Auteur Archief

De vrouw die nooit een jurk zou dragen. Minks wekelijkse column 13-10-2021

De vrouw die nooit een jurk zou dragen. Minks wekelijkse column 13-10-2021
 
“Wat een downie zeg. Strijken, wie doet dat nou nog”,
spotte de jonge, altijd stoere Samantha die zich nooit in iets anders lijkt te kleden dan een slobbertuinbroek.
“Nou ik, dat zeg ik toch! Theedoeken, t-shirts, sokken, soms gooit mijn vrouw er een jurk bij en dan doe ik die ook nog ff.
Vind het niet erg, het geeft me ook nog een soort van rust.
Schaam me er niet voor, doe het net zo makkelijk hier in het café”.
“Hier in het café? Dat geloof ik echt niet” schamperde Samantha.
 
Debbie, vriendin van Samantha, zag een snood plan gestalte krijgen. “Lijkt me lachen. Martin die hier in het café een jurk strijkt.
Als hij dat doet dan moet jij hem aantrekken Samant, hand er op!” Samantha’s gaf de hand, haar ogen schitterden, hadden ze die Martin ff mooi te grazen.
De schittering in haar ogen maakte al snel plaats voor een angstblik.
“Ja ….. maar ik …in een jurk. No way. Ik hou niet van jurken. Mij niet bellen. Das niks voor mij Deb, dat weet je!!!” “Niks mee te maken, je hebt je hand er op gegeven dus je gaat het gewoon doen.
Hoe vaak je mij voor lul hebt laten lopen met dat geintje ‘hand er op’. Met mij had je ook geen medelijden, je hangt er gewoon aan Sam!”
 
Na het zoveelste shotje kwam de treitermachine lekker op gang.
Van prinsessenjurk tot lingerie, high heels en muziek zo van ‘morgen ben ik de bruid’. Geen middel werd geschuwd om de nachtmerrie voor Samantha zo heftig mogelijk te laten verlopen.
Ze wilde er van alles voor doen om de jurkenkwelling af te wenden, maar daar waren haar beulen niet van onder de indruk.
We hebben nog fijn nageborreld, wij iets meer dan Samantha.
Wat betreft dat ‘fijne’ dan. Meteen ook maar een datum geprikt voor de dag der grand entree van de vrouw die nooit een jurk zou dragen.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1893 When the cats away. Harold Knight.

Lees verder

Antiquariaat. Minks wekelijkse Column 6-10-2021

Antiquariaat. Minks wekelijkse Column 6-10-2021
 
Bekrulde lantaarns hangen aan de gevels van dit smal bestoept, nostalgisch binnenstadstraatje.
Een bejaarde soest in een luie stoel tussen uitpuilend klimop.
De zon liefkoost zijn vriendelijk, bebaard gezicht. Hij snurkt zacht.
 
Verderop naast de Zoete Suikerbol, een bakkertje waar je vers kan halen wat al heel oud is, zit een boekwinkel, pardon een antiquariaat.
Het oogt ietwat stoffig. Neem dat voor lief en ga op avontuur.
Hier verkoopt men boeken uit tijden die verdwenen in verleden.
 
Hier ligt wat door de grote meute al lang en breed vergeten is.
Moeilijke namen als Voltaire en Plato vergelen in de etalage.
Titels als: ‘Het landschap’ of ‘De roep der velden’ wekken bij de stokkende passant een rijping die een kleine oogst kan brengen.
 
Drie dagen in de week zit Kees tussen de opgetaste boeken te wachten tot het belletje klingelt, hij weet ook precies hoe laat.
Twee keer per dag komt zijn vrouw van boven met koffie of thee.
Hij hoort haar de trap afdalen. Dezelfde gracieuze tred als toen die eerste keer op de universiteit van Leiden. Ze deed ook letterkunde.
 
Als het klingeltje op een vreemd tijdstip klinkt slaat de angst toe.
Geïrriteerd kijkt hij dan van zijn te lezen boek op en gluurt stilletjes tussen de stapels door naar de verstoorder van zijn serene stilte.
Hij kan maar moeilijk afstand van de boeken doen, is aan ze gehecht. Zeker degene die hij nog moet lezen. De rest tegen heug en meug.
 
Wanneer de dag voorbij is gaat Kees naar boven. De kat spint in zijn mandje voor de kachel en de aardappelen staan dampend op tafel.
Ze kussen nog steeds. Zij vraagt nimmer wat hij verkocht heeft.
Tis niet belangrijk, ze hebben een goed pensioen en het Antiquariaat.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
 
 
1900 A little girl reading. Johan Gudmundsen-Holmgreen.

Lees verder

Schitterend. Minks wekelijkse column 22-9-2021

Schitterend. Minks wekelijkse column 22-9-2021
Avondje op stap, afgesproken met die twee heerlijke verpleegsters bij café de Barrebul. Tonight was the night.
 
De portier was immens, model Bokito. Vanonder zijn kolletje kronkelde een getatoeëerde slang richting het oor. Hij leek te loeren op het schattige, kleine diamantje dat daar schitterde van jewelste.
De keienkop werd afgetopt met een gemillimeterde coupe.
“Neen sorry mannen dit is niet jullie soort tent. Heel ander volk binnen. Niks voor jullie. Loop maar ff een deurtje verder”.
“Ja maar we hebben binnen afgesproken, die meisjes wachten op ons. We zien er netjes uit, zijn niet dronken of zo, ik zie geen probleem”.
Geïrriteerd door de tegenspraak van Jerry keek de portier hem strak aan, zette zijn borst op en bulderde: “DOORLOPEN!!”.
Jer was het duidelijk niet eens met de voorgestelde marsorder.
Hij wilde in debat maar zijn vriend Bert trok hem weg van de gebalde-vuistenportier, ze zouden de meisjes appen. Kwam goed.
 
Maandagmorgen, na een zwaar weekend met een overactieve ‘nacht’zuster wachtte dokter Rambalsing op zijn eerste patiënt.
Deze scheen zat nazaten te hebben. Hij wilde een sterilisatie.
De deur ging open en een keienkop stelde zich voor, “Jansen.
U heeft een bekend gezicht” sprak Jansen (Rambalsing zag dat de slang het schitterende steentje nog steeds niet te pakken had).
“Dat klopt, ik ben de man die u zaterdagavond bij de Barrebul weigerde binnen te laten omdat het niet ons soort tent was.
Ik ben ook de man die u vandaag, met permissie, gaat steriliseren”. Jansens adamsappel kwam traag omhoog en vice versa.
Rambalsing heeft de ingreep gewetensvol uitgevoerd. De glans van het operatielicht op de balzak naderende scalpel was schitterend;-)
Dat Jansen bij de ingreep plots het bewustzijn verloor is slecht een detail maar mooi genoeg om tot slot nog ff te vermelden;-)
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
1909 Nurses holding a sheet or Two nurses. Edvard Munch.

Lees verder

Botte pech. Minks wekelijkse column 15-9-2021

Botte pech. Minks wekelijkse column 15-9-2021
 
Ik kreeg anderhalf jaar geleden een rolberoerte.
Het nieuwe normaal werd anderhalve meter, je zou een café hebben, en dat had ik. Vraag me niet hoe maar ik heb het winkeltje nog steeds. Wat veel (ex)collega’s niet kunnen zeggen.
Weliswaar een aardige financiële knauw gehad, maar I will survive
en hopelijk lang genoeg om de wond te laten helen, voor ik op mijn lauweren kan gaan rusten, ooit. Op je lauweren rusten klinkt overigens niet echt aantrekkelijk voor een bezig bijtje als ikke, maar dat terzijde:-).
 
Een collega van mij moest zijn huis verkopen om zich te redden.
Das wel ff wat anders dan een paar maanden doorbetaald, met het gejengel van je kinderen in the background, thuis werken.
Hij gaat dit jaar weer niet op vakantie waar u ook zo aan toe bent.
Hij resideert nu op een zolderkamertje ‘tweehoog achter’ zijn zaak.
Als rasechte optimist en Hagenees grapte hij nog wel vanuit het dakraam een prachtig uitzicht op de Haagsche Toren te hebben.
In de nacht ziet hij de verlichte wijzers traag de minuten tellen die hij nog steeds gesloten is. Zeg maar ff gewoon botte pech.
 
Maar nu is er een nieuwe stap in het Cor-drama gezet. Het nieuwe normaal is, mede door allerlei ‘linke toverdrankjes’, afgeschaft.
Krijgen we weer een hoop geschreeuw over discriminatie omdat een niet ‘gespotene’ nergens naar binnen mag. Das ook gewoon botte pech.
Echte discriminatie vindt niet plaats wanneer je als infectieBOM (Bewust Ongevaccineerd Mens) besmet bij een ziekenhuis aanklopt.
Dan gaat de deur gewoon open en laten ze je vol barmhartigheid binnen.
Mede daardoor kan mijn collega nog langer van zijn uitzicht op de Haagsche toren genieten en hoef ik voorlopig nog niet op mijn lauweren te rusten. Dank daarvoor, botte pech????
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
1775 De Prinsestraat Den Haag. Op de achtergrond de toren van de Grote of Sint-Jacobskerk. Paulus Constantijn la Fargue.

Lees verder

Sligro-engel. Minks wekelijkse column 8-9-2021

Sligro-engel. Minks wekelijkse column 8-9-2021
 
Misschien gebeurt het u ook wel eens, dat u overkookt.
Gewoonlijk ben ik een redelijke chaoot, maar ondanks dat en met wat hulp lukt het wel, behalve afgelopen week.
Slepende zaken zoals poes Truus alias de barones die weigerde te eten en afstevende op een humaan tripje naar de kattenhemel.
Dan nog een hardnekkig probleem van technische aard waar ik iedere dag, en steeds net niet goed, hand- en spandiensten voor leverde.
Tijdrovende bezigheden die zich maar langzaam oplossen en samen met alle andere taken de druk op de ketel flink doen toenemen.
 
 
Sinds ik een stil elektrisch autootje genaamd Tutje heb, is het een welkom genot om met wat kalme muziek van A naar Beter te rijden.
Dan kom ik een beetje bij, mits er steeds mensen bellen die dingen van me willen. Muziek uit, nadenken en antwoorden, weg rustmomentje.
Zo ook afgelopen vrijdag. Eerst weer dingen voor het technisch probleem gehaald en speciaalvoer voor treuzel-Truus.
De zon scheen. Langs de Vliet zoefden groene bomen langs mij heen.
Op het schitterend water mannen met parelkettingvrouwen en witte wijn in luxe sloepen. Het beloofde een topdag te worden, ik genoot.
Een telefoontje: “het bier is lauw!!!” Nee hé, niet op deze dag, toch?
 
 
Als een ontsnapte gedetineerde schoot ik door de Sligro, vlug, vlug!!!!
Mijn hersens zochten, op volle toeren, naar een oplossing.
Rende met mijn spullen naar buiten, propte ze in Tutje, het zou lukken.
Toen sloeg het noodlot toe. In mijn haast vielen twee emmertjes salade op het plaveisel van de parkeerplaats………..dat was het.
Ik kookte over, begon te vloeken. Op mijn knieën tilde ik wanhopig de gebarsten emmertjes op, waar aan alle kanten de salade uitdroop.
Ik wilde het uitschreeuwen. Had er op deze manier geen zin meer in.
En toen, als in een droom, gingen de schuifdeuren van het pand open. De Sligrochef kwam met zijn lange witte vleugels statig aangevlogen.
Hij keek op mij neer en sprak: “Sta op en wandel. Laat alles zoals het is en ik zal aanstonds nieuwe emmers salade tot u brengen”.
Toen wij even later koortsachtig de vaten bier stonden te wisselen bracht hij ze langs. Dat soort mensen zijn toch engelen, bedankt!!!
 
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
1869 Summer Scene. Frédéric Bazille.

Lees verder

Met een beetje pech. Minks wekelijkse column 1-9-2021

Met een beetje pech. Minks wekelijkse column 1-9-2021
 
Sjezus Juliette, dat leren jasje zit veel te strak, je borsten puilen uit”. “Nou ja, als de rits dicht is zie je niks meer”.
“Dat minirokje zegt met een dicht jasje ook al genoeg”.
“Staat goed toch lief zusje, ik geniet van de begeerlijke blikken.
Ik leef het leven want met een beetje pech duurt dat maar even”.
Ze kuste Justine plagend verliefd gedag en rende de trap af.
De deur klapte dicht. Het koket getik van haar om aandacht schreeuwende hoge hakjes werd langzaam door de stilte opgeslokt.
 
Justine zuchtte diep, kon dat maar weer goed gaan. Ze maakte een grote mok thee en schoof met haar geitenwollen sokken op de bank.
Ze klapte een boek open. Vanuit de stomme bladzijden ontspon zich een sprankelend feest, terwijl zij traag een mariakaakje sopte.
 
Aanhoudend bellen wekte haar. Ze stommelde slaapdronken naar de intercom. “Hallo?”. “Politie, mogen we even binnenkomen?”
Juliette had niet een beetje pech, het leven duurde in haar geval inderdaad maar even. ‘t Was een mooie uitvaart, maar dat hielp niet.
Vaak miste Justine de reuring van haar, toen nog, levenslustige zus.
Dan ging ze naar diens kamer. Zittend op het bed had ze dan nog iets dat leek op contact. Uitbundige meisjesattributen wachtten op niets. Ze opende de kledingkast en daar hing het te krappe leren jasje.
Op die fatale avond had Juliette het jack in de haast, om met de mooie jongen in die snelle Porsche mee te rijden, vergeten.
Een vriendin had het langs gebracht en zwijgend weggeborgen.
 
Ze nam het jasje langzaam uit de kast en legde het op bed.
Na een lang mijmeren begon ze zich als in een trance te ontkleden en stak zich in de frivole kleding van haar zus.
Alles zat als gegoten. Na de hakken het jasje als laatste. Ze trok de rits tot bovenaan dicht en bekeek zich in de ‘vrouwshoge’ spiegel.
Het voelde alsof Juliette haar gadesloeg en aanmoedigend knikte.
Ze trok de rits weer omlaag want met een beetje pech duurt het leven maar even.
 
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl
 
1885 The Braid (Suzanne Valadon). Pierre Auguste Renoir.
1885 The Braid (Suzanne Valadon). Pierre Auguste Renoir.

Lees verder

Mazzelpik.    Minks wekelijkse column 25-8-2021

Mazzelpik.    Minks wekelijkse column 25-8-2021

 

Voor het eerst sinds maanden een echt dagje vrij.

Altijd een heel gedoe met beslissen wat dan te doen.

Het hardlopen, of wat u wilt joggen heb ik vanwege een wat minder presterende knie maar even uit mijn hoofd gezet, helaas. Met het Kafkaboek van duizend bladzijden in mijn rugzak is wandelen overigens wel net zo’n inspannende bezigheid als joggen zonder.

Zwaar boek met zware kost, maar het moet en zal uit, nu op blz. 659.

Stug doorstappend pik ik de tred van het marslopen uit dienst weer op. Handen in een vuist, duimen naar benee, links, recht, links rechts enz.

Bij de vijver in het Haagse bos ga ik op een bank in de schaduw zitten.

Ik pak mijn 1000 pagina’s dikke kwelgeest en worstel me door de immer naargeestige sfeer die K met verve en schijnbaar veel plezier schetste.

Een moedereend met pijltjes flipperen voorbij, de zon schijnt, bomen ruisen, tis de rust waar ik naar snak. Toch komt ook hier een eind aan.

Thuisgekomen, telefoon weg. Find my I-Phone (voor de onwetende: programma om je I-Phone te vinden) wijst op het bankje aan het meer.

Met een rotgang er heen, niets! Na een telefoontje neemt iemand op en ik kan hem halen. Opgelucht kom ik thuis, doe mijn brillenkoker open……. Nee hè een kostbaar brillenglas gebroken, lekker rustig dagje vrij.

 

Voor Tutje (ons voordelig, elektrische autootje) ben ik een bluetooth geluidsinstallatie aan het inbouwen naar een YouTube voorbeeld.

Met vereende krachten en in fases lukt dat verrassend goed.

Nog slechts 4 zeer kleine schroefjes en de overwinning is binnen.

Buiten in de nacht is het nog een heel gepiel om die minischroefjes in de kleine gaatjes te krijgen. Met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen en het zweet op mijn voorhoofd gaat er één goed, dan twee, dan drie, nu het laatste schroefje en de champagne kan open. Maar dan……

Een moment schijnt het minischroevendraaiertje zijn magnetiserende krachten te hebben verloren. In slow motion laat hij het kostbaar kleinood los. Het verdwijnt in een onmetelijke diepte en duisternis.

Treurend over de niet af te maken klus nemen we, in mineurstemming, een drankje op het onvoltooide werk, echt pech.

Waarom niet wat extra schroefjes er bij, dat risico van kwijtraken zit er toch dik in met die kleine speldenknoppen, zeker een managerstruc.

Bij het weggaan ruimen we op. Dan, vanachter een viltje, doemt plots een vijfde, onopgemerkt minischroefje op, ben ik ff een mazzelpik!!!

 

Tekst: Mink Out.                         Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl

!870 The quiet of the lake, Roundhay park. John Atkinson Grimshaw.

Lees verder

Kleine man.            Minks wekelijkse column 18-8-2021

Kleine man.            Minks wekelijkse column 18-8-2021

 

De grote autoambulance kwam midden op de Hoekweg pal voor het café tot stilstand. Het had iets weg van een alien die zijn net gelande ufo verlaat. De kleine, tanige man klauterde uit de metershoge chauffeurscabine naar beneden.

Een en ander gebeurde met een soort van geforceerd gemak.

Alsof hij iets te bewijzen had, maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Gelet op de werkschoenen en de reflecterende oranje tuinbroek zat het met de veiligheid van deze redder in nood wel snor.

 

“Wellicht kunt u die wagen even om de hoek of langs de kant zetten, zo kan er geen mens meer door”. “Luister, ik ben aan het werk, ze wachten maar lekker of ze rijden gewoon weer ff terug”.

“Wilt u koffie?” vroeg ik om hem gunstig te stemmen, uiteindelijk was hij degene die Tutje van de onwrikbare handrem moest krijgen.

Zijn koffie nuttigend belde hij wat collega’s over hoe zo’n elektrisch autootje uit de geblokkeerde stand te krijgen was, niemand wist het.

 

Na de koffie liepen we richting Tutje. Met luide stem over dat hij aan het werk was gebaarde hij de volop toeterende file om te keren.

Tot mijn grote verbazing kreeg hij het nog voor elkaar ook.

“Heeft u wel verstand van zo’n elektrisch autootje?” “Tuurlijk” zei hij zelfverzekerd en stak de sleutel in het slotje van het dashboardkastje.

“Uuuuuhhhh, het contactslot zit bij de stuurkolom”. “Ja dat weet ik”, sprak hij weer net zo zelfverzekerd en bewijzingsdriftig.  

De hoop op een snelle reparatie daalde tot het nulpunt zult u begrijpen.

 

“Laats waren er een paar die wilde dat ik de motor van mijn oplegger af zette. Hadden ze last van. Echte zeikers. Heb ze de waarheid verteld, vond mijn baas niet zo geinig, heb ik schijt aan, wat ken die dan.

Na een paar forcerende rukken aan de handrem gaf hij godzijdank de moed op. Zijn Spartaanse aanpak leek me niet de beste. 

“Neen meneer, dat gaat niet lukken vandaag, hij moet naar de garage”.

De handigheid hoe hij met de reuze oplegger omging was bewonderings-waardig voor deze kleine man. ‘t Maakte hem groot. Zó bewees hij zich. Ons klein Tutje ging mee met de vliegende schotelman. Het kwam goed. Maar deze gozer, die ga ik niet snel meer vergeten.

 

Tekst: Mink Out.                    Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

1886 At the Bar. Henri De Toulouse-Lautrec.

Lees verder

Dat kan echt niet meer. Minks wekelijkse column 11-8-21

Bij mazzel komt donderdags de afvalman. Hij leegt mijn kliko en zet hem steevast terug aan de overkant.
Irritant maar ik moet er mee leren leven.
Zo ook vorige week. Ik sjokte, in het spitsuur, met gevaar voor eigen leven, haaks over de Mariannelaan en de tramrails naar ‘onze’ kant.
De veilige stoep bereikt hebbende stond een jonge vrouw, steunend op het hek, billen naar mij gericht, haar regenbroek uit te trekken.
Een nauwsluitend tricot onthulde een derrière om in te bijten.
Ik moest en kon me inhouden maar het was wel tijd voor iets leuks.
“Nee joh, dat is nou ook weer niet nodig”, gooide ik er lachend uit.
Ze had weinig humor. Als blikken konden doden…… ze reed woest weg.
Wellicht voelde ze zich verheven en hoe ik zoiets durfde zeggen.
Had ik het nou verkeerd ingeschat of was zij, ondanks haar ogenschijnlijk goed geproportioneerd lijf, lid van de lange tenenclub.
 
 
De meningen aan de bar waren verdeeld. De grens tussen het wel- en niet kamp lag gemiddeld tussen de jongeren en de ouderen.
“Moet kunnen” hebben de ouden gezongen. “Kan echt niet meer”, piepten de jongen. K had geen kwaad in de zin dus ik vond dat het kon.
Die op-eieren-loop maatschappij das niks voor mij. Ik ben genuine.
Dat voor de bühne een ander uithangen dan wie je bent zint me niet.
Tuurlijk is het altijd wel een beetje opletten met wat je zegt, maar humor of een gesprek moet geen mijnenveld worden. Dat doet afbreuk aan de spontaniteit en zo doende ook aan de echtheid van een dialoog.
 
   
Een uitwas zijn veelal de speeches van politici en meer van dit soort Vips, deze worden door slimmeriken bedacht en geschreven.
Enerzijds om het maximum aan zieltjes te winnen, maar ook zeker om uitglijders te voorkomen.
Ach ja, soms maak ik het ook wel eens te bont. Ik ben een flapuit, gek op (mijn eigen;-) humor en regelmatig te spontaan in mijn uitspraken.
Alles beter dan een kruidenier die, met een oog op de kassa, zijn woorden met zout eet.
Neen, wees gewoon jezelf. Gevoelsmatig weet je heus wel waar de grens ligt. Zeg wat je wil zeggen op jouw manier. Dat kan echt nog wel!!!
 
   
Tekst Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1918 Blue Nude (Lead). Georgia O’Keeffe.

Lees verder

Tutje.                         Minks wekelijkse column 4-8-2021

Tutje.                         Minks wekelijkse column 4-8-2021

 

“Hee Suzan, doe jij nog wat met dat elektrische autootje van je, het staat al maanden snikkend op dezelfde plek”.

“Neen ik heb nu die scooter. Wil hem eigenlijk wegdoen, hij staat er idd maar te staan, dat schiet ook niet op”.

“Nou, als je een leuk prijsje noemt wil ik hem misschien wel kopen”.

Het werd een aanbod dat ik niet kon weigeren. Dank daarvoor Suus.

Na overleg met de hulpstukken werd de overname bezegeld en waren we de trotse bezitters van een tweezitter en we noemde haar Tutje.

Tutje werd de logistieke spil voor onze eco-saté/hamburgerlijn.  

 

Toen Suzan het Renaultje Twingo jaren geleden aanschafte was ik er al verliefd op. Ik wilde er ook 1 maar daar kwam natuurlijk nooit iets van.

Nu was het dan tóch zover, ik was helemaal in mijn nopjes.

Iedereen moest, dubbelgevouwen achterin, ff mee in deze notendop.

Een tochtje door de buurt en zelfs met 80 kilometer over de snelweg.

De moderne tijd, je hoort niks, gas geven, -ok stroom geven- en je gaat.

Bij het stoplicht wacht je geruisloos om bij groen weer stillekes, doch met gezwinde spoed vlekkeloos weg te zoeven.

Ik word er heel erg blij van, tis zo enorm leuk. En dan ook nog zonder ramen, dat hoort. Zeg maar een soort van motor met een dak.

 

Ieder boodschapje, zelfs die we niet nodig hebben, doe ik met tutje.

Ze geeft me vlinders in mijn buik die ik herken van mijn eerste, gele, glimmende brommer uit mijn tienertijd. Ook toen liet ik me graag met een kluitje het riet in sturen. Het maakte niet uit waarheen, waarvoor:-).

En dan dat lachen. Ik kan er niets aan doen, zit iedere rit weer opnieuw te schateren. Buurtbewoners horen me aankomen. Niet door de motor maar door mijn Fiat Panda-lach (oudere lezers weten wel wat ik bedoel).

Eerst keken ze vreemd op, maar nu weten ze dat het die cafébaas is.

En overal een vrije elektrische parkeerplek. Stekker er in en laden maar. Het ‘tankt’ erg goedkoop en……… geen wegenbelasting. Je blijft lachen.

 

t’ Geluk was van korte duur. Toen Wim opgevouwen achterin zat voor de zoveelste proefrit ging de handrem er met geen mogelijkheid meer af.

Een grote oplader draaide de Hoekweg in en nam Tutje tot ons groot verdriet mee naar de garage. Door vakantieperikelen is ze, als het mee zit, pas vrijdag weer terug. Uit met de pret, we missen onze Tut.

 

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

*1897-1901 The Goldsmith Ladies in the Bois de Boulogne in a Peugot Voiturette. Julius LeBlanc Stewart (American painter) 1855 – 1919.

Lees verder