Bijltjesdag.                         Minks wekelijkse column 15-7-2020

 

Ik mag um wel, ken hem al vanaf de lagere school, later zat hij ook in de horeca, een aardige gozer, daar niet van.

Laatst schreef hij op een politieke reactie van mij: “wacht maar totdat het straks Bijltjesdag is”, heb niet gereageerd omdat ik dat ‘hem mogen’ koester, toch blijft die uitspraak me bezighouden.

Nou mag je in en van dit land natuurlijk vinden wat je wilt maar toch.

Bijltjesdag is in Nederland een term om aan te geven dat de tijd voor de afrekening is gekomen na een periode van onderdrukking (Wiki).

Onderdrukking, hier in Nederland, nu? Er stond ook nog dat door een verzwakt gezag mensen het recht in eigen hand nemen.

 

Blijkbaar zijn er dus mensen in dit land zo ontevreden dat ze spreken van Bijltjesdag, weet wat je zegt, tis nogal een boute uitspraak.

Neem nou de Fransen ten tijde van hun revolutie om die Louis de zoveelste te wippen, die mensen dachten het ook wel even te regelen en zij leden zeker blinde armoede.

Bijltjesdag daro ging over lynchen en moord, veelal uit sensatie. Plundering, pakken wat je pakken kan, niet alleen uit wraak maar     uit dezelfde hebberigheid als waarvan die ander werd beticht.

Zo was er een nieuwe baas in het land en zo rolde ook zijn kop…….. door toedoen van de guillotine in een redelijk goor rieten mandje.   

Neen, daar zijn die Fransen ook niet veel mee opgeschoten, een tijd van chaos en nog meer armoede dan voorheen brak aan, totdat Napoleon een coupe pleegde en zichzelf net zo verrijkte als zijn verfoeide voorgangers.

 

Dezer dagen geef ik een boel einde-basisschooldisco’s in het zaaltje onder mijn kroeg, heel wat groepen acht uit allerlei wijken passeren de revue en weet je wat ik zie………

Ik zie alleen maar hele gelukkige, vrolijke, vrijgevochten kinderen die goed gekleed en gevoed zijn, dat zet je toch nooit op het spel.

Kom op: Bijltjesdag, dat ga je toch niet menen!!!!!

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Schuldgevoel.             Minks wekelijkse column 30-6-2020

 

Lang getwijfeld over de aanschaf van een nieuwe draadloze telefoonoplader voor mijn nep-Harley. Een prachtig ding maar

100 euro is niet niks in deze Corona hand-op-de-knip tijd.

Na een nieuwsgierig Google kijk-klikje sloeg Facebook de haak vast in mijn bek en werd ik, via een reclamelawine, ‘willoos’ binnengehaald.

 

Voorbij dat gepiel bij lange ritten, dit ding was een ware verademing. Mobiel er tegenaan, kwartslag draaien, klik vast, gevolgd door een vriendelijk ‘ploenk’ ten teken dat het opladen begonnen was.

Gewoon een solide ding, onmisbaar bij een stroomvretende TomTom.

Intens gelukkig was ik er mee, hij ging zelfs aan tijdens de dagelijkse rit van huis naar Florencia, toch zo’n dikke 15 seconden rijden.

 

Mijn bestaan was ineens veel leuker geworden totdat, na een forse regenbui, het vriendelijk ploenkgeluid niet meer klonk: kapot.

Het leven leek plots zinloos, een mail naar de leverancier voor een vervangend apparaat werd beantwoord met vragen in de trant van of het ding buiten had gestaan, ja motoren staan daar regelmatig, toch?

 

Bij een tweede vragenmail was het klaar, na een boze reactie had ik rap een nieuwe. Het maandagochtend exemplaar hoefde niet retour.

Met het puntje van mijn tong tussen de lippen sloot ik hem trillend van spanning aan, ik leek wel verslaafd, oude kabeltje kon wel blijven zitten, snel het stekkertje er in……, geen ploenk, wat een but ding.

Toch maar ff het nieuwe kabeltje proberen………die deed het wel, snel vastschroeven en klaar was Mink. Die eerste kon wel weg, of ………… Ff proberen, ja hoor, ook deze ploenkte een nieuw leven tegemoet.

 

Geen slechte deal, twee voor de prijs van één:-). Lekker erbij voor in de auto, lachend danste ik de horlepiep, wat een mazzel.

Toch knaagde er iets, t’ was weliswaar geen opzet maar ik nam achteraf de boel wel flink in de maling, dat ding moest terug toch???

Steeds vaker zie ik een jankend engeltje zijn tranen deppen, wellicht wat weesgegroetjes en een paar munten in het offerblok?

Neen, zo makkelijk gaat dat bij mij niet, misschien een sluwe mail dat mijn eerlijkheid me noopte om…… maar nu ik hem dan toch had ……  Iemand een ideetje om mijn schuldgevoel aannemelijk te paaien?

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

1594 Cardsharps. Caravaggio. Michelangelo Merisi.

De notabelen.             Minks wekelijkse column 24-6-2020

 

Even voorstellen: Roland, een stille veldwachter, Bart een geniale manager in fotografie, Ferrie, praktiseert als huisarts and last but not least Arend, een net gepensioneerde toneelmeester.

Deze mix van beroepen smeedde een vriendengroep en deed zich elke maand meer dan te goed aan sigaren, eten en drank.

Bij gebrek aan een geestelijke werd kastelein Mark aan dit select gezelschap van dorpsnotabelen toegevoegd.

 

Sinds lange tijd weer dat schoolreisjesgevoel, Roland, de stille veldwachter, had een bootje gekocht en de club ging een dagje mee.

De trots van Arend, een Mercedescamper uit ‘76 had de functie van schoolbus, de (toneel)meester glom van trots achter zijn stuur.

Als een soort van startschot wordt het eerste biertje opengetrokken, -tsjeeet- “en we gaan nog niet naar huis nog lange niet, nog lange niet”!

      

Onder een fel zonnetje tuft het sloepje langs nieuwe en oude molens.

De 5, net boven het maaiveld, voorbijschuivende hoofden worden door glansneuzige herkauwers stom nagestaard.

Terwijl een zwaluwmoeder de buizerd dapper van haar nest vecht worden zeeën waterlelies met evenveel respect als bewondering gepasseerd.

 

Door het verschil van beroepen zijn de gesprekken divers, de ‘stille’ handhavend, de huisarts meevoelend, de manager zakelijk wakker, de toneelmeester constructief en de kastelein beschouwend praktisch.

De meningen worden, waar nodig, met respect en begrip voor elkaar bijgestuurd, beurtelings wordt gepraat maar luisteren doen ze allen.

Geenszins een strijd voor gelijk, wel een zoektocht naar hoe verder.

’t Zou niets zijn voor monddodende hobbydemagogen vol hunniehaat.

Meer iets voor oplossingzoekers met een drang naar vrede op maat.

 

Na een middag orale uitputting door drank, hap en dialoog valt met tegenwind de kou op het water, stemmen zwijgen, lippen trillen.

Wangen en hoofden gloeien na van de ‘zonhete’ dag, op het terras van de kastelein vallen ogen dicht en happen gapende monden naar slaap.

De notabelen zijn geslacht, het mag, t’ was een hele (mooie) dag.   

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

Gekreukte nachtvlinder (verb). Minks wekelijkse column 25-5-20

 

Het miezert, kinderhoofdjes glanzen bij het licht van de oude lantaarn in deze Haagse steeg.

Hier liepen ooit mensen die ik slechts ken van verhalen, foto’s en schilderijen.

t’ Heeft wel iets, alsof je zo van Gogh of Couperus tegen het lijf kan lopen. Een ouderwetse steeg die al eeuwen door het centrum slingert.

Het geluid van mijn voetstappen galmt tegen de muren op, achter me, een tweede voetstappenserie, doet me denken aan Jack the Ripper.

De scene is er klaar voor, een beeld flitst door me heen, ik onder een laken, in zo’n koelcel met een kaartje om mijn teen geknoopt.

De tweede stapserie stopt, drie kloppen op de deur, “kom maar binnen” hoor ik gedempt. Ik draai me om en zie nog net een doorleefde mannentronie de steeg afspieden om daarna de deur weer te sluiten.

Het leek me een goed alternatief, zo’n illegale kroeg. Thuis wachtte niemand en ik had zin in rook en bier.

Drie kloppen later zat ik binnen, de barman deed zijn werk zittend vanaf een kruk. Hij zette een fles bier voor me neer: “geen tap vandaag!”, wist ik dat ook meteen.

Het was niet veel soeps maar na paar klokken van het koude pijpie bier en een forse trek van mijn shaggie, voelde ik me helemaal thuis.

 

Op de meest prominente barplek stond zij, haar tongval gaf aan dat ze al uren geleden het land der nuchteren had verlaten.

Als de rood beglaasde zonnebril haar niet uit de toon deed vallen dan zorgden het té strakke truitje en de té witte zonneklep daar wel voor.

Oude vrouw tussen jonge nachtmensen, hunkerend naar de jeugdigheid die haar overduidelijk en zonder medelijden vaarwel had gezegd .

Ze lachen je uit, zoals jij dat deed in de tijd dat legers aanbidders je stuurloos kwaken nog wel serieus namen uit begeerte naar je ‘verblindende’ schoonheid.

In een poging met een nuffig, opgeheven hoofd de dronkenschap te verdoezelen wankel je quasi stabiel richting de uitgang.

Bij het jouw nakijken vervliegt zelfs het laatste stukje jeugd doordat de té strakke legging, het omspannen moe, naadloos is uitgescheurd.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.