Mazzelpik.    Minks wekelijkse column 25-8-2021

Voor het eerst sinds maanden een echt dagje vrij.

Altijd een heel gedoe met beslissen wat dan te doen.

Het hardlopen, of wat u wilt joggen heb ik vanwege een wat minder presterende knie maar even uit mijn hoofd gezet, helaas. Met het Kafkaboek van duizend bladzijden in mijn rugzak is wandelen overigens wel net zo’n inspannende bezigheid als joggen zonder.

Zwaar boek met zware kost, maar het moet en zal uit, nu op blz. 659.

Stug doorstappend pik ik de tred van het marslopen uit dienst weer op. Handen in een vuist, duimen naar benee, links, recht, links rechts enz.

Bij de vijver in het Haagse bos ga ik op een bank in de schaduw zitten.

Ik pak mijn 1000 pagina’s dikke kwelgeest en worstel me door de immer naargeestige sfeer die K met verve en schijnbaar veel plezier schetste.

Een moedereend met pijltjes flipperen voorbij, de zon schijnt, bomen ruisen, tis de rust waar ik naar snak. Toch komt ook hier een eind aan.

Thuisgekomen, telefoon weg. Find my I-Phone (voor de onwetende: programma om je I-Phone te vinden) wijst op het bankje aan het meer.

Met een rotgang er heen, niets! Na een telefoontje neemt iemand op en ik kan hem halen. Opgelucht kom ik thuis, doe mijn brillenkoker open……. Nee hè een kostbaar brillenglas gebroken, lekker rustig dagje vrij.

Voor Tutje (ons voordelig, elektrische autootje) ben ik een bluetooth geluidsinstallatie aan het inbouwen naar een YouTube voorbeeld.

Met vereende krachten en in fases lukt dat verrassend goed.

Nog slechts 4 zeer kleine schroefjes en de overwinning is binnen.

Buiten in de nacht is het nog een heel gepiel om die minischroefjes in de kleine gaatjes te krijgen. Met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen en het zweet op mijn voorhoofd gaat er één goed, dan twee, dan drie, nu het laatste schroefje en de champagne kan open. Maar dan……

Een moment schijnt het minischroevendraaiertje zijn magnetiserende krachten te hebben verloren. In slow motion laat hij het kostbaar kleinood los. Het verdwijnt in een onmetelijke diepte en duisternis.

Treurend over de niet af te maken klus nemen we, in mineurstemming, een drankje op het onvoltooide werk, echt pech.

Waarom niet wat extra schroefjes er bij, dat risico van kwijtraken zit er toch dik in met die kleine speldenknoppen, zeker een managerstruc.

Bij het weggaan ruimen we op. Dan, vanachter een viltje, doemt plots een vijfde, onopgemerkt minischroefje op, ben ik ff een mazzelpik!!!

Tekst: Mink Out.                         Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Kleine man.            Minks wekelijkse column 18-8-2021

De grote autoambulance kwam midden op de Hoekweg pal voor het café tot stilstand. Het had iets weg van een alien die zijn net gelande ufo verlaat. De kleine, tanige man klauterde uit de metershoge chauffeurscabine naar beneden.

Een en ander gebeurde met een soort van geforceerd gemak.

Alsof hij iets te bewijzen had, maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Gelet op de werkschoenen en de reflecterende oranje tuinbroek zat het met de veiligheid van deze redder in nood wel snor.

“Wellicht kunt u die wagen even om de hoek of langs de kant zetten, zo kan er geen mens meer door”. “Luister, ik ben aan het werk, ze wachten maar lekker of ze rijden gewoon weer ff terug”.

“Wilt u koffie?” vroeg ik om hem gunstig te stemmen, uiteindelijk was hij degene die Tutje van de onwrikbare handrem moest krijgen.

Zijn koffie nuttigend belde hij wat collega’s over hoe zo’n elektrisch autootje uit de geblokkeerde stand te krijgen was, niemand wist het.

Na de koffie liepen we richting Tutje. Met luide stem over dat hij aan het werk was gebaarde hij de volop toeterende file om te keren.

Tot mijn grote verbazing kreeg hij het nog voor elkaar ook.

“Heeft u wel verstand van zo’n elektrisch autootje?” “Tuurlijk” zei hij zelfverzekerd en stak de sleutel in het slotje van het dashboardkastje.

“Uuuuuhhhh, het contactslot zit bij de stuurkolom”. “Ja dat weet ik”, sprak hij weer net zo zelfverzekerd en bewijzingsdriftig.  

De hoop op een snelle reparatie daalde tot het nulpunt zult u begrijpen.

“Laats waren er een paar die wilde dat ik de motor van mijn oplegger af zette. Hadden ze last van. Echte zeikers. Heb ze de waarheid verteld, vond mijn baas niet zo geinig, heb ik schijt aan, wat ken die dan.

Na een paar forcerende rukken aan de handrem gaf hij godzijdank de moed op. Zijn Spartaanse aanpak leek me niet de beste. 

“Neen meneer, dat gaat niet lukken vandaag, hij moet naar de garage”.

De handigheid hoe hij met de reuze oplegger omging was bewonderings-waardig voor deze kleine man. ‘t Maakte hem groot. Zó bewees hij zich. Ons klein Tutje ging mee met de vliegende schotelman. Het kwam goed. Maar deze gozer, die ga ik niet snel meer vergeten.

Tekst: Mink Out.                    Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Bij mazzel komt donderdags de afvalman. Hij leegt mijn kliko en zet hem steevast terug aan de overkant.
Irritant maar ik moet er mee leren leven.
Zo ook vorige week. Ik sjokte, in het spitsuur, met gevaar voor eigen leven, haaks over de Mariannelaan en de tramrails naar ‘onze’ kant.
De veilige stoep bereikt hebbende stond een jonge vrouw, steunend op het hek, billen naar mij gericht, haar regenbroek uit te trekken.
Een nauwsluitend tricot onthulde een derrière om in te bijten.
Ik moest en kon me inhouden maar het was wel tijd voor iets leuks.
“Nee joh, dat is nou ook weer niet nodig”, gooide ik er lachend uit.
Ze had weinig humor. Als blikken konden doden…… ze reed woest weg.
Wellicht voelde ze zich verheven en hoe ik zoiets durfde zeggen.
Had ik het nou verkeerd ingeschat of was zij, ondanks haar ogenschijnlijk goed geproportioneerd lijf, lid van de lange tenenclub.
 
 
De meningen aan de bar waren verdeeld. De grens tussen het wel- en niet kamp lag gemiddeld tussen de jongeren en de ouderen.
“Moet kunnen” hebben de ouden gezongen. “Kan echt niet meer”, piepten de jongen. K had geen kwaad in de zin dus ik vond dat het kon.
Die op-eieren-loop maatschappij das niks voor mij. Ik ben genuine.
Dat voor de bühne een ander uithangen dan wie je bent zint me niet.
Tuurlijk is het altijd wel een beetje opletten met wat je zegt, maar humor of een gesprek moet geen mijnenveld worden. Dat doet afbreuk aan de spontaniteit en zo doende ook aan de echtheid van een dialoog.
 
   
Een uitwas zijn veelal de speeches van politici en meer van dit soort Vips, deze worden door slimmeriken bedacht en geschreven.
Enerzijds om het maximum aan zieltjes te winnen, maar ook zeker om uitglijders te voorkomen.
Ach ja, soms maak ik het ook wel eens te bont. Ik ben een flapuit, gek op (mijn eigen;-) humor en regelmatig te spontaan in mijn uitspraken.
Alles beter dan een kruidenier die, met een oog op de kassa, zijn woorden met zout eet.
Neen, wees gewoon jezelf. Gevoelsmatig weet je heus wel waar de grens ligt. Zeg wat je wil zeggen op jouw manier. Dat kan echt nog wel!!!
 
   
Tekst Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

1918 Blue Nude (Lead). Georgia O’Keeffe.

Tutje.                         Minks wekelijkse column 4-8-2021

“Hee Suzan, doe jij nog wat met dat elektrische autootje van je, het staat al maanden snikkend op dezelfde plek”.

“Neen ik heb nu die scooter. Wil hem eigenlijk wegdoen, hij staat er idd maar te staan, dat schiet ook niet op”.

“Nou, als je een leuk prijsje noemt wil ik hem misschien wel kopen”.

Het werd een aanbod dat ik niet kon weigeren. Dank daarvoor Suus.

Na overleg met de hulpstukken werd de overname bezegeld en waren we de trotse bezitters van een tweezitter en we noemde haar Tutje.

Tutje werd de logistieke spil voor onze eco-saté/hamburgerlijn.  

Toen Suzan het Renaultje Twingo jaren geleden aanschafte was ik er al verliefd op. Ik wilde er ook 1 maar daar kwam natuurlijk nooit iets van.

Nu was het dan tóch zover, ik was helemaal in mijn nopjes.

Iedereen moest, dubbelgevouwen achterin, ff mee in deze notendop.

Een tochtje door de buurt en zelfs met 80 kilometer over de snelweg.

De moderne tijd, je hoort niks, gas geven, -ok stroom geven- en je gaat.

Bij het stoplicht wacht je geruisloos om bij groen weer stillekes, doch met gezwinde spoed vlekkeloos weg te zoeven.

Ik word er heel erg blij van, tis zo enorm leuk. En dan ook nog zonder ramen, dat hoort. Zeg maar een soort van motor met een dak.

Ieder boodschapje, zelfs die we niet nodig hebben, doe ik met tutje.

Ze geeft me vlinders in mijn buik die ik herken van mijn eerste, gele, glimmende brommer uit mijn tienertijd. Ook toen liet ik me graag met een kluitje het riet in sturen. Het maakte niet uit waarheen, waarvoor:-).

En dan dat lachen. Ik kan er niets aan doen, zit iedere rit weer opnieuw te schateren. Buurtbewoners horen me aankomen. Niet door de motor maar door mijn Fiat Panda-lach (oudere lezers weten wel wat ik bedoel).

Eerst keken ze vreemd op, maar nu weten ze dat het die cafébaas is.

En overal een vrije elektrische parkeerplek. Stekker er in en laden maar. Het ‘tankt’ erg goedkoop en……… geen wegenbelasting. Je blijft lachen.

t’ Geluk was van korte duur. Toen Wim opgevouwen achterin zat voor de zoveelste proefrit ging de handrem er met geen mogelijkheid meer af.

Een grote oplader draaide de Hoekweg in en nam Tutje tot ons groot verdriet mee naar de garage. Door vakantieperikelen is ze, als het mee zit, pas vrijdag weer terug. Uit met de pret, we missen onze Tut.

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

*1897-1901 The Goldsmith Ladies in the Bois de Boulogne in a Peugot Voiturette. Julius LeBlanc Stewart (American painter) 1855 – 1919.

Ping.                                Minks wekelijkse Column 21-7-2021

Pierre was uitbater van een koffietent schuin aan de overkant van mijn 1^etweedehandszaak in de Zusterstraat.

We waren echt een soort van vrije jongens, het minimale aan officieel gedoe en gewoon genieten van het leven.Op vrijdagmiddag kippenpootjes bij het borreluur, wij kregen dan ook een bordje. Dat kwam of liet tie dan brengen, zo leerde ik hem kennen.

Altijd op maandag met hem op stap. Werd steevast té laat maar o zo gezellig. Je vond de hele nacht vertier als je, zoals wij, de weg wist.

Overal werd volop gerookt en we rookte vrijwillig mee. Mijn combi was raar, ik pafte gewone sjekkies maar ontstak deze met een zilveren Dupont aansteker, mijn enige kwinkslagerig stukje exorbitante luxe.

Bij het openen van deze salonaansteker hoorde je een redelijk harde, glasheldere ping, waar menigeen geamuseerd verrast van opkeek.

In een periode dat ik stroomloos stond, bood Pierre aan om voor hem te gaan werken. Met mijn rug tegen de financiële muur was de keus simpel.

Vijf nachten per week bar- en keukenwerk paste mij wel.

De puntjes karbo en warm vlees vlogen als warme broodjes over de toonbank. Van taxichauffeur tot lichtekooi, van horecaffer tot toiletdame, allen vonden hier hun vertier na een nacht van inspanning.

Dat een en ander weggespoeld diende te worden met een drankje of 1, 2, 3 en soms wel meer, zal voor u geen verrassing zijn.

Lang met hem omgegaan maar elkaar, buiten een toevallige, vluchtige ontmoeting in het nachtleven, uit het oog verloren.

Zeker 20 jaar te druk bezig met ons eigen leven, zo gaat dat dan hé. Plots was daar een bericht van hem, of ik zijn 60^e verjaardag mee wilde vieren in een bar. Een top avond met veel oude bekenden en verhalen.

Toen ik een sjekkie opstak sprak hij verbaasd: “waar is je ping”?

Hij wist het nog, terwijl ik het allang vergeten was. Lag thuis in een la.

Een paar jaar geleden zijn begrafenis bijgewoond, zo gaat dat ook hé.

Laatst zag ik de Dupont in de la liggen. Niet eens massief zilver, het koper komt er doorheen. Wellicht exemplarisch voor materiële rijkdom.

Heb hem als een klein eerbetoon aan Pierre toch weer bij me gestoken.

Is toch mooi dat ik nu bij elke ping ff aan hem en die toptijd denk, ping!

Tekst: Mink Out.                    Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl  

Zingeving.                       Minks wekelijkse column 14-7-2021

Nou dacht ik bij het beginnen van mijn café een sleepnet uit te zetten, om een soort van zilvervloot binnen te halen.

Wellicht een slecht geboet net want nu, zo’n 27 jaar later, ligt er een gammele sloep met proppen in de gaten tegen het vol lopen. Om dit notendopje binnen wat jaren zeewaardig te maken is wellicht nog wel te doen, maar dan moeten we toch flinke scholen vis treffen.

Zo nu en dan vraag ik me af waarom ik het eigenlijk allemaal doe. Lange dagen, veel werken en zelfs een vrije dag wordt vaak verpletterd door zakelijke beslommeringen.

Nou zit ik bijna dagelijks bij Florencia voor mijn verlaat ontbijt.

Daar is niks mis mee zolang het kort bezoek maar als springplank dient voor een sierlijke duik in het levenswater van mijn geliefd caféleven.

Na pensionering elke godganselijke dag voor de deur van Floor hangen, wat velen met zichtbaar plezier doen, is voor mij een waar schrikbeeld.

Nou werken lijf, leden en bovenkamer best nog goed. Dat is natuurlijk wel een must en mazzel. Zoiets heb je niet helemaal zelf in de hand.

Dus al dat zwoegen en zweten wordt, bij lange na, niet in geld omgezet. Wel in die zogenaamde zingeving, dus de zin in werken en leven.

U kent vast nog wel die uitspraak van ledigheid en dat oorkussen van de duivel, nou dat dus, je moet gewoon wat te doen hebben.

Iets om trots op te zijn (niet een van mijn sterkste eigenschappen) waar je je in kan bewijzen, wie ben ik en wat wil en kan ik (*1)?

Zingeving is wat het leven kleur geeft: verliefdheid, familie, vrienden, sport, kinderen, huisdieren, kortom alles wat je blij kan maken.

Bij mij is dat dus o.a. het café en veel wat er mee te maken heeft.

De schatten waar ik mee werk, de meeste mensen die onze stulp bezoeken, vrienden die ik via de zaak leerde kennen, dingen die ik doe.

Ik kan intens genieten van het tapritueel met spatel en schuimkraag.

Of het sissen van saté op de grillplaat, ik denk dan meteen: lekker hé. Ook wel van dat het lekker smaakt maar veel meer nog dat het top is om te mogen en te kunnen doen.

Dan weet u nu wat zingeving is, stap ik lachend in mijn notendop en mag die zilvervloot naar de kelder. Ik heb hem niet nodig, zit al in mijn hart.

Tekst: Mink Out.           Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl   (*1 Psynet).