14e ambacht.            Minks wekelijkse column 12-4-2023

Mijn werkzaam leven is een soort van grote lappendeken.

Allerlei branches vochten om mijn buitengewone kwaliteiten, maar vonden vroeg of laat toch dat het wat tegenvie

besliste ik zelf om het werkverband te verbreken.

De bedrijfscultuur beviel niet, het loon viel tegen, of er hing, door het eentonig werk, een apathiedreiging in de lucht.

Ook het stofkopgevaar deed mij vluchten. Zelfs de met velours omkleedde arbeidsomstandigheden konden mij dan niet op andere gedachten brengen.

Soms wel zelf dingen verpest, omdat ik gewoon een beetje anders was.

Zoals bij de warme rookworstafdeling van de Hema. Wanneer ik deze halveerde, om hem tussen een wit kadetje neer te vleien, met of zonder klodder mosterd, sneed ik er altijd een plakje extra af voor dat leuke meisje van de gebaksafdeling. Nogal loslippig van aard, zorgde ze er voor dat een groot gedeelte van het personeel kwijlend in een rij stond te wachten op een gratis plakje dat ik door mijn goedigheid ook steeds dikker afsneed.

Na klachten van klanten, de halve worsten werden wel erg klein, en de forse rij Hemameisjes die smachtend op mijn worst wachtte was het uit met de pret.

Een poging van de chef om mij bij de Engelse drop te plaatsen werd ook niets.

Om klanten over te halen mijn stille stand wat vaker te bezoeken trok ik een zak open en liet ze proeven, wat resulteerde in zeer goede verkoopcijfers.

De rij klanten groeide gestaag. De kassa rinkelde, en ook de Hemameisjes stonden met enige regelmaat Engelse drop uit de opengereten zak te plukken.

Neen, de chef was geen fan van mijn ondernemend (wan)gedrag.

Verbanning naar een suffe afdeling was mijn lot. Beviel niet, weg was Mink.

Altijd al moeite gehad met autoriteit, vandaar ook die enorme lappendeken.

Die heeft er ten langen leste wel toe geleid dat ik nu mijn eigen café heb.

De route die ik qua werken heb afgelegd geeft me, tot op de dag van vandaag, de kennis waar ik in alle facetten van mijn vak mijn voordeel mee doe.

t ’Was wel een hele klus die 13 ongelukken, maar voor mij was er gelukkig toch een 14e ambacht. Een ambacht mij op het lijf geschreven (vind ik:-)

Moet me nog wel even van het hart dat als je moeite met autoriteit hebt, de horeca ook niet echt een toffe plek is, gezien alle regeltjes en verplichtingen. Maar ach, dat heb ik voor dit 14^e ambacht graag over.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1898 Triptyque du Bon Marché. Félix Vallotton.

 

Nog te vroeg. Minks wekelijkse  column 5-4-’23

De 1e zonnestralen verjoegen de winter en groetten de lente.

Het terras werd bezet door vroege zonfanaten in dekbedjassen.

Toon en Sjaan zaten op de mooiste plek een sateetje te eten.

Ze komen al jaren, altijd in voor een goed gesprek, heerlijk.  

Zo te zien leek het een doorsnee tafereeltje, maar ergens klopte het niet.

Toon was al een poosje zo anders, wel vriendelijk, maar opvallend kortaf.

Geen diepgang. “Heeft het gesmaakt”. “Ja lekker, bedankt” daar bleef het bij.

Normaal hadden we hele gesprekken, maar die zaten er blijkbaar niet meer in.

Sjaan rekende af, terwijl Toon zich nog even door het zonnetje liet strelen.    

Ik gooide een visje uit. “Toon gedraagt zich anders Sjaan, is er wat mis?”

“Dat jij dat door hebt, hij is al een poosje zo dement als een deur.

De meesten merken het niet, hij kan het heel erg slim verbergen.

We hadden geïnformeerd of er plek was in het verzorgingstehuis verderop.

Na drie dagen kon hij al terecht. Er was twijfel, maar we hebben het gedaan. Het hele kamertje met meubeltjes en al ingericht. En toen was het zover. Daar zat hij dan moederziel alleen in dat kamertje. Het was te snel gegaan.

Kon het niet aanzien. Ik heb hem gewoon weer mee terug naar huis genomen.

We wonen al 48 jaar samen Mink, das niet niks” Ze moest slikken en haar ogen werden vochtig. “Maar ja, nou zijn de kinderen weer boos op me, ik had het nooit terug moeten draaien. Alles was zo goed geregeld, maar ik wil hem nog niet kwijt snap je. Zij kunnen makkelijk praten, maar ik hou van hem.

Tis ook best nog wel te doen. ‘s Morgens haal ik hem uit bed en maak ontbijt.

Dan zitten we aan de tafel voor het raam, we hebben een prachtig uitzicht.

Ik zet een lekker bakkie koffie, ik lees een krantje, en hij neuriet mee op de muziek die ik voor hem opzet. Zo hebben we het eigenlijk best nog wel goed.

Het is een beetje mijn kind geworden, en dat voelt beter dan helemaal niets”.       

Terwijl we aan de bar nog wat nababbelen houdt Toon ons van buiten, door het glas, kritisch in de gaten. Zou hij doorhebben dat we het over hem hebben?

Sjaan geeft een gulle fooi (voor de meisjes;-) en draait zich om.

Ik wrijf haar troostend over de schouder. Zo’n verhaal breekt toch je hart.

Ze loopt naar buiten en doet met moederlijke zorgzaamheid zijn das om.

Als ze voor het terras langs wegkuieren is er niets bijzonders aan hen te zien.

Ja, en dan naar zo’n verzorgingstehuis. En dan nooit meer echt samen zijn.

Neen, ik denk dat Sjaan gelijk had. Het was gewoon nog te vroeg.  

 

Sjaak had wegens vergaande gezondheidsproblemen geen zin meer om nog erg lang op deze aardbol rond te lopen.

Met zijn volgzame vrouw Ria had hij het plan opgevat samen het stoffelijk leven te verruilen voor het geestelijke.

Ria mankeerde nog wel niet zo veel, maar werd op sluwe wijze overgehaald.

Tijdens een weekendje White cliffs of Dover, wat ze wel vaker deden, konden ze hun morbide plan ten uitvoer brengen.

Hand in hand zouden ze zich vanaf de krijtrotsen in de diepte storten.

Door een zacht suizende luchtstroom gedragen, zouden ze als engelen, de eeuwigheid binnentreden.

De dag was daar. De schemering viel in. Samen wandelden ze richting ‘de plek’.

Ondanks de zwaarte van het verhaal had het ook wel iets heel romantisch.

Ze renden hand in hand door het hoog vochtig gras richting de afgrond. Sjaak in zijn mooiste pak en Ria in de lange, wijde, witte jurk die haar zo goed stond.

Een sprong in het diepe, hij ging alleen, als een baksteen. Kon niet meer terug. Zij was op het laatst gestruikeld over de lange jurk die haar zo goed stond.

Ze kwam tot stilstand met enkel haar hoofd boven de afgrond.

Net ver genoeg om Sjaaks salto mortale live te kunnen aanschouwen.  

Zo liggend bleek de wil om te leven toch sterker dan haar liefde voor Sjaak.

Ze had zich bedacht. Voelde zich bezwaard maar tegelijkertijd ook bevrijd.

In het begin was het schuldgevoel aanzienlijk, maar dit werd allengs minder.

Niet in het minst door de dikke Mercedes Benz, het prachtige huis en verdere exorbitante luxes gekocht van de forse levensverzekeringsuitkering.

Haar nieuwe man Julio was fantastisch. Hij was veel jonger en bleek een engel in bed, wat haar jeugdigheid fors deed opbloeien. Ze trouwden al snel.

Uit piëteit voor de overledene werd jaarlijks de springplek bezocht.

Samen met begripvolle Julio wierpen ze dan wat bloemen in de diepte, hielden drie minuten stilte, en Ria droeg de jurk die haar zo goed stond.

Zo ook weer dit jaar. Ze stonden aan de rand van de afgrond. De bloemen waren geworpen, een zacht suizende luchtstroom streelde hun gezichten. Twee minuten van doodse stilte waren voorbij, nog een minuut te gaan.

Julio draaide zich langzaam weg om haar even met haar gedachten alleen te laten (dacht zij). Een schok, twee handen duwde haar over de rand. Julio!

Zo ging Ria Sjaak alsnog achterna in die mooie jurk die haar zo goed stond.   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d? White cliffs of Dover. Helen Allingham.

 

Urinoir.                                Minks wekelijkse column 22-3-2023

Wanneer ik met open deuren vanachter mijn bureau naar rechts kijk, werp ik een blik op mijn sobere doch functionele badkamer.

Tot voor kort was dit niet zozeer het uitzicht dat mijn hart sneller deed kloppen, maar vanaf nu is dat wel even anders.

Vandaag heb ik namelijk de laatste hand gelegd aan het plaatsen van een urinoir. In het sfeervol strijklicht van de badkamerspiegel hangt hij nu te pronken en te glimmen als een hondenpiemel in de maneschijn.

Ik ben er trots op. Heb ik hem toch helemaal zelf opgehangen, de aan-en afvoer aangesloten, en het tegelwerk weer in zijn oude luister hersteld.

Het is, ondanks mijn immer aanwezige twijfel, en het ontbreken van de kennis enkel voorbehouden aan het loodgietersgilde, wonderbaarlijk goed gelukt.

Nou kwam deze bouwvakkersactie niet voort uit bewijsdrift of mooi-tooi.

Ik was klaar met het nooit klaar zijn te moeten urineren tijdens mijn slaap.

Op zich schijnt dat op mijn leeftijd vrij normaal te zijn, maar het steeds weer mijn bed uit moeten berooft me van vele kostbare uren nacht/dagrust.

Het gedoe om met mijn suffe hoofd de handelingen te moeten doen om de tot mij genomen vloeistoffen te draineren haalden me te zeer uit mijn slaaproes.

De gang van zo’n plasbeurt wil ik ondergaan als een slaapwandelaar, niet bezwaard door de minste zorg van ga ik zitten, bril omhoog, of mik ik goed.  

Gewoon half slapend voorover hangen, mijn daze hoofd steunend tegen de muur, om vervolgens alles onbezorgd en onbesuisd te kunnen laten lopen.

Wellicht met het onderbroken spoortje kussenkwijl, als stille getuige voor mijn apathisch slapen, nog langzaam druppend uit mijn mondhoek.

We zullen zien of dit prachtig urinoir mijn slaapuren kan doen toenemen.

Een ding is zeker, een simpel urinoir kan het in dit leven nog ver schoppen.

Wat dacht u van de Ready-made-art van kunstenaar Marcel Duchamp.

Is ook een gewoon urinoir op een houten plaat, en gesigneerd R. Mutt 1917.

Hij stelde dat kunst niet persé als kunst hoeft te zijn verzonnen of gemaakt, maar dat gewone gebruiksartikelen dat ook kunnen zijn, een heuse revolutie!

Overigens zijn er sterke aanwijzingen dat een vrouw (Elsa von Freytag-Loringhoven) degene was die de “Fountain” had verzonnen en ingestuurd.

Het origineel was al snel zoek, maar er zijn zat replica’s bij grote musea.

Ik ben in ieder geval erg blij met mijn kunstwerk. Als het meezit zal het mijn leven enorm gaan verrijken. Nu nog ff signeren: M. Out 2023 😉  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1917 The Fountain. Elsa von Freytag-Loringhoven. R. Mutt. Marcel Duchamp.

 

 

Hebben jullie dat nou ook?  Minks wekelijkse column 15-03-2023

Ik heb goddank geen fatale gezondheidsissues, maar naargelang de jaren klimmen, klimmen ook mijn verouderaars gluiperig mee.

Af en toe zijn een bloedtestje voor de zekerheid of een pilletje voor het remmen der verschijnselen geen overbodige luxes.  

Nou zit mijn apotheker in het Westeindeziekenhuis of wat u wilt het HMC.

Zo’n bliksembezoek is altijd een klein feestje door de zalige, ongezonde saucijzenbroodjes en appelenveloppen geserveerd door o.a. mijn buurvrouw.

Ik trek een nummertje, haal de heerlijkheden, om smakelijk genietend te wachten tot mijn beurtnummer op het digitale beeldscherm verschijnt.

Als ik aan een grote tafel plaats wil nemen zit Arthur, een gedegen cafébaas in ruste, er ook. Respectvol geven we elkaar een hand. Hij begeleidt Koos die net een flinke zak medicijnen uitgelegd krijgt door een aardige apothekeres.

Koos weet door zijn veelvuldig innemen de gebruiksaanwijzing uit zijn hoofd, maar toch staat deze ongesluierde meid van Noord-Afrikaanse origine op een goede uitleg. Als dankwoord zegt Koos tegen het dienstverlenend schatje:

“Ja, ik ben Nederlander, ik kan heus wel Nederlands lezen hoor”. Het was een beetje een jammertje, zo keken Arthur en ik elkaar ook aan, laat maar zitten.

Arthur en Koos gingen. Ik wachtte geduldig af, keek naar de onophoudelijke stroom van mensen die, als in een soort van defilé, aan mij voorbij ging.

Dikke (of moet ik zeggen grote), dunne (of is dat dan weer kleine), lelijke (nu heb ik mijn punt wel gemaakt toch:-), mooie, oude, en jonge mensen. Dokters, beveiligers, verpleegsters, schoonmakers, cateringmedewerkers, eva.

En dan die diversiteit van de bevolkingsgroepen, er was hier zat te zien.

Deze parade bekijken beviel me steeds meer. Ik vormde ook heimelijk een mening over de voorbijgangers waar ik denkbeeldig bij stilstond, eigenlijk zonder dat ik het aanvankelijk van mezelf door had.

Zo van, die zal zo te zien wel niet zo lang meer hebben, uiteindelijk was het toch een ziekenhuis. Of zo van die zal het wel met iedereen doen, dat straalt ervan af. Waarom neemt die moeder dat jengelkind niet onderhanden.

Die kleine vrouw zit op zeker bij die gouwe hoektand macho onder de plak.

Heimelijk zo’n mening vormend bleef ik wel vriendelijk glimlachen, farizeeër. Ik had ook wel wat positieve meningen, maar toch. Was ik nou alleen zo’n engbek die bij eenieder wat te zeiken had of hebben jullie dat nou ook?

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 1885-86 The umbrellas. Pierre-Auguste Renoir.  

              De notabelen zaten weer aan de bar. De gesprekken zijn altijd goed. Soms een lichthanengevecht, maar altijd met humor.

Het ‘mine is bigger than yours Obi Wan Kanobi’ gebluf slaat op dit soort avonden over van de ene naar de andere “strijder”.

Vaak gaat het over machodingen. Vrouwen, stappen, auto’s, motoren, muziek enzovoort, zeg maar ff het gemiddeld zeer vermakelijk mannengesprek.

“Steelstofzuiger gekocht, dat ding gaat nooit meer weg. Wat een vrijheid, geen snoer en een hoop gemak met pakken en opbergen. Haal uit de oplader en gaan met die banaan. Neen, dan was het met die oude toch wel tobben hoor.

Dit doe je met plezier”. “Ik heb zo’n robot”, is nog makkelijker. Je komt thuis en er is al gestofzuigd. Kost niet weinig, maar dan heb je ook wat”, sprak de belastingambtenaar met veel genoegen.”  “Ik heb zo’n ouderwetse met slang. Die zuigen met 2000 watt, halen die nieuwe nooit”, sprak ex-toneelmeester.

“Ik had een nieuwe wasmachine, Samsung, € 700. Net ding, maar hij lekte. Heb nu een AEG van € 1000. Schijnt veel beter te zijn”, sprak de barman.

De hoofdagent veerde op, “Samsung niet goed? Ik heb er een van € 999, maar die is top. Zit een luikje in zodat je, als hij draait, nog was toe kan voegen”.

“Dat was bij die van € 700 van mij niet, maar als ik op pauze drukte ging hij van het slot en kon het er gewoon nog bij. Kan je zien hoe je gefopt wordt.

€ 300 voor iets dat eigenlijk overbodig is”. De huisarts stapte met een triomfantelijk gezicht in: “Ik heb er een met licht in de trommel, das echt makkelijk man”. “Vooral bij de donkere was zeker”, grapte de projectmanager.

“Die van mij kan ook stomen, voor als je overhemden hebt die stinken.

En een app mannen, heeft die van jullie een app-besturing?”, sprak de barman.

“Een app, hoezo een app?” “Hoezo een app? Jullie wilden toch niet zeggen dat je anno 2023 nog geen app op je wasmachine hebt, ouderwetse types.

Kijk, tegenwoordig kan je de machine gewoon op afstand aanzetten, samen met een zeep dispenser (autodoseringssysteem) kan een kind de was doen.

Wel erg makkelijk als je zonnepanelen op je dak hebt en de wolken trekken weg, wanneer je op je werk zit. Wel ff voor je van huis gaat de was er in doen. Wasmachientje op afstand starten en hij draait helemaal voor niks, snap je”.

Het werd nog erg gezellig. We zijn nu allemaal wasmachine-experts en geëmancipeerde huismannen, maar dat laatste vonden we natuurlijk allang:-).

Ben alleen nog enorm aan het kloten om die verdomde app werkend te krijgen, en dan te bedenken dat ik nog niet eens zonnecellen op het dak heb!

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Ca. 1730 Jean Siméon Chardin. La Blanchisseuse.

1902 The Crystal Ball. John William Waterhouse.

Den Jongen Neel en vriendin Lena gingen naar de kermis, waar in een tochtige tent medium Ilona zetelde. Minkie moest mee.

Of deze vrouw met glazen bol wel ‘waar zegde’ betwijfel ik nog steeds, maar dit verhaal is toch op zijn minst opmerkelijk.

Dat de nieuwsgierige sjaaltjes-huisvrouwen best te vertrouwen waren kreeg het medium blijkbaar niet helder, want ze wilde wel van tevoren geld zien.

De meeste vragen lagen in de relationele sfeer van beider dames, die na een echtscheiding toch nog zeer geïnteresseerd waren naar het wel en wee van hun grootste vijanden. Staren naar een foto van mijn vader bleek voor deze zigeunervrouw genoeg om te weten wat ‘hij’ allemaal uitspookte.

Mijn moeder verslond haar helder zicht: “Zie je nou wel” en “De schoft” waren opmerkingen die over haar, doorgaans zo zwijgende, lippen kwamen.

Ik, een klein potje met grote oren, luisterde van achter in de tent mee en verlekkerde me alvast aan de mij beloofde oliebollen met dik poedersuiker.

Bij iedere hoofdbeweging wiegden twee grote gouden oorringen vrolijk tussen de ravenzwarte haarlokken van medium Ilona.

Plotseling hingen ze doodstil, haar blik fixeerde zich op Lena’s gezicht.

Ze kneep mijn vaders portret fijn, trok spierwit weg en sprak met een totaal andere stem: “Wees op uw hoede. Met een oog kijken is de helft minder.

De sessie is voorbij, jullie moeten nu echt weg” sprak ze, duidelijk niet op haar gemak.

Jaren van voorspoed braken aan, de twee vriendinnen vonden beiden schatten van mannen. De kinderen ontbrak het aan niets, ze hadden meer opa’s, oma’s, papa’s en mama’s dan ooit tevoren.

Het medium en haar zelfvoorzienend, helderziend verhaal werd vergeten, en ze leefden nog lang en gelukkig, zal je zeggen. Maar nee hoor, ergens in het huis van Lena wachtte het noodlot geduldig zijn kans af. Op een mooie zomerdag sloeg het, als een donderslag bij heldere hemel, meedogenloos toe. Lena bukte zich tijdens het schoonmaken voorover en stootte met haar oog tegen de punt van de schoorsteenmantel. Het licht was, vanaf dat moment, voorgoed uit haar linkeroog verdwenen, ze zag er nooit meer iets mee.

Voor bijgeloof ben ik veel te nuchter maar dit waar gebeurde verhaal vind ik zo opmerkelijk dat ik het bij dezen toch uit de vergetelheid wilde tillen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op:  www.conckshop.nl

1902 The Crystal Ball. John William Waterhouse.  

De moeder stond bedroefd.  Minks wekelijkse column 22-2-2023

Het was weer tijd voor mijn ontsnapping aan het provinciaalse

’s-Gravenhage. Op naar de grote stad Amsterdam;-).

Het Concertgebouw lonkte met het monumentale Stabat Mater.

Ergens in 1600 geschreven door een franciscaner monnik. Die gasten hebben trouwens ook het droogleggen van land met sloten en zo uitgevonden.

Daar mogen wij Hollanders hen wel op onze blote knietjes voor danken, anders hadden we nog dagelijks minimaal tot onze enkels in het water gestaan.

Ok, die monnik genaamd Johannes Fidenza, later Paus geworden, schreef dus een klaagzang van Maria toen haar zoon Jezus stervende was aan het kruis.

Al dat godsdienstige gedoe is echt niks voor mij, maar het is wonderschoon.

Het stuk is op muziek gezet door hordes componisten waaronder Dvorak, Verdi, Schubert en Haydn. De bekendste uitvoering is van Giovanni Pergolesi.

Vaak wordt het gezongen door een man met een vrouwenstem (contra tenor). Door hun gespierde stembanden klinken zij harder dus werd daar vroeger, bij gebrek aan een ver dragende echte vrouwenstem, vaak gebruikt van gemaakt.

“Hoe weet je nou wanneer je moet klappen als de zang stil valt” vroeg ik als leek aan mijn buurman. “Ik wacht op de anderen” zei hij. Daar had ik wat aan.

Later bleek dat de concertbezoekers, ondanks hun gewichtige blikken, ook niet alleswetend waren. Het orkest zat klaar, de deur bovenaan de trap zwiepte open, een langharige jongen in kostuum rende de trap af, applaus steeg op (de gewoonte als de artiest de trap afdaalt). Foutje, dit was een werkstudent die met een doekje een omgevallen glas water kwam opdeppen.

Toen hij later de trap weer oprende kreeg hij, grappig genoeg, weer applaus.

Jammer was, dat hij zich niet even omdraaide om een buiging te maken:-).

Het was top. Tijdens de treinreis naar huis probeerde een aardige dame een gesprek met me aan te knopen. Ondanks mijn brandend boek ging ik er op in. Voor ik het wist ging het over haar ver gaande liefde voor kinderen en kleinkinderen. Of er niks beters was om over te praten vroeg ik me af.

Ze stapte in Haarlem uit. Op het verlaten perron verdween ze uit het zicht.  

Haar onvoorwaardelijke liefde scheen wel een soort van verhelderend engelenlicht op de klaagzang van een moeder die haar kind verliest.  

De trein ging niet verder dan Den Haag HS, terwijl Rotterdam was beloofd.

Een aanrijding vlak voor Delft vormde een niet te ontwijken obstakel.

Wellicht iemand ‘uitgestapt’ voordat wij onze eindbestemming hadden bereikt.

En wederom stond een moeder bedroefd…….. Stabat Mater dolorosa.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                  Ca. 1455 Onze Lieve Vrouw van Smarten op het Stauffenberg altaarstuk  

Valentijn.                 Minks wekelijkse column 15-2-2023    

Was het toch weer Valentijnsdag, ik lag er niet wakker van.

Werd er, zoals gewoonlijk wel weer mee doodgegooid.

Wil je nou alleen zijn of met z’n tweeën. Ik kies voor alleen zijn.  

Besef me regelmatig dat ik echt gelukkig ben zonder partner.

Mijn contacten heb ik in het café en als ik thuis kom is alleen zijn ook best.

Pantah en Tijgah zijn, tot ze eten hebben gehad, zeer aanhankelijk en aaibaar. Ik lees een boek, internet wat. Heb zelfs in de nacht nog contacten op FB.

Denk dat mijn ‘alleen zijn’ met verlatingsangst of zoiets te maken heeft.

Mijn samenwoonsters pakte ik in bed altijd innig vast om zo in slaap te vallen.

In het begin vonden ze dat ineengestrengeld inslapen heerlijk, een eer bijna.

Het was wellicht een onbewust vasthouden om haar nooit meer te verliezen.

Later werd dat als een donderslag bij mijn heldere hemel plots te benauwd.

Op den duur lagen we kont tegen kont, met open ogen in het duister starend, samen wel heel erg lekker eenzaam te zijn. Nee, dan ben ik nu veel gelukkiger.

Weet waar ik sta, geen onzekerheden meer. Daar kan ik slecht mee omgaan.

Je zou een vrouw hebben die op FB een profielfoto van alleen haar en de kinderen plaatst, zonder die man. Dat lijkt me toch een signaal af te geven.

Misschien denk ik bij dat soort dingen wel veel te diep na, maar toch.      

Of je hebt zo’n gezin waarvan enkel het creabea naambord op de voordeur de familiaire eenheid van Maaike, Kees, Fleur, Stein en de Poes veinst.

Neen de relatieangst zit er bij mij aardig in en daar kan ik goed mee leven.

Ik ben ook niet zo’n superversierder. Het initiatief lag vaker bij die ander.

Kon daarna ook wel heftig verliefd zijn, maar het verzande al snel in sleur.

Ja sleur, zo van een bootje dat wel bleef drijven maar nooit, gedragen door een flinke golf van passie, ineens hard ging. Op het laatst hadden we dat matte geaccepteerd. Uit elkaar gaan was lastig, en het was wel goed zo.   

Neen, Valentijnsdag is aan mij niet besteed. Das een dag voor dromers.

Ik leeg de brievenbus en voel toch een lichte teleurstelling bij het niet aanwezig zijn van een Valentina. Had er blijkbaar toch heimelijk op gehoopt.

Er is wel post, maar geen kaart met een mysterieuze geur of een lippenafdruk.

Wel de jaarlijkse rekening van Buma Stemra met een oorverdovend bedrag.

Sta, na het dromen, meteen weer met mijn beide benen op de grond.

Kijk, eenieder doet zijn ding, zoals Valentijn, dat mag, maar voor mij………….

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     1896 The Lonely Ones (Two People). Edvard Munch.  

Echt nep.                     Minks wekelijkse column 08-02-2023

Wellicht ga ik door dit stukje FB vrienden verliezen, maar ik kan het toch niet laten, gewoon omdat ik ook ergens wat van vind.

En als ik ergens wat van vind, is het van tributebands en zo.

Een hele rij van goede en minder goede artiesten en muzikanten staat te trappelen om te doen wat andere voor hen, hen voordeden.

Nou is er op zich niet veel mis mee om een nummer te coveren, maar als je naar zo’n namaakband gaat heb je nooit goed geluisterd naar de echte.

Dat is denk ik ook waar mijn wrevel zit, je neemt genoegen met nep.

Ik wil dat in ieder geval niet. Tenminste, het trekt me gewoon niet, ik wil echt.

Al jarenlang wordt een nepcultuur verheven tot kunst en we zakken er steeds dieper in weg, totdat we niet meer beter weten dan dat kitsch, klasse is.

Zo van het echte kan niet meer, dus een nep Elvis of Michael is dan ook best.

Een Queen tributeband gaat eind april, wel met behulp van het tv programma Battle of the bands, gewoon het Ziggodome vullen. het kan niet op.

Ff op YouTube naar gekeken en geluisterd en ik moet zeggen: Erg goed.

Dat is bij een topband als Queen op zich al een hele prestatie, want beter dan de echte Queen kan het natuurlijk niet worden, dacht ik zo.

De kwaliteit staat redelijk buiten kijf, dat is ook niet zozeer mijn punt.

Wat dacht u van: Tina de musical? Natuurlijk goed gedaan (denk ik).

Zat dames met een Caraïbische achtergrond met dijken van stemmen, die zo’n rol subliem vertolken, maar het blijft echt nep. Ze leeft overigens nog, Tina.

Whitney Houston daarentegen niet meer. Wederom The Bodyguard in April.

Abba, Meatloaf, Grease, Edith Piaf, Hazes. Namen van weleer die men blijkbaar mist dus dan maar nep, sta je er toch nog een beetje dichtbij.

Net als zo’n 3D bezoek aan een overledene, waarbij een acteur de verwachte antwoorden geeft. t ’Vult wel een hevig verlangen op, maar tis toch echt nep.

Het is gewoon weg, dus hou jezelf niet voor de gek of kan het je niet schelen. Zo van liever nep dan niks. Lekker meezingen met: “The show must go on”, ook zonder Freddy. Sjezus, een Ziggodome vol, tis wat, schijnbaar neppers zat.

Kijk, dit is natuurlijk wel een naar kritisch stukje in een trant die ik zelden gebruik. Het spijt me, maar tis hoe ik het zie en voel. Wellicht zijn er meerderen die mijn mening delen en zo niet ben ik wellicht een rare gozer.

 

Tekst: Mink Out.     Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                          

1881 Fanfare de Bois-le-Roy (Seine-et-Marne). Antoine Bail.