid was niet meer te stuiten, het moest geen obsessie worden.

   

Behaagziek etaleerde ze van verre haar albasten lichaamspracht.

Een lust voor het oog haar ongenaakbare aanwezigheid tussen de heuvelen van dit vruchtbaar en zonovergoten Pyreneeënlandschap.

Na veel ‘o jee’ wegen reed ik op mijn nep-Harley het dorp Millau binnen, vroeger berucht om zijn onophoudelijke file Spanjegangers. Totdat zij, als een betonnen beschermengel met gespreide vleugels, neerstreek en het gehucht verloste zijn eeuwige kwelling.

 

Langs de ontzaglijke steunpilaren omhoog kijkend aanschouwde ik een wereldwonder, deze hoogste brug ter wereld: het viaduct van Millau. Nu moest en zou ik er overheen ook, de route ging zelfs Tom en Tom de pet te boven dus dat werd zoeken geblazen. Kon me, gezien de hoogte, niet voorstellen dat het vinden der juiste weg een kwestie van minuten was, bergopwaarts leek me in ieder geval wel gewenst.

 

Ik ging langs berg en door dal, na menig bocht liet ze zich in een flits glimlachend zien. Het tipje van de sluier, lonkend zoals sluwe vrouwen dat doen om een argeloze reiziger in hun dodelijk web te lokken.

Bergdorpen, vergezichten, bossen, alles heb ik gezien in dit prachtig stroomgebied van de Tarn, maar zij bleef onbereikbaar.

De zon ging onder en ik stond/lag weer gewoon aan haar voeten in Millau. Morgen moest ik verder, ik had zo graag met haar……. helaas.

 

De volgende dag een rit van zo’n 500 km richting Cote d’Azure. Tom, Tom en ik staan weer paraat maar dan, onverwachts, doemt ze in al haar schoonheid op, een laatste kans, ze strekt zich voor mij uit.

Rit van mijn leven, ongeremd gaat het gas er op, veel, sensationeel!!

Ik lach, ik gil, kijk naar bene, dit is wat ik wou van deze prachtvrouw.   

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort de bundel.                  Meer: www.conck.nl

Honden.                      Minks wekelijkse column 28-8-2019

 

‘s-Nachts op de Nep-Harley een boulevardje pikken, heerlijk.

Huiswaarts kerend een antiekwinkeltje, kan me niet bedwingen, kijk in de etalage……..……….. en daar staan ze dan als dieven in de nacht: twee witte, porseleinen honden.

Ze staren me stoïcijns aan, had wel wat meer gekwispel verwacht.

 

Tis zo’n zelfde stel dat heel vroeger de schoorsteenmantel in het geboortehuis van Den Ouden Neel sierde.

Haar papa (mijn opa) bracht ze mee uit het verre Engeland.

En zij, zij vond ze prachtig, kon haar pretoogjes er niet van af houden.

Na vaders plotseling, tragisch overlijden waren ze ineens spoorloos verdwenen, iets waar ze nog steeds niet over uit kan.

 

De deal is al snel beklonken, na wat gepingel heb ik het versteende duo voor een matsprijs in mijn bezit………… inclusief uitleg.

U weet hoe dat gaat: mannen, weken zonder vrouw op zee, in Engeland aan wal, ze eten een hap, drinken een glas, de enkeling wil wat meer.

En dat kon de pikbroek dan kopen bij een sexwerker, toen beter bekend onder de naam hoer, te herkennen aan jawel………….twee stoïcijns kijkende, porseleinen honden in de vensterbank.

Stonden de honden kop aan kop, dan was de flexwerker nog bezig met (ik schijf maar ff wat) koning, keizer, admiraal.

Was ze daarentegen open for business dan schurkten de Cocker Spaniëls stiekem hun konten tegen elkaar, simpel doch doeltreffend.

 

Om de oplettende, plaatselijke bobby te overtuigen dat de dame in kwestie slechts handelde in porseleinen honden waren deze bij de prijs van het jolig vertier inbegrepen en gingen mee naar huis als souvenir voor moeder de vrouw en de kinderschare.

 

De argeloze vissersvrouw, apentrots op het glimmend Beswick duo in de vensterbank zette deze na wat vreemde bezoekers, op aanraden van manlief, maar op de schoorsteenmantel aan weerszijde van Maria.   

De reden van de stoïcijnse blik hoeft volgens mij geen nadere uitleg.

In iedere visserswoning vond je wel een setje, waren ook gewoon in de souvenirwinkel te koop, daar heeft Neel’s vader ze uiteraard vandaan.

 

Tekst: Mink Out.      Binnenkort de bundel.                     Meer: www.conck.nl   

Eenzaam.                             Minks wekelijkse column 21-8-2019

 

Een kamer voor € 70 in Cannes is niet duur, al snel bleek waarom.

Onder een wenteltrap in de donkerste hoek van de galerij was mijn ‘suite’ met, tussen de treden door, uitzicht op strepen rots.

’t Had iets beklemmends, ook bij de balie viel de hoffelijkheid tegen. Op aanraden van de ‘herbergier’ begeef ik me voor het eten naar de oude stadskern van Mougins boven op de berg.

 

Daar rond kuierend zie ik hoofdzakelijk kunstgaleries met knot-baard 30ers of grijze-staart 60ers, als uitbater loerend op een jackpot.

De restaurants waren ook van het genre weinig voor veel, ten gunste van de baard- en staartmannen, niet echt mijn aanschuifplek.

Zoeken naar een supermarkt om eten voor een normale prijs te kopen, Google had ongelijk, hij was al dicht, beland bij een Italiaan met vriendelijke bediening en goed eten tegen een redelijke prijs, mazzel.

 

Zit alleen maar Emile Zola en mijn FB vrienden houden me gezelschap.

Ik leen peper en zout van een welopgevoede familie naast mij.

Nadat zij het al op alle slakken hadden gelegd, zat er nog zout in het vaatje, dat viel mee. Met hete aardappelen azijn pissend, over het volgens mij uitstekend eten, spoelde mijn aanvankelijk gevormd idee over ‘welopgevoed’ subiet van tafel.

 

Bij het verlaten van het terras groet ik ze alsnog ten afscheid, niemand reageert op mijn uiting van beschaafdheid, wel werpt de pater familias mij een hooghartige blik toe, een terechte opvoedkundige maatregel laat ik verbouwereerd achterwege.

De wankele muur van eenzaamheid begeeft het en komt met zijn volle gewicht op mij neer, in een roes loop ik naar mijn nep-Harley en rijd het duister in, op weg naar mijn miserabel wenteltrapkamertje.

Gedachten kwellen het vakantiegevoel en verhogen mijn aanzwellende mineurstemming.

 

Met gedoofde lichten wacht het zwembad mij rimpelloos geduldig op,

om niemand te wekken vlei ik mezelf er behoedzaam in.

Kil donker water omsluit geruisloos mijn lichaam, ik ga onder en blaas traag de lucht uit mijn longen……………… zo voelt dus eenzaam zijn.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl